20 ივნისს კიდევ ერთხელ დადასტურდა, რომ ქართველი ხალხისთვის ღირსება ყველაფერზე მაღლა დგას, რომ დამოუკიდებელ საქართველოში დაბადებული თაობა ჩვენს ხელისუფლებას არ მისცემს საშუალებას, რუსმა დეპუტატმა საკანონმდებლო ორგანოში პარლამენტის თავმჯდომარის ადგილას იპარპაშოს. 21 ივნისი კი უკვე შევიდა ისტორიაში, როგორც „გავრილოვის ღამე“.

ეს აქცია ხელისუფლებამ ცრემლსადენი გაზითა და რეზინის ტყვიებით დაშალა. აქციის დაშლა მას შემდეგ დაიწყო, რაც „ნაციონალური მოძრაობის“ ერთ-ერთმა ლიდერმა, ნიკა მელიამ, შეკრებილებს პარლამენტის შენობის დაკავებისკენ მოუწოდა, რის შემდეგაც რამდენიმე ათეული ადამიანი პოლიციელების კორდონის დარღვევასა და პარლამენტში შესვლას ცდილობდა. შეტაკებისას განსაკუთრებით დაშავდნენ ახალგარზდები, თუმცა როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს, ამ შეტაკებისას არც ერთი პოლიტიკოსი არ დაშავებულა, მათ შორის, არც ისინი, რომელთა მიზანიც პარლამენტში შეჭრა იყო. ცხადია, ეს ბევრ ეჭვსა და კითხვას ბადებს, რატომ დატოვეს მარტო გულანთებული ახალგაზრდები პოლიტიკოსებმა?!
რამდენად სწორი იყო ამ პროცესებში პოლიტიკოსების ჩართვა? რამ გამოიწვია სიტუაციის დაძაბვა და ამის პარალელურად რა გამოწვევები დგას ქართველი ახალგაზრდების წინაშე?

აღნიშნულ თემაზე „ქრონიკა+“ რუბრიკა „ახალგაზრდა პოლიტიკოსებში“ „თავისუფალი დემოკრატების“ წევრ გიორგი პოპიაშვილს ესაუბრა:

_ ბატონო გიორგი, როგორ შეაფასებთ 21 ივნისის ღამეს პოლიტიკოსების გამოჩენას? ეს ფაქტი ხალხსა და პოლიციას შორის დაძაბულობის მაპროვოცირებელი იყო?
_ რაც შეეხება ზოგადად ფაქტს, ამაზე, ჩემი აზრით, პასუხისმგებლობა უნდა აიღოს როგორც ხელისუფლებამ, ისე ოპოზიციამ. ის, რაც მოხდა, არის საკმაოდ ცუდი ფაქტი. პასუხისმგებლიანი ოპოზიციისა და ხელისუფლების მხრიდან მსგავსი რამ არ უნდა ხდებოდეს. ადამიანები, რომლებიც გულანთებულები იყვნენ და გამოხატეს თავიანთი, მართლაც ჭეშმარიტი პროტესტი რუსი დეპუტატის გამო, რომლის ნახვაც საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარის სკამზე ნამდვილად ამაზრზენი იყო, ეს მთელი ქართველი ხალხის დაცინვაა. ვფიქრობ, ეს იყო გამიზნული პროვოკაცია, ხოლო რიგითი მოქალაქეების ჯანსაღი პროტესტი ბუნებრივია. რაც შეეხება შემდგომ განვითარებულ მოვლენებს, აქტიურად ვადევნებდი თვალყურს ბოლოს რაც მოხდა: პოლიტიკოსები აქციის მონაწილეებს პარლამენტში შეჭრისკენ მოუწოდებდნენ. ჩემი დამოკიდებულებით ეს არ იყო სწორი გზავნილი საზოგადოების მიმართ, რადგან ამან გამოიწვია ეს საშინელი ღამე. პარლამენტში შეჭრის მოწოდებით აღგზნებული ადამიანების (რომელთა შორის იყვნენ როგორც ახალგაზრდები, ასევე საშუალო ასაკისა და უფროსი თაობის წარმომადგენლები) პროტესტი კიდევ უფრო გაამწვავეს და ისინი გააღიზიანეს. ამიტომაც ვფიქრობ, რომ პარლამენტში შეჭრის იდეა არ იყო ჯანსაღი და სახელმწიფოებრივად მოაზროვნე პოლიტიკოსების გზავნილი, ეს უფრო ვიწროპარტიული ინტერესებიდან იყო ნაკარნახევი. ზოგადად, პოლიტიკოსები, უმეტეს შემთხვევაში, საპროტესტო მუხტის გამოყენებას ცდილობენ, მაგრამ ამას არ უნდა გადააყოლონ სახელმწიფოებრივი ინტერესები. პარლამენტთან შესაძლებელი იყო პროტესტი, რასაც ყველა ხედავს, მათ შორის, საერთაშორისო საზოგადოება, მაგრამ შტურმით პარლამენტში შესვლა, პოლიციელების მისამართით ქვების სროლა, ფარების წართმევა და ა. შ., მიუღებელია, რასაც სჩადიოდნენ აჟიტირებული ადამიანები, რომლებიც ვერ აკონტროლებდნენ საკუთარ საქციელს. როცა ადამიანი სახეს კარგავს, ასე ხდება, მაგრამ პასუხისმგებლობა ეკისრება პოლიტიკოსებს, რომლებმაც ამ ზომამდე მიიყვანეს ადამიანები. ეს პასუხისმგებლობა კი არა მხოლოდ ხელისუფლების წარმომადგენლებს, არამედ ოპოზიციონერ პოლიტიკოსებსაც ეკისრებათ. აღნიშნულ შეტაკებაში ფიზიკური დაზიანებისგან დაზღვეული არავინ იყო, მაგრამ, როგორც აღმოჩნდა, წინა ხაზზე რიგითი მოქალაქეები იყვნენ და ბუნებრივად ისინი დაზიანდნენ. არ მაქვს იმის განცდა, რომ რომელიმე პოლიტიკოსი შეუშინდა ფიზიკურ დაზიანებას. ისტორიულად მხედართმთავრები ბრძოლის წინა ხაზებზე იბრძოდნენ ხოლმე, დღეს სიტუაცია შეცვლილია „მხედართმთავრები ფეისბუქიდან უტევენ“, ასევე მნიშვნელოვანია, რომ პოლიტიკოსის მოვალეობა ასეთ დროს სიტუაციის დამშვიდებაა და არა მოვლენების კიდევ მეტად გამწვავება.
_ გასაგებია, რომ ამ ზომამდე არ უნდა მიეყვანათ აქციის მონაწილეები, მაგრამ ეს ხომ არ ამართლებს ხელისუფლების აგრესიას? რამდენად სწორად იმოქმედა ამ შემთხვევაში ხელისუფლებამ, რომელმაც სპეცრაზმი დაუპირისპირა ახალგაზრდებს?
_ სწორედ ხელისუფლებამ გამოიწვია შექმნილი ვითარება. ეს ყველაფერი არ მოხდებოდა, რუსი დეპუტატი პარლამენტში თავმჯდომარის ადგილზე რომ არ დამჯდარიყო. გასაგებია, პარლამენტის თავმჯდომარე არ იყო საქართველოში, მაგრამ სხვა დეპუტატები ხომ იყვნენ ადგილზე, თუნდაც ზაქარია ქუცნაშვილი? პარლამენტის აპარატს იმის პრევენცია უნდა მოეხდინა, რომ ასეთი რამ არ მომხდარიყო. რაც შეეხება პოლიციის მხრიდან ძალის გადაჭარბებას, ამ შემთხვევაში ეს ცალსახად დასაგმობი ფაქტია! ყველამ ვნახეთ, ახალგაზრდებს გამიზნულად რომ ესროდნენ პნევმატურ იარაღს, ეს საქციელი პოლიციელის შინაგანი კულტურის არქონის ბრალია. თუ ბატონ გახარიას აქვს პასუხისმგებლობის გრძნობა, ამაზე გამოძიების დაწყება უნდა მოითხოვოს და ეს პოლიციელები უნდა დაისაჯონ. თუ ამას თავს ვერ გაართმევს, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მისი პასუხისმგებლობის საკითხი უნდა დადგეს. ყველა იმ პოლიციელს, რომელმაც მოსახლეობაზე იძალადა, სათანადო პასუხი უნდა გაეცეს.
_ სამოქალაქო პროტესტის საპასუხოდ ვლადიმირ პუტინმა, საქართველოდან რუსეთის მოქალაქეების გაყვანის ბრძანება გასცა და ასევე 8 ივლისიდან საქართველოს მიმართულებით ავიარეისები აკრძალა. როგორ ფიქრობთ, უნდა ველოდოთ თუ არა რუსეთის მხრიდან გაცილებით უფრო რადიკალურ ქმედებებს?
_ რუსეთი, როგორც ვნახეთ, გარკვეული მავნე ქმედებების განხორციელებას გეგმავს, მაგრამ ვფიქრობ, მხოლოდ ეკონომიკური „მოხრჩობის“ თეორიით არ შემოიფარგლება. ღმერთმა არ ქნას, მათი ეს გადაწყვეტილება სამხედრო აგრესიასაც გულისხმობდეს. მათ დოქტრინაში წერია, რომ ისინი დაიცავენ თავიანთ მოქალაქეებს ქვეყნის ფარგლებს გარეთაც. მათი უმაღლესი პირების განცხადებებში გაჟღერდა კიდეც მსგავსი მოწოდება, რომ დაიცვან საკუთარი მოქალაქეები. ჩემი აზრით, ჩვენი ხელისუფლება საკმაოდ ფხიზლად და ყურადღებით უნდა იყოს, რომ რუსეთის მხრიდან რაიმე პროვოკაციაზე არ წამოეგონ. რაც დღეს ქვეყანაში ხდება, ეს ძალიან სახიფათოა.
_ ახალგაზრდების საკმაოდ დიდი ნაწილი აქციაზე პოლიტიკოსების გამოჩენამ გააღიზიანა. ჩვენ ვნახეთ გიგი უგულავას შემთხვევაში რაც მოხდა, რამდენიმე მონაწილემ ის აიძულა, რომ აქცია დაეტოვებინა. რამდენად სწორია ახალგაზრდების მხრიდან ეს დამოკიდებულება?
_ ზოგადად, საქართველოში ხალხს პოლიტიკის მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება აქვს, რაღაც საშინელება ჰგონია, მაგრამ ვერ ვიაზრებთ ერთ ჭეშმარიტებას, რომ ყველანი პოლიტიკის ნაწილი ვართ და ამ პოლიტიკაში გვიწევს ცხოვრება. თუ პოლიტიკოსები უპასუხისმგებლოდ წარმართავენ პოლიტიკურ პროცესებს, რაც უკვე ვნახეთ, მაშინ მათ იქ ყოფნას აზრი აღარ აქვს. რაც ბატონი უგულავას შემთხვევაში მოხდა, ეს შეიძლება იყოს ერთეული ადამიანების გულუბრყვილო შინაგანი დამოკიდებულება ან სუსისა და ხელისუფლების მხრიდან დაგეგმილი პროვოკაცია, რომელიც საზოგადოების გასაყოფადაა მიმართული. როგორც წესი, მსგავს მეთოდს იყენებენ ხოლმე. დაზუსტებით ვერ გეტყვით, რა მოხდა, მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩემთვის მიუღებელია მსგავსი ქმედება. ყველ მოქალაქეს აქვს საკუთარი აზრის დაფიქსირების უფლება, ვინც არ უნდა იყოს ის.
_ რა უნდა გაკეთდეს იმისთვის, რომ სულ უფრო მეტი ახალგაზრდა ჩაერთოს პოლიტიკურ პროცესებში და ახალგაზრდების პოლიტიკა არ იგივდებოდეს ბინძურ საქმიანობასთან?
_ პირველ რიგში, პოლიტიკა უნდა გაიხსნას. დღესდღეობით ის ელიტების საქმეა. დემოკრატია _ ეს მხოლოდ სიტყვის თავისუფლება არაა, დემოკრატია ხალხის მმართველობაა. ჩვენს ქვეყანაში ხალხი ვერ ახორციელებს საკუთარ მმართველობას. როცა ემოციები ქუჩაში გადადის და გამოხატვის სხვა მსგავს ფორმებს ვხედავთ, ეს მიუთითებს დემოკრატიის პრობლემებზე, მათ შორის, დემოკრატია არ გვაქვს პარტიებში, სადაც ჩაკეტილი სისტემაა და სხვადასხვა ხერხით აწინაურებენ ადამიანების, ასევე არ გვაქვს დემოკრატია თვითმმართველობასთან მიმართებით. აქედან გამომდინარე, ადამიანებში ნიჰილიზმი წლებია, მიზანმიმართულად თუ ბუნებრივად ინერგება და ყველას ქვეყნიდან წასვლისკენ უბიძგებს. ამის დასაძლევად ქმედითი ნაბიჯების გადადგმაა აუცილებელი. სამოქალაქო საზოგადოება უნდა გაძლიერდეს და პოლიტიკურ პროცესებში ინტეგრირდეს.
_ რა გამოწვევები დგას ქართველი ახალგაზრდების წინაშე და განსაკუთრებით რა ნაწილში ჩანს ხელისუფლების უპასუხისმგებლობა?
_ საქართველოს აკრედიტებული უნივერსიტეტების მიერ გაცემულ დიპლომს როდესაც არ ენიჭება მაღალი კვალიფიკაცია, ეს უკვე ხელისუფლების პრობლემაა. მაგალითად, „ქართულმა ოცნებამ“ სიამაყით წარგვიდგინა ქალბატონი სოფო კილაძე და სხვა დეპუტატები, რომლებსაც უცხოეთში ჰქონდათ განათლება მიღებული. უცხოეთში განათლებას პრიორიტეტად მიიჩნევდნენ, რითაც კნინდება საკუთარ ქვეყანაში მიღებული განათლება, რაც, ბუნებრივია, აისახება ახალგაზრდებსა და მათ მოტივაციაზე. საქართველოში მაღალანაზღაურებად კომპანიაში ადამიანი ვერ დაიწყებს მუშაობს მხოლოდ ბაკალავრის დიპლომით, მას ან საზღვარგარეთ უნდა ჰქონდეს განათლება მიღებული, ან დამატებითი სერტიფიკატები. მსგავსი სერტიფიკატების მოთხოვნა, ცხადია, აკნინებს უნივერსიტეტს. ასევე პრობლემაა ხელფასების საკითხი. ხელფასს განსაზღვრავს საარსებო მინიმუმი, რომელიც არ აღემატება 200 ლარს. 200 ლარად ვერც ერთი ადამიანი ნორმალურად ვერ იცხოვრებს, თუ მას ვინმე ფინანსურად არ დაეხმარა. ხელფასებს რომ გადავხედოთ, 500 ლარს არ აღემატება, ამ თანხად საქართველოში გაჩერების მოტივაცია როგორ უნდა გაუჩნდეს ადამიანს?! ამიტომაც საზღვარგარეთ გადინება და კარიერის იქ აწყობა ბუნებრივი პროცესია.
_ უფროსი თაობის მხრიდან ხშირად იყო ახალგაზრდების მისამართით პრეტენზიები, რომ მათ მხოლოდ მარიხუანის დეკრიმინალიზაცია ადარდებთ და ამას აპროტესტებენ, რომ არ აპროტესტებენ განათლების დონეს და სხვა პრობლემებს, თუმცა 20 ივნისს ვნახეთ სავსე ახალგაზრდები პროტესტით. როგორ ფიქრობთ, ეს ახალგაზრდები რატომ არ აპროტესტებენ სოციალურ პრობლემებს?
_ საერთოდ, ქართველები, სოციალურ თემატიკაზე აგრესიასა და მასშტაბურ პროტესტს არ გამოხატავდნენ. ჩვენთან, ძირითადად, საპროტესტო აქციები და ამის შედეგად ხელისუფლების ცვლილება ხდებოდა სამართლიანობასა და თავისუფლებასთან დაკავშირებით, ასეთ მაღალ იდეალებთან მიმართებით. ახალგაზრდების პროტესტში ჩაბმა არათუ ახალგაზრდების, არამედ თემის აქტუალიზაციის შედეგია. რაც შეეხება თემატურ საკითხებს, საქართველოში კვალიფიციური ახალგაზრდების საკმაოდ დიდი რაოდენობაა, რომელთაც შეუძლიათ შეიმუშაონ მაღალკვალიფიციურ და პროფესიულ დონეზე ისეთი სტრატეგიები, რომელსაც შემდეგ ხელისუფლება გამოიყენებს.

ნენე ინჯგია