აქტუალური გახდა თემა, _ ვისია „რუსთავი 2“? ამ საკითხზე „ქრონიკა+“-ს, ჯერ კიდევ, თვეების წინათ სურდა ინტერვიუ ფიქრია ჩიხრაძესთან, რომლის კუთვნილი სიხშირითაც და ძალისხმევითაც, თავის დროზე, რაიონული ტელევიზია „რუსთავი 2“ საქვეყნო არხი გახდა. მაშინ ფიქრია ჩიხრაძემ კატეგორიული უარი თქვა, ესაუბრა ამ თემაზე _ იმ მოტივით, რომ ხელისუფლებისთვის არ მიეცა საბაბი და საფრთხე არ შეექმნა დემოკრატიის მონაპოვრისთვის _ მოქმედი, ლიდერი ტელევიზიისთვის. ფიქრია ჩიხრაძე კვლავაც „რუსთავი 2“-ის უპირობო მხარდამჭერთა რიგებშია.

„ქრონიკა+“-ს ფიქრია ჩიხრაძე ესაუბრება:

_ ამ დავის განახლება ძალიან საეჭვოდ დაემთხვა რამდენიმე ფაქტორს: ერთი, რომ მოახლოვდა არჩევნები და შემოდგომიდან ქვეყანა, პრაქტიკულად, წინაასარჩევნო რეჟიმში გადავა და ორი აზრი არ არსებობს, რომ ასეთ დროს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს მედიას, მით უმეტეს, გავლენიან მედიას, „რუსთავი 2“ კი ერთ-ერთი გავლენიანი კი არა, ყველაზე გავლენიანი მედიასაშუალებაა დღეს საქართველოში. მისი გაკონტროლების სურვილი ძალიან ბევრს შეიძლება ჰქონდეს, უპირველეს ყოვლისა _ ხელისუფლებას; მეორე ის, რომ ამ თემის გააქტიურებას წინ უძღოდა „რუსთავი 2“-ის ხალხმრავალი კონცერტები. ეს კონცერტები სულაც არ იყო პოლიტიკური ხასიათის, მაგრამ მაინც უკავშირდებოდა ამ ტელეკომპანიის ბრძოლას და ოპოზიციურობას. ამან, შესაძლოა, გარკვეული შიშები გააჩინა ხელისუფლებაში, ისევ და ისევ, მომავალ არჩევნებთან დაკავშირებით; და მესამე: ერთი წლის წინათ გარდაიცვალა ეროსი კიწმარიშვილი, მისი სახელი, მისი აქტივობა ყოველთვის, მათ შორის, ბოლო პერიოდშიც, უკავშირდებოდა „რუსთავი 2“-ს. უკვე დაწყებული იყო საუბრები „რუსთავი 2“-ის ძველი მეპატრონეებისთვის დაბრუნებაზე. ეროსის პრეტენზია ჰქონდა და განცდა იმისა, რომ მის გარეშე, მისი ამოგდებით ამ სქემას ვერავინ აამუშავებდა _ ვერც პოლიტიკური და ვერც სამართლებრივი თვალსაზრისით, იმიტომ რომ მას ხელთ ეპყრა ყველა საჭირო დოკუმენტი.

_ აცხადებდა კიდეც საჯაროდ, რომ მისი გვერდის ავლით ეს პროცესი ვერ მოხდებოდა.

_ დიახ, საჯაროდაც აცხადებდა და ჩემთანაც უსაუბრია ამაზე. ვეხუმრებოდი კიდეც, _ მიდი, დაიბრუნე და შენ შემდეგ მე მოვდივარ და მეც გამოვაცხადებ პრეტენზიას-მეთქი.

_ რამდენადაც ვიცი, შემოგთავაზათ კიდეც ერთად ბრძოლა „რუსთავი 2“-ის დასაბრუნებლად, რაზედაც თქვენგან უარი მიიღო.

_ დიახ… ყოველ შემთხვევაში, მას ნამდვილად ჰქონდა სურვილი, რაღაც ტიპის კონსოლიდაცია მოეხერხებინა ამ მიმართულებით და მართლაც შევხვდით რამდენჯერმე. ჩვენ ყოველთვის დაძაბული ურთიერთობა გვქონდა და ეს საუბრებიც დაძაბულ ტონალობაში მიდიოდა, მაგრამ აბსოლუტურად ყველაფერზე ღიად ვლაპარაკობდით. ის საკმაოდ გახსნილი და ღია პიროვნება გახლდათ და ურთიერთობა რომც არ გდომოდა, მაინც მოახერხებდა ამ ურთიერთობას, ყველანაირად დაკეტილი კარიდან შემოაღწევდა… მას ჰქონდა ასეთი აჩემებული ფრაზაც, _ შეიძლება გამაგორონ, თორემ სხვანაირად ამ საქმიდან მე ვერ გამომრთავენ, ვერ გამომრიცხავენო. ცოტა ირონიულად ვუყურებდი მის ამ აჩემებას, მიმაჩნდა, რომ ეს იყო მისი გადამეტებული წარმოდგენა საკუთარ პერსონასა და შესაძლებლობებზე, მაგრამ ძალიან მძიმედ განვიცადე, როდესაც მისი ტრაგიკული გარდაცვალების ამბავი გავიგე. ამ ფაქტთან დაკავშირებით, ბუნებრივია, კითხვის ნიშნები თავიდანვე გაჩნდა. 100%-ით, ალბათ, არაფრის გამორიცხვა არ შეიძლება, ადამიანები ვართ და არ ვიცით, ვის როდის რა დაგვემართება ფსიქიკაში, მაგრამ ძალიან საეჭვოა, მას რამე ფსიქიკური პრობლემები ჰქონოდა, შესაბამისად, ჩემთვის თვითმკვლელობის ვერსია იმთავითვე გამორიცხული იყო. მკვლელობის ვერსიაში მიჭირდა მიმართულების გამოკვეთა: ეს უკავშირდებოდა „რუსთავი 2“-ს, თუ მას სხვა პრობლემები ჰქონდა ვინმესთან და კრიმინალური ფონის გამძაფრებამ იმ ვიღაცას სტიმული მისცა ანგარიშსწორებისთვის და ა. შ.? ვფიქრობდით, რომ ამ კითხვებს, ადრე თუ გვიან, პასუხი გაეცემოდა, მაგრამ საქმეში მთელი რიგი ახალი გარემოებების აღმოჩენის მიუხედავად, იგი არ გადაკვალიფიცირდა და დღემდე ჰაერშია გამოკიდებული. საზოგადოებას არ გვაქვს პასუხი მიღებული, _ რა მოხდა რეალურად და ასეთ ფონზე ისევ აქტიურდება „რუსთავი 2“-ის წინააღმდეგ ბრძოლა… თავის დროზე ითქვა კიდეც, რომ ეროსი კიწმარიშვილმა მისი უცნაური სიკვდილით „რუსთავი 2“ გადაარჩინა შემდეგი იერიშებისგანო. როგორც ჩანს, ეს ასე არ არის და თუ ეს ასე არ არის, მაშინ ეროსი კიწმარიშვილის მკვლელობაც, შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ამ ჯაჭვში ჯდებოდეს და ხელისუფლება ამ ქმედებით, საკუთარი თავის მიმართ, ვფიქრობ, საკმაოდ სერიოზულ კითხვის ნიშნებს აჩენს. ვიმეორებ: დღეს, როდესაც ბოლომდე მიყვანილი არ არის კიწმარიშვილის საქმე და ისევ აქტიურდება ეს თემა, კითხვის ნიშნები ჩნდება. ახლა ქიბარ ხალვაში რომ ამ ბრძოლას საკუთარი ინიციატივით არ დაიწყებდა, ეს დღესავით ნათელია. მე მას პირადად არ ვიცნობ, მაგრამ ეჭვიც არ მეპარება, იმიტომ რომ ზუსტად ვიცი, როგორ გახდა, თავის დროზე, „რუსთავი 2“-ის წილების მეპატრონე. ის მაშინაც გამოყენებული ფიგურა იყო, ოქრუაშვილი თავის თავზე ვერ გადაიფორმებდა და ამიტომ გააფორმა ხალვაშზე და შემდეგ, როდესაც ოქრუაშვილი ხელისუფლებიდან წავიდა, ბუნებრივად, ის წილი ოქრუაშვილს კი არა, ხალვაშს წაართვეს, რადგანაც ოფიციალურად მასზე იყო გაფორმებული. რაც ასევე არსებითია, როგორც პოსტფაქტუმ ეროსი კიწმარიშვილი აცხადებდა, წილი ნებით არ დაუთმია, დაათმობინესო. ჩემთან ისიც უთქვამს, რომ შედგა გარიგება, რომ მას უნდა მიეღო ფინანსური ანაზღაურება წილის დათმობის სანაცვლოდ, როგორც მანამდე მისგან მიიღეს აქიმიძემ და დვალმა, მაგრამ ეს ფინანსური ანაზღაურება არ მომხდარა. მისი და შემდეგ უკვე მისი ოჯახის ადვოკატი, გოჩა სვანიძე, დღესაც აცხადებს, რომ დოკუმენტურად დადასტურებულია ფაქტი, რომ ანგარიშსწორება არ მომხდარა და „რუსთავი 2“ ისე გადავიდა ხალვაშის ხელში, რომ კიწმარიშვილს სანაცვლოდ ფული არ მიუღია… და ახლა, როცა ხელისუფლება შეცვლილია და ის ისევ პრეტენზიას აცხადებს, არა მგონია, რომ მას ან მედიაინტერესები ჰქონდეს, ან საქართველოში დემოკრატიის განვითარებაზე ფიქრობდეს დღედაღამ; ან მედიას, როგორც ბიზნესს ისე უყურებდეს და მოგებას ელოდეს. არც ის არაა ვინმესგან დაფარული, რომ მისი და ხელისუფლების წარმომადგენელია. ამის გარდა, თვითონ ხელისუფლების წარმომადგენლები რომ გულგრილნი არ არიან ამ საქმის მიმართ, ეს ჩანს კიდეც მათ კომენტარებშიც და განცხადებებშიც.

_ დავუბრუნდეთ ეროსი კიწმარიშვილის შემოთავაზებას, ანუ ის თქვენ გთავაზობდათ, გებრძოლათ ერთად, დაგებრუნებინათ არხი და ყველაფერი დაგეწყოთ თავიდან, სანამ ის თქვენ „გადაგაგდებდათ“.

_ დიახ, მის თავში ნამდვილად იხარშებოდა ასეთი სქემა. როდესაც ამას მთავაზობდა, ვეუბნებოდი, _ იმხელა საფუძველი მაქვს, რომ შენ გენდო-მეთქი… ამაზე მპასუხობდა, _ ჩემთან რა პრეტენზია გაქვს, მე და შენ მეგობრები არ ვყოფილვართ, შენ შენმა მეგობრებმა გადაგაგდეს და მე ამით პრაგმატულად ვისარგებლეო. ამბობდა, რომ მზად იყო, მათაც დალაპარაკებოდა, მაგრამ მე უარი ვთქვი ამ ბრძოლაზე მაშინაც და შემდეგაც. არ მინდოდა და არ მინდა, ბრმა იარაღი აღმოვჩნდე ხელისუფლების ხელში და ჩემი აქტივობით წვლილი შევიტანო დემოკრატიის იმ მონაპოვრის განადგურებაში, რასაც დღეს წარმოადგენს „რუსთავი 2“.

_ დიახ, სწორედ ამ მოსაზრებით, რამდენიმე თვის წინათ, უარიც მითხარით ინტერვიუზე.

_ დიახ და არც ახლა ვისაუბრებდი, უბრალოდ, ეს პროცესი ბუნებრივად მოიყოლებს მთელ ამ თემებს.

_ ქალბატონო ფიქრია, მკითხველი რომ არ დაიბნეს, გაიხსენეთ, როგორ დაიწყო „რუსთავი 2“-მა ფუქნციონირება? რა იყო თქვენი და თქვენი მეგობრების მიზანი და რაში მდგომარეობდა თქვენი „გადაგდების“ არსი?

_ „რუსთავი 2“ დაიწყო რუსთავში. სულ თავიდან ეროსი კიწმარიშვილმა და მისმა პარტნიორებმა _ ჯარჯი აქიმიძემ, დვალმა და პაატა ჩახნაშვილმა დაიწყეს ტელევიზიის გაკეთება რუსთავში, ჰქონდათ სიხშირე, რომელიც მარტო რუსთავს და გარდაბნის რაიონის ნაწილს ფარავდა. გავიდნენ ეთერში, როგორც „რუსთავი“, მაგრამ გასვლისთანავე შეექმნათ პრობლემა სახელზე. თემურ ხაჩიშვილს ჰქონდა იგივე სახელწოდების საკაბელო ტელევიზია, ამიტომ დაირქვეს „რუსთავი 2“ და ერთთვიანი პაუზის შემდეგ დაბრუნდნენ ეთერში. მალევე, რამდენიმე თვეში, შეექმნათ პრობლემები ქვემო ქართლის მაშინდელ ხელისუფლებასთან, ლევან მამალაძესთან, რომელსაც სურდა დაპატრონებოდა ამ არხს, მერიას გადასცემოდა მათი კუთვნილი სიხშირე, რაზედაც არ დასთანხმდნენ. საპასუხოდ მიიღეს ის, რომ მამალაძის თხოვნით კავშირგაბმულობის მაშინდელმა მინისტრმა ინჯიამ ჩამოართვა მათ ლიცენზია და გაუთიშეს სიგნალი. ეს ხდება 1995 წლის ზაფხულში. ჯარჯი აქიმიძე ჩვენი უახლოესი მეგობარი იყო და დახმარება მთხოვა. მაშინ მე საკმაოდ ახლო ურთიერთობა მქონდა ზურაბ ჟვანიასთან, მთელ ახალგაზრდულ ფრთასთან და ძალიან ბევრთან მომიწია საუბარი, ბრძოლაც, რომ იმ კლანჭებისგან მეხსნა „რუსთავი 2“ და მას გაეგრძელებინა ფუნქციონირება.

_ ეს წერია კიდეც ეროსი კიწმარიშვილის მემუარებში, რომ არა თქვენ, მათი მომავალი შესაძლოა, ტელევიზიას საერთოდ აღარ დაკავშირებოდა. კიწმარიშვილი წერს: მამალაძემ დაარწმუნა შევარდნაძე, რომ ისინი იყვნენ მხედრიონელები და სამართლიანად წაართვეს ლიცენზია. წერს იმასაც, რომ სწორედ თქვენ, რომელიც მაშინ, მისი თქმით, „შევარდნაძის ფავორიტი“ იყავით, დაარწმუნეთ შევარდნაძე, რომ მათ „მხედრიონთან“ არაფერი აკავშირებდათ და ლიცენზია უსამართლოდ წაართვეს… და დაუბრუნეს.

_ დიახ, მართლაც მომიხდა ამ საკითხზე შევარდნაძესთან შეხვედრა… ძალიან ბევრი პერიპეტია იყო, ამის მოყოლას აზრიც არ აქვს… მთელ ამ პროცესამდე და ამ პროცესის პარალელურად ხდებოდა ის, რომ მე და ჩემი მეგობრები ვაპირებდით თბილისში ტელევიზიის გაკეთებას. გახსოვთ, ალბათ, ტელეკომპანია „თამარიონი“, რომელიც ტერაქტის შემდეგ აღარ მაუწყებლობდა. `თამარიონი~ გადიოდა მეთორმეტე მეტრულ სიხშირეზე. ეს სიხშირე, თავის დროზე, თავდაცვის სამინისტროსი იყო და იმჟამად უკვე გია ყარყარაშვილს ეკუთვნოდა. გია ყარყარაშვილმა ეს სიხშირე გადმომცა მე _ ახალი ტელევიზიის შესაქმნელად. მე გავხდი „თამარიონის“ გენერალური დირექტორი და ვემზადებოდით ახალი ტელევიზიისთვის. მკითხველი რომ არ დაიბნეს, დღეს დეციმეტრული სიხშირე ჩვეულებრივი სიხშირეა და გავრცელების პრობლემაც არ აქვს, მაგრამ მაშინ დეციმეტრულ არხებს მხოლოდ ახალი ტელევიზორებით იჭერდნენ. „იბერვიზია“ გადიოდა დეციმეტრულით და ამის გამო თბილისის მესამედი უყურებდა მხოლოდ, მაშინ, როცა ჩვენ გვქონდა მეტრული სიხშირე, რომელიც სრულად ფარავდა თბილისს. ასეთი სიხშირე, თუ არ ვცდები, ჰქონდათ მხოლოდ პირველ და მეორე არხებს და „ოერტეს“. მოკლედ, ჩვენ გვქონდა ლიცენზია ამ  სიხშირეზე, გვქონდა „თამარიონის“ გადამცემი და გარკვეული ტექნიკა. ვემზადებოდით ახალი ტელევიზიის შესაქმნელად. სწორედ ამ პერიოდში ჰქონდა „რუსთავი 2“-ს ზემოთ ხსენებული პრობლემები და გარდა ამისა, მათ სურდათ, რომ ემაუწყებლათ თბილისზეც. გაგვიჩნდა იდეა, რომ ერთად გაგვეკეთებინა ახალი ტელევიზია არსებული პრობლემური ტელევიზიების ბაზაზე. სახელად არც „თამარიონი“ გვინდოდა და არც „რუსთავი 2“, ვფიქრობდით ახალ სახელზე, უამრავი ვერსია იყო, ერთ-ერთი ეკუთვნოდა ჯარჯი აქიმიძეს _ „ტინი ტვ“ და არც მე ვიყავი გულგრილი ამ სახელის მიმართ: ტინი _ კლდე, ანუ კლდე ტელევიზია… ასევე იყო ვარიანტი, რომ დაგვერქმია პირდაპირ მე-12 არხი. იმდენად სერიოზულად შევუდექით ამ საქმეს, რომ ახალი ტელევიზიის ბადეც გვქონდა მზად და მალე გასვლასაც ვაპირებდით ეთერში ახალი ერთობლივი ტელევიზიით. ახალი იურიდიული პირის დაფუძნებასაც ვგეგმავდით, მაგრამ თავი იჩინა სხვა პრობლემამ: თუ ჩვენ დროულად არ გავიდოდით ეთერში, მაშინდელი კანონმდებლობით, ლიცენზია ჩამოგვერთმეოდა და ამ სიხშირეს უკან აღარავინ დაგვიბრუნებდა. ახალი იურიდიული პირის დაფუძნება გარკვეულ დროსთან იყო დაკავშირებული და გადავწყვიტეთ, ეს სიხშირე გადაგვეფორმებინა ეროსისა და მისი პარტნიორების ფირმაზე, „გამა+“-ზე.

_ ეროსი თავის მოგონებებში წერს: მოხდა უცნაური და სასიხარულო ფაქტი, რომ თქვენ აჩუქეთ ეს სიხშირე, რადგან „თამარიონის“ აღდგენას აღარ აპირებდით. ეროსი წერს: „ფიქრიამ სიხშირე გვაჩუქა. ამას არანაირად არ ველოდით, სიხარულით მეცხრე ცაზე დავფრინავდით. ჩვენ დავფარავდით თბილისს“…

_ არაფერი არ მიჩუქებია, ეგ როგორც აწყობდა, ისე შეალამაზა. ჩვენ ვაპირებდით ერთობლივი, ახალი ტელევიზიით გასვლას. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ბევრად უპირატეს მდგომარეობაში ვიყავით _ გვქონდა სიხშირე, გადამცემი, ტექნიკა, ჯენტლმენურად გადავწყვიტეთ, რომ 50% ყოფილიყო ჩემი და ჩემი მეგობრების და 50% _ მათი. მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მაფრთხილებდა, ასე უპირობოდ ნუ ენდობიო, მე გადავუფორმე სიხშირე, მაგრამ მოხდა ის, რაც მოხდა _ მათ გადაიფორმეს თუ არა სიხშირე, უცებ საერთოდ გაქრნენ, აღარ გვხვდებოდნენ, კონტაქტზე აღარ გამოდიოდნენ და, უცებ, ეთერში გავიდნენ ჩვენგან დამოუკიდებლად, „რუსთავი 2“-ის სახელით და გავიდნენ პროტესტით, რომ მათ ებრძვის ხელისუფლება. დაიჭირეს ისეთი პოზა, რომ სიხშირეც მათი იყო, გადამცემიც, ტექნიკაც. მე, რომელმაც სიხშირე, ყველაფერი გადავუფორმე, აღმოვჩნდი ამ პროტესტის მეორე მხარეს, ხელისუფლებასთან ერთად.

_ ანუ თქვენ, როგორც „თამარიონის“ გენერალურმა დირექტორმა, „თამარიონის“ კუთვნილი ლიცენზია, მე-12 მეტრულ სიხშირეზე, გადაეცით ეროსის „გამა+“-ს იმ იმედით, რომ შემდეგ ერთად გახვიდოდით ეთერში ახალი ტელევიზიით? გადაუფორმეთ ისე, რომ წილშიც არ შეხვედით? იყო ჯენტლმენური გარიგება წილების ზეპირ განაწილებაზე. მათ ჯენტლმენურად გადაგაგდეს და გავიდნენ არა ახალი ტელევიზიით, არამედ თავისი „რუსთავი 2“-ით ეთერში?

_ დიახ. და როცა გარკვევები დაიწყო, მათ შემოგვთავზეს, რომ 25% ყოფილიყო ჩვენი.

_ ეროსი კიწმარიშვილი წერს, რომ პირადად თქვენთვის აპირებდა 25%-იანი წილის ჩუქებას, ჯერ კიდევ მაშინ, როცა მხოლოდ რუსთავში მაუწყებლობდნენ და თქვენ დაეხმარეთ. რომ ეს შეთანხმება ძალაში იყო შემდეგაც, როცა თქვენ 2 წერილი უნდა შეგეტანათ შევარდნაძესთან, მათთვის ახალი დეციმეტრული სიხშირის მისაცემად და „თამარიონის“ სიხშირის მოდიფიკაციისთვის. ანუ ის ისე აღწერს, რომ თქვენ ცალ-ცალკე აპირებდით ტელევიზიის შექმნას, უბრალოდ, მათ ეხმარებოდით და ამაში გაძლევდნენ 25%-ს, შემდეგ კი თქვენ ხელი აგიღიათ „თამარიონის“ აღდგენაზე და თქვენი სიხშირეც მათთვის გიჩუქებიათ და ეს შემდეგ თედო ისაკაძეს და ნიკო ნიკოლოზიშვილს ჩაუთვლიათ 25% უსამართლოდ და მოუთხოვიათ 50%.

_ ეროსი ყველაფერს ისე აღწერდა, რომ თავად გამოსულიყო მართალი… იმ საწყის ეტაპზე მართლაც იყო შემოთავაზება 25%-ზე, მაგრამ იმ 25%-ს საერთო არაფერი აქვს შემდეგ შექმნილ რეალობასთან. ეგ ციფრებით თამაშია და მეტი არაფერი. დავა გაგრძელდა სასამართლოში, მოვიგეთ პირველი-ორი ინსტანცია, მაგრამ შემდეგ უზენაესმა სასამართლომ საქმე პირველ ინსტანციაში დააბრუნა, სადაც დავმარცხდით. წელიწადნახევარი გაგრძელდა დავა სასამართლოში. ამ პერიოდში ტელევიზია დაიქოქა, გადიოდა ეთერში და უკვე დაქოქილ ტელევიზიასთან ბრძოლა აღიქმებოდა მედიაზე ზეწოლად, რომ ამ ტელევიზიის წინააღმდეგ ბრძოლა დაიწყო მამალაძემ და გააგრძელეს ფიქრიამ და მისმა მეგობრებმა… ჩვენ საზოგადოების თვალში აღმოვჩნდით წამგებიან პოზიციაში, წავაგეთ საზოგადოებრივი აზრი. სასამართლო რომც მოგვეგო, მაინც ვერ ვიქნებოდით საიმისოდ გამარჯვებულები, როგორიც სჭირდება მედიასაშუალებას იმიჯისა და რენომესათვის.

_ თქვენ ხელისუფლების წარმომადგენლები იყავით, რა გზით მოახერხა ეროსი კიწმარიშვილმა პროცესის მოგება?

_ იმ პერიოდში ეროსიმ საერთო ენა გამონახა ხელისუფლებასთან, კერძოდ, ზურაბ ჟვანიასთან და ჩვენ პროცესი წავაგეთ… ეროსი ძალიან ახლოს თანამშრომლობდა ზურაბ ჟვანიასთან, რომელიც ფავორიტი პოლიტიკოსი გახდა. ჟვანიაც ძალიან ეხმარებოდა „რუსთავი 2“-ს საერთაშორისო მხარდაჭერის მოპოვებაში, თანამგზავრზე გასვლაში და გარკვეული ფინანსური მხარდაჭერის მობილიზებაშიც. თუმცა უკვე „ვარდების რევოლუციის“ წინ, სადღაც ერთი თვით ადრე, კიწმარიშვილმა და „რუსთავი 2-„მა ფსონი დადეს მიხეილ სააკაშვილზე, რომელშიც დაინახეს ძალა და რომელიც გაანგრევდა იმ სიტუაციას. ამით ძალიან გაანაწყენეს ზურაბ ჟვანია. ზურასა და ეროსის შორის საკმაოდ დაძაბული ურთიერთობა იყო. შემდეგ დაიწყო წილების გადანაწილების უსასრულო ეპოპეა, მაგრამ ამ ყველაფერს მოვეშვათ დღეს. ეს მართლაც არ არის ჩემთვის სასიამოვნო ისტორია, ამ არხის ისტორია მეტად დრამატული და ჩახლართულია, ბევრი მეპატრონე დაზარალდა, მეც დავზარალდი, მაგრამ ამ დაზარალებულთა შორის ვის რა ხედვა აქვს დღეს, ეს არის პრინციპული განსხვავება. ეს ტელევიზია შედგა და მას დღეს აქვს უმნიშვნელოვანესი ფუნქცია _ საქართველოს დემოკრატიული განვითარების კუთხით, ევროპული არჩევანის რეალიზების კუთხით და მე ვერავის მესაკუთრეობის დაუოკებელ სურვილებს ვერ გადავაყოლებ ამას. დიახ, მიუხედავად ყველაფრისა, მე ვარ „რუსთავი 2“-ის მხარეს და არა მისი მოწინააღმდეგეების რიგში. ჩვენ ბევრი ვილაპარაკეთ სიხშირეზეც, გადამცემზეც, რაღაცა ტექნიკაზეც, მაგრამ ეს იყო წინა საუკუნეში, მას მერე ეს ტელევიზია შედგა, როგორც შემოქმედებითი, პოლიტიკური პროდუქტი და დღეს მედიასივრცის უპირობო ლიდერია. მიუხედავად იმისა, რომ, თავის დროზე, გარკვეული პრეტენზიები მქონდა და, მართლაც, მე რომ არ ვყოფილიყავი და ჩემი მეგობრები, ალბათ ეს ყველაფერი ასე არ შედგებოდა, მაგრამ ახლა მე დავიწყო დავა იმაზე, რა სახითაც დღეს „რუსთავი 2“ არსებობს, ფაქტობრივად, ინტელექტუალურ საკუთრებას უნდა დავუწყო დავა, რაც ჩემთვის აბსოლუტურად გაუგებარია. ჩემთვის ტელევიზიასთან ბრძოლა, როგორც ქონებრივ საკუთრებასთან, აბსოლუტურად ალოგიკურია. ეს არ არის უძრავი ქონება, სასახლე არ არის, სადაც ფლიგელი მეკუთვნოდა, წამართვეს და ისევ მინდა დავიბრუნო. ესაა პროცესი, ზოგადად მედიის, იდეების, ტექნოლოგიების განვითარების. ამ ტელევიზიამ, ამდენი რყევის მიუხედავად, მაინც შეინარჩუნა ლიდერის პოზიციები და უმნიშვნელოვანეს ფუნქციას ასრულებს დღეს საქართველოში. დღეს, როცა ბიძინა ივანიშვილმა ხელში ჩაიგდო მთელი საქართველო და ახლა უნდა, რომ ხელში ჩაიგდოს მთელი მედია და დღეს ამ ლიდერი ტელევიზიის ფუნქციონირების შეჩერება, შეზღუდვა, საერთოდ გაჩერება გაურკვეველი ქონებრივი დავის საბაბით, უპირობოდ ხელისუფლების ინტერესშია! ძალიან მძიმედ წარმომიდგენია ჩვენი პერსპექტივა ამ ტელევიზიის გარეშე, ჩვენ დავბრუნდებით პუტინის ტიპის რეჟიმში, სადაც ყველა ტელევიზია ერთ ენაზე, ერთი მიმართულებით ლაპარაკობს.

_ როგორ ფიქრობთ, რა მოხდება, თუ მართლაც ხალვაშის ხელში გადავა „რუსთავი 2“? რას მივიღებთ _ გაჩერებულ არხს, თუ სრულიად სხვა ტელევიზიას?

_ დიდი ალბათობით, საერთოდ გაჩერებულ ტელევიზიას, ან რაღაც ტელევიზიის სუროგატს, რომელსაც არანაირი საერთო არ ექნება არათუ „რუსთავი 2“-ის დღევანდელ ძლიერებასთან, პატარა ტელევიზიებთანაც ვერ მოვა. ტელევიზიის შექმნა ასე არ ხდება, მით უფრო მაშინ, როცა სახელოვან ტელევიზიას დაისაკუთრებ. იმას თუ არ აჯობებ, არც უნდა ჩამოუვარდებოდე. ამის ვერც შანსს ვხედავ და, მართალი გითხრათ, ვერც სურვილს. მე ვხედავ დაუოკებელ სწრაფვას „რუსთავი 2“-ის შევიწროებისა, „რუსთავი 2“-ის გაჩერებისა. თამამად შემიძლია გითხრათ: ახლა დაიწყება პირდაპირი ზემოქმედება თანამშრომლებზე, ამუშავდება ფული და ეს ფული ყოველთვის მუშაობდა ასეთ სიტუაციებში.

_ ანუ დაიწყებენ სტაფის, ჟურნალისტების გადაბირებას?

_ დიახ, გადაბირების მცდელობა იქნება. რუსთავიორელებმა ბევრ გამოცდას გაუძლეს და იმედი მაქვს, ამ გამოცდასაც გაუძლებენ. იმიტომ რომ ეს ყველაზე მზაკვრული გამოცდაა, იმიტომ რომ ერთია ბრძოლა, სადაც წინააღმდეგობა ყოველთვის მეტი ჩნდება, მაგრამ მეორეა ეს. ივანიშვილმა ძალიან კარგად იცის ფულის ძალა, ამას ამუშავებს პოლიტიკაშიც და დარწმუნებული ვარ, აამუშავებს მედიაშიც. იმედი მაქვს, საზოგადოებაშიც სერიოზული პროტესტი გაჩნდება. აქ არ არის ლაპარაკი კონკრეტულ ტელეარხზე, არც იმაზე, ვისია. ვისია? სააკაშვილის? არ ვიცი, შეიძლება, უპირატესად მისი, ყოველ შემთხვევაში, ის არ არის უკანა პლანის ფიგურა „რუსთავი 2“-ის ფუნქციონირებაში, მაგრამ გლობალურად „რუსთავი 2“ არის პროდასავლურობის ფორპოსტი, ხელისუფლებისადმი კრიტიკული აზრის გამომხატველი, ის არ არის ბნელეთისა და ქსენოფობიური განცხადებების გავრცელების ადგილი და დღეს საქართველოს ძალიან სჭირდება ასეთი განსხვავებული აზრისა და შეხედულებების მქონე ტელევიზია, სხვა უკვე ყველაფერი მეორეხარისხოვანია.

თუმცა, თუ ხელისუფლება, ამ ვითომცდა, სამართლიანობის აღდგენის საბაბით, დააზარალებს მოქმედ ტელევიზიას, და გადაულოცავს ხალვაშს, როგორც ე. წ. ერთ-ერთ მფლობელს რაღაც ეტაპზე, სხვა მფლობელები უკვე ახლაც გამოთქვამენ პრეტენზიას და შესაძლოა, ჩვენც გავიხსენოთ სხვა ეტაპები და მოვითხოვოთ ე. წ. სამართლიანობის ბოლომდე და სრულად აღდგენა. დამიჯერეთ, ეს პროცესი ხალვაშზე არ გაჩერდება.

არ ვიცი, რა ბერკეტებს გამოიყენებს სასამართლო „რუსთავი 2“-ის წინააღმდეგ, როგორ შეაფერხებენ მის ფუნქციონირებას, მაგრამ იმედი მაქვს, რომ საზოგადოებისგან ივანიშვილი მიიღებს, როგორც მას უყვარს თქმა, ადეკვატურ რეაქციას. დღევანდელი ხელისუფლება არაა იმ მდგომარეობაში, რომ ასეთი არაპოპულარული ნაბიჯები შერჩეს. მე იმის იმედიც კი მაქვს, რომ არათუ „რუსთავი 2“-ს ვერ გააჩერებს, „პანორამასაც“ ვერ ააშენებს. ის „პანორამა“ სხვა რამეს უქმნის საფრთხეს და ეს სულ სხვა პანორამიდანაა _ უკვე მთლიანად ქვეყნის განვითარებას უშლის ხელს! რაღა პირდაპირ გავმხდარვართ რუსეთის ნაწილი და რაღა ისეთი ქვეყანა შეგვიქმნია, რომელიც პუტინისტური მეთოდებით იქნება მართული! მაგრამ იმედი მაქვს, რომ როგორც საზოგადოების, ისე დასავლეთის პოზიცია იქნება მკაფიო და ის ამას ვერ მოახერხებს. როდესაც საქმე ეხება მედიას, საერთაშორისო თანამეგობრობა საკმაოდ აქტიური ხდება… მაგრამ ახლა აგვისტოა, როდესაც საერთაშორისო საზოგადოება შვებულებაშია და რეაქცია არაა მყისიერი. თუ რამე ცუდი ხდება, სწორედ ამ დროს. ეს წინა ხელისუფლებამაც კარგად იცოდა და სწორედ ამ დროს გაჰქონდათ ცუდი კანონები, სწორედ ამიტომ შეარჩია პუტინმა აგვისტო ოკუპაციისთვის და ამ ხელისუფლებამაც ეს ხერხი იხმარა. თან ამას ემატება ისიც, რომ აშშ-ს ძველი ელჩი წავიდა და ახალი ჯერ არ ჩამოსულა, ასეთ დროს კი სწორედ აშშ-ს საელჩო არის ხოლმე ალმის ამწევი. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, იმედი მაქვს, რეაქცია არ დააყოვნებს.

_ და როგორ გგონიათ, ივანიშვილი გაითვალისწინებს დასავლეთის აზრს? ამას რომ აპირებდეს, ხომ არც წამოიწყებდნენ პროცესს? არ იციან, რომ ამაზე დასავლეთს მძაფრი რეაქცია ექნება? გამორიცხავთ, რომ დასავლური პროტესტის სრული იგნორირების გზით წავიდეს ხელისუფლება?

_ დასავლეთს ნამდვილად აქვს გარკვეული ბერკეტები ივანიშვილის გასაკონტროლებლად…

_ რას გულისხმობთ, ანგარიშების გაყინვას?

_ დიახ, რა თქმა უნდა, ფინანსურ სანქციებს, როგორსაც ატარებენ რუსეთში მოღვაწე სხვა რუს ოლიგარქებზე… მაგრამ თუ ივანიშვილმა სხვა პოლიტიკური გადაწყვეტილება მიიღო, რომ მას აღარ უნდა აინტერესებდეს დასავლეთის აზრი, რუსეთისთვის მიცემული პირობებისა თუ ზეწოლის გამო, ის შეიძლება მართლაც წავიდეს ვა ბანკზე და მოჭრას ყველაფერი. შესაბამისად, ჩვენ მივდივართ აბსოლუტური დიქტატურისკენ, იმიტომ რომ კონტროლირებადი მედია, კონტროლირებადი ბიზნესი, გაკონტროლებული პარლამენტი, ფინანსურად სრულიად არათანაბარ სიტუაციაში ჩაყენებული ოპოზიცია, რომელსაც არ შეუძლია არანაირი წინააღმდეგობა გაუწიოს 7-მილიარდიან ოლიგარქს, ბუნებრივია, დიქტატურის ყველა ნიშანს ატარებს. თუმცა ერთი რამ შემიძლია ვთქვა: საბედნიეროდ, ჩვენ უკვე ვცხოვრობთ ინტერნეტეპოქაში და თვით პუტინიც ვერ ახერხებს ინტერნეტის სრულად ჩაკეტვა-კონტროლს. ინტერნეტს ვერ ჩაკეტავენ და აკრძალული აზრი ბევრად უფრო დომინანტური გახდება. ეჭვიც არ მეპარება, რომ XXI საუკუნის საქართველოში დიქტატურას დიდი დრო არ უწერია!..

                                                                                                         რეზო შატაკიშვილი