თითქმის წელიწადი ხდება, რაც გაზეთ „ქრონიკა+“-ის ყველა ნომერში ადვოკატ მამუკა ნოზაძესთან ვბეჭდავთ ინტერვიუებს, რომლებიც სასამართლო სისტემაში არსებულ პრობლემებს, მოსამართლეთა გადაცდომებსა თუ დანაშაულებრივ ქმედებებს შეეხება. წერილებში საუბარია კონკრეტულ მოსამართლეთა ბრალდებებზე, თუმცა აქამდე არც ერთ მათგანს არ გამოუთქვამს სურვილი, პასუხი გაეცა მათზე. ომარ ჯორბენაძემ მოსამართლეთა დუმილი დაარღვია და კომენტარის გაკეთება ითხოვა. მის მიმართ მამუკა ნოზაძის ბრალდება, დაახლოებით, ასე გამოიყურება: ჯორბენაძე ავადაა და მას პროცესების წარმართვა არ შეუძლია. ერთ დროს ადეიშვილის „მარჯვენა ხელს“, რომელიც ამჟამად უუნარო მოსამართლეა, სისტემა ხელს აფარებს და ინახავს, თუმცა მისი მოსამართლეობა არ შეიძლება, რადგან პროცესებს ვერ ატარებს. ომარ ჯორბენაძე რედაქციაში მძღოლთან ერთად მოვიდა. თავად გვითხრა, _ პარკინსონის დაავადება მაქვს, სტიმულატორი მიდგას და ეს ავადმყოფობა არ რჩება, მაგრამ საქმიანობაში ხელს არ მიშლის. თან დასძინა, რომ მზად იყო ყველა კითხვაზე პასუხი გაეცა.   ომარ ჯორბენაძე: _ 1995 წლიდან ვმუშაობ სახელმწიფო სამსახურში. ჯერ ვიყავი საქართველოს პარლამენტში სხვადასხვა თანამდებობაზე, მერე ვმუშაობდი საიდუმლოების დაცვის სახელმწიფო ინსპექციაში განყოფილების უფროსად. 1998 წელს ჩატარდა მოსამართლეთა გამოცდები და ჩავაბარე პირველივე გამოცდა, სადაც სულ 32 ადამიანი გავიდა. ამის შემდგომ არასდროს, არავის წინაშე არ მიგრძვნია თავი ვალდებულად, რადგან ყველა ის მოთხოვნა დავაკმაყოფილე, რასაც სახელმწიფო მიწესებდა _ მქონდა ასაკი, სტაჟი, გამოცდილება, ჩავაბარე გამოცდა, გავიარე კონკურსი და ისე დავინიშნე ამ სამსახურში. არავის წინაშე დედამიწის ზურგზე, არც მაშინ და არც ახლა, თავს ვალდებულად არ მივიჩნევ. მე მოსამართლე იმიტომ ვარ, რომ ეს პიროვნულად დავიმსახურე. იქ ასევე ნახსენები იყო, რომ ვარ ზურაბ ადეიშვილის კურსელი. _ არ ხართ ადეიშვილის კურსელი? _ პირიქით რომ ვთქვათ, ხომ შეიძლება _ ადეიშვილი არის ჩემი კურსელი. _ და ამით რა იცვლება, კურსელები აღარ გამოდიხართ?! _ საქართველოში არ არსებობს არც პროკურორი, მოსამართლე, ადვოკატი და არც ვინმე პიროვნება, რომელიც რაიმე სახის დავალების მოცემას გამიბედავდა. მთელი 9 წლის განმავლობაში ზურაბ ადეიშვილს სულ 4-ჯერ ველაპარაკე, _ რომ დანიშნეს, მივულოცე და ამას ყველა გააკეთებდა; 2007 წელს, როცა ის გადადგა, გავრცელდა ინფორმაცია, რომ ჯანმრთელობის მდგომარეობა ჰქონდა ცუდი და მოვიკითხე. იუსტიციის საბჭოში მაშინ გენერალური პროკურორიც შედიოდა, ის არ ესწრებოდა ხოლმე სხდომებს, მხოლოდ ერთხელ მოვიდა და ვნახე, მეოთხედ კი გუდაურში შევხვდით სემინარზე, სადაც რაღაც საკითხზე დაპირისპირებაც კი გამოგვივიდა. ადეიშვილი ვერ გამიბედავდა და არც გაუბედია, რაიმე ეთხოვა. ყველა გადაწყვეტილება მე თვითონ მივიღე, მხოლოდ ჩემი გონებით. თუ ერთი ადამიანი მაინც გამოჩნდება, რომელიც იტყვის, რომ ჩემზე ზეგავლენა არათუ მოუხდენია, არამედ უცდია, მზად ვარ, მას ველაპარაკო. _ იმის თქმა გინდათ, რომ სხვა მოსამართლეებსაც ვერ უბედავდნენ თხოვნას და სააკაშვილ-ადეიშვილის დროს სასამართლო სისტემაში ზოგადად ასეთი რამ არ ხდებოდა, თუ მხოლოდ თქვენ იყავით გამონაკლისი? _ მე ვიხელმძღვანელებ ბანგალოვის პრინციპებით, რაც იმას გულისხმობს, რომ ერთი მოსამართლე უფლებამოსილი არ არის, სხვა მოსამართლის გადაწყვეტილებაზე კომენტარი გააკეთოს. არ მინდა, ჩემი თქვენთან საუბარი მამუკა ნოზაძეზე იყოს აგებული, რადგან მას იმ პიროვნებად არ მივიჩნევ, რომელსაც უნდა ვეკამათო. მასთან ერთად რამდენიმე საქმეში ვმონაწილეობდი, მაგრამ ეთიკის პრინციპებიდან გამომდინარე, ამაზე არ ვისაუბრებ. 2006-07 წლებში იუსტიციის საბჭოს ერთ-ერთი წევრი ვიყავი, საბჭოს ნაწილი წყვეტდა მოსამართლეთა დისციპლინური გადაცდომების საკითხს და თუ აღძვრა მოხდებოდა, ის დისციპლინურ კოლეგიას გადმოეცემოდა. არ მაქვს უფლება, საქმეები დაგიკონკრეტოთ, მაგრამ ჩემი მონაწილეობით რამდენიმე მოსამართლე განთავისუფლდა თანამდებობიდან, თუმცა ამისი გასაჯაროების უფლება არ გვქონდა. 18 წლის ასაკამდე პირი ადმინისტრაციული გადაცდომისთვის არ შეიძლება იქნეს დაპატიმრებული. როცა პირი ამბობს, რომ 17 წლის არის და მას უფარდებენ ადმინიტრაციულ პატიმრობას, ამას ჰქვია უკანონო პატიმრობა. ადმინისტრაციულ საქმეთა განმხილველი მოსამართლის მხრიდან ეს დისციპლინური გადაცდომაა. ასეთი მოსამართლეები ჩემი მონაწილეობით განთავისუფლდნენ თანამდებობებიდან. _ თუმცა იმ დროს, სწორედ მოსამართლეების წყალობით, ძალიან ბევრი ადამიანი გახდა უკანონო პატიმარი და ისინი პარლამენტმა პოლიტპატიმრებად შერაცხა... (იცინის) არასწორად ვამბობ რამეს, რატომ იცინით? _ არ მივცემ ჩემს თავს უფლებას, კონკრეტულ პირებზე ვისაუბრო. ძალიან დიდ პატივს ვცემ თქვენს გაზეთს. რატომ მეღიმება პოლიტპატიმრებთან დაკავშირებით, იცით? თქვენს გაზეთში არაერთ ფაქტზეა საუბარი, ხალხი როგორ ხვდებოდა ამ სიაში. _ „ქრონიკა+“-ში არავინ ამბობს იმას, რომ ამ სიაში ვინც წერია, ყველას პოლიტპატიმრობა და პოლიტდევნილობა ჩაწყობილი ჰქონდა. ასეთი რამ არავის უთქვამს. _ ხო, მაგრამ პარლამენტმა გამოუშვა ეს ხალხი, როგორც პოლიტპატიმრები და კვლავ კანონიერ ძალაშია განაჩენი. ეს პარადოქსი არ არის? ხომ უნდა გადაისინჯოს, არა? ჯერ კომისია შექმნეს პროკურატურაში, მერე მიხვდნენ, რომ ისინი ამას ვერ გადასინჯავდნენ. მე ვიცი გზა, ეს როგორ უნდა მოხერხდეს. მკითხოს ვინმემ და ვეტყვი. პარლამენტი და პრეზიდენტი ორი გზით შეიძლება ჩაერიოს სასამართლოს საქმიანობაში _ ამნისტიით და შეწყალებით. ერთ დღეს რომ გაიღვიძოს პრეზიდენტმა და თქვას, მომიტანეთ პატიმართა სია, მიუტანონ და თქვას, ესენი ყველა შეწყალებულიაო, ეს ხომ არ ნიშნავს იმას, რომ ყველა უდანაშაულოა? არც პარლამენტის მიერ ამნისტიის გამოტანის შემთხვევაში ნიშნავს მათ უდანაშაულობას. მე გეტყვით მარტივ პრინციპს: სასამართლოს გადაწყვეტილება შეიძლება შეცვალოს მხოლოდ სასამართლომ. მე არ ვიცი, რომელიმე პოლიტპატიმარმა უკვე მიმართა სასამართლოს თავისი განაჩენის გადასინჯვის მოთხოვნით თუ არა. როდესაც ახალი სასამართლო გადაწყვეტილება იქნება, ამის მერე უნდა ვისაუბროთ ამ საქმეების მოსამართლეთა პასუხისგებაზე. სხვანაირად ეს აღიქმება მოსამართლეებზე ზეწოლად. მოსამართლეებზე ზეწოლა შეიძლება ასევე მოხდეს ისე, რომ მას ტელეფონით დაურეკონ, ვიღაც მიუგზავნონ, მაგრამ არის კიდევ ერთი გზა, მიიღონ ისეთი კანონი, რომ მოსამართლეს ყველა უფლება წაართვან. ამას ვეძახი კანონისმიერ ზეწოლას. დღეს მოქმედი სისხლის სამართლის კოდექსით, თუ 17-18 წლის ბიჭმა ალუმინის ქვაბი მოიპარა და პროკურატურა შეთანხმებას არ გაუფორმებს, მოსამართლე ვალდებულია, 4-დან 7 წლამდე მიუსაჯოს და ეს სამართლიანია?! ცხადია, არ არის ხშირად სამართლიანი. ეს კანონი მიღებულია სააკაშვილისა და ადეიშვილის დროს. 3 წელია, შეიცვალა ხელისუფლება და კანონი არ შეუცვლიათ. რაზე ვლაპარაკობთ ამის მერე? რატომ არ ცვლის მიშას მიღებულ კანონებს ხელისუფლება, ეს კითხვა არ გიჩნდებათ? მე ამაზე პირდაპირი პასუხი მაქვს, ისინი შეცვლიან ამ კანონს მაშინ, როცა მორჩილი სასამართლო ეყოლებათ. _ თქვენ ამბობთ, რომ სააკაშვილის დროს პროკურატურა, ხელისუფლება ან სხვა მაღალჩინოსნები უშუალოდ არ ერეოდნენ სასამართლოს საქმეებში? _ დიახ, ჩემთან მიმართებით ამას გამოვრიცხავ და მეკამათოს ნებისმიერი ადამიანი. ეყოს სინდისი ნებისმიერს, რომ გამოვიდეს და თქვას, რომ ჩემზე ასეთი რამ მოხდა. ბატონი მამუკა ნოზაძე იმასაც წერს, ომარ ჯორბენაძე გავლენას ახდენდა სასამართლო ხელისუფლებაზეო. მე გეტყვით, რომ დიახ, ვახდენდი. მე ვიყავი მეორე ინსტანციის მოსამართლე და 17 წელია, აპელაციაში ვმუშაობ. ჩემი საგამოძიებო კოლეგიის გადაწყვეტილება არის საბოლოო და არ საჩივრდება. ჩვენ ვართ უზენაესი სასამართლო, ამიტომ ჩემი ნებისმიერი გადაწყვეტილება ამა თუ იმ საკითხზე გამოვიდოდა სასამართლო ხელისუფლებაში ჩარევა, მითითება, რაც გნებავთ, ის დავარქვათ. კიდევ როგორ ვახდენდი გავლენას სასამართლო ხელისუფლებაზე? მაგალითად, ვიყავი იუსტიციის საბჭოს სადისციპლინო კოლეგიის წევრი, რამდენჯერმე ვიყავი მოსამართლეთა გამოცდებზე კომისიის წევრი, ვარ უნივერსიტეტის დოქტორანტი, დაწერილი მაქვს შრომები და ასეც ვახდენდი ზეგავლენას. გარდა ამისა, დაიწერა რეკომენდაციები მაგისტრანტი მოსამართლეებისთვის. ის მხოლოდ ჩემი დაწერილი იყო და ყველა მოსამართლე იმით ხელმძღვანელობდა. ახლაც მე დავწერე ახალი რეკომენტაციები. მე ვწერდი შავ მასალას, მერე იკრიბებოდნენ მთელი საქართველოს მასშტაბით მოსამართლეები, ადვოკატები, პროკურორები და საჯარო განხილვებში ყველა მონაწილეობდა. ეს რეკომენდაციები მოსამართლეთა კონფერენციაზეც გადიოდა. ცხადია, იყო სადავო საკითხებიც. აი, მაგალითად, ძაღლი ნივთია თუ არა? თეორიულად არ არის ნივთი, მაგრამ მეზობელმა მეზობელს ძაღლი რომ მოპაროს, ეს არ იქნება ქურდობა? ძროხა ნივთი არ არის, სულიერია, მაგრამ თუ ჩვენ არ ვიტყვით, რომ ძროხა ნივთია, მაშინ ვერც ერთი ძროხის ქურდი პასუხისგებაში ვერ მიეცემა. არის ასეთ საკითხებზე დავა. საქართველოში ყველა პროკურორი, მოსამართლე, გამომძიებელი მირეკავდა და მეკითხებოდა, მაგრამ არც ერთ კონკრეტულ საქმეზე, არასდროს, მითითება არავისთვის მიმიცია. მე ვეუბნებოდი ზოგად მოსაზრებებს. მაგალითად, დამირეკა ერთმა მოსამართლემ, _ სათათბირო ოთახში ვერ გავდივარ, რადგან ბრალდებული საბოლოო სიტყვას არ ამბობსო. დავფიქრდი, რა უნდა ექნა ამ მოსამართლეს? აბა, თქვენ რას ურჩევდით? განსასჯელი რომ ამბობს, არ სურს საბოლოო სიტყვის თქმა, ეს არის სწორედ მისი საბოლოო სიტყვა. კიდევ შეგეკითხებით... _ ბატონო ომარ, ჩემთან კითხვების დასასმელად ხომ არ მოხვედით? წეღან მითხარით, ჩემი ამბები უნდა მოგიყვეთო. ლევან მურუსიძეს, რომელიც იუსტიციის საბჭომ კვლავ აირჩია მოსამართლედ, როცა კითხვები დაუსვეს, მან დაახლოებით ასეთი შინაარსის პასუხი გასცა: მე ვიყავი კანონის ზეწოლის ქვეშ და რა სახის კანონსაც მიიღებდა ხელისუფლება, დიახ, იმას შევასრულებდიო. ფაქტობრივად, მან აღიარა, რომ გარკვეული ზეწოლა არსებობდა. თუ სხვებზე ვრცელდებოდა ეს, თქვენ გამონაკლისი იყავით? _ ლევან მურუსიძე 5 წელი ჩემი თანაშემწე იყო. ის თავისმა მშობლებმა გაზარდეს როგორც ადამიანი და როგორც იურისტი გავზარდე მე. მან კანონისმიერ ზეწოლაზე ისაუბრა, ალბათ, თუმცა მისი გამოსვლა არ მომისმენია. კანონისმიერი ზეგავლენისა და ზეწოლის ქვეშ, რა თქმა უნდა, მეც ვიმყოფებოდი. პირდაპირ გეტყვით, მინდია უგრეხელიძის სიტყვებია: ზეწოლას უნდა ქვეწოლაო და ვინც დაექვემდებარება ქვეწოლას, მასზე ახდენენ ზეწოლას. მე არ ვიცი, მხოლოდ ჩემს თავზე შემიძლია ვისაუბრო. მოსამართლე აკეთებს კანონის განმარტებას, მაგრამ იცით თუ არა, რომ სისხლის სამართალში მოსამართლეს არ აქვს უფლება, დასვას შეკითხვა? მერე ეს არ არის ზეწოლა, თქვენ ასე არ ფიქრობთ? მე მიმაჩნია, რომ მოსამართლეს უნდა აღუდგეს ის უფლებები, რაც წაართვა წინა ხელისუფლებამ და ახალმაც არ დაუბრუნა, რადგან მასაც მოეწონა. ეს იმიტომ გააკეთა, თავისთვის სასარგებლო გადაწყვეტილებებისთვის რომ მიეღწია. ბატონი მამუკა ამბობს, მოსამართლეებს ავიწყდებათ, რომ მათი ვალია ობიექტური ჭეშმარიტების დადგენაო და ეს არის ძალიან დიდი შეცდომა. ეტყობა, ბატონი მამუკა წიგნებისა და კანონებისთვის ვეღარ იცლის. აბა, მითხარით, ჭეშმარიტება შეიძლება იყოს სუბიექტური? ეს ტერმინი 2009 წლიდან ახალ კოდექსში აღარ არსებობს, ჩანაწერი გაქრა კანონიდან, რადგან მოსამართლის ვალია არა ობიექტური ჭეშმარიტების დადგენა, არამედ ჭეშმარიტების დადგენა მასალების საფუძველზე. ასეა ყველგან. ადეიშვილს რაც შეეხება, იმან იტრაბახოს, რომ ჩემი კურსელია, სამართლიანი მოსამართლის კურსელი. _ თქვენ არ გეტრაბახებათ ადეიშვილი? ადასტურებთ, რომ ის არ იყო სამართლიანი? _ ეგ რა შუაშია? ჩემი მიბმა ადეიშვილთან არის აბსოლუტური უაზრობა. ის იყო თუ არ იყო სამართლიანი, ამას არავითარი გავლენა არ მოუხდენია ჩემზე. ახლა, უბრალოდ, არ ჩამოვთვლი, თორემ ამ ხელისუფლებაშიც ბევრი ჩემი კურსელი მუშაობს თანამდებობაზე და რა ვქნა? პიროვნულად გამაღიზიანა, როცა ნოზაძემ ჩემზე თქვა, „კუმ ფეხი გამოყოო“. თავადვე წერს, სასამართლო ხელისუფლებაში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფიგურა იყოო. ეს შედარება არ არის დამამცირებელი და ეს რომ იცოდეს ნოზაძემ, არ იტყოდა. _ გასაგებია, რაც გეწყინათ. ამბობთ, რომ სააკაშვილის დროს სასამართლო ხელისუფლებაში იყავით ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფიგურა. როგორ აფასებთ იმ პერიოდის საერთო სასამართლოების მუშაობას? სამართლიანი სასამართლო გვქონდა? _ დღეს გვაქვს სამართლიანი სასამართლო? მანამდე სასამართლო სისტემა, ფაქტობრივად, არ არსებობდა. მოსამართლეს ხელფასი ჰქონდა 28 ლარი. სასამართლო ასევე შედიოდა იუსტიციის სამინისტროს დაქვემდებარებაში. სამართლიანობა და სამართალი ძალიან შორს დგას ერთმანეთისგან. სამართალი სხვა არის და სამართლიანობა _ სხვა. სასამართლო ხელისუფლება სამართლიანი იყო იმ ფარგლებში, რა ფარგლებშიც მოქმედებდა. აი, ეგ არის. მე არ მიმაჩნია, რომ არასწორ გადაწყვეტილებებს ვიღებდი. მე არასწორი კანონების შემთხვევაშიც ვახერხებდი სამართლიანი გადაწყვეტილების პოვნას. მოსამართლის სიჭკვიანე გამოიხატება იმაში, რომ შესაძლოა, არასამართლებივი კანონის განმარტება გააკეთოს ისე, რომ შედარებით სამართლიანი გადაწყვეტილება მიიღოს. _ ბატონო ომარ, თუ სასამართლოს სამართლიანობაზე სათქმელი აღარაფერი გაქვთ, მაშინ თქვენს ძმაზე მესაუბრეთ. _ ხო, კიდევ ის მაქვს სათქმელი, რომ  რამდენიმე სარჩელი შევიტანე საკონსტიტუციო სასამართლოში „ომარ ჯორბენაძე საქართველოს პარლამენტის წინააღმდეგ“. მე ერთი პიროვნება ვასაჩივრებ ამას და სულაც არ მაინტერესებს არც პრეზიდენტის, არც პარლამენტის აზრი, არავისი აზრი დედამიწის ზურგზე არ მაინტერესებს. მათ ორივე ჩემი სარჩელი წარმოებაში მიიღეს და უახლოეს ხანში, ალბათ, გადაწყვეტილებაც იქნება _ მოსამართლედ სამი წლით დანიშვნას ცნობს არაკონსტიტუციურად. ამდაგვარ მიდგომებს ვგულისხმობ, როცა გეუბნებოდით, რომ ერთ-ერთი განათლებული მოსამართლე ვიყავი, რომლის აზრსაც მნიშვნელობას ანიჭებდნენ. ძალიან გთხოვთ, ამ ინტერვიუს არ მისცეთ ისეთი სახე, რომ მე ვუპირისპირდები მამუკა ნოზაძეს, უბრალოდ, მოვედი და ჩემი აზრი გითხარით. რაც შეეხება იმ ბრალდებას, რომელიც ჩემ მიმართ იყო, არ იხილავს საქმეებს და ინახავენო, ბატონმა მამუკამ უნდა იცოდეს, რომ საგამოძიებო კოლეგია საქმეთა უმრავლესობას იხილავს ზეპირი მოსმენის გარეშე. გამოითხოვეთ სტატისტიკა და ნახავთ, რომ არავითარი განსხვავება ჩემ მიერ განხილულ საქმეთა რაოდენობასა და სხვა მოსამართლეების განხილულ საქმეთა რაოდენობას შორის არ არის. ბატონი მამუკას საჩივარიც ამ ბოლო პერიოდში არ შემხვედრია. ასევე ერთს გეტყვით: მხარე არ შეიძლება იყოს ექსპერტი, რადგან ის ყოველთვის მიკერძოებულია. მე თქვენთან პრეტენზიებით არ მოვსულვარ, მადლობა იმისათვის, რომ საშუალება მომეცით, ჩემი აზრი გამომეხატა. _ გასაგებია, რომ ადვოკატ მამუკა ნოზაძესთან იმიტომ გაქვთ პრეტენზიები, მისი ნათქვამი არ მოგეწონათ, მაგრამ ამაზე უარესი თქვა თქვენმა ძმამ, ზურაბ ჯორბენაძემ, ყოფილმა ადვოკატმა. მისი პრესკონფერენციის ვიდეოჩანაწერი სოციალურ ქსელში დევს და ყველას შეუძლია მისი ნახვა. ის ამბობს, რომ თქვენ ნამდვილად იყავით თქვენი თანაკურსელის, ადეიშვილის მსახური და მის დავალებებს ასრულებდით. მისი თქმით, თქვენ შეხვედით მასთან საპატიმროში, რის შემდგომაც იძულებული გახდა, „ნაციონალებს“ დათანხმებოდა, რომ „ქართულ ოცნებაში“ ჩაენერგათ და ა. შ. მისივე თქმით, ახალი ხელისუფლების პერიოდშიც, „ნაცმოძრაობას“ რამდენიმე სქემა ჰქონდა, თუ როგორ უნდა ემოქმედათ უზენაეს სასამართლოსთან მიმართებით. „ერთ-ერთი სქემის მიხედვით უზენაესი სასამართლოს თავმჯდომარედ ნინო გვენეტაძე ვერ უნდა აირჩიონ. ეს იმას ნიშნავს, რომ როცა გვენეტაძის კანდიდატურა ჩავარდება, შემდეგ პრეზიდენტი ახალ კანდიდატურას წარადგენს, ისიც ჩავარდება და გამოვა, რომ საგაზაფხულო სესიაზე ვეღარ მოესწრება თავმჯდომარის დამკიცება, რაც იმას ნიშნავს, რომ ავტომატურად უზენაესი სასამართლოს მოვალეობას „მამალი ნაციონალი“, ზაზა მეიშვილი შეასრულებს“, _ აცხადებდა თქვენ ძმა. _ დიახ, ჩემმა ძმამ თქვა ასეთი რამ, მაგრამ თქვენ გჯერათ ამის? _ მე რა მჯერა, ამას ნაკლები მნიშვნელობა აქვს, თქვენი ძმა რატომ ამბობდა ამას, ეს უფრო არ არის საინტერესო? _ მე, საგამოძიებო კომისიის თავმჯდომარე, ვიღებდი რა გადაწყვეტილებებს, ის როგორც ბოლო ინსტანციის გადაწყვეტილება, სავალდებულო ხდებოდა ყველა მოსამართლისთვის. როგორც იუსტიციის საბჭოს წევრი ვიღებდი რა რაღაც გადაწყვეტილებებს, ისიც იყო ყველასთვის მისაღები. _ ანუ საკუთარ თავზე იღებთ სააკაშვილის რეჟიმის ცოდვებს? _ კარგით, ახლა, ყველა ცოდვას მე ნუ მომაწერთ. ან რას ნიშნავს რეჟიმი? ორი წელია, ჩემს ძმასთან არანაირი ურთიერთობა არ მაქვს იმიტომ, რომ ის ყოველგვარ ზღვარს გადავიდა. ჩემი ძმა იყო დაკავებული და როგორ ფიქრობთ, მე რომ ადეიშვილთან დაძმაკაცებული ვყოფილიყავი, ასეთი რამ მოხდებოდა? _ თქვენი ძმა ამბობდა, რომ თქვენ შეგაგზავნეს მასთან საპატიმროში და ის თქვენ გაგიფრთხილდათ. ასე მოხდა „ნაციონალების“ მიერ მისი ჩანერგვა „ქართულ ოცნებაში“ და ამაზე რას იტყვით? _ ვიღაცამ მაიძულა, რომ ციხეში შევსულიყავი? საინტერესოა, ვგავარ იმ პიროვნებას, რომ ვინმემ რამე მაიძულოს? ეხ!.. 2012 წლის არჩევნების შემდეგ მართლაც ძალიან ცუდად ვიყავი, სანამ სტიმულატორს ჩავიდგამდი. ასე ჩემმა ძმამ იმიტომ ისაუბრა, რომ მას არ დავეხმარე. როცა საქმე კანონს შეეხება, საკუთარი შვილიც რომ იყოს, მასაც არ დავეხმარები. ჩემი ძმის მაგალითი იმას ადასტურებს, რომ უკანონოდ არავის ვეხმარებოდი. მე მართლაც შემეძლო ეს საქმე ერთი ზარით გადამეწყვიტა, მაგალითად, ადეიშვილთან დამერეკა. ადეიშვილის პროკურატურას რომ მოეთხოვა გირაოთი შეცვლა აღკვეთის ღონისძიების ნაცვლად, ამაში უკანონობა არაფერი იქნებოდა, მაგრამ ეს არ გავაკეთე და ამიტომ ილაპარაკა ასე. _ ანუ თქვენი ძმა კანონიერად დაისაჯა და თქვენც ეთანხმებით მის ბრალს? _ ჯერ არ ყოფილა განაჩენი და ეს საქმე თაროზე დევს. იქ ბევრი ნიუანსია. ერთ-ერთი ბრალდება იყო ასეთი, რომ საპროცესო შეთანხმების სანაცვლოდ პირს უნდა გადაეხადა გარკვეული თანხა. ჩემს ძმას ედავებოდნენ, 25 ათასი ლარი, რომელიც პატიმარს უნდა გადაეხადა, მან წამოიღო, თავის ანგარიშზე ჩარიცხა და ისინი მოატყუაო. ასე ამბობენ. მე მივიჩნიე, რომ სიმართლის მარცვალი იყო ამაში და არ უნდა ჩავრეულიყავი. ჩემმა ძმამ ციხეში რა ჩაიდინა, ვისთან ითანამშრომლა, რა გააკეთა, არ ვიცი. ჩემთვის ძალიან გასაკვირი იყო მისი ციხიდან გამოშვება. ჯერ დაჭერა რა იყო და ახლა გამოშვება? ექვსი დედმამიშვილი ვართ და სხვები სოფელში ცხოვრობენ. ჩემთვის რომ ეკითხა ჩემს ძმას, ვეტყოდი, როგორ უნდა მოქცეულიყო. სჯობია, ადამიანი ციხეში იჯდე, ვიდრე ისეთი რამეები აკეთო, რასაც თავად საკუთარ თავზე წერს. არ სჯობდა, რომ ციხეში მჯდარიყო? _ თქვენი ძმა რომ მოსულიყო და თქვენთვის ეკითხა, როგორ მოვიქცეო, თქვენ ხომ უნდა გაგეცათ პასუხი და მაშინ უფლება გექნებოდათ, რომ ამ საქმეში ჩარეულიყავით? წეღან სულ სხვა რამე მითხარით. _ მანამდე უნდა ეკითხა, როცა ამას აკეთებდა. ფაქტია, რომ ის ფული მის ანგარიშზე გადაირიცხა. არ ვიცი, ამას რა დავარქვა. მოსამართლე ვარ და ვერ დავარღვევ უდანაშაულობის პრეზუმპციას. თავიდან როცა ეს ამბავი გავიგე, ძალიან გამიკვირდა, ბუნებრივია, დავინტერესდი, რატომ მოხდა. მას ჰყავდა ადვოკატი და მისი საშუალებით გავიგე, რას ედავებოდნენ. როცა ყველაფერი გავარკვიე ვუთხარი, გადაეცით ჩემს ძმას, რომ მის საქმეში არ ჩავერევი-მეთქი. ალბათ, ამაზე განაწყენდა და ასე ამიტომ ილაპარაკა. მამუკა ნოზაძესაც ჰქონდა რაღაც გადაცდომები. მე არ გამომიტანია მისი განაჩენი, ალბათ, მოსამართლემ მიიჩნია, რომ ის დამნაშავე იყო. გაასაჩივრებდა კიდეც, ჩემი ვარაუდით. შესაძლოა, სტრასბურგშიც იყო ეს საქმე და ხომ არ იცით, რა ქნა? ხშირად გვესმის ტერმინი _ სამართლიანობის აღდგენა. აღდგენა იმის შეიძლება, რაც იყო. როდის იყო სამართლიანობა, ხომ ვერ მეტყვით, რა უნდა აღვადგინოთ? _ ბატონო ომარ, ახლა რას მეუბნებით, თუ სამართლიანობა არასდროს ყოფილა, მაშინ გამოდის, რომ ამდენი ხანი თქვენ უსამართლობას ემსახურებოდით და რაც აქამდე მომიყევით, ის ყველაფერი ტყუილია. ასე არ არის? _ მე იმ ხალხის გადასახედიდან გეკითხებით, ვინც ამ ტერმინებს იყენებს. 2003 წლიდან უნდა აღადგინოთ, თუ მენშევიკების ან ერეკლე მეფის დროიდან სამართლიანობა? _ ერთი მომენტი აუცილებლად უნდა წაგიკითხოთ თქვენი ძმის საუბრიდან თქვენ შესახებ: „ტურავას, გვენეტაძისა და სულაქველიძის დისციპლინური დევნის დადგენილება დაიწერა ჩემი ძმის სახლში, ჩემი ძმის მიერ! ვაფრთხილებდი, მაგრამ ადეიშვილის კურსელობა და მეგობრობა არჩია ჩემს ძმობას. პირადი ურთიერთობა შესწირა ადეიშვილის მსახურებას. ჩემი ძმა, ომარ ჯორბენაძე, რა თქმა უნდა, ბრაზდება იმიტომ, რომ მე ხმამაღლა ვსაუბრობ იმ შიდა სამზარეულოზე, რაც არავინ იცის, მაგრამ ამის თქმას სამართლიანობა მოითხოვს“. _ ჰკითხეთ იმ ხალხს, ვისაც ჩემს ძმასთან აქვს პრეტენზიები, მათ მიმართ ვინ აღადგენს სამართლიანობას?  

                                                                                                      ნელი ვარდიაშვილი