14 მაისს ზუგდიდში, კერძოდ, დადიანების სასახლის ეზოში, სანდრა რულოვსსა და მის თანმხლებ პირებს _ ნიკა ვაჩეიშვილს, მწერალ ზაალ სამადაშვილსა და ტელეკომპანია „ოდიშის“ ჟურნალისტებს თავს დაესხნენ. ვიდეოკადრებში, რომელიც თავდასხმის ადგილიდან გავრცელდა, ნათლად ჩანს, რომ რამდენიმე ადამიანი ფოტოგრაფს მისდევს და ხელს ურტყამს. ასევე ჩანაწერში ჩანს, რომ ერთ-ერთი თავდამსხმელი ნიკა ვაჩეიშვილს მუცელში მუშტს ურტყამს.

თვითმხილველების თქმით, თავდამსხმელები სიტყვიერადაც ძალადობდნენ და ისინი ქართულად და მეგრულად იგინებოდნენ.
იმავე დღეს ითქვა, რომ თავდამსხმელები სუსის პროვოკატორები იყვნენ. მალევე ცნობილი გახდა მათი ვინაობაც და ისიც გაირკვა, რომ ირაკლი და გელა შელიებს, ბადრი და მელორ მიქავებსა და გელა კვარაცხელიას „ნაციონალური მოძრაობის“ წინააღმდეგ პროვოკაცია არაერთხელ აქვთ მოწყობილი.
თავდასხმიდან მეორე დღეს პოლიციამ ერთ-ერთი თავდამსხმელი, გელა კვარაცხელია დააკავა, რომელსაც ზუგდიდის რაიონული სასამართლოს მოსამართლე შოთა ბიჭიამ აღკვეთის ღონისძიების სახით პატიმრობა შეუფარდა. ამ საქმეზე შემდეგი სხდომა 27 ივნისს გაიმართება. მანამდე კი ცნობილი გახდა: სამართალდამცველებმა მომხდართან დაკავშირებით ბრალი წაუყენეს ტელეკომპანია „ოდიშის“ ჟურნალისტ ლევან თორიასაც, რომელიც თავდასხმის დროს თავს იცავდა, არადა, მას ძალადობას ედავებიან.
„ზუგდიდში, დადიანების სასახლის ეზოში მომხდარ ინციდენტთან დაკავშირებით შინაგან საქმეთა სამინისტროს სამეგრელო-ზემო სვანეთის პოლიციის დეპარტამენტის ზუგდიდის რაიონული სამმართველოს თანამშრომლებმა 17 მაისს ლევან თორია პასუხისგებაში მისცეს. მას ბრალი წარედგინა ძალადობის ფაქტზე, სისხლის სამართლის კოდექსის 126-ე მუხლის პირველი ნაწილით.
გამოძიებით დადგინდა, რომ ბრალდებულმა ლევან თორიამ, მიმდინარე წლის 14 მაისს ზუგდიდში, დადიანების სასახლის ეზოში, მოქალაქეს ფიზიკური შეურაცხყოფა მიაყენა. თორია ამ ეტაპზე დაკავებული არ არის. ფაქტთან დაკავშირებით ამ დროისთვის საგამოძიებო მოქმედებები გრძელდება“, _ აღნიშნულია შსს-ს განცხადებაში.
ბრალდების წაყენების შემდეგ ლევან თორიამ განცხადება გაავრცელა, სადაც ვკითხულობთ:
„ახლა გავიგე, რომ ჩაინიშნა სასამართლო, 2 დღეში უკვე საქმე გამოიძიეს მაშინ, როდესაც 4 წლის წინ ჩემზე თავდასხმა დღესაც გამოუძიებელია. რაც შეეხება ძალადობის მუხლით ჩემ წინააღმდეგ საქმის აღძვრას, ეს არის უსამართლობა და უკანონობა მაშინ, როდესაც ჩემ წინააღმდეგ და ჩემი სტუმრების წინააღმდეგ განხორციელდა თავდასხმა და გადაცემა, ფაქტობრივად, ჩაშალეს. ასეთ პირობებში ჩემ წინააღმდეგ საქმის წარმოება არის უკიდურესი უსამართლობა, ის თავდამსხმელებიც და მეც იგივე მუხლით უნდა გაგვასამართლონ? ჩალითაა ეს ქვეყანა დაფარული, როგორც ჩანს და, სრული უკანონობაა.
თუ თავის დაცვა არის ძალადობა და აგრესია, მაშინ რაზეა საუბარი?!“
ჟურნალისტის წინააღმდეგ დაწყებულ სისხლის სამართლის საქმეს ოპოზიცია პოლიტიკურ დევნად აფასებს. არასამთავრობოები კი ჟურნალისტური საქმიანობის ხელის შეშლაზე ამახვილებენ ყურადღებას.
„ფაქტია, რომ ამ შემთხვევაში მედიის წარმომადგენელი იდგა, იღებდა ინტერვიუს, წერდა სიუჟეტს კონკრეტულ პირთან და ამ შემთხვევაში მასთან მივიდნენ. ეს უკვე იმას ნიშნავს, რომ ხელი შეეშალა თავისი საქმიანობის განხორცილებაში. ამასთან, მნიშვნელოვანია, რომ მედიის ნებისმიერი წარმომადგენელი, რომელიც გამოდის ქუჩაში, წერს ინტერვიუს, იღებს ინტერვიუს და ახორციელებს თავის ჟურნალისტურ საქმიანობას, ის იყოს აბსოლუტურად დაცული და ჰქონდეს შესაძლებლობა, სრულყოფილად განახორციელოს მისი საქმიანობა“, _ აცხადებენ საია-ში.
ასეა თუ ისე, თვალნათელია, რომ ძალადობის კულტივირებას ხელისუფლება ან ხელისუფლების გარკვეული ფრთა ახდენს. ამ აზრს იზიარებს ზემოხსენებული ინციდენტის თვითმხილველი, თბილისის საკრებულოს ყოფილი თავმჯდომარე, „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრი, მწერალი ზაალ სამადაშვილი, რომელმაც მას შემდეგ, რაც „ოდიშის“ ჟურნალისტს ბრალი წაუყენეს, სოციალურ ქსელში დაწერა:
„მანამდეც მჯეროდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ლევან თორიას, ღირსეულ ახლგაზრდა კაცს, „ოდიშის“ ჟურნალისტს, ძალადობაში დასდეს ბრალი, საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ აიპადიანი გარეწრები, რომლებიც თავს დაგვესხნენ დადიანების ბაღში, ხელისუფლების მოგზავნილები იყვნენ და ცინიკურ დავალებას ასრულებდნენ _ სიტყვიერი და ფიზიკური შეურაცხყოფა მოეყენებინათ, გამოეწვიათ რომელიმე ჩვენგანი და თუ თავის დაცვას განვიზრახავდით, მოძალადედ წარმოვეჩინეთ, პოლიციაში დავესმინეთ თავიანთ გადაღებულ „მასალაზე“ დაყრდნობით“.

რეალურად, რა მოხდა დადიანების სასახლის ბაღში და რის მიღწევას ცდილობს „ოცნება“ ძალადობრივი ჯგუფების ხელშეწყობით? _ „ქრონიკა+“ გთავაზობთ ინტერვიუს ზაალ სამადაშვილთან:

_ ბატონო ზალიკო, წინასაარჩევნო პერიოდში, ზუგდიდის დადიანების სასახლეში მომხდარი ინციდენტის დროს, როცა სანდრა რულოვსსა და ტელეკომპანია „ოდიშის“ წარმომადგენლებს თავს დაესხნენ, თავმდამსხმელები თქვენ და ნიკა ვაჩეიშვილსაც შეგეხნენ ხელით. ერთი წამით დავივიწყოთ, რომ პოლიტიკური პარტიის პოლიტსაბჭოს წევრი ხართ. ყოველ შემთხვევაში, პირადად ჩემთვის, თქვენ, უპირველესად, მწერალი ხართ. როცა მწერალს ხელით ეხებიან, ეს უკვე ფსკერია?
_ ჩემი პერსონა ნაკლებმნიშვნელოვანია.
_ ამას რატომ ამბობთ?
_ მთავარი ის აგრესია და სიძულვილია, რომლითაც, ჩემი ღრმა რწმენით, ადამიანების მცირე ჯგუფია გაჟღენთილი. ამ ადამიანების გაჟღენთვას თუ დამუხტვას ხელისუფლება უწყობს ხელს. ეს გაცილებით მნიშვნელოვანი იმიტომ არის, რომ სიძულვილი შესაძლოა, ნებისმიერი ხელობის ადამიანზე გადმოინთხეს. მეტიც, ამ შემთხვევაში, მნიშვნელობა სქესსაც არ აქვს _ ქალების მიმართაც ისეთივე აგრესიულები არიან ხოლმე, როგორც მამაკაცების.
რაც შეეხება დადიანების არაჩვეულებრივ ბაღში მომხდარ ინციდენტს, ერთია, როცა ემოციები სჭარბობს და მეორეა, როცა მომხდარს ცივი გონებით აანალიზებ, ანუ ამ ინციდენტში შედეგის მიღწევისა და გამარჯვების მიკრო მოდელი დავინახე.
_ ამ თემის გაშლა შეგიძლიათ, ანუ ვერ ვხვდები, ამა თუ იმ პოლიტიკურმა ძალამ, როგორ შეიძლება, ცემა-ტყეპებით და აგრესიით, გრძელვადიან პერსპექტივაში, გამარჯვებას მიაღწიოს?
_ აქ ორი მხარეა: ერთს სიძულვილი და ანგარიშსწორება ამოძრავებს. მეორე კი, ამ შემთხვევაში, ჩვენ _ ქალბატონი სანდრა რულოვსი, ნიკა ვაჩეიშვილი, ტელევიზია „ოდიშის“ გადამღები ჯგუფი და მე დადიანების ბაღში ამომრჩეველთან შესახვედრად კი არა, ძალიან კარგი საქმისთვის ვიყავით მისულები, ანუ გადაცემა უნდა ჩაწერილიყო და, მაგალითად, ნიკა ვაჩეიშვილს დადიანების პარკსა და მის ტერიტორიაზე განთავსებულ სასახლეებზე, საიდანაც ერთი რესტავრირებულია, მეორეს კი რესტავრაცია სჭირდება, ჩართვა ექნებოდა.
ისტორიული და კულტურული ძეგლების მოვლა-პატრონობის საქმეში ნიკა ვაჩეიშვილზე უკეთესი სპეციალისტი საქართველოში ცოტა მეგულება _ თითებზე ჩამოსათვლელები არიან. მოკლედ, ეს გადაცემა ძალიან მნიშვნელოვანი იყო, თუ როგორ წარმოუდგენიათ ადამიანებს ამ ისტორიული პარკის უკეთესი მომავალი. ახლა ნიკას მაგივრად ვერ ვილაპარაკებ, მაგრამ ჩვენი იქ მისვლის მიზანი და ამოცანა სწორედ ეს იყო, რომ მერობის კანდიდატ ქალბატონ სანდრა რულოვსისთვის სპეციალისტს გარკვეული რეკომენდაციები მიეცა. მიმაჩნია, რომ ეს საუბარი ზუგდიდისთვის და არა მხოლოდ ზუგდიდისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
წეღან გითხარით, ასეთი აგრესია გამარჯვების მიკრო მოდელია-მეთქი.
_ დიახ, მესმის და სწორედ ამაზე ჩაგეკითხეთ, აგრესია გამარჯვების მიკრო მოდელი როგორ უნდა იყოს?
_ არ მგონია, რომელიმე ჩვენგანი, ვინც იქ ვიყავით, გამორჩეული ადამიანები ვიყოთ, მაგრამ ქალბატონი სანდრას თავშეკავება გადამდებია და ამ აგრესიასა და სიძულვილთან გამკლავება სწორედ თავშეკავებით შევძელით.
ზოგადად, ასეთი აგრესიული ადამიანები ძალიან იოლად იშიფრებიან _ შორიდანვე იგრძნობა, რომ განრისხებულები ჯიქურ მოდიოდნენ და სურდათ, რომ მათზე, ვისკენაც მიდიოდნენ, თავზარდაცემის ეფექტი მოეხდინათ. ყველაზე სასაცილო კი ის იყო, რომ მარჯვენა ხელი თავისუფალი ჰქონდათ, მეორე ხელში კი დიდი ტელეფონები ან ე. წ. აიპადები ეჭირათ.
_ ე. ი., თავდამსხმელები თავდასხმას მიზანმიმართულად იღებდნენ, რომ შემდეგ ეს ჩანაწერი ვინმესთვის ეჩვენებინათ?
_ ჩემთვის წარმოუდგენელია, ბაღის შესასვლელიდან რაღაც ჯგუფამდე მისვლა და შემდეგ ამ ჯგუფთან კონფლიქტი რატომ უნდა გადაიღო? მაშასადამე, დოკუმენტი უნდა შეექმნათ და ეს დოკუმენტი ვიღაცისთვის ეჩვენებინათ. ყველაფერ ამის გაშიფვრა ძალიან ადვილია.
_ ბატონო ზაალ, ეს შემთხვევა რომ განვაზოგადოთ, ე. ი. საზოგადოების გარკვეულ წრეებში აგრესიის კულტივირებას ხელისუფლება ახდენს?
_ რა თქმა უნდა. ყოველ შემთხვევაში, მე ასეთი შთაბეჭდილება მექმნება.
_ ამ აგრესიის კულტივირების საბოლოო მიზანი, თქვენი აზრით, რა შეიძლება იყოს?
_ იცით, როგორ იყო? _ აი, აღვწერ: ალყა დაგვარტყეს. წინ ხან ერთი გამოხტებოდა, ხან _ მეორე. ყველაფერ ამას ფონად უშვერი გინება ახლდა. ხელს გვიქნევდნენ, ან ცდილობდნენ, რომ როგორმე გამოვეწვიეთ და გინებაზე გინებით გვეპასუხა, დარტყმაზე _ დარტყმით და ა. შ. ყველაფერ ამას თავდამსხმელები იღებდნენ და წარმოიდგინეთ, რომ მათ გადაღებულ მასალაში, რომელიც ვიღაცას წარუდგინეს, ჩვენ გამოვჩნდებოდით, ანუ საბოლოო ჯამში, შეიქმნებოდა შთაბეჭდილება, რომ ადამიანების რაღაც ჯგუფს, რომელსაც მერობის ეს კონკრეტული კანდიდატი არ მოსწონს, ამ მერობის კანდიდატის მომხრეები ლანძღვა-გინებითა და ხელების ქნევით დახვდნენ.
მოკლედ, ყველაფერ ამის ამოცანა სწორედ ეს იყო, მაგრამ რაღაც მომენტში საოცარი სიმშვიდე ვიგრძენით და ყველაფერს ამ სიმშვიდით გავუმკლავდით. თავდამსხმელები ძუნძულ-ძუნძულით წავიდნენ, პოლიცია მოვიდა, დავთრები გაშალა და რაღაცების ჩაწერა დაიწყო, რა და როგორ იყოო. ყველაფერ ამის გამო გადაცემის ჩაწერა, სულ რაღაც, ნახევარი საათით დაგვიანდა.
მოკლედ, ეს დღე ჩემთვის იმის მიკრო მოდელი იყო, თუ როგორ უნდა გაიმარჯვო აგრესიაზე სიმშვიდითა და მოთმინებით!
_ ნათქვამია, ვინც ითმენს, ის იგებსო, მაგრამ მაინც იმ თემას დავუბრუნდები და ხელმეორედ გკითხავთ: თქვენი აზრით, „ოცნება“ აგრესიის კულტივირებას რატომ ცდილობს?
სხვათა შორის, მმართველი გუნდის მხარდამჭერების მხრიდან აგრესიის გამოვლინების მომსწრენი სხვა დროსაც გავმხდარვართ _ მაგალითად, 2013 წელს, როცა მიხეილ სააკაშვილი ჯერ კიდევ პრეზიდენტი იყო და ეროვნულ ბიბლიოთეკასთან „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრებს თავს დაესხნენ. ამ აგრესიას ისიც ხომ არ უწყობს ხელს, რომ 2012 წლის შემდეგ ხალხის ცხოვრება გაუარესდა, ანუ გაჭირვებული ადამიანების მართვა ადვილია?
_ საუბრის დასაწყისში გითხარით, რომ დადიანების ბაღში შეხლა-შემოხლა მცირე ჯგუფთან მოხდა, ანუ ზუგდიდში ორი დღე დავყავი, ქალაქში დავდიოდით, ადამიანებისგან კეთილგანწყობის მეტი არაფერი გვიგრძნია.
ამიტომაც ვამტკიცებ, რომ ზუგდიდის მოქალაქეები აგრესიულები კი არა, კეთილგანწყობილები არიან. აი, ამ ადამიანებს უნდა გაესაუბროთ და მიხვდებით, საქართველო ევროპა რატომ არის!
ის მარგინალური ჯგუფი კი, რომელიც თავს დაგვესხა, კატასტროფულ უმცირესობაშია! ზოგადად, ასეთ აგრესიულ ადამიანებს, მე თუ მკითხავთ, წარმომავლობა არ გააჩნიათ. სხვათა შორის, სამი თუ ოთხი წლის წინ საპრეზიდენტო ბიბლიოთეკასაც დაესხნენ თავს და მაშინ, მახსოვს, დავწერე, _ წიგნებს ნუ ერჩით, წიგნის წაკითხვა კარგია-მეთქი!
_ ბატონო ზაალ, თქვენი აზრით, ეს მცირე აგრესიული ჯგუფები ხელისუფლებისგან ფინანსდებიან თუ, სლენგით რომ ვთქვათ, „ვინუჟდენი“ არიან, ასე მოიქცნენ, რადგან „ოცნების“ ვალი აქვთ?
_ გააჩნია.
_ რას გააჩნია?
_ ამ ადამიანებს რომ ვუყურებდი, იცით, ვინ გამახსენდნენ?
_ ვინ?
_ საბჭოთა დროის აგრესიული მილიციელები და მოკრიმინალო ტიპები. იმის თქმა ძნელია, დამკვეთები მათ ფულს უხდიან თუ სხვა რამით ჰყავთ გამოჭერილები, მაგრამ ფაქტი სახეზეა: თვითონაც აგრესიის მატარებლები არიან _ შეუძლებელია, ნორმალური და კეთილი ადამიანი, რამდენიც უნდა ეჩიჩინო, აგრესიულად განაწყო. ამიტომაც ვადარებ საბჭოთა ეპოქის აგრესიულ მილიციელებს.
_ აგრესია ილექება. შესაბამისად, ხომ არ უნდა ველოდოთ, რომ, ადრე თუ გვიან, ეს აგრესია მთელ საზოგადოებას მოიცავს?
_ ამიტომაც ვამბობ, რომ აგრესიას თავშეკავებით და მოთმინებით უნდა ვუპასუხოთ. ეს ჩემი გამოგონილი კი არა, ძველისძველი მეთოდია. მეტიც, აგრესიასთან გამკლავება მოთმინებითა და თავშეკავებით ქრისტიანული საქციელია. აგრესიისა და სიძულვილის აგრესიითა და სიძულვილითვე დამარცხება შეუძლებელია _ ეს გამორიცხულია!
_ მცირე აგრესიული ჯგუფები თავიანთ ქმედებას იმით ამართლებენ, რომ თუ ასე არ მოიქცევიან, „ნაციონალური მოძრაობა“ ხელისუფლებაში დაბრუნდება და ქვეყანაში მასობრივი ტერორი დაიწყება.
_ დიახ, ერთი შეხედვით, თითქოს რაღაც ძალადობას აპროტესტებენ, მაგრამ თუ ჩავუღრმავდებით, მივხვდებით, რომ საქმე მხოლოდ ის არ არის, აი, წინა ხელისუფლებამ ვინმეზე იძალადა და ამან პროტესტის გრძნობა გააჩინა.
იცით, მთავარი რა არის? _ კანონმორჩილების მიმართ გაჩენილი პროტესტი, ანუ იმ ცხრა წლის განმავლობაში ამ აგრესიულ ადამიანებს არ ჰქონდათ საშუალება, რომ ძველებურად ეთარეშათ _ ხალხი ეცემათ, ეძარცვათ და ეძალადათ. ყველაფერი ეს მაშინ აღიკვეთა, რაც მათთვის ძალიან მტკივნეული იყო. ამიტომ ეს არ უნდოდათ. არადა, სახელმწიფოს ძალადობის აღკვეთის ლეგიტიმური უფლება აქვს და ამ უფლებას ეს ჯგუფები უსამართლობად მიიჩნევდნენ და მიიჩნევენ. ახლა ძალადობის საშუალება ისევ მიეცათ და ფიქრობენ, რომ მათთვის სამართლიანობა აღდგა!
ეს ძალადობა მხოლოდ რომელიმე კონკრეტული პოლიტიკური ჯგუფის მიმართ არ არის გამოვლენილი. ამ შემთხვევაში, ზოგადად, ძალადობაზეა საუბარი.
_ ე. ი., ერთგვარად საბჭოთა მენტალობის ტყვეობაში ვართ _ მოგეხსენებათ, ბოლშევიკური მმართველობის დროს ყველას ან თითქმის ყველას გვქონდა განცდა და მოთხოვნილებაც, რომ კანონი უნდა დაგვერღვია. სხვათა შორის, ახლა გამახსენდა, 2012 წელს ჩემი ერთი ნაცნობი „ოცნებას“ მხარს უჭერდა და ამბობდა, აი, მიშა რომ წავა, ქურდობას დავიწყებ და არავინ არაფერს მეტყვისო.
_ ღმერთი გაგახარებთ _ ზუსტი აქცენტი დასვით და ზუსტი ვექტორი განსაზღვრეთ!
დიახ, ახლა ჩვენ შიგნით არსებულ საბჭოთა კავშირსა და საბჭოურობას ვებრძვით! ჩვენი მთავარი მტერიც სწორედ ეს არის.
_ ჩვენ შიგნით არსებული საბჭოთა კავშირი როგორ უნდა დავამარცხოთ და დავანგრიოთ?
_ ამაზე ძალიან ბანალური პასუხია _ ცოდნით, განათლებითა და შრომით. მოქალაქეობა ელემენტარული პასუხისმგებლობაა, რომელიც ყველა ნორმალურ ადამიანს უნდა ჰქონდეს.
მოკლედ, თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა ვიცოდეთ, რომ ქვეყნის მომავალი ჩვენს ქცევაზეა დამოკიდებული. საერთოდ, ექსტრემალურ სიტუაციაში სწორად მოქცევა საზოგადოებისთვის არაჩვეულებრივი მაგალითია.
_ გეთანხმებით, მაგრამ ჩვენს საზოგადოებაში სწორედ სამოქალაქო განათლების დეფიციტია. იმისთვის, რომ თითოეული ჩვენგანის სამოქალაქო შეგნება ამაღლდეს, მედიამ და იგივე პოლიტიკურმა სპექტრმა ვექტორები ხომ არ უნდა შეცვალოს?
_ რა თქმა უნდა.
სხვათა შორის, შარშან, ბიბლიოთეკაში საქართველოს უახლესი ისტორიის თეთრ ლაქებზე ლექციების კურსი ჩავატარეთ. ამ ლექციების კურსმა ახალგაზრდების ძალიან დიდი დაინტერესება გამოიწვია. იმისთვის, რომ მომავალზე იყო ორიენტირებული, აუცილებლად შენი წარმომავლობა და ბიოგრაფია უნდა იცოდე. ისტორია ამ ქვეყნის ბიოგრაფიაა, მაგრამ როცა საკუთარი ქვეყნის ბიოგრაფიას არ იცნობ და არ იცი, საიდან მოდიხარ, ვინ ხარ, რა გზა გამოიარე, შეცდომა სად დაუშვი ან არ დაუშვი, ამის გარეშე მომავალს როგორ განსაზღვრავ?
ჩვენს ისტორიაში ძალიან ბევრი ლაქაა. ყოველ შემთხვევაში, ბევრი რამ არ ვიცით.
წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების დაარსების 150 წლისთავი შესრულდა და ამასთან დაკავშირებით ამ დღეებში ილია ჭავჭავაძის ცენტრმა კონფერენცია ჩაატა. ამ კონფერენციაზე ძალიან საინტერესო მომხსენებლები იყვნენ. მეგონა, რომ ჩემი ქვეყნის ისტორიაზე ცოტა უფრო მეტი ვიცოდი, ვიდრე _ სხვამ, მაგრამ ამ კონფერენციაზე გაირკვა, რომ ძალიან ბევრი რამ პირველად გავიგე, კონკრეტულად, წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება როგორ და რისთვის შეიქმნა, რა ამოცანები ჰქონდა და ამ უმნიშვნელოვანეს საკითხთან მიმართებით ადამიანები როგორ იქცეოდნენ.
_ ზაალ ბატონო, ხომ არ გეჩვენებათ, რომ წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების მსგავსის შექმნა დღესაც აუცილებელია?
_ ზემოხსენებულ კონფერენციაზე ითქვა და ამ აზრს მეც ვეთანხმები, რომ რუსეთის იმპერიის პირობებში წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოეობა ერთგვარი არასამთავრობო ორგანიზაცია იყო.
_ ქვეყანაში რუსული ოკუპაცია ახლაც მძვინვარებს!
_ რა თქმა უნდა. დღეს უამრავი არასამთავრობო ორგანიზაციაა, რომელსაც საგანმანათლებლო ფუნქცია აქვს.
აი, მაგალითად, ძალიან კარგი საქმე კეთდება _ თუ არ ვცდები, ლიტერატურის მუზეუმთან საბჭოთა კვლევის ლაბორატორია არსებობს, რომელსაც ძალიან კარგი საგანმანათლებლო პროგრამები აქვს, კარგ დისკუსიებს მართავს და ასევე წიგნებსაც გამოსცემს.
როცა ოკუპაციაზე ვსაუბრობთ, როგორ შეიძლება, საქართველოს მოქალაქემ არ იცოდეს, ვის მიერ არის ჩვენი მიწები გასხვისებული _ ყველა ტერიტორია საბჭოთა რუსეთმა გაასხვისა, მაგრამ ამის შესახებ ფართო საზოგადოებამ, სამწუხაროდ, არ იცის!
_ საზოგადოებისთვის სწორი მიმართულებისა და მეინსტრიმის მიცემა ხელისუფლების ვალდებულებაა თუ საზოგადოებამ გზა თავად უნდა გაიკვალოს?
_ ბუნებრივია, ყველაფერ ამაში ლომის წილი ხელისუფლებაზე მოდის.
აი, მაგალითად, სახელმწიფო ინსტიტუტები ავიღოთ _ განათლებისა და კულტურის სამინისტრო რისთვის არსებობს?
_ ეს რიტორიკული კითხვაა. ყოველ შემთხვევაში, მგონი, თავად ბატონმა ბატიაშვილმაც არ იცის, რა უფლება-მოვალეობები აქვს!
_ სახელმწიფო ინსტიტუტებმა ქვეყნის კეთილდღეობაზე ნებისმიერი მიმართულებით უნდა იზრუნონ, თუმცა სამოქალაქო საზოგადოება უკეთ რომ იყოს ჩამოყალიბებული, ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა.
ისე, ამ კუთხით პროგრესს ნამდვილად ვატყობ, ოპტიმისტი ვარ და იმედი მაქვს, რომ ხელისუფლებაც შეიცვლება და სამოქალაქო საზოგადოებაც ნებისმიერი ხელისუფლების მიმართ, რომელიც მომავალში მოვა, გაცილებით მომზადებული და კრიტიკული იქნება.
_ ხელისუფლების შეცვლის თქვენეული მოდელი როგორია?
_ შეიძლება, დამეთანხმოთ ან არ დამეთანხმოთ, მაგრამ მე ასე ვფიქრობ: როცა ხელისუფლება მცირე მარგინალურ ჯგუფებს ეყრდნობა, ეს იმას ნიშნავს, რომ ის უკვე დამარცხებულია!
_ ანუ „ოცნება“ დამარცხებულია?
_ დღეს საუბარი ოპონირებაზე არ არის _ ჩვენ პროგრამებზე არ ვკამათობთ. ხელისუფლების არსენალში ძალადობისა და თავდასხმის გარდა, მეტი იარაღი არ არის! აი, სწორედ ეს მეტყველებს, რომ „ოცნება“ უკვე დამარცხებულია, თუმცა სხვა საქმეა, ეს დამარცხება როდის გაფორმდება!
როგორც ყველა ნორმალურ ადამიანს, მეც მინდა, რომ ეს დამარცხება მალე გაფორმდეს, რადგან ამ სიღატაკის, უმუშევრობისა და ქვეყნიდან მოსახლეობის გადინების ყურება უკვე აუტანელია!
იმის ნაცვლად, რომ ყველაფერი ეს მოაწესრიგო, ისედაც აგრესიულ ადამიანებს სიძულვილით მუხტავ. ამიტომაც, ხელისუფლების მომავალს პესიმისტურად ვუყურებ!

გიორგი აბაშიძე