„ქრონიკა+“ აგრძელებს სკანდალური ფარული ჩანაწერების გასაჯაროვებას. ფრაგმენტი, რომელიც 37-ე ნომერში გამოქვეყნდა, ეხება ვლადიმერ ხომერიკსა და ზაზა გაბედავას შორის შემდგარ საუბარს. (ნაწილი მეორე)

 

ზაზა გაბედავა – ზ.გ.

ვლადიმერ ხომერიკი – ვ.ხ.

 

ზ.გ. და…

ვ.ხ. ზაზა…

ზ.გ. ბატონო…

ვ.ხ. რა ხდება, გამაგებინე, ერთი?

ზ.გ. რა ვიცი, კირილოვიჩ, მე რაში მადანაშაულებ?

ვ.ხ. მე შენს გარდა, მომისმინე, ერთი, მე შენს გარდა ამ თემაზე, ჯერ ერთი, არავისთან მილაპარაკნია, მე მაგ ხალხს საერთოდ არ ვიცნობ და თვალითაც არ მინახია, „ბლიაძ“. იმ მერაბ ბლადაძესთან ნახევარი წელი „დაჟე“ სკაიპით არ მილაპარაკნია, ახლა დავიწყე არჩევნების მერე მასთან ლაპარაკი სკაიპით. პირდაპირ ამბობს, რომ შენთან ლაპარაკი ქონდა ჩემს კაცს მასთან და მე შენს გარდა არავისთან მილაპარაკნია.

ზ.გ. რა შენს კაცს? „ვაფშე“ არ ვიცნობ, „პროსტო“ გელაპარაკე.

ვ.ხ. რა ჩემი ყლე, ის დედამოტყნული, ჩემთან რა უნდებლარიენ?

ზ.გ. რა ვიცი მე? მელაძე და ისინი არიან.

ვ.ხ. რა არ იცი? მელაძე „ვაბშე“ არ ვიცი, რა მელაძე? რა შუაშია, გამაგებინე, ზაზა? შენ ისე ენა გაქვს იმფერი, „ბლიაძ“, მე მგონი, შორს წახვალ, თუ არ გაგაჩერებენ შენ.

ზ.გ. კირილოვიჩ, ახლა ნუ მაშინებ, გესმის?

ვ.ხ. კი არ გაშინებ, გეუბნები.

ზ.გ. გამაჩერე, მაშინ, ბოლო-ბოლო, რას მემუქრები?

ვ.ხ. რა ყლედ მინდებხარ, რა გაგაჩერო? ბიჭო, ზაზა, მე შენთან სხვა საქმე მქონდა, გამაგებინე…

ზ.გ. შენ მე ვიღაც ნუ გგონივარ, კირილოვიჩ და მე ნუ მადანაშაულებ. რას ქვია, გაგაჩერებენ, მაშინებ?

ვ.ხ. სხვები გაგაჩერებენ, მე კი არ ვამბობ, სხვები გაგაჩერებენ, გრძელი ენა გაქვს შენ, გამიგე?

ზ.გ. ერთხელ უკვე პავლიაშვილსაც დაეჯახე. არ გინდა ეს, სუყველას რომ აგინებ, რად გინდა?

ვ.ხ. ჯერ ერთი, მე პავლიაშვილთან საქმე არაფერი არ მაქვს.

ზ.გ. გამარჯობა თუ ცუდათ გითხრა ვინმემ, სუყველას აგინებ, რაფერ შეიძლება ეს? არ შეიძლება ასე, კირილოვიჩ.

ვ.ხ. ვის ვაგინებ, ვის, გამაგებინე?

ზ.გ. მაშინაც, კახასთან რომ მოხვედი, სოსომ ცუდათ მითხრა გამარჯობაო.

ვ.ხ. მერე რა შუაშია სოსო?

ზ.გ. ჩემი ნათესავია, მაინც აგინებ?

ვ.ხ. რა შენი ტრაკის საქმეა, მითხრა გამარჯობა, თუ არ მითხრა? გამაგებინე, შენ რამხელა ენა გაქვს ბოზური? ჯერ ერთი, საწყალი დუმბაძის საქმეზე სულ ძვრებოდი და ინფორმაციას აძლევდი, რაც არის საჭირო და რაც არ არის საჭირო, ერთხელ დაგელაპარაკე რაღაცა.

ზ.გ. დუმბაძე რა შუაშია ახლა, ვერ გავიგე?

ვ.ხ. იმიტომ, რომ შენ, აი, ჭორი, ხა, მეტი საქმე არ გაქვს, რაცხას გეიგებ და ცდილობ, რომ სადმე ჟურნალისტს რაცხა სისულელე უთხრა, „ბლიაძ“! შენ იცი, მე მაგ დედამოტყნულებს არც ერთს არ ვიცნობ, არავითარი საქმე არ მაქვს.

ზ.გ. რა ვუთხარი ჟურნალისტს, კირილოვიჩ? ის ვუთხარი, ვერ გავიგე?

ვ.ხ. აბა, ვის უთქვამს, ხომ ხედავ, რა წერია იქ? ჭელიძემ, შენ გაქვს მაგენთან კავშირი, მე მაგენს არ ვიცნობ, კავშირი არა მაქვს, მე მარტო შენთან ვილაპარაკე მაგ საკითხზე. იგიც შენ მკითხე, როგორ და რა არის საჭირო და როგორ ხდება. იქიდან ამბობენ, აგერ, ხომერიკიო და ჩემი ხალხი მას ელაპარაკაო, რაცხა ჩაწერესო.

ზ.გ. თვითონ გაგიჟებული არიან ხალხი, „კაროჩე“, ისო, ხომერიკი აკეთებს ყველაფერსო და ჩემთან რა გინდა, ვერ გავიგე?

ვ.ხ. შენ არ იცი, მე რას ვაკეთებ? ჯერ ვერ ეტყვი იმ დედამოტყნულებს, მე რა საქმე მაქვს მაგენთან?

ზ.გ. „პროსტო“, არა ხარ შენ ჩემთან მართალი, კირილოვიჩ.

ვ.ხ. რატომ არა ვარ? მე შენ გელაპარაკე, კაცი ამბობს, რომ იცის. შენ მაგენთან კავშირი გაქვს, ამბობს, რომ შენმა მეგობარმა ელაპარაკა მაგ თემაზე ხომერიკსო, როგორ?

ზ.გ. აგერ არიან და დაგაკავშირებ, თვითონ დაელაპარაკე სკაიპით.

ვ.ხ. მაგათი დედა მოვტყან, მე, ტო!

ზ.გ. რატომ აგინებ?

ვ.ხ. ვაგინებ კი არა, დედას მოვუტყნავ, მაგ დედამოტყნულებს, საქმის კურსში არა ვარ.

ზ.გ. რატომ აგინებ?

ვ.ხ. ჩემს სახელს რას ახსენებენ?

ზ.გ. ახლა ვნახე სტატია, გამომიგზავნეს და გადმოგიგზავნე ეგრევე.

ვ.ხ. რა, ეგრევე „ბროსკებს“ აკეთებენ? აქ რომ შევხვდი, მესმის, რომ შენ ეტყოდი, აგერ, ხომერიკს დაველაპარაკეო, მაგრამ მე რა შუაში ვარ?

ზ.გ. მე ვთქვი, რომ ურთიერთობა მაქვს, რა იყო დასამალი?

ვ.ხ. ხოდა, ხომ ხედავ, როგორ გამოიყენეს მაგი?

ზ.გ. „კაროჩე“, არ გაგაჩერებენ, მე არავის არ მეშინია, კირილოვიჩ! გასაგებია, რომ შენ იცნობ ვიღაცეებს, მაგრამ მეც არ ვარ აქ ვიღაცა.

ვ.ხ. ვის იცნობ, გამაგებინე, ბიჭო?

ზ.გ. რატომ მაშინებ, კირილოვიჩ? „თუ არ გაგაჩერეს…“ გამაჩერონ, რა, ქურდი ვარ?

ვ.ხ. შენ ის ხომ არ ხარ, ახლა, ქურდი, სიტყვებს ნუ ედები, „შორს მიდიხარ და შორს წახვალ“, „ბლიაძ“. „ვონ“, რას გაშინებ, თუ შარს ეძებ?! გაატრაკე საქმე შენ.

ზ.გ. აბა, რატომ მეუბნები, კირილოვიჩ, ასე?

ვ.ხ. რას გეუბნები, ბიჭო, შენ შარს ეძებ თუ რა გინდა, მიპასუხე?!

ზ.გ. დუმბაძის ინფორმაციებიო, რაის ინფორმაციები? დუმბაძეზე დღეში ხუთჯერ რეკავდნენ, მაგათ დედებს შევეცი და არ ვიცი, არ ვიცი – აქეთ დამირეკეს „ლაიფ ნიუსმა“, ბინას ართმევენო, არ ვიცი-მეთქი არაფერი და მორჩა.

ვ.ხ. მე ვიცი, რომ შენი ინფორმაციები იყო თავიდან ბოლომდე, ამათი სადაც იყო მოცემული. კაი, მორჩი, ჩემზე რას ამბობს, ბიჭო? ჩემზე რას ამბობს ინფორმაციებს იმ დედამოტყნულებზე, ვისაც არ ვიცნობ? მე ყლეზე მკიდია, რა დაწერეს, ვინცხამ რაცხა სისულელე დაწერა, მარა არ მსიამოვნებს იგი, რომ შენთან დავიწყე მეგობრული ლაპარაკი და რაცხა მიდის ტყუილად სხვა ტრაკული ფორმით, სხვაგან და ავრცელებენ მერე იქიდან.

ზ.გ. შენ ერთი რამე მითხარი, თუ გახსოვს, მეო, „კაროჩეო“, ჩემი ბიჭები მაგენს ელაპარაკებიანო, ლადოს და იმათო და…

ვ.ხ. კი, მარა მე გითხარი, აბა, რა, მე გითხარი. ვინ ლაპარაკობს, არ ვიცი და.

ზ.გ. ეგ იყო, თორემ მეტი რა ინფორმაცია მივეცი ვის, ვერ გავიგე, რააა?..

ვ.ხ. აბა, რას წერენ, გამაგებინე, მაგენი? შენს გარდა არავის არ ველაპარაკებოდი, აქ ერთი კაცი არაა, რომ მაგ თემაზე ველაპარაკო, სალაპარაკო რა მქონდა? მე ვრეკავდი თბილისში. ბიჭმა მითხრა, კაი კაცია ეს ბედუკაძეო, ჩემი „კლუჩნიკი“ იყოო, ეს გითხარი, შენს მერე ვკითხე ბლადაძეს, ბლადაძემ თქვა, ორი თვე ჩემთან იცხოვრაო და მეტი არაფერი. საქმის კურსში „ვაბშე“ არა ვარ, ბიჭო – რა ჩაწერა? საიდან მოდის რამე? მე მაგი მინდა, ტო? თანაც, გავიგე ეს იმის მერე, რაც გავრცელდა ეს ამბავი. ვის აინტერესებს მაგი, რომ მე ჩამრთოს ახალ სკანდალში? ახალ საქმეს იწყებენ საქართველოში ივანიშვილის წინააღმდეგ, მერაბიშვილთან მეგობრობდნენ აგერ ყველა ყლეები და ჩემს გვარს ახსებენენ! რატომ?! რატომ?! გამაგებინე?!

ზ.გ. მე ვიცი ერთი რამ, რომ სუყველა პატიმრები „იმენნა“ ამ ლადოს აქებენ, სუყველას კარგად გვექცეოდაო.

ვ.ხ. მეც მაგი გითხარი, არ გითხარი მაგი? ერთ კაცს ვიცნობ თბილისში, რომელიც მასთან ლაპარაკობს და ვინც იჯდა მასთან, იგი აქებს, რომ კაი კაცია, ჩემი „კლუჩნიკი“ იყო, მერე მე რა შუაში ვარ? გამაგებინე?

ზ.გ. რა ვიცი მე? ჩავალთ, ალბათ, საქართველოში.

ვ.ხ. ჭელიძე გვარიც არ გამიგია. მაგის დედის ძუძუ მოვტყან, გვარი არ გამიგია, შენ მითხარი, ვინცხა ჭელიძე არისო და ვინცხა ცემესო, გკითხე მერე, ვინ არის მაი ჭელიძე, „ბლიაძ“, აზრზე არა ვარ.

ზ.გ. შენზეც გამოვიდა „ობიექტივში“ და მაი გითხარი, კაცო.

ვ.ხ. არ ვიცნობ, გვარი შენგან გავიგე, მე რატომ მახსენებს?

ზ.გ. ბლადაძე დაესხაო თავზეო და ეგეთი რაღაცა გადმოსცეს ტელევიზორში.

ვ.ხ. მე რა ვიცი, ზაზა, ეს ამბავი?

ზ.გ. ჭელიძე ის იყო, საზღვაოს ის იყო.

ვ.ხ. მაგის დედა მოვტყან, არ ვიცი მე, რა საზღვაო? მე საქართველოში არ ვცხოვრობდი. ვიცნობ თუ რა ჩემი ყლეა ჭელიძე, არც ვიცი და არც ვიცი, პირველად შენგან გავიგე ეს გვარი საერთოდ, ტო.

ზ.გ. ლადოს, ერთი, დავურეკავ და შევეკითხები, ერთი.

ვ.ხ. ჩემთან რა უნდებიენ მაგ დედამოტყნულებს?! დავახურებ თავზე, მაგენის დედა მოვტყან, მე! „ვაბშე“ არ ვიცნობ და ტყულა რა რთავენ ჩემს გვარს რაცხა თავის სკანდალებში?!

ზ.გ. მე შევეკითხები და გეტყვი, მე რომ მადანაშაულებ, ჩემთან რა გინდა, „კაროჩე“, ვერ გავიგე? არ ხარ ჩემთან მართალი.

ვ.ხ. შენს გარდა, ზაზა, შენს გარდა, აი, დამიჯერე, არც ერთ კაცთან „ვაბშე“ ამ თემაზე არ მილაპარაკნია.

ზ.გ. კარგად იფიქრე, კირილოვიჩ, ვისთან ილაპარაკე და თუ გინდა, იმასაც გავიგებ, ვისთან იყო ლაპარაკი.

ვ.ხ. გამიგე, მაგენის დედა მოვტყან, მაგენის!

ზ.გ. რომა და დუმბაძე, ისინი ჩარიე, ცხონებული.

ვ.ხ. რატომ ჩავრიე იცი, შენ გიყვარს, ინფორმაციის რაღაც გაიგო და პრესაში ინფორმაცია მისცა, კი არ არის მაი. ზოგს უყვარს, მაგრამ…

ზ.გ. სად მიმიცია ერთი ფაქტი მაინც, მითხარი, კირილოვიჩ? სად მიმიცია პრესაზე ინფორმაცია? რატომ მეუბნები ამას?

ვ.ხ. აი, რომანას საკითხზე ვიცი, რომ ავრცელებდი, ჯერ ერთი, შენგან ვიცოდი მე, ვიცოდი, რომ შენგან მიდის ის ინფორმაცია.

ზ.გ. რა, „ნაპრიმერ“, ერთი დამისახელე?

ვ.ხ. ყველანაირი ინფორმაცია რომაზე, კითხე იმ ქალებს, ვინც შენ გეკითხებოდა, მე რას მეკითხები, ტო?

ზ.გ. კიტოვანს ურეკავდნენ, მე მირეკავდნენ, სახლს ართმევენო და არ ვიცი-მეთქი, მე ვუთხარი, ეგ იყო და მორჩა.

ვ.ხ. ხო, ხო, მომისმინე, მაი შენი საქმეა, რომა, ცხონებული, მკვდარია, ცუდს არ ამბობდი. კაი, ინფორმაციას ავრცელებდი, გაინტერესებდა, პრესაში მოხვდებოდი, მაგრამ ამ საკითხზე.

ზ.გ. „კაროჩე“, რა, კირილოვიჩ, სულ ყლეზე მკიდია პრესაში მოხვედრა. ბოზიშვილი ვიყო, მე არა ვარ ის კაცი, ჩემი სიფათით და ულვაშებით სადმე ვიარო, რად მინდა მე პრესაში მოხვედრა? მე არ ვარ პოლიტიკოსი, მე ვარ უბრალო გლეხი, უბრალო ჯარისკაცი.

ვ.ხ. არ ხარ შენ გლეხი, არა, არა.

ზ.გ. „კაროჩე“, რა.

ვ.ხ. შენ პოლიტიკაში ხარ ჩართული, მე მგონი, ყველაზე მეტი.

ზ.გ. კირილოვიჩ, რატომ მეუბნები? მე შენთან ნორმალური ურთიერთობა მინდა და რაღაცა და შენ არასწორად მეუბნები გიორგის.

ვ.ხ. ზუსტად შენთან… ლაპარაკი და ეს ამბავი გეიქცა ხომერიკზე.

ზ.გ. ხუთჯერ აქეთ მითხრეს, ბოზიშვილი ვიყო, ხომერიკია ყველაფერში ჩარეულიო, მამის საფლავს ვფიცავარ, გითხრა სიმართლე?

ვ.ხ. მაგენმა გითხრეს?

ზ.გ. მამის საფლავს ვფიცავარ, ხო, დიახ, კირილოვიჩ.

ვ.ხ. რატომ არ მითხარი, მერე?

ზ.გ. ვისგან მოდის, არ ვიცი, ვინც მაგი დაიწყო, იმის დედას შევეცი მე!

ვ.ხ. შენ მაშვინ რატომ არ უთხარი, მე მაგ კაცს ვიცნობ, ან ვკითხე, საქმის კურსში არაა. გვარი არ გამიგია, მაგენის დედა მოვტყან, არც ერთი, არც მეორე!

ზ.გ. „დაჟე“ ლაპარაკი დადის, კირილოვიჩ, იმ თარხან-მოურავის და, „კაროჩე“, რად მინდა ახლა?

ვ.ხ. მომისმინე, თარხან-მოურავს არ ვიცნობ.

ზ.გ. „ვაბშე“ არ ვიცნობ მე. არასწორად მადანაშაულებ, კირილოვიჩ.

ვ.ხ. მითხარი დროზე ინფორმაცია, მე ვიცი, შენს გარდა არავისთან მილაპარაკნია და საიდან მოდის ეს ინფორმაცია?

ზ.გ. კარგად დაფიქრდი, კირილოვიჩ, ვისთან ილაპარაკე, ძმაო? ვისთანაც ილაპარაკე, ყველაფერს დაგიდებენ, ძმაო.

ვ.ხ. დამიდვან, მაგენის დედა მოვტყან მე!

ზ.გ. არასწორად იმაშვები ჩემთან, რომ მეუბნები, გაგაჩერებენ, გაგაჩერებენ. „კაროჩე“, რა, მე ერთ დღეს დავიბადე, ერთ დღეს მოვკვდები, სულ ყლეზე მკიდია.

ვ.ხ. ზაზა, მე გითხარი, „ეტა ესწ პაგავორკა ტაკაია: „დალეკო პაიდიოშ, ესლი წებია ნე ასტანოვიატ“. ია ეტა სკაზალ“, შენ შარს ნუ ეძებ, გამიგე?

ზ.გ. არ ვეძებ შარს, კირილოვიჩ, არ ვეძებ.

ვ.ხ. აბა, რას ამბობ, მაშვინ, მე მაშინებ? გამაჩერებენ, ვინ გაშინებს?

ზ.გ. არა, გასაგებია, შენ ნაცნობობა გყავს და კაი ხალხი, მეც…

ვ.ხ. რა შუაშია, ბიჭო, ნაცნობობა და კაი ხალხი? მე აზრზე არა ვარ, სად გადაგაქვს ლაპარაკი? რა, იწერ სპეციალურად?

ზ.გ. არა, მამის საფლავს ვფიცავარ, აბა, ეგეთი ლაპარაკი რად გვინდა ერთმანეთში?

ვ.ხ. როგორი ლაპარაკი, გამაგებინე? მე ვიცი, შენს გარდა არავისთან მილაპარაკნია.

ზ.გ. გეკითხები, კონკრეტულად, რომან დუმბაძეზე რა ინფორმაცია გავავრცელე?

ვ.ხ. ყველაფერი, აი, კომენტარებს აძლევდი მაგაზე, რაც არ იყო საჭირო.

ზ.გ. რა კომენტარი? იქ რომ მოკლეს ცხონებული იმ ნაბოზრებმა, „სკრიტი“ კამერით გადამიღეს მე და გიორგი. ეს გამოაქვეყნეს იმ ნაბოზრებმა „ლაიფ ნიუსმა“. მე რა გავავრცელე, ვერ გავიგე? რატომ მეუბნები არასწორად, მაგის დედა მოვტყან? კითხე გიორგისაც, ეგრე იყო და სუყველა. „ედინსტვენნო“, მე კობას ვუთხარი, კობალაძეს, გენერალს, დავურეკე და ოჯახი ნაწყენია შენზეო და რატომო? რატომ და რომა რომ ჩამოიყვანე და დაიჭირეს, ეგრე ამბობენ, შენი იმით ჩამოვიდა კაცი და დაიჭირეს თბილისში. ეგ ვუთხარი კობა კობალაძეს, ეგ იყო, კობასთან ვმეგობრობ და ვუთხარი პირში, ნორმალური ბიჭია და ვუთხარი, არ მეთქვა?

ვ.ხ. ზაზა, გამიგე, შენ გაარკვიე, იმ დედამოტყნულებმა რა უნდენ, როცა მე საერთოდ…

ზ.გ. კირილოვიჩ, ბედუკაძეს ნუ აგინებ, პატიმრებმა მე მაგაზე კარგი მითხრეს.

ვ.ხ. რაც გინდენ, ის თქვან, მე არ ვიცნობ მაგ კაცს, ყლეობას რატომ მაბრალებს?

ზ.გ. ჭელიძეს „ვაბშე“ არ ვიცნობ, მამის საფლავს ვფიცავარ, ბედუკაძეზე 30-მა პატიმარმა დამირეკა, ყველა მაგას აქებდა, მაგის სული გვედგა აქაო, იმდენი სიკეთე მე, შენც ეგრე მითხარი და ახლა რატომ აგინებ, ვერ გავიგე?