„ქრონიკა+“-ს ცნობილი ქართველი სოპრანო, თამარ ივერი, ექსკლუზიურად ესაუბრება:
_ ქალბატონო თამარ, თქვენი კოლეგები საკმაოდ ხმაურიანი პოლიტიკური განცხადებებით გამოირჩევიან. თქვენ ერიდებით პოლიტიკაზე საუბარს თუ?
_ თავის დროზე მეც ხმაურიანი განცხადებებით გამოვირჩეოდი, თუმცა შემდეგ დავფიქრდი და ვთქვი, რომ ჯობს, სხვებმა ილაპარაკონ-მეთქი. რატომღაც, ყოველთვის ისე ხდებოდა, რომ მე ვლაპარაკობდი, სხვები კი თეთრი და ფუმფულები რჩებოდნენ. მივესალმები, რომ ჩემი კოლეგები ნელ-ნელა გააქტიურდნენ. კარგია, რომ მათთვის მთავარი მხოლოდ ნოტის აღება და სიმღერა არაა, არამედ ისინი საზოგადო მოღვაწეებად იქცნენ. რამდენიმე წლის წინ ბევრ მათგანს ვერაფერს ათქმევინებდი, ბევრს თავის ნაჭუჭში ყოფნა ერჩივნა და სხვათა შორის, ზოგ-ზოგიერთი დღესაც ასე არის. სოციალურ ქსელებს თუ გადავხედავთ, უკვე ბევრი გააქტიურდა და თავიანთ აზრს ხმამაღლა აფიქსირებს.
_ ადვილი არაა, უყურებდე ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებს და, როგორც ამ ქვეყნის მოქალაქეს, რეაქცია არ გქონდეს. თქვენზე რამდენად მოქმედებს საქართველოში მიმდინარე პროცესები, განსაკუთრებით კი ბოლო პერიოდში განვითარებული მოვლენები?
_ ძირითადი ნაწილი უცხოეთში ვცხოვრობ და, რა თქმა უნდა, საქართველოში რომ ჩამოვდივარ, ჩემზეც ისევე მოქმედებს ყველაფერი, როგორც _ სხვებზე. რაღაცები კეთდება, თუმცა სოციალურმა პრობლემებმა წინ წამოიწია და ჩემ გარშემო მყოფი ადამიანები, ახლობლები, მეზობლები, ნათესავები სასოწარკვეთილებაში არიან ჩავარდნილი, ხვალინდელი დღის იმედი დაკარგეს. რთული ვითარებაა ეკონომიკაში, ლარი საერთოდ გაუფასურდა. კატასტროფულად გარბის ევრო, დოლარი, ჩემს აქ ყოფნაში ძალიან გაძვირებულა საწვავი. ადრე თუ 50 ლარში 23-24 ლიტრი საწვავი მომდიოდა, დღეს 18 ლიტრი მომდის. ქვეყანაში არასტაბილურობის შეგრძნებაა. გარდა ამისა, ძალიან ბევრ ადამიანს სესხი დოლარში აქვს გამოტანილი, რომელსაც ლარით დაფარვა უწევს. ახლა, როგორც ვიცი, პარტიის ხელმძღვანელი, ბატონი ბიძინა, ყველას დაჰპირდა, რომ ერთ წელიწადში გამოასწორებს სიტუაციას და ვნახოთ, რა იქნება.
არავინ იფიქროს, რომ ჩვენ, მომღერლები, დალხენილად ვცხოვრობთ. არა, უბრალოდ ის, რომ ჩემი მეზობელი, ახლობელი, ნათესავი თუ მეგობარი ვალებში იხრჩობა ან ცუდად არის, ყველაფერი მეც მეხება და ძალიან მოქმედებს. არ იცი, რა წუთში რა „სიურპრიზს“ მოგიმზადებს მთავრობა, რა კანონს შემოიღებენ… ძალიან უსაფუძვლოდ ცვალეს ეს კანონები, თითიდან გამოწოვილი საკითხები წამოწიეს წინ, დისკრიმინაცია, მარიხუანა და ა. შ. ქვეყანას სხვა, ბევრად უფრო მნიშვნელოვანი და უზარმაზარი პრობლემები აქვს, ვიდრე მარიხუანას დეკრიმინალიზაცია. ზედმეტად მიმაჩნია ადამიანისთვის რაღაცა ვალის განულება ან თანხის ხელში მიცემა. მომეცი სამსახური და დამასაქმე, რათა ხვალ, ზეგ ჩემი შემოსავალი მქონდეს. ჩემი შემოსავლით დავფარავ ვალებს და არა ისე, რომ დღეს დამიფარო ვალები და ხვალ ისევ მშიერი ვიყო.
_ თუ გავითვალისწინებთ, რომ ეს ყველაფერი წინასაარჩევნოდ მოხდა, ამომრჩევლის მოსყიდვად შეიძლება შევაფასოთ. თქვენ არ დაგრჩათ ეს შეგრძნება?
_ ასეც არის. უცხოელმა დამკვირვებლებმა ძალიან კარგად აღნიშნეს, რომ ეს არ იყო დემოკრატიული პროცესი. თუნდაც ის, რომ ადამიანს არჩევნების წინ ასეთ რაღაცას სთავაზობ და მეორე დღეს პურს აძვირებ. თქვენ წარმოგიდგენიათ, ემანუელ მაკრონმა ან დონალდ ტრამპმა რომ იგივე გააკეთოს, იმ ქვეყნის ოპოზიცია თუ დემოკრატიული ორგანიზაციები ერთ ამბავს ატეხავენ და აუცილებლად უკურეაქციას მიიღებენ მოსახლეობაში. ავსტრიაში ვცხოვრობ და სულ მაინტერესებს, რომელი პარტია ლიდერობს, რატომ ლიდერობს, რა პროგრამა აქვთ, რისთვის აირჩია ხალხმა, როგორ ტარდება არჩევნები და ა. შ. ასევე ვარ საქართველოშიც, ყველაფერი მაინტერესებს.
_ საპრეზიდენტო არჩევნებში იყავით ჩართული?
_ არჩევნები სადაც ტარდება, ყველგან ჩართული ვარ. ჩვენი საქმე მხოლოდ ნოტების აღება და სიმღერა არ არის. სანამ ახალგაზრდა ხარ, შეგიძლია გული იჯერო სიმღერით, მაგრამ როდესაც 40 წელს გადასცდები, საზოგადოება შენგან გაცილებით მეტს ითხოვს. ზოგი მთელი ცხოვრება თავის ნაჭუჭში რჩება და სიმღერის იქით არ უნდა არაფრის გაკეთება და ასეთი მომღერლები ისტორიაში რჩებიან, მაგრამ უფრო მეტად რჩებიან ისეთები, რომლებიც თავისი ქვეყნისთვის სასიკეთოს იტყვიან. ეგრე ილია ჭავჭავაძესაც შეეძლო, მარტო მწერლად დარჩენილიყო და ეწერა მხოლოდ თავისთვის, მაგრამ სწორედ იმიტომ იყო ილია და იმიტომ გახდა ილია მართალი, რომ ქვეყნის ბედი აღელვებდა.
_ თქვენ როგორ წარმოგიდგენიათ საკუთარი თავი მომავალში?
_ ჩემს თავს არა მხოლოდ სიმღერაში და სცენაზე, არამედ საზოგადოებრივ, აქტიურ ცხოვრებაში ვხედავ. მარადიული კარიერა არ არსებობს, შეიძლება გავიდეს წლები და შევქმნა რაღაც პროექტი, დავაარსო კომპანია, რადგან მომღერლის ცხოვრება, გინდა-არ გინდა, მაინც არასტაბილურია, კონტრაქტებზე ხარ დამოკიდებული. შეიძლება, ერთ თვეს გქონდეს 5-6 კონტრაქტი, მეორე თვეს _ არაფერი. როდესაც 50-55 წელს გადავცდები, აუცილებლად გავაკეთებ ჩემსას, შევქმნი საკუთარს, ეს შეიძლება იყოს კომპანია, პროექტი, აკადემია, ფესტივალი ან კონკურსი, არ ვიცი ჯერ წინასწარ.
_ პოლიტიკაში წასვლას გამორიცხავთ?
_ ასეთი გამოთქმაა: არასოდეს თქვა არასოდესო. ამ გადმოსახედიდან ზუსტად ვიცი, რომ ძალიან აქტიურობას, პარტიის თავმჯდომარეობას, მაია წყნეთელობას ან ჟანა დ’არკობას არ ვაპირებ. ჩვენი საზოგადოება მაინც არაა ამისთვის მზად. მით უმეტეს, ჩემი კოლეგის მაგალითზე დავინახე, თუ როგორ წარიმართა მისი საარჩევნო და პოლიტიკური ცხოვრება. საზოგადოება ყოველთვის იმას განსჯის, რომ მომღერლის საქმე არ არის პოლიტიკა და მომღერალი არ უნდა იყოს პოლიტიკური ლიდერი, რატომღაც, სულ თავში გვიკაკუნებენ. არადა, ამ დროს ნებისმიერი მომღერალი რიგით პოლიტიკოსს ბევრად სჯობს. მომღერალს მრავალი პრიორიტეტი აქვს: ერუდიცია, მთელი მსოფლიოს სცენებზე გამოსვლა, შეხვედრები ელჩებთან, სახელმწიფო ლიდერებთან, ნებისმიერმა მომღერალმა იცის სამი თუ ოთხი უცხო ენა. ასე რომ, ასე ხელწამოსაკრავები არ არიან მომღერლები.
მაპატიეთ, მაგრამ ვიღაცა გამოვა, რომელიც გუშინწინ ჩამოვიდა ქალაქში, რომელსაც გაურკვეველი და საეჭვო სახის დიპლომები აქვს აღებული, შეიძლება რუსულის მეტი არც იცის და სწორედ ასეთი ადამიანები გამოვლენ და ყვირიან, რომ მომღერლის საქმე პოლიტიკა არ არისო. ნებისმიერი მომღერალი ასეთ პოლიტიკოსს აჯობებს თავისი ცხოვრებისეული თუ კარიერული გამოცდილებით და განათლებით. ამიტომ მიმაჩნია, რომ მომღერალს შეუძლია, წარმატებული კარიერის შემდეგ ასეთივე წარმატებული იყოს პოლიტიკაშიც. მომღერლობა, ისევე როგორც პოლიტიკოსობა, არის დიდი ნიჭი. თქვენ როგორ ფიქრობთ, ამერიკაში ან ევროპაში, ვიღაცა კანცელარიის „თაგუნიას“ უფრო მეტი ამომრჩეველი ეყოლება თუ ბიონსეს? ხელოვანი ხალხი, ამ მხრივ, ყოველთვის გამარჯვებულია, რადგან ამომრჩეველს მათი უფრო მეტი ნდობა აქვს.
_ საქართველოს პირველ ქალ პრეზიდენტზე რას გვეტყვით? მოგწონთ?
_ მისასალმებელია. ქვეყანა, სადაც თამარს ერქვა მეფე და არა დედოფალი, ყოველთვის იმსახურებდა ქალ პრეზიდენტს, ოღონდ მაშინ, თუკი ეს იქნებოდა თავისუფალი და დემოკრატიული წესით არჩევა, თუკი ის მართლა იქნებოდა ხალხის რჩეული.
_ კულტურის პოლიტიკა და ორად გაყოფილი საზოგადოება, მათ შორის, ინტელიგენცია. მგონი, მსგავსი რამ მხოლოდ ჩვენს ქვეყანაში ხდება. ასეა?
_ ნამდვილად. ხელოვანთა ნაწილი კარგ პირობებშია, ნაწილი კი ჩრდილში დგას. მიმაჩნია, რომ ეს ასე არ უნდა იყოს. ამერიკაში ხელოვანი ხალხი გამოდის, თამამად და ხმამაღლა ლანძღავს დონალდ ტრამპს და არა მარტო… ადრე, მაგალითად, ჯულია რობერტსი გამოვიდა და ხმამაღლა განაცხადა, რომ ჯორჯ ბუში არასოდეს იქნებოდა მისი პრეზიდენტი, მაგრამ ამის გამო ჰოლივუდში ის არავის დაუბლოკავს, როლები არ ჩამოურთმევიათ. აქ, სამწუხაროდ, პირიქითაა, ინტელიგენცია ორ ნაწილად გაიყო. ვინმე რომ გამოვიდეს და განსხვავებული აზრი თქვას, ჩათვალეთ, რომ რაღაცა კუთხით დაიბლოკება, ამიტომ ყველა ერიდება საკუთარი აზრის ხმამაღლა დაფიქსირებას. ძირითადად ის ადამიანები საუბრობენ თამამად, რომლებიც ევროპაში მოღვაწეობენ, რადგან მათი შემოსავლის წყარო სწორედ უცხო ქვეყანაა და არა საქართველო. სამწუხაროდ, შავ-თეთრი პოლიტიკა გვაქვს.
_ ქალბატონო თამარ, წლების წინ ჰომოფობიური განცხადების გამო „ოპერა ავსტრალიამ“ კონტრაქტი შეგიწყვიტათ. დღეს რა ხდება, აღდგა თქვენ შორის თანამშრომლობა?
_ პირველ რიგში. მინდა აღვნიშნო, რომ იმ მომენტში მე საჭირო მსხვერპლი აღმოვჩნდი და მიმაჩნია, რომ ეს იყო კარგად გამიზნული ბინძური კამპანია ჩემ წინააღმდეგ. შემდეგ, როგორც გავიგე, ორგანიზაციამ, რომელმაც ეს ყველაფერი დამიგეგმა და მოაწყო, დიდი გრანტები მიიღო. მოკლედ, ასეთი ბინძური გზებით ცნობილ მომღერლებსა და ადამიანებს ჩირქს სცხებდნენ. საშინელება იკადრეს, წერილი დააგზავნეს მსოფლიოს ყველა წამყვან თეატრში და ლამის BBC-ის დონეზე გადაიცა ეს ინფორმაცია. სამწუხაროდ, ეს თემა აიტაცეს ქართულმა ტელევიზიებმა, პრესამ, სოციალურმა მედიამ და აბოსლუტურად ყველამ.
_ ალბათ, თქვენგან არ ელოდნენ, რომ მსგავს საკითხს შეეხებოდით.
_ არ ელოდნენ სხვა მომენტია, მაგრამ იქ შეიძლება სხვა ყოფილიყო ჩემ მაგივრად. უბრალოდ, მაშინ 17 მაისი იყო, შესაბამისად, მაქსიმალურად ეძებდნენ საკვებს, როგორც დამშეული მგლები, ცნობილ ადამიანებზე სამხილებს ეძებდნენ, უნდოდათ, მსხვერპლი ეპოვათ და ამ მსხვერპლის ნიადაგზე გრანტები მოეპოვებინათ. ასეთი აღმოვჩნდი მე. სხვათ შორის, ჩემს მეგობრებს მოვუბოდიშე, ვინც სხვანაირად გაიგო ჩემი ნათქვამი, მაგრამ ეს გაკვეთილი ღირდა იმისთვის, რომ ბევრის სახე დამენახა.
ყველაზე საოცრება ის იყო, რომ საპატრიარქომ დამირეკა და მითხრა, _ ბოდიში რატომ მოიხადეო? მე მათ ავუხსენი, თუ რის გამო მოვიხადე ბოდიში და ჩემმა ბოდიშმა თუ ასე ძალიან იმოქმედა თქვენზე, რატომ არავინ გამოვიდა საპატრიარქოდან და არ დამიცვა მაშინ, როდესაც ისინი მჯიჯგნიდნენ და მწიწკნიდნენ-მეთქი?! ვიღაცამ ჩემ წინააღმდეგ ხომ გააგზავნა წერილი თეატრში, რომ თამარ ივერს გაუუქმდეს სპექტაკლებიო, საპატრიარქომ რატომ არ გაუგზავნა იმავე თეატრს საპასუხო წერილი, თუნდაც პატრიარქის სახელით ეთქვათ, რომ ეს იყო ბინძური კამპანია და არავინ დაუშვას მისი, როგორც ხელოვანის, მომღერლის დამუხრუჭება.
_ როდესაც ეს უთხარით, რა გითხრეს?
_ საპატრიარქოს წარმომადგენელი დაიბნა და მეუბნება: თქვენ უნდა მიგემართათ საპატრიარქოსთვის და რეაგირებას აუცილებლად მოახდენდაო. ეს დაუშვებელია, როგორც სანთელს აქვს ყველა პირი ღმერთისკენ და ყველა მხარეს იყურება, ასევე უნდა იყოს საპატრიარქოც. ისინი უნდა ხვდებოდნენ ვის უჭირს, ვის უნდა დახმარება, ვინ არის განსაცდელში, ვინ არის უდანაშაულო მსხვერპლი ქალაქში, უნდა მფარველობდეს თავის მრევლს, ქრისტიან შვილებს, მით უმეტეს, როცა საქმე ეხება გახმაურებულ საქმეებს. საბჭოთა კავშირში ხომ არ ვცხოვრობთ, რომ განცხადებით მივსულიყავი საპატრიარქოში, რათა დავეცავი.
მადლობა ღმერთს, რომ მე მიცნობენ ევროპაში, როგორც პროფესიონალს და თეატრებში, სადაც წლების მანძილზე მიმუშავია, დიდ პატივს მცემენ და ამ წლების მანძილზე არც ერთი პრეცედენტი არ ყოფილა ჩემზე, რომ ვინმეს ეთქვა, ჰომოფობი ხარო ან ჩემი რაიმე განცხადებით ვინმეზე ზეწოლას ვახდენდი. პირიქით, ჩემმა მეგობრებმა, კოლეგებმა, განსხვავებული სექსუალური ორიენტაციის მქონე ადამიანებმა, ძალიან დიდი მხარდაჭერა გამომიცხადეს.
ახლა მოგიყვებით ერთ ამბავს, რომელსაც, სხვათა შორის, პირველად ექსკლუზიურად თქვენს გაზეთს ვუყვები: რამდენიმე კვირის წინ ერთ ადამიანს დავეხმარე. ეს იყო ძალიან რთული სამუშაო პერიოდი, ღამის თენება, უამრავი თარგმანი, დოკუმენტების შევსება, ავსტრიაში კონკრეტულ ორგანიზაციებთან კონტაქტი და მე, როგორც საოპერო მომღერალი, თავდებად დავუდექი ერთ ადამიანს და სწორედ ამის მერე ერთ-ერთმა ქართველმა ტრანსგენდერმა ქალბატონმა ავსტრიაში ცხოვრების უფლება მიიღო. მან მიიღო თავშესაფარი, აქვს საბუთი, რასაც სხვები წლების განმავლობაში ელოდებიან. ამ ადამიანმა ძალიან კარგად აიწყო ცხოვრება, საკამოდ ცნობილი პიროვნებაა, თუმცა ამ ყველაფერზე, სავარაუდოდ, თავად ისაუბრებს, ამიტომ ვიკავებ დასახელებისგან თავს. ამ ადამიანმა მომმართა და მიხარია, რომ მისთვის შევძელი დახმარება. ამის შემდეგ ვინც თამარ ივერზე იტყვის ჰომოფობიაო, პირიქით უნდა აგოს პასუხი…
_ წარმომიდგენია, როგორ იმოქმედა ამ ბულინგმა თქვენზე, როგორც ქალზე. მახოვს, ძალიან ბევრი სიბინძურე გავრცელდა. გაგიჭირდათ გამკლავება?
_ ძალიან რთული პერიოდი გამოვიარე. მიწვევები რაც მქონდა, ყველაფერი გაიყინა და გაუქმდა. მოხდა პროდუქციების გაცვლა და დაპაუზება. ყველაფერმა ორი წლით გადაიწია, რამაც ძალიან დამაზარალა. იცით, რა მიკვირს? როდესაც ლაპარაკობენ დემოკრატიაზე, სიტყვის თავისუფლებაზე, ადამიანის უფლებებზე, ბულინგზე, ეს არ იყო ჩემი დაბულინგება? შეიძლება, რომ ამის გამო გაუუქმო კონტრაქტები, მოითხოვო ამ ადამიანის გასრესა, გაუბედურება? მე თუ ცუდი ვარ, შენ დამანახე, რომ კარგი და ჰუმანური ხარ, შენ გამომიწოდე მეგობრობის ხელი, შენ დამაჯერე და მითხარი, რომ თამარ, შენ შეცდი. ზიზღს ზიზღით რატომ პასუხობ? ეს არ იყოს ჩემი უფლებების დარღვევა? სად იყვნენ მაშინ ადამიანთა უფლებების დამცველები? ყველა გაჩუმებული იყო და სოროდან იყურებოდა. ამიტომ არ მჯერა ამ ადამიანთა უფლებების დამცველთა ორგანიზაციების. იქ სახალხო დამცველიც იყო, მაგრამ არავის ხმა არ ამოუღოა. რაც იყო იყო, ამ ყველაფერმა ჩაიარა. ცხოვრებაში ბევრ რაღაცას მივხვდი, ძალიან კარგად წამადგა, მიუხედავად იმისა, რომ წლები დავზარალდი და ალბათ, ეს ასე უნდა მომხდარიყო.
_ დღეს რა ხდება თქვენს შემოქმედებაში. რა გეგმები გაქვთ?
_ ამერიკაში მივდივარ, სადაც საკმაოდ რთული და ძალიან კარგი რეპერტუარი გამაქვს. ვფიქრობ, რომ ამ კონცერტებს დიდი რეზონანსი ექნება. დარაბზი, სადაც უნდა ვიმღერო, მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესოა, თუმცა წინასწარ არ დავასახელებ. შემდეგ ჩავდივარ იტალიაში ჩემს ბავშვებთან და იქ შევხვდები შობა-ახალ წელს. იანვარში კი ვენაში მივდივარ, სადაც ასევე სამუშაო მაქვს. გარდა ამისა, თბილისის ოპერის თეატრში დაიდგმება განუმეორებელი ვერდის „დონ კარლოსი“ და შეიძლება პრემიერა ვიმღერო. „დონ კარლოსი“ ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ოპერაა. ის ნამღერი მაქვს მსოფლიოს წამყვან თეატრებში და თბილისის ოპერის ხელმძღვანელობას დიდი სურვილი აქვს, რომ აქ ვიმღერო.
_ მახსოვს, თქვენ თბილისის ოპერის ყოფილ სამხატვრო ხელმძღვანელ დავით კინწურაშვილთან დაპირისპირება გქონდათ. მას კორუფციაში ადანაშაულებდით. დღეს სამხატვრო ხელმძღვანელი შეიცვალა და მასზე რას გვეტყვით?
_ არა მარტო კორუფციაში ვადანაშაულებდი. ოპერას სჭირდება ისეთი ადამიანი, ვინც თვითონ არის თეატრის მცოდნე, ვინც გაზრდილია ოპერაში, ვინც კარგად იცნობს ამ სფეროს, ადამიანი, რომელსაც ნადირიჟორები აქვს უამრავი, იცნობს ოპერის ყველა მომღერალს, თანამშრომელს, შეუძლია კარგისა და ცუდის გარჩევა, ამოცნობა, უნდა ჰქონდეს პროფესიონალური ყნოსვა. რამდენადაც ვიცი, ამ ადამიანს შეთავსებული ჰქონდა სამხატვრო ხელმძღვანელობა, მთავარი დირიჟორობა, თეატრის დირექტორობა და აბსოლუტურად ყველაფერი. იგრძნობოდა, რომ ოპერა მისი არ იყო, ის პროფესიონალიზმი არ ჰქონდა. გარდა ამისა, თეატრი ვერ ახერხებდა ნორმალურად ფუნქციონირებას, სპექტაკლების მოზიდვას, დადგმას. ამ ყველაფერს დაემატა თანხების უმიზნოდ გაფლანგვა-გამოყენება, მერე თეატრის დარბაზები ქირავდებოდა რაღაც ღონისძიებებზე, იმართებოდა დახურული სპექტაკლები ვიღაც მილიონერების შვილის ქორწილებზე და მხოლოდ ბალეტი ფუნქციონირებდა. თეატრმა თავისი ფუნქცია, სახე დაკარგა. მომღერლები მოტივაციის გარეშე დარჩენენ, სპექტაკლები ათასში ერთხელ ტარდებოდა და ეს არ ყოფილა მხოლოდ თამარ ივერის პროტესტი, ეს იყო მთლიანი შემოქმედებითი დასის ამოძახილი, ყველას დაუგროვდა სათქმელი. თეატრი მას სჭირდებოდა საკუთარი კარიერისთვის, საკუთარი მეს წამოსაწევად, რომ ხვალ და ზეგ რომ გაათავისუფლებდნენ, ის, როგორც თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, ევროპაში კარგ სამსახურს იპოვიდა. სწორედ ამისთვის სჭირდებოდა.
რაც შეეხება თეატრის ამჟამინდელ სამხატვრო ხელმძღვანელ ბადრი მაისურაძეს, ის პროფესიონალი ადამიანია, საოპერო საქმიანობაში მან თავისი ადგილი დაიმკვიდრა, საკუთარი სიტყვა თქვა და კიდევ იტყვის მომავალშიც. მიმაჩნია, რომ ძალიან კარგ ფორმაშია და შესანიშნავად მღერის. თეატრში გამოცოცხლება იგრძნობა. თეატრმა ბევრად უფრო წინ წაიწია და მომღერლებს მეტი მოტივაცია გაუჩნდათ. ჩემი სურვილი იქნება, რომ კვირაში ორჯერ მაინც იყოს რაღაც საოპერო სპექტაკლი.
_ დაბოლოს, რა არის თამარ ივერის მთავარი სათქმელი?
_ მინდა, რომ ჩემი ხალხი წელში გამართული იყოს. ხალხი პოლიტიკურად ორად გაიყო. არ მინდა, პატარა ბავშვმა იცოდეს, ვინ არის თავდაცვის მინისტრი, შინაგან საქმეთა მინისტრი, პროკურორი ან ვინმე სხვა. ძალიან პოლიტიზებული გახდა ხალხი. ისე გადის ცხოვრება, რომ ხალხი ცხოვრებისგან სიამოვნებას ვერ იღებს. მინდა, რომ გაბრწყინებულს ვხედავდე საქართველოსა და ჩემს ხალხს. როდესაც შევარდნაძის ხელისუფლება შეიცვალა, პირველი 5 წელი გამონათება იყო, მერე კი ყველაფერი რაღაცნაირად ისევ უკან წავიდა. ეს სამწუხაროა. ვგრძნობ, რომ ხალხი ბედნიერი არაა, თუმცა მჯერა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება და უკეთესი მომავლის იმედი მაქვს.

გიორგი საკარული