გია ხუხაშვილი: „ივანიშვილს ისე გაუჭირდა, მისთვის აბსოლუტურად მიუღებელ სპექტაკლებში მონაწილეობს“

ზუგდიდში შუალედური არჩევნების წინ აღმოჩნდა, რომ საქართველოს პირველ პრეზიდენტს ახალი თაყვანისმცემელი ჰყავს _ ბიძინა ივანიშვილი, რომელიც ზვიად გამსახურდიას აქამდე მართვის სტილსა და მანერებს უწუნებდა და აკრიტიკებდა კიდეც. თუმცა აღმოჩნდა, რომ ივანიშვილს გამსახურდიას მიმართ დამოკიდებულება, რატომღაც, შეუცვლია. ინტერნეტში კი მობილურით „შემთხვევით“ გადაღებული კადრები გავრცელდა, სადაც ჩანს, რომ ქვეყნის არაფორმალური მმართველი სოფელ ხიბულაში ზვიად გამსახურდიას გარდაცვალების ადგილზე იმყოფება.

რატომ თამაშობს ივანიშვილი პოლიტიკურ სპექტაკლებში მთავარ როლს? დაკარგა თუ არა პატივისცემა როგორც გუნდის შიგნით, ისე ქვეყანაში? ამის ფონზე რამდენად კარგად გამოიყურება მესამე პრეზიდენტი და შესაძლოა თუ არა, რომ მისი რეაბილიტაცია სრულად მოხდეს? რამდენად მომზადებული შეხვდა შუალედურ არჩევნებს ოპოზიცია და რა შესაძლო სცენარით შეიძლება განვითარდეს 2020-ში მოვლენები?

აღნიშნულ თემებზე „ქრონიკა+“ პოლიტოლოგ გია ხუხაშვილს ესაუბრა:

_ ბ-ნო გია,რამდენად ლოგიკურად მიგაჩნიათ „ევროპული საქართველოსა“ და „თავისუფალი დემოკრატების“ გაერთიანება იმ პირობებში, როცა შალვა შავგულიძე სანდრო გირგვლიანის ოჯახის ადვოკატი იყო? ეს ფაქტორი უარყოფითად იმოქმედებს თუ არა ნეიტრალური ამომრჩევლის მობილიზებაზე?
_ მათი გაერთიანების პოზიტიური საფუძველი, ალბათ, ის იყო, რომ ორივე პოლიტიკური პარტია არის ე. წ. პროდასავლური ორიენტაციის, ყოველ შემთხვევაში, გაცხადებულ ფასეულობათა სისტემაა მათ თანხვედრაში და ეს, გარკვეულწილად, ამ გაერთიანებას აჩენს. თუმცა, ბუნებრივია, თუ ჩვენ წარსულს გავითვალისწინებთ, ცოტა უცნაურია და კითხვის ნიშნებს ბადებს ზუსტად ის, რომ „ევროპულ საქართველოში“ თავმოყრილია გუნდი, რომელიც პოლიტიკურად პასუხისმგებელია „გირგვლიანის საქმესთან“ დაკავშირებით და შალვა შავგულიძე გირგვლიანის ოჯახის ადვოკატი იყო ამ საქმეზე. მაგრამ მუდმივად ამ მორალურ მხარეზე აპელირება აქტუალობას კარგავს, განსაკუთრებით იმ ფონზე, როდესაც ის ხალხი, რომელიც ამაზე აპელირებს, თვითონ გახდა იმ მანკიერი სისტემის სამართალმემკვიდრე, რომელმაც, თავის დროზე, სანდრო გირგვლიანს სიცოცხლე მოუსწრაფა. „ქართული ოცნებს“ ფრთის ქვეშ აღმოჩნდა იმ სისტემის დიდი ნაწილი, რომელმაც ეს დანაშაული ჩაიდინა და მერე დანაშაულის დაფარვისთვის ყველაფერი გააკეთა, ამიტომაც აპელირება ამ თემაზე გუშინდელი სიტყვაა მაშინ, როდესაც იგივე შავგულიძე დღემდე აგრძელებს საუბარს მეთოდურად, რომ ამხილოს ამ დანაშაულის თანამონაწილეები, როგორც დანაშაულის ჩადენამდე, ასევე დანაშაულის შემდეგ, მკვლელების მფარველები. ამ შემთხვევაში „კოლექტიურ მურუსიძეს“ ვგულისხმობ. ასე რომ, ამ ეტაპზე, შესაძლოა, ამ თემასთან დაკავშირებით რაღაც კითხვები მქონდეს, მაგრამ მორალის კითხვა, ვფიქრობ, რომ გუშინდელი დღეა. ყოველ შემთხვევაში, მორალის კითხვის უფლება ირაკლი კობახიძეს ნამდვილად არ აქვს, რომელიც, რბილად რომ ვთქვათ, იმ პერიოდში ბუჩქებში იჯდა და გირგვლიანი საერთოდ არ აინტერესებდა.
_ შუალედურ არჩევნებთან დაკავშირებით რამდენად სწორად მოქმედებს ოპოზიცია და მიგაჩნიათ თუ არა, რომ ეს არჩევნები ერთგვარი რეპეტიცია იქნება 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების წინ?
_ ვფიქრობ, რომ ოპოზიცია ამ არჩევნებისთვის მაინცდამაინც კარგად მომზადებული არ აღმოჩნდა. შუალედური არჩევნები რეპეტიციად შეიძლებოდა განხილულიყო იმ შემთხვევაში თუ ალტერნატიული პოლიტიკური ცენტრები გამოჩნდებოდნენ უკვე ამ ეტაპზე, ამ არჩევნებზე და ისინი მოსინჯავდნენ ძალებს. დიდწილად ამ არჩევნებმა ორპოლუსიანი ნარატივი დატოვა ჩვენს სინამდვილეში. თუმცა მთაწმინდაზე, რამდენადაც ვიცი, შესაძლოა, ამ მიმართულებით ცვლილებები მოხდეს. რაც შეეხება ზუგდიდს, იქ არჩევნებს არა მხოლოდ ის მნიშვნელობა აქვს, რომ ვინ მოიგებს და ვინ წააგებს, არამედ ის მნიშვნელობა, რომ, ფაქტობრივად, მიშა სააკაშვილის რეაბილიტაციის სახე შეიძლება მიიღოს, თუკი სანდრა რულოვსმა გაიმარჯვა და ეს, რა თქმა უნდა, „ქართული ოცნებისთვის“ უმძიმესი დარტყმა იქნება. ოპოზიციის მხრიდან ზუგდიდში არჩევნების მოგება მიხეილ სააკაშვილის სრული პოლიტიკური რეაბილიტაციაა და ამის შემდეგ მის მიმართ ხელისუფლების რიტორიკას საფუძველი გამოეცლება.
_ რამდენად დიდია ზუგდიდში შუალედურ არჩევნებზე სანდრა რულოვსის გამარჯვების შანსი?
_ რამდენადაც ზუგდიდში განწყობები მესმის, მას საკმაოდ მაღალი შანსები აქვს. მით უმეტეს იმ ფონზე, როდესაც „ქართული ოცნების“ კანდიდატი საერთოდ არავინ იცის, ვინ არის და რა კაცია. მე პირადად არც გამიგია და მსმენია მის შესახებ რამე.
_ „ქართული ოცნების“ დასუსტების ფონზე რამდენად კარგ პოლიტიკურ ფორმაშია მიხეილ სააკაშვილი. როგორც ჩანს, მისი გეგმები, ძირითადად, ახლა უკვე უკრაინისკენ არის მიმართული. ნიშნავს თუ არა ეს, რომ მას პოლიტიკური ინტერესი საქართველოს მიმართ, ამ ეტაპზე, არ გააჩნია?
_ მოცემულობა ისეთია, რომ შესაძლოა, სააკაშვილმა ახალი შანსი მიიღოს. სააკაშვილს არ ვუყურებ, როგორც ქართული პოლიტიკის ორგანულ ნაწილს, ის არც თვითონ ახდენს ასე პოზიციონირებას. ის პოზიციონირებს, როგორც გლობალური მასშტაბის პოლიტიკური ფიგურა და მეტსაც გეტყვით, ვფიქრობ, რომ მისი ახლო პოლიტიკური გეგმები უფრო უკრაინას უკავშირდება, ვიდრე _ საქართველოს. ეს ჩანს მის რიტორიკაში. პირველი წერტილი, სადაც ის აპირებს პოლიტიკურ პროცესში ინტეგრაციას, ეს უფრო კიევია, ვიდრე _ თბილისი. რატომ აკეთებს ის ამას? იმიტომ, რომ დღეს უკრაინა გლობალური დაპირისპირების ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ეპიცენტრია. სააკაშვილის გლობალური ამბიციებიდან გამომდინარე, რა თქმა უნდა, მისთვის ბევრად უფრო საინტერესოა უკრაინაში აქტიურობა, ვიდრე _ საქართველოში. თუმცა უკრაინაში მისი რეინტეგრაციის შემთხვევაში, ბუნებრივია, ის საქართველოს მიმართულებით ბევრად გააქტიურდება, მით უმეტეს თუ მისი მეუღლე ზუგდიდის მერი გახდა.
_ სააკაშვილის აქტიურობა უკრაინასთან მიმართებით, რა თქმა უნდა, მის პოლიტიკურ ამბიციებს უკავშირდება, მაგრამ, მეორე მხრივ, საზოგადოების გარკვეულ ნაწილში ასეთი მოსაზრება გაჩნდა, რომ, როგორც ჩანს, მას საქართველოში არაფერი გამოუვიდა, საპრეზიდენტო არჩევნები მისი იმედი იყო და მოლოდინი გაუცრუვდა, ამიტომაც გადაიტანა ყურადღება უკრაინაზე. თქვენ რას ფიქრობთ ამასთან დაკავშირებით?
_ არა მგონია, ასე არ ვფიქრობ. რას ნიშნავს, საქართველოში არაფერი გამოუვიდა? _ 300 000 ამომრჩეველზე ჩამოვიდა, პრაქტიკულად, მიხეილ სააკაშვილი გაკოტრებული იყო. თითქოს ხალხმა ვერდიქტი გამოუტანა და, პრინციპში, მას პოლიტიკური მომავალი არც უნდა ჰქონოდა, მაგრამ „ქართულმა ოცნებამ“ მოახერხა, რომ ამომრჩეველი მასთან დააბრუნა. ეს 300 000 ამომრჩეველი საპრეზიდენტო არჩევნებზე 800 000 გახდა. აქედან გამომდინარე, ვერ ვიტყოდი, რომ მიხეილ სააკაშვილი საქართველოში წარუმატებელია. მიუხედავად იმისა, რომ მუდმივად ამგვარი განცხადებები კეთდება, „ქართულმა ოცნებამ“ იმდენად დიდი ფასი გადაიხადა საპრეზიდენტო არჩევნების მოსაგებად, რომ პიროსის გამარჯვებას დაემსგავსა. ძალიან მაღალი ფასის გადახდა მოუწია „ქართულ ოცნებას“, რის შედეგებსაც ახლა ვადევნებთ თვალყურს, რომ არჩევნების შემდეგ ისეთი რყევები მიდის, ფაქტობრივად, პარტია იშლება. ასე რომ, ვერ დავეთანხმები იმ მოსაზრებას, თითქოს სააკაშვილი საქართველოში შედეგს ვერ იღებს. სამწუხაროდ, შედეგს ის იღებს და მიმაჩნია, რომ ეს მისი დამსახურება იმდენად არ არის, რამდენადაც „ქართული ოცნების“, რომელმაც ხელი მოაწერა იმ მანკიერი სისტემის სამართალმემკვიდრეობაზე, რასაც სააკაშვილს ედავებოდა, ანუ სააკაშვილისგან პასუხისმგებლობა გადმოიბარა. ამომრჩეველმაც ასე შეხედა ამ ყველაფერს. ბოდიში, მაგრამ ხელისუფლებას 2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტურში სპეციფიკური მეთოდები რომ არ გამოეყენებინა, არითმეტიკულად „ნაციონალურ მოძრაობას“ საპრეზიდენტო არჩევნები მოგებული ჰქონდა. სპეციფიკურ მეთოდებში ვგულისხმობ: მოსყიდვას, გარე ძალების გააქტიურებას და არა „ქართული ოცნების“ ამომრჩევლის.
_ ამის პარალელურად, აღმოჩნდა, რომ ბიძინა ივანიშვილი ზვიად გამსახურდიას თაყვანისმცემელი გამხდარა. როგორ შეაფასებთ ხიბულაში მის ვიზიტს და რამდენად დადებითად იმოქმედებს ივანიშვილის გააქტიურება ამომრჩეველზე?
_ ჩვენი ამომრჩეველი ძალიან გაიზარდა იმ თვალსაზრისით, რომ ყალბ და მერკანტილურ მოძრაობებს სწორად აღიქვამს. „ქართულ ოცნებაში“ ზვიად გამსახურდიას მიმართ სიყვარულის ბუშტი გასკდა და, ფაქტობრივად, ეს ყველაფერი კომედიად იქცა. თავი დავანებოთ იმას, რა გააკეთა ბიძინა ივანიშვილმა სამეგრელოში. ჩვენ ვნახეთ, რომ ერთმანეთს ასწრებდნენ _ ზოგი სასაფლაოსკენ გარბოდა, ზოგი _ მიკროფონისკენ და სიყვარულს უხსნიდნენ გამსახურდიას. იმ ფონზე, როდესაც 3 თვის წინ მისი შვილები პროკურატურაში შიმშილობას აცხადებდნენ და გამკითხავი, დამლაპარაკებელი არავინ იყო. ეს, რა თქმა უნდა, ბოლო პერიოდში კომიკურ ხასიათს ატარებდა. ამას ყველა ძალიან ადვილად ხვდება. ვწუხვარ, რომ ჩვენი პოლიტიკური ელიტა საკუთარ ხალხზე იმდენად დაბალი წარმოდგენისაა, რომ ჰგონია, ხალხი ამ ყველაფერს „ჭამს“. განსაკუთრებით კომიკური იყო ივანიშვილის ხიბულაში ვიზიტის ვითომ მობილურით გადაღებული კადრები. ბიძინა ივანიშვილი ჩემთვის სულერთი არ არის. იცით, რაზე მტკივა გული? _ როდესაც ერთად ვიყავით, ვერანაირი ძალა ბიძინა ივანიშვილს ვერ აიძულებდა, რომ ამ ტიპის სპექტაკლებში მიეღო მონაწილეობა.
_ მაშინ რამ აიძულა ის?
_ როგორც ჩანს, დღეს იმდენად გაუჭირდა, რომ მისთვის აბსოლუტურად მიუღებელ სპექტაკლებშიც კი მონაწილეობს, რაზეც ძალიან ვწუხვარ, ეს მისი პირადი დრამაა.
_ თქვენ განაცხადეთ, რომ თქვენი ერთად ყოფნის პერიოდში ივანიშვილს მსგავს სპექტაკლებში მონაწილეობას ვერავინ აიძულებდა, როგორ ფიქრობთ, მისი ასეთ სიყალბეში მონაწილეობა გარემოცვით არის განპირობებული, თუ იმით, რომ ის, როგორც პოლიტიკური ლიდერი, დასუსტებულია და დაკარგული აქვს ავტორიტეტი?
_ ორივეა. ერთი მხრივ, მას აღარ აქვს ის ლიდერული თვისებები. რატომ დაკარგა, ამის მიზეზს ვერ ვხვდები, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს თვისებები დაკარგა. ის, უბრალოდ, ძალის ცენტრად რჩება, რომლის ხელშიც თავმოყრილია ძალიან სერიოზული რესურსები, როგორიც არის: ადმინისტრაციული და ფინანსური. ფაქტობრივად, ის მონოპოლისტია, მაგრამ ლიდერი ავტორიტეტის თვალსაზრისით აღარ არის. მას პატივს აღარ სცემენ, მათ შორის, არც პარტიაში და შიგნით განვითარებული მოვლენებიც სწორედ ამაზე მეტყველებს. ერთადერთი, რითაც ის ამ პარტიის ნარჩენებს ინარჩუნებს, არის ის, რომ ეს ხალხი თავის ჭიას ახარებს გამომდინარე იქიდან, რომ პირადი სიკეთის მიღება მხოლოდ ბიძინასგან შეიძლება _ ეს აჩერებს ამ ხალხს, თორემ პატივს უკვე აღარ სცემენ. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ივანიშვილს პოლიტიკურ დეპრესიაში აგდებს. გარემოცვაც, ცხადია, არასწორი მიმართულებით უბიძგებს. დეპრესიული, აფექტური ქმედებები, რა თქმა უნდა, შემდეგ ხალისდება იმ ადამიანების მხრდიან, რომელსაც კიდევ უფრო არარეალურ, ვირტუალურ სამყაროში გადაჰყავხარ და ცდილობს, რომ აბსოლუტურ ვაკუუმში გაცხოვროს. ასე რომ, ეს ორივე ელემენტი ამ ვითარებისთვის დამახასიათებელია, რაც ძალიან ტრაგიკულია.
_ კომიკური სიტუაციაა საკანონმდებლო ორგანოშიც, უკვე მეორედ აერიათ ღილაკები. პირველ შემთხვევაში ზვიად კვაჭანტირაძის კომიტეტის თავმჯდომარეობის პოსტიდან გადაყენების საკითხზე, ხოლო მეორე _ გამოსაშვებ გამოცდებთან დაკავშირებით. გასაგებია, რომ „ქართულ ოცნებაში“ სერიოზული რყევებია, მაგრამ რა ხდება პარლამენტში?
_ როდესაც „ბაბილონის გოდოლი“ ინგრევა, ასეთი უცნაურობები ხდება ხოლმე. საერთოდ, პოლიტიკურ კრიზისს სამი სტადია აქვს. პირველი: ტრაგედია, როდესაც ბრაზდები, ცუდად გრძნობ თავს; მეორე: არის ტრაგიკომედია, როდესაც იმდენად ცუდად ხარ, რომ გეცინება, თან ცუდად ხარ და თან იცინი; მესამე: როცა უარყოფითი ემოციები აღარ გინდა და მხოლოდ გეცინება. ის, რაც ხდება ღილაკებთან ან ნებისმიერ სხვა საკითხთან დაკავშირებით, თუნდაც ხიბულაში ვიზიტი და ა. შ., ეს ყველაფერი უკვე სასაცილოა, ვეღარც ბრაზდები. აღარც გინდა ეს უარყოფითი ემოციები. ღილაკებთან დაკავშირებით მათ ასეთი რეკომენდაცია მივეცი: რადგან ასე ეშლებათ ღილაკის ფერები, რა თემას უნდა უყარონ კენჭი, ტყუილად აცხადებენ, პირდაპირ ღილაკის ფერი გამოაცხადონ _ ან მწვანეს დააჭირეთ, ან _ წითელს, რომ არ აერიოთ. მაგალითად, გამოაცხადონ, რომ კენჭი ეყრება მწვანე ღილაკის დაჭერას, შესაბამისად, ნაკლები შეცდომა იქნება. იმ შემთხვევაში, თუ ვინმე დალტონიკია, შეუძლიათ დაუზუსტონ, რომ დააჭირეთ მწვანე ღილაკს, რომელიც განთავსებულია მარჯვნივ, ასე უფრო ნაკლებ შეცდომას დაუშვებენ. პარლამენტში არიან ადამიანები, რომლებიც 4-5 მოწვევაა, იქ სხედან. 15 წელი რომ პარლამენტში სხედან და რომელ ღილაკს უნდა დააჭირონ, ვერ გაურკვევიათ, ეს ხომ კლინიკური შემთხვევაა, ამის სერიოზულად კომენტირება როგორ შეიძლება.
_ საბოლოო ჯამში, ეს ადამიანები, რომლებსაც ღილაკები ვერ გაურჩევიათ, ჩვენი ქვეყნის კანონმდებლები არიან…
_ რა თქმა უნდა, ქვეყნის მდგომარეობა არ არის სახარბიელო, მაგრამ რეალობა ასეთია. ჩვენ ყველამ უნდა ვიფიქროთ, რომ ბაბილონის გოდოლის ნგრევის პროცესში ქართული სახელმწიფო ამ ნანგრევებში არ მოყვეს. ეს ჩვენი საფიქრალია, როგორ უნდა გავიაროთ ეს რთული პერიოდი, რაც შეიძლება რბილად. უკრაინის ანალოგიას მოვიყვან: პოლიტიკური კრიზისის სამი ფაზა რომ დავასახელე, ანალოგიურად უკრაინაშიც კომედიად იქცა ყველაფერი. იმდენად კომედიად იქცა, რომ უკრაინელი ხალხი ნამდვილ კომედიანტს ირჩევს პრეზიდენტად. პოლიტიკოსების სახეების დანახვა აღარ უნდათ, სერიოზული გამომეტყველებით რაღაც სისულელეებს რომ ლაპარაკობენ და, ფაქტობრივად, ჯიჯგნიან ქვეყანას. სწორედ ამიტომ უკრაინელი ხალხი კომედიანტს ირჩევს. მათ იმის იმედი არ აქვთ, რომ ის რამის გამკეთებელია, მაგრამ გაიცინებენ მაინც. თუ მშივრები არიან, რაღაც დადებით ემოციებს მაინც მიიღებენ. არ ვისურვებდი, რომ საქართველოშიც ის რეალობა დამდგარიყოს, რაც უკრაინაშია დღეს, მაგრამ ძალიან ახლოს კი ვართ უკრაინის რეალობასთან.
_ უკრაინაში კომედიანტი მაინც გამოჩნდა, ჩვენ ისევ ბიძინა და მიშა გვყავს, ისევ „ქართული ოცნება“ და „ნაციონალური მოძრაობა“…
_ ძალიან მძიმე პერიოდი გამოვიარეთ საქართველოს უახლეს ისტორიაში, ერთი დასკვნა უკვე აბსოლუტურად ცხადია: ერთპიროვნული მმართველობა ჩვენს ქვეყანაში ძალიან სახიფათოა, რადგან ვერავინ გაუძლო ძალაუფლების ხიბლს, ყველა გაირყვნა. შეიძლება ითქვას, რომ აბსოლუტურად გაირყვნენ და უზურპაცია დაიწყო. ეს ხდება დღესაც. აქედან გამომდინარე, ამ ისტორიულ ეტაპზე, ერთადერთი გამოსავალი გახლავთ მულტიპარტიული დემოკრატიული სისტემის დამყარება, ანუ ქართული საზოგადოების ზეამოცანა დღეს არის ამ ორპოლუსიანი მონოპოლიის შეწყვეტა და დამთავრება, შემდეგ კი მულტიპარტიულ დემოკრატიაზე გადასვლა. ეს გულისხმობს არა მესამე ძალის ძებნას, რომელიც ხელისუფლებას გადაიბარებს, ასეთი ძალაც ხიფათის შემცველი იქნება, არამედ მრავალი ალტერნატიული პოლიტიკური ცენტრის გაჩენას და ისეთი ვითარების უზრუნველყოფას, როდესაც მმართველ პოლიტიკურ ძალას ძალაუფლებაზე მონოპოლია არ ექნება, ანუ ძალაუფლების საკონტროლო პაკეტი არ ექნება. ასევე მნიშვნელოვანია პოსტსაარჩევნო კოალიციების ხილვა. ეს დაგვაზღვევდა უზურპაციისგან და შიდაპარტიული ბალანსი გაჩნდებოდა, რაც გამორიცხავდა ძალაუფლების უზურპაციის რისკებს, იმიტომ, რომ როგორც ირკვევა, ეს არის მთავარი ხიფათი საქართველოში.
_ ეს ყველაფერი ხომ საარჩევნო სისტემის ცვლილებების გარეშე ვერ მოხდება, რამდენად წავა დათმობაზე „ქართული ოცნება“ იმ პირობებში, როცა მაჟორიტარული საარჩევნო სისტემა ერთგვარად მათი უმრავლესობით მოსვლის გარანტია?
_ მაჟორიტარული საარჩევნო სისტემის გაუქმებას ქართული საზოგადოება და ძირითადი პოლიტიკური ელიტა ემხრობა. დღის წესრიგი უნდა იყოს, რომ რამენაირად ვაიძულოთ ხელისუფლება, უკვე 2020 წელს შედგეს პროპორციული არჩევნები. თუ ეს ვერ მოვახერხეთ, ხელისუფლებას ეს პროცესი იმდენად მაღალი ფასი უნდა დავუჯინოთ, რომ თვითონ მაჟორიტარები გაეფიცნენ და მაჟორიტარებით გადანაწილდნენ. ვფიქრობ, ეს დაძლევადი ამოცანაა. მაჟოტარების იმედზე ყოფნა ხელისუფლებას იქით უნდა შევუტრიალოთ, როგორც პრობლემა და არა როგორც მათი აქტივი.
_ თქვენ რომელი უფრო რეალურად მიგაჩნიათ, ის, რომ „ქართული ოცნება“ მაჟორიტარულ სისტემას დათმობს თუ ეს სისტემა მათთვის „თავის ტკივილი“ გახდება?
_ დღევანდელი ხელისუფლების პროგნოზირება შეუძლებელი გახდა. აგიხსნით რატომაც: ჩვენ ამ ხელისუფლების მმართველობისას პერიოდები გავიარეთ, სუსტი მმართველობა, რომელიც მართვად ქაოსში გადავიდა და ახლა გადასულია უმართავ ქაოსში, ანუ ხელისუფლებაში გადაწყვეტილების მიღების პროცესი აბსოლუტურად მოშლილია. ასეთ ვითარებაში, როდესაც გადაწყვეტილების მიღების არანაირი ალგორითმი არ არსებობს, რამის პროგნოზირება შეუძლებელია. ამიტომაც იძულებულები ვართ, ორივე სცენარი გავითვალისწინოთ.

ნენე ინჯგია