„ბოდიში ჩემს ხალხს! ბოდიში, რომ ვენდე ოპოზიციურ გაერთიანებას და სიტყვა მოგეცით 15 მაისს ივანიშვილის რეჟიმის დასრულების შესახებ! გულწრფელად ვიხდი თითოეული ქართველის წინაშე ბოდიშს, რომ ვენდე ეკლექტურ პოლიტიკურ გაერთიანებას! ბოდიში, რომ ვერ განვსაზღვრე, რას იკადრებდა ზოგიერთი პოლიტიკოსი…

მართალია, ამ უკანასკნელთა როლი და მასშტაბი არსებითად მწირია ქართულ პოლიტიკაში, თუმცა მათი ნაბიჯი იყო და დარჩება გამოუსწორებელ შეცდომად მოსახლეობის წინაშე. მათ, მიუხედავად რეიტინგული სიმცირისა, შეძლეს ერთიანობის იდეის შელახვა და პრინციპული ოპოზიციური ძალების ხელოვნურად იძულება, შეცვლილიყო გაცხადებული სწორი სტრატეგია.
ახლაც მჯერა, რომ ერთიანობის შემთხვევაში, 15 მაისს საქართველოს გული _ თბილისი, იქნებოდა მრავალათასიანი მართალი ქართველი ხალხის შეკრების ისტორიული დღე, რომელიც რამდენიმე დღეში აიძულებდა ე.წ. ხელისუფლებას, აღსრულებულიყო ლეგიტიმური ნება და ჩანიშნულიყო ვადამდელი, დემოკრატიული არჩევნები!

„ქართულმა ოცნებამ“ უზურპაციის შემდეგ მოახერხა ოპოზიციის მაკონსოლიდირებელი იდეის დაზიანება, რომელიც მასთან კოლაბორაციაში მყოფმა სუბიექტებმა წარმატებით აღასრულეს….
თავს ვალდებულად მივიჩნევ, მოვიბოდიშო, რომ არ დავიჯერე ამ მოცემულობის რეალურობა, ვენდე მათ და დაგპირდით რეჟიმის დემონტაჟს.
ერთი რამ დანამდვილებით ვიცი, რომ ჩემი ხალხი არ იმსახურებთ ამ მახინჯ რეალობაში ყოფნას! ჩასანაცვლებელია, როგორც ხელისუფლება, ისე მასთან კოლაბორაციაში მყოფი „ოპოზიციონერები“… _ ეს მწვავე განცხადება რამდენიმე დღის წინ სოციალურ ქსელში ახალგაზრდა პოლიტიკოსმა ირაკლი ღლონტმა გამოაქვეყნა.
ისე, გულწრფელები თუ ვიქნებით, ბოდიშს ირაკლი ღლონტი კი არა, ის ლიდერები უნდა იხდიდნენ, რომლებიც ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ნიკა მელია ციხეში იჯდა, გაიქცნენ და მიშელის შეთანხმებაზე მოაწერეს ხელი.
კითხვა ბევრია, თუმცა ამ კითხვებზე „ხელმომწერებს“ პასუხი ან არ აქვთ ან თავს იკავებენ.

ამასობაში კი გონივრული ეჭვი ჩნდება ე. წ. პოლიტიკურ კორუფციაზე. „ქრონიკა+“, სხვა თემებთან ერთად, ირაკლი ღლონტს ამის შესახებაც ესაუბრა:

_ ირაკლი, აბა, როგორ ხარ, აღარ ჩანხარ, ხომ მშვიდობა გაქვს?

_ ალბათ, იმას გულისხმობთ, რომ აქტიურ პოლიტიკაში ძველებურად არ ვჩანვარ, სამაგიეროდ, უფრო ხშირად ვარ ოჯახთან ერთად და პროფესიასაც მეტ დროს ვუთმობ. ვანო, შენ, უბრალოდ, კითხვას მისვამ, უფრო ახლობლები კი მკაცრ საყვედურს მიცხადებენ, რომ პოლიტიკური თვალსაზრისით ნაკლებად აქტიური ვარ.
მინდა, პირველ რიგში, ჟურნალისტებს და, საერთოდ, ყველა დაინტერესებულ პირს ვუთხრა, რომ ამ პოზიციაში დიდხანს არ ვიქნები და სერიოზული პოლიტიკური გეგმებიც მაქვს. რომ დამენახა, ქართული პოლიტიკა ჯეროვნად კეთდება, თავს შევიკავებდი, რადგან მშვიდ გარემოში ცხოვრება ბევრად საინტერესო და კომფორტულია, მაგრამ კონფორმისტი არასოდეს ვყოფილვარ და მაშინ, როცა პოლიტიკაში არაკეთილსინდისიერი პირები უფრო და უფრო აქტიურდებიან, თავს ვალდებულად მივიჩნევ, ამის წინააღმდეგ ქმედითი ვიყო და იმ სტანდარტების დამკვიდრებისთვის ვიბრძოლო, რომლებზეც საჯაროდ, ჯერ კიდევ, 2014 წელს განვაცხადე. აქ მთავარი ისაა, რომ პოლიტიკას უპასუხისმგებლო და უცოდინარი „ლიდერებით“ ისე ვერ აწარმოებ, როგორც ჩვენს ხალხს სჭირდება. ყველა კარგად ვხედავთ, სად არის მოსახლეობის ინტერესები და სად _ პოლიტიკური ელიტის.

_ ისე, სანამ საუბარს „გავახურებთ“, გამარკვიე, შენ რომელ პოლიტიკურ კასტას მიეკუთვნები _ მიშელის დოკუმენტზე ხელმომწერების თუ არახელმომწერების მხარდამჭერების?

_ ვწუხვარ, პოლიტიკა იმდენად გვაპირისპირებს, რომ უცხო ქვეყნის მოქალაქეები და ორგანიზაციები იძულებული ხდებიან, სასაუბროდ დაგვსვან. თითქოს ეს ნორმალურია, მაგრამ ჩემთვის _ არა, ჩემს ქვეყანასა და ერზე ბევრად მაღალი წარმოდგენა მაქვს და თუ გავაანალიზებთ, მივხვდებით, რომ ეს ჩვენს ქვეყანას აკნინებს. დიახ, დღევანდელი ქართული პოლიტიკა საქართველოს აკნინებს და ასე რაც უფრო დიდხანს გაგრძელდება, ქართული ინტერესები მით მეტად დაზარალდება.
რაც შეეხება ე. წ. მიშელის დოკუმენტსა და მასზე ხელმოწერებს, ევროპული და ევროატლანტიკური სივრცის მიმართ ჩემი დამოკიდებულება ცნობილია და ადვილად გასაგებია, რამდენად დიდ ფასს ვადებ დასავლელ პარტნიორთა ხედვებს. მაგრამ ჩემი ამოსავალი წერტილი ყოველთვის ქართველი ხალხის ნამდვილი ნებისადმი მორჩილება იყო და იქნება. სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ თუ ბოიკოტი გაგრძელდებოდა, თუ ოპოზიცია ბოლომდე ერთიანი იქნებოდა და თუ კეკლუცს ერთი პოლიტიკური სუბიექტიც არ დაიწყებდა, ევროპელი დიპლომატები ერთპარტიული, კანონგარეშე და არალეგიტიმური პარლამეტის დემოკრატიული ტრანსფორმაციისთვის ძალისხმევას არ დაიშურებდნენ. დიახ, ამას ჩვენთან, ოპოზიციასთან ერთად უნისონში ახლა შეძლებდნენ და არა _ მომავალში. დესტრუქციის მხარეს არასდროს ვიჭერ, მაგრამ თუ შენი ქვეყნის ინტერესები გკარნახობს, რომ უფრო ხისტი და პრინციპული იყო, ეს ქვეყნის ყველა პარტნიორს დესტრუქციულად კი არა, მშვიდად, საქმიანად უნდა დაანახო და იმაში დაარწმუნო, რაც შენი ერისთვის უფრო სწორია.
ქვეყნის ყველა კონსტიტუციური ინსტიტუცია მოშლილია, ეკონომიკა, პრაქტიკულად, დანგრეულია, ყველა მიმართულებით კრიზისია, კორუფცია, კრიმინალი, სასამართლო გაუქმებულია და არჩევნები ფალსიფიცირებულია _ ამ მცირე, თუმცა შინაარსიანი ჩამონათვალის ფონზე ჩაჰალსტუხებული ე. წ. ოპოზიციონერი ლიდერების საქციელი კეკლუცი და მძიმე შეცდომაა!
მოკლედ, მიხარია, რომ ბევრი პოლიტიკური პატიმრიდან ორი თავისუფალია, მაგრამ ეს ის შედეგი არ არის, რაც საქართველოს სჭირდება. ეს ძალიან ცოტაა!

_ მართალია, ბევრი ამ მოსაზრებას არ იზიარებს, მაგრამ პირადად მე მიმაჩნია, რომ 19 აპრილის შეთანხმებით ოპოზიციის კაპიტულაცია მოხდა. მეთანხმები?

_ არა, დავკონკრეტდეთ.

_ კი ბატონო, დავკონკრეტდეთ…

_ ეს ოპოზიციის კაპიტულაციად არ უნდა ჩაითვალოს. უფრო სამართლიანი ვიქნებით, თუ ვიტყვით, რომ ოპოზიციის საკაპიტულაციოდ მიმართული ოლიგარქის რეჟიმის სქემაა, რომელიც ისე შეიფუთა, როგორც შეთანხმება, თუმცა ეს შეთანხმება დაეფუძნა სუსტ, არათანმიმდევრულ და ნაკლებად პრინციპულ პოლიტიკურ ძალებს, ვინც პროცესი და პარტნიორები შუა გზაში მიატოვა.
კაპიტულანტურნი ის ძალები არიან, სავარძელზე მჯდარი ევროპელი დიპლომატის წინ ფეხზე მდგარებმა უარი რომ თქვეს სამართლიან ბრძოლაზე და ამ „შეთანხმებით“ უკუაგდეს უფრო მეტი ლეგიტიმაციის მქონე შეთანხმება ქართველ ხალხთან, რომ თავისუფლებისთვის იბრძოლებდნენ!

_ თუკი პარლამენტში მაინც უნდა შესულიყვნენ, 6-თვიან პროტესტსა და ბოიკოტს რაღა აზრი ჰქონდა?

_ ბოიკოტსაც და, საერთოდ, პროტესტს უმნიშვნელოვანესი სახელმწიფოებრივი ფუნქცია ჰქონდა. ამ პროტესტის ფონზე კიდევ უფრო ნათლად ჩანდა ოლიგარქის რეჟიმის ანტიდემოკრატიული სახე და ვიზუალურადაც კი ნათელი იყო, როცა ქვეყნის უმნიშვნელოვანეს კონსტიტუციურ ინსტიტუციაში _ საქართველოს პარლამენტში _ მხოლოდ ე. წ. უმრავლესობა ფუნქციონირებდა. სულ ცოტაც და ეს „უმრავლესობა“ იძულებული იქნებოდა, ქართველი ხალხის ნებას დამორჩილებოდა და დემოკრატიული საპარლამენტო არჩევნები ჩანიშნულიყო.
ახლა, როცა პარლამენტში არაერთი პარტია ოფიციალურად ფიქსირდება, ამ ტიპის პროტესტმა შინაარსი დაკარგა. მეტიც: ზოგიერთი ე.წ. ოპოზიციური პარტია „ქართული ოცნების“ ნარატივზე „ზის“ და პარლამენტსმიღმა მყოფ ოპოზიციურ სუბიექტებს დესტრუქციულ ძალად მიზანმიმართულად წარმოაჩენს.

_ ოპოზიცია მუდამ ამბობდა, რომ „ოცნების“ წინააღმდეგ ბრძოლაში მისი მთავარი მეკავშირე დასავლეთი იყო, თუმცა იგივე მიშელის მედიაციამ სხვა შედეგი დადო, ანუ უმრავლესობა უკვე იმას ითხოვს, რომ თამარ ჟვანიას ბულინგისთვის ოპოზიციამ ბოდიში უნდა მოიხადოს. ირაკლი, პირდაპირ მიპასუხე: დასავლეთმა „ოცნების“ წისქვილზე რატომ დაასხა წყალი?

_ ამ სურათს განსხვავებულად ვხედავ.

_ ანუ?

_ უფრო სიღრმისეულად გავაანაალიზოთ.

_ გისმენ…

_ დასავლეთმა ნახა, რომ პოლიტიკოსები ქართველი ხალხის ნების რეალიზებაზე საუბრობდნენ. ისინი თავდაპირველად ერთიანნი იყვნენ და პროტესტის სწორი ფორმა აირჩიეს. დასავლეთს საქართველო ერთი წამითაც არ მიუტოვებია, მაგრამ დასავლეთმა პროცესის მიმდინარეობისას რამდენიმე პოლიტიკური სუბიექტის შეცვლილი პოზიცია იხილა, შესაბამისად, არჩია ის გზა, რომელიც დაპირისპირებას გაანეიტრალებდა. ეს დასავლეთის მხრიდან სწორი ნაბიჯი იყო. აი, ჩვენი ე. წ. ლიდერების მხრიდან კი _ სრულად მიუღებელი.
დასავლეთმა ვერ დაინახა ოპოზიციური სპექტრის ერთსულოვნება. დიდი ბოდიში, მაგრამ საქართველოში შიდა დემოკრატიისთვის საპროტესტო აქციებს ევროპელი და ამერიკელი დიპლომატები ვერ დააორგანიზებენ. რიტორიკა, რომ დასავლეთმა „ოცნების“ წისქვილზე დაასხა წყალი, შეცდომაა და არ ვეთანხმები. დასავლეთისთვის პროკრემლისტურ კავშირში მყოფი ძალები მიუღებელია, მით უმეტეს, თუ ისინი ხელისუფლებაში არიან, მაგრამ კიდევ ერთხელ მინდა გავიმეორო, რომ დასავლეთი მხარს უჭერს ყველა იმ ბრძოლას, სადაც სწორება ერის ნებასა და ერთსულოვან ასპარეზობაზეა. ეს საქართველოში არ მოხდა.
აქ დასავლეთთან „ოცნების“ ინტერესების გამტარი ლიდერების კეკლუცს ჰქონდა ადგილი. 15 მაისამდე ერთად მივსულიყავით, გამოგვეყვანა საკუთარი მხარდამჭერები, გადაგვევსო გამზირები, უწყვეტი პროტესტი გვეწარმოებინა და ყველა ნახავდა, როგორ ჩაინიშნებოდა არჩევნები და როგორ დარჩებოდა კედელთან მარტო „ქართული ოცნება“.

_ ოპოზიცია გაიყიდა თუ წნეხს ვერ გაუძლო?

_ ოპოზიცია არ გაყიდულა, გაყიდული არიან ოპოზიციაში მოკალათებული თაღლითები! ოპოზიცია არსებობს, მრავალი გამოწვევაა, მათ შორის, საკადრო, ფინანსური, ინფრასტრუქტურული, მაგრამ საქართველოში არის ოპოზიცია, რომელსაც ენდობა ხალხი, თუმცა ვისურვებდი ახალ ძალებს, ვინც მონაწილეობას მიიღებს ოპოზიციის მოძლიერებაში.

_ ბოლო დროს გაჩნდა ასეთი ტერმინი _ „ნაცმოძრაობის კომპლექსი“, ანუ მიშელის დოკუმენტზე სხვებმა იმიტომ ხომ არ მოაწერეს ხელი, რომ ამით მთავარი ოპოზიციური პარტია კუთხეში მიამწყვდიეს _ თუ პარლამენტში არ შევა, ტრიბუნას დაკარგავს, შესვლით კი _ ამომრჩეველს.

_ „ნაცმოძრაობის კომპლექსი“ მიზანმიმართულად შექმნილი სისტემაა ყველაზე დიდი ოპოზიციური პარტიის წინააღმდეგ. ამისთვის წლების წინათ ივანიშვილმა უცხოელი პიარსპეციალისტები დაიქირავა და მათთან ერთად შეიქმნა ბინძური სტრატეგიები. ის, რომ „ნაცმოძრაობის“ ბიოგრაფია, კარგთან ერთად, ცუდი ისტორიებითაცაა სავსე, არახალია და ამაზე საუბარი არასოდეს მიჭირდა, მაგრამ პარტიის მტრის ხატად გამოცხადება, საიდანაც ყველაზე ოდიოზური ფიგურები ხელისუფლებაში არიან პორტირებულნი, ხალხის თვალში ნაცრის შეყრის მცდელობაა. კი ბატონო, რამდენიმე ე. წ. ოპოზიციური ლიდერის მიზანი და დავალება იყო, რომ ენმ მარტო დარჩენილიყო, დესტრუქციულ და რევანშისტულ ძალად გამოცხადებულიყო. ამაზე ენმ-მ სწორად უნდა უპასუხოს და ვფიქრობ, ამას შეძლებს.

_ იმ შემთხვევაში, თუ „ნაცმოძრაობა“ პარლამენტში შესვლის გადაწყვეტილებას მიიღებს, ამით საქართველოში ოპოზიცია საბოლოოდ ხომ არ „მოკვდება“?

_ ცხადია, არა. წეღანდელი თქმისა არ იყოს, ახლა პარლამენტისმიღმა დარჩენა მხოლოდ ემოციურ დონეზე იქნება სწორი. პარლამენტში შესვლა დაუშვებელი მანამდე იყო, სანამ პარლამენტი ერთპარტიულად მიიჩნეოდა.

_ ირაკლი, რა ამის პასუხია და, შემოდგომაზე, თუ მიხეილ სააკაშვილი საქართველოში მართლა ჩამოვიდა, სიტუაცია აფეთქდება?

_ მეტი აფეთქება რაღა უნდა იყოს? _ ხალხს შია, თავს დაუცველად გრძნობს. ისე, სააკაშვილს საქართველოში ყველაზე მეტი მხარდამჭერი ჰყავს და პოლიტიკოსებს შორისაც ერთადერთია, ვისაც ამხელა ელექტორალური მხარდაჭერა აქვს. თუ საქართველოში ჩამოვა, ხალხი მის გვერდით დადგება!

_ და მაინც, ოპოზიციამ ერთიანობა რატომ ვერ შეინარჩუნა?

_ იმიტომ, რომ ბიძინას დიდი ფული აქვს და სუსტი ადამიანების მოთვინიერებაც უფრო კარგად იცის, ვიდრე _ პოლიტიკა. ერთსულოვნების არსიც ბევრ ე. წ. ოპოზიციონერ ლიდერზე უკეთესად ესმის.

_ ნიკა მელია გმირია?

_ ნიკა მელიამ საკუთარი ქცევით და ნაბიჯებით დაამტკიცა, რომ აქვს უნარი, დაიცვას ქვეყნის ინტერესები და ეს საკუთარი თავისუფლების ხარჯზე გააკეთოს. მადლობა ამ გმირული და თამამი ნაბიჯებისთვის. მეამაყება მასთან ურთიერთობა, ის ჩვენ შორის ერთ-ერთი გამორჩეული ლიდერია და მას დიდ პატივს ვცემ.
ნიკა თავისუფალი კაცია, არც ერთი რეჟიმის მონაწილე და მორჩილი. მასში იმდენად მაღალია თავისუფლების ხარისხი, რომ ნესტიანი საკანი და თავისუფლების შეზღუდვა უმნიშვნელოა.

_ ირაკლი, პროცესების განვითარების შენეული ვერსია როგორია?

_ გონიერი ლიდერები ეცდებიან, პარტიები სწრაფად მოაძლიერონ, ამასთან, ყველა ტრიბუნა და შესაძლებლობა გამოიყენონ. სუსტები კი რეჟიმის მხრიდან გადმოგდებული ძვლის ხვრას გააგრძელებენ და ცოტა ხანს პარლამენტში იკეკლუცებენ.
იქნება ბევრი იაფფასიანი პოპულიზმი და ვფიქრობ, ხალხი ორივე ბანაკს სამართლიან პასუხს გასცემს.
ამასთან, პოლიტიკაში კიდევ უფრო მეტ ახალ სახეს ვიხილავთ.

_ ისე, ცესკო-ში მიმდინარე საკადრო პოლიტიკიდან გამომდინარე, თვითმმართველობის ობიექტურად ჩატარების იმედი გაქვს?

_ ვინმეს სჯერა, რომ რეჟიმის პირობებში არჩევნები რეალისტურია?! მე _ არა! ცესკო-ს რეფორმირება სამართლიანადაც რომ განხორციელდეს, აზრი არ აქვს, რადგან სასამართლო რეჟიმის მსახურია.

_ ორი სიტყვით გახარიასა და ვასაძის პოლიტიკაში შემოსვლაზეც მითხარი _ „ოცნება 2-ის“ დაბადების მომსწრენი ვხდებით?

_ გახარია გარკვეულ შედეგს დადებს, რაც განსაკუთრებული არ იქნება, მაგრამ მას მანევრირების უნარი აქვს.
რაც შეეხება ვასაძეს, მიუხედავად იმისა, რომ არც განათლება აკლია და არც _ რესურსები, თავის ნიჭს არასწორად იყენებს და გული მწყდება, რომ გურული კაცი საქმეს ასე წარმართავს.

_ გიორგი ვაშაძე მესამე ცენტრის შექმნას ითხოვს და „ოცნებაზე“ მეტად „ნაცებს“ ებრძვის. ამას რით ხსნი?

_ გიორგი ვაშაძე უნარიანი ადამიანია, რომელიც, ლევან ვასაძის მსგავსად, შესაძლებლობებს არასწორად იყენებს. პატივს ვცემ თვითრწმენას, ამბიციებსაც, ოღონდ საფუძვლიანსა და ლოგიკურს.
ვაშაძეს ჰქონდა შანსი, რომ ოპოზიციის ერთ-ერთი წამყვანი ლიდერი გამხდარიყო, მაგრამ არ ვიცი, რატომ სპობს ამ შანსს? მისი ნაბიჯები ლოგიკურად მაშინ ჩაითვლებოდა, მინიმუმ, 15-პროცენტიანი პარტიის ლიდერი რომ ყოფილიყო. ვფიქრობ, ვაშაძემ საკუთარ პოლიტიკას უნდა გადახედოს, თუმცა საპარლამენტო ცხოვრებაში მისი ამ ფორმით მონაწილეობა, მძიმე შეცდომაა! მას უნდა ებრძოლა ოპოზიციის ერთიანობის შესანარჩუნებლად და ამ გზით მონაწილეობა მიეღო ოლიგარქისა და მისი რეჟიმის სრულ გაკოტრებაში. სამწუხაროდ, სხვა გზა არჩია.

_ ბოლოს, ირაკლი, ვიცი, რომ ქართულ დიასპორებთან კარგი ურთიერთობა გაქვს და გეცოდინება, რას ფიქრობენ ემიგრანტები ოპოზიციის პოლიტიკურ თამაშებზე?

_ იმას, რასაც ჩვენი მოსახლეობის მნიშვნელოვანი ნაწილი ფიქრობს, ანუ ემიგრაცია ოპოზიციისგან მეტს ელოდა და ფიქრობდა, რომ 15 მაისი იქნებოდა გარდამტეხი.
ემიგრაციამ სამშობლოს ფასი იცის და საქართველოზე ფიქრსა და ზრუნვას არ შეწყვეტს. ვწუხვარ, რომ ბევრმა ე. წ. ლიდერმა ჩვენს ემიგრაციასა და ზოგადად, მოსახლეობას იმედი გაუცრუა.
ამიტომ ისინი რაც შეიძლება მალე უნდა ჩანაცვლდნენ და ახლო მომავალში ბევრად ძლიერი და ეფექტიანი ოპოზიციური გაერთიანება უნდა ვიხილოთ.

ვანო პავლიაშვილი