საქართველოს მესამე პრეზიდენტის ადმინისტრაციის ყოფილი უფროსი და ენმ-დან ხმაურით წასული ანდრო ბარნოვი „ქრონიკა+“-თან ვრცლად მიმოიხილავს პარტიაში დღეს მიმდინარე პროცესებს და ამბობს, რომ შედეგები, რაც 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნებზე ენმ-მ აჩვენა, დღევანდელი მმართველი გუნდის უუნარობის გამოხატულებაა. მისივე თქმით, სახეზე გვაქვს საკმაოდ კომიკური, სასაცილო და, ამავდროულად, სატირალი სიტუაცია, როცა პარტიის დღევანდელ ხელმძღვანელობას ხელს აძლევდა არჩევნებში წაგება. ანდრო ბარნოვი უფრო შორს მიდის და ჩვენთან საუბარში ამბობს, რომ ენმ-ს მენეჯმენტი, სავარაუდოდ, ლიდერად გიგი უგულავას მოიაზრებს მას შემდეგ, რაც ის ციხიდან გამოვა და სვამს კითხვას: როგორ უნდა გამოვიდეს გიგი ციხიდან, თუ არ არსებობს შეთანხმება ივანიშვილთან? და თუკი ლიდერშიპის „მიმხედავად“ უგულავა არ მოიაზრება, მაშინ, ბარნოვის აზრით, ენმ სუიციდზე მიდის, როცა მიხეილ სააკაშვილს, როგორც ლიდერს, ემიჯნება. ანდრო ბარნოვი ინტერვიუში ბევრ სხვა დეტალს ეხება და პარტიას გამოსავალსაც სთავაზობს: ყრილობის ფართო მასშტაბით ჩატარებას და მასში ამომრჩევლის, მხარდამჭერების, ანუ ქვედა რგოლის მასობრივ და არა ფორმალურ ჩაბმას. როგორც მკითხველს ახსოვს, ანდრო ბარნოვი ენმ-ს გარშემო მიმდინარე ბატალიებში პოლიტსაბჭოს განცხადებამდე, გიგი უგულავას ღია წერილის შემდეგ, საკმაოდ ხმაურიანად ჩაერთო და ბევრი მხარდამჭერის მონანიე კომენტარიც დაიმსახურა იმასთან დაკავშირებით, რომ მათთვის მხოლოდ ახლა გახდა ცხადი ანდრო ბარნოვისა და ზოგიერთი სხვა ცნობილი სახის ენმ-დან წასვლის მიზეზები. იმ ცნობილ განცხადებაში ანდრო ბარნოვმა „ვირეშმაკოლოგები“ უწოდა ყოფილ თანაპარტიელებს და განაცხადა, რომ დავით ბაქრაძეს „მხოლოდ პირის ხანგრძლივად გაღება და ლაპარაკი ევალება“ და „დახატული“ პირველი ნომერია: „...არის ძალიან პატარა ჯგუფი, რომელიც შედგება, დაახლოებით, 10-12 კაცისგან, რომელიც მოქმედებს სრულიად კოორდინებულად და სხვადასხვა ჯგუფს „ეკაჩავება“, ზოგჯერ მედიამანიპულირებით აღწევს მიზანს, რომ დაუბლოკავენ ეთერს, ასე შემდეგ და ასე შემდეგ და უამრავი ბინძური მეთოდი, რომელსაც იყენებს. ამის სათავეში არის ბოკერია, ბაქრაძე არის დახატული პირველი ნომერი, ის ყველას აწყობს იქ, იმიტომ რომ ერთ ადამიანზე არანაირი გავლენა არ აქვს და რომ გითხრათ, ვინმეში რამე გამორჩეულ პატივისცემას იმსახურებს-მეთქი, არა, არც გაღიზიანებას, მას არ შეუძლია რაიმე გადაწყვეტილების მიღება, ეს არის ადამიანი, რომელსაც შეუძლია პირის გაღება ხანგრძლივად და ლაპარაკი, ეს არის, მხოლოდ და მხოლოდ, ბეგრაუნდი“, _ განაცხადა მაშინ ბარნოვმა.   „ქრონიკა+“-მა ანდრო ბარნოვთან ინტერვიუ სწორედ ამ გამონათქვამების გახსენებით დაიწყო: _ კი ბატონო, შეიძლება, ხმამაღალი შეფასება გავაკეთე და მთლად კარგი მოსასმენი არ იყო, მაგრამ ეს არის ის, რაც რეალობაა. დავით ბაქრაძეს სწორედ ეს მისია აქვს „ერთიან ნაციონალურ მოძრაობაში“. _ სერგო რატიანზეც იგივეს იტყოდით? _ აბსოლუტურად. რატიანის არჩევა იყო სწორედ ამ დღევანდელი სიტუაციის მიკრო მოდელი, მაშინ მოხდა ზუსტად ეს, უბრალოდ, უფრო დაბალ მასშტაბზე. რატიანი იყო სწორედ ამ ხალხის კანდიდატი. სერგო მე ძალიან მიყვარს, დადებითი პიროვნებაა, მაგრამ სუსტია და არ არის დამოუკიდებლად გადაწყვეტილების მიმღები და სწორედ ამ ნიშნით მოსწონდათ. გაიყვანეს კიდეც. ვაშაძე ცვლილებების მოხმრე იყო და თუ გახსოვთ, მაშინ მე მას მხარი დავუჭირე. _ დანარჩენ წასულებზე რას იტყოდით, მაგალითად, ჯაფარიძეზე? ან თავად ვაშაძის წასვლის მიზეზებზე? ბევრი ამბობს, ახლა გახდა ცნობილი ჩვენთვის ამ ხალხის წასვლის მიზეზიო... _ მე არ ვიცი, ვაშაძის წამოსვლა როგორ მოხდა, მაგრამ ჯაფარიძის წასვლის დროს იქ ვიყავი და ყველაფერი ვიცი. ეტყობა, ჩემი სენტიმენტებიც ერია, მეგობარია და კარგად ვიცნობდი. ამიტომ  მოარულ ჭორებს ვარჩიე, დავლაპარაკებოდი და ისეთი პასუხები მივიღე, რომელმაც დამაკმაყოფილა და მხარს ვუჭერდი კიდეც. თუ გახსოვთ, მათი პარტიიდან კენჭისყრასაც ვაპირებდი გორში, მაგრამ მერე გავერიდე, იმიტომ რომ მიუღებელ რაღაცებს აკეთებდნენ და მივხვდი, რომ ვცდებოდი. ძალიან გული დამწყდა ამ სიტუაციაზე, არც ვაშაძის შემდგომი ქცვა მომეწონა, თუმცა კონკრეტული დეტალები არ ვიცი. _ კი მაგრამ, საიდან და როდის დაიწყო ეს ყველაფერი პარტიაში? ამ ჯგუფის მიერ მართვის სადავეების ხელში ჩაგდების პროცესს ვგულისხმობ. ხომ ცხადია, რომ გუშინ და გუშინწინ არ დაწყებულა? _ ეს პროცესი სხვადასხვა ინტესივობით დიდი ხანია გრძელდება. ვფიქრობ, ვიდრე მე მივიდოდი პარტიაში, შეიძლება, მანამდეც არსებობდა, მაგრამ გუნდი ყოველთვის გრძნობდა, რომ სააკაშვილის რესურსი  ძალიან სჭირდებოდა და ბოლომდე არ ტოპავდნენ, ახლა ჩათვალეს, რომ გაინაღდეს რაღაც და რადიკალურ ნაბიჯებზე გადავიდნენ. _ კი მაგრამ, პოლიტსაბჭოშიც და პარტიაშიც სხვა, არანაკლებ გამორჩეული პირები არიან და, საერთო ჯამში, ალბათ, უმრავლესობაც, ვიდრე ეს ჯგუფია. თუ ზეწოლას მოცემულობად მივიღებთ, როგორ ახერხებდა და ახერხებს მათზე ზეწოლას ბოკერია თავისი გუნდით? ან, დავიჯეროთ, სააკაშვილი ვერ ხედავდა ამ მცდელობებს? გისაუბრიათ მასთან ამაზე? _ დინებებს, რა თქმა უნდა, თვითონაც ხედავდა, მაგრამ დიდ ყურადღებას არ აქცევდა და არ სჯეროდა, რომ ვიღაცა პირადად დაუწყებდა ბრძოლას. მე რომ გითხრათ, თითქოს ამაზე დიდი მტკიცებები დამიწყია მიშასთან, ასე არ იყო. გვქონია საუბარი იმაზე, რომ არ არის მთლად ჯანმრთელი სიტუაცია. გვქონდა მეც და მასაც ასეთი დამოკიდებულება, რომ როგორიც არის, ისეთია და რა მნიშვნელობა აქვს, რადგან, საერთო ჯამში, არაფერი გამოუვათ და პარტიას ესენი ვერ დააზიანებენ. ამიტომ ამაზე დიდი ყურადღება არ გადაგვიტანია. პირიქით, სულ იყო თანამშრომლობა, რომ ეს დაძაბულობა არ ყოფილიყო, ბოლომდე ასე იყო, მე რომ წამოვედი,  ზუსტად იგივე გრძელდებოდა ჩემი დაკვირვებით: სულ თანამშრომლური ურთიერთობა მოდიოდა სააკაშვილისგან. აქედანაც ეთამაშებოდნენ თანამშრომლობანას, მაგრამ როგორც კი ჩათვალეს, რომ ყველაფერი გაინაღდეს, ფირფიტა გადააბრუნეს. _ თქვენს ცნობილ სტატუსში, რასაც დიდი ვნებათაღელვა მოჰყვა, სწორედ ამაზე წერდით... _ დიახ, იმიტომ ვუწოდე ვირეშმაკოლოგი. ეს რომ ღია პროცესი ყოფილიყო, მაშინ რა პრობლემაა: თუ შენი მხარდამჭერები წყვეტენ, ეს უნდა იყოს ლიდერი თუ ის უნდა იყოს ლიდერი, კი ბატონო, მაგრამ ამას სჭირდება სულ სხვაგვარი მართვა და სულ სხვაგვარი მენეჯმენტი პარტიის შიგნით და ამას სჭირდება ღია პროცესი და არა ისე, როგორც ახლაა _ დაიმარტოხელოს ერთმა პატარა ჯგუფმა, როგორც ახლა, მოაჯდეს მთელი პარტიის რესურსებს და ზოგს ხელფასი მისცეს, ზოგი დააშინოს, ბოდიში და, ზოგს „ეკაჩაოს“ და ასე სხვადასხვა მეთოდით მიაღწიოს იმას, რომ თავის უმრავლესობა ჰქონდეს პოლიტსაბჭოში და იღებდეს იმ გადაწყვეტილებებს, რომელსაც იღებს. ეს არ არის ის მოდელი, რომელსაც ჩვენ, როგორც ამომრჩევლები, უნდა ვენდოთ. ეს უფსკრულამდე მიგვიყვანს. ასეთი შიდასამზარეულოს პარტიამ რომც გაიმარჯვოს, მერე როგორ შეიძლება მოემსახუროს ამომრჩეველს, წარმოგიდგენიათ? _ ენმ-ს პოლიტსაბჭოს ბოლო, ცნობილ განცხადებაში იყო ფრაზა „დამკვიდრდა“, რამაც ბევრს აფიქრებინა, რომ ეს სიტყვა იმ კონტექსტში გამოიყენეს, თითქოს დემოკრატიული ღირებულებების დაცვა ადრე არ იყო პრიორიტეტი და ახლა დაიმკვიდრა თავი... _ სწორედ ამის წარმოჩენა უნდათ, მაგრამ, სინამდვილეში, პირიქითაა საქმე. არანაირი დემოკრატიული მმართველობა არაა. დემოკრატია კი არაა, მისი დეფიციტია. კარგი, მე წამოსული ვარ ერთ წელიწადზე მეტია, მაგრამ ჩიორამ (გულისხმობს ჩიორა თაქთაქიშვილს, _ ავტ.) განცხადება გააკეთა, ზაზამ გააკეთა (გულისხმობს ზაზა ბიბილაშვილს, _ ავტ.). ამ ორი ადამიანის წესიერებაში არავის შეაქვს ეჭვი, ასე რომ, ჩემს დასკვნებს რომ თავი დავანებოთ, არის ხალხი, რომელიც იქაა და იგივეს ამბობს. ზაზა ბიბილაშვილი, მით უმეტეს, ახალი სახეა და ერთ-ერთი განძია ენმ-სთვის. _ მაგრამ ეს პოლიტსაბჭო, კიდევ ერთხელ გავიხსენოთ, 2013 წელსაა არჩეული... _ პოლიტსაბჭოს წევრების ამ რაოდენობით და ამ შემადგენლობით დაკომპლექტების ინიციატივა მოდიოდა, ძირითადად, ამ ჯგუფისგან და არავინ შეწინააღმდეგებია. მე როგორც გითხარით, მიშას არ ჰქონდა ასეთი დამოკიდებულება, რომ შეწინააღმდეგებოდა. მიშამ გადაწყვეტილებები მთლიანად გადააბარა მათ, არ ჩარეულა ამაში. მე მომსწრე ვარ ამის. ის კი არა, ზოგიერთი ხალხი ამოიღეს სიიდან, რომელიც ასპროცენტიანი მხარდამჭერები იყო სააკაშვილის. ამაშიც კი არ ჩარეულა, თავიდან ბოლომდე ჩააბარა ეს მართვის ბერკეტები ამ ხალხს იმ რწმენით, რომ ისინი დაალაგებდნენ და ღრმა სიბინძურეებში არ შეტოპავდნენ, მაგრამ მოხდა ის, რაც მოხდა და რასაც ვხედავთ. _ დღევანდელი გადასახედიდან ამხელა ნდობის გამოცხადება სააკაშვილის შეცდომა იყო? _ გააჩნია, როგორ შევხედავთ, ერთი შეხედვით, შეცდომა იყო. მე არ ვეთანხმებოდი, მაგრამ არ დამიწყია ზურგს უკან კულუარული მცდელობა, რომ ვინმე ჩემს მხარეს გადამეყვანა. პირიქით, აქეთ მებრძოდნენ სხვადასხვა მეთოდით და ვისხლეტდი, თორემ მე არ ავყოლილვარ ამაში. ეს იყო ღია პოზიცია და ჩემი პოზიცია მათ იცოდნენ, არასდროს არავისთვის დამიმალავს. ბევრი ცუდი დეტალი იყო, რომელიც შეიძლება, საინტერესო იყოს, მაგრამ საქმეს უფრო ნათელს არ მოჰფენს და ყველა წვრილმანზე ლაპარაკი არ მინდა... ამ კუთხით თუ შევხედავთ, შეიძლება შეცდომა იყოს, მაგრამ, მეორე მხრივ, ბოლოს და ბოლოს, ეს ურემი როდესღაც ხომ უნდა გადაბრუნებულიყო, რომ რაღაც გამოჩენილიყო? ამ კუთხით ცუდი არ იყო, სჯობდა, ამ ხალხს თავისი მაქსიმუმი გაეკეთებინა, რაც შეეძლო და უნდოდა. დასკვნა შემდეგ ყველამ თავისით გააკეთოს. _ შესაძლებელია ამ კონფრონტაციის დალაგება პარტიის შიგნით? ზოგი მიიჩნევს, რომ რაც ენმ-ში ხდება, პოსტსაარჩევნო სტრესია, გრძელვადიანი და მოკლევადიანი სცენარის მომხრეებს შორის დავაა. ასეა? თუ უფრო ღრმაა პრობლემა? _ პრობლემას, სინამდვილეში, ღრმად აქვს გადგმული ფესვები. პარტიაში მომაკვდინებელ ცოდვად ითვლება, თუ ვინმე რამეს იტყვის გარეთ კულუარების შესახებ, ამიტომ ბევრი დუმილს არჩევს, გარეთ უფრო რბილად ლაპარაკობს ხოლმე. მაგრამ მე რატომ წამოვედი იქიდან? იმიტომ, რომ შიგნით ამ პრობლემების გადაწყვეტა, უბრალოდ, შეუძლებელი იყო, რადგან იქ არის სიტუაცია, რომ არც არგუმენტი ჭრის და არაფერი, რადგან იქ არის ჯგუფი, რომელმაც თავიდანვე იცის, ვინ რა უნდა გააკეთოს, ვინ ვის ან რას უნდა მისცეს ხმა, იმიტომ რომ კონკრეტული დავალება აქვს... შენ იქ რაც გინდა ქენი, არაფერი არ ჭრის, გინდაც ვარსკვლავები მოწყვიტო ციდან და წინ დაულაგო... კიდევ ისეთი სიტუაციაა, რომ ამ ჯგუფის მოწინააღმდეგეთა შორის პარტიაში ბევრი სუსტია. ძირითადი მიზეზი არის კოორდინაციის სერიოზული პრობლემა და შრომის სერიოზული პრობლემა ძალიან დიდ ნაწილში. ეს პრობლემა არ აქვს ამ ჯგუფს: ისინი მუდმივად კოორდინებული არიან ყველა საკითხზე და ეს ძალიან კარგი იქნებოდა, რომ სწორ მიზნებსა და პარტიის სწორ მართვას ემსახურებოდეს, მაგრამ... _ და ამ უზურპაციისთვის ხელის შეშლა არასდროს არც არავის უცდია? ცოტა დაუჯერებლად ჟღერს... _ კი, როგორ არ უცდია. მინიმუმ, სამი დიდი მცდელობა მახსენდება, რომ ამ პრობლემის დაძლევისთვის ძვრები იყო, რომ სერიოზული ცვლილება მომხდარიყო. თითქოს, რაღაც შეთანხმებაც შედგა, მაგრამ როგორც კი ეს შეთანხმება მიიღწეოდა, მაშინვე იწყებოდა რღვევა, იმიტომ რომ ვიღაც მიიღებდა ხელფასს, ვიღაც თანამდებობას, ვიღაცას დაამუნათებდნენ, ვიღაცას სხვანაირად დაელაპარაკებოდნენ, სხვადასხვა მიუღებელ მეთოდს იყენებდნენ... _ კი მაგრამ, გიგა ბოკერიას თუ აქვს ამბიცია, იყოს ლიდერი, ამისთვის რად სჭირდება ან ბაქრაძის, ან რატიანის ზურგს ამოფარება? რატომ ღიად არ განაცხადებს ამ სურვილის შესახებ, ან რატომ ღიად არ იმოქმედებს? _ არ ვიცი. მისი ქმედებების ფსიქოანალიზს ვერ დავიწყებ, მაგრამ სწორედ აკეთებს, რომ ასე შვრება და ღიად არ გამოდის სააშკარაოზე, რადგან ის არის არა ლიდერის, არამედ უფრო რუხი კარდინალის ტიპის ადამიანი... _ კარგი, მაშინ იმაზეც ვთქვათ ორი სიტყვა, რა მოჰყვება ამ დაპირისპირებას? პარტიის დაშლა, დაყოფა თუ გამთლიანება? რა მოხდება დეკემბერში დაგეგმილ ყრილობაზე? _ მე რასაც ვხედავ, არის სიტუცია, რომ არსებობს ჯგუფი, რომელსაც პარტიის წაგება არჩევნებში ხელს აძლევდა, ეს არის სასაცილო, კომიკური და, ამავე დროს, სატირალი სიტუაცია. არჩევნებში წაგებით მათი ძალა პარტიის შიგნით ძლიერდება. პარტიას რომ მოეგო, სააკაშვილი ჩამოვიდოდა და მათი სურვილები გვერდზე დარჩებოდა. ამ ჯგუფს პარტიის გაყოფაც აძლევს ხელს, რადგან ისინი ვერ წაიყვანენ ყველა მხარდამჭერს და თუ მიშას პარტიისგან გამიჯნავენ, ხალხის ზღვას დაკარგავენ და იქ ძალიან ცოტა მხარდამჭერი დარჩებათ, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ პარტია დაიშლება. ვფიქრობ, იქნება სხვანაირი პროცესი, ამაზე მიფიქრია და შევთავაზე ფართო არჩევნები. როგორ შეიძლება ეს? უნდა დაიწყოს ყველაზე ქვედა რგოლებიდან და ყრილობა უნდა იყოს დამაგვირგვინებელი. მასში ფართოდ უნდა ჩაერთოს სამოქალაქო სექტორი, რომელსაც პოლიტიკურ ინტერესი არ აქვს. კონსენსუსის მიღწევა არ არის ადვილი, მაგრამ უნდა დაველოდოთ, სააკაშვილი რას იტყვის, რა მოდელს აირჩევს. მართალია, ზოგადად ვიცით, რა განცხადებაც აქვს გაკეთებული, მაგრამ ამ ყველაფერს მხარდაჭერა და განხორციელება სჭირდება. _ რამდენადაა ეს შესაძლებელი იმ პირობებში, როცა უკვე გამოქვეყნებულია გიგი უგულავას წერილი, როცა შემდგარი ფაქტია პოლიტსაბჭოს განცხადება, როცა ცნობილია, რომ ყრილობაზე ახალი თავმჯდომარის ასარჩევად ემზადებიან და ეს თანამდებობა არ დარჩება ვაკანტური, როგორც ეს იყო აქამდე, სააკაშვილისადმი სოლიდარობის ნიშნად... _ აი, სწორედ ეს ნიშნავს ივანიშვილის მოთხოვნაზე დათანხმებას, საიდანაც გვინდა, ყური შეგვიძლია იქიდან მოვაბათ, მაგრამ შინაარსი იგივეა. ჩვენ შეგვიძია ვიაროთ მკაცრი ლოგიკით, წარმოვიდგინოთ, რომ გიგი უგულავა, რომელიც პოლიტპატიმარია და უსამართლოდ ზის ციხეში, არ გამოდის ციხიდან. მაშინ რა ხდება? მაშინ ეს ჯგუფი რჩება მთლიანად ლიდერის გარეშე. ჩემი აზრით, მათ ერთადერთი იმედი აქვთ, რომ უგულავა გამოვა და ლიდერშიპს მიხედავს, ერთადერთი, ვისაც ქარიზმა აქვს, ეს არის გიგი. ეჭვი მეპარება, რომ მათ არ ჰქონდეთ ციხიდან მისი გამოსვლის გარანტია, სხვა შემთხვევაში სრული სუიციდია... მაგრამ, ამავდროულად, რასაც ვამბობ, ესაა ლოგიკა და არა ის, რომ შემსწრე ვარ გარიგების.. გიგის წერილიც მისი ხელმოწერილი კი იყო, მაგრამ მის შემუშავებაში სულ სხვა ხალხი იყო ჩართული, ჩემი აზრით... მომხრეების დაგმობა კი საოცარი მარაზმია.  მგონი, მსოფლიოს ისტორიას არ ახსოვს, უცებ, პარტიამ გადაწყვიტა, რომ მისი მხარდამჭერები იქცევიან ცუდად... და თვითონ პარტია რაღაა, ძალიან საინტერესოა?.. _ გიგი უგულავას წერილზე საუბრისას თქვენ ყურადღება გაამახვილეთ იმ ნაწილზე, სადაც გიგი წერს, რომ ოცმა კაცმა იცოდა პარტიაში, სააკაშვილი რომ მათი ლიდერი არ თუ ვერ იქნებოდა... _ დიახ და ცოტა მიკვირს კიდეც. ეგ, ეტყობა, სულსწრაფობით დაემართათ, სერიოზული პოლიტიკური ლაფსუსია. ის რანაირად არის რეალობა, როცა პოლიტსაბჭოში 60-მდე წევრი გყავს და მხოლოდ ოცმა კაცმა იცის, რა ხდება... _ ენმ-ს განცხადებით გაკიცხულებს მძაფრი რეაქცია აქვთ და წერენ, რომ მათთან ბრძოლა ადვილი არ იქნება, რომ „ქოცებში“ არ უნდა აერიოს ენმ-ს ისინი და ასე შემდეგ... ყრილობა სიტუაციას განმუხტავს? _ თუ ძალიან ფართო პროცესი იქნება და წინ თუ წარუძღვება რაიონულ დონეზე ჩატარებული არჩევნები და დელეგატებით დაკომპლექტების ცივილიზებული წესი, რაც არ არის მკაფიოდ გაწერილი წესდებაში, მაშინ ნამდვილად განმუხტავს. ზოგადად, ეს არჩევნები ძალიან სერიოზული პრობლემა იყო, როგორ დაკომპლექტდა საარჩევნო ადმინისტრაციები. მწერენ, რომ სრულიად არაკომპეტენტური ხალხი იყო და გახლდათ შემთხვევები, როდესაც ნაცდამკვირვებლები ისევე აწერდნენ ხელს გაყალბებულ ოქმებს, როოგორც „ოცნების“ ადმინისტრატორები, მე შემსწრე არ ვარ, მაგრამ მიყვებიან ადამიანები, რომლებიც ადგილზე იყვნენ. ეს მეტყველებს, მინიმუმ, უუნარობაზე, ან უფრო მძიმე რამეზე. ყველაზე ტრაგიკული კი ამ ყველაფერში ის არის, რომ პარტიის დღევანდელი ხელმძღვანელობა თავისი საქციელით ცხადყოფს, რომ მას, როგორც აღმოჩნდა, ხელს აძლევდა წაგება... ეს საშინელი რეალობაა და არ ვიცი, მხარდამჭერები როგორ მიიღებენ.  

                                                                                                                     ლაშა ბერულავა