ადვოკატი მიხეილ რამიშვილი ერთი თვის წინ საზოგადოების წინაშე ახალი ამპლუით წარდგა _ „კანონი და სამართლის“ დამფუძნებელ ყრილობაზე იგი პარტიის აღმასრულებელ მდივნად აირჩიეს. „ქრონიკა+“ დაინტერესდა, თუ რის გაკეთებას აპირებს ხმაურიანი უფლებადამცველი პოლიტიკაში? მიხეილ რამიშვილის თქმით, მისი, როგორც პოლიტიკოსის მთავარი მიზანი კორუფციული და კრიმინალური მენტალობის აღმოფხვრა, ამასთან, ქვეყანაში სამართლიანი, ანუ ისეთი გარემოს შექმნაა, სადაც ადამიანებს შერჩევით, ე. ი., იმის მიხედვით არ დასჯიან, პატრონი ჰყავს თუ არა.

ამას გარდა, მიხეილ რამიშვილი, „კანონისა და სამართლის“ გუნდთან ერთად, პრინციპში, რევოლუციურ კანონპროექტზე მუშაობს, რომლის თანახმადაც, საქართველოში არასრულწლოვანთა კოლონია უნდა გაუქმდეს და მის ნაცვლად გასამხედროებული ქვედანაყოფი შეიქმნას.
როგორც მიხეილ რამიშვილი ამბობს, ამ ცვლილების შემდეგ მოზარდები „დამნაშავეთა სამყაროსადმი“ ინტერესს დაკარგავენ და, პარალელურად, პატრიოტიზმიც ამაღლდება. პოლიტიკაში წასული ადვოკატი დარწმუნებულია, რომ მისი და მისი თანაპარტიელების ეს ინიციატივა არათუ წარმატებული აღმოჩნდება, არამედ მთელი მსოფლიოსთვისაც მისაბაძი გახდება.
და კიდევ ერთი: „ქრონიკა+“-მა შემთხვევით ისარგებლა და მიხეილ რამიშვილს, რომელიც სანდრო გირგვლიანის ოჯახის პირველი ადვოკატი იყო, იმის შესახებაც ჰკითხა, რა ცოდვა მიუძღვის გირგვლიანის საქმეში მურუსიძეს და თუ რატომ ცდილობს ხელისუფლება მურუსიძის „გაპრავებას“? ამ და სხვა კითხვებზე პასუხებს წინამდებარე ინტერვიუდან შეიტყობთ:

_ ბატონო მიხეილ, პოლიტიკოსის ამპლუაში ეს თქვენი პირველი ინტერვიუა. ადვოკატ მიხეილ რამიშვილის საქმიანობას საზოგადოება კარგად იცნობს, მაგრამ რის გაკეთებას აპირებს და რა იდეები აქვს პოლიტიკოს მიხეილ რამიშვილს?
_ ჩემი, როგორც პოლიტიკაში ჩართული ადამიანის, პრინციპია, რომ პრიორიტეტული ძალიან ბევრი ისეთი საკითხი და თემა გახდეს, რომლითაც სახელმწიფო მართვის სისტემა უნივერსალური თუ არ იქნება, დემოკრატიული ფონი მაინც შეიქმნება, რათა ადამიანები სახელმწფოდან კი არ გაიქცნენ, არამედ პირიქით, უკან დაბრუნდნენ.
დიახ, ჩვენ ისეთი მართვის მექანიზმი უნდა შევქმნათ, რომელიც მთელი მსოფლიოსთვის თითით საჩვენებელი და იმის მაგალითი იქნება, თუ რა შეუძლია მართვის სწორ და რეალურ მექანიზმს.
_ მომიტევეთ, მაგრამ, მგონი, ოცნებობთ _ საქართველომ მართვის ისეთი მოდელი როგორ უნდა შექმნას, რომელიც მთელი მსოფლიოსთვის მისაბაძი და სამაგალითო იყოს?
_ ამის გაკეთება ძალიან მარტივად შეიძლება.
_ 30 წელია, ერთ წრეზე ვტრიალებთ და თუ მართვის მისაბაძი მოდელის შექმნა შესაძლებელი იყო, ქვეყნის სათავეში სხვადასხვა დროს მყოფი პოლიტიკური ელიტები შექმნიდნენ.
_ ისინი პოლიტიკოსები არ იყვნენ.
_ ერთი თვეა, „კანონი და სამართლის“ აღმასრულებელი მდივანი ხართ და უკვე პოლიტიკოსად მიიჩნევთ თავს?
_ პოლიტიკოსობა ურთიერთობაა! მე თუ მკითხავთ, სიყვარულიც კი, თავისი არსითა და აზრით, პოლიტიკაა!
_ სიყვარული პოლიტიკა კი არა ღმერთია!
_ იცით, რა? _ ღმერთთან ურთიერთობაც პოლიტიკაა, ანუ ადამიანი არჩევანს აკეთებს, რა კუთხით უნდა წავიდეს. არჩევანს თავად ღმერთი გაძლევს: ან კარგი გზით იარე ან ცუდითო. მოკლედ, პოლიტიკა არჩევანია და მთელი ამ 25 თუ 30 წლის განმავლობაში ადამიანები პოლიტიკას კი არა, პოლიტიკაში ყოფნისა და იქ საკუთარი თავის წარმოჩენის არჩევანს აკეთებდნენ.
ერთი სიტყვით, ერთადერთი, რაც ქვეყანას გადაარჩენს და ჩვენ, როგორც სახელმწიფო შევიქმნებით, მომავალი თაობის მენტალობა, აღზრდის მეთოდი და ისეთი გარემოს შექმნაა, სადაც ადამიანებს თანასწორობის პრინციპის შეგრძნება ექნებათ და იმასაც გაითავისებენ, რომ დაუსჯელობის სინდრომი არ არსებობს!
დიახ, ისეთი გარემო უნდა შევქმნათ, სადაც ვიღაცის შვილობა, ძმისშვილობა ვერ გადაწონის და არ იტყვიან, _ მერე რა, რომ დანაშაული ჩაიდინა, ვაპატიოთ და გამოსწორდებაო. ასე არ შეიძლება. გამოსწორება ვიღაცის შვილობით კი არა, იმით ხდება, როცა ყველა თავის საქციელზეა პასუხისმგებელი! მომავალი თაობა კი იმიტომ ვახსენე, რომ ის იმ გზით დადის, რომელსაც უფროსები უტოვებენ, ანუ მომავალი თაობისთვის მემკვიდრეობის გარდასახვა ძალიან რთულია.
_ ბატონო მიხეილ, თუნდაც ხორავას ტრაგედია იმიტომ მოხდა, რომ სუბელიანის ოჯახის არასრულწლოვანი წევრები დაუსჯელობის ეიფორიაში იყვნენ?
_ კი ბატონო, ასეა.
_ მენტალობის შეცვლა საკმაოდ რთულია.
_ დიახ, სწორედ ამაზეა საუბარი. ოჯახების უმეტესობა ბავშვებს ნებისმიერ სურვილს უსრულებს. რა თქმა უნდა, ყველას კარგად უნდა ეცვას, მაგრამ, ამავდროულად, ნასწავლი და აღზრდილიც უნდა იყოს. სამწუხაროდ, ჩვენთან უფროსი თაობის უმეტესობა შვილების აღზრდაზე კი არა, ჩაცმა-დახურვაზეა გადართული. არადა, უფროსი თაობა სხვა კუთხით უნდა იყოს მობილიზებული.
_ ანუ მშობლებს მოუწოდებთ, რომ შვილებს ტანსაცმელი აღარ უყიდონ?
_ ცხადია, არა, მაგრამ ტანსაცმლის ყიდვამდე ბავშვის ფსიქოლოგიური მართვის პრინციპი არსებობს, რომელსაც „50-50-ზე“ ჰქვია, ანუ თუ ბავშვი რამე მიუღებელს გააკეთებს, ხელი იმიტომ არ უნდა დააფარო, რომ შენი შვილია. ბავშვს რამეს იმიტომ არ უნდა დაჰპირდე, რომ კარგად მოიქცეს. მოზარდის ნებისმიერ საქციელზე პასუხისმგებელი მშობელია.
სხვათა შორის, ჩვენი სისხლის სამართლის კოდექსი ითვალისწინებს გარკვეულ დანაშაულს, როცა ბავშვის ქმედებაზე პასუხისმგებლობა მშობელს ეკისრება.
_ ე. ი. როცა დანაშაულს არასრულწლოვანი შვილი სჩადის, ამის გამო მშობელი ისჯება?
_ სასჯელი 14 წლის ასაკიდან იწყება. მანამდე კი ბავშვმა რაც უნდა ჩაიდინოს, არ ისჯება, თუმცა პასუხი მშობელს მოეთხოვება, თუმცა ეს მუხლი უმოქმედოა. გარდა ამისა, არსებობს „განრიდების“ ცნება _ თუ 14 წლამდე ასაკის ბავშვი დანაშაულს ჩაიდენს, შეიძლება თქვან, მოდი, განრიდება გავუკეთოთ და ვაპატიოთო.
_ 14 წლამდე ასაკის მოზარდმა მკვლელობაც რომ ჩაიდინოს, შეიძლება, რომ მას განრიდება გაუკეთონ?
_ არა, მკვლელობის პატიება არ ხდება, მაგრამ ჩხუბზე, ქურდობასა თუ ხულიგნობაზე განრიდებას აკეთებენ ხოლმე.
ქუჩაში ყოველთვის ის ლიდერობს, ვინც „შარიანი“ და ჩხუბისთავია, ამავდროულად, პატრონიც ჰყავს და შესაბამისად, რაც უნდა გააკეთოს, პატრონი ყველაფერს ულაგებს _ ის კი არა, შეიძლება, მასთან მყოფი პირები დაისაჯონ, ციხიდან გამოსულ არასრულწლოვანს კი უკვე სხვა გზა ეხსნება.
_ ეს „სხვა გზა“ რომელია?
_ დანაშაულის ხელმეორედ ჩადენის.
ჩვენ პატარა ერი ვართ. ჩვენი ტრადიციებით მეომრები და მებრძოლებიც ვართ _ ყოველთვის ჩვენს სამშობლოს ვიცავდით, თუმცა დღეს ეს პატრიოტიზმი აღარ არსებობს და ხელოვნურად არის ჩამკვდარი. აი, ნახეთ, რა პირობებში უწევთ ცხოვრება საქართველოდან წასულ ემიგრანტებს საფრანგეთში _ ისინი იქ ცხოვრების უფლებას ვერ იღებენ და ეს თითოეული ჩვენგანის პასუხისმგებლობაა.
_ უკაცრავად, ემიგრაციაში წასვლა პატრიოტიზმთან რა კავშირშია?
_ ძალიან ძნელია იმას, რაც ხდება, გამართლება მოუძებნო _ 4-5 წლის ბავშვი კარავში იმ მიზნით აცხოვრო, რომ უცხო ქვეყანაში, იქნებ, ცხოვრების უფლება მოგცენ.
_ ბატონო მიხეილ, ადამიანები ასეთ რისკზე იმიტომ მიდიან, რომ საქართველოში ცხოვრება დღითი დღე გაუსაძლისი ხდება. ამიტომ ვინც ქვეყნიდან შიმშილით სიკვდილს გაურბის, პატრიოტიზმს ვერ დავუწუნებთ!
_ რა თქმა უნდა და მეც სწორედ მაგას ვამბობ, რომ გარემოს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს _ როცა უყურებს, მისი ოჯახისთვის პრიორიტეტული რა არის, აი, აქედან იწყება ბავშვის, როგორც დანაშაულის გზაზე მავალის ჩამოყალიბება.
_ ყველაფერი ეს გასაგებია, მაგრამ მაინც არ მეუბნებით, რა გეგმა და იდეა გაქვთ საამისოდ, რომ მოზარდებში დანაშაულებრივი მენტალობა აღმოიფხვრას?
_ არასრულწლოვანი, რომელიც დანაშაულს ჩაიდენს, ციხეში არ უნდა წავიდეს.
_ აბა, სად უნდა წავიდეს?
_ არასრულწლოვანმა დამნაშავეებმა სასჯელი ციხეში კი არ უნდა მოიხადონ, არამედ მათთვის გასამხედროებული ბაზა უნდა შეიქმნას, სადაც წავლენ, მაგრამ იმ პირობებით კი არა, რომ, ვთქვათ, შაბათ-კვირას სახლში გამოუშვან.
ზოგადად, კრიმინალური სამყაროს მენტალობა ასეთია _ აი, ციხეში ვიჯექი, უკვე „ძველი ბიჭი“ ვარ და რასაც მინდა, გავაკეთებო, მაგრამ როცა არასრულწლოვანი დამნაშავე სამხედრო სისტემაში მოხვდება, იქიდან ისე ვეღარ გამოვა, როგორც „ძველი ბიჭი“.
_ არასრულწლოვანი დამნაშავეების გასამხედროებული დანაყოფი თავდაცვის სამინისტროს უნდა ექვემდებარებოდეს?
_ რა თქმა უნდა. ამ თემაზე დეტალურად საუბარი შორს წაგვიყვანს, მაგრამ ერთს აუცილებლად გეტყვით: ზოგმა შეიძლება იკითხოს, _ თუ არასრულწლოვანი მკვლელობას ჩაიდენს, ციხის ნაცვლად სამხედრო სამსახურში რატომ უნდა წავიდესო?
_ ეს ლოგიკური კითხვა იქნება, თან ისიც არ დაგავიწყდეთ, რომ დანაშაულს არასრულწლოვანი გოგონებიც სჩადიან. მათაც გასამხედროებულ შენაერთში ხომ ვერ გავუშვებთ?
_ არასრულწლოვანი გოგონებისთვისაც არსებობს ციხე, მაგრამ ციხე არც ამ დაწესებულებას უნდა ერქვას. ისე, სამხედროში ქალებიც ხომ არიან? აი, მაგალითად, ისრაელის სამხედრო ქვედანაყოფები ულამაზესი ქალბატონებით არის დაკომპლექტებული… გოგონას, რომელიც დანაშაულს სჩადის, ციხიდან გამოსვლის შემდეგ ყველა ისე აღიქვამს, როგორც კრიმინალს, დამნაშავესა და ნაციხარს. ამიტომ ის ყოველთვის კრიმინალებსა და დანაშაულის შემადგენელ ჯგუფებს ეძებს, სადაც განმეორებითი დანაშაულის ჩადენის დიდი შანსი აქვს.
ორგანიზებულ დანაშაულებრივ სამყაროში კიდევ ერთი ასეთი ცნება არსებობს _ თუ ადამიანს ოდესმე რომელიმე ძალოვან სტრუქტურასთან შეხება ჰქონია ან საჯარო სამსახურში მუშაობდა და უმაღლესი აქვს დამთავრებული, კრიმინალური სამყაროს სრულფასოვანი წევრი ვერ გახდება. შესაბამისად, ბავშვი, რომელიც არასრულწლოვანთა კოლონიაში მოხვდა, სრულწლოვანების ასაკის მიღწევის შემდეგ ე. წ. დიდების ციხეში გადადის, ანუ „მალალეტკებიდან“ „დიდების ციხეში“ გადასულს შესაბამისი სახელი და ის მოტივიც აქვს, რომ დანაშაული კიდევ ჩაიდინოს. ბავშვს კი, რომელიც დანაშაულის ჩადენის შემდეგ სამხედრო ქვედანაყოფში მოხვდება, დანაშაულის ჩადენის სურვილი აღარ გაუჩნდება.
_ სამხედრო ქვედანაყოფში არასრულწლოვანი დამნაშავე რამდენ ხანს უნდა დარჩეს?
_ ნებისმიერი დანაშაული სასჯელის ვადას ითვალისწინებს. შესაბამისად, სამხედრო ქვედანაყოფში არასრულწლოვანმა იმდენი ხანი უნდა გაატაროს, რამდენსაც მის მიერ ჩადენილი დანაშაულის სასჯელი გულისხმობს.
_ ე. ი., ბატონო მიხეილ, არასრულწლოვანთა კოლონიის გაუქმების იდეით გამოდიხართ?
_ არასრულწლოვანთა კოლონიას სახელი უნდა გადაერქვას და არასრულწლოვანთა სამხედრო ბაზა დაერქვას.
_ ისე, პრობლემა მხოლოდ სახელი არაა.
_ ცხადია და, სახელთან ერთად, სტრუქტურაც უნდა შეიცვალოს.
_ როგორ?
_ არ ვამბობ, რომ ბავშვებს იარაღთან უნდა ჰქონდეთ შეხება, მაგრამ მათ სამხედრო სწავლება უნდა გაიარონ. საერთოდ, ნებისმიერი მოზარდი პლასტელინივითაა და შესაძლოა, ისეთი ნიჭი აღმოაჩნდეს, რომ მისგან კარგი სამხედრო დადგეს.
_ ამ იდეას საკანონმდებლო ინიციატივის სახე მიეცემა?
_ დიახ. ეს ძალიან საინტერესო ნოვაციაა.
როცა არასრულწლოვანი დამნაშავე „მალალეტკებიდან“ გამოდის, ყველაფერს თავი რომ გავანებოთ, ოჯახი მას ვეღარ აკონტროლებს, რადგან უკვე სხვა მენტალობა და შეხედულება აქვს ჩამოყალიბებული, ანუ ის დამნაშავეთა სამყაროს, ასე ვთქვათ, ოჯახის წევრია.
_ სამწუხაროდ, ასეა, მიუხედავად იმისა, რომ ქურდული მენტალიტეტი და ქურდულ სამყაროსთან კავშირი ჩვენი კანონმდებლობით დასჯადია… თქვენს საკანონმდებლო ინიციატივას, როგორ ფიქრობთ, ხელისუფლება ან ოპოზიცია მხარს დაუჭერს?
_ იცით, რა არის? _ მხარს არც ერთი დაუჭერს და არც _ მეორე.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ მაგათი პრინციპი ასეთია _ ქვეყანა რაც უფრო არეულია, არ არსებობს ბალანსი და გარკვეული ანარქიაა, მართვა გაცილებით ადვილია. ეს „გათიშე და იბატონეს“ პრინციპია. როცა ყველაფერი ეს დაბალანსდება, წინა პლანზე ის ფასეულობა წამოიწევს, რომელიც თითოეული ჩვენგანისა და სახელმწიფო მმართველობისთვის ძალიან კარგი იქნება.
_ ე. ი., ქვეყანაში ქაოსი ოპოზიციასაც აწყობს?
_ ამას ვერ ვიტყვი, მაგრამ ვინც დღეს ოპოზიციაში გადავიდა, გუშინ ხომ უმრავლესობაში იყო, ანუ, თავის დროზე, ერთი გუნდი გახლდათ და დღეს სხვადასხვა მხარეს დგას. ვერ ვიჯერებ, როცა ერთი გუნდია და მერე, როცა თავს გარკვეული კონფლიქტი იჩენს, გამოდიან და ამბობენ ხოლმე, თურმე, ეს და ის რა ცუდი ყოფილაო. ერთმანეთის ლანძღვა-გინებას, ჭორაობას იწყებენ და შესაბამისად, ქვეყნისა და მომავალი თაობისთვის აღარ სცალიათ.
_ სხვათა შორის, არასრულწლოვანთა კოდექსი პარლამენტში ჩავარდა. რაც შეეხება თქვენს იდეას, ეს მისაღები, მგონი, არც მოსამართლეებისთვის იქნება და არც _ ადვოკატებისთვის, რადგან არასრულწლოვან დამნაშავეს ადვოკატი არ დასჭირდება. ამას გარდა, მოსამართლესთან „საქმის ჩასაწყობადაც“ აღარავინ ირბენს. თანაც, „მოზარდთა გასამხედროებული დაწესებულება“ საზოგადოებამ, შესაძლოა, ცუდად აღიქვას…
_ თუ წესიერი, ნორმალური და დემოკრატიული სახელმწიფოს მშენებლობა და ისიც გვინდა, რომ მომავალი თაობა ჯანსაღი იყოს, რა გვირჩევნია: მოზარდთა სასჯელაღსრულების დაწესებულებას კოლონია და ციხე ერქვას თუ გასამხედროებული ქვედანაყოფი? გასამხედროება იმას არ ნიშნავს, რომ მოზარდი აუცილებლად სამხედრო პირი გახდეს. ასეთი ქვედანაყოფი, ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, პატრიოტიზმის ვალდებულებას გააჩენს და მოზარდისთვის „ძველ ბიჭობა“ და „კაი ტიპობა“ აღარ იქნება ფასეული, ანუ ბავშვებიც ასე იფიქრებენ: თუ დანაშაულს ჩავიდენ, ციხეში კი არ გამიშვებენ, საიდანაც „კაი ბიჭის“ სახელით გამოვალ, არამედ, _ სამხედრო ბაზაზე და ჩემი „კაი ბიჭობაც“ დამთავრდებაო.
_ ანუ ეს მოზარდს დანაშაულის ჩადენაზე ხელს ააღებინებს?
_ დიახ და ამით კორუფციული მენტალიტეტიც აღმოიფხვრება.
_ როგორ?
_ წეღან განრიდება ვახსენე, რომელსაც მოზარდს იმიტომ აძლევენ, რომ მეორეჯერ დანაშაული აღარ ჩაიდინოს, მაგრამ განრიდება, სინამდვილეში, მხარეებს შორის მოლაპარაკებაა _ მშობლები ნაცნობს ნახულობენ ან ძალოვანი სტრუქტურის წარმომადგენლებს საჩუქრებს უკეთებენ. ეს უკვე კორუფციაა. ზოგადად, კორუფცია ისაა, როცა გამორჩენის მიზნით იმას იღებ, რაც ყველაზე მეტად გჭირდება. არასრულწლოვნის დანაშაულის შემთხვევაში განრიდება მოზარდისთვის დათვური სამსახურია. ჩემი ინიციატივის კანონად მიღების შემთხვევაში კი მშობლებსაც აღარ ექნებათ სურვილი, რომ ახლობელი მოძებნონ, რათა შვილს, რომელმაც დანაშაული ჩაიდინა, განრიდება გაუკეთონ. არ ვამბობ, რომ არავის არაფერი ვაპატიოთ, მაგრამ პატიება განრიდებას არ უნდა ნიშნავდეს, რადგან თუ ერთხელ განარიდებ, მოზარდი მეორედ უარეს დანაშაულს ჩაიდენს და ამის არაერთი ფაქტი ჩემს ახალგაზრდობაშიც ყოფილა და ახლაც არის.
ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, იგივე სტატისტიკით, სკოლებიდან იმდენი ცივი იარაღია ამოღებული, სასწავლო დაწესებულებებთან მანდატური კი არა, მთელი პოლიცია რომ დააყენონ, ამის აღმოფხვრა შეუძლებელია.
მოკლედ, კრიმინალური მენტალიტეტისკენ სწრაფვა უნდა ამოიკეტოს და იმას უნდა მივაღწიოთ, რომ არასრულწლოვანს დამნაშავეთა სამყაროს ინტერესი აღარ ჰქონდეს!
_ ბატონო მიხეილ, ადამიანს კორუფციისკენ აქვს მიდრეკილება და ამ მენტალობის აღმოფხვრა საქართველოში უფრო გაჭირდება. აი, მაგალითად, გასამხედროებულ ქვედანაყოფებში შესაძლოა, მხოლოდ ის დამნაშავე მოზარდები მოხვდნენ, რომლებიც უდედმამოდ იზრდებიან. მათ კი, ვისაც გავლენიანი „მამიკოები“ ჰყავთ, ისევ ხელს დააფარებენ. ეს საფრთხე ხომ რეალურია?
_ ეს აღარ მოხდება, რადგან კანონში ყველაფერი იმპერატიულად იქნება გაწერილი.
_ კანონებში ყველაფერი შესაძლოა, ახლაც იმპერატიულად არის ნათქვამი, მაგრამ ამ დღეში იმიტომ ვართ, რომ კანონები არ სრულდება.
_ დღეს ყველა კანონი კარგი არ არის, ანუ ერთი კარგი კანონია, ხუთი კი _ ცუდი და ეს ხუთი ცუდი კანონი იმ ერთ კარგს ფარავს. ამიტომ, შეიძლება, ისეც გაკეთდეს, რომ ერთი ახალი კანონის მიღების შემდეგ სხვა კანონებში ცვლილებების შეტანა სავალდებულო გახდეს!
არასრულწლოვანთა გასამხედროებული ქვედანაყოფი, პრაქტიკულად, ციხე იქნება, სადაც აღზრდის სხვა მეთოდიკა იარსებებს. ასეთ ქვედანაყოფში „მაყურებლები“ არ იქნებიან.
_ მესმის, მაგრამ გასამხედროებულ ქვედანაყოფში, ჯარის მსგავსად, შესაძლოა, „დედოვშინამ“ იფეთქოს.
_ ეს გამორიცხულია!
_ რატომ?
_ არასრულწლოვანთა გასამხედროებული ქვედანაყოფი მხოლოდ თავდაცვის სამინისტროს კი არ უნდა დაექვემდებაროს, არამედ მის მუშაობაში ფსიქოლოგებიც უნდა ჩაერთონ და მოზარდებმა ჩვეულებრივი საშუალო განათლება მიიღონ.
ზოგადად, გარემო უმნიშვნელოვანესია. ქუჩას ერთი წესი აქვს: ან კაცად გაგხდის, ან არაკაცად დაგტოვებს. „ქუჩის აკადემიას“ კაცად ძალიან ცოტა უქცევია, უმრავლესობა კი ქუჩაში დაღუპულა.
სხვათა შორის, მამაჩემი ამბობდა: „ყველა თავის საფიქრალით მიუყვება ნაცნობ ქუჩებს, ეს ქუჩაა ჩვენი ბედი: ზოგს კაცს ხდის და ზოგს აფუჭებს!“
_ ცნობილია, რომ მოზარდთა დანაშაულის პრევენციაზე ასევე არასრულწლოვანი დამნაშავეების გამოსწორებაზე უამრავი საერთაშორისო ორგანიზაცია მუშაობს. იმასაც ამბობენ, რომ ამ საქმეში ძალიან დიდი ფული კეთდება. თქვენი იდეით კი ვიღაცებს ფულის შოვნის წყაროს უკეტავთ. ამაზე არ გიფიქრიათ?
_ ყველაფერი ეს მესმის, მაგრამ ციხე ადამიანს, მით უმეტეს, მოზარდს, არ ასწორებს. ციხე სულ სხვა სამყაროა. შეიძლება, ერთეულები არიან, რომლებიც ციხეში გამოსწორდნენ, თან ამ შემთხვევაში, არასრულწლოვნებზე ვსაუბრობ. ნებისმიერი მოზარდი, რომელიც ციხეში თუნდაც ერთი თვეა ნამყოფი, იგივე უბანში სხვა ავტორიტეტით სარგებლობს და რაც უნდა წესიერი სამეზობლო ჰყავდეს, თანატოლები ცდილობენ, მას მიბაძონ და მთელი უბედურებაც აქედან იწყება.
მოკლედ, ბავშვს, რომელიც დანაშაულს ჩაიდენს, დამნაშავედ კი ნუ წარმოვადგენთ, არამედ, გასამხედროებულ ქვედანაყოფში გავუშვათ და ვნახავთ, რომ ყველაფერ ამით მენტალობა ძალიან შეიცვლება.
სხვათა შორის, საბავშვო კონვენციებს გადავხედე და შემიძლია, ერთმნიშვნელოვნად ვთქვა, რომ ეს ინიციატივა არასრულწლოვანთა უფლებებს არ არღვევს. პირიქით, დამნაშავე მოზარდებს საშუალებას ვაძლევთ, რომ ქვეყნის სრულფასოვან მოქალაქეებად ჩამოყალიბდნენ!
დღეს საქართველოში დანაშაულებრივი სინდიკატია. ამ ინიციატივის ამუშავების შემდეგ კი ახალგაზრდობის მენტალობა შეიცვლება და ეს „ბეზპრიდელიც“ სამუდამოდ გაქრება!
_ ბატონო მიხეილ, ამ თემას არ ეხება, მაგრამ რაკი გირგვლიანის ოჯახის პირველი ადვოკატი იყავით, შემთხვევით ვისარგებლებ და გკითხავთ: დღეს ხელისუფლებას ისე გამოჰყავს, რომ მურუსიძეს გირგვლიანის საქმეში არაფერი გაუფუჭებია და ლაშა ნაცვლიშვილმა ისიც თქვა, მურუსიძეს არაფრის გაკეთება შეეძლოო…
_ ნაცვლიშვილმა თავის სიბინძურეებს მიხედოს!
_ რას გულისხმობთ?
_ რა ვიცი, რაც მაგას გაკეთებული აქვს… ნურავისზე ნუ ილაპარაკებს!
_ მედალს მეორე კუთხიდან შევხედოთ: მურუსიძემ ის განაჩენი გამოიტანა, რა საქმეც პროკურატურიდან მიუვიდა.
_ პირდაპირ გეტყვით: სამწუხაროდ, მოსამართლეებს შეცდომა ხშირად მოსდით, ანუ როცა რამე ცვლილება არსებობს, სისხლის სამართლის კოდექსში ამ ცვლილების შეტანის თარიღი წერია და ჰგონიათ, რომ ეს ცვლილება ამ თარიღიდან მოქმედებს, მაგრამ წესი ასეთია: როცა პარლამენტი ცვლილებას იღებს, ეს პრეზიდენტთან იგზავნება და თუ ვეტო არ დაადო, ცვლილება ძალაში იმ დღიდან შედის, როცა პრეზიდენტი ხელს მოაწერს.
_ გირგვლიანის საქმესთან ეს რა კავშირშია?
_ მურუსიძე ამბობს, უფლება არ მქონდა, რომ პროკურატურისთვის მასალები უკან დამებრუნებინაო, მაგრამ ეს სიმართლეს არ შეესაბამება, ანუ პარლამენტის მიერ კანონში შეტანილი ცვლილება ჯერ ძალაში არ იყო შესული, რადგან პრეზიდენტს ხელი არ ჰქონდა მოწერილი.
_ ბატონო მიხეილ, თქვენი აზრით, „ოცნება“ მურუსიძეს კბილებით რატომ იცავს და რატომ „აპრავებს“?
_ სახელმწიფო შედგება სამი _ საკანონმდებლო, აღმასრულებელი და სასამართლო ხელისუფლებისგან. როცა ეს სამკუთხედი ერთადაა, სხვანაირი მართვა ხდება. მურუსიძე ყველანაირ დავალებას ძალიან კარგად ასრულებდა. ასევე კარგად ასრულებდა გიორგი ჩემიაც, რომელიც პირველი ინსტანციის მოსამართლე იყო _ ამხელა მოცულობის საქმე ხუთ დღეში განიხლა და იცით, რატომ? _ იმხანად მიხეილ სააკაშვილი აშშ-ში იმყოფებოდა და არსებობდა მოთხოვნა, რომ სანამ ჩამოვიდოდა, ამ საქმეზე განაჩენი დამდგარიყო.
_ ამას პირადად სააკაშვილი ითხოვდა?
_ ეს არ ვიცი, მაგრამ დღეში ხუთი პროცესი იმართებოდა. დღეს შალვა შავგულიძისთვის შავი ლაქის მოცხებასა და მურუსიძის გამართლებას იმიტომ ცდილობენ, რომ შალვამ პოლიტიკური გზა აირჩია _ მაჟორიტარობის კანდიდატია. მართალია, მაშინ პოლიტიკაში არ ვიყავი, მაგრამ ქორეპისკოპოსმა იაკობმა გირგვლიანის საქმეში ლამის ახალაიების აგენტად მომნათლა _ ეს იმიტომ გაკეთდა, რომ „ციანიდის საქმეში“ ხელს ვუშლიდი. დღეს, როცა გაიგებენ, რომ პარტია „კანონი და სამართალის“ აღმასრულებელი მდივანი ვარ, ჩემზეც იტყვიან, რამიშვილი ცუდია, ჩინჩალაძე და მურუსიძე კი კარგები არიანო.

გიორგი აბაშიძე