სამხედრო პოლიციის უფროსის მოადგილე, არჩილ მამაგეიშვილი, 2008 წლის ზამთარში უცნაურ ვითარებაში გავიცანი. საპრეზიდენტო არჩევნების მერე, როცა ბადრი პატარკაციშვილის საარჩევნო შტაბი დაიშალა, შტაბის წევრები, ფაქტობრივად, არალეგალურ მდგომარეობაში, ქეთევან წამებულის გამზირზე. სულხან მოლაშვილის ოფისში ვიკრიბებოდით. საინფორმაციო შტურმისა და ყოველდღიური თვალთვალის პირობებში სწორედ ამ ოფისში მოვახერხეთ და შევქმენით ფილმი „ავგიას თავლა“. ფილმის შექმნაში ფასდაუდებელი სამსახური გაგვიწია ქუთაისიდან ჩამოსულმა ორმა ჩემმა მეგობარმა, მემონტაჟემ და რეჟისორმა, ასევე, ამ პროცესში აქტიურად იყო ჩართული „ობიექტივის“ ჟურნალისტი ნინო რატიანი. საარჩევნო შტაბის უფროსი, ვალერი გელბახიანი, დევნილობაში იმყოფებოდა, შტაბის წევრების დიდი ნაწილი კი დაკითხვებზე დაჰყავდათ. სწორედ ამ დროს მიკავშირდება ჩემი ქალიშვილის ნათლია, შოთა სანდუხაძე. სწორედ მან გადმომცა თხოვნა, რომ ჩემთან შეხვედრა უნდა სამხედრო პოლიციის მაღალჩინოსანს, არჩილ მამაგეიშვილს. მისი სახელი და გვარი ჩემთვის უცხო არ იყო, ვიცოდი, რომ ყოფილი სამხედროების დაკავებისა და მათთვის ჩვენებების მუქარით გამოძალვის საქმე სწორედ მას ებარა და ამის თაობაზე ერთ-ერთმა მათგანმა საჯაროდ ისაუბრა კიდეც. შტაბის რამდენიმე წევრთან შეთანხმების შემდეგ ამ შეხვედრაზე წავედი. შოთა სანდუხაძემ შეხვედრის ადგილის არჩევა შემომთავაზა, მაგრამ გამომდინარე იქიდან, რომ სადაც არ უნდა გამართულიყო ჩვენი შეხვედრა, მას მაინც ჩაიწერდნენ, სამხედრო პოლიციის შენობაში მივედით. საუბარი, დაახლოებით, ერთ საათს გაგრძელდა, იყო შემოთავაზებები, მათ შორის, პოლიტიკური პარტიის შექმნის თაობაზე. შეხვედრიდან დაბრუნებულმა შტაბის რამდენიმე წევრს ამის შესახებ ვუთხარი და თემაც აღარ გაგრძელებულა. ეს იყო ერთადერთი შეხვედრა არჩილ მამაგეიშვილთან, რომელშიც ჩემი შვილის ნათლია, პარლამენტის ყოფილი დეპუტატი, შოთა სანდუხაძეც მონაწილეობდა. სრული პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, რომ არც შეხვედრები, არც რაიმე ფორმით კომუნიკაცია აღარ გაგრძელებულა!!! მოგვიანებით, ამ შეხვედრის თაობაზე საგაზეთო პუბლიკაციაც კი დავწერე, (რატომ არ დავწერე ხელწერილი?), მაგრამ იმდენად, რამდენადაც ამ შეხვედრის ორგანიზატორი ოჯახის ნათელ-მირონი იყო, კონკრეტული გვარები არ დამისახელებია. ალბათ, არც არასოდეს დავასახელებდი, რომ არა შემთხვევა, რომელიც, ამჯერად, უკვე, 20016 წლის თებერვალში მოხდა. ცხადია, ვიცოდი, რომ ექსპრემიერის სიმამრი, მისი ცოლის ნათესავები და ახლო გარემოცვა ჩემზე სისტემატურად ეძებდნენ კომპრომატებს. ვიცოდი ისიც, რომ ვერანაირ კომპრომატს ვერ იპოვიდნენ ვერც „კუდის“ არქივებში, ვერც „სუსის“ მეშვეობით. სწორედ ამიტომაც იყო, რომ ჩემ ირგვლივ გამუდმებით იგონებდნენ არარეალურ ისტორიებს, ხან „საერთო გაზეთის“, ხან „საქართველოს რესპუბლიკის“, ბოლოს კი „ასავალ-დასავალის“ ფურცლებზე. ამისათვის ხან ანონიმ რესპონდენტებს, ხანაც წამლის „ბარიგებს“ იყენებდნენ. არაერთგზის მითქვამს, რომ ბუნებაში არ არსებობდა კომპრომატი, რომლითაც ისინი შემაშინებდნენ. ისტორია, რომელზეც ქვემოთ მექნება საუბარი, ამის კიდევ ერთი დასტურია!!! დაახლოებით სამიოდე თვის წინათ კეთილმა ადამიანებმა გამაფრთხილეს, რომ პირადად ჩემთან დაკავშირებით იგეგმებოდა მორიგი პროვოკაცია და ამ საქმისთვის შესაფერის კანდიდატურას ეძებდნენ, რომელსაც ვენდობოდი და ოფისში მოსვლისას არ გავჩხრეკდით. სწორედ ამ პერიოდში, სრულიად შეგნებულად, ინფორმაცია გავავრცელეთ იმის თაობაზე, რომ „ქრონიკა+“-ის ოფისის გამოცვლას ვაპირებდით. საოფისე ფართიც ამჟამინდელ ოფისთან ახლოს, თარხნიშვილის 15-ში შევარჩიეთ. ოფისის მეპატრონე ყოფილი ძალოვანი აღმოჩნდა. მას ერთი თვის ქირა წინასწარ გადავეცით და დავპირდით, რომ რამდენიმე დღეში ოფისში გადავიდოდით. მოულოდნელად, მომავალი ოფისის გვერდით, ამორტიზებულ სახლში, უცხო პირები გამოჩნდნენ. როგორც მოგვიანებით გავიგეთ, სამი ღამის განმავლობაში „ბარგალკებით“ ანგრიეს იქაურობა და მეორე სართულზე ბუხარში გადამცემიც დაამონტაჟეს. გასაგებია, რომ სპეცსამსახურს რედაქციის მოსმენა აინტერესებდა, მაგრამ ისიც კი ვერ შეძლეს, რომ „სპეცოპერაცია“ დაშიფრულად და გახმაურების გარეშე ჩაეტარებინათ. არაფერს ვამბობ იმაზე, რომ შემსრულებლები აშკარად არ გამოირჩეოდნენ დიდი პროფესიონალიზმით, რადგან მეორე სართულის ბუხარზე აგურები უკუღმა ჩაალაგეს. კვალი მარტივად შესამჩნევი იყო. დიდი აურზაური აღარ მოგვიწყვია, ოფისის მეპატრონეს უარი ვუთხარით და წინასწარ გადახდილი თანხის დაბრუნება მოვთხოვეთ. ასე ჩავარდა „სუსის“ პირველი „სპეცოპერაცია“. მეორე ოპერაცია ბევრად უფრო უგუნურად დაგეგმეს, სანდო პირიც იპოვეს, ისევ პარლამენტის ყოფილი დეპუტატი და ჩემი შვილის ნათლია, შოთა სანდუხაძე, რომელიც შეხვედრაზე შემითანხმდა. გარდა იმისა, რომ წინასწარ ინფორმაციაც მქონდა _ სტუმრები ფარული კამერით მოვიდოდნენ, უფრო დეტალურად მოგიყვებით, რა მარტივი შეცდომები დაუშვეს „სპეცოპერაციაში“ მონაწილე პირებმა. როგორ დაიგეგმა „ქრონიკა+“-ში ვიზიტი და გარისკავდა თუ არა „სუსის“ რიგითი თანამშრომელი ამ ოპერაციის დაგემვას? ვინც სპეცსამსახურის მუშაობის სტრუქტურა ოდნავ მაინც იცის, მარტივად მიხვდება, რომ დამოუკიდებელი გაზეთის რედაქტორთან ვიზიტს ხელმძღვანელობის ნებართვის გარეშე რიგითი ოპერი ვერ გადაწყვეტდა!!! „ქრონიკა+“-ის წყაროს ინფორმაციით, ოპერაციის თაობაზე ინფორმაცია, მინიმუმ, სამ თანამდებობის პირს მაინც ჰქონდა: „სუსის“ უფროს ნიკა შარაძეს, რომლის ამ თანამდებობაზე დანიშვნა პირველმა „ქრონიკა+“-მა გაახმიანა (ჩვენს მკითხველს შევახსენებთ, რომ ნიკა შარაძე გურამ შარაძის ძმისშვილია და ის აღბეჭდილია ცნობილ ვიდეოფირზე, რომელიც მუხროვანის აჯანყების დღეებშია გადაღებული, სადაც შინაგან საქმეთა მაშინდელი მინისტრი ვანო მერაბიშვილი ორ გვამს ითხოვს); ინფორმაციას ასევე ფლობდა „სუსის“ ერთ-ერთი ხელმძღვანელი პირი, გია ჩიხლაძე, რომელიც ამ უწყებაში მედიის კურატორია და მას კარგად იცნობს არა მხოლოდ ბევრი ჩემი კოლეგა, არამედ „ქართული ოცნების“ ბევრი აქტიური მხარდამჭერი ქალბატონი (მე არ ვიცნობ, იმიტომ რომ არც წინა და არც ამ ხელისუფლების პირობებში  ამ უწყებასთან მეგობრული ურთიერთობა არასოდეს მქონია); და ცხადია, დაგეგმილი ოპერაციის შესახებ ინფორმაციას ფლობდა უსაფრთხოების სააგენტოს უფროსის მოადგილე, იოსებ გოგაშვილი, რომელსაც „ქრონიკა+“-ს ბოლო თვეების განმავლობაში აქტიურად ამხელს. ამ უკანასკნელს უწყებაში არც ერთ თანამდებობაზე არ უმუშავია, არც რიგითი ოპერი ყოფილა, ამიტომ არცაა გასაკვირი, რომ ვერც კი გაიაზრა, რა რისკთან იყო დაკავშირებული დამოუკიდებელი გაზეთის რედაქტორთან ფარული კამერით დაუპატიჟებელი სტუმრების გაგზავნა. ცხადია, არც ვკითხულობთ, რამდენად კანონიერად და სასამართლოს ნებართვით მოხდა ჩემი ფარული გადაღება. დაუშვეს თუ არა შეცდომები ოპერაციის დამგეგმავებმა და შემსრულებლებმა? ცხადია, დაუშვეს!!! პირველი შეცდომა ნამდვილად იყო შეხვედრის დაგეგმვა „ქრონიკა+“-ის ოფისში, ანუ ჩემს საკუთარ ტერიტორიაზე, სადაც სიტუაციის კონტროლი მთლიანად ჩემზე იყო და სტუმრებს მარტივი მანევრირების შესაძლებლობაც კი არ ჰქონდათ. სხვათა შორის, ჩემი წყაროს ინფორმაციით, ცოტა უფრო ჭკვიანებს ეშინოდათ, რომ ოფისში მოსულ სტუმრებს, მინიმუმ, ფარულ კამერაზე შევამოწმებდით, მაგრამ ბოლოს ნაკლებად ჭკვიანების არგუმენტმა გაჭრა _ შვილის ნათლიას ამას არ აკადრებსო; მეორე შეცდომა ასევე მარტივი შესამჩნევი იყო, მით უფრო გამოცდილი ჟურნალისტისთვის _ არჩილ მამაგეიშვილმა მეორე ვიზიტისას, დაპირებისამებრ, პოლიტპატიმარ ლევან ფხაკაძის სისხლის სამართლის საქმე მომიტანა. 25 წელია, ჟურნალისტი ვარ, რა ტიპის წყარო და ინფორმატორი არ მყოლია, სად არ ვყოფილვარ შეხვედრაზე მასალებისა და ინფორმაციის მისაღებად, როგორც წესი, ინფორმაციის მომწოდებლები ფრთხილობენ და მაქსიმალურად იცავენ კონსპირაციას, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში კი სამხედრო პოლიციის ყოფილი მაღალჩინოსანი გაზეთის ოფისთან მოდის საკუთარი ავტომანქანით და სისხლის სამართლის საქმე ოფისში იღლიაში ამოჩრილი, ყოველგვარი შეფუთვის გარეშე ამოაქვს!!! არ შეიძლება, ყოფილ სპეცრაზმელს არ ეფიქრა, რომ „ქრონიკა+“-ის ოფისთან, შესაძლოა, რომელიმე ძალოვანი უწყების მეთვალყურე იყო, ასეთი დემონსტრაციული ვიზიტი კი ცხადყოფდა, რომ არჩილ მამაგეიშვილი კონსპირაციის ელემენტარულ ზომებსაც არ მიმართავდა. რედაქციაში მისი სტუმრობა ნებადართული იყო და მას მოქმედი კოლეგების მხრიდან  გაშიფვრის არ ეშინოდა!!! შეცდომა მესამე¬:¬¬¬ როცა მეორე შეხვედრისას სტუმრები სადარბაზოში გავაცილე, მამაგეიშვილმა მითხრა, რომ მომდევნო კვირაში დამერეკა და სხვა მნიშვნელოვან მასალებსაც მომაწვდიდა. მე მას ვუთხარი, რომ მისი ტელეფონის ნომერი არ ვიცოდი. წასვლიდან ზუსტად ათ წუთში ჩემს ტელეფონზე შოთა სანდუხაძე რეკავს და ღია ტექსტით მკარნახობს მამაგეიშვილის ტელეფონის ნომერს. საქმეში ჩაუხედავმა ადამიანებმაც კი იციან, რომ ჩემი მობილური ტელეფონი მუდმივად ისმინება. არ შეიძლებოდა, ეს არ სცოდნოდა საქმეში გამოცდილ ორ ადამიანს, მაგრამ არათუ კონსპირაცია დაიცვეს, პირიქით, რომელიღაც „ოტოშნიკს“ სპეციალურადაც მოასმენინეს, რომ „ქრონიკა+“-ის რედაქტორთან ვიზიტი შედგა. ამ „შეცდომების“ ერთობლიობამ კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ ჩემი წყარო, როგორც ყოველთვის, მართალი იყო. მოგვიანებით, ინფორმაცია მივიღე იმის თაობაზე, რომ პირველი შეხვედრის ჩანაწერის მიტანის შემდეგ „სუსში“ ძალიან ბედნიერები იყვნენ, რომ არჩილ მამაგეიშვილი ჩემთან „დავერიაში“ შემოვიდა. პირველ შეხვედრაზე ვილაპარაკეთ ყველაფერზე და არაფერზე. განსაკუთრებული ინტერესის საგანი იყო ე. წ. შეწყალების სკანდალი და ალეკო ელისაშვილი. მე მას მკაფიოდ განვუმარტე, რომ ელისაშვილს მხოლოდ ერთხელ შევხვდი. ჩვენ ვისაუბრეთ „კოკაინის სკანდალის“ დეტალებზე, რადგან მე, როგორც ჟურნალისტს, 2010 წელს ამ თემაზე ნამუშევარი მქონდა და საკმაოდ ბევრ ინფორმაციას ვფლობდი. ასევე მკაფიოდ ვუთხარი, რომ ალეკო ელისაშვილს ჩემთვის ეკა ბესელიაზე და მანანა კობახიძეზე ინფორმაცია არ მოუწოდებია, რომ მე მყავდა დამოუკიდებელი წყარო, რომელმაც კორუფციულ გარიგებაზე ინფორმაცია მომაწოდა და ეს წყარო იყო ქუთაისელი!!! პირველი შეხვედრის შინაარსის ანალიზით უკვე ცხადი იყო, რომ არჩილ მამაგეიშვილს კონკრეტული დავალება ჰქონდა _ იმის გამო, რომ რეალურად არანაირი კომპრომატი ჩემ წინააღმდეგ არ არსებობდა და არ არსებობს, შესაბამისად, ჩვენი ერთადერთი შეხვედრის ჩანაწერი მათ არაფერში გამოადგებოდათ. მამაგეიშვილი ცდილობდა, შთაბეჭდილება შეექმნა, რომ ჩვენ სისტემატურად ვხვდებოდით, რაც უკვე ეჭვებს აჩენდა იმის თაობაზე, რომ ეს თანამშრომლობა ინფორმაციის მიწოდებას გულისხმობდა. მე მას მკაფიოდ ავუხსენი (გავახსენე), რომ მხოლოდ ერთი შეხვედრა გვქონდა, ისიც შოთა სანდუხაძის მონაწილეობით და არანაირი ფორმით ჩვენი კომუნიკაცია აღარ გაგრძელებულა. პარალელურად, ვცდილობდი, გულახდილი ადამიანის როლი კარგად მომერგო, რადგან არ მინდოდა, ეჭვი შეეტანათ, რომ მე წინასწარ მქონდა ინფორმაცია მათი გეგმების შესახებ. მესამე შეხვედრაზე არჩილ მამაგეიშვილი მარტო მოვიდა. საუბრის შინაარსიდან, რომელსაც ქვემოთ გთავაზობთ, აშკარაა, რომ მას ჩვენი ე. წ. თანამშრომლობის თაობაზე დამატებითი მტკიცებულებები სჭირდებოდა. ეს მტკიცებულებები კი ფულია, რომელიც, თურმე, მან ჩემთან შოთა სანდუხაძეს გამოატანა და ამ უკანასკნელმა ჩემი ხელმოწერილი დოკუმენტი დაუბრუნა მას. ეტყობა, „მამაგეიშვილი და ფარშის დისტრიბუტორის კომპანია“ ფიქრობს, რომ სხვები ბრიყვები არიან, თუ ფულის აღებაზე თანახმა ვიყავი, პირველ და უკანასკნელ შეხვედრაზე რატომ არ გადმომცა? ხელსაც მომაწერინებდა და ფირზეც გადამიღებდა, ხელს რა უშლიდა? თუ მაინცდამაინც, უნდოდა საქმეში შოთა სანდუხაძე ყოფილიყო და ფული მისი ხელით გამომიგზავნა, სანდუხაძეს სიტყვაზე ენდო და კამერა არ გამოატანა, რომ ფულის გადმოცემის ფაქტი დაეფიქსირებინა? ვინ ჭამს ამას?! არ ვიცი, როგორ დააბოლა არჩილ მამაგეიშვილმა „სუსის“ ამჟამინდელი ხელმძღვანელობა, რას დაჰპირდნენ მას ამ ვიზიტის სანაცვლოდ, ვიცი მხოლოდ ის, რომ, თავის დროზე, მამაგეიშვილი სამსახურიდან იმიტომ გაუშვეს, რომ ზაზა გოგავასთვის ინფორმაციების მიწოდებაში გამოიჭირეს. ბუნებრივია, არც ის გამიკვირდება, რომელიმე მაღალ თანამდებობაზე დანიშნონ (ეს არც პირველი იქნება და არც უკანასკნელი), მაგრამ ამ ეტაპზე სახეზეა როგორც დამგეგმავის, ისე შემსრულებლების სრული არაპროფესიონალიზმი. დიდი იმედი მაქვს, რომ ამ კრახის მერე იქ, ზემოთ, სათანადო დასკვნებს გააკეთებენ და მსგავს სისულელეებზე ძვირფას დროს აღარ დაკარგავენ. რადგან იდეის აუცილებელი მარცხი გამოიწვევს შოკს, ამ დროს საჭიროა, მზადყოფნაში მოიყვანონ საშხაპე აპარატურა, ცივი შხაპის ეფექტი ნამდვილად გჭირდებათ რეალობაში დასაბრუნებლად!!! აქვე მინდა ვურჩიო ქალბატონ ეკა ბესელიას: მართალია, სრულიად უადგილოდ პრეზიდენტთან, ირაკლი ალასანიასთან და „რუსთავი 2“-თან ერთად შეთქმულთა რიგებში ჩამრიცხეთ, მაგრამ, იქნებ, მოგეკითხათ, როგორ მოხვდა პოლიტპატიმარ ლევან ფხაკაძის საქმე კერძო პირის ხელში და ვინ მუშაობს თქვენ წინააღმდეგ სახელმწიფო უსაფრთხოების სააგენტოში?       ჩვენი პირველი ორი შეხვედრის ჩანაწერი მოცულობით დიდია, მისი დანიშნულებაც მხოლოდ ისაა, რომ ჩანაწერის დამონტაჟება და გაყალბება ვერ მოახერხონ. ბოლო ჩანაწერი ბევრად უფრო საინტერესოა, განსაკუთრებით იმ მომენტიდან, როცა არჩილ მამაგეიშვილი უკვე იგებს, რომ მე ფარული კამერისა და მისი გეგმების თაობაზე ვიცი. ის, ფაქტობრივად, კარგავს კონტროლს და იქვე უარყოფს იმას, რის დამტკიცებასაც 30 წუთის განმავლობაში ამაოდ ცდილობდა!!! მთელ ამ ისტორიაში პირადად ჩემთვის ყველაზე გულსატკენი ისაა, რომ ორივე პირი წარმოშობით ჩემი მშობლიური ქალაქიდანა.   არჩილ მამაგეიშვილი _ ელისო კილაძე   აუდიოჩანაწერიდან ამოღებულია მხოლოდ რამდენიმე პირადი ინფორმაცია, რომელიც მესამე პირს, თანაც გარდაცვლილს ეხებოდა:   ა.მ: რას შვები?? ე.კ: ვარ გაწამაწიაში, ჩხუბებში, ომებში. ა.მ: ვინ დაიჭირეს? ე.კ.: მაგრად იმუშავეს, ერთი ტიპი დაიჭირეს, ვინც „ფლეშკით“ მოიტანა ფირი. ა.მ.: რა საინტერესოა ეგ სანახავად, ზოგადად მითხარი, რა? ე.კ.: მე ვფიქრობ ამას, რა ჰქონდათ გეგმაში შენს ყოფილ კოლეგებს  თუ მოქმედებს, მოწმე იქნებოდა, რომ „ფლეშკას“ დავიტოვებდი, საიდანღაც მერე ატვირთავდნენ ამას. ა.მ.: პირადი ჩანაწერები იყო? თუ არც გინახავს და შენ დაგაბრალებდნენ? ე.კ.: ჰო, რა ჩემი ოფისის WI-FI რომ აეტვირთათ რა? თანამედროვე ტექნოლოგიების პირობებში რა? ა.მ.: ნებისმიერ ვინმეს შეიძლებოდა ჰქონოდა ასეთი ფირი. ე.კ.: ნებისმიერს ვერ ექნებოდა, თავისთავად ცხადია, უბრალოდ, არ ეგონათ, თუ არ დავიტოვებდი და პროკურატურაში წავიდოდი. ა.მ.: მე მაქვს ნანახი ასეთი ფირები. ე.კ.: არც მაქვს ნანახი, არც ვაპირებ. ა.მ.: რა საინტერესოა ზოგადად მსგავსი ფირები, ა? ე.კ.: ვიღაცეებს მოსწონთ, მაგ. მე მაქვს ინფორმაცია, რომ ღარიბაშვილი კაბინეტში უყურებდა მსგავს ფირებს. ა.მ.: ფხაკაძის საქმეზე რა მოხდა? ისინი არ შემოგხმიანებიან? ე.კ.: არა, არ გინახავს? ერთი ჩვენება დაიბეჭდა ჩვენთან, მთელ საქმეს ხომ ვერ დავბეჭდავდი, მიყოლებით. ა.მ.: რა მაინტერესებს, იცი? მაგის ცოლი ხომ ჩემთან მუშაობდა, ფხაკაძის ცოლი, მაგის ცოლი იყო გოგავას მდივანი. ე.კ.: გოგავა ვინაა? ზაზა? შენი ძმაკაცი? ა.მ.: ეგეც იცი ჩემზე? ე.კ.: მე ყველაფერი ვიცი, კიდევ ისეთი საინტერესო ამბები ვიცი, რო. ა.მ.: ჩემზე? ე.კ.: მათ შორის შენზეც... გია ლორთქიფანიძეზე რომ მითხარი, ის ჯანყარაშვილის გამოგზავნილი იყო, ხვედელიძე არაფერ შუაშია, ჯანყარაშვილი ეძებდა კომპრომატებს ჩემზე, მაგრამ არიან ძალიან უტვინოები და გეტყვი, რატომ. რატომ ეძებდნენ, მე სახელმწიფოსთან მქონდა დალაგებული ურთიერთობა, მე არ ვიძახი პერსონებზე, რამე პრობლემა რომ ქონდათ, დავხმარებივარ, პირობა არავისთვის არ მიმიცია, რამეს დავბეჭდავ, ან არ დავბეჭდავ, მე ვფიქრობ, რომ ეგეთი პირობა გაზეთის რედაქტორისგან არ მოსულა, პრობლემა როცა იყო, ამის წინამორბედებს და იმის წინამორბედებს, მეფარშე რომ ზის ახლა, ყოველთვის ყველაფერში დავხმარებივარ, იქამდე, რომ გაზეთში გამზადებული აუდიო ჩანაწერი, გამოძიების ინტერესებიდან გამომდინარე, ამომიღია. მაგ., დარეჯან მეფარიშვილის, ყველაზე ამაზრზენი ტიპის და მესხელის აგენტის, ვიცოდი, ვისთან იყო კავშირზე, ამის მიუხედავად, მისივე თანდასწრებით, ეს გამიკეთებია, რაღაცა პერიოდის განმავლობაში რომ არ გასულიყო, იმიტომ, რომ გამოძიება შეფერხდებოდა, ეგეთი რამეები არ მეშელება, მაგრამ მაგათ რაც უნდოდათ, ისეთ რამეებს არც ერთ შემთხვევაში არ გავაკეთებ, არავისთან დედამიწის ზურგზე, რაც არ უნდა კომპრომატით დამემუქრონ. ა.მ.: ჯანყარაშვილი და ლორთქიფანიძე ერთად. ე.კ.: ჰო, ჯანყარაშვილი და ლორთქიფანიძე „რედისონში“ მყავს ნანახი მანამ, სანამ ოდესაში წავიდოდა. ა.მ.: რა არის, იცი? ზოგადად, შეიძლება ყოფილები და მოქმედები ერთად გასაკვირიც არ უნდა იყოს. ე.კ.: ყოფილი და მოქმედი ერთია, მანდ კიდევ სხვა ურთიერთობები იყო, თავიანთი საქმე თვითონ იციან. ა.მ: მოკითხვები და მიკითხვები იყო, კითხვებიც მაქვს, არ მინდა, ცოდვა ვთქვა, მაგრამ შენც იცნობ იმას, მარტო მან იცოდა რაღაცეები. ე.კ.: ვიზეა ლაპარაკი? ა.მ.: ჩვენს საერთო მეგობარზე, რომელიც აქ მახლდა. ე.კ.: შოთიკოზე? ა.მ.: ლორთქიფანიძის მერე მე შოთიკოსთან აღარ ვთქვი მაგი, მე მინდოდა, ერთად ამოვსულიყავით და არაო, ჯერ მე გავალო. ე.კ.: მე მითხრა, აჩიკოს უნდა შენი ნახვაო, მე ვუთხარი, მოვიდეს-თქო. ა.მ.: მანამდე მე დამადგა სამი-ოთხი თვის წინ.  „მოდულიდან“ დამადგა ორი ტიპი. ისეთები... ე.კ.: ორი გვამი მინდას ვიდეოდან ნიკა შარაძე ხომ არა? ა.მ.: ნიკას ისე ვიცნობ ...დამადგა ორი ტიპი და მეუბნება: ჩვენო ვიცითო, რომ ელისო შენთან თანამშრომლობდაო. ე.კ.: თანამშრომლობა  რაში გამოიხატებოდაო? ა.მ.: მეც ვკითხე, თანამშრომლობა რას ნიშნავს-მეთქი? ვიცითო, რომ მოდიოდა შენთანო, იყო პატარკაციშვილის შტაბის უფროსიო. ე.კ.: შტაბის უფროსი კი არა, პრესსამსახურის უფროსი ვიყავი და მე რომ შენთან მოვედი, შტაბი უკვე აღარ არსებობდა. ა.მ.: ისეთი რაღაცეები მომიყვნენ, მარტო მე შენ და შოთამ რომ ვიცოდით. ე.კ.: ახლა მაშინ მე შენ გეტყვი... ა.მ.: მოიცა, დავამთავრებ. ვეუბნები, რომ მეთქი, შეიძლება შეხვედრა მქონდა, მაგრამ მერე რა? გვინდაო ის, რაც შენ გაქვსო. მე არაფერი არა მაქვს ამასთან დაკავშირებით-თქო. ჯერ ერთი, ეს ისეთი კონფიდენციალური თემაა, თემა იყო ასეთი, შენ რომ ჩვენთან მოხვედი, რაღაცეები გავაფორმეთ შიდა თემაში და ამაზე რაღაც თანხა შოთას  მივეცი. ე.კ.: ვაა, ფულიც გააკეთე ჩემზე? ა.მ.: შენზე არა, შოთას ეს ფული უნდა წამოეღო შენთან. ე.კ.: არა, არც ერთი თეთრი არასოდეს არავისგან არ ამიღია. რატომ, გეტყვი ა.მ.: შოთას გამოვატანე ფული და ვუთხარი, მომიტანე ხელმოწერილი დოკუმენტები-თქო. ე.კ.: აი, ხელმოწერილი დოკუმენტები (ვაჩვენებ სამი თითის კომბინაციას). ა.მ.: შოთამ მომიტანა ხელმოწერილი დოკუმენტები, არ ვიცი, ეს შენი ხელმოწერა იყო თუ არა, მაგრამ ტიპებმა ეს იცოდნენ. ე.კ.: პირველ რიგში, ეს არ ყოფილა. ა.მ.: დავასრულებ, ეგ არავინ არ იცოდა, შოთას ვუთხარი, შენ ამ ფულს იქ მიიტან თუ არ მიიტან, ჩემი საქმე არაა, შეხვედრა იყო, თემა იყო და ფულიც. ე.კ.: რატომ გადაწყვიტე, რომ შოთიკოს შეეძლო ჩემთვის „პადპისკა“ დაეწერინებინა? მაგის გრაფიკულ ექსპერტიზას რა უნდოდა, ხელმოწერა ჩემი არის თუ არა? ა.მ.: მაგის გრაფიკული ექსპერტიზა ვის სჭირდებოდა, მითხარი, რა, საერთოდ არაფერში არ მჭირდებოდა. ე.კ.: შოთიკოს რაღაცა საქმეში და ფულში კი არა, ძალიან ვწუხვარ, თუ ასე მოხდა, ეს პირველი შემთხვევა არ არის, ახლაც იყო „სუსში“ ანალოგიური შემთხვევა, ვიღაც ელისოზე, არც ხელმოწერა იყო, არც არაფერი, მერე გაირკვა, რომ ეს ელისო მე არ ვარ, „სუსის“ უფროსი რომ შეიცვალა და ბიძინამ გადაიბარა. ა.მ.: მაგენი ეძებენ ჩანაწერებს. ე.კ.: ეძებონ ჩანაწერები, მე პრობლემა არა მაქვს, რატომ? არც ერთ ფასად არ გავაკეთებ იმას, რაც მაგათ უნდათ. აგენტად ვერ გამხდიან. ვანო მერაბიშვილმა ვერ გამხადა, ცოტა მაგათზე მეტი გავლემენა ჰქონდა. შოთიკო ძალიან ცუდი ადამიანია, თუ მსგავსი რამე გააკეთა, მეორე შემთხვევა იყო 2010 წელს, გაცხადებულად ვიცოდი, რომ ვის სახლშიც ოფისი გვქონდა, რომ ტიპი ფულს აკეთებდა. 100 000-ს გვაძლევენო, ოღონდ არასამთავრობო ორგანიზაცია გააკეთეთო, მაშინ მითხრა ამ ზაზამ, ფულს იძლევიან, მაგრამ „პადპისკა“ უნდათ, ნახევარი ფურცელია სულო. ჩემი ვერა-თქო, გამორიცხე ეგ ამბავი, არც ასი ათასად და არც მილიონად-თქო. მერე „კუდის“ ხელწერილები რომ დავბეჭდე, ძაან მეცინებოდა, იმიტომ რომ ნახევარი გვერდი იყო ზუსტად ეს „პადპისკები“. იქ ვიცოდი, ის ტიპი რომ ჩემზე ფულს აკეთებდა, მაგრამ იმათმაც იცოდნენ, რომ მე ფულს არ ვიღებდი. ეგ არ არის პირველი შემთხვევა, როცა შოთიკოს ჩემთან რაღაც შეეშალა, კიდევ იყო მსგავსი შემთხვევა. მე ფულს ხელს არ ვკიდებ, იმიტომ რომ მაგ ფულს სხვა ვალდებულებები მოყვება და ვიცი ეს ვალდებულებები, რაც არის. ა.მ.: ელისო, სწორად გამიგე, მე ტიპები დამადგნენ, აშკარად ჩემზე გამოვიდნენ, ლორთქიფანიძემ კი არა, არავინ არ იცოდა ეს ამბავი. ე.კ.: თემა იყო ასეთი, მაშინაც შოთიკოს ინიციატივა იყო რაღაცეები, ეძებდა ფულის კვალს, მე რომ ჩაკვეტაძე ჩავწერე. ა.გ.: ჩაკვეტაძე ჩემთან იყო, მე მაქვს ჩაკვეტაძის ჩანაწერები. ე.კ.: არა, მე რომ ჩავწერე, რომ აღიარა, ასე მოხდა და მოხდა, სამხედრო პოლიციაში ჩვენება მიგვაცემინეს გოგა ხაინდრავაზეო, ძაან „ჩესნად“ გეუბნები, ფულიარ მოუთხოვია ჩაკვეტაძეს, რომ მოეთხოვა, მივცემდით, იმიტომ რომ ჩვენ მაშინ ფულის საშუალება გვქონდა. მან ითხოვა, იმდენი მომეცით, რომ აქედან წავიდე. შოთიკო სულ ეჭვობდა, რომ მანდ ფული გაკეთდა, სულ ეჭვებში იყო იმიტომ, რომ ეგენი ერთად რაღაც საქმეებში იყვნენ. კიდევ ვიღაცა სხვა ტიპებთან ერთად იყვნენ, მაგრამ ჩემი საქმე არ იყო, მე რაც მინდოდა, გავაკეთე, ჩავწერე, მოვიტანე შტაბში გავიდა და აურ-ზაური ატყდა, შენთან რომ იყო, ისიც  ვიცი, შოთიკომ მითხრა, აჩიკო მუშაობდა მაგასთან გადარეულიაო, არ ყოფილა მასეო, მაგრამ... ეძებდა ფულის თემას. მაგ ფულის თემას ეძებდნენ უკვე ბადრის ტიპები იმიტომ, რომ რაღაცეები სხვაგვარად იყო მიტანილი. ა.მ.: არ ყოფილა მასე. შენ გახსოვს შოთიკოს და შენი შეხვედრა? მაშინ ჩემი მანქანით გამოვუშვი შოთიკო. ე.კ.: არა, არ მახსოვს, მახსოვს მხოლოდ ერთი შეხვედრა, როცა ვიყავი იქ, სადაც მოვედი, არც იმის ილუზია არ მქონია, რომ სამხედრო პოლიციაში მოვიდოდი და არ ჩამწერდი, არც მაშინ ვიყავი დამწყები და ახლა მით უმეტეს. არ მქონდა ამის ილუზია. არც მეშინია, იმიტომ რომ არაფერი მნიშვნელოვანი საქმე იქ არ იყო, ან იქნებოდა გადაწყვეტილება მიღებული, ან არ იქნებოდა გადაწყვეტილება მიღებული. ორი ვარიანტი იყო მარტო, ნახევარი შტაბი კავშირზე ჰყავდა თუ ახალაიას და თუ კოდუას, ჩემზე კარგად ვინ იცის მაგ ამბავი. ა.მ.: მე, უბრალოდ, ვერ გავიგე, სად ვეძებო ამ ამბის ბოლო. ე.კ.: მე ვიცი, სადაც უნდა ეძებო, რომან კუსიანთან, რომელიც არის შოთიკოს ძმაკაცი, რომელიც არის იმ „სასტავში“, რომელთანაც მე ოცნებაში არ მაქვს კარგი ურთიერთობა. ა.მ.: შენ იცი, აქ რა მოხდა, აქედან რომ წავედით? აქედან რომ გავედით, რომან კუსიანი ქვემოთ უცდიდა, სასტუმრო „საქართველოსთან“. ე.კ.: ხოდა, გეუბნები, რომან კუსიანთან უნდა ეძებო მაგ თემა, სანდრო ბრეგაძესთან უნდა ეძებო მაგ თემა, რომელიც არის რომან კუსიანის ძმაკაცი, და კახელების სხვა ტიპებთან. ა.მ.: ჰოდა, ეს ტიპები რომ დამადგნენ მე, მითხრეს, რომ გვინდა ჩანაწერები და გვინდა ის დოკუმენტები, თანხაზე რომ ხელმოწერაა. იქ იყო თანხა. ე.კ.: ძალიან თავისუფლად შეგიძლია მისცე, იმიტომ რომ ძალიან მარტივად დადასტურდება, რომ ჩემი ხელმოწერა მანდ არ არის. ა.მ.: არა მაქვს და რა მივცე? ე.კ.: შოთიკო თუ ფულს აკეთებდა, შოთიკო იმდენ უბედურებაშია, ჩემზე რომ ფული გაეკეთებინა, ასი წელი პირველ დღეს რომ დამირეკა და არ მოვიდა, უკვე ვხვდებოდი, რომ რაღაც სხვა თემა იყო მანდ. რამე განსაკუთრებულიც არ გითქვამს, ერთხელაც იყო უშიშროება და ფინანსური შემოვიდა, მამოწმებდნენ, მერე გაირკვა, რომ ეს შოთიკოს წერილით იყო. ა.მ.: ნდობის ამბავში უამრავი ასეთი რამე ნანახი მაქვს ისედაც, დამადგნენ ტიპები, ერთი მეორე, ვიძახი, აშკარად ისეთ თემებს მეუბნებიან. ე.კ.: თუ შენ მაგ ფურცლები გაქვს, მიეცი, ძალიან მარტივად დავადასტურებ, რომ ჩემი ხელმოწერა არ არის. ა.მ.: არც ფურცლები არა მაქვს, არც ჩანაწერები, მე გეტყვი, რა იყო, ჩვენ იქ შევხვდით სამჯერ, ჩვენთან სამი შეხვედრა გვქონდა ჩემს კაბინეტში. ე.კ.: ვის, მეე? ერთი შეხვედრა მქონდა, ერთხელ ვიყავი მოსული. ა.მ.: არა, სამჯერ. ე.კ.: არააა. რაღაცეები გეშლება, მანქანაში შეხვედრა საერთოდ არ მახსოვს. ა.მ.: ჩემთან შევხვდით ორჯერ. ე.კ.: ერთხელ, აჩიკო, არ იყო ორჯერ. ძალიან კარგი მეხსიერება მაქვს. ა.მ.: ერთხელ იყო, რომ მაგი გამოვუშვი ჩემი მანქანით. ე.კ.: ერთხელ, შენი მანქანა საერთოდ არ მახსოვს, ეგ დადიოდა მისი ცოლისძმის თუ ვიღაცის ტაქსით. ეგ მახსოვს და ერთხელ მომიყვანა შენი მანქანით და ფული რამდენი იყო? მაინტერესებს რაზე მოაწერა ხელი? ა.მ.: მარტო ამაზე არა, იქ სხვა დოკუმენტებიც იყო, რაზედაც... ე.კ.: მითხარი, რა, რამდენი იყო ფული? ა.მ.: კაი, რა მნიშვნელობა აქვს, მე მაინტერესებს, ამან რა უთხრა იქ და რა და როგორ? ე.კ.: ფული რამდენი იყო? ა.მ.: რა მნიშვნელობა აქვს ე.კ.: მაინტერესებს, რამდენში გამყიდა? ა.მ.: არც მახსოვს, რამდენი იყო. ე.კ.: ეე, როდის იყო, ჩეკისტებს ავიწყდებოდათ? ა.მ.: მე ჩეკისტი არა ვარ, სპეცრაზმელი ბიჭი ვარ, ჩეკისტი არ ვარ, ჭელიძე იყო ერთი, ჩემთან მუშაობდა, დათო ჭელიძე. ე.კ.: მე მითხრა შოთიკომ, სანამ აქ მოხვიდოდი, მგონი, ჭელიძემ გააბაზრაო ეს ამბავიო, მაგრამ აჩიკოს არ ვუმხელო, საერთოდაც არ მაინტერესებს, ვინ გააბაზრა, არც ის მაინტერესებდა, შენსა და ჭელიძეს შორის რატომ იყო დაძაბული სიტუაცია. ა.მ.: ჭელიძე მუშაობდა იქ, მერე რაღაც მოხდა, გააგდეს და წავიდა. მე და ამ ჭელიძესო ვიღაც საერთო მეგობრისგან გვაქვს გადაკვეთებიო. ე.კ.: ტყუილა ეძებ ამ ჭელიძეს, ამ ვიღაცეებს, მე გეუბნები, მანდ არის ერთი ჯგუფი, კახელების ჯგუფი, მერე ამ კახელების ჯგუფმა აწერინა სადღობელაშვილს და ვიღაცეებს, რომ კახი კალაძეა ჩემი ჩიტი, სისულელეები და ბოდვები. ამ ჯგუფში ყველა ვიცი ვინცაა, სანდრო ბრეგაძე თავის ვაშლიჯვრის ოფისით, სანდრო როგორ არ იცი, ასლანთან რომ იყო, რომან კუსიანი არის ამ ჯგუფში. ა.მ.: რომან კუსიანს ვიცნობ. ე.კ.: არის ჯანყარაშვილი და ვიღაცა ტიპები, ეს ჯგუფი მე მაბრალებს იმას, რომ საკუთარი კეთილდღეობა დაკარგეს, იმიტომ რომ ღარიბაშვილი აღარ ჰყავთ, რა ხდებოდა ღარიბაშვილის დროს? ჰყავდათ დაჭერილი გოიმები იმ „სუსში“ და ყველა პროექტებზე სადღობელაშვილი, „მარშალპრესი“, ზვიადისტების ჯგუფი და რაღაცეები, მაყუთებს აკეთებდნენ, აკეთებდნენ ძაან „მოშნად“, 30 000,15 000 და ა.შ. ეს მე ყველაფერი სანდროსთვის ნათქვამი მაქვს, გაზეთშიც დავუწერე, ეს ჯგუფი მთელ თავის უბედურებას მაბრალებს მე. ა.მ.: რომელი საათია? ე.კ.: 9-ის თხუთმეტი წუთია, თუ გინდა მოვიხსნი საათს. ა.მ.: არა, არ გცხვენია? ე.კ.: „მოდულში“ მეკეთა ეს საათი ,სამორიგეოში მქონდა დატოვებული, თუ რამე ჩაამონტაჟეს, არ ვიცი. ისე, ეს ჯგუფი 24 საათის განმავლობაში მუშაობს ამაზე, ყველა ინფორმაცია მაქვს, სადაც იკრიბებიან, რასაც გეგმავენ, ვირთხის დღეში არიან, მთლად მარტივად მაგათი საქმე არ არის. ძალიან ცდილობენ, მოკავშირეები გაიჩინონ. კიდევ, ამ მოკავშირეებში მოიაზრებიან, ჩემდა სამწუხაროდ, ჩემთვის ძალიან ახლობელი ადამიანებიც არიან მაგათ მხარეს, ვიცი და ძალიან ნორმალურად, მშვიდად ვაკეთებ ჩემს საქმეს, ეგენი დამდევენ ქუჩა-ქუჩა. შოთიკო თუ ამის გამკეთებელი იყო, არ მიკვირს, ამიტომ ახალი არაფერიც არ გამიგია. ა.მ.: მე მაგრად მკიდია ისინიც, რომ წამოვედი ციხიდან, წამოვედი და წამოვედი. ე.კ.: ის, რომ ლორთქიფანიძე ხვედელიძის ტიპი იყო, სწორი არ არის, ჯანყარაშვილი კი. ა.მ.: არ იცოდა ჩვენი შეხვედრის შესახებ, რომ შენ სამხედრო პოლიციაში იყავი, რომ ერთმანეთს ვხვდებოდით, არავინ არ იცოდა, ეგაა ყველაზე მთავარი. ლორთქიფანიძემ, მით უმეტეს. ე.კ.: ახლა შოთიკომ რა დააბოლა ლორთქიფანიძე ან სხვა ვინმე, ჯერ ვიფიქრე რომ „დომინოს“ ამბების გამო და სხვა რამეების გამო, მაგრამ... თუ შოთიკომ ასე