ოპოზიციის აბსოლუტური უმრავლესობა დარწმუნებულია, რომ ოქტომბერში „ოცნებას“ პოლიტიკურ შვებულებაში გაუშვებს, თუმცა დავით ბერძენიშვილი, რომელიც ასევე ოპოზიციონერია, განსხვავებულად ფიქრობს. ყოველ შემთხვევაში, ის „ქრონიკა+“-სთან ამბობს, რომ თუ ოპოზიცია ხალხს ხელისუფლების შეცვლის აუცილებლობაში ვერ დაარწმუნებს, მაშინ „ოცნებას“ გამარჯვების შანსი ექნება.
ამას გარდა, დავით ზურაბიშვილი სხვა მნიშვნელოვან აქცენტებსაც სვამს. კერძოდ, მიიჩნევს, რომ თუ ბიძინა ივანიშვილი ძალაუფლებას დაკარგავს, მაშინ ოპოზიციაში კი არ გადავა, არამედ პოლიტიკიდან საერთოდ წავა.
მოკლედ, არჩევნების გაყალბების რა სქემა გადმოიბარა „ოცნებამ“ „ნაციონალური მოძრაობისგან“ და რა პარალელების გავლება შეიძლება წლევანდელ და 2012 წლის საარჩევნო პერიოდს შორის? _ ყველაფერ ამაზე ჩვენი გამოცემა დავით ზურაბიშვილს ესაუბრა.

_ ბატონო დავით, საკონსტიტუციო ცვლილებების მიღების შემდეგ ქვეყანაში ახალი პოლიტიკური რეალობაა თუ ახალი რეალობა არჩევნების შემდეგ იქნება?
_ ახალი პოლიტიკური რეალობა არა, მაგრამ უფრო კარგი საარჩევნო კანონი გვაქვს. სხვა მხრივ კი ყველაფერი, როგორც იტყვიან, ძველებურადაა.
_ უფრო კარგი საარჩევნო კანონი გასაგებია, მაგრამ ოპოზიციას რამე მექანიზმი აქვს, რომ ხელისუფლებამ არჩევნები არ გააყალბოს?
_ არა! ჩემი ეს შეხედულება საერთო სურათში შეიძლება, მაინცდამაინც კარგად არ ჯდებოდეს, მაგრამ შევეცდები, ავხსნა. ზოგადად, ეს თემა ძალიან მნიშვნელოვანია და კარგად რომ გავიაზროთ, არჩევნების გაყალბება რა პრობლემაა, ამიტომ შორიდან უნდა დავიწყო.
_ კეთილი, დაიწყეთ.
_ ახლა არჩევნები ისე არ გაყალბდება, როგორც შევარდნაძის დროს ყალბდებოდა. საერთოდ, კარგა ხანია, არჩევნები ასე აღარ ყალბდება.
_ აბა, როგორ?
_ 2008 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ, როცა ლევან გაჩეჩილაძემ სააკაშვილისთვის არათუ წინააღმდეგობის გაწევა შეძლო, არამედ, პრაქტიკულად, მეორე ტური იყო, მაშინდელ ხელისუფლებას სერიოზული გაყალბება დასჭირდა, რომ მეორე ტური არ გამართულიყო, „ნაციონალურ მოძრაობაში“ დასხდნენ და იმაზე სერიოზულად იფიქრეს, თუ როგორ შეექმნათ ისეთი სისტემა, რომ ოქმების გადაწერა, ანუ ძალიან თვალში საცემი გაყალბება არ დასჭირვებოდათ.
მოკლედ, ვაღიარებ, რომ თითქმის იდეალური მოდელი მოიფიქრეს, რომელსაც ახლა „ქართული ოცნებაც“ იყენებს.
_ და არჩევნების გაყალბების ეს „თითქმის იდეალური მოდელი“ როგორია?
_ ეს ე. წ. კოორდინატორების სისტემაა, ანუ ყველა სოფელში, უბანსა თუ ეზოში ხელისუფლებას კოორდინატორის, პარტიის კოორინატორისა თუ ამხანაგობის თავმჯდომარის სახით თავისი ადამიანი ჰყავს. ამ ადამიანების ამოცანაა, რომ სამეზობლოში შეაგროვონ ინფორმაცია, ვის როგორი პოლიტიკური შეხედეულება აქვს, ანუ ვინ ხელისუფლების მომხრეა, ვინ _ ოპოზიციის და ვინ _ მოყოყმანე. ეს შეგროვილი ინფორმაცია „ზევით“ მიდის. „ნაციონალების“ დროს ყველაფერ ამის კოორდინატორი, ძირითადად, შსს იყო. მოკლედ, ამ ინფორმაციის სელექცია ხდებოდა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ კოორდინატორებს არჩევნებზე ხელისუფლების მომხრეების მისვლა მაქსიმალურად უნდა უზრუნველყოთ. ოპოზიციის მომხრეებს თავს ანებებდნენ, მაგრამ მათზე, ვინც ოპოზიციურად იყვნენ განწყობილნი და სუსტი წერტილები ჰქონდათ, მაგალითად, ოჯახის წევრი პატიმარი ჰყავდათ ან დიდი ვალი ჰქონდათ, მუშაობა მიდიოდა.
_ ეს „მუშაობა“ რა სახის იყო?
_ ზოგს აშინებდნენ, ზოგს უყვავებდნენ და ეუბნებოდნენ, შენს შვილს ციხიდან გამოვუშვებთო. მოყოყმანეებს კი რაღაცებს ჰპირდებოდნენ. ამ სქემაში, ადმინისტრაციულ რესურსთან ერთად, კრიმინალები და „ძველი ბიჭებიც“ იყვნენ ჩართულები. მოკლედ, საბოლოო ჯამში, აღინუსხებოდა, ხელისუფლებისთვის ხმის მიმცემი რეალურად რამდენი იყო. სხვათა შორის, ოპოზიციის ზოგ მომხრეს იმასაც ეუბნებოდნენ, არჩევნებზე არ წახვიდეთო. ყველაფერ ამით არჩევნების შედეგი წინასწარ იყო ცნობილი.
_ ბატონო დავით, აცხადებთ, რომ „ოცნება“ არჩევნებზე სწორედ ამ მექანიზმს იყენებს, არა?
_ დიახ, ეს სქემა „ოცნებამ“ წინა ხელისუფლებისგან ასი პროცენტით გადმოიბარა და, სხვათა შორის, შემსრულებლებიანად, ანუ „ქართულ ოცნებაზე“ ახლაც, უმეტესად, ის ადამიანები მუშაობენ, რომლებიც მაშინ „ნაციონალებზე“ მუშაობდნენ.
ამ სისტემას ერთადერთი მინუსი აქვს.
_ კერძოდ?
_ ამ სისტემის კარგად ფუნქციონირებისთვის საჭიროა, რომ მოსახლეობას სჯეროდეს, ხელისუფლება არ იცვლებაო, მაგრამ თუ ხალხი დაიჯერებს, რომ ხელისუფლების შეცვლა შესაძლებელია, მაშინ აღარ მუშაობს, რადგან ვიღაც შეიძლება, დაგპირდეს, ასე მოვიქცევიო, მაგრამ არჩევნების დღეს სხვას მისცეს ხმა.
სხვათა შორის, სწორედ ეს მოხდა 2012-ში _ ხალხმა დაიჯერა, რომ ბიძინა ივანიშვილს ხელისუფლების შეცვლა შეეძლო და ამიტომაც ამ სისტემამ აღარ იმუშავა.
_ ბატონო დავით, თქვენი დაკვირვებით, ხალხს დღეს სჯერა, რომ ხელისუფლების შეცვლა შესაძლებელია?
_ პრობლემა სწორედ ესაა.
_ ანუ?
_ ოპოზიციამ ხალხი უნდა დაარწმუნოს, რომ ცვლილებები არათუ გარდაუვალი, არამედ ქვეყნისთვის სასიკეთოა.
მოკლედ, მოსახლეობამ უნდა დაიჯეროს, რომ ახალი ძალა, რომელიც ხელისუფლებაში მოვა, ძველზე უკეთესი იქნება. თუ ხალხი ამას არ დაიჯერებს, ხელისუფლებას ვერ მოუგებს!
_ არჩევნებამდე ოთხი თვეა დარჩენილი. ამ დროში ოპოზიცია საერთო მაჟორიტარებსა თუ 120/30-ზე სისტემაზე საუბრით ხალხის დარწმუნებას მოახერხებს, რომ ცვლილებები აუცილებელია?
_ ყველაფერი ეს საჭიროა, მაგრამ საკმარისი, რა თქმა უნდა, არაა!
საერთოდ, გამარჯვების რწმენის გაღვივება ერთია, მაგრამ მეორეა, ხალხმა იცოდეს, რა იქნება არჩევნების შემდეგ. ამომრჩევლისთვის ცხადი არ არის, რა იქნება იმ შემთხვევაში, თუ არჩევნებში „ოცნება“ დამარცხდება. კი ბატონო, კოალიციური ხელისუფლება გასაგებია, მაგრამ კონტურები მაინც უნდა იყოს, ეს კოალიციური ხელისუფლება როგორი იქნება.
_ ჩემი აზრით, 2012-ში ხალხმა მაშინდელი ხელისუფლების შეცვლა ივანიშვილის გამოც დაიჯერა, ანუ „ოცნების“ ლიდერს მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა, მინიმუმ, ქველმოქმედად მიიჩნევდა და იმედოვნებდა, რომ ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ იგი ბიუჯეტისკენ არ გაიხედავდა.
_ რასაკვირველია, მაშინ ივანიშვილის ფაქტორი გადამწყვეტი იყო.
_ დღევანდელ ოპოზიციას ივანიშვილის მსგავსი ფიგურა არ ჰყავს. მეთანხმებით?
_ დიახ, ოპოზიციას გამოკვეთილი ლიდერი არ ჰყავს, რომელზედაც დიდი მასა იმედს დაამყარებს და ამის გამო ოპოზიციის ამოცანაც რთულდება, ანუ კოალიციაზე აქცენტი სწორია, მაგრამ ყველაფერ ამას მეტი კონკრეტიკა, ე. ი., ხალხისთვის იმის დანახვა სჭირდება, ეს კოალიცია რა არის, მასში ვინ იქნება და რას გააკეთებს.
_ არცთუ დიდი ხნის წინ ცალკეულმა ოპოზიციონერებმა პრემიერობის კანდიდატად გიორგი ვაშაძე დაასახელეს, ანუ ეს იმის მცდელობა ხომ არ იყო, რომ ოპოზიციის წიაღში გამოკვეთილი ლიდერი გაჩენილიყო?
_ კონკრეტულად ვაშაძეს არ ვეხები, მაგრამ შეთანხმება ასე მარტივი არაა. ყოველ შემთხვევაში, მგონია, რომ ოპოზიციას რომელიმე ერთ კანდიდატზე შეთანხმება გაუჭირდება და საამისოდ მაინცდამაინც დიდი მონდომებაც არ ჩანს, თუმცა ამაზე ლაპარაკი ადრე რომ დაწყებულიყო, მაშინ შეიძლება, სხვანაირად შეეხედათ.
_ ამ რეალობას მიხეილ სააკაშვილის ქართულ პოლიტიკაში აქტიური ჩართვაც ვერ გადატეხს? სხვათა შორის, ყოფილი პრეზიდენტი საერთო სიის ინიციატივით გამოვიდა, რაც ოპოზიციისთვის მიუღებელი აღმოჩნდა. ისე, ვინმეს მოსწონს თუ არა, სააკაშვილი პოლიტიკაში ფაქტორია…
_ დიახ, სააკაშვილი, რა თქმა უნდა, ფაქტორია, მაგრამ ამბობენ, ჯოხს ორი ბოლო აქვსო.
_ ანუ?
_ არიან ადამიანები, რომლებიც ყოფილ სახელისუფლებო პარტიას სააკაშვილის გამო აძლევენ ხმას და ეს საკმაოდ მნიშვნელოვანი სეგმენტია. მათ გარეშე არათუ ხელისუფლების დამარცხებაა შეუძლებელი, არამედ სამომავლოდ პოლიტიკური ცხოვრებაც წარმოუდგენელი მგონია.
ამ ჯოხის მეორე ბოლო კი ისაა, რომ მხოლოდ ამ ძალით „ოცნების“ დამარცხება შეუძლებელია, ანუ დანარჩენი ძალებიც ამ ლიდერს რომ გაჰყვეს, ეს მაინც ვერ მოხდება.
_ რატომ?
_ ვცდილობ, ნეიტრალური ექსპერტივით ვილაპარაკო, ანუ სააკაშვილის მიმართ მკვეთრად ნეგატიური განწყობაც დიდია. პრობლემაც სწორედ ესაა. ამიტომ, სააკაშვილის მომხრეებისა და ოპოზიციურად განწყობილი მოსახლეობის რაღაცნაირი სინერგია უნდა მოხდეს. ეს საკმაოდ რთული ამოცანაა, რომლის არგანხორციელების შემთხვევაშიც, პირდაპირ ვიტყვი: ამ არჩევნებზე ხელისუფლება არ შეიცვლება!
_ ე. ი., ხვალ რომ არჩევნები ჩატარდეს, „ოცნებას“ გამარჯვების დიდი შანსი აქვს?
_ მე ვფიქრობ, დიახ.
_ სხვათა შორის, ჩემი ინფორმაციით, შიდა კვლევებით, „ოცნებას“ 39-პროცენტიანი რეიტინგი აქვს. ბატონო დავით, დამეთანხმეთ, რომ 39 პროცენტი ცოტა არაა.
_ ეს პატარა მაჩვენებელი არ გახლავთ.
_ მაშასადამე, როცა ოპოზიცია გარდაუვალ გამარჯვებაზე საუბრობს, ამით ხალხს, უბრალოდ, „აბოლებს“?
_ არა, არ „აბოლებს“. საერთოდ, ყველა გამარჯვებისთვის იბრძვის და ყველას მიაჩნია, რომ მისი გზა სწორია, მაგრამ სხვა საქმეა, რეალურად, რა და როგორ იქნება.
აქ კიდევ ერთი ფაქტორია.
_ კერძოდ?
_ COVID-19 ხელისუფლებას, ჯერჯერობით, მიეხმარა, ანუ ეს ფაქტორი, ამ ეტაპზე, ხელისუფლების სასარგებლოდ მუშაობს, თუმცა COVID19-ის ამბავსაც ორი მხარე აქვს.
_ რას გულისხმობთ?
_ ერთია, რომ ხელისუფლებამ მასობრივი ეპიდემიის თავიდან არიდება, ასე თუ ისე, კარგად შეძლო _ ამას ვერავინ გაექცევა, მაგრამ, მეორე მხრივ, ჩაკეტილობა და იზოლაცია, ანუ საგანგებო ზომები მოსახლეობას ეკონომიკურად ურტყამს, რაც კრიზისულ ვითარებას აუცილებლად გამოიწვევს, თუმცა არავინ იცის, პანდემიის თავიდან აცილების კმაყოფილებას ეკონომიკური კრიზისით გამოწვეული უკმაყოფილება როდის გადაძლევს, ანუ სამი თვის შემდეგ, შესაძლოა, სრულიად სხვა განწყობა იყოს. ამიტომ, ამ მხრივ, პროგნოზები რთულია.
_ ყველაფერი ეს გასაგებია, მაგრამ არჩევნებზე საერთაშორისო განწყობები გავლენას არ მოახდენს? მით უმეტეს, ხშირად ამბობენ, ნებისმიერი პოლიტიკური ძალა ხელისუფლებიდან ორი ვადის შემდეგ მიდის და „ოცნების“ შემთხვევაშიც ასე იქნებაო.
_ ხელისუფლებიდან თავისი ნებით წასული ჯერ არავინ მინახავს, ანუ, როგორც წესი, ხალხი უშვებს ხოლმე.
საერთოდ, საერთაშორისო ფაქტორი ძალიან მნიშვნელოვანია, თუმცა საქართველოში ხელისუფლებას საერთაშორისო სიმპათია-ანტიპათია ვერ ცვლის. მთავარია, არჩევანი მოსახლეობამ გააკეთოს. საერთაშორისო თანამეგობრობა მნიშვნელოვანი მაშინაა, როცა მოსახლეობა არჩევანს აკეთებს და საერთაშორისო თანამეგობრობა ხელისუფლებას საშუალებას არ აძლევს, რომ ეს შედეგი თავის სასარგებლოდ მიიწეროს.
მოკლედ, დარწმუნებული ვარ, რომ საერთაშორისო საზოგადოება ხელისუფლებას არჩევნებს არ გააყალბებინებს და შესაბამისად, გაყალბებულ არჩევნებსაც არავინ ცნობს, მაგრამ საამისოდ ჯერ საჭიროა, რომ ოპოზიციამ არჩევნები მოიგოს!
_ 2012-ში ერთ-ერთი გარდამტეხი ე. წ. ციხის კადრებიც იყო, ანუ მოსახლეობა უსამართლობის განცდამ მასობრივად მოიცვა. უსამართლობის განცდა, თქვენი დაკვირვებით, დღესაც პიკშია?
_ უსამართლობის განცდა ახლაც არის, თუმცა ისეთი არა, როგორიც 2012 წელს იყო. ისე, სიმართლე გითხრათ, ადამიანს, რომელიც ხელისუფლების კმაყოფილი იქნება, არ ვიცნობ.
_ შეიძლება, თუმცა ადამიანები ამბობენ, „ოცნება“ ცუდია, მაგრამ არც „ნაცების“ დაბრუნება გვინდაო.
_ დიახ, ასეა.
მოკლედ, უკმაყოფილება ისეთი მძაფრი არაა, რომ მასობრივად ჩაითვალოს, მოდით, ეს ხელისუფლება მოვიცილოთ და მერე რაც უნდა, ის იყოსო. სხვათა შორის, მთვარი ოპოზიციური ძალა მაინც „ნაციონალური მოძრაობაა“, ამიტომ ყველაფერი ბევრისთვის რევანშსა და „ნაციონალური მოძრაობის“ დაბრუნებასთან ასოცირდება.
ისე, „ნაციონალურ მოძრაობაში“ ბევრი რამ შეიცვალა, მაგალითად, სხვა ისეთი ლიდერები გამოჩნდნენ, რომლებიც მაშინდელ სისასტიკეებთან არ არიან ასოცირებულნი, მაგრამ ამის მიუხედავად, ეს პარტია მაინც მიხეილ სააკაშვილის ძალად აღიქმება.
ერთი სიტყვით, ეს პრობლემა არსებობს, ანუ „ნაციონალური მოძრაობა“ მოსახლეობის იმაში დარწმუნებას, რომ მისი დაბრუნება ანგარიშსწორება არ იქნება, ჯერჯერობით, ვერ ახერხებს!
_ ჩვენში დარჩეს და, არსებობს მოსაზრება, რომ ოპოზიციური პარტიები, კერძოდ, „ნაციონალური მოძრაობა“ და „ევროპული საქართველო“ არჩევნებში გამარჯვებისთვის კი არა, ერთმანეთს მთავარი ოპოზიციური ძალის სტატუსისთვის ებრძვიან. ამაზე რას იტყვით, ბატონო დავით?
_ არ მგონია, ასე იყოს.
_ რატომ არ გგონიათ?
_ ოპოზიციურ ფლანგზე კონკურენცია, რა თქმა უნდა, არსებობს, რაც ნორმალურია. საერთოდ, მრავალპარტიულობის დროს სხვანაირად არც შეიძლება, მაგრამ არ მგონია, რომ ხელისუფლების შეცვლა არ უნდოდეთ!
_ ზოგი იმასაც ამბობს, რომ „ოცნება“ „ევროპული საქართველოსთვის“ ხელისუფლების გადაბარებისთვის ემზადება. ამ ვერსიას როგორ უყურებთ?
_ ეს აბსოლუტურად გამორიცხული მგონია! „ოცნება“ იგივე ბიძინა ივანიშვილია და, როგორც ლაშა ნაცვლიშვილმა თქვა, ბიძინა ყველგან და ყველაფერშია. ამ შემთხვევაში, ეს „ქართულ ოცნებასთან“ მიმართებით აბსოლუტურად სწორი ნათქვამია, რადგან გადაწყვეტილებების მიმღებიც და პოლიტიკის წარმმართველიც ივანიშვილია. ყველა დანარჩენი კი, უბრალოდ, გამხმოვანებელია.
მოკლედ, ბიძინა ივანიშვილის მმართველობის მოდელს თუ შევხედავთ, ესაა ძალაუფლება, რომელიც არ იყოფა!
_ შეიძლება, მაგრამ ოპოზიციის მტკიცებით, ივანიშვილს საერთაშორისო სანქციების ეშინია და ძალაუფლებასაც სწორედ ამის გამო დათმობს.
_ დიახ, სანქციების ეშინია და ამიტომ შეეცდება, რომ ეს პრობლემა საკუთარი ძალაუფლების კონტექსტში მოაგვაროს, მაგრამ თუ დაინახავს, რომ ვერ აგვარებს, მაშინ დარწმუნებული ვარ, პოლიტიკაში არ დარჩება, ანუ ჩემი აზრი ასეთია: ივანიშვილს ან სრული ძალაუფლება ექნება, ან საერთოდ არ ექნება! ივანიშვილის ოპოზიციაში ყოფნა წარმოუდგენელია!
_ „ტიკ-ტოკსა“ და ქუთაისის ტექნოლოგიურ უნივერსიტეტში გამოჩენას თუ არ ჩავთვლით, დიდი ხანია, „ოცნების“ ლიდერი არავის უნახავს. ეს პასიურობა იმაზე ხომ არ მიანიშნებს, რომ ივანიშვილი ხელისუფლებიდან და, შესაბამისად, პოლიტიკიდან წასვლას აპირებს?
_ ივანიშვილს საზოგადოებაში გამოჩენა, მაინცდამაინც, არ უყვარს, თან პირადად მე, ისეთი შთაბეჭდილება მექმნება, რომ „ოცნებაში“ მისი გააქტიურების საჭიროებას ვერ ხედავენ.
_ რატომ?
_ გახარიას სახით „ოცნებამ“, შეიძლება ითქვას, ლიდერი-2 შეიძინა, ანუ გახარია არის პერსონა, რომელიც პანდემიასთან გამკლავების კონტექსტში, „ოცნების“ მომხრეების თვალში, რაღაცნაირად, ამაღლდა, თუმცა ამის მიუხედავად, არჩევნების წინ, ბიძინა ივანიშვილი მაინც გამოჩნდება, თუმცა შეიძლება, ისეთი აქტიური არ იყოს, როგორიც, მაგალითად, 2016-ში იყო, მაგრამ რაღაც-რაღაცებს გააკეთებს.
_ მაინც, რას?
_ აი, მაგალითად, იპოდრომზე პარკს ააშენებს.
სხვათა შორის, თავის დროზე, მე და ალეკო ელისაშვილმა საკრებულოში პრესკონფერენცია მოვაწყვეთ და ივანიშვილისგან ცენტრალური პარკის მოწყობას ვითხოვდით. თუ არ მეშლება, ეს 2015-ში იყო, ახლა კი ამის გაკეთება თავისი სურვილით გადაწყვიტა. ოღონდ გააკეთოს და არა უშავს!
_ სანამ საუბარს დავასრულებთ, კიდევ ერთ თემას შევეხოთ, ბატონო დავით: რესპუბლიკელებს თბილისში მაჟორიტარობის კანდიდატი არ გყავთ. ამ მხრივ რეგიონებში რა სტრატეგია გაქვთ?
_ არ ვიცი, ამაზე დასალაპარაკებელია. არ გამოვრიცხავ, რომ გვყავდეს.
_ ანუ საერთო ოპოზიციურ კანდიდატს დაუჭერთ მხარს თუ თქვენი გეყოლებათ?
_ არ ვიცი, ეს შეთანხმებაზეა დამოკიდებული. საერთოდ, მთავარია, ოპოზიციურ ძალებს შორის შეთანხმება არსებობდეს, თორემ სხვა შემთხვევაში ნებისმიერ ოპოზიციურ კანდიდატს მოგება, მგონი, გაუჭირდება.
_ არადა, ზოგი მიიჩნევს, რომ უმჯობესი იქნებოდა, თუნდაც თბილისში ოპოზიციას მაჟორიტარობის საერთო კანდიდატები კი არ დაესახელებინა, არამედ ბევრი კანდიდატი ყოფილიყო, რადგან ხალხს არჩევანის გაკეთება არ გასჭირვებოდა და ამით საქმე, მინიმუმ, მეორე ტურამდე მივიდოდა…
_ ამაში დარწმუნებული არ ვარ.
_ რატომ არ ხართ?
_ ჩვენთან პოლარიზება ძალიან ადვილად გამოსდით ხოლმე.
_ ყველაფერ ზემოთქმულიდან გამომდინარე, თუ „ოცნებას“ არჩევნებში გამარჯვების შანსი ისევ აქვს, შეცდომა ხომ არ იყო, როცა ოპოზიცია მას 120/30 სისტემაზე დასთანმდა? იქნებ, უკეთესი ყოფილიყო, რომ „ოცნება“ არჩევნებში მარტო დაეტოვებინა და ამით მსოფლიოსთვის ერთგვარი მესიჯი გაეგზავნა, რომ საქართველოში დემოკრატია საფრთხეშია?
_ 120/30-ზე სისტემა, ვფიქრობ, უკეთესია, ვიდრე სრული პროპორციული და ხუთპროცენტიანი.
_ ახალი საარჩევნო კოდექსით პარლამენტში მოხვედრის შანსი რევანშისტულ ძალებსაც აქვთ და ეს განა, საშიში არაა?
_ საქართველო პატარა ქვეყანაა და პარტია, რომელსაც 15-20 ათასი მხარდამჭერი ჰყავს, ვფიქრობ, პარლამენტში წარმოდგენილი თუნდაც ერთი ადამიანით მაინც უნდა იყოს.
_ ე. ი., პრობლემას ვერ ხედავთ, რომ პარლამენტში „ქართული მარში“ შევიდეს?
_ ჩემთვის „ქართული მარშის“ არსებობაა პრობლემა, მაგრამ თუ ხალხი მხარს დაუჭერს, რა უფლება გვაქვს, რომ პარლამენტში ყოფნა ავუკრძალოთ? პოლიტიკური ცხოვრება სწორედ ესაა!
_ ბოლოს, ბატონო დავით, წლევანდელი საარჩევნო კამპანია რადიკალური და აგრესიული იქნება?
_ რა თქმა უნდა. დარწმუნებული ვარ, ხელისუფლება სხვანაირად არ მოიქცევა, თუმცა პანდემიიდან გამომდინარე, ცოტა პოზიტიური მომენტებიც იქნება, ანუ „ოცნება“ შეეცდება, რომ ამ პანდემიიდან მაქსიმალური სარგებელი გამოწუროს!

გიორგი აბაშიძე