ნენე ინჯგია

საქართველოში რომ რეალური პოლიტიკა არ კეთდება, ეს დიდი ხანია, ჩვეულ მოცემულობად იქცა. გარდა ამისა, უკვე 1 წელიწადზე მეტია, რაც მესამე პრეზიდენტის პატიმრობა დღის წესრიგის მთავარი თემაა. გასულ კვირას კი მიხეილ სააკაშვილის ჯანმრთელობის მდგომარეობა იმდენად დამძმდა, რომ როგორც მისი ადვოკატები და ოჯახის წევრები აცხადებდნენ, „ფეხზე წამოდგომაც კი უჭირდა“. ამის მიუხედავად, „ქართული ოცნების“ ლიდერები ჯიუტად ამტკიცებდნენ, რომ ეს მორიგი „პოლიტიკური სპეკულაცია“ იყო.

რა არის ის ნიშნული, რის შემდეგაც ხელისუფლება დაიჯერებს, რომ მიხეილ სააკაშვილის მდგომარეობა მართლაც მძიმეა და ადეკვატურად უნდა იმოქმედოს? როგორია ივანიშვილის დამოკიდებულება სააკაშვილის თემის მიმართ? აქვს თუ არა ოპოზიციურ სპექტრს რესურსი ძალების აღსადგენად?
ამ თემების შესახებ „ქრონიკა+“ ესაუბრა პოლიტოლოგ გია ხუხაშვილს:

_ ბატონო გია, მიხეილ სააკაშვილის მდგომარეობა უკიდურესად მძიმეა, _ ამის შესახებ ინფორმაცია „ვივამედის“ კლინიკურმა დირექტორმა, ზურაბ ჩხაიძემაც დაადასტურა. „ქართული ოცნების“ ლიდერები კი მაინც აცხადებენ, რომ ეს ყველაფერი პოლიტიკური სპეკულაციაა. რით ახსნით მიხეილ სააკაშვილის გარშემო მიმდინარე პროცესებს?
_ სამწუხაროდ, ეს დრამა, რაც სააკაშვილის ირგვლივ ვითარდება, გუშინ არ დაწყებულა. გასაგებია, რომ ეს არის ერთ-ერთი ტალღა. ვფიქრობ, ეს არ არის ის თემა, სადაც ჩვენ შეიძლება პოლიტიკაზე ან სხვა რამეზე ვისაუბროთ. ეს თემა უკვე იქცა წმინდა ჰუმანიტარულ საკითხად, ანუ ადამიანის პირად ბედთან, ჯანმრთელობასთან და, შეიძლება ითქვას, პირად ტრაგედიასთან გვაქვს საქმე. შესაბამისად, პრობლემას ყველა ამ კუთხით უნდა უყურებდეს. სამწუხაროდ, პოლიტიკური ელიტა და მხარდამჭერების დიდი ნაწილი ასე არ ხედავს სურათს. ფაქტობრივად, მიხეილ სააკაშვილის სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხი ამ პოლიტიკური თამაშების ნაწილი გახდა _ ეს არის ხელისუფლების მთავარი დანაშაული, როდესაც ადამიანის ბედს უყურებს პოლიტიკური სარგებლის პრიზმაში და არა მისი სიცოცხლისა და ჯანმრთელობის პრიზმაში.
_ ის, რომ მხოლოდ და მხოლოდ პოლიტიკური სარგებლის პრიზმაში უყურებენ მიხეილ სააკაშვილის ჯანმრთელობის მდგომარეობას და არა მისი სიცოცხლისა და ჯანმრთელობის პრიზმაში, რა განაპირობებს ასეთ დამოკიდებულებას?
_ ეს არის ხელისუფლების ერთადერთი აქტივი და მას ენანება ამ აქტივის დაკარგვა. ხელისუფლება ხომ პოლიტიკურ წარმატებას არა იმით აღწევს, რომ თვითონ კარგია, ის ამ წარმატებას აღწევს იმით, რომ მეორე პოლუსს ქმნის და მის დემონიზაციას უწყობს ხელს, შემდეგ კი „მგელი მოდის, მგელი მოდის“ ისტორიის მოყოლას. ცუდსა და უარესს შორის არჩევანს სთავაზობს, ანუ უწყვეტად ნეგატიური ხაზი უჭირავს. მეორე პოლუსზე კი მუდმივად ვხედავდით დემონიზაციას მიშათი და „ნაციონალური მოძრაობით“. შესაბამისად, სააკაშვილი მათთვის არის აქტივი, რის ბაზაზეც ადამიანებს აძლევენ ცუდსა და უარესს შორის არჩევანს და ამტკიცებენ, რომ თვითონ კარგები კი არ არიან, არამედ ამტკიცებენ იმას, რომ მიშა მათზე უარესია. ეს ისტორია არაერთხელ გაათამაშეს და, პრინციპში, შეიძლება ითქვას, წარმატებულადაც. შესაბამისად, ჩვენ თუ ვფიქრობთ, რომ ხელისუფლებას მიშას პოლიტიკიდან წასვლა აწყობს, ეს ასე არ არის. სინამდვილეში ხელისუფლებას პოლიტიკიდან მიშას წასვლა არ აწყობს, რადგან თუ ის პოლიტიკიდან წავა, მაშინ მეფე შიშველი რჩება. ასეთ შემთხვევაში რა არგუმენტი აქვთ იმისა, რომ ხელისუფლებაში დარჩნენ? ისინი ხომ ამბობენ, მე თუ არ ვიქნები, მაშინ მიშა დაბრუნდება და კიდევ უარესი იქნებაო. მათი იდეოლოგიური და პროპაგანდისტული ხაზი ხომ ეს არის, _ მიშა თუ აღარ დაბრუნდება, მაშინ არგუმენტი რჩება ხელისუფალს, რომ ისევ იქნება არჩეული, _ ეს არის ხელისუფალის პრობლემა. შესაბამისად, როდესაც ადვოკატები ან სხვები ამბობენ, რომ მიშა წავა და პოლიტიკას დატოვებს, ამიტომ ის არანაირ საფრთხეს არ წარმოადგენსო, აქ საქმე პირიქით არის, _ ხელისუფლებას ზუსტადაც რომ არ აწყობს მისი პოლიტიკიდან წასვლა, მისი ფაქტორის მოხსნა არ აწყობს, იმიტომ იქცევა ასე, თორემ აქამდე ამას თუ შეხედავდა ხელისუფლება იმ კუთხით, რომ მიშა გავიდეს პოლიტიკური თამაშიდან და საკუთარ ჯანმრთელობას მიხედოს, გაუშვებდნენ, მაგრამ არ უშვებენ ზუსტად იმიტომ, რომ ამ ფაქტორის შენარჩუნება უნდათ და არა მისი გაყვანა თამაშიდან.
_ ხელისუფლება იმდენად არის იმით დაკავებული, რომ როგორც თქვენ აღნიშნეთ, „მიშა, როგორც ფაქტორი შეინარჩუნოს“, ამასობაში ავიწყდება, _ ადამიანის სიცოცხლეს ეხება საქმე. ვერ იაზრებენ პრობლემის დრამატულობას სათანადოდ?
_ არათუ გააზრებული არ აქვთ, მეტსაც გეტყვით: ფაქტია, რომ მიშას ბედის საკითხს ერთი ადამიანი (ბიძინა ივანიშვილი) წყვეტს. მას აქვს ასეთი სტერეოტიპული აზროვნება, რაც გულისხმობს იმას, რომ რასაც მიშა აკეთებს, ყველაფერი ჰგონია თამაში. მას სტერეოტიპი აქვს შექმნილი, რომ მიშა იტყუება ყველაფერს. მიშა ღმერთმა დიდხანს აცოცხლოს, მაგრამ, რეალურად, მისი სიცოცხლე ფატალურად რომ დამთავრდეს, მაინც არ დაიჯერებს. ესეც ტყუილად და თამაშის ნაწილად მოეჩვენება, მიშა იმიტომ მოკვდა, რომ რაღაც გეგმა აქვს, _ ასე აზროვნებს. ეს არაჯანსაღია, რა თქმა უნდა, დაუჯერებელია, მაგრამ ასეა.
_ გეთანხმებით, არაჯანსაღია, თან არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ეს ადამიანი ქვეყნის არაფორმალური მმართველია, ვისზედაც ჩვენი და მთელი ქვეყნის ბედია დამოკიდებული. ივანიშვილის თქვენ მიერ ნახსენები სტერეოტიპული მიდგომით შეიძლება ავხსნათ ის, რომ ხელისუფლებას მიხეილ სააკაშვილის ავადმყოფობა პოლიტიკური სპეკულაცია ჰგონია?
_ შეიძლება არის ისეთი ელემენტები, რომ რაღაც იფუთება, მაგრამ ხომ ფაქტია, _ ამ ადამიანს ჯანმრთელობა დაენგრა. პოლიტიკური ანგარიშსწორება და ა. შ. ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ეს ისტორია უკვე დიდხანს გრძელდება და სახელმწიფოც ზიანდება ამ ყველაფრით. ეს ხომ არ არის მხოლოდ პოლიტიკური თამაშები! შეუძლებელია ასე თამაში, ადამიანის ორგანიზმი სუსტი და მყიფეა, შეიძლება უცბად მოხდეს რაღაც. არ სჯერათ მიშას ცუდად ყოფნის. სახელმწიფოსთვისაც დამაზიანებელია ეს ყველაფერი. ჩვენი ხელისუფლება, ერთი მხრივ, ამბობს, რომ ის დაინტერესებულია მშვიდობით, სტაბილურობით, _ თქვე კაი ხალხო, თუ ამით ხართ დაინტერესებული, მაშინ ეს ფაქტორი, რომელიც მუდმივად ნაღმად არის ჩადებული წლების განმავლობაში სახელმწიფოს ფუნდამენტში, რატომ არ გინდათ, მაშინ ეს ფაქტორი მოიხსნას? რეალურად, მათ ხომ მშვიდობა არ უნდათ, პირიქით _ ესკალაციასა და დაპირისპირებაზე აქვთ მთელი თავისი მოღვაწეობა აგებული. დიდი ბოდიში, მაგრამ ახლა რომ გამოდიან და ტრაბახობენ იმით, თურმე პირველი ხელისუფლება ყოფილან, რომლის დროსაც ომი არ არის, ფაქტობრივად, მთელი 10 წელი პოლიტიკური, სამოქალაქო ომი მიდის, ომი მხოლოდ ტანკებით და თოფებით ხომ არ არის? სამოქალაქო ომია 10 წელია, საზოგადოება არის გახლეჩილი, დაპირისპირებული, მაქსიმალურად პოლარიზებული, მეტი რაღა ომი უნდათ?! თუ ჰგონიათ, რომ სამოქალაქო ომი ომი არ არის? ქვეყანაში 10 წელია, ცივი ომი მიდის. ვერ დალაგდა, ვერ დაწყნარდა, პოლიტიკურ პროცესს ვერ მიეცა ნორმალური, განვითარებაზე ორიენტირებული ხასიათი. სულ ნეგატივია, ნეგატივზეა ყველაფერი აგებული. ომი ნეგატივია, მეტი კი არაფერი არის. შეიძლება, პირდაპირი გაგებით სისხლი არ იღვრება, მაგრამ პოლიტიკური სისხლის დაღვრით რამდენი ადამიანის ბედი შეეწირა ამ ყველაფერს. შეიძლება თოფით არ მოუკლავს, მაგრამ მორალურად რამდენი განადგურდა, ამას ვინ ითვლის? დღევანდელ სიტუაციაში რატომ გადააჭარბა შობადობას გარდაცვალებამ, ამის ერთ-ერთი მიზეზი ესეც არის _ ეს პოლიტიკური პოლარიზაცია და დაძაბულობაა, რადგან ადამიანები ვერ ხედავენ პერსპექტივას, მუდმივი სტრესის გარემოში ცხოვრობენ. სტრესი ადამიანის სიცოცხლეს ამცირებს.
_ უკვე ორი თვეა, რაც მიხეილ სააკაშვილმა ქართული პოლიტიკიდან დისტანცირების შესახებ განაცხადა, მაგრამ როგორც თქვენ აღნიშნეთ, ხელისუფლებას მიშას ფაქტორი სჭირდება ქართულ პოლტიკაში. რეალურად ისინი პოლიტიკური სარგებლის თვალსაზრისით უყურებენ მესამე პრეზიდენტს. რა უნდა იყოს ის ნიშნული, რის შემდეგაც ხელისუფლება და ის ერთი კაცი, ვინც ყველაფერს წყვეტს (ბიძინა ივანიშვილი) გაიაზრებს, რომ ეს არა პოლიტიკური, არამედ ჰუმანიტარული საკითხია, რომელიც ადამიანის სიცოცხლეს ეხება?
_ რაციონალური პოლიტიკური ლოგიკით ეს ნიშნული უკვე გავლილია. როდესაც არარაციონალურად აზროვნებს ის, ვინც გადაწყვეტილება უნდა მიიღოს, შესაბამისად, მისი ქმედების პროგნოზირება ძალიან ძნელია. მიუხედავად იმისა, რომ ივანიშვილს ძალიან კარგად ვიცნობ, მეც კი ვერ ვცნობ, ხშირ შემთხვევაში ისეთ რაღაცებს აკეთებს, რადგან ის ძალიან შეცვლილია იმ 8 წლის განმავლობაში, რაც მე მასთან პირდაპირი კონტაქტი არ მქონია, კომუნიკაცია კი მქონდა. ძალიან შეცვლილია და აქედან გამომდინარე, ეს არის სუბიექტური საკითხი. პროგნოზირება გამიჭირდება, სად არის ის ნიშნული, შეიძლება არც არსად არის. უბრალოდ, არ სჯერა, მას ჰგონია, რომ ეს ყველაფერი თამაშია.
_ თქვენ არაერთხელ აღნიშნეთ, რომ ივანიშვილს ჰგონია, ეს ყველაფერი თამაშია და მიხეილ სააკაშვილი ყოველთვის იტყუება, _ გარდა ამისა, ხომ არ ფიქრობთ, რომ მას გარკვეულწილად ეშინია მისი, რადგან ძალაუფლების დაკარგვის ნაწილში შესაძლოა, სწორედ მას ხედავდეს, როგორც საფრთხეს?
_ ვფიქრობ, რომ შერეული გრძნობა აქვს. ერთი მხრივ, ეშინია, მეორე მხრივ, კიდევ ბევრი სხვა ემოციაა. ყველაფერი ერთად არის, შეიძლება ითქვას, რომ ურთიერთგამომრიცხავიც კი, ხშირ შემთხვევაში.
_ ამ ყველაფრის პარალელურად უკვე ღიად ჩანს „ნაციონალურ მოძრაობაში“ არსებული დაპირისპირება. მთავარ ოპოზიციურ პარტიაში რამდენიმე ჯგუფია, რომელიც ერთმანეთს ებრძვის. მეტიც, „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრების ნაწილი ღიად აცხადებს, რომ ნიკა მელიამ პარტიის თავმჯდომარის პოსტი უნდა დატოვოს. რაც გასულ კვირას გახდა საჯარო, რაზე მეტყველებს?
_ მე არ ვარ ასე ღრმად ჩახედული ამ პროცესებში. ერთი შემიძლია გითხრათ, რომ როდესაც პარტიას აქვს დიდი ამბიციები და, პრინციპში, არცთუ რეალობასთან ახლო ამბიციები, როდესაც არ აქვს ელექტორალური განვითარების პოტენციალი, ზრდის პოტენციალი, საკმაოდ მნიშვნელოვანი სეგმენტია, მაგრამ ზრდის პოტენციალი არ გააჩნია; მუდმივად უწევს ხარკის გადახდა ქორებისთვის, რომლებსაც უნდათ, რომ დილას დაიწყონ რაღაც პროცესი და საღამოს დაამთავრონ, ამ ციკლებში მუდმივად წარუმატებელია. აქ კი ბუნებრივად იბადება კრიზისული ვითარება. სისტემურად, ეს დაპირისპირება არის პარტიის ემოციაზე აგებულ მდგენელსა და რაციოზე აგებულ მდგენელს შორის, რადგან ის, ვინც მელიას უპირისპირდება, ეს არის ლიდერზე ორიენტირებული, უფრო რელიგიურ საწყისებზე აგებული მხარდაჭერა, რაც რაციოს არ გულისხმობს, რადგან მათ არ აინტერესებთ როგორ, მათ უნდათ შედეგი. წარმოდგენა არ აქვთ, ამ შედეგის მიღება შესაძლებელია თუ _ არა, ამაზე მსჯელობა არ უნდათ. შედეგი უნდათ და მორჩა! თან უნდათ დღესვე! ასევე არის რაციონალური ნაწილი, რომელიც ცდილობს, რომ ამ პროცესს სტრატეგია დაუდოს საფუძველში და რეალისტური ამოცანები დასახოს. კონფლიქტი აქ იბადება, აქ არის ძირითადი წინააღმდეგობის მუხტი ჩადებული. ის ადამიანები, რომლებიც მელიასგან რაღაცას მოითხოვენ, ვერც აცნობიერებენ, ეს რამდენად რეალურია. თვითონაც არანაირი გეგმა არ აქვთ, მელიასგან ითხოვენ იმას, რისი მეათედის გამკეთებლებიც თვითონ არ არიან, მაგრამ ითხოვენ. მოთხოვნა ადვილია, როცა პასუხისმგებლობა არ გაქვს.
_ მელიას მისამართით საკმარისი ობიექტური არგუმენტები ვერ მოისმინეთ?
_ ასეთ არგუმენტებს ვერ ვხედავ. პირდაპირ გეტყვით ჩემს აზრს: მელია რასაც აკეთებდა, ეს იყო აბსოლუტურად სწორი გეგმა, 2021 წლის ადგილობრივ არჩებნებზე მისი გეგმა აბსოლუტურად კარგად გააზრებული, კოალიციაზე აგებული იყო. პარტიების მოზიდვა, თბილისის მერობაზე კოალიციური მთავრობა, ეს ყველაფერი გახლდათ სტრატეგიულად შესანიშნავად გააზრებული, ადეკვატური ტაქტიკური მონახაზით და ძალიან პერსპექტიული გეგმა, მაგრამ ეს ყველაფერი ისევ თავდაყირა დააყენა მიშა სააკაშვილის ჩამოსვლამ. ძალიან ძნელია, როცა ადამიანი ასეთ მდგომარეობაშია, გააკრიტიკო, მაგრამ მე მაინც მინდა ვთქვა, რომ მიშას ჩამოსვლა იყო ავანტიურა, რომელმაც დააზიანა, როგორც სახელმწიფოებრივი პროცესი მთლიანობაში, ასევე პოლიტიკური პროცესი და ხელისუფლების წისქვილზე დაასხა წყალი. აგრეთვე ეს იყო მისი პირადი ტრაგედია, რომელიც დღესაც ვითარდება. მიშა რომ არ ჩამოსულიყო, მაშინ აბსოლუტურად სხვა პოლიტიკური მოცემულობა გვექნებოდა დღეს ქვეყანაში. ოპოზიცია ბევრად უფრო ძლიერი იქნებოდა და ეს თემა არ გახდებოდა აქტუალური, რაც მთავარია, უკრაინის ომთან დაკავშირებით მიშა იქნებოდა ერთ-ერთი ცენტრალური ფიგურა გლობალურ პოლიტიკაში, რაზედაც ის ყოველთვის ოცნებობდა. ფაქტობრივად, მისმა ამ გაუაზრებელმა, ავანტიურისტულმა ნაბიჯმა ყველა მიმართულებით ნეგატივი წარმოშვა როგორც სახელმწიფოებრივი, ასევე პოლიტიკური პროცესის კუთხით და პირადად მისი ტრაგედია რომ არის, ამას ვხედავთ. ის ამას დღეს გრძნობს და ხვდება, რომ ეს იყო უდიდესი შეცდომა და ეს ღრღნის, მიშა დღეს თუ ცუდად არის, არა იმდენად იმის გამო, რომ ხელისუფლება მას ასე ექცევა, არამედ იმიტომ, რომ მან გაიაზრა, რამხელა შეცდომა დაუშვა და ეს საკუთარი შეცდომა ღრღნის, კიდევ უფრო ანადგურებს მას მეტად. შემიძლია მხოლოდ თანავუგრძნო, მეტს ვერაფერს ვიზამ.
_ გასულ კვირას „ხალხის ძალას“, რომელიც „ქართული ოცნების“ ყოფილი დეპუტატების მიერ დაფუძნებული მოძრაობაა, ახალი წევრები შეუერთდნენ. მას „ქართული ოცნების“ კიდევ ხუთი დეპუტატი შეუერთდა. შესაბამისად, საკანონმდებლო ორგანოში რიცხოვნობით ეს მესამე პოლიტიკური ჯგუფი იქნება. ეკა სეფაშვილმა, ვიქტორ ჯაფარიძემ, დავით კაჭარავამ, დაჩი ბერაიამ და ზაალ მიქელაძემ გადაწყვეტილების შესახებ 4 ოქტომბერს განაცხადეს. მოძრაობაში გაერთიანდნენ ასევე საზოგადოებისთვის ნაცნობი ექსპერტები. ინტერვიუს დასაწყისშივე ახსენეთ ის ერთი კაცი, რომელიც გადაწყვეტილებებს იღებს ხელისუფლებაში (ბიძინა ივანიშვილი), _ ფიქრობთ თუ არა, რომ „ხალხის ძალაც“ მისი მორიგი ტრიუკია?
_ არ არსებობს არანაირი „ხალხის ძალა“. ეს არის ძალიან ბანალური ისტორია, უბრალოდ, ხელისუფლებას ეგონა, რომ რუსეთი იგებდა ამ ომს, ისინი რუსულ არხებს უყურებდნენ და ასეთი პროგნოზი გააკეთეს. შესაბამისად, ამზადებდნენ ქვეყანას „ტრაქტატი 2-ზე“ ხელის მოსაწერად. მათი პროპაგანდისტული ხაზი იყო ასეთი, რომ დასავლეთს უნდა საქართველოს ომში ჩათრევა, მეორე ფრონტის გახსნა და ა. შ. ანტიდასავლური, ანტიამერიკული განწყობების ბუშტი შექმნეს, ადამიანების რაღაც რაოდენობა დაარწმუნეს, რომ ეს მართლაც ასეა, რომ დასავლეთი არის ცუდი და, შესაბამისად, ეს განწყობები გამოიწვიეს. ახლა გადართეს, ჩNN-ზე, დაინახეს, რომ მთლად ისე არ არის მდგომარეობა, რუსეთს კარგად არ აქვს საქმე, ამიტომ ხვდებიან, რომ შეიძლება გადათამაშება მოუწიოთ ისევ დასავლეთზე, მაგრამ ის ელექტორალური სეგმენტი, რომელიც შექმნეს, არ ემეტებათ დასაკარგად. ამდენი ფული და რესურსი ჩადეს, ხომ არ დაკარგავენ და დესანტი გადასხეს იმ სეგმენტზე. სინამდვილეში ისინი ხომ ისევ ერთი პარტია არიან, ამას არც უარყოფენ. ამბობენ, რომ მათ აქვთ აბსოლუტური თანხვედრა აზრებში, უბრალოდ, გამოხატვის ფორმებით განსხვავდებიან. გამოხატვის ფორმებით განსხვავება არ ნიშნავს იმას, რომ პარტია რეალურად გაიყო. შესაბამისად, ეს ისევ ერთი პარტიაა, რომელიც ბიძინას პიჯაკში ერთი მარჯვენა ჯიბეში ზის, მეორე _ მარცხენაში, მაგრამ ორივე მისი ჯიბეა და ორივე ერთ ამოცანაზე მუშაობს. უბრალოდ, მათ არ უნდათ არც ერთი ელექტორალური სეგმენტის დაკარგვა. „ქართული ოცნება“ ხომ არ არის კლასიკური გაგებით პარტია, რომელსაც ფასეულობათა ფუნდამენტური სისტემა აქვს და ა. შ., ეს არის პარტია, რომელსაც პრეტენზია აქვს როგორც მემარცხენეობაზე, ისე მემარჯვენეობაზე, როგორც ლიბერალიზმზე, ისე კონსერვატიზმზე, აბსოლუტურად არ აქვთ არანაირი პრინციპები, ამიტომ ეპოტინებიან ყველაფერს. ამხელა ფული ჩადეს, აქტივი შექმნეს და ხომ არ გადააგდებდნენ _ ან „ალტ ინფოს“, ან „პატრიოტთა ალიანსს“ ხომ არ დაუთმობდნენ? ისევ თავისი ხალხი გადასხეს იქ, ისევ ტკბილად არიან, ისევ ერთი უმრავლესობა არიან, არჩევნებზე ცალ-ცალკე წავლენ, პოსტსაარჩევნო პერიოდში კი ისევ შექმნიან კოალიციას და ისევ იქნებიან ერთად და ტკბილად. ბიძინას ადრე ჰყავდა ერთი შვილი, ახლა ჰყავს ორი შვილი.
_ პრაგმატული თვალსაზრისით ეს მიდგომა ხომ იმუშავებს „ქართული ოცნების“ სასარგებლოდ და ძალაუფლების შესანარჩუნებლად ეს გათვლა დაეხმარება მათ?
_ პრაგმატული თვალსაზრისით, ეს იმუშავებს, მაგრამ სახელმწიფოებრივი თვალსაზრისით, რა თქმა უნდა, დამანგრეველია. როგორ შეიძლება, ქვეყანას მართავდეს დაჯგუფება, რომელსაც არ აქვს არანაირი იდეოლოგია და არანაირი გრძელვადიანი მიზნები და ამოცანები, ორიენტირებულია მხოლოდ ძალაუფლების შენარჩუნებაზე?! ეს ხომ დამანგრეველია! ასე ქვეყნები არ ვითარდება. როდესაც ხალხი ფიქრობს მხოლოდ საკუთარი კეთილდღეობისა და საკუთარი ძალაუფლების შენარჩუნებაზე, ასეთმა ხალხმა შეიძლება ქვეყანა ააშენოს?! აშენებენ რამეს?
_ მათ ინტერესში ხომ არც არის სახელმწიფოზე ზრუნვა…
_ ასეა და ოპოზიცია ვერაფერს ახერხებს. ამ უბედურებაში ვართ. ოპოზიცია ვერ ახერხებს, რომ ამის ლუსტრირება მოახდინოს და თვითონ უკეთესი მოდელი შესთავაზოს საზოგადოებას. ამას ვერ ახერხებენ, ფაქტობრივად, არ მუშაობენ.
_ დღევანდელი მოცემულობით, როგორ ფიქრობთ, ოპოზიციამ საკუთარი რესურსები მთლიანად ამოწურა?
_ ამ ეტაპზე სერიოზული რესურსი არ ჩანს. მხოლოდ რესურსზე არ არის. ბიძინამ ამ 10 წლის განმავლობაში მოახერხა ყველას კომპრომეტაცია. ის არ ამტკიცებდა, რომ ვინმეზე უკეთესია, ის ამტკიცებდა, რომ ყველა ნაგავია. მე შეიძლება ცუდი ვარ, მაგრამ ესენი საერთოდ ვინ არიან?! _ ამას ამტკიცებდა, ანუ მან მოახერხა მთელი პოლიტიკური ელიტის კომპრომეტაცია, ამიტომაც დღეს საშუალო სტატისტიკური ამომრჩეველი ამბობს, რომ მას არჩევანი არ აქვს ამ პოლიტიკურ ელიტაში. მთელი ეს 10 წელი ბიძინამ მიუძღვნა იმას, რომ დაემტკიცებინა: ყველა ნაგავია, ყველა კომპრომეტირებულია, ყველა მამაძაღლია და ისევ სჯობს შეჩვეული ჭირი შეუჩვეველს. ეს იყო მისი მთელი პოლიტიკა, ამას დიდი გენიალობა არ უნდოდა, მთავარია, შუბლის ძარღვი გაიწყვიტე და შემდეგ ნებისმიერ რაღაცას დაალაგებ.
_ საბოლოოდ ხომ მაინც მოახერხა ხალხის დიდი ნაწილის დარწმუნება?
_ მოახერხა იმიტომ, რომ ადამიანის ბუნება ასეთია _ ცუდს ადვილად იჯერებს. შენ თუ ქვეყანაზე არ ფიქრობ და ფიქრობ მხოლოდ საკუთარ ძალაუფლებაზე, ვიღაცისკენ ხელის გაშვერა, მისი გასვრა, თუ მითუმეტეს ამის რესურსები გაქვს, ტროლები, ბოტები, სპეცსამსახურები თუ სიებს აგროვებენ და უდიდეს რესურსს დებ ამაში, რა უნდა ამის გაკეთებას? მე ბიზნესი არ მქონია და დღემდე არ მაქვს, თავის დროზე დამაბრალეს, რომ კვერცხის ბიზნესი მქონდა, ადამიანებმა დაიჯერეს, ბევრმა არ დაიჯერა, ვინც მიცნობს, მაგრამ ბევრმა დაიჯერა და დღემდე სჯერათ, მაშინ როდესაც წარმოდგენა არ მაქვს, საქართველოში კვერცხი ვის შემოაქვს. ასე რომ, ადამიანის ბუნება ასეა მოწყობილი, _ ცუდის დაჯერება უმარტივდება. სხვა საკითხია, რომ ნორმალური ხელისუფალი ამაზე ხელს არ აწერს, ის იმას კი არ ცდილობს, რომ აჩვენოს, ყველა ცუდია, პირიქით _ ის უნდა ცდილობდეს, რომ კარგი მხარე იპოვოს ადამიანებში და არა ცუდი მხარე ეძებოს ან დააბრალოს, რადგან მხოლოდ პოზიტიური გზავნილის შემთხვევაში ვითარდება ქვეყანა. შენ თუ ამბობ, რომ ყველა ნაგავია, როგორ შეიძლება, ჭაობი განვითარდეს.