იმის გააზრება-დანახვას დიდი პოლიტიკოსობა და ანალიტიკოსობა არ სჭირდება, რომ ქვეყანას დედა აღარ ჰყავს და თუკი უახლოეს მომავალში არაფერი შეიცვლება, მამაც აღარ ეყოლება. ამ მძიმე სურათის მიუხედავად, ხელისუფლება თავისას არ იშლის და ჯიუტად გვიმტკიცებს, რომ ყველაფერი კარგადაა და პოლიტიკურ ან, თუნდაც, ეკონომიკურ კრიზისს ოპოზიცია ხელოვნურად ქმნის. ეს კი არადა, მთავრობის წარმომადგენლების ფანტაზიას „სამზღვარი“ არ აქვს და ისეთ განცხადებებს აკეთებენ, კაცი იფიქრებს, ესენი უცხოპლანეტელები ხომ არ არიანო?!

აი, ავიღოთ, მაგალითად, ეკონომიკისა და მდგრადი განვითარების მინისტრი, ნათია თურნავა, რომელიც ყოველდღე თუ არა, კვირაში ერთხელ მაინც „მწყაზარი“ სახით გვიცხადებს, პანდემიის მიუხედავად, ჩვენი ეკონომიკა არათუ ვითარდება, არამედ, მწვერვალებსაც იპყრობსო.
ამაზეა ნათქვამი, ფიცი მწამს, ბოლო მაკვირვებს. „ბოლო“ კი, როგორც „ქრისტიან-დემოკრატიული მოძრაობის“ ლიდერი, გოჩა ჯოჯუა, „ქრონიკა+“-სთან ამბობს, ის იქნება, რომ 2024 წლამდე ახალი არჩევნები აუცილებლად დაინიშნება და აქამდე სიტუაციას თავად „ოცნება“ მიიყვანს:

_ გოჩა, იცი, ჩვენი „მატარებელი“ სად მიდის?
_ დეპოში ნამდვილად არ ვართ.
_ აბა, სად ვართ?
_ ვერ ვიტყვი, რომ პროცესი გაჩერებულია. მართალია, ნელა, მაგრამ მაინც მიდის. მოსალოდნელი იყო, რომ ეს პროცესი უფრო დაგვეჩქარებინა და მაშინ, როცა შარლ მიშელის დოკუმენტზე მიდიოდა მუშაობა, გაგვეძლო, მაგრამ რაც მოხდა, მოხდა. ახლა, მთავარია, ამ სიტუაციიდან მაქსიმუმი წამოვიღოთ _ ახლა ლაპარაკი სწორედ ამაზეა.
ოპოზიციის ნაწილმა მიიჩნია, რომ მოლაპარაკებების შედეგად უკვე მაქსიმუმი იყო მიღწეული და ამით ჩაიკეტებოდა, მაგრამ ვფიქრობ, ამ ნაწილს შეეშალა. ისე, ერთია, რომ გვინდა, დავიჯეროთ, შეეშალათო, მაგრამ მეორეა _ როცა მოლაპარაკება გარკვეულ ჯგუფს მიჰყავს, ამ ჯგუფმა ყველას ინტერესი უნდა გაითვალისწინოს.
ისე, შეცდომა ჩვენს მხარესაც იყო დაშვებული.
_ რას გულისხმობ?
_ დავიწყოთ იქიდან, როცა პარტიები კვალიფიციურად და არაკვალიფიციურად, ანუ ბარიერგადალახულებლად და ბარიერგადაულახავებად გაიყვნენ. მაშინ ჩავთვალეთ, რომ ბარიერგადალახულები დანარჩენის ინტერესებს დაიცავდნენ, მაგრამ პირველი ბზარი სწორედ მაშინ გაჩნდა.
_ რა ბზარზე საუბრობ, გოჩა?
_ ამ პროცესში ერთ-ერთი მთავარი წარმმართველი „ნაციონალური მოძრაობა“ და ასევე „ევროპული საქართველო“ იყო.
_ სხვათა შორის, ამ ორ პარტიას შეთანხმებაზე დღემდე არ მოუწერია ხელი.
_ კი, ასეა…
მოკლედ, პირველი ბზარები უკვე გაჩენილი იყო, როცა „გირჩთან“ საუბრობდნენ. მაშინ, მახსოვს, ვთქვი, რომ პოლიტიკა ინტერესებია, ანუ პოლიტიკა ერთგულება არაა და აქ ნაკლებადაა ასეთი ფასეულობები, _ აი, რახან ვთქვი, ამ სიტყვიდან არ გადავალო.
ერთი სიტყვით, პოლიტიკა ინტერესების სწორი დალაგება და ამ ინტერესებისთვის ბრძოლაა.
სხვათა შორის, ეს საკითხი დააყენეს და იკითხეს, კი ბატონო, ყველანი ერთად მივდივართ და ბოიკოტის რეჟიმში ვართ, მაგრამ მერე რას ვშვრებითო?
_ ეს ვინ იკითხა?
_ „გირჩმა“.
_ „გირჩი“ ორია, ეს კითხვა, კონკრეტულად, რომელმა დასვა?
_ იმ „გირჩებმა“, პირველები რომლებიც გავიდნენ.
_ ანუ იაგოს „გირჩმა“?
_ დიახ.
მოკლედ, მაშინ ვთქვი, ეს ადამიანები საკითხს სწორად აყენებენ-მეთქი. ჩვენთვის, ვისაც ჩაგვითვალეს, რომ ბარიერი არ გადაგვილახავს, ბოიკოტის რეჟიმი მისაღებია, რადგან პარლამენტში არ ვართ და შესაბამისად, დასაკარგიც არაფერი გვაქვს. სინამდვილეში, საინტერესო მათი პოზიციაა, ვინც ბარიერი გადალახა და დასაკარგიც აქვს, მაგრამ არ მინდა, რომ ხვალ ოპოზიციაში ყოფნა „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ ერთად მომიწიოს-მეთქი.
ერთი სიტყვით, ეს საუბარი იმის მესიჯი იყო, რომ უნდა გაგვერკვია, რას ვშვრებოდით და ეს ახლაც არაა გარკვეული.
სხვათა შორის, ნიკა მელია სწორ მესიჯებს უშვებს, როცა ამბობს, უნდა დავსხდეთ და ყველას ინტერესი გავითვალისწინოთო. ასევე საინტერესოა მისი მოსაზრება მერობის კანდიდატზეც, ანუ როცა ამბობენ, რომ მერობის კანდიდატი უნდა იყოს, მელია აცხადებს, მე ყველას კანდიდატი ვიქნებიო.
_ სხვათა შორის, ციხიდან გამოსული ნიკა მელია, სხვა „ნაციონალებისგან“ განსხვავებით, ნაკლებად აგრესიულია…
_ რასაკვირველია.
ისიც გავიხსენოთ, მელიას ციხიდან გამოსვლამდე ნიკა გვარამიამ პოლიტსაბჭოსთან, ასე ვთქვათ, შეხვედრა რომ ჩაატარა და, თუ არ ვცდები, ნატო ჩხეიძეს ჰკითხა, რას იტყვით, ერთიანობის შენარჩუნების ადგილი დარჩა თუ არაო?
იცით, თავისი ფუნქციით ევროკავშირი საბჭოთა კავშირისგან რით განსხვავდება?
_ არა, მითხარით, გისმენთ…
_ საბჭოთა კავშირი ნებაყოფლობითი გაერთიანება არ იყო, საიდანაც სახელმწიფოებს ნებაყოფლობითი გასვლა შეეძლოთ.
_ გასაგებია, მაგრამ „ნაცმოძრაობასთან“ ეს ანალოგი რა კავშირშია?
_ როცა ამბობ, _ ძირითადი და ყველაზე დიდი ოპოზიციური ძალა ვარ, ამიტომ ის უნდა გაკეთდეს, რასაც მე ვიტყვი! _ ეს უკვე საბჭოთა კავშირს ჰგავს. თუ ყველაზე სუსტის ინტერესიც კი არ იქნება გათვალისწინებული, მაშინ ასეთი გაერთიანება ვერც პროგრესული იქნება და ვერც _ სიკეთის მომტანი.
_ ე. ი., ოპოზიციის ერთიანობა რომ დაინგრა, ლომის წვლილი „ნაცმოძრაობის“, ასე ვთქვათ, იმპერატიულობას მიუძღვის?
_ ნიკა მელია რომ არ დაეჭირათ, ეს პრობლემა შესაძლოა, გადაჭრილი ყოფილიყო.
_ ანუ თუ მელიას არ დაჭერდნენ, არც 19 აპრილის შეთანხმებას ვიხილავდით?
_ არა, პირიქით.
_ რა პირიქით?
_ მელიას მაშინდელი განწყობა იყო და ახლაც ეს განწყობა იკვეთება, _ ყველა ერთადო.
იმ დღეს, როცა „გირჩები“ წავიდნენ, ნიკამ ძალიან კარგი სიტყვა თქვა, _ ბიჭო, ერთმანეთთან დალაპარაკების რაღაც რესურსი კიდევ დავიტოვოთო, ანუ როცა იმაზე მიდის საუბარი, რომ ნიკა შეიძლება, საერთო „ნაციონალური“ ლიდერი გახდეს, საამისო ბაზა აქვს, ოღონდ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ის უკვე ლიდერია. უბრალოდ, წეღანდელი თქმისა არ იყოს, საამისოდ ბაზა და რესურსი აქვს.
_ სხვათა შორის, როცა მერობის საერთო კანდიდატზე იყო საუბარი, მელიამ განაცხადა, საერთო კანდიდატი მაშინ ვიქნები, თუკი დავრწმუნდები, რომ ნორმალური და კონკურენტული საარჩევნო გარემოაო. ეს განცხადება, ვფიქრობ, მელიას მხრიდან მორიგი მესიჯი იყო.
_ დიახ, მელია ამბობს, ისეთი გარემო უნდა შეიქმნას, სადაც გამარჯვების მიღწევა შესაძლებელი იქნებაო. მელიას გამარჯვების რესურსი აქვს, მაგრამ სხვა თემაა, ამას როგორ შეძლებს.
საერთოდ, კომპრომისული ნაბიჯების გადადგმა ყოველთვის ყველაზე დიდს უწევს ხოლმე. მელია ამისთვის მზად არის, მაგრამ საკითხავია, ამისთვის მისი პარტიაც თუ არის მზად?
ვაშაძის მისამართით ამბობენ ხოლმე, კაცო, შენ სამ და ხუთ პროცენტზე ლაპარაკობ, როცა ჩვენ გამარჯვებისთვის ვიბრძვითო. ეს პოზიცია გასაგებია, მაგრამ თუ სამი პროცენტით არ დავიწყეთ, გამარჯვებამდე ვერასოდეს მივალთ!
ამ სამ და ხუთ პროცენტზე რომ ლაპარაკობენ, რატომ ავიწყდებათ, რომ მათი ბრალიცაა.
_ მათი, ანუ „ნაციონალების“ ბრალი რა არის?
_ ის, რომ პოლიტიკური სისტემა გაუმართავია. არც „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლებაში ყოფნის დროს და არც ახლა არაა საქართველოში ისეთი პოლიტიკური გარემო შექმნილი, როცა პოლიტიკურ პარტიებს უფრო მეტად განვითარება შეეძლებათ!
ასეთი სისტემა რომ არსებობს, ეს სწორედ ამ ორი პარტიის _ „ნაციონალური მოძრაობისა“ და „ოცნების“ დამსახურებაა.
_ გოჩა, ამ თემას აღარ განვავრცობ, რადგან სხვა დროსაც გვისაუბრია. ისე, რა დროს მერობის ერთიანი კანდიდატია, როცა ხალხი უკიდურესი სიღარიბის ზღვარზეა? მაპატიე, მაგრამ ხანდახან მგონია, რომ პოლიტიკოსები რეალობას ხართ მოწყვეტილნი…
_ სავსებით გეთანხმები, რომ მოსახლეობის დიდ ნაწილს პოლიტიკოსების ტაქტიკური სვლების არ ესმის. მეტიც: ზოგმა ისიც კი არ იცის, ადგილობრივ და საპარლამენტო არჩევნებს შორის რა განსხვავებაა. განვითარებულ ქვეყნებში დემოკრატიის დიდი ტრადიციაა, ჩვენთან კი ადამიანებს პოლიტიკური პარტიების სახელებს ხელზე აწერენ და ხმას ასე აძლევენ. სამწუხაროდ, ასეთ საქართველოში ვცხოვრობთ და ბევრი ვერ არკვევს, საკანონმდებლო და აღმასრულებელი ორგანო რა არის. ჩვენი ქვეყნის ბედს სწორედ ესენი წყვეტენ და დემოკრატიის სისუსტეც სწორედ ეს არის, მაგრამ სხვა გამოსავალი არ არსებობს.
_ კარგი, რა, გოჩა, სანამ რიგითი ადამიანების პოლიტგანათლებაზე გავაკეთებდეთ აქცენტს, არ დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენი ქვეყნის პარლამენტის წევრია, მაგალითად, ვახტანგ მეგრელიშვილი და მის მიერ მიღებული კანონების ქვეყანაში რა დემოკრატიაზეა საუბარი?
_ სწორედ მაგას ვამბობ, რომ ეს დემოკრატიის სისუსტეა!
_ სისუსტე იქით იყოს და, პირადად შენ, რაღაცნაირად, არ გეუხერხულება, რომ იგივე მეგრელიშვილი დეპუტატია?
_ სხვათა შორის, მეგრელიშვილსაც ვუთხარი, რომ დემოკრატიის სიძლიერე სწორედ ესაა.
_ რა ეს?
_ მეგრელიშვილს ამომრჩეველი ჰყავს, ანუ რადგან ადამიანები ხმას აძლევენ, მისი პარლამენტში ყოფნა აუცილებელიცაა. სხვათა შორის, მათ ძალიან ბევრი გონიერი ადამიანიც აძლევს ხმას, რადგან თავისუფლების სიმბოლო ჰგონიათ. ამის გაკეთება სხვებმა რატომ ვერ მოახერხეს, ეს უკვე სხვა „ჩაის ჭიქაა“.
წეღანდელი თქმისა არ იყოს, მოსახლეობის დიდი ნაწილი ვერ ერკვევა, პარლამენტის დეპუტატი რას წარმოადგენს და რა უნდა გააკეთოს. საქართველოს ბედს ეს ადამიანები წყვეტენ. გვინდა თუ არა, ორი იდიოტი ერთ ჭკვიანს სჯობს და დემოკრატიას ეს სისუსტე უპირობოდ აქვს.
ადამიანებს სინამდვილეში აინტერესებთ, მათი პრობლემები როგორ გადაწყდება. პრობლემების მეტი კი არაფერი გვაქვს: ეკონომიკა და საფინანსო სისტემა ჩამოშლილია, პანდემიასთან ბრძოლა ხელისუფლების შენარჩუნებისთვის ბრძოლად გადაიქცა. ასეთი პრობლემების დროს მესმის, რომ მოსახლეობისთვის საინტერესო არაა, ოპოზიციას ერთიანი კანდიდატი ეყოლება თუ არა, მაგრამ სინამდვილეში, ესაა ფორმულა და ინსტრუმენტი, რომლითაც ხელისუფლება, რომელმაც ამ მდგომარეობამდე მიგვიყვანა, როგორმე გვერდზე გავწიოთ.
გარდა ამისა, ერთი მთავარი მომენტიც არსებობს, რისიც ადამიანებს ეშინიათ.
_ რას გულისხმობ?
_ კი ბატონო, „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ სახელმწიფო გააკეთა, მაგრამ ეს მონაპოვარი ხალხისთვის მთლიანად ბათილდება, როცა ახსენდებათ, რომ იმ სახელმწიფოში ადამიანი საერთოდ არ არსებობდა. ამიტომ მოსახლეობა ფიქრობს, თუ ოპოზიცია „ნაციონალური მოძრაობის“ გარშემო გაერთიანდება, ეს გაერთიანება კი არა, უბრალოდ, „ნაციონალური მოძრაობის“ გამსხვილება იქნებაო.
მოკლედ, საფიქრალი ბევრია. ნიკა მელიას კი შანსი აქვს, თუმცა გააჩნია, პარტია როგორ და სადამდე გაჰყვება. ამის მერე კი ისიც საფიქრებელია, ინტერესების დამთხვევას როგორ შევძლებთ…
_ გოჩა, რა ამის პასუხია, მაგრამ ჯერ ერთი, არ ვიცი, ოპოზიცია რატომაა დარწმუნებული, რომ ადგილობრივ თვითმმართველობის არჩევნებში „ოცნება“ 43 პროცენტს ვერ აიღებს და ამის გამო ახალი საპარლამენტო არჩვენები დაინიშნება. მეორეც, რატომ უნდა გამოვრიცხოთ, რომ „ოცნება“ ხელისუფლებაში 2024 წლამდე დარჩება და იგივე ვადამდელზე აქცენტირება, უბრალოდ, ბლეფია, ანუ იმის ალბათობა განა, არ არსებობს, რომ ექვსთვიანი ბოიკოტით მთელმა თუ არა, ოპოზიციის ნაწილმა მმართველ გუნდთან ივაჭრა?
_ გასაგებია, რომ შენს კითხვაში ნეგატივის მომენტია, მაგრამ ამის მიუხედავად, ამ ვერსიას არსებობის უფლება აქვს, ანუ ოპოზიციამ შეხედა, 2024 წლამდე მაინც არაფერი შეიცვლება და ჯობია, პოლიტიკური პარტიები გავაძლიეროთ და 2024-ის არჩევნებისთვის მოვამზადოთო.
თუ ასეთი მოტივაცია არსებობდა, გასაგებია, მაგრამ ყველაფერი ეს იმის გამო წარმოიშვა, რომ შალვა ნათელაშვილის ოფისში შეკრებილებმა ვერ შევძელით, ისეთი პირობები შეგვექმნა, რომ ადამიანებს საკუთარი პოლიტიკური პარტიების პრიორიტეტი არ გასჩენოდათ.
_ გოჩა, სხვა რამ გკითხე და სხვა რამეს მპასუხობ.
_ ანუ იმის თქმა მინდა, რომ არც პოლიტიკოსს უნდა მოვთხოვთ და არც _ რიგით ადამიანს, რომ აბსტრაქტული საერთო რაღაცის გამო, ყველაფერი უკან გადასწიოს, რადგან ამას სამშობლო ითხოვს.
საერთოდ, კონკრეტულ შემთხვევაში კონკრეტული ადამიანი კონკრეტულ გადაწყვეტილებას იღებს ხოლმე, მაგრამ ეს რაღაც „ზოგადი სამშობლოსთვის“ თავის გაწირვა არ არის.
_ პარლამენტში შესვლა-არშესვლა სამშობლოს გადარჩენის ტოლფასია?
_ თუ ავიღებთ ფორმულას, რომ „ოცნება“ ჩემს ქვეყანას აზიანებს, ანუ ვერ შეძლო, სახელმწიფოს ინტერესები ისე დაელაგებინა, რომ ადამიანების დიდი ნაწილი არ გაღატაკებულიყო, მაშინ ეს სამშობლოს გადარჩენა იქნება.
_ თუ ადამიანებს ასეთი განცდა აქვთ, რომ „ოცნების“ შეცვლა სამშობლოს გადარჩენის ტოლფასია, მაშინ 31 ოქტომბერს თუნდაც ადმინისტრაციულ ორგანოებში დასაქმებულებმა ამ პარტიას რატომღა მისცეს ხმა?
_ „ქართულ ოცნებას“ მოსახლეობის გარკვეულმა ნაწილმა, რასაკვირველია, ხმა მისცა, თუმცა აქაც სხვადასხვა, ასე ვთქვათ, კომპონენტი შემოდის.
_ „სხვადასხვა კომპონენტში“ რას გულისხმობ?
_ ერთმა ნაწილმა შიშის გამო მისცა ხმა და არა იმიტომ, რომ „ოცნებას“ იმიჯი ჰქონდა.
ამომრჩევლის მეორე ნაწილს კი იმის ეშინოდა, რომ ხელისუფლებაში ისევ „ნაციონალური მოძრაობა“ არ მოსულიყო.
სხვათა შორის, მას შემდეგ, რაც ხელისუფლებაში მოვიდა, „ოცნების“ მთავარი ამოცანა „ნაციონალური მოძრაობის“ წინააღმდეგ ბროძლაა, ანუ 8 წელზე მეტია, „ოცნება“ ამბობს, ხალხს „ნაცმოძრაობა“ მოვაშორე და ხელისუფლებაშიც იმიტომ ვარ, რომ ის არ დაბრუნდესო.
გარდა ამისა, ამომრჩევლის მესამე კატეგორიაც არსებობს.
_ რომელი?
_ ვინც საბიუჯეტო ორგანიზაციებშია დასაქმებული, ანუ ამ ხალხს საკუთარი ინტერესები აქვს.
საერთოდ, ადამიანში მერკანტილური ინტერესები დევს და განვითარების როგორ ეტაპზეც უნდა ავიდეთ, მუდმივად ასე იქნება.
საქართველოს მოსახლეობის, დაახლოებით, 55 პროცენტი სოციალურად დაუცველია და, შესაბამისად, პირდაპირ ხელისუფლებაზეა მიბმული.
ამ ადამიანებმა კარგად იციან, რომ თუ ხელისუფლება შეიცვლება, მაშინ შესაძლოა, სოციალურად დაუცველთა სიაში ვეღარ აღმოჩნდნენ. ამ ხალხზე „ოცნება“ სწორედ ამით მანიპულირებს…
_ ყველაფერი ეს გასაგებია, მაგრამ, გოჩა, ბოლოს, ერთ რიტორიკულ კითხვას დაგისვამ…
_ კი ბატონო, გისმენ…
_ გვეშველება რამე?
_ რასაკვირველია!
_ ოპტიმიზმი კარგია, მაგრამ დამისაბუთე, რატომ გგონია, რომ გვეშველება?
_ ყველაფერ იმის მიუხედავად, რაც ხდება, ქვეყანა ძალიან ნელა, მაგრამ წინ მაინც მიდის!
თუ ქრისტიანი ხარ, ყოველდღე ისე უნდა ცხოვრობდე, რომ ეს დღე თითქოს უკანასკნელია.
_ უკაცრავად, ეს რა შუაშია?
_ იმის თქმა მინდა, რომ არ მგონია, აი, დავიღუპებით და დავიქცევით-მეთქი.
სხვათა შორის, პირდაპირ კიდევ ერთ რამეს ვიტყვი: პოლიტიკურმა ძალებმა ერთმანეთში რაც უნდა ივაჭრონ და პრობლემების გადაწყვეტა შეძლონ ან ვერა, ნათელია _ ქვეყანა ეკონომიკურ კრიზისში კიდევ უფრო მეტად შევა და 2024 წლამდე საპარლამენტო არჩევნები აუცილებლად ჩატარდება!
_ ასეთი დარწმუნებული რატომ ხარ?
_ მნიშვნელობა არ აქვს, ამას ოპოზიცია გააკეთებს თუ აქამდე სიტუაციას თავად ხელისუფლება მიიყვანს.
თუ ასე არ მოხდა, მაშინ ყველაფერი შესაძლოა, უმართავ პროცესებსა და რევოლუციურ სიტუაციაში გადავიდეს, რაც ყველაზე ცუდი ვარიანტი იქნება.
მოკლედ, ვანო, რაც უნდა მოხდეს, შემიძლია, დანამდვილებით ვათქვა, რომ ახალი საპარლამენტო არჩევნები 2024 წლამდე აუცილებლად ჩატარდება!
_ ვნახოთ… წარმატებებს გისურვებ, გოჩა!

ვანო პავლიაშვილი