ირინა მაკარიძე

საქართველოს მეხუთე პრეზიდენტ სალომე ზურაბიშვილის განცხადება ბრძოლის გზასთან დაკავშირებით, რომ გამოსავალი არც ადგილობრივი არჩევნების ბოიკოტია და არც მასში მონაწილეობა, საზოგადოებისთვის ბოლომდე მკაფიო არ აღმოჩნდა.

რამდენად რეალისტურია პრეზიდენტის მიერ წარმოდგენილი სამოქმედო გეგმა, რომელიც მთავარ სტრატეგიად „ქართული ოცნების“ მმართველობასთან წინააღმდეგობასა და შეურიგებლობაზე გადის და რას უქადის ქვეყანას ივანიშვილის რეჟიმის ქმედებები? _ ამ და სხვა მნიშვნელოვანი პოლიტიკური თემების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება „ევროპული საქართველოს“ თავმჯდომარე გიგი წერეთელი:

_ მთლიანობაში ქვეყნის მდგომარეობა არის ძალიან რთული, თუ შევაფასებთ საგარეო ფაქტორებსა და ვითარებას, თუნდაც საშინაოს. რა თქმა უნდა, მესმის, რომ საზოგადოებაც ყველაფერს მარტივად ვერ ხსნის. სრულიად მკაფიო ის არის, რომ ამ ქვეყანაში ასე ვერ გაგრძელდება ცხოვრება. ჩვენ ვხედავთ, რომ პროტესტი არ ცხრება, ძალიან დიდი ფასი აქვს ამ ბრძოლას, რადგან ქვეყნის მომავალს, კონსტიტუციაში გაწერილ დასავლურ მიზანს უკავშირდება და არა იმას, რომ მისგან ვდისტანცირდებოდეთ და შევდიოდეთ ისევ რუსეთის გავლენის სფეროებში. საგარეო ფაქტორებიც ძალიან სერიოზულია, არა მხოლოდ ომი უკრაინაში, რომელიც ბევრ რამეს განსაზღვრავს საბოლოოდ, არამედ თვითონ ჩვენს, კავკასიის რეგიონში არსებული ვითარება. ჩვენ ვხედავთ ბოლო პერიოდის აქტივობებს, ეს არის სომხეთ-აზერბაიჯანის საკითხი, ირანის ძალიან მნიშვნელოვანი თემა, შესაბამისად, გარკვეული რეპერკუსიები (უკუქმედება, _ რედ.), გარკვეული ექო ნებისმიერ კონფლიქტს აქვს. სწორედ ახლა, როცა ასეთი რთული გარემოა, დანგრეულია ურთიერთობები აშშ-თან, პრაქტიკულად, შეწყვეტილია ევროინტეგრაციის პროცესი. ამაზე ევროპარლამენტის ბოლო რეზოლუციაც მეტყველებს. უნდა ვეცადოთ, რომ სწორი ნაბიჯები გადავდგათ იმ ვითარებაში, როცა ვხედავთ, „ქართული ოცნება“ პრაქტიკულად არ ცვლის პოზიციას და აგრძელებს თავის ხაზს. რაც შეეხება ადგილობრივი თვითმმართველობის არჩევნებს, იმ პირობებში, როდესაც იმ პარტიებისა და სხვა პოლიტიკური და საზოგადოებრივი ჯგუფებისა და აქტივისტების შეხედულებით, ეს არ წარმოადგენს რეალურ არჩევნებს, რაც არის შექმნილი საარჩევნოდ, როცა პოლიტიკური ლიდერები არიან საპატიმროში, მხოლოდ და მხოლოდ პოლიტიკური მიზეზებით; ასევე 70-მდე აქტივისტია და ყოველდღე სასამართლოები მიდის და ვხედავთ, რომ ბრალი პრაქტიკულად არ არის ან არაპროპორციულ გადაწყვეტილებებს იღებს სასამართლო, ეს წარმოუდგენელია. გარდა ამისა, ეს რეპრესიული მექანიზმი შეეხო ყველა მიმართულებას _ სამოქალაქოს სექტორს, მედიას, ბიზნესს. არ აქვს მნიშვნელობა, რა კალიბრის ბიზნესმენი იქნება, ყველას მიმართ იქნება მიღებული ეს გადაწყვეტილებები. ეს ყველაფერი არ ქმნის არანაირ ილუზიას, რომ არჩევნები შეიძლება სამართლიანად ჩატარდეს და მას რაიმე შედეგი ჰქონდეს. ამიტომ პარტიების ერთ ნაწილს აქვს შეხედულება, რომ ეს არ იქნება არჩევნები, არამედ სპექტაკლი, რომლის შედეგებსაც გააფორმებს „ქართული ოცნება“.  შესაბამისად, სირთულეა ოპოზიციურ პოლიტიკურ პარტიებს შორის, _ რაც არ უნდა კარგი ურთიერთობები იყოს, ეს გამყოფი ხაზია. თუმცა არ ვფიქრობ, რომ ეს  აკითხი შიდა ბრძოლის სამიზნე უნდა იყოს. არ არის არჩევნები, არ თვლი არჩევნებად, შენ წინააღმდეგობის გზას აირჩევ, სხვა _ სხვა გზას. რაც შეეხება სალომე ზურაბიშვილს, მას მნიშვნელოვანი როლი აქვს ამ საქმეში, რადგან ჩვენ გვაქვს პლატფორმა, რომელსაც ის კოორდინირებს, გამომდინარე მისი სტატუსიდან, საერთაშორისო მიმღებლობისა და რეპუტაციიდან ქვეყნის შიგნით და გარეთ, საზოგადოება მის გზავნილებს დიდ ყურადღებას აქცევს. შესაბამისად, ეს განცხადება, რაც იყო, მე ასე აღვიქვი, თუმცა იქნება, ალბათ, მასთან ამ საკითხების დაზუსტება, რაც შეიძლება უფრო მკაფიო იყოს. მან თქვა, რომ ეს არ არის არჩევნები, მაგრამ ამავე დროს არც ბოიკოტი გამოუცხადებია. თუ შეგიმჩნევიათ, ჩვენ არ ვიყენებთ გამოთქმას „ბოიკოტი“, რადგან ბოიკოტი არის რაღაც იმგვარი პროცესის, რომელსაც აღიარებ და ასევე პოლიკური მეთოდით უპირისპირდები. თუ არ მიგაჩნია, რომ ეს არის არჩევნები, შესაბამისად, არც ბოიკოტი იქნება. ამდენად, პრეზიდენტის ამ გზავნილში ამოვიკითხე ლოგიკა, _ რა ბოიკოტზეა ლაპარაკი, როცა არ მიგაჩნია, რომ ეს არის არჩევნები, როგორც რეალური საარჩევნო პროცესი. მისი ხედვით უნდა გაფართოვდეს პროტესტი ამ ყველაფრის მიმართ, რაც დღეს ხდება საქართველოში. მთავარი ამოცანა არის ახალი საპარლამენტო არჩევნების მიღწევა. დანარჩენი როგორ მოხერდება და რა გზებით, ამას პროცესი გვაჩვენებს. შემდგომ უკვე, პრაქტიკულად, ახალი არჩევნების ორგანიზება თუ მოხდება და საქართველო დაბრუნდება დემოკრატიის გზაზე, რასაც მსოფლიო გვთხოვს, გვაკრიტიკებს, მოგვიწოდებს, სანქციებს თუ სხვადასხვა პოლიტიკურ გზავნილს იყენებს, თუმცა „ოცნებას“ ეს არ ეყურება. უფრო სწორად, ისეთ მიჯნამდე მიჰყავს, როცა უკიდურესად უნდა დაიძაბოს მდგომარეობა, რის შემდეგაც შესაძლებელი იქნება, რომ რაღაცა ტიპის მორიგებები დაიწყოს. იმისთვის, რომ საზოგადოებამ დაინახოს ალტერნატივა, ზურაბიშვილთან ეს მოსამზადებელი ეტაპი გავიარეთ, რადგან პრაქტიკულად ყველაფერი მზად არის ქარტიის ჩარჩოში, როცა ყველა მნიშვნელოვან რეფორმაზე პოლიტიკურ ძალებს შორის კონსენსუსი არსებობს _ არჩევნები და შემდეგ გეგმა, თუ რას ვაპირებთ.

_ სალომე ზურაბიშვილმა კვლავ ახსენა „ქართული ქარტია“, რომელიც ჩრდილოვანი მთავრობის შექმნას ითვალისწინებს, ამაზე რას იტყვით?

_ ჩრდილოვანი მთავრობის ჩამოყალიბებაზე შესაძლებელია მსჯელობა. ოპოზიციაში ის შეიძლება ყოველთვის შეიქმნას, ამის მაგალითები არსებობს. სხვა ამბავია ტექნიკური მთავრობა, ის სხვა მოდელს ითვალისწინებს, როცა გადადგება ხელისუფლება და დროებით გარდამავალი პერიოდის ხელისუფლება შეიძლება იყოს. მაგალითად, ალბანეთში, როდესაც რამდენიმე თვის წინ ხელისუფლებასა და ოპოზიციას შორის ძალიან დაძაბული ვითარება იყო, რაღაც ეტაპზე მოხდა ამგვარი შეთახმება, რომ ტექნიკური მთავრობა, სადაც მინისტრების ნაწილი ხელისუფლების, ხოლო ნაწილი ოპოზიციის წარმომადგენელი იყო. ამან რაღაც პერიოდი იმუშავა. ცხადია,  ალბანეთი განსხვავებულია, რადგან ნატოს წევრი ქვეყანაა და არ დგას საკითხი, რუსეთთან ვიქნებით თუ დასავლეთთან, ჩვენ უფრო მძიმე ვითარება გვაქვს, ვიდრე ტექნიკურ მთავრობაზე მსჯელობა, რადგან ყოველდღიურად სულ უფრო და უფრო რთულდება საგარეო და საშინაო სიტუაცია, მათ შორის, მმართველ გუნდში ფატალური ამბებია, მაგალითად, რიჟვაძის საკითხი, შიდა დაპირისპირებები...

_ რაც შეეხება აჭარის მთავრობის ყოფილ მეთაურ თორნიკე რიჟვაძის თვითმკვლელობის მცდელობის ამბავს, რას გვაჩვენებს მთელი ეს ისტორია?

_ არ ვარ გამომძიებელი და არ ვიცი ფაქტები. ცხადია, დასკვნები უნდა ემყარებოდეს უტყუარ ფაქტებს. თუ წერილი, რომელიც გავრცელდა, მართლაც მისი დაწერილია, ეს სხვა საკითხია, მაგრამ თუ აღმოჩნდება, რომ ეს წერილი არ არის ავთენტიკური, ეს კიდევ სხვა ამბავია. ნებისმიერ შემთხვევაში, ეს არის ძალიან ტრაგიკული ამბავი და მაჩვენებელი იმის, თუ რამდენად მძიმეა სახელისუფლებო გუნდში ვითარება. ამ ამბავს წინ უძღვის ძალიან მნიშვნელოვანი ცვლილებები „ქართულ ოცნებაში“, საკვანძო ფიგურები ჩამოშორდნენ მართვას, რამდენად ისინი გაწეულები არიან გუნდისგან, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, რომ ძალოვანი უწყებების მნიშვნელოვანი პერსონები აღარ არიან პოსტებზე; ეკონომიკის მინისტრის მოადგილე, საკვანძო ფიგურა შიდა ფინანსურ საკითხებში, დააპატიმრეს. მოლოდინი კიდევ არსებობს ამ პროცესის გაგრძელების. ახლა გუნდი ჩანაცვლდა. ეს გუნდი, რომელიც ახალია, ცდილობს მართვის თუ ფინანსური ბერკეტები დაიჭიროს. ცხადია, აქ შიდა გარჩევების თემებია. არ ვიცი, ვინ ვის რას სთხოვს, ასტრონომიული ციფრები სახელდება, მაგრამ ფაქტია, რომ ამ მნიშვნელოვანი გავლენების მქონე ფიგურის ეს გადაწყვეტილება, რომ მას თვითმკვლელობით დაესრულებინა  სიცოცხლე, ახალგაზრდა კაცს, მცირეწლოვანი შვილების პატრონს, დაეწერა, რომ ამ გადაწყვეტილებას იღებდა კონკრეტული ბრალდებების გამო, „კორუფციისა და ბარიგების მფარველობის“, როგორც ამ წერილში წერია, ეს წარმოაჩენს სახიფათო და უკიდურესად მძიმე სიტუაციას, რომელიც არის დღეს „ქართული ოცნების“ გუნდში. რაც უნდა ამის უარყოფა და სხვა საკითხებზე ყურადღების გადატანა ხდებოდეს, ეს ფაქტია. ეს მოცემულობა არ შექმნილა, რა თქმა უნდა, თავისთავად. როდესაც დიდი ხანი ხარ ხელისუფლებაში, შესაძლოა, ასეთი ფაქტები არსებობდეს, მაგრამ ჩვენ კარგად ვხედავთ, რომ ის წინააღმდეგობები, რაც ქვეყანაში ხდება, _ უწყვეტი პროტესტი, საგარეო ზეწოლა, „ოცნებაში“ კრიზისს კიდევ უფრო აღრმავებს და ზედაპირზე ამოაქვს შიდა წინააღმდეგობები. მოვლენები ვითარდება სწრაფად, მგონია, რომ ეს არ იქნება დუნე პროცესი. წარმოუდგენელია, ასეთ დუღილში ეს დიდხანს გაგრძელდეს, ამიტომ მგონია, რომ რაღაც მნიშვნელოვანი ამბები წინ გველოდება. 

_ რას იტყვით ევროპარლამენტის ბოლო რეზოლუციის შესახებ, რა რისკებსა და შესაძლებლობებს აჩენს ეს ქვეყნისთვის?

_ ჩვენ ამისთვის ძალიან დიდი ხანია, ვლპარაკობთ და ვმოქმედებთ. ამის მიზანი ის კი არ არის, რომ ჩვენ ამგვარ რეზოლუციებს ვიღებდეთ და მერე აქ ხელისუფლების წარმომადგენლები, დღეს არსებული სისტემის ლიდერები, მკვახე განცხადებებს აკეთებდნენ, იქით სიტყვას აბრუნებდნენ და ვიღაცებს მტრებად და მოღალატეებად აცხადებდნენ, არამედ ის, რომ ის ხალხი, ვინც არის საპატიმროებში, განთავისუფლდეს, ქუჩის პროტესტის ხმა იყოს შესმენილი და ქვეყნის ევროპული განვითარების გზა აღდგენილი. კვლევებმაც აჩვენა, რომ ძალიან მაღალი პროცენტია, 80%-ზე მეტი, ვისაც მიაჩნია, რომ ევროინტეგრაცია არის ქვეყნის ძირითადი გზა და ასევე ძალიან ბევრს მიაჩნია, რომ ქვეყანა ახლა არასწორი მიმართულებით ვითარდება. შესაბამისად, ჩვენ პარტნიორებს თუ აქამდე ჰქონდათ არაერთი მცდელობა, რომ ჩვენი ქვეყანა არ აცდენოდა ამ გზას, დღეს რასაც „ოცნება“ აკეთებს, წარმოუდგენლად შეუთავსებელია ამ გზასთან. შესაბამისად, ეს აისახება მოწოდებებში, რეზოლუციებში, მათი დამძიმება ხდება იმის შესაბამისად, თუ რა ხარისხით მძიმდება ქვეყანაში ვითარება. როდესაც მმართველ გუნდს უკვე როგორც „თვითგამოცხადებულს“, „რეჟიმს“, ასეთი სიტყვებით მოიხსენიებენ, აქ უკვე პრაქტიკულად ბოლო ინსტრუმენტების გამოყენებაზეა საუბარი, რაც არის მათ შორის ეკონომიკური სანქციები. ქვეყანას ემუქრება იზოლაცია. ილუზიაა, რომ ჩვენ დამოუკიდებლად, „ბორჯომისა“ და ჩვენი რესურსების გამოყენებით არაჩვეულებრივად ვიცხოვრებთ, როგორც შვეიცარია. ვერ ვიცხოვრებთ ასე! ჩვენი რეგიონი არის გეოპოლიტიკურად რთული, ამიტომ ილუზიაა, რომ დამოუკიდებლად, პარტნიორების გარეშე რაიმეს გახდე და მშვიდობიანად იცხოვრო. ასეთი სამეზობლო არ გვაქვს ჩვენ. ჩვენ ვართ მტაცებლურ სამეზობლოში, ბუნებრივია, რუსეთია მთავარი მტაცებელი, ამიტომ გვჭირდებოდა ნატო, ამიტომ გვჭირდებოდა ევროპაც, ამიტომ გვჭირდებოდნენ მეგობრები, რომლებსაც ყოველდღიურად ვკარგავთ და ხელს ვკრავთ. ასე რომ, ეს რეზოლუცია ძალიან მნიშვნელოვანია, ასევე ძალიან მნიშვნელოვანია ის, რაც წინა კვირას ეუთოში მოხდა: ეს იყო ეუთოს საპარლამენტო ასამბლეის რეზოლუცია, სადაც ასევე უმწვავესი განცხადებებია პოლიტიკური პატიმრების არსებობაზე, დემოკრატიის უკუსვლაზე, მოწოდებაა პოლიპატიმრების განთავისუფლებასა და ახალი არჩევნების დანიშვნის მოთხოვნაზე. იგივე მოთხოვნა აქვს ეუთო/ოდირს. „მეგობარი აქტი“ ელოდება კიდევ სენატში დამტკიცებას. ანუ საერთაშორისო დასავლური, ცივილიზებული ნაწილი მთლიანად გვშორდება და ჩვენ სად ვრჩებით? ვისთან ვრჩებით?

_ ერთი მხრივ, გველოდება იზოლაცია და შესაძლოა, ამან კიდევ უფრო დაგვაახლოვოს რუსეთთან, ეს საფრთხე არსებობს. მეორე მხრივ, ეს შეიძლება იყოს ზურგის ქარი, რომელიც დაეხმარება პატრიოტებს უკეთესი ქვეყნის შექმნაში, მაგრამ ეს პროცესი უნდა მოხდეს ქვეყანაში, აქ კი გვაქვს სირთულე, ამაზე რას იტყვით?

_ პროტესტი და წინააღმდეგობა მართლაც უნდა იყოს უფრო ფართო. აქ ხომ არავინ ლაპარაკობს რევოლუციაზე? ეს არის დემოკრატიული პროცესი, რომელმაც სადღაც შედეგს უნდა მიაღწიოს. ეს უნდა იყო ძალიან ბევრი ადამიანის განწყობა, რომ „ასე აღარ შეიძლება, რაღაც უნდა შეიცვალოს“ და ცვლილებების ინსტრუმენტად აბსოლუტურად კონსტიტუციურად ითვლება და დღესაც ხალხსაც მიაჩნია, რომ ახალი საპარლამენტო არჩევნები უნდა ჩატარდეს და ახალი ხელისუფლება უნდა იყოს ქვეყანაში. ეს არის ცვლილებების გზა. ამაზე დღევანდელი მმართველი ძალის წარმომადგენლები ღიზიანდებიან, უნდათ მუდმივად თვითონ იყვნენ ხელისუფლებაში. ქვეყნის წაყვანა იმ მიმართულებით, რომელსაც 80 პროცენტი არ ეთანხმება, რა თქმა უნდა, ამას გამორიცხავს. თუ ეყრდნობი ძალადობას, დაშინებას, მოსყიდვას, რეპრესიებს, წარმოუდგენელია, ამან დიდი ხნით შეძლოს ვითარების შენარჩუნება. „სვიფტიდან“ ჩახსნაც რომ არ იყოს, რაზეც რეზოლუციაში არის მოწოდება, ზოგადად, როდესაც დიდი ხნით ხდება იზოლირება, ეს ყველაფერი ძალიან დიდ ეკონომიკურ დარტყმას მიაყენებს ქვეყანას, ეს ჩინური ბანკის კრედიტებით ვერ კომპენსირდება. დღეს რომელი დასავლური კომპანია გადაწყვეტს საქართველოში ფულის დაბანდებას, მაშინ როდესაც სასამართლო სრულად არის დაქვემდებარებული სახელისუფლებო ვერტიკალს, სამართალს ადამიანები ვერ პოულობენ, უსაფრთხოება გარანტირებული არ არის, როდესაც მსხვილი კალიბრის ბიზნესმენებსაც კი აშინებენ? ეს გამოიწვევს ეკონომიკის კიდევ უფრო შემცირებას და ვრჩებით მარტო ჩვენი ემიგრაციის იმედზე, რომელიც არის ჩვენი ეკონომიკის ბურჯი. მათ კიდევ ემატებია ქვეყნიდან სხვა ხალხი... კიდევ უფრო თუ გაგრძელდება იზოლაცია, ეს პროცესი გაღრმავდება.

_ ამასობაში დემოგრაფიული ვითარება იცვლება. 2024 წლის აღწერის შედეგები გამოქვეყნდა, მაგრამ არ ვიცით, რამდენია საქართველოს მოქალაქე და რამდენი _ უცხო ქვეყნის...

_ ასეთი დემოგრაფიული კატასტროფა, ასეთი ჩამოვარდნა არასდროს ყოფილა. ამას „ქართული ოცნების“ მხარდამჭერიც ხომ უნდა ხედავდეს? მგონი, ხედავს და ეს გამოჩნდება წინააღმდეგობისა და პროტესტის პროცესში. ამ ვითარებას ნორმალური ხელისუფლება დაუპირისპირებდა ადეკვატურ ნაბიჯს, რასაც ჩვენ ვერ ვხედავთ.

_ ყველა საუბრობს, რომ ოპოზიციურ პოლიტიკური ძალებს შედეგის მისაღწევად სჭირდება ერთიანობა, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს ვერ ხერხდება. როგორ ფიქრობთ, რა არის ის ძირითადი მიზეზი, რაც ამას უშლის ხელს?

_ ბევრი ფაქტორია: სუბიექტური, ისტორიული, ხელისუფლებასთან ურთიერთობის, ვიწრო პარტიული ინტერესები, რამდენიმე კომპონენტია, მაგრამ ამის ანალიზს, სჯობს, მივიღოთ რა მოცემულობაც არის და მასზე დაყრდნობით ვიმოქმედოთ. რაც შეეხება მნიშვნელოვან პოლიტიკურ მიჯნას, ე. წ. არჩევნებს, აი, აქ რაღაც გამყოფი ხაზია. ჩვენ ვიცით, რომ მცირე ნაწილი ფიქრობს, რომ ბრძოლა არის ყველგან და უნდათ, რომ ამ არჩევნებშიც შევიდნენ. მეორე ნაწილი კი, რომლის ავანგარდშიც ახლა 8 პოლიტიკური პარტია და კიდევ ძალიან ბევრი მხარდამჭერი ჯგუფია, ფიქრობს, რომ ეს ასე არ არის და პირიქით, ეს კიდევ უფრო გაამყარებს ხელისუფლების პოზიციებს და ლეგიტიმაციისთვის იქნება გამოყენებული, რაც ძალიან სწორად გაშიფრა ევროპარლამენტის რეზოლუციამ. სწორი იქნება, რომ ერთმანეთთან ბრძოლა არ გამოცხადდეს, რომ ეს მოწინააღმდეგისთვის სასარგებლო არ აღმოჩნდეს. თუ ამ მიჯნაზე გავივლით და პროცესი გვანახებს, რამდენად სწორად გავაკეთებთ ამას, გვექნება კარგი შედეგი, თუ არადა, ყველაფერი ხდება. გამოსავალი ან მოგებაა, ან წაგება, ფრე რთულად წარმოსადგენია. კიდევ იქნება ალბათ სალომე ზურაბიშვილთან შეხვედრები, სხვადასხვა ფართო კონსულტანციები მიმდინარეობს ოპოზიციურ ჯგუფებთან, საზოგადოებრივ ჯგუფებთან, აქტივისტებთან, სხვადასხვა პროფესიის წარმომადგენლებთან, რომლებიც ძალიან წუხან, რადგან ყველას შეეხო ეს ბრუტალური ხელი, კანონებით თუ სხვა გადაწყვეტილებებით. პროტესტი და ცვლილებების სურვილი საკმაოდ დიდია და ეს უნდა ტრანსფორმირდეს მშვიდობიანად და დემოკრატიულად.

_ გკითხავთ პარლამენტის დროებით საგამოძიებო კომისიასთან დაკავშირებით, რომელმაც გიორგი გახარია მეორედ დაიბარა. საუბარი იყო ჩორჩანის საგუშაგოსთან დაკავშირებით, რომ მისი ქმედების შედეგად დაიკარგა გარკვეული ტერიტორია. გაირკვა იმის საწინააღმდეგო, რასაც აქამდე ამბობდნენ, რომ მათი მმართველობის პერიოდში არ დაგვიკარგავს ტერიტორიები, თვითონვე გამოამჟღავნეს სიმართლე ამ ურთერთბრალდებების დროს. რას იტყვით ამაზე, ზოგადად, ამ კომისიაზე და გახარიასთან დაკავშირებულ საკითხზე?

_ ამ კომისიის ინსტრუმენტალიზაცია სრულიად ერთი მიმართულებით არის და მისი მთავარი ამოცანა ოპონენტებზე ანგარიშსწორებაა. რაც შეეხება გახარიას, სრულიად ნათელია, რომ მის მიმართ არის ვენდეტის სურვილი, რადგან ის რაღაც პერიოდის წინ იყო „ქართული ოცნების“ ერთ-ერთი ლიდერი და ახლა ჩათვლილია, როგორც „ოცნების“ გუნდისა და ამ პროცესის მოღალატე. შესაბამისად, ჩვენ ვხედავთ, როგორი მიმართულებით მიდის ეს ყველაფერი. ამიტომ ვსაუბრობთ, რომ ცვლილებებმა სწორედ ის უნდა მოიტანოს, რომ ოპონენტების გასანადგურებლად ყველაფრის გაკეთება უნდა დავასრულოთ. ხშირად ვამბობ, ძალიან არ მინდა, ვიხილო, ხელისუფლების ცვლილების შემდეგ კვლავ შურისძიებასა და ანგარიშსწორებაზე აიგოს ყველაფერი.