„ბიძინა ივანიშვილისთვის დრო იწურება“

„ქრონიკა+“-ს ესაუბრება ექსპრეზიდენტ გიორგი მარგველაშვილის ყოფილი მრჩეველი პოლიტიკურ საკითხებში _ ფიქრია ჩიხრაძე:

_ მას შემდეგ, რაც პრეზიდენტის ადმინისტრაციაში აღარ ხართ, სად არის ფიქრია ჩიხრაძე, აპირებთ თუ არა აქტიური პოლიტიკური ცხოვრების გაგრძელებას?
_ ადმინისტრაციიდან წამოსვლის შემდეგ ერთი თვე დავისვენე და 30 წლის განმავლობაში ეს იყო პირველი დასვენება. ისეთი რიტმით ვცხოვრობდი, რომ არასოდეს დამისვენია და ცოტა გვერდიდანაც ვცადე, პოლიტიკური ცხოვრებისთვის შემეხედა. ვაპირებ პედაგოგიურ-საუნივერსიტეტო საქმიანობას პოლიტიკის კუთხით და პოლიტიკურ პროცესებშიც ინტენსიურად ჩავერთვები. „ახალი მემარჯვენეების“ წევრი ვიყავი და ვარ, უბრალოდ ამ წუთას პარტიულ ცხოვრებაში აქტიურად არ ვმონაწილეობ.
_ პარტიასთან თანამშრომლობას გამორიცხავთ?
_ პარტიის წევრი ვარ, უბრალოდ, პარტიული საქმიანობა შეჩერებული მქონდა, როცა ადმინისტრაციაში ვიყავი. ზოგადად, ძალიან მწყდებოდა გული, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში პედაგოგიურ საქმიანობას ვერ მივყავი ხელი. ახლა მინდა, რომ ეს შანსი არ გავუშვა.
_ პედაგოგიური საქმიანობის გაგრძელებას სად აპირებთ?
_ ჯიპაში და ახლა ვგეგმავ, რომ კავკასიის უნივერსიტეტშიც წავიკითხო ლექციები.
_ თქვენ აღნიშნეთ, რომ ერთთვიანი შესვენება გქონდათ და გვერდიდან ვუყურებდი პოლიტიკურ პროცესებსო. როგორია რიგითი მოქალაქის თვალით გვერდიდან დანახული პოლიტიკური პროცესი?
_ ვერ ვიტყვი, რომ მარტივი, ბევრი გაგებით და მიმართულებით. გვერდზე გასვლით ცოტა უფრო შევეცადე და გრძელვადიან პერსპექტივაში დავინახე, მაინც სად ვართ და სადამდე მივედით. კატასტროფულად ბევრი დრო იკარგება, რომელიც საქართველოს სახელმწიფოებრივ მშენებლობას უნდა ხმარდებოდეს. წინა პერიოდებსაც ვგულისხმობ. ჩვენ რომ არ დაგვეკარგა ძვირფასი დრო და ადეკვატური ნაბიჯები გადაგვედგა, კარგი იქნებოდა. რისი გამოსწორებაც შეიძლება და ის რომ არ სწორდება, მერე საზოგადოებასაც განცდა უჩნდება, რომ წინ არ მივდივართ, რაც გაყინვაა, მაგრამ თუ ეს დიდხანს გაგრძელდა, მერე უკუსვლის შეგრძნებაა, რაც, სამწუხაროდ, ამ ბოლო წლების თანმდევია. არ ვიყავი ამ ხელისუფლების მომხრე, მაგრამ მეც მეგონა, რომ რაღაც მიმართულებებით ნაბიჯები გადაიდგმებოდა.
_ მაგალითად?
_ არ ველოდი, რომ დემოკრატიაში მწვერვალებს მივაღწევდით, მაგრამ ვფიქრობდი, რომ ბიზნესის კუთხით სერიოზული ნაბიჯები გადაიდგმებოდა. ასევე მეგონა, რომ ახალგაზრდების განათლების კუთხით წინ წავიდოდით, მაგრამ ვერც ეს მიმართულება დავინახეთ. „ნაციონალებს“ რაც ცუდი ჰქონდა, ყველაფერი გადმოვაკოპირეთ და იმ გზას ვაგრძელებთ, ხოლო რაც კარგი ჰქონდა, იმაზეც, სამწუხაროდ, უარი ვთქვით და გავაჩერეთ. ამ სტაგნაციის ყურება შემაშფოთებელია. ეს განცდა მარტო ჩემში არ შემიმჩნევია, ძალიან ბევრ ადამიანს ველაპარაკები და ყველას საშინელი უიმედობისა და უპერსპექტივობის შეგრძნება აქვს, რადგან იმედისმომცემს ვერაფერს ეჭიდება. რომელიმე ერთი სფერო მაინც რომ ვითარდებოდეს, კიდევ დაიმედდებოდა ადამიანი.
_ თქვენ ნაწილობრივ ჩამოთვალეთ გარკვეული პრობლემები, რომელიც მმართველ გუნდს უნდა განეხორციელებინა, მაგრამ არ განახორციელა. არის ისეთი რამ, რაზედაც გული გწყდებათ და ადმინისტრაციაში თქვენი მუშაობის პერიოდში უნდა გაგეკეთებინათ, მაგრამ ვერ გააკეთეთ ან ვერ მოასწარით?
_ ძალიან მწყდება გული, რომ უამრავი კარგი საქმე შეიძლებოდა გაკეთებულიყო ურთიერთ თანამშრომლობით, არადა ამ დაუსრულებელი, ყოველდღიური უცნაური შემოტევით პრეზიდენტის ინსტიტუტზე ფუჭად იკარგებოდა ოქროს წუთები, რადგან, გინდა არ გინდა, როცა რაღაც მძიმე თემაზე ვუპირისპირდებოდით, ვერ დისტანცირდებოდი პროცესიდან და ვალდებულიც იყავი, პასუხი გაგეცა. ძალიან მენანება ის დრო, რომელიც ამ უსაგნო ვაიუშველებელში იკარგებოდა. თუნდაც სასამართლო თემა ავიღოთ, რა პროცესიც გაშიშვლდა და მთელი საზოგადოებისთვის კრიზისი ცხადი გახდა. როდესაც ვეტო მოვამზადეთ და პარლამენტში შევიტანეთ (მოსამართლეების უვადო დანიშვნის საკითხი შემოდიოდა), მაშინ ტალახი გვესროლა უკლებლივ ყველამ. მახსოვს, ანა დოლიძის მიმართ როგორი მძიმე დამოკიდებულება იყო, როდესაც ეს ვეტო გაჰქონდა. გამოხდა ხანი და ძალიან მძიმე მიჯნამდე მივედით. არადა, ხომ შეიძლებოდა, მაშინ შეგვემჩნია ეს პრობლემა, რომ გვეთანამშრომლა. ბევრი მიმართულებით შეგვიძლია ვთქვათ ასეთი რამ. როცა არის დაპირისპირების სული, იქ თანამშრომლობა აღარ ხერხდება და სადაც თანამშრომლობა არ არის, ძალიან ბევრი დრო და ენერგია იხარჯება ტყუილად.
_ ქალბატონო ფიქრია, თქვენ იყავით პრეზიდენტის მრჩეველი პოლიტიკურ საკითხებში. დღეს გისვამთ ამ შეკითხვას და საინტერესო იქნება თქვენი პოზიცია. ბევრს ჰქონდა განცდა, რომ პრეზიდენტი მარგველაშვილი ისე წავიდოდა თავისი პოსტიდან, რომ აუცილებლად შეიწყალებდა დეკანოზ გიორგი მამალაძეს. რა მოხდა, რას ფიქრობდა ის დეკანოზის ირგვლივ განვითარებულ მოვლენებზე და თუ იცით მისი პოზიცია, რატომ არ შეიწყალა დეკანოზი მამალაძე?
_ ამ საკითხთან დაკავშირებით არათუ ვიცი პერიპეტიები, არამედ თვითონ არაერთ ადამიანთან და, მათ შორის, პრეზიდენტთანაც გვქონდა შეხვედრა, ძალიან ვრცლად გავეცანით საქმეს და იმასაც შეგახსენებთ, რომ პრეზიდენტმა მაშინ ტელეგამოსვლასა და საჯარო ბრიფინგებზე შეფასება გააკეთა, რომ ამ ადამიანის მიმართ დარღვეულია სამართალწარმოების უამრავი წესი. მაგალითად, შეჯიბრებითობის პრინციპმა არ იმუშავა. ერთ მხარეს ხელ-ფეხი ჰქონდა გახსნილი საჯარო საუბრისთვის და ინფორმაციის გავრცელებისთვის და მეორე მხარე აბსოლუტურად შებოჭილი იყო. მოსმენის გარდა ოფიციალურადაც შემოგვიტანეს საქმე და ჩვენი იურისტები წვრილად გაეცნენ მას. პრეზიდენტი ძალიან განიცდიდა ამ საქმესთან დაკავშირებულ მდგომარეობას. აშკარად ჩანდა საქმიდან გამომდინარე, რომ ეს ადამიანი წესით, არ იჯდა იმ ბრალდებისთვის, რაც მის მიმართ ჩამოაყალიბეს და რაც სასამართლომაც დაადასტურა. ის, რომ ამ ყველაფრით ძალიან სერიოზული დარტყმა ადგებოდა საქართველოს ეკლესიას და უდავოდ მიადგა კიდეც, ესეც იყო განცდის საგანი. თქვენ იცით, რომ ეს საქმე ოფიციალურად შემოვიდა შეწყალების კომისიაში, შეწყალების კომისიამ განიხილა, როგორც განსაკუთრებული, რადგან არ ჯდებოდა კრიტერიუმებში და იქ დებულება იყო, რომ როდესაც არ აკმაყოფილებს კრიტერიუმებს, ის განსაკუთრებული წესით განიხილება, ხოლო განსაკუთრებული წესის დროს კომისიის წევრთაგან რაღაც რაოდენობა აძლევს ხმას. სამწუხაროდ, კომისიის გარკვეულმა წევრებმა უარყოფითი ხმა მისცეს. სხვათა შორის, ისინი არ ყოფილან ეკლესიის წარმომადგენლები. არ მაქვს უფლება, რომ ამ ადამიანების ვინაობა გავამჟღავნო. მოკლედ, ისეთი რეალობა დადგა, რომ კომისიამ არ მისცა დადებითი რეკომენდაცია და პრეზიდენტმაც აღარ მიიღო გადაწყვეტილება, თუმცა კიდევ ვიმეორებ, რომ ადამიანურად ეს მისთვისაც უმძიმესი იყო, ჩემთვისაც და ძალიან განვიცდიდით ამ ამბავს. ვგრძნობდით, რომ ამ საქმეში რაღაცა სწორად არ იყო და არასწორად აგებული საქმე ცუდად შემოუტრიალდებოდა ყველას.
_ დავითგარეჯის თემას მინდა, შევეხო. როგორ ფიქრობთ, მოახდინა თუ არა უარყოფითი ზეგავლენა პროცესზე სალომე ზურაბიშვილის განცხადებამ და რამდენად ადეკვატურია ხელისუფლების რეაქცია? მმართველი გუნდის დუმილი რაზე მეტყველებს?
_ ვინც იცის ეს მდგომარეობა, დავითგარეჯის თემა არ არის მარტივი საკითხი, საერთოდ, როგორ შეიქმნა და რა ისტორია აქვს ამ პრობლემის გაჩენას. საბჭოეთის ბოლო პერიოდშიც გახლდათ მცდელობა, მოლაპარაკება შემდგარიყო ამ მიმართულებით, გამომდინარე იქიდან, რომ უეჭვო იყო ამ ძეგლების კუთვნილება კულტურული და რელიგიური თვალსაზრისით. შემდგომ პერიოდში აზერბაიჯანელ მეცნიერებში მიმდინარეობა გაჩნდა და გარეჯის სამონასტრო კომპლექსის ნაწილის ალბანური კულტურის ძეგლად განხილვა დაიწყეს, მაგრამ ამას მყარი საფუძველი არასოდეს ჰქონია, უბრალოდ, ტერიტორიული საკითხის გადაწყვეტა, როგორიც არ უნდა იყოს იგი და ამას ყოველთვის სჭირდება, რაც არ უნდა მეგობართან გქონდეს საქმე, ძალიან ფაქიზი მიდგომა, ინტერესების გათვალისწინება, დაკმაყოფილება და ა. შ. ეს საკითხი ვერ წავიდა წინ, იმიტომ რომ თვითონ კომისიის შემადგენლობა ჩვენი მხრიდანაც და მათი მხრიდანაც ხშირად იცვლებოდა და ისტორიული მემკვიდრეობა არ ჰქონდა კომისიის მუშაობას. მეორეც: ორივე მხარეს ერჩივნა გარკვეული სტატუს კვოს შენარჩუნება, რადგან ეს არ არის მტრული სახელმწიფოები და მეგობარ სახელმწიფოებს შორის შეიძლებოდა, რომ განუსაზღვრელი, მაგრამ უპრობლემო ტერიტორია ყოფილიყო. საერთოდ, ყველაფერი რომ კარგად წასულიყო აზერბაიჯნში, საქართველოში, ჩვენს რეგიონშიც და ამდენი რუსული პროვოკაციული საცეცი არ ყოფილიყო, დარწმუნებული ვარ, ჩვენ შორის დღეს ისეთი ვითარება იქნებოდა, როგორიც 20-იანი წლების დასაწყისში იყო, როცა ერთ სახელმწიფოდ ჩამოყალიბების წინაპირობები არსებობდა. ამ საზღვრებს ძალიან დიდი და გადამწყვეტი მნიშვნელობაც აღარ მიენიჭებოდა. ემოციურად მძიმე თემა არ იქნებოდა. ეს საკითხი სწორი ტონალობით არ გააქტუალურდა.
_ ალბათ, მეტი დიპლომატიურობა ჰმართებდა სალომე ზურაბიშვილს.
_ დიახ. მეც რა შეხვედრებშიც მიმიღია მონაწილეობა პრეზიდენტის ვიზიტის ფარგლებში, როცა დელეგაციები ვხვდებოთ ერთმანეთს პარლამენტიდან ან ევროსაბჭოში იყო შეხვედრები, ეს თემა ყოველთვის იდგა ერთ-ერთ უმტკივნეულო თემად. მოხდა ისე, რომ თითქოს კონფრონტაციულად, საყვედურის კილოთი და პრეტენზიულ ტონალობაში ითქვა ეს ყველაფერი ვიზიტის დროს, მერე ქალბატონი პრეზიდენტი დავითგარეჯაში ჩავიდა და იქაც გაგრძელდა იგივე ტონალობით საუბარი. არა მგონია, ამის აუცილებლობა ყოფილიყო. ფაქტს მეორე მხარეც აქვს: იგი საქართველოს პრეზიდენტია და თავისუფლად შეუძლია ყველგან თქვას საქართველოს ტერიტორიაზე, რაც აბსოლუტურად ბუნებრივია, მაგრამ, კიდევ ერთხელ ვამბობ, რომ კონტექსტი და ტონალობა არ იყო სწორად შერჩეული. ამას მოყვა ეს რეაქცია. თემა ასეთია: თუ სად უნდა გადიოდეს საზღვარი, _ მდინარეზე, ხევზე, თხემზე თუ ა.შ.? ეს უნდა მოილაპარაკოს ორმა სახელმწიფომ. თხემზე თუ გაიარა საზღვარმა და განსაკუთრებული ვნებათაღელვა ამან გამოიწვია, ამ შემთხვევაში უნიკალური უდაბნოს მონასტერი, თავისი გამორჩეულად მნიშვნელოვანი გარეჯის ფერწერული სკოლით, უკვე საზღვარგარეთ აღმოჩნდება და ბუნებრივია, ამან მღელვარება გამოიწვია. ეს პრეტენზია აუცილებლად ხელისუფლების მისამართით უნდა იყოს მიმართული, რადგან სწორედ ხელისუფლების პრეროგატივაა, ასეთ საკითხებზე მუშაობა და შედეგის დადება. ან როცა პრობლემა ჩნდება, ხელისუფლებამ ცხადად განმარტოს, რომ ეს არ არის დიდი ვნებათაღელვის საგანი. დღეს ისე გამწვავდა თემა, რომ შემაშფოთებელი ტონალობით მოვისმინეთ განცხადებები, მათ შორის, სასულიერო პირებისგანაც. ამ დროს ხელისუფლების დუმილი აბსოლუტურად გაუმართლებელია, რადგან ამ ემოციამ შეიძლება ცუდ შედეგამდე მიგვიყვანოს. საჭიროა ხელისუფლებისგან მტკიცე პოზიციის გამოხატვა, რას აპირებენ და რა ნაბიჯების გადადგმა იგეგმება უახლოეს დროს.
_ როგორ ფიქრობთ, შუალედური არჩევნების შედეგები, გარკვეულწილად, იქნება თუ არა იმის მაჩვენებელი, თუ რა მოხდება 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე?
_ ამ საკითხთან დაკავშირებით განსხვავებული მოსაზრება მაქვს: უმჯობესი იქნებოდა, რომ შუალედურ არჩევნებში ოპოზიციას არ მიეღო მონაწილეობა ბევრი რამის გამო. როდესაც ხელმოწერები გროვდება მაჟორიტარული არჩევნების გაუქმებაზე და მაინც მონაწილეობ, მთლად თანმიმდევრული არ გამოდის ეს პოზიცია. სჯობდა, ეს კამპანია უფრო აქტიურად ყოფილიყო წარმართული, ვიდრე ცალკეულ ადგილებში მონაწილეობა. მიუხედავად იმისა, რომ შალვა შავგულიძეს ნამდვილად ვუჭერ მხარს მთაწმინდის ოლქში და გამიხარდება, თუ ის წარმატებას მიაღწევს, მეეჭვება, ზოგადად, შუალედურ არჩევნებში წარმატების მიღწევის შესაძლებლობა იყოს. არ ვიცი, ზუგდიდში რა მოხდება, რადგან მანდ მერის არჩევნებია, თუმცა იქაც ვეჭვობ და გეტყვით, რატომ: საპრეზიდენტო არჩევნებში დიდი მობილიზება, ხალხის განწყობის აკუმულირება მოხდა და მართლა სერიოზული ხმების რაოდენობა მოაგროვა ოპოზიციამ. როცა შედეგი ასე მალე არ დადგა და მით უმეტეს, ლოკალურ არჩევნებში, ემოციისა და აქტივობის მობილიზება აღარ ხდება. ოპოზიციური ამომრჩეველი ვერ იქნება მობილიზებული იმისთვის, რომ გამოვიდეს არჩევნებზე, მივიდეს და ხმა მისცეს. სულ სხვაა საერთო-სახალხო არჩევნები და სხვა არის _ ლოკალური არჩევნები.
_ ფიქრობთ, რომ შუალედურ არჩევნებზე ნაკლები აქტივობა იქნება?
_ ნაკლები აქტივობაც იქნება და ნაკლები მოტივაციაც. ამომრჩეველი ფიქრობს, რომ ერთი კაცის შესვლით პარლამენტში რა უნდა შეიცვალოსო. არ არის ამაზე მთლად ცხადი პასუხები, ამიტომ არ მინდა, წინასწარ ცუდი რამეები ვიწინასწარმეტყველო. მაგრამ სჯობდა, რომ ამ არჩევნებში ოპოზიციას არ მიეღო მონაწილეობა და მთელი ძალისხმევა 2020 წლის არჩევნებისთვის გადართულიყო.
_ ყველა თანხმდება, რომ ივანიშვილის რეჟიმის დასამარცხებლად საჭიროა ოპოზიციის კონსოლიდაცია. როგორ ფიქრობთ, ამ პროცესში „ნაციონალური მოძრაობა“ და მიხეილ სააკაშვილი რამდენად უარყოფით გავლენას იქონიებს?
_ ფაქტია: წინა ჯერზე არჩევნებმა აჩვენა, რომ ეს ხელს უშლის და სააკაშვილიც არ არის იმ კალიბრის ფიგურა, რომელიც მიხვდება, რომ ასეთი აქტივობა არ განახორციელოს, რადგან ბევრჯერ უთქვამთ, _ მას პოლიტიკური ტემპერამენტი და შეგრძნებები ძალიან ძლიერი აქვს, არასოდეს უნდა, რომ რამე პროცესს გამოეთიშოს. ამას ცუდი გაგებით არ ვამბობ, უბრალოდ, ის ეჭვიანობს თავის გუნდზეც კი, რადგან არ არის რეალურად საქართველოში და ფიქრობს, მის გარეშე რამე რომ მოხდეს, გვერდზე არ დარჩეს. მეორეც: ელექტორალური უპირატესობა აქვს პერსონალურად და სრულად ვერ გამოთიშავ ამ პროცესებიდან, ეს სერიოზული დილემაა. ჩვენთან ჯერ კიდევ ორპოლუსიანი არჩევნების ხატი არსებობს და აქედან თავის დაღწევა ვერც ერთ ჯერზე ვერ მოვახერხეთ. არ ვიცი, 2020 წელს მოხერხდება თუ არა ამის გამოსწორება, მეეჭვება, რადგან ხალხი იმდენად ბრაზდება ხელისუფლებაზე, რომ მას მოთხოვნილება ექნება არა დანაწევრებული არჩევანისა. რამდენიმე თვეში გამოიკვეთება, თუ როგორი იქნება პოლიტიკური ველი. ხელისუფლების ცვლილება აუცილებელია, რადგან ძალიან ბევრი რამე მუხრუჭდება ერთი პოლიტიკური ძალის ასეთი უპირატესობით ყოფნით ხელისუფლებაში. საკონსტიტუციო უმრავლესობა დიდი გამოწვევა იყო როგორც ქვეყნისთვის, ისე „ქართული ოცნებისთვის“, მაგრამ, სამწუხაროდ, ვერც „ქართულმა ოცნებამ“ გაუძლო ამას და შესაბამისად, ქვეყანასაც დაეტყო.
_ ქვეყანას დაეტყო ბევრი რამ, მათ შორის, მომატებული კრიმინალი, დაშლილი ეკონომიკა და ბიზნესი, მთავრობის საამაყო არარსებული 100 ქარხანა, გაზრდილი ფასები და გაუსაძლისი პირობები. მინისტრები დღეგამოშვებით იცვლებიან, ერთმანეთში გაურკვევლობაა, კამათია, მმართველი გუნდის დაშლას ვხედავთ… 7 წლის მანძილზე ქართველი ხალხი მხოლოდ ოცნებობს. არაფერი სახელმწიფოს წინსვლისთვის არ კეთდება.
_ და ძალიან აგდებული დამოკიდებულებაა. ხელისუფლება ვეღარ გრძნობს, თუ როგორ დაშორდა ხალხსა და საზოგადოებას. თითქოს ჰგონია, რომ რაკი ხელისუფლებაში არიან, ამით ყველანი ბედნიერები უნდა ვიყოთ.
_ აქვს თუ არა რესურსი, რა თქმა უნდა, ფინანსურს არ ვგულისხმობ, და რეალური შანსი იმისა, რომ ივანიშვილის პოლიტიკური გუნდი 2020 წელს ხელისუფლებაში ისევ უმრავლესობით მოვიდეს?
_ საქართველოს რეალობაში, სულ რომ კარგი ხელისუფლება იყოს, ორი ვადის შემდგომ ვადა ეწურება. მით უმეტეს, ხელისუფლებას, რომელმაც სრულად გაუცრუა საზოგადოებას იმედები, ეს დრო დაუდგა. ბევრი დაპირებაც რომ შესრულებულიყო, ეს დრო მაინც დადგებოდა. უამრავი ადამიანი მინახავს, ვინც ამბობდა, რომ მესტიაში ან ბათუმში როგორ წააგო სააკაშვილმა არჩევნები, არადა, თვალში საცემად ბევრი რამე გაკეთდა იქ, მაგრამ დრო ამოიწურა და წააგო არჩევნები. ბიძინა ივანიშვილისთვისაც დრო იწურება და ის აუცილებლად წააგებს არჩევნებს, მით უფრო, გუნდი ახალს არაფერს სთავაზობს. ციდან რომ ვარსკვლავებს არ წყვეტენ ახალი სახეები, მაგასაც ვხედავთ. კლასით ძალიან ჩამორჩებიან, ისევ ძველი სახეების უპირატესობა ჩანს, სამწუხაროდ. მას აქვს განცდა, რომ წინასაარჩევნოდ ბევრ ფულს დახარჯავს და ამით შექმნის ისევ ეფექტს. ეს გვარიანად დამამცირებელი დამოკიდებულებაა. როცა არჩევნების მეორე ტურში საზოგადოებას მხარდაჭერა სთხოვა, ბევრმა გულწრფელად მიიღო ეს თხოვნა. ხალხს ისეთი განცდა ჰქონდათ, რომ ხელისუფლება მოდუნდა და ამ მარცხმა გამოაფხიზლა, რის შემდეგაც მართლაც გააქტიურდებიან და რაღაცა სხვა პროცესები დაიწყებაო. გამარჯვება გაინაღდეს, არაფერი შეცვლილა და ისევ ისე გრძელდება ყველაფერი, შეიძლება ითქვას, უარესადაც კი. აქედან გამომდინარე, ჭარბ ნდობაზე ლაპარაკი აბსოლუტურად ზედმეტია. საერთოდ, ბიძინა ივანიშვილის მართვის სტილი არ იძლევა არანაირ იმედს იმისა, რომ პოლიტიკური თვალსაზრისით მისსავე გუნდში სასიკეთო ცვლილებები განხორციელდეს, რადგან გვყავს პრემიერ-მინისტრი, რომელსაც ვერავინ აღიქვამს პრემიერ-მინისტრად, არის პარლამენტის თავმჯდომარე, რომელიც საერთოდ ამოვარდნილია პოლიტიკური რეალობიდან და ხალხი ეძებს, ვინმე ხომ არ არის გუნდში ცოტა გაბედული, რისკიანი, _ ხან გახარიას მოეჭიდებიან და ხან აღარც მახსოვს, ვის შეიძლება, რომ მოეჭიდონ. ეს არ არის ნორმალური პოლიტიკური ცხოვრება. თუ ვინმეს ჰგონია, რომ გაყალბებით ან ძალადობით მიითვისებს არჩევნებს, ძალიან ცდება.

გიორგი საკარული