ალბათ ცოტამ თუ იცის, რომ საქართველო ერთ-ერთი პირველი ქვეყანაა მსოფლიოში პარტიების რაოდენობის მხრივ. 1997 წლიდან დღემდე, ანუ თითქმის ორი ათეული წლის მანძილზე, იუსტიციის სამინისტრომ 234 პარტია დაარეგისტრირა. ამ მაჩვენებლით ჩვენ უკან ჩამოვიტოვეთ ევროპის წამყვანი ქვეყნები, თვით აშშ-ც და რეიტინგებში ტოპპოზიციები დავიკავეთ, თუმცა ფაქტია, რაოდენობა ხარისხს არ განსაზღვრავს და ისიც ფაქტია, რომ მოქალაქეთა პოლიტიკური გაერთიანებების სიუხვით ცნობილ ქვეყანაში მოსახლეობის დიდი ნაწილი მაინც ეჭვის თვალით უყურებს ახალ პოლიტიკურ ორგანიზაციებსა და ახალ სახეებს. არსებული სკეპტიციზმის ფონზე მკითხველთა სამსჯავროზე გამოგვაქვს ინტერვიუ „ლიბერალ დემოკრატების“ ლიდერთან, მუხრან ბურჭულაძესთან, რომელმაც სამშობლოს ერთი პარტია შეჰმატა. მუხრანი სულაც არ აპირებს „ლიბერალ-დემოკრატები“ მხოლოდ ფურცელზე _ ფორმალურად დატოვოს. მისი გეგმების შესახებ ექსკლუზიურად „ქრონიკა+“-ის საშუალებით შეიტყობთ... _ ინტერვიუს დასაწყისშივე იმ პოლიტიკური ორგანიზაციის შესახებ გკითხავთ, რომელიც ახლახან დააფუძნეთ, _ ვისზე, ან რაზე გააკეთებთ სწორებას? _ სწორება უნდა გვქონდეს ერთადერთ ფუნდამენტურ საკითხზე, ეს არის საქართველოს ეროვნული ინტერესები და ის ფასეულობები, რომლისთვისაც ასე ვიცემთ გულზე მჯიღს, თუმცა ბევრი არ ვიცავთ ამ პრინციპებს. ყველანი კარგად ვხედავთ, რომ საქართველოში იდეოლოგიური გაერთიანებები არ არსებობს. სხვათა შორის, ამას ხაზს უსვამენ ამერიკელებიც და ევროპელებიც. სამწუხაროდ, ეს მანკიერი ტრადიცია ჩვენი პოლიტიკური რეალობის განუყოფელი ნაწილია. აქვე თავად გეტყვით, რომ წლების წინ სხვა პოლიტიკური პარტიის მხარდამჭერი და წევრი ვიყავი. ჩემი მიზანი მაშინაც სწორედ ეს იყო, პოლიტიკური პლატფორმიდან მემოქმედა დიდი მიზნების აღსრულებისთვის, თუმცა დღეს ეს ნაბიჯი დამოუკიდებლად გადავდგი და თავად დავაფუძნე პარტია. _ რამდენად იცნობენ საქართველოში ლიბერალურ ფასეულობებს და როგორ შეაფასებთ მეზობელ ქვეყნებში მსგავსი სახელწოდების პოლიტიკური გაერთიანებების მოღვაწეობას? გნებავთ, კონკრეტულად ჩრდილოეთ მეზობლის მაგალითზე ვისაუბროთ. _ დარწმუნებული ვარ, რომ ამ იდეოლოგიას აქ კარგად იცნობენ, ვინაიდან ლიბერალიზმი ჩვენი ეროვნული ფასეულობების ნაკრებია, რაც პირდაპირ თავისუფლებას გულისხმობს. ამასთან დაკავშირებით მანიფესტიც გამოვეცით, სადაც დეკლარირებული გვაქვს ხედვები. ეს ფასეულობებია ადამიანი, ინდივიდი, მისი თავისუფლებები, თუმცა ეს თავისუფლება უნდა გავიგოთ სწორად. პირველ რიგში, ქვეყანაში უნდა გვქონდეს კანონის უზენაესობის პრინციპზე დამყარებული დემოკრატია და არა ისეთი, როგორც ჩვენს მეზობლადაა. რუსეთში „სუვერენული დემოკრატია“ არის მმართველობის ფორმა, რომელიც ყველაზე კარგად პუტინსა და კრემლთან დაკავშირებულ კონკრეტულ კორუმპირებულ ჯგუფს ესმის. სხვათა შორის, ბევრს უკითხავს იმავე ჟირინოვსკიზე და მის მოღვაწეობაზეც. ცალსახად შემიძლია გითხრათ, მისი პარტიის არსებობის მიზანია, პირდაპირ ამ ფასეულობების დისკრედიტაცია, ჟირინოვსკის პარტია რუსეთის მასშტაბით ლიბერალიზმს აკნინებს. _ ლიბერალიზმის დაკნინებაზე საუბრის შემდეგ ლევან ვასაძის შესახებ გკითხავთ. ალბათ, მოსმენილი გექნებათ ამ ბიზნესმენის შეფასებები ლიბერალიზმისა და, ზოგადად, დასავლური ღირებულებების მიმართ. _ ამაზე საერთოდ სერიოზულად საუბარი არ ღირს, ვფიქრობ, რომ ბევრად მნიშვნელოვანი პრობლემები და თემებია, რომლის ირგვლივაც უნდა ვიტრიალოთ. უბრალოდ, ეს ვითომდა „პროქართული“ იმიჯი მისი გარე ფასადია, რომელსაც ის წლებია, იქმნის, თუმცა რისთვის სჭირდება, ვერ ვხვდები. კარგი იქნება, თუ ბატონი ვასაძე ამ მიმართულებით კონკრეტულ ლიტერატურას გაეცნობა. შემიძლია, მეც მივახმარო რაღაც წიგნები. _ თქვენი დაკვირვებით რა ურთიერთობაში არიან მართლმადიდებლური ეკლესია და ლიბერალიზმი დღეს საქართველოში? _ დღევანდელი ეკლესიის ცრუ მხარდამჭერების, ცრუ მოღვაწეების მხრიდან ძალიან ხშირად ხდება დასავლურ ფასეულობებზე გაუაზრებელი იერიშები. მათ ჰგონიათ, რომ ქვეყნისა და ტრადიციების წინაშე ვალს იხდიან ლიბერალიზმის თითქოსდა აღმოფხვრით. მეორე მხრივ, ამ ტიპის კამპანიებს მისდაუნებურად ასულდგმულებენ და ერთგვარ სტიმულს აძლევენ ის ცრუ ფასეულობების მქონე ადამიანები, რომლებიც კონკრეტულ იდეოლოგიას შემოეკედლნენ და სინამდვილეში წარმოდგენა არ აქვთ არაფერზე. ამ ტიპის ფსევდოპროგრესულ ადამიანებს ჰგონიათ, რომ თავისუფლება მხოლოდ მორწმუნეების პროვოკაციაზე გამოწვევაა. რეალურად კი სწორედ მართლმადიდებლობაა უაღრესად ლიბერალური. თავად ქრისტეა პირდაპირ ლიბერალი, რომელიც მიტევებას ქადაგებს. _ მივუბრუნდეთ ქართული პოლიტიკის თავისებურებებს; თქვენ თქვით, რომ საქართველოში იდეოლოგიურ საწყისებზე არ ერთიანდებიანო, მაშ ვის ან რის ირგვლივ ჯგუფდებიან ქართველი პოლიტიკოსები? დიდი ფულის, ძალაუფლებისა თუ კონკრეტული პიროვნებების? _ ხელისუფლებაში მოსვლა არ შეიძლება იყოს პოლიტიკოსის მთავარი მიზანი, თუმცა ამ ქვეყანაში სწორედ თანამდებობების გამო ერთიანდებიან და იშლებიან პოლიტიკურ ბანაკებად _ ხანაც ერთის და ხანაც მეორის წინააღმდეგ. რასაკვირველია, მიზანი უნდა იყოს გაცილებით დიდი, ვიდრე ნებისმიერი ადამიანის სახელისუფლებო ვერტიკალისკენ ლტოლვაა. მთავრობაში ყოფნა დიდი მიზნების აღსრულების გზაა, თუმცა ეს ბევრმა ვერ გაიაზრა. ამ მხრივ გამონაკლისი არც „ქართული ოცნებაა“ _ ერთი კაცის ირგვლივ არსებული გაერთიანება. იგი რეალურად იმიტომ შეიქმნა, რომ ხელისუფლებაში მოსულიყვნენ. კოალიციაში შემავალ სუბიექტებს ფასეულობების მხრივ არაფერი აქვთ საერთო. _ რას იტყვით დღევანდელ ხელისუფლებაზე? როგორ შეაფასებთ მის მოღვაწეობას? _ ხელოვნურად შეკოწიწებული კოალიციის დაშლა, ჯერ კიდევ, 2012 წელს ვიწინასწარმეტყველე. ნაწილმა ეს გუნდი დატოვა, ნაწილიც ბარგის ჩალაგების პროცესშია. მაშინ არაერთი პროგნოზი გავაკეთე იმის შესახებ, თუ როგორ წარმოჩნდებოდა სახელმწიფო ინსტიტუტების ქმედუუნარობა შემდგომ წლებში. ჩემი პროგნოზები, სამწუხაროდ, გამართლდა. „ოცნება“ ისე მოწყდა ხალხს, როგორც მისი წინამორბედები. მთავრობის პოზიციები ძალიან შესუსტდა თითქმის ყველა მიმართულებით. დღეს ადამიანის უფლებები მინიმალურ დონეზეა. ისიც მესმის, რომ ნორჩი დემოკრატიებისთვის ასეთი რამ დამახასიათებელია, თუმცა მუდმივად ამ რეჟიმში ვერ ვიქნებით, ყველა ერთად უნდა გავუმკლავდეთ ამ გამოწვევებს. _ არცთუ სახარბიელო სოციალური ფონი და უმუშევრობა ერთ-ერთ მთავარ გამოწვევად რჩება არსებულ ვითარებაში. გაგვაცანით „ლიბერალ-დემოკრატების“ ხედვები ამ მიმართულებით. როგორია ქვეყნის სოციალურ-ეკონომიკური განვითარების თქვენეული გეგმა? _ ჩვენმა მოქალაქეებმა იციან, რომ საქართველოში არასოდეს ყოფილა ჯანსაღი კონკურენცია არც ბიზნესში და არც პოლიტიკაში. მიუხედავად იმისა, რომ რიგი მიმართულებებით გარღვევები მართლაც გვქონდა, ჩვენ მაინც ვერ მივაღწიეთ ვერც სახელმწიფო და ვერც კერძო სტრუქტურებში იმ სტანდარტებს, რომლითაც ევროპის ძლიერ ქვეყნებს გავეჯიბრებოდით. ჩვენ უნდა მივცეთ კონკურენტული გარემო ყველას, რათა კონკურენციაში ხარისხი შეიქმნას. „ლიბერალ-დემოკრატებს“ გვირჩევნია, ეკონომიკა განვავითაროთ, ვიდრე უფასო სუპს დავპირდეთ ადამიანებს და შემდეგ ეგეც ვერ შევუსრულოთ. ქვეყანა მოწყალებაზე არ უნდა იდგეს, ყველაფერი ჩამოვკიდოთ ბიუჯეტს, ეს არის ირაციონალიზმი. თუ ხელისუფლებაში მოვალთ, იმის გარანტიას ვიძლევით, რომ ადამიანებს განვითარების შანსებს მივცემთ. ჩვენ ამას თავს გავართმევთ. _ თქვენ იყავით იმ გუნდის წევრი, რომელიც წინა ხელისუფლებას წარმოადგენდა. შეგიძლიათ, ღიად ისაუბროთ თქვენს კავშირებზე „ერთიან ნაციონალურ მოძრაობასთან“? იმავე სოციალურ ქსელ ფეისბუქში აღნიშნული თემით არაერთი ადამიანი დაინტერესდა. _ მე გააზრებული მაქვს, რომ საჯარო სივრცეში მოღვაწე ადამიანის ბიოგრაფიებს დეტალურად აანალიზებენ. თავს ნამდვილად არ ვიმართლებ, უბრალოდ, მინდა, რომ საზოგადოება ინფორმირებული იყოს. სააკაშვილის მმართველობის დროს პოლიტიკური თანამდებობა არ მეკავა. მაშინ იუსტიციის სფეროში ვმოღვაწეობდი, გახლდით საჯარო რეესტრის ეროვნული სააგენტოს იურისტი, ჩემი და ჩემი მეგობრების ჩართულობით, ეფექტიანი გუნდის მეშვეობით, ის რეფორმები გატარდა, რომლითაც ახლაც თავს იწონებს მოქმედი ხელისუფლება. საჯარო რეესტრმა რეალური შედეგი დადო. ხოლო მას შემდეგ, როგორც კი ახალი ხელისუფლება მოვიდა, მე ერთობ საეჭვო და სარისკო წინადადება შემომთავაზეს. შემოთავაზება იუსტიციის მინისტრისგან მოდიოდა. _ უფრო დეტალურად რომ მოგვიყვეთ, რა შემოგთავაზათ თეა წულუკიანმა, როდის და ვისი მეშვეობით? _ 2012 წელს, როგორც კი მოვიდნენ, ქალბატონმა წულუკიანმა ჩემთან დავით ჯანდიერი მოაგზავნა, რომელიც ახლა პაატა ბურჭულაძესთან მუშაობს, მაშინ ის წულუკიანის პირველი მოადგილე გახლდათ. ჯანდიერმა პირდაპირ მოითხოვა, რეგიონებში მცხოვრები დაახლოებით ნახევარი მილიონი მოსახლისთვის (რომლებსაც, თავის დროზე, უფასოდ დავურეგისტრირეთ მამულები) მათი საკუთრების უფლების გაუქმება. ჯანდიერს პირდაპირ ვუთხარი, რომ თუ მთელი ჩვენი გუნდის ციხეში გაშვება სურდა, ამის გარეშეც შეეძლოთ ხელბორკილების დადება. ამ სისულელეს ხელს როგორ მოვაწერდი?! გადახედონ პირდაპირ ჩემს ოჯახს, გადახედონ ჩემს განვლილ გზას და გაიგებენ, რასთან ან ვისთან შეიძლება მე ვასოცირდებოდე. _ მამათქვენი, ნემო ბურჭულაძე, ზვიად გამსახურდიას მთავრობის უზენაესი საბჭოს თავმჯდომარის მოადგილე გახლდათ. საინტერესოა თქვენი, როგორც პოლიტიკოსის შვილის და როგორც პოლიტიკოსის შეფასებები იმ წლების შესახებ. _ ძალიან არ მიყვარს ამაზე აქცენტების გაკეთება. პრინციპში, ბევრმა იცის, რისთვის ვიდევნებოდით, რისთვის გავიღეთ უკანასკნელი, თუმცა ამ თემით სპეკულირებას ნამდვილად არ ვაპირებ. იმ საშინელ 90-იან წლებში შევარდნაძის ხელით მზაკვრული იმპერია ჩვენს ოჯახსაც შეეხო. ჩვენ ევროპაში წავედით. მართალია, ნემო აქტიურ პოლიტიკაში აღარაა, თუმცა ეროვნული მოძრაობის დაწყებულ ბრძოლას თავისუფალი საქართველოსთვის ბოლომდე მივიყვან. _ მამათქვენი რამდენად ერევა თქვენი პარტიის საქმიანობაში? რჩევებს თუ გაძლევთ? _ მთელი ბავშვობა, მთელი ჩემი ოჯახი პოლიტიკას უკავშირდებოდა. შვილი სხვა არაფერია, თუ არა ესტაფეტა, რაღაც იდეოლოგიური ხიდია, გენეტიკურთან ერთად. მე ვეცდები, ის იდეალები განვახორციელო, რომლებზედაც აღვიზარდე. _ შეიძლება, რომ „ლიბერალ-დემოკრატებს“ ეროვნული მოძრაობის იდეოლოგიურ მემკვიდრეობაზე გაგიჩნდეთ პრეტენზია? _ დღევანდელი ხელისუფლებისგან განსხვავებით, მე რეალურად მსურს ვაწარმოო ზნეობრივი, ეროვნული პოლიტიკა, რომელსაც საზოგადოებაში დასაყრდენი ექნება და რომელი პოლიტიკაც ჩვენი ფესვებიდან მოდის. ეროვნული ცნობიერების გაღვიძების მიზნით ბევრი რამ არ კეთდება. ნაცვლად ამისა, აქცენტებს სვამენ ისეთ საკითხებზე, რომლისადმიც მოსახლეობის აბსოლუტური უმრავლესობა გულგრილია. ამის მაგალითია, ბოლო პერიოდში, გარკვეული ძალების მიერ ამა თუ იმ პოლიტიკოსის პირადი ცხოვრების გარეთ გამოფენა, პარლამენტი საჭორაო ადგილი გახადეს და ამაში ჩართეს მედიის წარმომადგენლებიც. არსებულ პრობლემებზე წაყრუება და მთავარი თემების გადაფარვა ამ ხელისუფლების ხელწერა გახდა. ზოგადად ხელისუფლების მხრიდან ხალხის ნების დაიგნორებას 25 წლის წინათ ჩაეყარა საფუძველი, როცა ოკუპანტის მსახურმა ქართველებმა ეროვნული ფასეულობების დისკრედიტაცია ფუნდამენტურად დაიწყეს, რის შედეგებსაც დღემდე ვიმკით. ასეთ ისტერიულ ფონზე კი უახლესი ისტორიის ფესვებთან დასაბრუნებლად და ამ წიაღიდან აღმოცენებული იდეების განსავითარებლად არავის სცალია. _ ეროვნულ მოძრაობაზე საუბრისას შეუძლებელია არ ვახსენოთ საქართველოს პირველი პრეზიდენტი, ზვიად გამსახურდია. როგორ შეაფასებთ მის როლს ჩვენი ქვეყნის უახლეს ისტორიაში? _ ზვიადი არის ერთ-ერთი, მე ვიტყოდი, ერთადერთი მმართველი წარსულის მმართველთაგან, რომელმაც აბსოლუტურად უშეცდომოდ მოიპოვა საქართველოს დამოუკიდებლობა, მისი ჰუმანიზმი, მისი კაცთმოყვარეობა და პოლიტიკური პრინციპები დღემდე სამაგალითოა, მის სახელს ისტორია ასე შეუნახავს მომდევნო თაობებს. _ დაახლოებით ორი კვირის წინ, 31 მარტს, თქვენ გამართეთ ყრილობა, რომელიც დაამთხვიეთ დღეს, როცა ქართველმა საზოგადოებამ ერთხმად მისცა ხმა საქართველოს თავისუფლებას. 31 მარტს საქართველოს პირველი პრეზიდენტის, ზვიად გამსახურდიას დაბადების დღეცაა. გიყვართ სიმბოლოები? _ სხვათა შორის, ზვიადსაც აბრალებდნენ სიმბოლოებით აზროვნებას. 1991 წელს ჩვენ მოვიპოვეთ დამოუკიდებლობა, მოვიპოვეთ სახელმწიფოებრიობა, რაც შემდგომი ხელისუფლებების დროს ხაზგასმული არ ყოფილა, შესაბამისი პოლიტიკური შეფასება ამას არ ჰქონია. ვეჭვობ, რომ მოქმედი პოლიტიკოსების აბსოლუტურ უმრავლესობას წარმოდგენაც არ აქვს იმის შესახებ, თუ რა გეოპოლიტიკური ნიშის მატარებელია ეს სახელმწიფო, რა არის ჩვენი ეროვნული მისია. მათ არ აქვთ ხედვები. „აბრეშუმის გზა“ დაზეპირებული აქვთ და საუბრობენ, თუმცა „აბრეშუმის დიდი გზაც“ და საერთოდ დიდი გეოპოლიტიკა და გლობალური პოლიტიკაც, რა თქმა უნდა, იმ ქართულ 90-იანი წლების საწყისებზე დგას. დღეს თუ დასავლეთისგან დიდი მხარდაჭერა გვაქვს, ამაში ქართული ძალის დიდი წვლილია. ჩვენი ვალია ვიცოდეთ, საიდან მოვდივართ, ვინ ვართ და რა იდეებს ვემსახურებით. შინაარსთან ერთად არც სიმბოლოები უნდა დავკარგოთ! _ ინტერვიუს ჩაწერამდე რამდენიმე წუთით ადრე პარტიის პრესსამსახურისგან შევიტყვეთ, რომ 31 მარტს გამართული დამფუძნებელი ყრილობა არც ერთ ტელეკომპანიას არ გაუშუქებია. როგორ ფიქრობთ, რატომ არ დაინტერესდნენ მასობრივი საინფორმაციო საშუალებების წარმომადგენლები თქვენი პარტიით? _ მედიასაშუალებები, რომელთა შესახებაც ინტენსიურად ვაწვდით ინფორმაციებს დიპკორპუსის წევრებს, ჩვენს დასავლელ პარტნიორებს, ძველებურად, ჯიუტად გვბლოკავენ. ჩვენი ყრილობა მართლაც რომ არავის გაუშუქებია. მე პირადად ტელევიზიის თანამშრომლებთან პრეტენზიები არ მაქვს, უფრო, ალბათ, იმ პოლიტიკურ ძალებთან დავსვამდი კითხვებს, რომელთა ზეგავლენის ქვეშაც არიან ესა თუ ის ტელეკომპანიები. ყველამ ვიცით, რომელი არხი ვისი პატრონაჟის ქვეშაა. ამაში უცნაური არაფერია, იგივე შეერთებულ შტატებში ტელეკომპანაია ფოქსი არც მალავს, რომ რესპუბლიკელების აქტიური მხარდამჭერია, უბრალოდ, სხვადასხვა ტიპის ინფორმაციის მიღმა არსებობს საჯარო ინტერესის მქონე ამბები, რომელზედაც თვალი არ უნდა დახუჭონ. თუმცა, ბუნებრივია, კერძო კომპანიებს ვერაფერს მოვთხოვთ, განსხვავებით საზოგადოებრივი მაუწყებლისგან, რომელიც, უბრალოდ, ვალდებულია, მცირე ჯგუფების პოლიტიკური აქტივობების შესახებაც ახდენდეს მაყურებლის ინფორმირებას. _ რა რესურსებით აპირებთ პარტიის რიგების გაზრდას _ როგორ უნდა მიიზიდოთ ახალი კადრები? _ ჩვენ აქცენტს გავაკეთებთ ახალი თაობის გაზრდაზე, საჭირო კადრების გადამზადებაზე და თუნდაც ოპოზიციაში მყოფები, აქტიურად ვითანამშრომლებთ ხელისუფლებასთან მთელი რიგი მიმართულებებით. საჭიროების შემთხვევაში გადამზადებულ ახალგაზრდებს შევთავაზებთ სახელმწიფო სტრუქტურებს. ხომ კარგია, რომ პროფესიონალი იურისტები და პროფესიონალი ექიმები წარდგებიან სამსახურებში? ამ ყველაფერს ახლა ვუყრით საფუძველს, მიუხედავად ზოგიერთი სკეპტიკოსის ტექსტებისა, რომ თანხები არ გაქვთ და რას იზამთო? მე დარწმუნებული ვარ, ამ იდეის გამარჯვებაში. არც მამაჩემს ჰქონდა, არც ზვიადს და არც მერაბს საკუთარი მედიასაშუალება, მაშინ არც ინტერნეტი არსებობდა და არც თანამედროვე ტექნოლოგიების შესახებ იცოდა ვინმემ რამე, თუმცა საბჭოთა პროპაგანდისტული მანქანის მიერ შექმნილი წრე გაარღვიეს და მოსახლეობასთან ინფორმაციის მიტანა შეძლეს. დღევანდელ დემოკრატიულ დროში ბევრს ეშინია სიმართლის ნახვაც, მოსმენაც და წაკითხვაც _ ქართველებმა გავითავისეთ დასავლური ფასეულობები თუ ამისთვის კიდევ დიდი დრო დაგვჭირდება? დემოკრატია რამდენად ჩაჯდა ჩვენს ყოფასა და კულტურაში? _ თავისუფლება ჩვენი ქვეყნის სამარადჟამო, ღირსეული არჩევანია, საქართველო თამამად შეგვიძლია დავასახელოთ იმ ქვეყნებს შორის, სადაც არასდროს ყოფილა მონის ინსტიტუტი, ჩვენთან იყო მონარქია, იყო დარბაზი, რომელიც, სხვათა შორის, მონარქს კონკრეტული გადაწყვეტილებების მიღებას აიძულებდა. ისტორიულად ერთპიროვნულ ბრძანებებზე მეტად ჩვენში დემოკრატიული გარემო სუფევდა. ეს არის პირდაპირ ქართული ფასეულობა. სიმართლე გითხრათ, ზოგჯერ მიკვირს კონსერვატორებისა და ტრადიციონალისტების, _ რომელ ტრადიციებზე მესაუბრებიან? საბჭოეთის დროს 70 წლის განმავლობაში რომ დამახინჯდა? როდესაც ვსვამ კითხვას, რა არის ე. წ. ქართული ტრადიციები, მესაუბრებიან 24-საათიან მეგობრობაზე, სუფრის ინსტიტუტზე და ა. შ. ჩვენ უნდა ვიფიქროთ კეთილდღეობაზე, მშვიდობაზე, ტერიტორიულ მთლიანობაზე და ბევრ სხვა ყოფით პრობლემაზე, რომელიც დიდი შრომის შედეგად დაიძლევა. აი, ეს არის ეროვნული ღირებულებები. _ ამ ინტერვიუს ფარგლებში ბოლო კითხვები: რას შესთავაზებთ ამომრჩეველს ახალს? და რა შანსები გაქვთ 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნებში? _ ნახეთ, როგორ ხდება: მოქალაქეებს, ამომრჩევლებს, ყველა პარტია ვასალების მსგავსად უნიშნავს საარჩევნო ოლქებში კანდიდატებს. „ლიბერალ-დემოკრატები“ ქართველ ამომრჩეველს ვთავაზობთ შემდეგს: თქვენ დაგვისახელეთ თქვენთვის სანდო პიროვნება, რომ შემდეგ ეს პიროვნება ჩვენ კანდიდატად წარმოვადგინოთ. ეს ადამიანი ჩემ წინაშე, ან ნებისმიერი სხვა ლიდერის წინაშე კი არ უნდა იყოს პირველ რიგში ვალდებული, ის ვალდებული უნდა იყოს საკუთარ ამომრჩევლებთან. რაც შეეხება ჩვენს შანსებს, მე არ მჩვევია არარეალური ტექსტები, პირდაპირ პარტიაზე ჯერ უხერხულიცაა ამის თქმა, ვინაიდან სულ ახალბედები ვართ, თუმცა მჯერა, რომ ხალხი გაიმარჯვებს.  

                                                                                                          ზაზა სვანაძე