„რესპუბლიკური პარტიის“ ერთ-ერთმა ლიდერმა, დავით ზურაბიშვილმა, სოციალურ ქსელში ივანიშვილის ხელისუფლების ე. წ. შვიდი არანაცური ცოდვა გამოაქვეყნა, რომელიც ასე გამოიყურება:
„1. „ხალხის რისხვის“ იმიტაცია, ანუ პარტიული აქტივის, საჯარო მოსამსახურეებისა და დაქირავებული ზონდერების მიქსევა პოლიტიკურ ოპონენტებზე _ ასეთი ფაქტი არაერთხელ მოხდა და ეს ყოველთვის იმდენად თეთრი ძაფით იყო ნაკერი, რომ, რეალურად, არც არავის დაუჯერებია სპონტანური რისხვის;
2. ფაშისტური და ქსენოფობიური ჯგუფების დაფინანსება, ხელშეწყობა და საჭიროების შემთხვევაში, გააქტიურება _ რა, რა და სააკაშვილის ხელისუფლებას მსგავსი იდეოლოგიის ექსტრემისტული ჯგუფები ნამდვილად არ ჰყოლია; 3. პირადი ცხოვრების ამსახველი ფარული ჩანაწერების გამოქვეყნება _ ასეთი ჩანაწერები წინა ხელისუფლების დროსაც კეთდებოდა და გამოიყენებოდა დაშანტაჟების მიზნით, მაგრამ მათი საჯაროდ გამოქვეყნება და ამით არასასურველი პირების დისკრედიტაციისა და მორალური განადგურების მცდელობა ნამდვილად ამ ხელისუფლების ნოუჰაუა;
4. გაუპატიურების კადრების საჯარო ჩვენებების მოწყობა კინოთეატრებსა და ქალაქების ცენტრალურ მოედნებზე წინა ხელისუფლების სისასტიკის საილუსტრაციოდ _ მსგავსი მარაზმი სადმე მომხდარიყოს, პირადად მე, არ გამიგია. ამ კინოჩვენებების ორგანიზატორი კი მერე გუბერნატორად დაინიშნა. დაუფასდა;
5. კორუფციისა და ნეპოტიზმის აღზევება _ შევარდნაძის ხელისუფლების მასშტაბებისთვის ჯერ არ მიგვიღწევია, მაგრამ წინა ხელისუფლებასთან შედარებით სიტუაცია მკვეთრადაა გაუარესებული. პრინციპში, როცა თანამდებობა პოლიტიკურ პასუხისმგებლობად კი არ აღიქმება, არამედ ბატონი ბიძინას მიერ ბოძებულ ჯილდოდ, რომელიც უნდა „შეირგო“, სხვანაირად ვერც მოხდება;
6. გადაწყვეტილების მიღების უუნარობა სახელმწიფო მართვის ყველა რგოლში _ ეს, მართლაც, უნიკალური ამბავია. პირველ პირზე სწორება წინა ხელისუფლებების ბიუროკრატიებსაც ახასიათებდათ, მაგრამ ახლა, მცირეოდენი გამონაკლისის გარდა, საერთოდ არანაირი გადაწყვეტილება არ მიიღება პირადად ბიძინა ივანიშვილის თანხმობის გარეშე. ივანიშვილი არ ითხოვს, გინდა თუ არა, მე შემითანხმეთ ყველაფერიო, მაგრამ არ შეუთანხმებ და მერე რომ არ მოეწონოს, სად მიდიხარ? ამიტომ შარის აცილების მიზნით არავინ არაფერს იღებს საკუთარ თავზე და მხოლოდ რუტინითაა დაკავებული;
7. უვიცი, უნიჭო და უსახური კადრების მომრავლება საჯარო და სახელმწიფო-პოლიტიკურ თანამდებობებზე _ ამ მხრივ, მგონი, საზოგადოებაში სრული კონსენსუსია. ყველაზე ორთოდოქსი „ქოციც“ კი არ დაობს იმაზე, რომ ამდენი დებილი ხელისუფლებაში არასდროს ყოფილა“.
ამასთან, დავით ზურაბიშვილი „ქრონიკა+“-თან ინტერვიუში ამბობს, რომ უკეთესობის იმედი არც, ვთქვათ, მინისტრთა კაბინეტის შეცვლის შემთხვევაში უნდა გვქონდეს, რადგან თანამდებობებზე ახლანდელზე უარესები მოვლენ, ანუ პოლიტიკოსი მიიჩნევს, რომ მთავარი პრობლემა ადამიანებში კი არა სისტემაშია, ამიტომ სისტემა უნდა შეიცვალოს და სწორედ ამისთვისაა პროპორციული არჩევნები საჭირო.

_ ბატონო დავით, „რუსთავი 2-ის“ ყოფილი გენერალური დირექტორისთვის, ნიკა გვარამიასთვის ბრალის წაყენება 20 ივნისის მოვლენების გაგრძელებაა?
_ დიახ, ეს იმ ხაზის გაგრძელებაა, რომელიც 20 ივნისის შემდეგ შეიმჩნევა, ანუ როგორც კი ბიძინა ივანიშვილს და, ზოგადად, ხელისუფლებას პირველმა ელდამ და შიშმა გადაუარა, პოლიტიკური ანგარიშსწორება _ ადამიანების დაპატიმრება დაიწყო. ხელისუფლებას, ალბათ, მიაჩნია, რომ რეპრესიული ღონისძიებებით „მაგარ ბიჭობას“ ამტკიცებს, მაგრამ ეს აშკარა პოლიტიკური ანგარიშსწორებაა, რასაც ნიკა გვარამიას შემთხვევაში ბიძინა ივანიშვილის პირადი დამოკიდებულებაც ემატება _ გვარამია ძალიან აღიზიანებს და ამიტომ, ჩემი აზრით, სრულიად აბსურდული ბრალდება შეუკერეს.
_ რა გაძლევთ იმის თქმის საფუძველს, რომ გვარამიასთვის წაყენებული ბრალდება აბსურდულია?
_ ამას ლაპარაკი რად უნდა? საერთოდ, გაუგებარია, რას ედავებიან? მართალია, იურისტი არ ვარ, მაგრამ რაც წარმოადგინეს, ვიღაცამ სადღაც ფული ისესხაო, ანუ კერძო ფირმაში რეკლამის მიმცემთა ხელშეკრულებაზეა საუბარი და ამით ვინ დაზარალდა ან „რუსთავი 2-ის“ ზარალი რანაირად იანგარიშება? მოკლედ, ჰიპოთეტურად არის საუბარი, შესაძლოა, „რუსთავი 2-ს“ ამდენი მოეგება ენახა, მაგრამ ვერ ნახა იმიტომ, რომ რაღაც მოხდაო. ამ მაქინაციებით ნიკა გვარამია გამდიდრებული რომ იყოს და ფული ჰქონდეს ნაშოვნი, კიდევ გასაგები იქნებოდა, მაგრამ იმით, რასაც ედავებიან, გვარამიამ რა მოგება ნახა? ფული სახლში რომ წაეღო, ალბათ, იმაზე ცოტა უკეთესად იქნებოდა, ვიდრე ახლა არის.
_ გვარამიას დაპატიმრებით „ოცნება“ რას მოიგებს? _ „რუსთავი 2-ის“ ყოფილი გენდირექტორი რიგითი მოქალაქე არ არის, შესაბამისად, მისი დაჭერა გახმაურდება და საერთაშორისო საზოგადოება კიდევ ერთხელ დაინახავს, რომ საქართველოში განსხვავებული აზრი და თავისუფალი სიტყვა იდევნება. ხელისუფლება ამ საფრთხეს ვერ იაზრებს?
_ ჯერ ერთი, „ოცნებაში“ მაინცდამაინც დიდი დამთვლელები არ ჰყავთ, რომ ამაზე იფიქრონ. მეორეც, „რუსთავი 2-ზე“ სტრასბურგის სასამართლოს გადაწყვეტილებამ, როგორც ჩანს, ბიძინა ივანიშვილს აფიქრებინა, რომ გზა ხსნილი აქვს და შეუძლია, გვარამია თამამად დასაჯოს.
ისე, არც იმას გამოვრიცხავ, რომ რეაქციებს დაელოდონ და გვარამია არ დააპატიმრონ, თუმცა ვიმეორებ, ამის სურვილი აქვთ!
_ ისევ 20 ივნისს დავუბრუნდეთ, რის შემდეგაც ეს ორომტრიალი დაიწყო. გავრილოვის ვიზიტი, ცხადია, ხელისუფლებასთან იყო შეთანხმებული. გასაგებია, რომ „ოცნებამ“ ის შედეგები, რაც ამ ვიზიტს მოყვა, ვერ გათვალა, მაგრამ რატომ იფიქრა, რომ ოკუპანტს ხალხი ფეხქვეშ გაეგებოდა?
_ გავრილოვის საქართველოში ჩამოსვლა ხელისუფლებისთვის რიგითი ამბავი იყო. საერთოდ, „ოცნება“ დიდი ხანია, ცდილობს, რომ რუსეთთან როგორმე მეგობრული ურთიერთობა დაამყაროს. არ დაგიმალავთ და მექმნება შთაბეჭდილება, რომ ესენი უფრო ეტენებიან, ვიდრე იქიდან იყოს ამის მოთხოვნა. აი, მაგალითად, ფრენების დაფინანსება გავიხსენოთ, რაზედაც მოსკოვმა უარი განაცხადა, არ მინდაო და „ოცნებას“ მადლობაც კი არ უთხრა. პირიქით, წადი, შენიცო… თავიდან ლამის ასე მოიშორა.
რაც შეეხება „მართლმადიდებელი ქვეყნების საპარლამენტო ასამბლეს“, ქართული მხარის ინიციატივა იყო, რომ ეს ხალხი თბილისში ჩამოსულიყო და ბატონი გავრილოვი პარლამენტში გამოსულიყო. უბრალოდ, „ოცნება“ იმ რეაქციას, რაც ყველაფერ ამას მოჰყვა, არ ელოდა. დიახ, ეს რეაქცია ხელისუფლებისთვის სრულიად მოულოდნელი იყო, ანუ ცხადია, ფიქრობდა, რომ „ნაციონალური მოძრაობისა“ და „ევროპული საქართველოს“ მხრიდან მძაფრი პროტესტი იქნებოდა, მაგრამ ხალხის ქუჩაში გამოსვლას არ ელოდა.
მოკლედ, ხელისუფლება კრიზისის გადაჭრისას სრულიად უმწეო, უსუსური აღმოჩნდა და აბსოლუტურად არაადეკვატური ქცევები გამოავლინა. ეს არაადეკვატურობა დღემდე გრძელდება, რაც გასაკვირი არ არის… ხელისუფლებაში გადაწყვეტილებებს ერთი კაცი იღებს და ამ კაცმა პოლიტიკური კრიზისის გადაჭრა კი არა, საერთოდ, პოლიტიკის წარმართვა არ იცის. მან მხოლოდ ის იცის, ძალაუფლება ძველი, 90-იანი წლების მეთოდებით როგორ შეინარჩუნოს და ამაში გამოწრთობილია. ივანიშვილს პოლიტიკური მართვის ტექნოლოგიებზე, მით უმეტეს, კრიზისმენეჯმენტზე წარმოდგენა არ აქვს, ამიტომაც შეცდომას შეცდომაზე უშვებს.
დიახ, 20 ივნისის შემდეგ ხელისუფლების სახელზე შეცდომების კასკადია და პოლიტტექნოლოგიების თვალსაზრისით რომ შევხედოთ, ეს მისთვის მხოლოდ წამგებიანია. ყოველ შემთხვევაში, თავისთვის სასარგებლო ერთი ნაბიჯიც არ გადაუდგამს და ახლა ცდილობს, ამ რეპრესიებით საზოგადოების ის ნაწილი მიიმხროს, რომელსაც „ნაციონალების“ დაჭერის მეტი არაფერი აინტერესებს, თუმცა ეს ნაწილი დიდი არ არის.
_ ბატონო დავით, წეღან თქვით, „ოცნება“ რუსეთს ეტენებაო. ამ შეტენვის მიზანი რა არის?
_ ამ თვალსაზრისით, გამონაკლისი სააკაშვილი იყო და მაინცდამაინც პრორუსი არც შევარდნაძე გალხდათ, მაგრამ საქართველოს ხელისუფლებებისთვის დამახასიათებელია, როცა ატყობენ, რომ დასავლური სტანდარტებისა და პოლიტიკური პლურალიზმის დაცვა უჭირთ, ანუ როცა ხედავენ, რომ ამით მათი ძალაუფლება შესუსტდება, ყოველთვის რუსეთს მიმართავენ, რადგან რუსეთში ტიპური ავტორიტარული რეჟიმია.
ამასაც თავი რომ გავანებოთ, ბიძინა ივანიშვილი ის ადამიანია, რომელიც თავისი მენტალობიდან გამომდინარე რუსეთს უკეთ იცნობს, ვიდრე _ დასავლეთს. შესაბამისად, რუსების ენა უფრო ესმის. ამიტომ ივანიშვილი და, ზოგადად, ყველა ასეთი ადამიანი, რომელიც ხვდება, რომ ხალხის ლეგიტიმაცია ნაკლები აქვს, რუსეთისკენ იხრება.
ერთი სიტყვით, „ოცნება“ ახლა ცდილობს, ხალხის ნაკლები ლეგიტიმაციის მიუხედავად, ძალაუფლება შეინარჩუნოს. ბიძინა ივანიშვილის სოციალური კაპიტალიც იმის ნახევარი აღარაა, რაც ადრე იყო. ამიტომაც, გარე ფაქტორის თვალსაზრისით, რუსეთთან ურთიერთობის მოგვარება ურჩევნია, ვიდრე იმ სტანდარტების დაცვა, რომელმაც შესაძლოა, ძალაუფლება დააკარგვინოს.
ხელისუფლებამ სწორება რუსული ტიპის მმართველობაზე აიღო, ამიტომაც ქვეყნის გარეთაც შესაბამისი მოკავშირის მოძებნას ცდილობს.
_ თქვენი საუბრიდან გამომდინარე, „ოცნება“ რუსეთს, როგორც მოკავშირეს, ახლა ირჩევს, თუმცა ოპოზიციის ნაწილი, ყოველ შემთხვევაში, „ნაციონალური მოძრაობა“, შვიდი წელია, ამტკიცებს, რომ 2012 წელს „ოცნება“ ქვეყნის სათავეში ჩრდილოეთის დახმარებით მოვიდა. კრემლმა ივანიშვილსა და მის პოლიტიკურ გუნდს ზურგი რატომ აქცია?
_ პირადად მე არ მიმაჩნია, რომ „ოცნება“ 2012 წელს ხელისუფლებაში კრემლის დახმარებით მოვიდა და ამის შესახებ არაერთხელ მითქვამს. „ოცნება“ ხელისუფლებაში ჩვეულებრივად მოვიდა _ ხალხმა აირჩია. სხვათა შორის, „ოცნების“ მაშინდელ კოალიციაში წამყვანი როლი პროდასავლურ პარტიებს ჰქონდათ _ „რესპუბლიკურ პარტიას“, „თავისუფალ დემოკრატებს“, „ეროვნული ფორუმიც“ იქ იყო. შესაბამისად, „ოცნების“ ყველა სადამფუძნებლო დოკუმენტში ცალსახად იყო აღნიშნული, რომ საქართველოს მიზანი ნატოსა და ევროკავშირში გაერთიანებაა. ეს სადამფუძნებლო დოკუმენტები მე დავწერე და პერიპეტიები კარგად ვიცი. ამას გარდა, ბიძინა ივანიშვილმა თავისი წილები, რაც რუსეთში ჰქონდა, წინასაარჩევნოდ გაყიდა, ანუ ეს მისი მხრიდან განაცხადი იყო, რომ „ოცნებას“ პროდასავლური ორიენტაცია ჰქონდა, მაგრამ მერე ივანიშვილმა კოალიციურობაზე, რაღაც პრინციპებზე უარი თქვა და ძალაუფლების ერთპიროვნულად აღება გადაწყვიტა. შესაბამისად, რუსეთისკენ წავიდა, თუმცა იმასაც გეტყვით, რომ რუსეთის მიმართ არცთუ მთლად სწორი დამოკიდებულება თავიდანვე ჰქონდა, ანუ იმედოვნებდა, რომ კრემლთან ურთიერთობის დათბობასა და რბილი რიტორიკით მისი გულის მოგებას შეძლებდა, მაგრამ ეს ვერ მოახერხა.
_ ბატონო დავით, თუ თავის დროზე „ოცნების“ დეკლარაციები დაწერეთ, ნუთუ, ყურადღება არ მიაქციეთ, ხელისუფლებაში მოსვლამდე, ერთ-ერთ ბრიფინგზე, ივანიშვილმა აგვისტოს ომის დაწყებაში საქართველო რომ დაადანაშაულა?
_ არა, ივანიშვილს ეს ნამდვილად არ უთქვამს და ეს ინტერპრეტაციაა. საერთოდ, ივანიშვილი მაინცდამაინც კარგი ორატორი არასოდეს ყოფილა და ამიტომ მისი გამონათქვამები, შეიძლება, ასეც გაიგო და _ ისეც. შეიძლება, იმის თქმა უნდოდა, რომ საქართველო სათანადოდ მომზადებული ვერ შეხვდა, ანუ რუსეთის თავდასხმაზე სამხედრო პასუხი საჭირო არ იყო, მაგრამ, როგორც გითხარით, ყველაფერი ეს ინტერპრეტაციაა. ასე რომ, არ უთქვამს, ომი საქართველომ დაიწყო ან რუსეთი ოკუპანტი არ არისო და ნუ დავაბრალებთ.
_ დაბრალება არც მიფიქრია, უბრალოდ, ის გავიხსენე, რა მინიშნებაც 2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებამდე გააკეთა… ზოგადად, ბატონო დავით, მედალს ორი მხარე აქვს _ დადებითი და უარყოფითი. ჰოდა, ბატონო დავით, 20 ივნისის მოვლენების დადებით მხარედ შესაძლოა, ის ჩაითვალოს, რომ „ოცნება“ დათმობაზე წამოვიდა და მზადაა, 2020-ის არჩევნები მთლიანად პროპორციული სისტემით ჩატარდეს, თუმცა პროპორციულ სისტემაზე გადასვლა, მგონი, ოპოზიციასაც დაავიწყდა. ყოველ შემთხვევაში, დღის წესრიგის მთავარი თემა რეპრესიებია…
_ რეპრესიები ოპოზიციის წევრებისა და ახლა, აგერ უკვე, ტელევიზიის ყოფილი დირექტორის მიმართ შემაშფოთებელია და, რა თქმა უნდა, ეს თემა ყურადღების ცენტრში იქნება, თორემ არჩევნების პროპორციულ სისტემაზე გადასვლა, ცხადია, მიღწევაა და ვიმედოვნებთ, რომ სწორედ ეს სისტემა იქნება, რითიც „ოცნების“ ხელისუფლება შეიცვლება! სიმართლე გითხრათ, ამ ხელისუფლების პოზიტიურ რესურსს ვეღარ ვხედავ _ „ოცნებისგან“ კარგი არაფერია მოსალოდნელი.
_ „ოცნებას“ თავისი ნათქვამი ბევრჯერ წაუღია უკან ან არ შეუსრულებია. არჩევნების პროპორციულ სისტემაზე გადასვლაც, როგორც იტყვიან, ჰაერში ნათქვამად ხომ არ დარჩება?
_ შეუძლებელია, გარანტირებულად ვთქვათ, აი, შემდეგი არჩევნები აუცილებლად პროპორციული სისტემით ჩატარდებაო, თუმცა, ჯერჯერობით, „ოცნებას“ საიმისო არაფერი ეტყობა, რომ პროპორციულ სისტემაზე უარი თქვას. ყოველ შემთხვევაში, ამ თემაზე მსჯელობა მიდის და ჩვენც ყველანაირად უნდა შევუწყოთ ხელი, რომ არჩევნების პროპორციული სისტემა დაკანონდეს. თუ „ოცნებას“ ხვალ თავში რამე მოუვლის და პროპორციულ სისტემაზე ისევ უარს იტყვის, ამის საწინააღმდეგოდ ოპოზიციას ერთადერთი ბერკეტი ექნება _ მასობრივი გამოსვლები და ხალხის მობილიზება.
_ იმედია, ხალხის ქუჩაში გამოყვანა საჭირო არ გახდება და „ოცნება“ პირობას ამჯერად მაინც შეასრულებს, მით უმეტეს, ხელისუფლება აღიარებს, რომ შემდეგი მთავრობა კოალიციური იქნება. კოალიციურ მთავრობას ოპოზიციის „ნაციონალური მოძრაობის“ ფრთაც ითხოვს, მაგრამ აქ ერთი საინტერესო დეტალია. კერძოდ, ოპოზიცია აბობს, რომ „ოცნება“ კრიმინალურ-მაფიოზური მენტალობის მატარებელია. ჰოდა, მასთან ერთად კოალიციურ მთავრობაში, მინიმუმ, უხერხული არ იქნება?
_ კოალიციური მთავრობა თავისთავად მისაღებია, მაგრამ ბიძინა ივანიშვილის ხელისუფლებასთან კოალიციურობა ჩემთვის სრულიად წარმოუდგენელია! ყოველ შემთხვევაში, ასეთ კოალიციას ვერ ვხედავ, რადგან მთავარი მხოლოდ განცხადებები არ არის. განცხადება ქმედებაში უნდა აისახებოდეს. ამიტომ ამ ხელისუფლებასთან კოალიციურობა წარმოუდგენელია! ისე, ფორმალური კოალიცია ახლაც არსებობს _ მაგალითად, უმრავლესობაში ზვიად ძიძიგურის „კონსერვატიული“, ასევე „სოციალ-დემოკრატიული“ და კიდევ რამდენიმე პარტიაა, მაგრამ ეს ხომ რეალურად კოალიცია არ არის!
_ კოალიციური მთავრობის კუთხით „ოცნებასაც“ თავისი პირობა აქვს, ანუ ის მზადაა, „ნაციონალების“ გარდა, ნებისმიერ ოპოზიციურ ძალასთან ითანამშრომლოს. მოკლედ, ბატონო დავით, დღევანდელი მოცემულობით რომ ვიმსჯელოთ, არსებობს იმის შანსი, რომ 2020-ის არჩევნების შემდეგ „ოცნება“ პოლიტიკური ველიდან საერთოდ გაქრეს?
_ რასაკვირველია, ამაში ეჭვი არ მეპარება, ანუ თუ დამარცხდება და ივანიშვილი ხელისუფლებაში აღარ იქნება, „ქართული ოცნება“, როგორც პოლიტიკური პარტია, უბრალოდ, აღარ იარსებებს, რადგან ეს არც პარტიაა და არც _ გუნდი.
_ სხვათა შორის, ამბობენ, რომ ივანიშვილი კარგი კრიზისმენეჯერია.
_ ივანიშვილს საამისო არაფერი ეტყობა. ის ძალიან ცუდი კრიზისმენეჯერია. მეტიც, მაღალი აზრი არც მის ზოგად მენეჯმენტზე მაქვს.
_ ე. ი., არ უშვებთ, რომ, ვთქვათ, შემოდგომაზე მთელი მინისტრთა კაბინეტი გადააყენოს და ამით ვითარება განმუხტოს, ანუ სხვას შეაწმინდოს ხელები და თქვას, მე რა შუაში ვარ, აი, ყველაფერში დამნაშავეები ეს ადამიანები არიანო?
_ ასეთ პერსპექტივას ვერ ვხედავ! თუ ბიძინა ივანიშვილი შეეცდება, რომ გუნდი გადაახალისოს, ანუ ესენი გაუშვას და სხვები მოიყვანოს, თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ ის ახლები ძველებზე უარესები იქნებიან, რადგან ხელისუფლება დეგრადაციისკენ და თავდაღმართზეა. დღეს „ოცნებას“ პერსონალიების კი არა, სისტემური პრობლემა აქვს! ის, რომ ასეთი პრემიერი, მინისტრები და დეპუტატები გყავს, სწორედ ამ არასწორი სისტემის ბრალია, ქვეყანაც არასწორად იმართება და, შესაბამისად, მმართველობაშიც ეს ადამიანები არიან. მოკლედ, თუ ასე გაგრძელდა და პრინციპები არ შეიცვალა, უარესები მოვლენ. ისე, თუ „ოცნების“ 2012 წლისა და დღევანდელ შემადგენლობას შევადარებთ, ძალიან დიდ სხვაობას დავინახავთ!
_ თუ სისტემაა შესაცვლელი, მაშინ საინტერესოა, 20 ივნისის მოვლენების შემდეგ ოპოზიცია მხოლოდ შს მინისტრის გადადგომას რატომ ითხოვს? ამასთან, მთავრობაზე პასუხისმგებელი საპარლამენტო უმრავლესობაა. ამიტომ, პირადად მე, მგონია, რომ „ოცნების“ საპარლამენტო დეპუტაციის პასუხისმგებლობის საკითხიც უნდა დადგეს. საამისოდ კი ერთ-ერთი გამოსავალი, ალბათ, ვადამდელი არჩევნებია. ვცდები?
_ ვადამდელ არჩევნებს აზრი არ აქვს, რადგან პროცედურულად ვერ ესწრება და მნიშვნელობა არ აქვს, არჩევნები ორი-სამი თვით ადრე ჩატარდება თუ ორი-სამი თვით გვიან. ამას გარდა, მთავარია, რომ პროპორციული სისტემა მივიღოთ.
რაც შეეხება შს მინისტრს, გახარიას გადადგომას ის ახალგაზრდები ითხოვენ, რომლებიც რუსთაველზე მიტინგებს მართავენ და ამ მოთხოვნაში ყველა ოპოზიციური პარტია სოლიდარულია, ანუ ვფიქრობთ, რომ 20 ივნისის მოვლენებში მთავარი დამნაშავე ბატონი გახარიაა. მთელი მინისტრთა კაბინეტის გადაყენება კი არჩევნების შემდეგ მოხდება. აი, სწორედ ამისთვის გვინდა პროპორციული არჩევნები.
_ მოკლედ, ქვეყანაში პოლიტიკური კრიზისია. ამ ვითარებაში 2020-მდე როგორ უნდა მივიდეთ?
_ არ გამოვრიცხავ, რომ ვერ მივიდეთ და რაღაც აფეთქება მოხდეს, მაგრამ რადგან უპასუხისმგებლო ხელისუფლება გვყავს, უნდა შევეცადოთ, რომ 2020-მდე მივიდეთ, არჩევნები ჩავატაროთ და ოპოზიცია ხელისუფლების შესაცვლელად კონსოლიდირებულად მოვემზადოთ!
_ ოპოზიციის კონსოლიდირებაზე საუბარი, ვფიქრობ, ზედმეტია. ყოველ შემთხვევაში, ხმა დადის, რომ ბოკერიას „ევროპული საქართველო“ დამოუკიდებელ თამაშს თამაშობს და „ოცნებას“ რაღაცებზე ევაჭრება…
_ ცხადია, ოპოზიციაში კონკრეტულ საკითხებზე სხვადასხვა მოსაზრებაა, თუმცა ქვეყანაში არსებული მეტ-ნაკლებად ყველა გავლენიანი პოლიტიკური ფიგურა შეთანხმებულია, რომ ეს ხელისუფლება შესაცვლელია! კონსოლიდაცაიშიც ამას ვგულისხმობ. ზოგადად, პროპორციული არჩევნები კარგი იმიტომაცაა, რომ ორი პოლიტიკური პოლუსის შექმნას არ გულისხმობს. შეიძლება, სხვადასხვა პარტია სხვადასხვა ფლანგზე არებობდეს, მაგრამ მათ ერთმანეთთან უნდა მიესვლებოდეთ, ანუ ერთმანეთთან კოლაბორაცია, მოლაპარაკება და კოალიციური ურთიერთობა უნდა შეეძლოთ. ოპოზიციაში ამ ტრენდის არსებობა შეიმჩნევა, რასაც ხელისუფლებაზე ვერ ვიტყვი _ იქ პირდაპირ ივანიშვილის მოსამსახურე უნდა იყო და თუ არ ხარ, ხელისუფლებაში ვერ იქნები!
_ სხვათა შორის, „ოცნების“ ინიციატივით, 2020-ისთვის, საარჩევნო ბლოკები აიკრძალება. ბატონო დავით, იზიარებთ მოსაზრებას, რომ ამით „ოცნებამ“ პირდაპირ გაერთიანებულ ოპოზიციას გამოუცხადა ბრძოლა?
_ ეს არ ვიცი, მაგრამ რაც უნდა იყოს, ხელისუფლება ოპოზიციის კონსოლიდირებას ვერ აიცილებს. კონსოლიდირება წინასაარჩევნოდ მაინცდამაინც ერთ ბლოკში გაერთიანებას არ ნიშნავს. პროპორციული არჩევნების შემდეგ მთავარი ის იქნება, მთავრობას ვინ დააკომპლექტებს, ანუ 50-ს პლუს ერთი ვის ხელში იქნება.
სხვათა შორის, ადრე პატარა პარტიებს ეუბნებოდნენ, აი, კარგი ბიჭები კი ხართ, მაგრამ ხმის მოცემას რა აზრი აქვს, მაინც ვერ გაიმარჯვებთო. პროპორციულ არჩევნებში კი ეს ფაქტორი აღარ არსებობს, ანუ ნებისმიერ ხმას მნიშვნელობა აქვს და ძალიან ბევრ პარტიას შეუძლია, რომ პარლამენტში ერთი-ორი დეპუტატი ჰყავდეს. მოკლედ, ამ თვალსაზრისით ძალიან საინტერესო პერსპექტივა არსებობს.
_ პერსპექტივისა რა მოგახსენოთ, მაგრამ ორი-სამი დღის წინ თქვენი პარტიის ერთ-ერთ ლიდერს, ლევან ბერძენიშვილს, მაღაზიაში არ მოემსახურნენ, ანუ 2020-ის მოახლოების პარალელურად, საზოგადოების ცალკეულ ფენებს შორის დაპირისპირება ხომ არ გამწვავდება, რასაც „ოცნება“ შეუწყობს ხელს?
_ ხელისუფლება რადიკალიზაციას, რა თქმა უნდა, შეეცდება, ანუ ოპოზიციისგან, პირველ რიგში, „ნაციონალური მოძრაობისგან“, მტრის ხატს ქმნის და ცდილობს, ნებისმიერი ოპოზიციური აზრი ამ დემონიზებულ „ნაცმოძრაობას“ მიაბას. ეს, ჩემი აზრით, დანაშაული და ბოროტებაა! არ შეიძლება, ადამიანებს პოლიტიკური ოპონენტის მიმართ აგრესიას უღვივებდე! ამის გამო ამ ხელისუფლებას, თავის დროზე, პასუხი ძალიან სერიოზულად მოეთხოვება!
_ ლარის რეკორდული გაუფასურებისა და სხვა ეკონომიკური პრობლემების გათვალისწინებით, 2020-მდე სოციალური ბუნტი ხომ არ იფეთქებს?
_ მძიმე სოციალური ფონი, რა თქმა უნდა, უკმაყოფილებას აგროვებს, მაგრამ უშუალოდ ამ მიზეზით ბუნტი ჩვენთან იშვიათად, უფრო სწორად, არ ხდება ხოლმე. ხალხი ქუჩაში უფრო უსამართლობისა და ჩაგვრის წინააღმდეგ გამოდის.
_ ბატონო დავით, მას შემდეგ, რაც ხელისუფლება შეიცვლება, თქვენი აზრით, „ოცნების“ ცალკეული წარმომადგენლების სისხლის სამართლებრივი პასუხისმგებლობის საკითხი უნდა დადგეს თუ არა?
_ საერთოდ, პოლიტიკური ანგარიშსწორების კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი და ვარ, თუმცა, მეორე მხრივ, თუ აშკარა დანაშაულია, ადამიანს პასუხი, ცხადია, უნდა მოეთხოვოს. ისე, ყველა ხელისუფლების მოსვლის შემდეგ ეს პასუხისმგებლობის მოთხოვნა პოლიტიკური ანგარიშსწორების ფორმას იღებს ხოლმე. ყველაფრის „გარასხოდება“ არ შეიძლება, მაგრამ პოლიტიკური ანგარიშსწორება არ უნდა დავუშვათ! ისე, პოლიტიკოსებს ყველა ქვეყანაში იჭერენ, მაგრამ იქ რეპრესიების განცდა არავის აქვს. ჩვენთან კი ოქრუაშვილსა თუ გვარამიასთან მიმართებით ყველაფერი ისეთი აშკარაა და ისე ყვირის, რომ სხვა აზრი, უბრალოდ, არავის უჩნდება!

გიორგი აბაშიძე