ირინა მაკარიძე

რა გახდა „სტრატეგია აღმაშენებლის“, „გირჩი-მეტი თავისუფლებისა“ და „დროას“ ერთობის რღვევის მიზეზი? რატომ უწუნებს გადაწყვეტილებას და რატომ არ წაჰყვნენ ახალ პლატფორმაზე ყოფილი პოლიტიკური პარტნიორები გიორგი ვაშაძეს? რისთვის იბრძოლებს და რა მიაჩნია გამარჯვების პლატფორმად? _ ამ და სხვა საკითხების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება „გირჩი-მეტი თავისუფლების“ ერთ-ერთი ლიდერი, ცოტნე კობერიძე:

_ „გირჩი-მეტი თავისუფლება“ იყო ერთ-ერთი პირველი პარტია, რომელმაც საუბარი დაიწყო გაერთიანებაზე, რასაც მაშინ „ნაციონალური მოძრაობის“ ლიდერებმა ქილიკით უპასუხეს. ერთ-ერთი მათი ლიდერი, გია ბარამიძე, გვახსენებდა ატოცში „გირჩის“ პერფორმანსს, რომ ასეთ ხალხთან არ იქნებოდა, რადგან თვითონ ქრისტიანია და აქეთ არაქრისტიანები დგანან. გამოჩნდა „გირჩის“ მიმართ მიუღებლობა, გაკეთდა განცხადებები, რომ არ აპირებენ, სხვა პარტიები ვაგონებივით ჩაიბან და პარლამენტში შეიყვანონ. ეს ხატია დეკანოიძემ თქვა. მართალია, ის აღარ არის „ნაციონალურ მოძრაობაში“, მაგრამ სხვა ლიდერებს არ დაუგმიათ ეს განცხადებები. ამის შემდეგ დავიწყეთ სხვა პარტიებთან საუბარი. როდესაც ეს სამეული შედგა: „გირჩი-მეტი თავისუფლების“, „დროასა“ და „სტრატეგია აღმაშენებლის“ გაერთიანება, იყო საუბარი, რომ ეს იქნებოდა სტარტი დიდი ერთობისა და სხვა პარტიებიც შემოუერთდებოდნენ. „ნაციონალურ მოძრაობაში“ მენეჯმენტის ცვლილების შემდეგ „გირჩმა“ და „დროამ“ გააკეთეს განცხადებები, რომ ისინი არ ითანამშრომლებდნენ პარტიასთან, სადაც არაფორმალური მმართველობაა და სადაც ასეთი გაურკვევლობაა, რომ ერთმანეთს ლანძღავენ და აგინებენ. მაშინ გიორგი ვაშაძემ გააკეთა რბილი განცხადებები, ჩვენი პათოსი არ გაიზიარა. უკვე ცხადი გახდა, რომ თუ ის „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ დაახლოებას გააგრძელებდა, ეს სამეული დაიშლებოდა. ამ დროის განმავლობაში ისმოდა, რომ გიორგი ვაშაძე აპირებდა ამ ნაბიჯის გადადგმას, თუმცა ჩემთან ამაზე არ უსაუბრია, არც ჩემი პარტიის სხვა ლიდერებთან, მაგრამ ვხვდებოდით, რომ აქეთ მიდიოდა საქმე.
_ საბოლოოდ, რა გახდა ამ ერთობის დაშლის მიზეზი?
_ გაურკვევლობა, თუ რისთვის არსებობს ეს ერთობა! ჩვენი თანამშრომლობა ცალკეულ თემებზე არ იყო საკმარისი. უნდა გაგვერკვია, არჩევნებზე ერთად გავიდოდით თუ არა. როდესაც ამაზე მსჯელობა იყო, ერთად გავიდოდით არჩევნებზე თუ არა, მათ შორის მეც ვიყავი კატეგორიული წინააღმდეგი. ვამბობდი, რომ არჩევნებამდე წლინახევრით ადრე „გირჩს“ არ მოვკლავდი. „სტრატეგია აღმაშენებლიდან“ იყო პოზიცია, რომ რაც შეიძლება მალე უნდა მიგვეღო გადაწყვეტილება. პარალელურად, ღრმად მჯერა, რომ გიორგი ვაშაძეს „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ ექნებოდა ურთიერთობა, მათ შორის, ლევან ხაბეიშვილის გამარჯვებამდე. თუ მოიგებდა მისი ყოფილი თანამშრომელი, მაშინ მასთან დალაგდებოდნენ, ამიტომ აინტერესებდა ჩვენგან პასუხი. რადგან ვერ მიიღეს ჩვენგან თანხმობა, რომ წლინახევრით ადრე ჩვენ მათთან საარჩევნო სუბიექტად ჩამოყალიბებაზე საუბარს დავიწყებდით, ბოლომდე გაუყვნენ იქით გზას.
_ როგორ ფიქრობთ, თავიდანვე გარკვეული იყო კეზერაშვილ-მერაბიშვილის მხრიდან ვაშაძესთან დაკავშირებული საკითხები?
_ ამაში ღრმად ვარ დარწმუნებული.
_ რამდენად წარმატებული იქნება ეს პოლიტიკური ალიანსი და გახდება თუ არა ის გამარჯვების პლატფორმა?
_ „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ შეთანხმებას ფასი არ აქვს, დღეს შეიძლება ერთთან შეთანხმდე, ხვალ მეორე ლიდერი გამოვიდეს და საწინააღმდეგო თქვას. მერე მე ვისთანაც შევთანხმდი, მან მითხრას, რა ვქნა, ხომ იცი, ჩვენ ასეთი პარტია ვართ, ვერ ვაკონტროლებთ… აქედან გამომდინარე, ვინ არის „ნაციონალურ მოძრაობაში“, ვისთანაც რამეზე შეთანხმდები და ითანამშრომლებ, არ იცი. ე. ი. წარსულში გაკეთებულ განცხადებებს მნიშვნელობა არ აქვს. მახსოვს, გიორგი ვაშაძეზე მიხეილ სააკაშვილიც აცხადებდა, რომ ის „ბიძინას თამაშს თამაშობს და გაყიდულია“, ასევე ლანძღავდნენ იმ ადამიანს, რომელიც ახლა მათი თავმჯდომარეა, ლევან ხაბეიშვილს. ახლაც რამე რომ აირიოს, ერთმანეთის ლანძღვას ისევ დაიწყებენ, რასაც „გირჩი“ არ იკადრებს არც ერთთან მიმართებით. მე ეს არ მომწონს. მე არ ვიცი, ეს რამდენად შეიძლება „გამარჯვების პლატფორმა“ გახდეს. ჩემი აზრით, „ნაციონალური მოძრაობა“ არის პარტია, რომელსაც ჰყავს თავისი ამომრჩეველი, მაგრამ არ ჰყავს ისეთი პოლიტიკოსი, რომელიც შეძლებს ერთ დღეს უცხოელებს შეხვდეს, მეორე დღეს ამომრჩევლებს ხელი ჩამოართვას. ასეთი ქმედითი პოლიტიკოსის ნაკლებობას განიცდიდა ეს პარტია. მათი ლეგიტიმაციის წყარო და მთავარი პოლიტიკოსი საკანში ზის, ამიტომ მათ გარეთ სჭირდებათ მიშას რაღაცნაირი რეინკარნაცია, მინი ვარიანტი, რომელიც მოახერხებს იმის გაკეთებას, რასაც მიშა ვერ აკეთებს, რადგან ციხეშია. ამ ფუნქციებს, მათი აზრით, ყველაზე უკეთ გიორგი ვაშაძე შეითავსებს. გიორგი ხედავს, რომ ეს უნარები, რაც აქვს, იქ უფრო გამოადგება, ამიტომ მზად არის, საკუთარი პარტია გაწიროს და რაღაცნაირად მის იდენტობაზე უარი თქვას. „ნაციონალურ მოძრაობას“ აწყობს გიორგი ვაშაძე, შეიძლება მას რეიტინგი არ აქვს, მაგრამ როგორც ლიდერი, ის შესაძლოა, უფრო ეფექტიანი იყოს, ვიდრე სხვა პოლიტიკოსები, რომლებიც მათ ჰყავთ.
_ ფიქრობთ, რომ შეიძლება გიორგი ვაშაძე მართლაც იყოს მათი პრემიერობის კანდიდატი? ის არის მათი ნომერ პირველი პოლიტიკოსი?
_ გარეთ მყოფი ნომერ პირველი პოლიტიკოსი, მაგრამ რისკი ის არის, რაც გიორგი ვაშაძეს დაუდგება, _ არავინ იცის, როდის გამოვა მიხეილ სააკაშვილი და იტყვის, რომ თვითონაა პრემიერობის კანდიდატი ან ვინმე სხვა, რომელსაც მიიჩნევს საჭიროდ. შეთანხმება იარსებებს, მაგრამ ეს შეთანხმება როდის ანულირდება, ამაზე არავის შეუძლია რამე თქვას. ამიტომ გიორგი ვაშაძე ბევრ რამეს რისკავს. მაგრამ ის, რომ მას იქ ლიდერად არ ელოდებიან და უბრალო წევრად მიდის, ეს აბსურდია. როგორ შეიძლება გაწირო 2 თუ 3-პროცენტიანი საკუთარი პარტია, რომელშიც ამდენი ფული გაქვს ჩადებული წლების განმავლობაში? წარმოიდგინეთ, რამდენი მილიონი არის დახარჯული და როგორ შეიძლება ამ ბრენდინგის გარისკვა ან უბრალოდ ჩაკეცვა, გაუქმება, თუ შენ უბრალოდ, რიგით წევრად უნდა იყო? ცხადია, ამას მარტო მაშინ გააკეთებ, თუ ფიქრობ, რომ რაღაც უფრო მეტს მიიღებ. „უფრო მეტი“ მისნაირი ამბიციური პოლიტიკოსისთვის არის პირველობა. სხვა შემთხვევაში, იქ მეორე კაცობას ერჩივნებოდა თავის პარტიაში პირველკაცობა. რადგან ეს ნაბიჯი გადადგა, ე. ი., იქ არ მიდის რიგით მოთამაშედ.
_ ფიქრობთ, რომ ეს პოლიტიკური ალიანსი „სტრატეგია აღმაშენებლისთვის“, როგორც პარტიისთვის, დასამარების ტოლფასია?
_ მსგავსი ამბავი ერთხელ უკვე მოხდა. საპრეზიდენტო არჩევნების დროს გიორგი ვაშაძემ შეკრიბა ერთკაციანი პარტიები: მაჭუტაძე, თაკო ჩარკვიანი და ბევრი ასეთი სუბიექტი, „გაერთიანებული ოპოზიცია“ ერქვათ, მაგრამ მოიაზრებოდნენ „ნაციონალურ მოძრაობად“. ვფიქრობ, რომ ზუსტად იგივე განმეორდება. არ ვამბობ, რომ მათთვის ცუდი იქნება, მაგრამ საკუთარი იდენტობის შენარჩუნება შესაძლებელი იქნება თანაზომიერ სუბიექტთან ურთიერთობისას. „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ ეს ძალიან რთულია, მინიმუმ, გჭირდება სხვა ბევრი სუბიექტი, რომელიც შენთან ერთად არსებობს. სხვა პარტიები რომ მოსულიყვნენ გიორგი ვაშაძესთან ერთად, მაშინ დაბალანსდებოდა „ნაციონალური მოძრაობა“. მაგალითად, ადგილობრივი არჩევნების დროს ეს, ასე თუ ისე, გამოვიდა, როდესაც თბილისის არჩევნებში ნიკა მელიას მხარი დავუჭირეთ. ამას სჭირდება ბევრი პარტიული სუბიექტი, თუმცა ამ შემთხვევაშიც რთული იყო და გაჭირდა ეს. ახლა მით უმეტეს, როდესაც პატარა პარტია ასეთ დიდ მონსტრთან მიდიხარ, ცხადია, გაჭირდება, შენი პარტია გადარჩეს. მით უმეტეს, როდესაც ამ დიდი პარტიის ყოფილი წევრი ხარ და მანამდეც ერთხელ უკვე დაბრუნდი უკან. მაშინ „ახალი საქართველო“ ერქვა გიორგი ვაშაძის პარტიას, მაგრამ იმ რებრენდინგის შემდეგ მოუწიათ ახალი პარტიის გაკეთება. ერთი პარტია შეეწირა და შემდეგ შეიქმნა „სტრატეგია აღმაშენებელი“.
_ თუმცა თვითონ გიორგი ვაშაძემ, როგორც „ნაციონალური მოძრაობის“ საპრეზიდენტო შტაბის უფროსმა, აჩვენა შედეგი: რომ არა გაყალბება, თითქმის გაიმარჯვა მაშინდელმა პრეზიდენტობის კანდიდატმა. ამაზე რას იტყვით?
_ თუ ყველაფერი კარგად იყო, მაშინ რატომ წამოვიდა უკან? „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ გაიმარჯვა, ეს მოგება არ განაწილდა ყველაზე.
_ ანუ თქვენ ფიქრობთ, რომ ისევ იმედგაცრუება ელოდება მას?
_ კი ბატონო, ყოველ შემთხვევაში, რისკია ამის. მას ნასაუბრები აქვს ჩემთან: საკრებულოს არჩევნების დროს, როდესაც ვთანამშრომლობდით „ნაციონალურ მოძრაობასთან“, შემდეგ შევხვდით კაჭრეთში და მან თქვა, რომ რით ვერ ისწავლეთ, მინიმუმ, ჩემზე დაკვირვებით, რომ „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ თანასწორი პარტნიორობა ფიზიკურად ვერ გამოდისო. როდესაც სამი პარტიის ერთობაზე მიდიოდა საუბარი, მას ყოველთვის ნაკლებად სურდა, ეს ერთობა „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ ერთად ყოფილიყო დანახული. შემდეგ რაღაც შეიცვალა. დღეს უკვე ვხედავთ, რომ თვითონ მივიდა „ნაციონალურ მოძრაობასთან“. ეს რისკი, რაზეც მე ვსაუბრობ, თვითონ ჩემზე უკეთ იცის, მაგრამ მაინც კიდევ ერთხელ გარისკა იმის გამო, რომ ამბიციური პოლიტიკოსია და მას უნდა, რომ დიდი პარტიის ლიდერად იყოს დანახული, ამიტომ ამის შანსს არ გაუშვებს.
_ მათი არგუმენტი არის ის, რომ ახლა ეგზისტენციალური კრიზისია, უნდა გაერთიანდეს პროდასავლური ოპოზიცია და ქვეყანა რუსულ ხელისუფლებას გამოსტაცონ ხელიდან, ამიტომ მიდიან ამ მსხვერპლზე…
_ „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ თვითონაც იცის, რომ ყველას გაერთიანება შედეგს არ იძლევა. ყველა ერთად რომ დადგეს, ბიძინა უგებს „ნაცებს“, ამიტომაც არ ეძახის დიდ პარტიებს. ყველა ერთად „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ რომ დაჯგუფდეს, წამგებიანი თამაშია. თუ შევხედავთ „ნაციონალური მოძრაობის“ რიტორიკას, მათ უნდათ, რომ სხვა ოპოზიციურმა პარტიებმა სხვა ცენტრები შექმნან.
_ მათი გაცხადებული მიზანი არის არჩევნებში გამარჯვება და თქვენი მიზანი რა არის, ოპოზიციის გამარჯვება და ხელისუფლების შეცვლა, თუ პარტიული იდენტობის შენარჩუნება?
_ „გირჩი-მეტი თავისუფლების“ მიზანი არის, ამ არჩევნებზე „ქართული ოცნება“ დამარცხდეს და ამაში ჩვენ გვქონდეს ჩვენი როლი და წვლილი. ის როლი, რაც ჩვენ გვაქვს, ვერ ექნება „ნაციონალურ მოძრაობას“. ჩემთვის მნიშვნელოვანია პრინციპი, რომ ყველამ თავისი ამომრჩეველი მოიყვანოს, მაგრამ 5%-იანი ბარიერი პრობლემას ქმნის. მგონია, რომ 5%-იანი ბარიერის გადალახვის შანსი „გირჩი-მეტი თავისუფლებას“ აქვს, მაგრამ მაინც რისკია. ასევე მგონია, რომ სხვა პროდასავლური პარტიების ხმები ასევე სანერვიულოა, რადგან 5%-იან ბარიერს თუ ვერ გადალახავენ, მაშინ ეს ხმები გადანაწილდება „ქართულ ოცნებაზეც“. ჩემი მიზანია, პროდასავლური ხმები არ დაიკარგოს. ამიტომ ყველა იმ პროდასავლურ სუბიექტთან, რომელიც დარჩება „ნაციონალური მოძრაობის“ ქოლგის მიღმა, დავიწყებთ საუბარს, თუ რა ფორმით შეიძლება არჩევნებზე გასვლა, რომ არცერთი ხმა არ დაიკარგოს. თუ აღმოჩნდა, რომ მაინც იკარგება ან ჩვენს ამომრჩევლებს ერთმანეთი არ მოსწონთ, მაშინ ამ ნაბიჯს არ გადავდგამთ. ყველა პარტია, ალბათ, კვლევას ჩაატარებს. ნახავს, მისი ამომრჩეველი ვის ამომრჩეველთან სინქრონიზდება და ამის შემდეგ ყველას გაუადვილდება საუბარი.
_ მოსალოდნელია, რომ „გირჩი- მეტი თავისუფლება“ დაუახლოვდეს „ლელოს“, რომელმაც მესამე პოლიტიკური ცენტრის შექმნის შესახებ განაცხადა?
_ „გირჩი-მეტი თავისუფლება“ არის პარტია, რომელიც გიორგი გახარიას პარტიასთან ერთად რეიტინგებში ფიქსირდება, როგორც ხან მეოთხე, ხან მესამე. ელექტორალურად დღეს თუ დიდი პარტიების შემდეგ რომელიმე პარტია გამოირჩევა, ეს არის „გირჩი-მეტი თავისუფლება“. ამდენად, დაახლოებით ერთნაირი ტიპის პარტიები ვართ და თუ ისე იქნება დანახული, რომ მე უნდა მივიდე „ლელოსთან“, მაშინ ეს არ მომწონს. თუ ასე იქნება ნათქვამი: „ლელო“ ქმნის ცენტრს და მოდით, აბა, ვისაც ჩემთან გინდათ, არც ეს იქნება მისაღები. ჩემთვის მნიშვნელოვანია კონკრეტული იდეა და შინაარსი. ჩემთვის ეს შინაარსი არის, რომ იმ ხალხს, ვინც 7-8 მარტს ქუჩაში იყო, პოლიტიკურ ასპარეზზე საკუთარი გამომხატველობა ჰქონდეს. არ მგონია, რომ ეს „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ მოახერხოს. თუ დავინახავთ, პოლიტიკურ სუბიექტს აქვს ის ღირებულება, რაც ამ 7-8 მარტის ხალხს, მაშინ მასთან შეიძლება ვითანამშრომლოთ. ეს იდეა უნდა გახდეს მიზიდულობის ცენტრი. კონკრეტულ პარტიასთან მისვლის ფორმა არ მომწონს, თორემ ის, რომ ყველა მივიდეთ რაღაც იდეასთან და იქიდან მოვახერხოთ გაერთიანება, ეს ჩემთვის გამორიცხული ნამდვილად არ არის. ალბათ,ამაზე საუბარს დავიწყებთ უახლოეს პერიოდში.
_ 7-8 მარტის აქციების შემდეგ დავინახეთ, რომ პოლიტიკურმა პარტიებმა გააძლიერეს ახალგაზრდების ჩართულობა თავიანთ პარტიებში, წინა პლანზე წამოწიეს ახალგაზრდები, დანიშნეს თანამდებობებზე. როგორ ფიქრობთ, რომელი პოლიტიკური ძალა შეიძლება გახდეს ამ ახალგაზრდების მისწრაფებების გამომხატველი? ხომ არ შეამცირებს ახალგაზრდების მოტივაციას ის ფაქტი, რომ ლაზარე გრიგორიადისის მამა, პრაქტიკულად, მარტო იბრძვის შვილის თავისუფლებისთვის?
_ თუ შევხედავთ სახელისუფლებო პროპაგანდას, „იმედი“ და „პოსტივი“ გადმოერთო „გირჩი- მეტი თავისუფლებასა“ და მის ბანაკებზე. მიიჩნია, რომ „გირჩი- მეტი თავისუფლებაა“ ის ძალა, რომელსაც ამის პოტენციალი აქვს. სხვა პარტიებში ახალგაზრდებს თუ თანამდებობები დაურიგეს, ჩვენ არანაირი „ახალგაზრდული“ არ გვაქვს, რადგან ისედაც ახალგაზრდები ვართ. მე თვითონ ვარ GenZ-ი და ჩვენ სხვა პასუხისმგებლობით ვუყურებთ ახალგაზრდებს. იქ ისედაც ჩვენ ვიდექით, ზურა ჯაფარიძე დააკავეს აქციაზე, იმის შემდეგ მიუქსიეს მოძალადეები მხოლოდ იმიტომ, რომ ახალგაზრდებთან სასაუბროდ მიდიოდნენ. ჩვენი მინუსიც და პლუსიც ის არის, რომ, ძირითადად, მხოლოდ ახალგაზრდებთან ვახერხებთ კომუნიკაციას. მინუსი იმიტომ, რომ არჩევნებზე ახალგაზრდები არ დადიან და პარტიას ელექტორალური სიძლიერე სჭირდება და პლუსი იმიტომ, რომ ასეა, ძმები ვართ, მოგვწონს ახალგაზრდებთან ურთიერთობა. არაფერი სამტკიცებელი ჩვენ არ გვაქვს.
_ ნიკა გვარამიასთან დაკავშირებით რას იტყვით? მოლოდინი არსებობს მის პოლიტიკურ აქტივობებზე. მას გადაჭრით, ჯერჯერობით, არაფერი უთქვამს, მაგრამ თქვა, რომ მოსწონს ახალგაზრდები ყველა პარტიაში და მათ მოიაზრებს საყრდენ ძალად. როგორ გგონიათ, შესაძლებელია თუ არა, რომ ის გახდეს სხვადასხვა პროდასავლური ძალის გამაერთიანებელი ლიდერი?
_ რთული სათქმელია. გვარამიასთან ვითანამშრომლებთ, ვთქვათ, როგორც მედიამენეჯერთან, თუმცა როგორც პოლიტიკოსისგან ჯერ ვერ მივიღეთ პასუხი, რას გეგმავს _ „ნაციონალურ მოძრაობაში“ აპირებს მისვლას, არახამიასთან ერთად გეგმავს რამეს, ნიკა მელიასთან, თუ სხვა გეგმები აქვს? ამიტომ ვერაფერს ვიტყვი, თუმცა, ციხიდან გამოსვლის შემდეგ ნიკა გვარამიას პოზიციები გაცილებით მისაღებია და უფრო მომწონს, ვიდრე იქამდე. ამის შემდეგ რა ფორმა მიეცემა მის გეგმებს, ამას ვნახავთ.
_ ბელგიამ საქართველო ამოიღო უსაფრთხო ქვეყნების სიიდან. რა პრეცედენტია ეს და რა საფრთხეებს შეიცავს ის საქართველოსთვის?
_ პრობლემაა ჩვენნაირი პატარა ქვეყნისთვის, ძალიან ცოტა რამ გვაქვს, რაც გამოგვარჩევს, რის გამოც მსოფლიო ჩვენით დაინტერესდება. უცხოელი როდესაც „დაგუგლავს“ ამ ქვეყანას და ეწერება, რომ უსაფრთხო ქვეყანაა, მეტი ადამიანი ჩამოვა, მეტ ადამიანს მოუნდება აქ ბიზნესის კეთება და თანამშრომლობა. ამ კუთხით ეს გადაწყვეტილება ჩვენთვის დამაზიანებელია. უფრო ცუდი ისაა, რომ ძალადობის პრობლემა ქვეყანაში მართლაც არსებობს. ვხედავთ, რომ სუსი აორგანიზებს ადამიანებზე ძალადობას, უმცირესობების უფლებები შეიძლება გაითელოს, სახელმწიფო მოძალადისკენ არის, ფილოსოფიურად, შინაარსობრივად მწვანე შუქი აქვს ანთებული ძალადობას. ჟურნალისტებს თავს ესხმიან. აღნიშნული გადაწყვეტილება გაზრდის მიგრაციას, რადგან აქედან წასულებისთვის უცხო ქვეყანაში გამარტივდება სტატუსის მიღება.
_ ეს ფაქტი რა გავლენას მოახდენს საქართველოსთვის კანდიდატი ქვეყნის სტატუსის მინიჭების საკითხზე და გაქვთ თუ არა მოლოდინი, რომ საქართველო ამ ეტაპზე სტატუსს მიიღებს?
_ არ მჯერა, რომ კანდიდატის სტატუსს მოვიპოვებთ, რადგან ბოლო თვეების მანძილზე ხელისუფლებამ საბოტაჟი მოუწყო ჩვენს დასავლურ იდეას. ხელისუფლებას უნდა, რომ უკრაინაში რუსეთის აგრესიული ომის დროს გამოჩნდეს სახელმწიფოდ, რომელმაც დასავლეთისკენ სწრაფვა შეწყვიტა და ასე უსუსური პოზიციით გამოვჩნდეთ. ვიდრე ომი არ დამთავრდება, მინიმუმ, ჩვენ ასე ვიქნებით გაყურსულები. ამას თავისი ფასი მოყვება, _ ის, რომ ჩვენ დასავლეთთან ვერ დავახლოვდებით. უკვე დაიწყო უკრაინაზე გადაბრალება. შესაბამისად, როდესაც წინასწარ ამდენ გამართლებას ეძებ, გესმის, რომ კანდიდატის სტატუსს არ მოგცემენ. პროპაგანდა ასე წარმართეს: ჩვენ კანდიდატის სტატუსი იმიტომ არ მოგვცეს, რომ უკრაინას არ უნდა; ან ჩვენ აქ გეები არ ვასეირნეთ… ბევრ ასეთ თემას წამოწევენ და იტყვიან, რომ ამის გამო არ მოგვცეს და არა იმიტომ, რომ ჩვენ არ ვატარებთ რეფორმებს ან ვართ რუსულად განწყობილი ძალა.
_ როგორ ფიქრობთ, რატომ აკეთებენ ამას?
_ ჩემი აზრით, ბიძინა ივანიშვილს ასე წარმოუდგენია პოლიტიკის კეთება, რომ არსად გამოჩნდე, გაიყურსო, არავისთვის იყო დასაფიქრებელი, არც ევროპისთვის, არც რუსეთს გაახსენდე, იფიქროს, რომ შენ ისედაც რუსული ქვეყანა ხარ და რაღა საჭიროა, რომ რამე იმოქმედოს და ჩვენთვის ვიყოთ ჩირგვებში დამალული. ასეთი პოლიტიკა აქვთ არჩეული შინაგანადაც, ესთეტიკით ეს ხალხი დგას საბჭოური მენტალიტეტის ადამიანებზე და ფიქრობენ, რომ ასე უფრო შეინარჩუნებენ ძალაუფლებას.