ვალერი გელბახიანი: „მოლაპარაკებიდან მაქსიმალური არ წამოღებულა და „ოცნებას“ უმრავლესობის შესაქმნელად ბერკეტები ისევ აქვს!“

8 მარტის მემორანდუმს ჯერ კანონის სახე არ მიუღია, რაც იმას ნიშნავს, რომ ხელისუფლებისა და ოპოზიციის შეთანხმება, ამ ეტაპზე, მხოლოდ „კეთილი ნებაა“ და შესაძლოა, ისეც მოხდეს, რომ „ოცნებამ“ ძველი „ტრიუკი“ გაიმეოროს და ოპოზიცია ზუსტად ისე „გადააგდოს“, როგორც არჩევნების სრულიად პროპორციულ სისტემაზე გადასვლის დაპირების შემთხვევაში გააკეთა. სხვათა შორის, ამის ალბათობას თავად ოპოზიციაშიც უშვებენ. ექსპერტები კი იმ ე. წ. ნაღმებზე საუბრობენ, რომელიც 8 მარტის მემორანდუმში ხელისუფლებამ ჩადო. ასე, მაგალითად, იურისტი ვალერი გელბახიანი, რომელიც კონსტიტუციურ სამართალში ზედმიწევნით კარგად ერკვევა, რამდენიმე დეტალზე ამახვილებს ყურადღებას და „ქრონიკა+“-სთან პირდაპირ აცხადებს, რომ ივანიშვილის გუნდმა შეთანხმება შესაძლოა, სათავისოდ გამოიყენოს.

მოკლედ, როგორია 8 მარტის მემორანდუმის პოლიტიკური არითმეტიკა? რისი გამოსწორება შეუძლია ოპოზიციას? არის თუ არა კორონავირუსის პანდემია მსოფლიო მასშტაბის ფინანსურ-პოლიტიკური აფერა? _ ჩვენი გამოცემა გთავაზობთ ინტერვიუს ვალერი გელბახიანთან, რომლის მიერ დასმულ სამ შეკითხვასაც ოპოზიციამ ყურადღება უნდა მიაქციოს და ხელისუფლებას მოსთხოვოს, რომ ყველაფერი ის, რასაც გელბახიანი ამბობს, საარჩევნო კანონში იყოს გათვალისწინებული.

_ ბატონო ვალერი, კორონავირუსის პანდემიის ფონზე საქართველოს პოლიტიკური ინტრიგები მოსატანი არაა. ამიტომაც საუბარი ამ გლობალური თემით დავიწყოთ. ცხადია, არ ვფიქრობ, რომ საფრთხე არ არსებობს, მაგრამ მგონია, რომ ეს პანდემია დიდი ეკონომიკური აფერაა, რომელმაც მთელი პლანეტა მოიცვა. ჩემს ეჭვს, როგორ ფიქრობთ, საფუძველი აქვს?
_ საერთოდ, თანამედროვე მსოფლიოში ბიზნესსა და ფულს იმდენი რამ უკავშირდება, რომ არაფერს გამოვრიცხავ. ისე, სხვა ვირუსებისა და კორონავირუსის მასშტაბები სტატისტიკურად რომ შევადაროთ, საგანგაშო არაფერია, მაშასადამე, საქმე სხვა მოვლენასთან გვაქვს.
_ და ეს „სხვა მოვლენა“ რა შეიძლება იყოს? სხვათა შორის, ასეთი პანიკა არც სეზონური გრიპების აფეთქების დროს ყოფილა და არც _ თუნდაც ე. წ. ღორისა თუ ქათმის გრიპის პანდემიის დროს.
_ სწორედ ამ პანიკამ მთელ მსოფლიოში ეკონომიკის პარალიზება გამოიწვია. ამიტომ ცალსახად იმის თქმა, რომ ვირუსი ეპიდემიური ხასიათისაა და მსოფლიო ამან შეაშფოთა, არ შეიძლება. სხვათა შორის, გასულ წელს საქართველოში „ღორის გრიპით“ უამრავი ადამიანი გარდაიცვალა, მაგრამ ტირაჟირებული პანიკა ახლა ატყდა და ზოგი ისეც კი ხატავს, ქოლერის დროს ქალაქები რომ იღუპებოდა. სინამდვილეში კი ეს ვირუსი ასეთი მაღალი საფრთხის მატარებელი არაა, მით უმეტეს, რომ დღეს მედიცინა განვითარებულია და ვაქცინა ნებისიერი ვირუსის წინააღმდეგ იქმნება.
ასეა თუ ისე, პანიკა არსებობს, რასაც გვერდს ვერ ავუვლით, მაგრამ ამ პანიკის უკან შეიძლება, ფულის „კეთების“ ნიშნები იმალებოდეს _ წარმოიდგინეთ, ჩვენი ვალუტა დიდი სისწრაფით უფასურდება, მერე დასტაბილურდება და ეს სხვაობა ვიღაცის ჯიბეში აღმოჩნდება. როგორც ტოტალიზატორში, აქაც გაუგებარია, ვინ იგებს და აგებს. სინამდვილეში, ბუკმეიკერული კანტორები იგებენ და არა _ რიგითი ადამიანები. ახლაც, დაახლოებით, ასეთი სურათია, ანუ ეს არის ჩაფიქრებული და განხორციელებული ღონისძიებები.
ჩემი აზრით, საპანიკო არაფერია. პირიქით, იმ ქვეყნებმა (მაგალითად, საქართველომ), რომლებმაც ზომები მიიღეს, ეპიდემიის საფრთხეები დიდი მოცემულობით აღმოფხვრეს. საერთოდ, ცნობილია, რომ მსოფლიოში სამი-ოთხი სახელმწიფოა, სადაც თამაშის წესები რაღაცაზეა აგებული.
_ რას გულისხმობთ?
_ წინასწარ გარკვეულ ღონისძიებებს გეგმავენ და შემდეგ ახორციელებენ. შესაბამისად, კორონავირუსის ეპიდემიის მასშტაბის პროპაგანდირებაც იმ ჯგუფების მხრიდან, რომლებიც ამ პანიკას ორგანიზებას უკეთებენ, შესაძლოა, ასეთი ღონისძიება იყოს, რადგან ეკონომიკურ და ფინანსურ პროცესებში გარკვეული სარგებელი მიიღონ.
_ ბატონო ვალერი, თქვენი დაკვირვებით, ეს პანიკა რამდენ ხანს გაგრძელდება?
_ პრინციპში, მალე გადაივლის, პრაქტიკულად, უვე გადავლილიცაა, რადგან მიზანი მიღწეულია.
_ რა მიზანი?
_ ყველა ასეთ მასშტაბურ ღონისძიებას თავისი მიზანი აქვს და ეს მიზანი მიღწეულია.
_ დიახ, მიღწეულია, რადგან მხოლოდ საქართველოს კი არა, მთელი მსოფლიოს პოლიტიკური ცხოვრების დღის წესრიგი შეცვალა.
_ დიახ, ასეა. აქ საუბარი იმაზეა, რომ ყველაფერი ეს მსოფლიო დონეზე იმართება, საქართველო კი ერთ-ერთი პატარა ქვეყანაა.
_ ჰოდა, მსოფლიო საკუთარ თავს მიხედავს. ჩვენ კი, როგორც იტყვიან, ჩვენი მკვდარი ვიტიროთ. ერთი სიტყვით, ამ პანდემიის პანიკის ფონზე ხელისუფლება და ოპოზიციის ნაწილი საარჩევნო სისტემაზე შეთანხმდა. ბატონო ვალერი, ვინაიდან მსგავს საკითხებში ზედმიწევნით კარგად ერკვევით, მარტივად ამიხსენით: ეს შეთანხმება კარგი ვისთვისაა და, საერთოდ, პოლიტიკის ორი ბანაკი რაზე შეთანხმდა?
_ ასე ვთქვათ: იმ ბრძოლის დიდი ნაწილი, რისთვისაც ოპოზიცია და ხალხი ქუჩაში იყო, მიღწეულია, მაგრამ, ჩემი აზრით, უფრო მეტის მიღება შეიძლებოდა.
_ ანუ?
_ არ შეიძლებოდა, რომ უპირატესობის რაღაც შანსები ხელისუფლების მხარეს დარჩენილიყო. ყოველ შემთხვევაში, ვფიქრობ, რომ საზოგადოებას უფრო მეტის მიღება შეეძლო, ვიდრე დღევანდელი მოცემულობაა. სიმართლე გითხრათ, კანონპროექტი არ მინახავს და არ ვიცი, რას ითვალისწინებს და როგორი რეგულაციებია, მაგრამ რამდენიმე კითხვა დავსვი, რასაც ოპოზიციის მხრიდან მწვავე რეაქცია მოყვა. არ დაგიმალავთ და ამ რეაქციას ველოდი.
_ ბატონო ვალერი, 8 მარტის მემორანდუმზე მაინც, რა კითხვები გაქვთ?
_ პირველი კითხვა ასეთია: ამ მემორანდუმით ცვლილება რომელ საკანონმდებლო აქტში შედის _ კონსტიტუციაში თუ კონსტიტუციურ კანონში?
_ ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს?
_ დიახ, აქვს.
_ რატომ?
_ ნებისმიერმა იურისტმა იცის, როცა უფრო მაღალი საფეხურის კანონში ერთი რამ წერია, მასზე დაბალ კანონში კი _ მეორე, მაშინ დაბალი საფეხურის კანონს იერარქიულად მაღალი საფეხურის კანონი ფარავს.
_ ყველაფერი ეს უფრო მარტივად და გასაგებად მითხარით.
_ ქვეყნის უმაღლესი კანონი კონსტიტუციაა, ყველა სხვა კანონი კი კონსტიტუციიდან გამომდინარეობს და, შესაბამისად, უპირატესი ძალა კანონს კი არა, იმას აქვს, რაც კონსტიტუციაში წერია.
კონსტიტუციის საბოლოო რედაქცია 2017 წლის ოქტომბერშია მიღებული, სადაც წერია, რომ საქართველოში შემდეგი არჩევნები, მათ შორის, 2020-ისაც, პროპორციული სისტემით ტარდება.
_ ანუ კონსტიტუციის 2017 წლის რედაქციაში პირდაპირ წერია, რომ 2020 წლის არჩევნები პროპორციული სისტემით უნდა ჩატრდეს?
_ კონსტიტუციაში წერია: 2017 წლის ოქტომბრის შემდეგ ყველა არჩევნები პროპორციული სისტემით ტარდებაო. მაშასადამე, ყველაში 2020-იც იგულისხმება. მართალია, ეს კონსტიტუციის მოქმედი რედაქციაა, მაგრამ არ მახსოვს, ეს დებულება პარლამენტს მიეღოს. ისე, მუდმივად იმაზე იყო ჩხუბი, არჩევნები პროპორციული იყოსო, მაგრამ გაუგებარია, კონსტიტუციაში საიდან ჩაიწერა, რომ 2017 წლის შემდეგ ყველა არჩევნები პროპორციული სისტემით უნდა ჩატარდეს? ასეა თუ ისე, გამოქვეყნებული კონსტიტუცია ოფიციალურ ვერსიად მიიჩნევა, შესაბამისად, ის ძირითადი კანონია.
_ მესმის, მაგრამ კონსტიტუციის ბეჭდურ ვერსიაში იქნებ, ტექნიკური შეცდომაა დაშვებული?
_ ამას შეცდომას ვერ დავარქმევთ, რადგან პარლამენტის საიტზეც გამოქვეყნდა, იუსტიციის სამინისტროს ვებგვერდზეც და ასევე იყიდება კიდეც წიგნად გამოცემული კონსტიტუცია, სადაც გარდამავალ დებულებებს, ანუ 76-ე მუხლს, არანაირი პირობა არ ახლავს და 37-ე მუხლში წერია, რომ მომავალი არჩევნები საქართველოში 5%-იანი ბარიერით და სრულად პროპორციულად ჩატარდება, ანუ 150-ვე მანდატი პროპორციული იქნება.
_ თუ ასეა, აბა, 2024 წელი საიდან მოვიდა?
_ 2024 არ მითქვამს.
_ თქვენ არ გითქვამთ, მაგრამ ხელისუფლება აცხადებდა, საქართველოში სრულიად პროპორციული არჩევნები 2024 წლიდან ჩატარდება და კონსტიტუციაშიც ასე წერიაო.
_ არა, ბატონო, კონსტიტუციაში ზუსტად ისე წერია, როგორც გეუბნებით, მაგრამ ჩემი პრობლემა არაა, თუ ამ კონსტიტუციის წაკითხვა არავის უნდა.
სხვათა შორის, ამ დღეებში მოვისმინე ვერსია, რომ კონსტიტუციის გარდა არსებობს კონსტიტუციური კანონიც. დიახ, ასეთი კანონი არსებობს და ის 2018 წლის 23 მარტსაა მიღებული, მაგრამ ამით კონსტიტუციაში ცვლილება უნდა შესულიყო, ანუ კონსტიტუციაში ცვლილება კონსტიტუციური კანონით შედის და ეს იურიდიული ტექნოლოგიაა. მოკლედ, იერარქიით კონსტიტუციური კანონი ძირითად კანონზე დაბალია, ანუ თუ კონსტიტუციური კანონის ცვლილებები კონსტიტუციაში გადატანილი არაა, მაშასადამე, კონსტიტუცია მოქმედებს.
მოკლედ, კითხვა ოპოზიციას კი არა, ხელისუფლებას დავუსვი: ბატონებო, ცვლილება რომელ კანონში შედის-მეთქი? თუ ცვლილება კონსტიტუციურ კანონში შედის, ეს აბსურდია, რადგან კონსტიტუციაში ცვლილება კონსტიტუციური კანონით უნდა შევიდეს.
_ ხელისუფლებამ თქვენ მიერ დასმულ კითხვას უპასუხა?
_ არა, ხელისუფლებამ პასუხი არ გამცა, სამაგიეროდ, ეს კითხვა საკუთარ თავზე დარტყმად ოპოზიციამ მიიღო, მაგრამ ეს ოპოზიციაზე დარტყმა არაა. ოპოზიციონერებო, ჩემო მეგობრებო, კიდევ ერთხელ მოგმართავთ: ან ვერ გამიგეთ, რა ვთქვი, ან შეტევად მიიღეთ!
_ ბატონო ვალერი, თქვენი კითხვა ოპოზიციამ, იქნებ, იმიტომ აღიქვა დარტყმად, რომ „ოცნებასთან“ შეთანხებით რაღაც თამაშს თამაშობს?
_ ამის თქმა არ მინდა. უბრალოდ, ვამბობ, რომ თუ ცვლილება კონსტიტუციაში არ შევიდა, კონსტიტუციური კანონით ცვლილებას არავითარი აზრი არ აქვს!
ვიმეორებ: ტექნიკურად შეუძლებელია, რომ კონსტიტუციური კანონი ცალკე არსებობდეს და ცალკე _ კონსტიტუცია. ქვეყანაში ორი კონსტიტუცია ვერ იქნება _ ეს ხომ აბსურდია?!
მოკლედ, კითხვა, რომელიც მე დავსვი, ხელისუფლების მისამართით იყო და ვერ ვხვდები, ოპოზიციამ საკუთარ თავზე რატომ მიიღო? ვიმეორებ: ამ კითხვაზე ხელისუფლებამ უნდა მიპასუხოს!
რაც შეეხება მეორე კითხვას, ის ე. წ. ჩამკეტს ეხება, ანუ ჩამკეტის კონტექსტში პარტია კი არა, პარტიები რომ ჩაწერილიყო, აბსოლუტურად სხვანაირი მოცემულობა იქნებოდა.
_ რატომ?
_ პარტია ერთ სუბიექტს ნიშნავს, პარტიები კი _ მრავალს. იურისპრუდენციაში და განსაკუთრებით, კონსტიტუციურ სამართალში მნიშვნელობა არათუ სიტყვას, არამედ მძიმესაც აქვს. მოკლედ, როცა პარტია წერია, ეს ისე უნდა გავიგოთ, რასაც ერთი პარტიის მიმართ კანონით დადგენილი რეგულაცია ნიშნავს.
მემორანდუმში ჩაწერილია, რომ პარტიას, რომელიც 40%-იან ბარიერს გადალახავს, ეძლევა უფლება, რომ მთავრობა კი არა, უმრავლესობა დააკომპლექტოს. აი, ჩამკეტი ამას ჰქვია. სხვა პარტიას კი, რომელიც 40%-იანის მიღმა დარჩება, არ აქვს უფლება, უმრავლესობის შესაქმნელად დომინანტი პოზიცია ჰქონდეს.
იცით, ყველაფერი ეს რას ნიშნავს?
_ რას?
_ დღევანდელ ვითარებაში, ცალკე აღებული, ისეთი ოპოზიციური პარტია არ არსებობს, რომელიც 40%-ს აიღებს. აბა, რომელი ოპოზიციური პარტია იტყვის, 40%-ის აღება შემიძლიაო?
_ 40%-ზე პრეტენზია, შესაძლოა, „ნაციონალურ მოძრაობას“ ჰქონდეს.
_ ამას ვერც „ნაციონალები“ იტყვიან და არც გამიგია, რომელიმე ლიდერს ეს ეთქვას. სხვათა შორის, გამოკითხვებიც აჩვენებს, რომ რომელიმე ოპოზიციური პარტიისთვის 40%-თან მიახლოებაც კი ძნელია. ისე, კი მინდა, რომ რომელიმე ოპოზიციურ პარტიას ამხელა გავლენა ჰქონდეს, მაგრამ, სამწუხაროდ ასე არაა, რაც შესაძლოა, კარგიც იყოს.
_ ის, რომ 40%-იანი მხარდაჭერა არც ერთ ოპოზიციურ პარტიას არ აქვს, კარგი რატომ არის?
_ მოსალოდნელია, რომ კოალიციური მთავრობა შეიქმნება. ეს კი ქვეყნის პოლიტიკური ცხოვრებისთვის უკეთესი იქნება.
_ მოკლედ, ბატონო ვალერი, ამ მოცემულობით, ვის აქვს შანსი, რომ 40%-იანი ე. წ. ჩამკეტი ბარიერის პირობებში ახალ პარლამენტში უმრავლესობა შექმნას?
_ ჩემი მოსაზრებით, ამის რესურსი „ოცნებას“ აქვს.
სხვათა შორის, ასეთი მოსაზრება მოვისმინე, თუ „ოცნება“ 40%-ს აიღებს, ღმერთმა შეარგოსო, მაგრამ ღმერთმა რატომ უნდა შეარგოს?
მეორე განმარტებაც მოვისმინე: თუ „ოცნება“ 40%-ს აიღებს, ჩვენ ხომ 60 დაგვრჩებაო. მაგრამ ის შეთანხმება ამას არ ითვალისწინებს, ანუ მემორანდუმში 40%-ის მიღმა დარჩენილებზე არაფერია ნათქვამი.
_ უფრო კონკრეტულად?
_ შეთანხმებაში მხოლოდ იმაზეა საუბარი, თუ ვის აქვს უფლება, უმრავლესობა შექმნას.
მოკლედ, ყველას, ვინც ამ პროცესში მონაწილეობს, მოვუწოდებ, რომ გამოსწორების შანსი ჯერ კიდევ არსებობს.
_ როგორ?
_ აი, მაგალითად, კანონპროექტში, რომელიც პარლამენტს უნდა წარედგინოს, ჩაიწეროს, რომ უმრავლესობის შექმნა, 40%-ის ჩამკეტის შემთხვევაში, პარტიას კი არა, პარტიებს ან კოალიციებს შეუძლიათ, მაგრამ ისევ კრიტიკის რიტორიკა მესმის, რომ, თურმე, მე ვცდები, მაგრამ არაფერშიც არ ვცდები!
ვთქვი და კიდევ ვიმეორებ: ამ შემთხვევაში დომინანტი უპირატესობა „ნაციონალურ მოძრაობას“ ან რომელიმე სხვა პარტიას კი არა, „ქართულ ოცნებას“ ეძლევა!
ნებისმიერი არჩევნების ან, სულაც, გამოკითხვების სტატისტიკას დააკვირდით _ ოპოზიციას არანაირი საფუძველი არ გააჩნია თქვას, რომ ამ 40%-იან ბარიერს გადალახავს. ჩემდა სამწუხაროდ, ამის პოტენციალი, ჯერჯერობით, „ოცნებას“ აქვს.
_ ბატონო ვალერი, ოპოზიცია ვერ მიხვდა, რომ ამ მემორანდუმით „ოცნებამ“ ერთგვარი ხაფანგი დაუგო?
_ მკითხაობას ვერ დავიწყებ და ვერ ვიტყვი, მიხვდა თუ არა, მაგრამ იმას ვამბობ, რომ ყველაფერ ამის გამოსწორება შეიძლება, ანუ სასურველი იქნება, რომ მემორანდუმი ახალი რედაქციით შეიცვალოს, რომელიც უკეთესი მხოლოდ ოპოზიციისთვის კი არა, ხალხისთვისაც იქნება, თან მერე სალაპარაკო არ გახდება, რატომ დაუთმეთ ან ისე რატომ ქენითო. კი ბატონო, ოპოზიცია კი ამბობს, არაფერი დაგვითმიაო, მაგრამ მემორანდუმის ტექსტი ცოტა სხვაგვარად იკითხება და ამიტომ, ვფიქრობ, კონსენსუსი, რომელსაც მიაღწიეს, ბოროტად არ უნდა გამოიყენოს არც ხელისუფლებამ და არც _ ოპოზიციამ!
ყოველივე ზემოთქმულის გარდა, მესამე საკითხიც დავსვი, რომელიც რეგიონალიზმს შეეხება.
_ უფრო კონკრეტულად?
_ არ ვიცი, ვის როგორ ესმის, მაგრამ საქართველოს რეგიონული მოწყობა ორ პრინციპზეა დაფუძნებული.
_ და ეს რა პრინციპებია?
_ ხელისუფლების პროპორციული და ხალხის წარმომადგენლობითი ფორმირება. იმ ფორმას, როცა ხალხი ქვეყნის მართვა-გამგეობაში მონაწილეობის მისაღებად თავის რჩეულს აგზვანის, მაჟორიტარული ჰქვია. თუ ეს მაჟორიტარი რომელიმე ტერიტორიული ერთეულიდან არაა, რაც სახელმწიფო მოწყობის ერთ-ერთი საფუძველია, მაშინ მიიჩნევა, რომ ის ხალხის კი არა, პროპორციული წარმომადგენლობაა.
ერთი სიტყვით, ქვეყნის კონსტიტუციური მოწყობის საფუძვლები არ უნდა დავანგრიოთ! ეს ხელწამოსაკრავი თემა არაა და არ შეიძლება, მანდატების გამო ქვეყნის ტერიტორიული მოწყობა გავწიროთ! კი ბატონო, ყველაფერ ამას დროებითი ხასიათი აქვს, მაგრამ რაც არ შეიძლება, არ შეიძლება! ეს დაახლოებით იგივეა, დემოკრატიაზე ვილაპარაკოთ და ამ დროს კონსტიტუციაში ჩავწეროთ, დემოკრატია დესპოტიზმიაო.
ამ საკითხის ერთ-ერთმა კომენტატორმა განაცხადა, ვენეციის კომისია არ ცდებაო, მაგრამ ვენეციის კომისიამ 73 მანდატის ასიმეტრიულ წონასწორობაზე გააკეთა განცხადება, ანუ წარმომადგენლობა რომ განისაზღვროს, მინიმუმ, 50 ათასი მოსახლე უნდა იყოს.
ერთი სიტყვით, გაუგებარი ხდება, ეს ტერიტორიული ერთეულის ნიშანი სად გადის. ამ ინტერვიუს წაიკითხავენ და ამიტომ კიდევ ერთხელ ვაცხადებ: ოპოზიციისთვის გაცილებით მნიშვნელოვანი წარმომადგენლობითი დემოკრატიის დაცვა უნდა იყოს, რადგან ამით იმ მოდელს მივუახლოვდებით, რომელსაც იტალიურსა და გერმანულს ვეძახით, ანუ მანდატი რეგიონისთვის განისაზღვრება და არა _ ვთქვათ, მოსახლეობის ლოკალური ჯგუფისთვის!
აი, მაგალითად, იმერეთზე თქვეს, სამი მანდატი ექნებაო, ანუ იმერეთის რაიონებს სამად გაყოფენ და ისე გამოვა, რომ ოთხ რაიონს ერთი დეპუტატი ეყოლება, მაგრამ გაგვარკვიონ, ეს ადამიანი ვისი დეპუტატი იქნება _ მუნიციპალიტეტების თუ რეგიონის? თუ რეგიონის მანდატია, მაშინ დეპუტატი მთელმა რეგიონმა უნდა აირჩიოს და არა _ ამ რეგიონის მოსახლეობის ნაწილმა.
გაცილებით უკეთესი იქნებოდა, რომ იმერეთს სამი მანდატი ჰქონოდა, საარჩევნო ოლქი კი იმერეთი ან რეგიონი ყოფილიყო. ასეთ შემთხვევაში მრავალმანდატიანი მაჟორიტარული არჩევნები ჩატარდებოდა.
_ და ეს უკეთესი რატომ იქნებოდა?
_ ერთ პარტიასაც არ ექნებოდა შანსი, რომ ეს სამი მანდატი წაეღო, ანუ მათემატიკურად, გამყოფი დადგინდებოდა და ეს გამყოფი 70 ან 80 ათასი ხმა იქნებოდა, ანუ იმისთვის, რომ ერთ პარტიას ორი მანდატი აეღო, ხმების ორი მესამედი დასჭირდებოდა. ასეთი პარტია კი არც „ოცნებაა“ და არც _ სხვა. ამიტომ სამივე მანდატი სხვადასხვა პარტიაზე გადანაწილდებოდა. აქედან გამომდინარე, „ოცნება“ 30 მაჟორიტარული ოლქიდან, მაქსიმუმ, 9 მანდატს აიღებდა, მაგრამ ახლა, ამ დაჩეხილი და გაუგებარი წარმომადგენლობით, შანსი ეძლევა, რომ ოცდაათივე თუ არა, 20 მანდატი აიღოს.
ახლა, თქვენ მითხარით _ ჩემსა და იმ მიდგომას შორის, რომელსაც ამდენი ხანია ვისმენთ, განსხვავება ხომ არსებობს?
_ დიახ, არსებობს.
_ ჰოდა, ამიტომაც არ მესმის, ჩემს განცხადებებს კრიტიკა რატომ მოჰყვა და ოპოზიციას რაში აწყობს, რომ ყველა მანდატი ხელისუფლებამ წაიღოს?! ოპოზიციამ ყველაფერი უნდა გააკეთოს, რომ დაბლოკოს და „ოცნებამ“ ერთი მანდატიც ვერ წაიღოს!
_ ბატონო ვალერი, თქვენი საუბრიდან გამომდინარე გამიმყარდა ეჭვი, რომ ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის რაღაც დიდი გარიგებაა.
_ რაშიც დარწმუნებული არ ვარ, ვერ ვისაუბრებ. პირიქით, მგონია, რომ თვითკმაყოფილებად ჩაითვალა, რომ ამდენი ბრძოლის შემდეგ ხელისუფლება 73-დან 30 მანდატზე დასთანხმდა.
კი ბატონო, ეს პოზიტიური შედეგია, მაგრამ გითხარით და კიდევ გეუბნებით: ამ პროცესიდან მაქსიმალური არ წამოღებულა და „ოცნებას“ გარკვეული შანსი დარჩა, რომ უმრავლესობის შესაქმნელად მეტი კონსტიტუციური ბერკეტი ჰქონდეს! რაკი ეს შანსი არსებობს, „ოცნება“ შეეცდება, იგი გამოიყენოს, მაგრამ ახლა, სანამ კანონს მიიღებენ, ყველაფერ ამის გამოსწორება შეიძლება.
ერთი სიტყვით, ოპოზიციას ვურჩევ, რომ ზემოხსენებულ სამ საკითხზე გაამახვილოს ყურადღება!

გიორგი აბაშიძე