ირინა მაკარიძე

ქვეყანაში ერთწლიანი უწყვეტი პროტესტის ფონზე „ქართული ოცნება“ მასობრივ დაკავებებზეა გადასული. ყოველდღიურად იჭერენ ათეულობით დემონსტრანტს. 17 ოქტომბრის შემდეგ 100-მდე ადამიანია დაკავებული. ამავდროულად, დიდი ოდენობით უკანონო შემოსავლების მიღებაში მხილებული არიან ორგზის ექსპრემიერი ირაკლი ღარიბაშვილი, სუს-ის ყოფილი უფროსი გრიგოლ ლილუაშვილი, მათთან ერთად ფიგურირებს ყოფილი გენერალური პროკურორის, აშშ-ის მიერ სანქცირებული ფარცხალაძის სახელი. დაკავებულები არიან ლილუაშვილთან დაკავშირებული პირები.

რა ხდება? „ოცნების“ ხელისუფლებაში მოსვლიდან 13 წლის შემდეგ რა ტიპის სახელმწიფო მივიღეთ? რას გულისხმობს ანტიკრიზისული მოძრაობა, რომელიც შექმნილი ვითარებიდან გამოსავალს ეძებს? _ ამ საკითხების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება საქართველოს უნივერსიტეტის პოლიტიკის მეცნიერების პროფესორი ლაშა ძებისაშვილი:

_ ამ ქვეყანას დემოკრატიასთან არანაირი კავშირი არ გააჩნია. ამ ქვეყნის მმართველ ძალას არც კარგი მმართველობა ახასიათებს, არც გამჭვირვალობა და არც ხალხთან ანგარიშვალდებულება. ჩვენ გვაქვს ჰიბრიდული რეჟიმი, მას ახასიათებს ნიშნები მაფიოზურ-კლანური მმართველობის, როდესაც ერთი ადამიანი, როგორც მაფიის ბოსი მაფიას, ასე მართავს სახელმწიფოს, მასზე არც კანონმდებლობა და არც სახელმწიფო ინსტიტუტების ძალაუფლება არ ვრცელდება. პრაქტიკულად, ჩვენ გვაქვს სიტუაცია, როდესაც ქვეყანა იმართება ერთი ჯგუფის მიერ _ პოლიტიკურ ჯგუფსაც ვერ დავარქმევთ, ეს არის გარკვეული კონგლომერატი, რომელიც ერთი ადამიანის ირგვლივ არის შემოკრებილი. სახეზეა სახელმწიფო ინსტიტუტების ტოტალური მიტაცება.

_ ბატონო ლაშა, შეიძლება ითქვას, რომ მაფიოზური სახელმწიფო მივიღეთ?

_ ეს არის ერთგვარი ჰიბრიდი, რომელიც ცდილობს, რომ ფორმალურად პოლიტიკური მმართველობის სურათი დატოვოს, ამ თავისი მინისტრებითა და ფორმალური სახელმწიფო უწყებების წარმომადგენლებით, მაგრამ ის, თუ როგორ იმართება ეს სახელმწიფო ინსტიტუტები, ეს არის ტიპური მაფიოზიური მეთოდები. სამართლებრივი რეგულირება არ ითვალისწინებს ასეთ მმართველობას. ჩვენ გვაქვს ისეთი ვითარება შექმნილი, რომ ამ კრიმინალურ-მაფიოზური ჯგუფისთვის არ არსებობს არავითარი სამართლებრივი ნორმა. ძალიან სიმპტომატური იყო ვითარება, როდესაც საქართველოს მთავრობა არაბთა გაერთიანებული საემიროების შეიხს შეხვდა. იქ მკაფიოდ გამოჩნდა, რომ მთავრობას ხელმძღვანელობდა ბიძინა ივანიშვილი, ხოლო პრემიერ-მინისტრი, რომელიც მორცხვად იდგა გვერდით, საერთოდ არაფერ შუაში იყო. აქ კიდევ თვალნათლივ გამოჩნდა, რომ ქვეყნის რეალური მმართველი არის ბიძინა ივანიშვილი. ფორმალურად, ინსტიტუტები არსებობს, მაგრამ სახელმწიფო არ იმართება  სამართლებრივი ნორმებით. რეალურად, ქვეყანა იმართება კრიმინალურ-მაფიოზური წესებითა და მენტალიტეტით. სახელმწიფო მიტაცებულია. ჩვენ ვიღებთ სიტუაციას, როდესაც ორი რეალობა არსებობს ქვეყანაში.  ერთი რეალობაა, რომელშიც ცხოვრობს ჩვეულებრივი მოქალაქე, რომელზეც მორგებულია ყველა ის სადამსჯელო მექანიზმი, სამართლებრივი დევნა და ნორმები და მეორეა ის მაფიოზური ჯგუფი, რომელზედაც არანაირი სამართლებრივი ფორმა, რაც ნორმალური დემოკრატოული სახელმწიფოსთვის დამახასიათებელია, არ ვრცელდება. ვინც პოლიტიკურ მეცნიერებას იცნობს, მისთვის მარტივი შესაფასებელია, რასთან გვაქვს საქმე. ესაა მკვეთრად ავტორიტარული სახელმწიფო, რომელიც უკვე ტოტალიტარულში გადადის, _ როცა მმართველი ფენა, რომელსაც არ გააჩნია არანაირი ლეგიტიმურობის ნიშანი, არჩევნებს იყენებს მხოლოდ იმისთვის, რომ გააყალბოს და ამ გაყალბებით ფორმალურად ლეგიტიმურობა მიიწეროს. ეს დე ფაქტო მმართველი ფენა იქცევა დანარჩენი მოსახლეობის უზურპატორ ხელისუფლებად, რომელიც არც ერთ შემთხვევაში თავისი ნებით ხელისუფლებას არ დატოვებს.

_ ე. ი. არჩევნების გზით ხელისუფლების შეცვლის შესაძლებლობა გამორიცხულია?

_ რა თქმა უნდა, ეს ჩემი მოგონილი არ არის, ასეთი ტიპის რეჟიმებიათვის სახელმწიფო ინსტიტუტები არის მხოლოდ და მხოლოდ მათი მმართველობის განმტკიცების საშუალება, ხოლო არჩევნები არ განიხილება როგორც ხელისუფლების ჩანაცვლების სტანდარტული მექანიზმი. არჩევნები განიხილება მხოლოდ თავიანთი პროპაგანდისთვის და რომ დანარჩენ მსოფლიოს არჩვენონ, აი, ჩავატარეთ არჩევნები და ხმა მოგვცა მოსახლეობის 115 პროცენტმა!!! არჩევნები მხოლოდ ამისთვის გამოიყენება.

_ ხელისუფლება ყველა ფორმით ცდილობს პროტესტის ჩახშობას: დარბევები, ჯარიმების დაკისრება. ამანაც რომ არ გაამართლა, პირბადის ტარებისა და გზის გადაკეტვის გამო ყოველდღიურად ათეულობით ადამიანს იჭერს. ცხადია, ეს პროტესტი არის მისთვის ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა, რაც მის ლეგიტიმურობას უშლის ხელს. ამის პარალელურად კი ვუყურებთ ყოფილი უმაღლესი თანამდებობის პირების დაკავებების სერიას, ექსპრემიერისთვის ბრალის წარდგენას, სუს-ის ყოფილ უფროსთან დაკავშირებული პირების დაკავებებს. რას იტყვით ამ ორი პარალელური პროცესის შესახებ? ხომ არ ხდება პროცესების ერთმანეთით გადაფარვა, ფოკუსის ერთგვარი გაბლარვა, რომ „ქოცმა“ იფიქროს, _ სისტემა სამართლიანია და თუ სამოქალაქო აქტივისტს იჭერს, თავისიანებსაც ხომ არ ინდობს?

_ არავითარი გადაფარვა არ ხდება, ეს არის ორი შემავსებელი კომპონენტი ერთი საკმაოდ მდგრადი სტრატეგიის. ჯერ დავიწყოთ იმით, რომ ხელისუფლებამ ყველაფერი არ სცადა. ხელისუფლებას აქვს დარჩენილი კიდევ ერთი ბერკეტი _ როდესაც პროტესტი უფრო მძლავრ მასშტაბს მიიღებს და ვერ მოახერხებს მის შეჩერებას, მას რჩება ბოლო რესურსი, ეს არის უკიდურესი ძალის გამოყენება, რაც გამოიყენეს სომხეთში, უზბეკეთში, რუსეთში, საბჭოთა კავშირში, საუბარია იარაღის გამოყენებაზე პროტესტის დასაშლელად. ტოტალიტარული რეჟიმები ამაზე არ ამბობენ უარს, არც აქცევენ ყურადღებას, მსხვერპლი რამდენია. არ უნდა გამოვრიცხოთ ამის საფრთხე!

ის, რასაც ჩვენ ვუყურებთ, რომ ერთი მხრივ, არის აბსურდული დაკავებები, რაც თითქოს ემსახურება იმას, რომ რეჟიმი ერთგვარ სიმკაცრეს აჩვენებს, მკაცრი სახის იმიჯის დამკვიდრებას ცდილობს... (ნულოვანი თანაგრძნობა) ამ დაუნდობელის იმიჯით ცდილობს ფსიქოლოგიურად იმოქმედოს პროტესტანტებზე: „ყველას დაგიჭერთ, არაფრის გვეშინია“, არც ის „გვიტყდება“, რომ 70 წლის ადამიანი დავიჭიროთ, რომელთაც, მაგალითად, პირბადე მართლაც სჭირდებათ ჯანმრთელობის გამო, ან ქუჩაში გააჩერონ ადამიანი, რომელიც შეიძლება პროტესტზე სულაც არ იყოს, მაგრამ შარი მოსდონ, სამედიცინო ნიღაბი რატომ გიკეთიაო? ამ სიმკაცრის დემონსტრირებით რეჟიმი  სროტესტანტებს აჩვენებს, რომ „ბრძოლის ველზე ჩვენი დანდობა არ იქნება“. მეორე კომპონენტი სიმკაცრისა არის უკვე „შიდა მოხმარების“ მათი მომხრეებისთვის, _ კობახიძე ცდილობს აჩვენოს, რომ ის არ არის იმ ჯგუფში, რომელსაც ღარიბაშვილი წარმოადგენდა და რომ როგორც მოწინააღმდეგეების, ისე პოლიტიკური მომხრეების რიგებშიც წმენდას ახორციელებს, რომ ამით თითქოს „ქართული ოცნების“ „კათარზისი“ ხდება. ამით, ბუნებრივია, ცდილობს აჩვენოს არაფორმალურ მმართველს, რომ ის ფლობს რეალურად სიტუაციას და მას აქ არ აქვს არანაირი პრობლემა, რომ თუნდაც „ქართული ოცნების“ ბობოლა წევრებს დაერიოს მკაცრი ხელით. ამასთანავე ამას იყენებს პროპაგანდისთვისაც, რომ თითქოს კორუფციას ებრძვის.

ბევრი ფიქრობს, რომ „ოცნებას“ ძალიან ეშინია და ეს არის მისი „ბოლო გაფართხალება“. მე ასე არ ვფიქრობ. „ოცნება“ ახლა მოქმედებს ისე, რომ არ დაუშვას პროტესტის გაფართოება, _ რეგიონებში, საზოგადოების ფართო ფენებში. ესეც შეცდომაა, როდესაც ფიქრობენ, რომ „ოცნებისთვის“ ძალიან ნერვების მომშლელია რუსთაველის გადაკეტვა, არა! რეალურად ეს ასე არ არის, პირიქით, რუსთაველზე დგომა და იმ რაოდენობით, რაც არის  რუსთაველის პერიოდული გადაკეტვა, მისთვის ყველაზე მისაღები ფორმაა, თუმცა კი ცდილობს, რომ თავის ჩარჩოებში მოაქციოს პროტესტი, ამ შემთხვევაში უკვე ხელი ააღებინოს რუსთაველის გადაკეტვაზე. „ოცნებას“ რომ სურდეს, მას სრული ფიზიკური შესაძლებლობა აქვს, რამდენიმე დღეში გაწმინდოს რუსთაველი, თუმცა ხედავს, რომ უკურეაქციას იწვევს ხოლმე. ეს ძალიან კარგად დაინახა და ცდილობს იმ ზღვარში, რასაც ჰქვია გადაკეტვის მცდელობა, ამ ფარგლებში მოაქციოს პროტესტი. ამ კონკრეტულ მომენტში „რუსთაველის არგადაკეტვა“ არის ამოცანა.

_ როგორ შეაფასებთ ოპოზიციურ პოლიტიკურ სპექტრში არსებულ რეალობას?

_ პოლიტიკური ველი მთლიანად გაწმენდილია, მათ შორის, იმის გამო, რომ, ფაქტობრივად, ჰარაკირი გაიკეთეს. ყველა არა, მაგრამ დიდწილად დისკრედიტებულია, არ გააჩნია ხალხის მობილიზების რესურსი და შესაბამისად, ეს პოლიტიკური ველი მოსუფთავდა.

_ თქვენ ჰარაკირს უწოდებთ იმას, რომ ოპოზიციური ლიდერები ციხეში აღმოჩნდნენ?!

_ არა, ჰარაკირს ვუწოდებ მათ საქმიანობას არჩევნებიდან მოყოლებული დღემდე, როცა ვერცერთმა ოპოზიციურმა პოლიტიკურმა პარტიამ ვერ მოარერხა გაერთიანება, ერთიანი ოპოზიციური ფრონტის შექმნა რეალურად დამდგარი ავტორიტარიზმის წინააღმდეგ. მარტივი გასათვლელია _ როცა საქმე გვაქვს ავტორიტარიზმისა და ტოტალიტარიზმის დამკვიდრებასთან, მით უმეტეს, როცა ამ ერთი ადამიანის ხელში არის ასეთი დიდი ძალაუფლება და ფინანსური რესურსი, მეორე მხარეს კი დაქსაქსული და დაქუცმაცებული ოპოზიციური სპექტრია, პირველი აუცილებელი ნაბიჯი, რომ წინააღმდეგობა გაუწიო ამ ავტორიტარიზმს, არის სწრაფი გაერთიანება ერთ ცენტრად. არა რაღაც უცნაური ბჟუტური „ერთიან პლატფორმად“, რაღაც იქ, ფანჩატურში შეკრებები, არამედ ძალიან სოლიდური, ყოველდღიური, მკაცრად სტრუქტურირებული გაერთიანება, რომლის მიზანი იქნება წინააღმდეგობის გაწევა დამდგარი დიქტატურისთვის. სამწუხაროდ, ოპოზიციურმა პარტიებმა  ყველაფერი გააკეთეს ამის საწინააღმდეგოდ _ ერთიანობის იდეა მოსპეს, გააქრეს, გაანადგურეს, ამით მოკლეს მათ მიმართ მოსახლოების ნდობის ხარისხი, შესაბამისად, ამით მათ ჰარაკირი გაიკეთეს, აჩვენეს, რომ არც ლიდერობისა და არც პოლიტიკური გამჭრიახობის თვალსაზრისით მათ არ აღმოაჩნდათ არანაირი პოტენციალი იმისთვის, რომ დარჩენილიყვნენ და წარმატებით გაეგრძელებინათ პოლიტიკური საქმიანობა. ეს თვითონაც გაიაზრეს და მიხვდნენ, რომ ასე უაზროდ ყოფნას გარეთ ციხეში წასვლა სჯობდა. არ მინდა, ირონია გამომივიდეს, ციხეში წასვლა ძალიან დიდი ადამიანური ტრაგედიაა, ვისურვებდი, რომ ციხეში წასვლის ნაცვლად ყველა ეს ოპოზიციონერი ლიდერი დამსხდარიყო ერთად და რეალური გეგმა და ბრძოლის სტრატეგია დაესახა.

_ ეს იქნებოდა იდეალური ვარიანტი, მაგრამ ქართველებს, ზოგადად, გვიჭირს გაერთიანება, რადგან ყველას საკუთარი თავი მიაჩნია ლიდერად, მაგრამ ციხეში წასვლა ხომ იყო შედეგი იმის, რომ ისინი არ შევიდნენ პარლამენტში, არ აღიარეს მისი ლეგიტიმურობა, და როდესაც დადგა საკითხი, ისინი პარლამენტში მისულიყვნენ თუ არა, არ მივიდნენ. ამ არაღიარებას მოჰყვა მათი დაკავება. რეალურად, რეჟიმმა დაუმორჩილებლობისთვის დაიჭირა ისინი და არა ის, რომ თვითონ წავიდნენ ციხეში, ასე არაა?  მაშინ უნდა ვთქვათ, რომ პარლამენტში არშესვლა იყო შეცდომა, რასაც შედეგად მოჰყვა ეს პროცესები?

_ არა. ორი რამეა: ერთი არის ლეგიტიმურობის აღიარება, არც არავინ აპირებდა რეალურად მათ აღიარებას, მეორე არის მექანიზმი, რითაც „ოცნებამ“ ისინი დაიჭირა. ეს არის საპარლამენტო კომისია, სადაც დაიბარეს ისინი და შემდეგ ვინც არ მივიდა, ისინი დაიჭირეს.

_ თუმცა ვინც მივიდა, მისი დაჭერა სხვა მიზეზით დააპირეს, ამდენად მაინც დაიჭერდნენ.

_ დაიჭერდნენ, ნებისმიერი პოლიტიკური ლიდერი მივიდოდა თუ არა რაღაც საბაბით, ციხეში მაინც აღმოჩნდებოდა.

_ მაშინ მათი ბრალი რა არის?

_ აქ მათი პრინციპული დანაშაული არის ის, რომ არჩევნების მეორე დღიდანვე, როდესაც დადგა არჩევნების შედეგი, სახელმწიფოს მიტაცების რეალობა, მათ უნდა ეზრუნათ ერთიანი ოპოზიციური სპექტრის ჩამოყალიბებაზე, უნდა ეზრუნათ მოსახლეობის მობილიზებაზე, ერთიანი მესიჯის გავრცელებაზე, უნდა ევლოთ მთელი ქვეყნის მასშტაბით, მაგრამ მათ ყველაფერი გააკეთეს ამის საწინააღმდეგოდ. მათ გააკეთეს ის, რომ საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობა კიდევ ერთხელ დარწმუნდა, რომ ამ პოლიტიკურ ელიტას არ უნდა ენდოს. დარწმუნდა, რომ ეს პოლიტიკური ელიტა რეალურად კარგის მომტანი არ არის, რადგან თვითონ ერთმანეთში ვერ თანხმდებიან, შეთანხმებული რაც აქვთ, იმის განხორციელებაც კი არ შეუძლიათ. მაგალითისთვის: არჩევნების წინ სალომე ზურაბიშვილთან „ქართული ქარტიის“ ირგვლივ რომ გაერთიანდნენ, ეს უნდა ყოფილიყო გზამკვლევი არჩევნებში გამარჯვებისა თუ დამარცხების შემთხვევაში, მაგრამ რა მოხდა?  ქარტია ყველამ დაივიწყა.

_ სალომე ზურაბიშვილის როლს როგორ აფასებთ ამ პროცესში?

_ სალომე ზურაბიშვილს ძალიან კარგი როლი აქვს, ბევრი შეუძლია გააკეთოს საგარეო პოლიტიკის თვალსაზრისით, მაგრამ მისი, როგორც გამაერთიანებელი ფიგურის როლი, აღარ არსებობს. ის ვერასდროს იქცევა გამაერთიანებელ ფიგურად, თუმცა მას ყოველთვის ძალიან დიდი როლი ექნება საგარეო ასპარეზზე ქართული ინტერესების წარდგენის საკითხში და ეს მან უნდა გააგრძელოს.

_ სად ხედავთ გამოსავალს და რას იტყვით ამ „ანტიკრიზისული პლატფორმის“ შესახებ, რომლის წარმომადგენელი თქვენც ბრძანდებით?

_ შექმნილი ვითარებიდან ყველაზე ჯანსაღი გამოსავალი არის, რომ საზოგადოებამ საკუთარ წიაღში აამოქმედოს ანტიკრიზისული პლატფორმა. ჩვენ, მართალია, პოსტსაბჭოთა საზოგადოება ვართ, ჩვენში რეალურად საზოგადოება შემდგარი არ არის _ ჯერ არ არსებობს საზოგადოებრივი ჯგუფები, რომლებიც თავის ინტერესებზე მუშაობენ და ქმნიან პოლიტიკური პარტიების ძირითად ფუნდამენტს. ჩვენ არ გვაქვს ასეთი დამოუკიდებელი ჯგუფები, არ ვართ მიჩვეული დამოუკიდებელ აზროვნებასა და მოქმედებას. ახლა იბადება რეალურად ქართული საზოგადოება, აქეთ მსახიობები, იქით ექიმები, პროფესორები. ახლა ხდება ამ ჯგუფების ძალიან ბუნებრივი ფორმირება ამ საპროტესტო მოძრაობაში. შესაბამისად, თუ ჩვენ გვინდა შევქმნათ ასეთი ცენტრი, რომელიც შეასრულებს მასშტაბური პოლიტიკური წინააღმდეგობის როლს, ეს უნდა მოდიოდეს საზოგადოებიდან. ამ შემთხვევაში, საზოგადოებამ უნდა შეარჩიოს ეს სანდო ადამიანები, რომლებიც თავის კონკრეტულ სფეროს წარმოადგენენ, მათ აქვთ ჭკუა, შეუძლიათ საუბარი, კომუნიკაცია და, რაღა თქმა უნდა, ისინი სარგებლობენ არა მხოლოდ სანდოობით, ასევე მაღალი რეპუტაციით. ამ ანტიკრიზისული ჯგუფის ძირითადი ამოცანა არის, რომ საერთო ჯამში შეცვალოს ეს დღევანდელი პოლიტიკური მავნე სისტემა, რომელიც, ერთი მხრივ, საშუალებას აძლევს არაფორმალურ მაფიოზურ რაღაც პოლიტიკურ გაერთიანებას, მიტაცებული სახელმწიფოს კონტექსტში მართოს ქვეყანა, მეორე მხრივ, საშუალებას აძლევს გაურკვეველი სახის პოლიტიკურ ორგანიზაციებს, რომლებსაც არანაირი გავლენა არ გააჩნიათ საზოგადოებაზე, ზედაპირზე იტივტივონ. ანტიკრიზისულმა კამპანიამ უნდა შექმნას ისეთი სიტუაცია, რომ ჯანსაღ პოლიტიკურ ვითარებაში მოხერხდეს ჯანსაღი საპარლამენტო არჩევნების ჩატარება. 

_ რა ვადაზე არის გათვლილი ამ გეგმის განხორციელება?

_ ჩვენი ძირითადი ამოცანა არის ქვეყნის გადარჩენა. ეს ნიშნავს, ჩვენ გვინდა ქართული სახელმწიფოს გადარჩენა, რომელსაც აქვს თავისი ისტორია, კულტურა, თავისი იდენტობა. საქართველოს სახელმწიფო უნდა გადავარჩინოთ, რომ ის ემსახურებოდეს მოქალაქეებს. მეორე: ჩვენ გვინდა, რომ ამ ქვეყანაში იყოს დემოკრატია. მხოლოდ ჯანსაღი დემოკრატიის ფარგლებშია შესაძლებელია და არა ტოტალიტარულ  მმართველობაში, ჩვენი მოქალაქეების ინტერესების გატარება. ნორმალურ დემოკრატიაში შესაძლებელია მოსახლეობის ინტერესების დაცვა, იქნება ეს უსაფრთხოება, ტერიტორიული მთლიანობის დაცვა, საზღვრების ხელშეუხებლობა, მით უმეტეს, ამ გარემოში, ამ გეოპოლიტიკურ სივრცესა და დროში, როდესდაც ასეთი გლობალური „შტორმია“;  განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია ქვეყანაში იყოს ხელისუფლება, რომელიც ადეკვატურია ეროვნული და სახელმწიფოებრივი ინტერესების. ეს შესაძლებელია მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ გარკვეულ, ერთიდან ორ წლამდე პერიოდში, ქვეყანაში ჩამოყალიბდება ტექნიკური მთავრობა, სადაც პროფესიონალები იქნებიან და არა პოლიტიკური პარტიების წარმომადგენლები. ეს ტექნიკური მთავრობა უზრუნველყოფს შემდგომში უკვე ნორმალური საპარლამენტი არჩევნების ჩატარებას.

_ როგორ მივდივართ აქამდე?

_ იდეა იმისა, რომ ქვეყანას უნდა მართავდეს კომპეტენტური ხალხი, მგონი, ყველასთვის მისაღებია. თუ ამ იდეას მივიტანთ ხალხამდე, რომ ჩვენ არ გვინდა, ქვეყანას მართავდეს ერთი ადამიანი, ან გაკოტრებული პოლიტიკური ორგანიზაციები ან პარტიები, რომლებიც ყველაფერს აკეთებენ, ეროვნული ინტერესების განხორციელების გარდა, თუ ჩვენ ამ საკითხის გარშემო გავერთიანდებით შევქმნით ეროვნული წინააღმდეგობის ერთიან ცენტრს, წარმატება იქნება შესაძლებელი. ამ ტიპის ავტორიტარულ რეჟიმებს მხოლოდ ერთი ან ორი ოპოზიციური პარტია განცალკევებულად ვერაფერს უზამს.

_ ვიცით, რომ „ქართული ოცნება“ აპირებს პარტიებისა და ცალკეული ინდივიდებისთვის პოლიტიკური საქმიანობის აკრძალვას, ამაზე რას იტყვით? ამ კონტექსტში „ნაციონალური მოძრაობის“ წევრმა ლევან სანიკიძემ თქვა, რომ ამას უყურებს, როგორც შესაძლებლობას, რომ „ლხინში თუ ვერა, ჭირში მაინც გავერთიანდეთო“. ხომ არ იქნება ეს მართლაც ახალი შანსი ზეპარტიული გაერთიანებისთვის?

_ აბსოლუტურად სწორია სანიკიძის დამოკიდებულება. რაც შეეხება პარტიების აკრძალვას, „ქართულმა ოცნებამ“ თავდაყირა დააყენა ყველა კარგი წამოწყება, რაც საერთაშორისო პრაქტიკაში ყოფილა, _ ეს არის ნაცისტური და კომუნისტური პარტიების აკრძალვის პრეცედენტები. ამ პარტიების საქმიანობა უაღრესად ანტიჰუმანური, ანტიდემოკრატიული იყო. ამ პრაქტიკის გადმოტანა „ნაციონალური მოძრაობის“ წინააღმდეგ წარმოუდგენელია, ვერანაირ ჩარჩოში ვერ ჯდება, მით უმეტეს, ინდივიდების მიმართ. ვინ განსაზღვრავს, ვინ შეაფასებს ამას? სრული სამართლებრივი აბსურდია. მაგრამ ეს თუ მაინც მოხდა, მგონია, რომ ამით „ქართული ოცნებისთვის“ უარესი შედეგი დადგება. თუ ქართულმა „ოცნებამ“ აიძულა ყველა პოლიტიკური ჯგუფი, იატაკქვეშეთში გადავიდეს და საზოგადოებაში ფართოდ გაიდგას ფეხი, ის მართლაც იქცევა სახალხო მოძრაობად. 

_ არჩევნებით თუ ვერ ვცვლით მაინც, რა შედეგი შეიძლება ჰქონდეს ამას?

_ „ქართული ოცნება“ თუ მყარად არის, იმიტომ კი არ არა, რომ ვიღაც ძალით ვერ ცვლის მას, უბრალოდ, პოლიტიკურ პარტიებს არ გააჩნიათ საზოგადოების მხარდაჭერა. მაგალითად, წარმოვიდგინოთ, რამდენი ადამიანი გამოვა, პირობითად, „ახლის“ ან „ლელოს“ დაძახებაზე? ჩვენ ხომ ვიცით და „ქართულმა ოცნებამაც“ იცის, რომ მათ დაძახებაზე ბევრი ხალხი ნამდვილად არ გამოვა. იმისთვის, რომ ასეთი ტიპის რეჟიმებს ვებრძოლოთ, აქეთ მხარეს არის საჭირო ძალიან დიდი კონსოლიდაცია. ანტიკრიზისული პლატფორმა, ჩემი აზრით, არის ძალიან კარგი შესაძლებლობა, რომლის ირგვლივაც შეიძლება გაერთიანება. რამდენად განხორციელდება ეს, მომავალი გვაჩვენებს.

_ რას იტყვით საერთაშორისო სანქციებზე, რომელთაც უწესებენ რეჟიმის წარმომადგენლებს?

_ ერთი რამ უნდა გვესმოდეს, რომ „ოცნება“ საკმაოდ მყარად დგას. რა თქმა უნდა, ის მშვიდად არ არის, ის ხედავს, რომ საფრთხე იზრდება, მაგრამ ის, მისი გადმოსახედიდან, სრულიად ადეკვატურად რეაგირებს  საფრთხეებზე. „ოცნებამ“ ძალიან კარგად იცის, სანქციებზე როდესაც მიდგება საქმე, მთელი საფეხურები უნდა გამოიაროს ევროკავშირმა იმისთვის, რომ რეალური სანქციები დაადოს. სანამ მივა საფინანსო-საბანკო დასანქცირებაზე, ისე გაიწელება პროცესი ბიუროკრატიულად, ზოგიერთი ქვეყანა დაბლოკავს და ა. შ., რომ ამ მხრივ „ოცნებას“ რეალური საფრთხე არ ემუქრება. თუ ახლა „ოცნების“ 2 ათას წარმომადგენელზე აიკრძალა უვიზო რეჟიმი ევროპასთან, ეს საერთოდ არ შეცვლის ქვეყნის შიგნით ვითარებას, ისინი კვლავინდებურად გააგრძელებენ ქვეყნის შიგნით ავტორიტარიზმის დამყარებას. სულ სხვა დონის ზეწოლის საჭიროება არსებობს. ეს უნდა იყოს ძალიან მკაფიო საბანკო, ეკონომიკური და ფინანსური სანქციები. ძალიან დიდი შრომა არის ამისთვის გასაწევი.

_ ივანიშვილის შესახებ რას იტყვით?

_ ივანიშვილი ვერ გახდება გამონაკლისი, ის ვერ გახდება მეფე ან კონსტიტუციური მონარქი. როგორც სხვა ქვეყნებში სრულდებოდა ტოტალიტარული და ავტორიტარული რეჟიმები, ასევე დასრულდება საქართველოშიც, შიდა პროცებებიდან ან გარე ფაქტორებიდან გამომდინარე, მაგრამ ეს აუცილებლად მოხდება!..