პოლიტიკური ნიშნით ანგარიშსწორება, შეიძლება ითქვას, „ქართული ოცნების“ ხელწერად იქცა. ამას ადასტურებს არაერთი მაგალითი, მათ შორის, მოლაპარაკების მაგიდიდან ერთ-ერთი ოპოზიციონერი ლიდერის, გიგი უგულავას მესამედ დაკავება, რის გამოც ოპოზიციამ ხელისუფლებასთან ყველანაირი მოლაპარაკება შეწყვიტა.

გააგრძელებს თუ არა ხელისუფლება ოპონენტების დევნას? რა მოცემულობაშია ოპოზიცია? რას გეგმავს იმ შემთხვევაში, თუ ხელისუფლება არჩევნებს გააყალბებს და რას სთავაზობს „ლელო საქართველოსთვის“ 2020 წლის არჩევნებზე ამომრჩეველს?
ამ და სხვა მნიშვნელოვან თემებზე „ქრონიკა+“ „ლელო საქართველოსთვის“ ერთ-ერთ ლიდერ ფიქრია ჩიხრაძეს ესაუბრა:

_ ქალბატონო ფიქრია, პირველ რიგში, მინდა გკითხოთ, რატომ გადაწყვიტეთ პოლიტიკური თანამშრობლობა „ლელო საქართველოსთვის“ პარტიასთან?
_ დავიწყებ იმით, რომ როდესაც ანაკლიის პროექტთან დაკავშირებით პრობლემები გაჩნდა და აშკარად გამოიკვეთა ხელისუფლების უცნაური პოზიცია ამ ძალიან მასშტაბურ პროექტთან მიმართებით, მე ისე, რომ საერთოდ არ დავლაპარაკებივარ ამ პროექტის მესვეურებს, ბუნებრივად, პროტესტი გამიჩნდა. შემდეგ, როდესაც მამუკა ხაზარაძესა და ბადრი ჯაფარიძეზე სისხლის სამართლებრივი დევნა დაიწყო, ჩემთვის ეს იყო სერიოზული ნიშანი იმისა, რომ ქვეყნაში ძალიან მძიმე პროცესი ვითარდებოდა. ამ ადამიანებს აქტიურად ვუჭერდი მხარს სატელევიზიო გამოსვლებით თუ ჩემი კომენტარებით ისე, რომ არც შევხვედრივარ მათ, მიუხედავად იმისა, რომ წარსულში ჩვენ ძალიან ახლო ურთიერთობა გვაკავშირდებდა ერთმანეთთან. როდესაც „ლელო“ ჩამოყალიბდა, მათთან შეხვედრები და კომუნიკაცია მქონდა. მოგეხსენებათ, ჩვენ 2000 წელს ერთად დავაფუძნეთ ახალი მოძრაობა, რომლის ბაზაზეც შეიქმნა პოლიტიკური ორგანიზაცია „ახალი მემარჯვენეები“, ამიტომ ეს მსოფლმხედველობრივი თანხმობა ჩვენ შორის იმთავითვე არსებობდა. ამ საუბრებში გაჩნდა იდეა, რომ წავსულიყავით გამსხვილების გზით და „ახალმა მემარჯვენეებმა“ გადაწყვიტა, ამ რთულ ვითარებაში, პოლიტიკურ პროცესებსა და ბატალიებში ჩვენ მიერ მიღებული გამოცდილება და ცოდნა დაგვებანდებინა ახალი პოლიტიკური ორგანიზაციის შექმნაში „ლელოს“ სახით. ამაში მონაწილეობა მიიღო „შენების მოძრაობამაც“ და ასე ჩამოყალიბდა ეს ერთობა დღევანდელი სახით.
_ თქვენ ახსენეთ სამართლებრივი დევნა. ჩვენ ვხედავთ, რომ ხელისუფლება ამ მეთოდით ცდილობს ოპოზიციონერი ლიდერების განეიტრალებას, _ გიგი უგულავა უკვე მესამედ დააკავეს. რატომ დგამს ხელისუფლება მსგავს ნაბიჯებს და მოსალოდნელია თუ არა იგივე „ლელოს“ ლიდერებთან მიმართებით?
_ ვფიქრობ, რომ ჩვენი ქვეყნის ისტორიის უცნაურ ფაზაში შევედით. ჩვენს ქვეყანასა და ხალხს მრავალი წელი აქვს ნაბრძოლი საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის, დემოკრატიული განვითარებისთვის, დასავლური ორიენტაციისა და ინტეგრაციისთვის. განსაკუთრებით ბოლო ერთი წლის მანძილზე სრული მანიფესტაცია მოხდა ყველა იმ სახიფათო ტენდენციისა, რომელიც ქვეყნისთვის და მისი სახელმწიფოებრივი მომავლისათვის, შეიძლება, დამანგრეველი აღმოჩნდეს. უკვე სათვალავიც კი გვერევა, რამდენი დაუსაბუთებელი სისხლის სამართლის საქმე არის აღძრული. გახსოვთ, ჯერ კიდევ, „რუსთავი 2-თან“ დაკავშირებული პერიპეტიები, შემდეგ ვნახეთ, როგორც წარიმართა „რუსთავი 2-ის“ ბედი, ასევე ნიკა გვარამიაზე აღძრული საქმე, რომელიც პირდაპირ და ძალიან ცხადად აჩენს ეჭვს, რომ ეს არის პოლიტიკური დევნა; 20 ივნისის დრამატული მოვლენა, სისხლიანი დარბევა და აქტივისტებზე განხორციელებული სერიოზულ წნეხი, დევნა; 20 ივნისის შემდეგ პროპორციულ არჩევნებს დაგვპირდნენ, რაც მაშინ არსებული რთული ვითარებისა და საპროტესტო განწყობის მიუხედავად, ყველამ პოზიტიურად მიიღო, ქუჩაში მდგომმა ახალგაზრდებმაც, პოლიტიკურმა სპექტრმაც. რაც მთავარია, ხელისუფლებას ძალიან სერიოზული არგუმენტი გაუჩნდა საერთაშორისო საზოგადოებასთან სასაუბროდ. ამ პოზიტიური მესიჯით მათ, პრაქტიკულად, დემოკრატიული სამყაროს წარმომადგენლებთან თითქმის ყველა კარი შეაღეს და თქვეს, რომ ასეთ პოზიტიურ ნაბიჯს დგამდნენ. ამის შემდეგ ვნახეთ უპრეცედენტო გადაგდება, ტყუილი, რომელიც მოინდომეს, რომ „მაჟორიტარების ამბოხით“ გაეფორმებინათ, მაგრამ არც ქართულ და არც საერთაშორისო საზოგადოებაში ერთი წამით ამის არავის სჯეროდა; ამას მოყვა ის ძალიან მძაფრი რეაქცია, რომელიც საერთაშორისო პარტნიორებისგან მივიღეთ. ვისაც ახსოვს წინა ხელისუფლებების პერიოდები, მათთვის განსაკუთრებით მწვავეა ეს პროცესი, იმიტომ, რომ ჩვენ როდესაც შევარდნაძის დროს დასავლეთის მხრიდან კრიტიკას ვადევნებდით თვალს, ყოველთვის იყო ხაზგასმა შევარდნაძის განსაკუთრებულ როლზე დემოკრატიის განვითარების საქმეში და ამის შემდეგ მოდიოდა კრიტიკა, ასე იყო სააკაშვილის დროსაც, რომ მის რეფორმატორულ მიღწევებზე იყო საუბარი, რასაც მოსდევდა კრიტიკა. ამ წერილებში, რომლებსაც ჩვენი პარტნიორებისგან ბოლო პერიოდში ვკითხულობთ, აღარსად ისმის საქებარი სიტყვა და პირდაპირ არის კრიტიკა და საუბარი დღეს არსებულ მძიმე ვითარებაზე. ეს ძალიან საგანგაშო მდგომარეობაა და უკეთესობის ნიშნებს ვერ ვხედავთ. გიგი უგულავა, შეიძლება ითქვას, პირდაპირ მოლაპარაკებათა მაგიდიდან წაიყვანეს და თუ ადრე უგულავას მომხრეები ფიქრობდნენ, რომ ის დაუმსახურებლად იხდიდა სასჯელს და ვიღაც ფიქრობდა, რომ დამსახურებულად იხდიდა, დღეს ყველა ერთმნიშვნელოვნად ამბობს, რომ მისი ამ ფორმით, ამ დროს საპატიმროში შებრუნება მხოლოდ პოლიტიკური ანგარიშსწორებაა და მეტი არაფერი. თქვენ იცით, რომ პროცესები მიმდინარეობს ხაზარაძე-ჯაფარიძისა და წერეთლის წინააღმდეგ. ახლა ბატონი ავთო წერეთლის ავადმყოფობის გამო სასამართლო პროცესები გადაიდო, თორემ, პრაქტიკულად, ყოველდღე ან დღეგამოშვებით მაინც უწევდათ სასამართლო დარბაზებში ყოფნა და სრულიად აბსურდული პროცესის თანამონაწილეობა. ფაქტია, რომ ასეთი რეალობაა შექმნილი, ასევე საქმეა აღძრული ნიკა მელიაზე, დაპატიმრებულია ოქრუაშვილი, უკვე ძალიან მძიმე სურათია შექმნილი, რომელსაც ემატება ხელისუფლების გაჯიუტება, რომელიც ამ ეტაპზეც ატყუებს დასავლელ პარტნიორებს _ აშშ-ში გზავნის თავის წარმომადგენლებს, გარკვეულ დაპირებებს გასცემენ და უკან დაბრუნებულები არ არიან, რომ რეალობა აქ ისევ იცვლება.
_ რაზე მეტყველებს ან რით ხსნით ხელისუფლების არაადეკვატურობას?
_ მიჭირს ამის ახსნა და ყველას, ვინც ბიძინა ივანიშვილს იცნობს, ვეკითხები, რა მოვლენასთან გვაქვს საქმე? _ ეს არის ძალაუფლების ტკბობის შემდგომ მისი დაკარგვის შიშით გამოწვეული არასერიოზული ქმედებები თუ ეს არის აბსოლუტურად გამიზნული საქციელი, რომ დასავლურმა სამყარომ საერთოდ ხელი ჩაიქნიოს ჩვენზე?! თუ დასავლური სამყარო ხელს ჩაიქნევს, ვისი კერძი და მსხვერპლი შეიძლება გავხდეთ, ეს ყველასთვის ცხადია. ამ შემთხვევაში გამოცხადებული ვექტორის შეცვლაც არ არის საჭირო, ისე აღმოჩნდება ეს საჭე ჩრდილოეთის მხარეს შეტრიალებული.
_ ოპოზიციის მხრიდან ხშირად გვესმის, რომ მმართველი გუნდი უკვე „რუსული ოცნება“ გახდა, იზიარებთ თუ არა ამ მოსაზრებას, რომ ისინი შეგნებულად ატარებენ რუსულ ინტერესებს?
_ ასეთი ეჭვები სხვადასხვა ეტაპზე იყო. გახსოვთ, „გაზპრომთან“ მოლაპარაკებები, რომელიც მალულად მიმდინარეობდა და ძალიან სერიოზული კითხვის ნიშნები ჩნდებოდა ამ თემასთან დაკავშირებით, მაგრამ ასე ცხადად არ გამოთქმულა ეს მოსაზრებები, თუმცა გარკვეულ ადამიანებს მოსაზრება ჰქონდათ, რომ შეიძლებოდა, ეს პროცესი დროთა განმავლობაში ასე განვითარებულიყო. ფაქტია, რომ ბიძინა ივანიშვილმა, პრაქტიკულად, ჩამოიცილა ყველა პროდასავლური თანამოაზრე, მათ შორის, პოლიტიკური ძალები და პერსონები: მარგველაშვილი, კვირიკაშვილი, უსუფაშვილი… ამის შემდეგ ჩვენ ვხედავთ რთულ ამბებს, არ არის სათანადო რეაქცია რუსეთის ქმედებებზე, მავთულხართების გაბმაზე, ადამიანების გატაცებაზე. ხელისუფლება არაფრად აგდებს ჩვენი დასავლელი პარტნიორების კრიტიკას და მოთხოვნებს, რომ ამ თვალსაზრისით რაღაც შეიცვალოს. ასევე ვნახეთ ანაკლიის პორტის მშენებლობის გაჩერება, რომელიც უბრალო ბიზნესპროექტად ვერც ერთ შემთხვევაში განიხილება. ხშირად მითქვამს, როგორც თავის დროზე ბაქო-ჯეიჰანი იყო ისტორიული მნიშვნელობის მქონე, რომ საქართველოს გეოპოლიტიკურ განსაკუთრებულობას გამოკვეთდა, მასზე ათასჯერ მეტი ღირებულების პროექტი გახლდათ ანაკლიის პორტი. ეს ცხადად ჩანდა ჩვენი დასავლელი პარტნიორების გზავნილებში. როდესაც გეუბნებიან, რომ ეს პორტი თავისი პოტენციით საქართველოს ეკონომიკისთვის ახალი აღმასვლის ნიშნული და ახალი ურთიერთობების ცენტრი იქნებოდა ევროპის, ამერიკისა და ცენტრალური აზიის მიმართულებით, რამდენ სამუშაო ადგილს, შემოსავალსა და ინვესტიციას გულისხმობდა ჩვენს ქვეყანაში, ეს ცალკე დათვლის თემაა, და მიუხედავად ამისა, ფაქტია, რომ ამ ყველაფერზე, უბრალოდ, უარი ითქვა იმის გამო, ბიძინა ივანიშვილს რაღაცები მოეჩვენა ხაზარაძესა და ჯაფარაძესთან დაკავშირებით, თუ ეს იყო პირდაპირ რუსული კარნახი, როგორც მმართველი გუნდის წევრმა თქვა უნებურად ერთ-ერთ ინტერვიუში, ამაზე შეგვიძლია ყველამ ერთად ვიფიქროთ, ვიმსჯელოთ, რა მოვლენასთან გვაქვს საქმე.
_ ფაქტია, რომ ოპოზიცია არ დასთანხმდა ხელისუფლების შეთავაზებას 100/50-ზე, უგულავას დაჭერის შემდეგ კი საერთოდ შეწყვიტა მოლაპარაკება. „ქართული ოცნება“ ახლაც გთავაზობთ დიალოგს და ამბობს, რომ თავად ოპოზიციამ ჩაშალა დიალოგის რეჟიმი. რა დგას ამის მიღმა?
_ ხელისუფლება აბსოლუტურად არასწორ შეფასებებს აკეთებს, ყველაფერს აქვს თავისი ისტორია. მათ მოატყუეს ქართული და საერთაშორისო საზოგადოება პროპორციულის უკან წაღებით და ამის შემდეგ, როდესაც მოლაპარაკებები დაიწყო, ოპოზიციამ რამდენჯერმე შესთავაზა კომპრომისული ვერსიები ხელისუფლებას, მაგრამ არც ერთი ვერსია არ აღმოჩნდა „ქართული ოცნებისთვის“ მისაღები. ისინი გაჯიქებულები იყვნენ, რაღაც პერიოდის შემდეგ მათ თქვეს 100/50-ზე. 2008 წელს მთელი ოპოზიცია პროპორციულის მოთხოვნით შიმშილობდა. მაშინაც „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ სწორედ ეს ფორმულა შემოგვთავაზა და ასეთივე ფორმულირებით, რომ ან მიიღეთ 100/50-ზე, ან 77/73-ზე იქნება, რაც უფრო მძიმე აღმოჩნდება თქვენთვისო. „ქართულ ოცნებას“ თითქოს საგანგებოდ აქვს შესასწავლილი, რა ნაბიჯებს დგამდა „ნაციონალური მოძრაობა“, რომ თვითონაც სიტყვა-სიტყვით გაიმეოროს. „ქართული ოცნება“ ამბობდა, რომ მათი 100/50-ზე შეთავაზებით ბურთი იყო ოპოზიციის მხარეს, მაგრამ ამ შეთავაზებით მათ დაარტყეს და ბურთი საერთოდ სტადიონს მიღმა გადააგდეს. ამის შემდეგ დიპლომატიური კორპუსის წარმომადგენლები ჩვენ და ხელისუფლებას გველაპარაკებოდნენ, კომპრომისული ვერსიის მოფიქრებას გვთხოვდნენ. როდესაც კომპრომისულ ვერსიაზე შევჯერდით და ამის თაობაზე სახელისუფლებო გუნდი ინფორმირებული იყო, სწორედ მაშინ დააკავეს გიგი უგულავა. თავად განსაჯეთ, რამდენად იყო ხელისუფლება დაინტერესებული, რომ ეს მოლაპარაკება გაგრძელებულიყო და რამე ლოგიკურ შედეგამდე მისულიყო.
_ 4 აპრილს დანიშნული აქციაც საზოგადოებაში კითხვებს ბადებს, ხომ არ ფიქრობთ, რომ ეს დროში დაგვიანებულია? პარალელურად, ხელისუფლება აგრძელებს თავების დათვლას. შოთაძის წინააღმდეგ გამართულ აქციაზე კიდევ ერთხელ გაისმა ცინიკური კომენტარი კობახიძის მხრიდან აქციის მონაწილეების რაოდენობასთან დაკავშირებით.
_ ირაკლი კობახიძეს ხშირად გააკეთებინონ კომენტარი და ძალიან სერიოზულ სამსახურს გაუწევენ ქართულ ოპოზიციას. ირაკლი კობახიძეა ის, ვინც დაწერა ერთპიროვნული კონსტიტუცია, ამ პროცესში სხვა არც ერთ პოლიტიკურ ძალას მონაწილეობა არ მიუღია და სამოქალაქო საზოგადოებაც გაემიჯნა. ხელისუფლება თავს იწონებდა, რომ 2024 წელს ჩაწერეს პროპროციული არჩევნები, რაც ვერც ერთმა ხელისუფლებამ ვერ გაბედაო, ამის ფონზე შუბლის ძარღვიც კი არ უტოკავთ, ისე ამბობენ დღეს, რომ თურმე 2024 წელსაც აღარ უნდა იყოს პროპორციული არჩევნები, რადგან დამანგრეველი და დესტაბილიზაციის წყარო ყოფილა ქვეყნისთვის. მაშინ ირაკლი კობახიძეს მოჰკითხონ, რატომ გაწირა ქვეყანა დესტაბილიზაციისთვის, თუ ეს მართლაც ასეა. ირაკლი კობახიძეს რომ ჰკითხოთ, თურმე, სახელმწიფოებრივი ამოცანა და „ქართული ოცნების“ მთავარი დაპირებაა, რომ 2020 წელს „ნაციონალური მოძრაობის“ რაოდენობა 13 კაცამდე შეამციროს და 2024 წლისთვის საერთოდ გააქროს, თურმე ამის გამო უნდა დარჩეს „ქართული ოცნება“ ხელისუფლებაში, _ ამის შესახებ მან ერთ-ერთ ინტერვიუში განაცხადა. ისინი საერთოდ არ ლაპარაკობენ სამუშაო ადგილების არარსებობაზე, გაღატაკებულ მოსახლეობაზე, ემიგრაციის ახალ ტალღაზე და ა. შ. „ქართული ოცნება“ აბსოლუტურად რეალობას აცდენილი პოლიტიკური ძალაა, რომელსაც გონივრული ნაბიჯების ადამიანები აღარ ჰყავს. ყველას მთავარი ამოცანაა, ბიძინა ივანიშვილს მოაწონოს თავი თავისი გამოსვლებით. რაც შეეხება ოპოზიციის მიერ მოწყობილ პიკეტებს, ეს არ ნიშნავს, რომ ათეულ ათასობით ადამიანი უნდა იდგეს იმ მომენტში, _ პიკეტი ეს არის სიმბოლური აქცია, როდესაც გამოხატავ პროტესტს ამა თუ იმ მოვლენის ან პერსონის მიმართ. ეს პროტესტი გამოხატეს შოთაძის კომიტეტზე მოსმენის დროს, ასე რომ, იქ თავების დათვლას აბსოლუტურად არ აქვს აზრი. რაც შეეხება ოპოზიციის საპროტესტო აქციის გაზაფხულზე გადატანას, ოპოზიციაში ამასთან დაკავშირებით სხვადასხვა მოსაზრება იყო, რომ ეს მყისიერად გამართულიყო თუ შემდგომში გადაგვეტანა? გამომდინარე იქიდან, რომ სწორედ ცაიტნოტური მდგომარეობაა და თუკი მოლაპარაკების რაიმე რესურსი არსებობს, ოპოზიცია უარის მთქმელი გამოვიდეს ან ასეთად არ გამოიყვანოს ხელისუფლებამ _ ამ მოტივით გადაიდო ეს აქცია. თქვენ იცით, თუ თებერვლის ბოლომდე არ მოხდა შეთანხმება, შემდეგ უკვე ვეღარ ესწრება საკონსტიტუციო ცვლილებების განხორციელება და თავისუფლად შეეძლო ხელისუფლებას, ხელი დაებანა და ეთქვა, _ ოპოზიცია საპროტესტო აქციებს აწყობს და მოლაპარაკებისთვის მზად არ არისო. მოკლედ, აქციის გადატანის ერთ-ერთი მიზეზი ეს იყო.
_ თებერვლის ბოლომდე ძალიან ცოტა დრო დარჩა. რა შემთხვევაში შეიძლება შეიცვალოს მდგომარეობა ოპოზიციის სასარგებლოდ?
_ ხელისუფლების მისამართით საერთაშორისო საზოგადოების ძალიან სერიოზული ზეწოლაა. შიგნით ოპოზიცია მზად არის მოლაპარაკებისთვის და კომპრომისული ვერსიებისთვის. ხელისუფლების გადასადგმელია ნაბიჯი. აქედან გამომდინარე, რა ნაბიჯს გადადგამს მმართველი გუნდი, იმის მიხედვით დავასკვნით: „ქართულ ოცნებას“ მეტ-ნაკლებად სტაბილური, დემოკრატიული გზით სიარული სურს თუ ყველაფრის ფასად როგორმე ძალაუფლების შენარჩუნება?
_ საქართველოს ყოფილმა პრეზიდენტმა გიორგი მარგველაშვილმა პოლიტიკაში აქტიურად ჩართვა დააანონსა. როგორ ხედავთ მის როლს არსებულ პოლიტიკურ პროცესებში?
_ მარგველაშვილი არასდროს ყოფილა პოლიტიკური პარტიის წევრი _ არც წინა პერიოდში, როდესაც ის ზურაბ ჟვანიასთან და ოპოზიციასთან თანამშრომლობდა და არც „ქართული ოცნების“ წევრი ყოფილა. არ მგონია, რომ ის დღეს პარტიული პოლიტიკის ნაწილი უნდა გახდეს, მაგრამ ის, რომ მარგველაშვილმა პოლიტიკურ პროცესში აქტიურად ჩართვის სურვილი გამოთქვა, ამას მივესალმები, რადგან ყველა დემოკრატიული ძალა, ვისაც გული შესტკივა ქვეყნის განვითარებაზე, ძალისხმევას არ უნდა იშურებდეს, რომ ქვეყანას მოახლოებული განსაცდელი თავიდან აარიდოს. ხვალ ჩვენ უცებ, რომ დავინახოთ: დასავლური მიმართულება ჩაიკეტა და რუსეთის პირისპირ დავრჩით, უბრალოდ წარმოვიდგინოთ, რა პერსპექტივას უქადის ეს ჩვენს ქვეყანას?! სანამ ამ რეალობის წინაშე ცხადად დავმდგარვართ, მანამდე საჭიროა, რომ ყველამ ჩვენი შესაძლებლობებიდან გამომდინარე ყველაფერი გავაკეთოთ, რათა ეს საფრთხე ქვეყანას თავიდან ავაცილოთ. ამ კუთხით ძალიან პოზიტიურად ვუყურებ გიორგი მარგველაშვილის პოლიტიკურ პროცესებში გააქტიურებას.
_ პოლიტიკაში ჩართვა დააანონსა შინაგან საქმეთა ყოფილმა მინისტრმა ვანო მერაბიშვილმა. საპატიმროს დატოვების შემდეგ მან ხელისუფლების დამხობაზეც გააკეთა განცხადება, რასაც არაერთგვაროვანი შეფასებები მოყვა. შეუშლის თუ არა ოპოზიციურ ერთობას ხელს ვანო მერაბიშვილი?
_ ეს იყო ციხიდან გამოსული ადამიანის ემოციური განაცხადი, რაც, რა თქმა უნდა, სრულიად მიუღებელია. იშვიათად ვეთანხმები მიხეილ სააკაშვილს, მაგრამ, ამ შემთხვევაში, დავეთანხმებოდი, რომ ცოტა ხანი თუ დაისვენებს ვანო მერაბიშვილი და ყველაფერს გაიაზრებს, რაც მანამდე მოხდა და დღეს ხდება, ამის შემდეგ მიიღებს გადაწყვეტილებას, ვფიქრობ, ამით თავის თავსაც დიდ სამსახურს გაუწევს და ოპოზიციასაც არ დააზარალებს. დღევანდელ რეალობაში „ქართულ ოცნებას“ ძალიან გაუადვილდება საქმე, თუკი მის ორპოლუსიან პოლიტიკას, რომელსაც დიდი მონდომებით ქმნის და საფრთხობელად ხატავს „ნაციონალურ მოძრაობასა“ და მიხეილ სააკაშვილს, ვანო მერაბიშვილს მიამატებს და ამით კიდევ ერთხელ დააშინებს, დასტრესავს ქართული საზოგადოების გარკვეულ ნაწილს. ამიტომ ოპოზიციურ მაგიდასთან ვინც ზის „ნაციონალური მოძრაობის“ სახით, მან უნდა გააგრძელოს იქ ყოფნა და ვანო მერაბიშვილი თავის პოლიტიკურ გეგმებზე თვითონ უნდა ჩამოყალიბდეს.
_ თქვენ აღნიშნეთ ორპოლუსიანობა, რის შექმნაშიც გარკვეულ როლს სააკაშვილიც თამაშობს. მისი აქტიურობა აზიანებს თუ არა ოპოზიციის შედეგიან მუშაობას?
_ რა თქმა უნდა, სააკაშვილი ხელს უწყობს ორპოლუსიანობას და მისთვის შესაძლოა, ეს გარკვეული სტრატეგიაც არის, რომ ერთადერთ, ყველაზე გავლენიან ძალად გამოაცხადოს საკუთარი თავი და ეს სტრატეგია მუშაობს. თუმცა აღნიშნული ცუდია ქვეყნისთვის, რეალური მრავალპარტიულობისთვის. სწორედ ამის გამო ძალიან ბევრი ადამიანი გაუცხოებულია პოლიტიკური პროცესისგან, რადგან მათ არჩევანი სჭირდებათ, მხოლოდ ორპოლუსიანი არჩევანი არ აკმაყოფილებთ. მიხეილ სააკაშვილს ძალიან კარგად ვიცნობ, მას გავლენა და მხარდაჭერა აქვს ქართულ საზოგადოებაში, ეს არაერთხელ გამოიხატა არჩევნებში, მაგრამ ჩვენ ისეთი მოდელი უნდა შევქმნათ, როდესაც მიხეილ სააკაშვილის მხარდამჭერსაც და ყველა სხვა პოლიტიკური ძალის მხარდამჭერსაც მშვიდად არჩევანის გაკეთების შესაძლებლობა ექნება. „ქართულმა ოცნებამ“ ყველა ზღვარს გადაამლაშა ამ მიმართულებით, როცა ისევ 9 წელზე საუბრობს, თავიანთი 8 წლის მიუხედავად, მაგრამ ფაქტია, რომ ამან იმუშავა. მგონია, რომ 2020 წლის არჩევნებზე უფრო ნაკლებად იმუშავებს. ამიტომ ძალიან მნიშვნელოვანია გაძლიერდეს სხვა პოლიტიკური ცენტრები და ამ შემთხვევაში „ლელოს“ ამოცანას დიდწილად სწორედ ამაში ვხედავ.
_ ჯერ კიდევ 2011 წელს საუბრობდა ბიძინა ივანიშვილი, შუა უნდა გაიკრიფოსო. რას დაუპირისპირებთ „ლელო“ მის ამ მცდელობას?
_ თქვენ სწორად შენიშნეთ, ბიძინა ივანიშვილი 2011 წელს, ჯერ კიდევ, ოპოზიციაში ყოფნისას, ამ გეგმასა და სქემას იყენებდა, წარმატებით გამოუვიდა, ასევე 2016 წელსაც გამოიყენა ეს სქემა წარმატებით, ცოტა შეშფოთდა 2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებზე, თუმცა მაინც შეძლო ამის გათამაშება. 2020 წელს პოლიტიკურმა ძალებმა უნდა შევძლოთ მოჯადოებული წრის გარღვევა. არ მიყვარს მესამე ძალაზე ლაპარაკი, რადგან უკვე 20 წელია, მესამე ძალის თემა არსებობს და ვერ რეალიზდა. ამიტომ „ლელოს“ ამოცანას ვხედავ ძალიან ძლიერი პოლიტიკური ცენტრის შექმნაში, რომელიც ქართველი ამომრჩევლისთვის სერიოზული მიზიდიულობის ცენტრი გახდება. ამ შემთხვევაში ხელისუფლებას ბერკეტი აქვს ხაზარაძე-ჯაფარაძის დაკავებისა და ამით „ლელოსთვის“ ხელის შეშლის, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მე „ლელოს“ მისიას ამაში ვხედავ, რომ ამდენი წლის განმავლობაში დამკვიდრებული და ბიძინა ივანიშვილის მიერ აქტიურად გამოყენებული მოჯადოებული წრე გავარღვიოთ.
_ 2020 წლის არჩევნებზე რა არის ოპოზიციის მთავარი კოზირი ბიძინა ივანიშვილისა და „ქართული ოცნების“ წინააღმდეგ?
_ ოპოზიცია სხვადასხვანაირია, ეს უკვე წმინდა საარჩევნო სტრატეგიაა, ვინ რა კოზირს დაიჭერს ხელში. ამ შემთხვევაში „ლელოს“ სახელით შემიძლია გითხრათ: ყველაზე მთავარი პრობლემა ისაა, რომ საქართველო, ბიძინა ივანიშვილის ფორმალური თუ არაფორმალური მმართველობის პირობებში, გაღატაკებული ადამიანების უპერსპექტივო ქვეყნად იქცა, რაც ძალიან დიდი დანაშაულია. ჩვენს ქვეყანას უზარმაზარი პოტენციალი აქვს და თუკი პასუხისმგებლიანი და კვალიფიციური ადამიანები იქნებიან სათავეში და ხედვა, რომელიც ჩამოყალიბებული აქვს „ლელოს“, ამ მხრივაც გარკვეულ გარღვევას გულისხმობს, ჩვენ მივუსწრებთ უფსკრულის პირას მდგომ საქართველოს და მისი სწრაფი შემობრუნების პროცესს დავიწყებთ. ძალიან ბევრი დროა დაკარგული, ბევრი საქმეა გასაკეთებელი, ბევრი საკვანძო მომენტია ხელიდან გაშვებული. ანაკლიის პორტთან დაკავშირებით თუ ეს პროცესი უსწრაფესად არ შემოვაბრუნეთ, შეიძლება ხვალ-ზეგ მსოფლიოში ისე გადალაგდეს გეოპოლიტიკური ინტერესები, რომ ეს მომენტი ხელიდან გავუშვათ. ეს იქნება ქართული სახელმწიფოს წინაშე ჩადენილი ღალატი. ამ ღალატისთვის მოეკითხებათ არჩევნებზე და არჩევნების შემდგომაც მთელ რიგ პერსონებს. მანამდე საჭიროა ხალხს დავანახოთ, რომ გვაქვს ცხადი ხედვა, რათა საქართველო დადგეს სტაბილური განვითარების გზაზე და ჩვენმა ხალხმა მიიღოს ის, რაც მას ეკუთვნის და რისი შესაძლებლობაც ამ ქვეყანას აქვს.
_ რას გეგმავს ოპოზიცია არჩევნების გაყალბების შემთხვევაში?
_ ცხადია, ოპოზიცია ასეთი განვითარების სცენარებზეც საუბრობს და ამასთან დაკავშირებით სხვადასხვა მოსაზრებაა: მაგალითად, მაჟორიტარული ოლქების კოორდინებულად დაკომპლექტების თაობაზე რამდენი, როგორ და რა პრინციპით. ეს ყველაფერი ჯერ მოლაპარაკების საგანია. ჯერჯერობით გამიჭირდება რეცეპტის თქმა, მაგრამ ამაზე ვმსჯელობთ.

ნენე ინჯგია