ორ ათეულ წელიწადზე მეტია, ვიცნობ. შეიძლება, მისი და ჩემი პოლიტიკური გემოვნება ერთმანეთს არ ემთხვევა, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ქართულ პოლიტიკურ სპექტრში ერთ-ერთი ყველაზე ინტელექტუალია. ამიტომ, როცა გავიგე, რომ პოლიტიკაში დაბრუნდა („პატრიოტთა ალიანსის“ საპარლამენტო სიის ოცეულშია, თუმცა პარტიის წევრი არ გამხდარა), არ დაგიმალავთ და, მესიამოვნა. წეღანდელი თქმისა არ იყოს, პირადად მე „პატრიოტთა ალიანსის“ ამომრჩეველი არ ვარ და არც ის მგონია, რომ საქართველოსთვის ყველაზე კარგი პოზიცია სამხედრო ნეიტრალიტეტია, თუმცა ყოფილი სახალხო დამცველი და ცესკო-ს ყოფილი ხელმძღვანელი განსხვავებულად ფიქრობს. ამის გამო ნანა დევდარიანს არ ვკიცხავ. პირიქით, გადავწყვიტე, იგივე ნეიტრალიტეტთან დაკავშირებით მისი არგუმენტები მომესმინა და ინტერვიუც ამიტომ ჩავწერე. ცხადია, იმითაც დავინტერესდი, „პატრიოტების“ გარდა, პროპორციულ სიაში ჩასმა სხვა რომელიმე პარტიამაც ხომ არ შესთავაზა?

„ქრონიკა+“ გთავაზობთ ინტერვიუს ნანა დევდარიანთან:

_ ნანა, რამდენიმეწლიანი პაუზის შემდეგ პოლიტიკაში დაბრუნდი. ეს მოსალოცი ამბავია?
_ პოლიტიკაში ყოფნას ყოველთვის ისე ვუყურებდი, როგორც მოვალეობას და არა _ დღესასწაულს. ამიტომ არ ვიცი, ეს მოსალოცი ამბავია თუ არა. სხვათა შორის, თავის დროზე, როცა საჯარო სამსახურიდან წამოვედი, მაინცდამაინც არ მიდარდია, რადგან უზარმაზარი წნეხისგან გავთავისუფლდი, თუმცა არჩევნებში მონაწილეობა 2012 წელსაც მივიღე და _ 2016-შიც. უბრალოდ, ეს მონაწილეობა ორივეჯერ წარუმატებელი იყო.
ისე, მთელი ეს წლებია, პოლიტოლოგიური კვლევებით ვარ დაკავებული და შენზე კარგად, მგონი, არავინ იცის, რომ საჯარო პოლიტიკა, მინიმუმ, აქტიური კონსულტაციებისა და თვალყურის დევნების გარეშე წარმოუდგენელია.
_ დიახ, ასეა, მაგრამ პოლიტოლოგობა და არჩევნებში მონაწილეობა, დამეთანხმები, ერთმანეთისგან განსხვავებულია. ჰოდა, იმის გაგებას ვცდილობ, მხოლოდ არჩევნების დროს რატომ აქტიურდები და არჩევნებიდან _ არჩევნებამდე საზოგადოებრივ თუ პოლიტიკურ ავანსცენაზე რატომ არ ჩნდები ხოლმე?
_ 2012-სა და 2016 წლებში კენჭი ისე ვიყარე, როგორც უპარტიო კანდიდატმა. სხვათა შორის, პარტიის წევრი არც ახლა ვარ. საერთოდ, სიმართლე რომ ვთქვა, პარტიაში მუშაობა ჩემთვის მაინცდამაინც მომხიბლავი პერსპექტივა არაა. არადა, ამ წლების განმავლობაში ბევრი კვლევა ჩავატარე. მეტიც: „გლობალური კვლევების ცენტრი“, რომელსაც ვხელმძღვანელობ, პრაქტიკულად, ერთადერთი არასამთავრობო ორგანიზაციაა, რომელმაც საქართველოს ევროკავშირთან ასოცირების ათასზე მეტგვერდიანი ხელშეკრულება დაამუშავა, გააანალიზა და საექსპერტო დასკვნა დადო. ეს ძალიან საინტერესოა.
_ საინტერესო რატომაა?
_ არ შეიძლება, თავი პოლიტიკოსად მოგქონდეს და იმ დოკუმენტზე მსჯელობდე, რომელიც წაკითხულიც არ გაქვს. თუ დოკუმენტი წაკითხული არ გაქვს, კეთილი ინებე და ის კვლევა მაინც წაიკითხე, რომელიც სხვამ გააკეთა, მაგრამ ჩვენს პოლიტიკაში ხომ სრული უვიცობის ტენდენციაა დამკვიდრებული _ იმაზე ლაპარაკობენ, რაც არ იციან!
_ ზემოხსენებული დოკუმენტის გაანალიზება-შესწავლა ჩემთვის, ამ ქვეყნის რიგითი მოქალაქისა და ამომრჩევლისთვის, მნიშვნელოვანი რატომაა?
_ ეს დასკვნა იმ ადამიანებისთვის არაა, რომელთაც პოლიტიკური საკითხები მაინცდამაინც ღრმად არ აინტერესებთ. ეს დასკვნა უფრო პოლიტიკოსებისთვის, ეკონომისტებისა და საჯარო სამსახურის თანამშრომლებისთვისაა განკუთვნილი, რათა მკაფიოდ იცოდნენ, რა არის აღნიშნული დოკუმენტი, რა პრეფერენციებს გვაძლევს ის და რა გზას უნდა დავადგეთ? სხვათა შორის, ამ ასოცირების ხელშეკრულების ჩარჩოში ბევრად მეტის გაკეთება შეიძლება, ვიდრე დღემდე მოხერხდა. არ მინდა, ვინმემ ისე ჩათვალოს, რომ ბიუროკრატიული გაგებით ვამბობ, მაგრამ ყველა ევროპული სტრუქტურა ისეა გაწერილი, რომ თუ მისი დამახასიათებელი ტენდენციები და თვისებები არ იცი, პოლიტიკაში საგარეო პოლიტიკის კუთხით ვერ იმუშავებ.
_ ვინაიდან ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულებას კარგად იცნობ, „პატრიოტთა ალიანსში“, მიუხედავად იმისა, რომ პარტიის წევრი არ ხარ, სწორედ საგარეო კუთხით იმუშავებ?
_ საგარეო კუთხით პარტიის ხელმძღვანელობას საკუთარი გეგმა აქვს, რომელსაც ნაბიჯ-ნაბიჯ მიჰყვება. ისე, რომ იცოდე, კენჭს იმ პარტიიდან არ ვიყრიდი, რომელიც ჩემს მსოფლმხედველობას არ ეთანხმება.
_ უკაცრავად, ეს რა შუაშია?
_ წლებია, ვწერ და ვამბობ, რომ საქართველოს ნეიტრალიტეტი სჭირდება. ეს ამ ქვეყნის ერთადერთი ხსნაა. ყოველ შემთხვევაში, იმ პირობებში, როცა ჩვენს ტერიტორიაზე ორი ე. წ. კვაზი დამოუკიდებელი სახელმწიფო აღიარეს. მოკლედ, ამ კუთხით ჩვენი შეხედულება ემთხვევა, ანუ რუსებთან, ოსებსა და აფხაზებთან ნაბიჯები პირდაპირი დიალოგითაა გადასადგმელი.
ისე, სიმართლე რომ ვთქვა, სიტყვა „ტერიტორიული მთლიანობა“ არ მიყვარს.
_ რატომ?
_ გამოდის, რომ მხოლოდ ტერიტორიული მთლიანობა გვაინტერესებს, ის ხალხი კი, ვინც იქ ცხოვრობს _ არა. ჩემი აზრით, ტერმინი _ „საქართველოს გამთლიანება“ უკეთესია.
გასაგებია, რომ ამ გლობალურმა პანდემიამ დარტყმა ყველას მიაყენა, მაგრამ საქართველოში მანამდეც დუხჭირი ცხოვრება იყო. ალბათ, გახსოვს _ საბჭოთა პერიოდში ინვალიდებს მალავდნენ, რადგან მათ ჯანმრთელი ადამიანების ფსიქიკა არ დაერღვიათ და შეეწუხებინათ. ბედნიერი და კმაყოფილი ვარ, რომ მე-20 საუკუნის 80-იანი წლების მეორე ნახევარში, ჩემს კოლეგასთან, ჟურნალისტ ნაზი აროშიძესთან ერთად, პირველი ვიყავი, ვინც ეტლში მსხდომ ადამიანებზე გადაცემა გავაკეთე და ეს ხალხი დღის სინათლეზე გამოვიყვანე.
_ ნანა, საქართველოს ერთიანობასა და ნეიტრალიტეტზე ვსაუბრობდით და შშმ პირების თემა ამასთან რა კავშირშია?
_ ახლაც ზუსტად ისეთი ვითარებაა, როგორც ამ კუთხით მაშინ იყო, ანუ ისეთი გაჭირვებული ადამიანების დანახვა, რომელთაც პურიც კი ენატრებათ, არავის უნდა! წარმოიდგინე, რვასულიანი ოჯახია, ექვსი შვილი ჰყავს, უფასო სასადილოთი სარგებლობს, მაგრამ ექვს წლამდე ასაკის ბავშვს არაფერს აძლევენ _ ამათი გაგებით, ექვს წლამდე ბავშვი, თურმე, არ იკვებება და ამ რვასულიან ოჯახს, საერთო ჯამში, პურ-ნახევარს აძლევენ. იმაზე აღარაფერს ვამბობ, ამ უფასო სასადილოებში როგორი ხარისხის საკვებია.
სხვათა შორის, პანდემიის დროს ყველაზე განწირულები ბავშვები აღმოჩნდნენ _ სწავლას ჩამორჩნენ. რა კომპიუტერი და რის ინტერნეტი? _ ხალხს დენიც კი არ აქვს! ადამიანები უკარფანჯრო მიტოვებულ შენობებში ცხოვრობენ! აი, ოდესღაც აშშ-ში გეტოები რომ არსებობდა, დაახლოებით, ეს ვითარებაა, მაგრამ ამ ადამიანებს, უბრალოდ, არ იმჩნევენ და გამგეობებიც კი არ ეხმარებიან, არსად ხართ რეგისტრირებულნი და რატომ უნდა დაგემაროთო?
_ ყველაფერი ეს გასაგებია, მაგრამ ხალხს სოციალურ-ეკონომიკური პირობების გაუმჯობესებას თითქმის ყველა პარტია ჰპირდება, თუმცა შენ არჩევანი მაინცდამაინც „პატრიოტებზე“ გააკეთე. მეუბნები, რომ შენი და „პატრიოტების“ საგარეო ხედვები თანხვედრაშია, თუმცა პარტიის წევრი კი არ გახდი, უბრალოდ, საარჩევნო სიაში ხარ, ანუ ერიდები, რომ პარტიულ დისციპლინასა და კონიუნქტურას დაექვემდებარო?
_ ამდენი წელია, მიცნობ და კარგად იცი, რომ დისციპლინა არ მაკლია. სხვათა შორის, „პატრიოტებისგან“ ეს შემოთავაზება არცთუ დიდი ხნის წინ მივიღე, პატივად ჩავთვალე და სიამოვნებით დავთანხმდი, თუმცა იმაზე საუბარი, პარტიაში შევალ თუ არა, არ გვქონია. საერთოდ, 31 ოქტომბრამდე იმდენი ბრძოლა გველოდება, რომ ეს თემა არავის გაახსენდება. მერე კი ვნახოთ…
_ „ნაციონალებს“ სიაში ჩასმა რომ შემოეთავაზებინათ, გასაგებია, რომ არ დასთანხმდებოდი, თუმცა გასაკვირი არც ეს იქნებოდა, რადგან იგივე კახა ოქრიაშვილი, რომელიც გუშინ მგზნებარე „ქოცი“ იყო, დღეს უკვე „ნაცია“, ანუ „პატრიოტების“ გარდა შემოთავაზება სხვა პარტიებისგანაც გქონდა?
_ ღირსებაზე ფეხის დაბიჯების ხარჯზე ცხოვრებისგან სიამოვნებას ვერასოდეს მივიღებ, თორემ პრობლემა არაფერი იქნებოდა. 2003 წლის არჩევნების შემდეგ თავისუფლად შემეძლო, რომ ცესკო-ში დავრჩენილიყავი _ თავმჯდომარის მოხსნის მექანიზმი არ არსებობს, თუმცა ვთქვი, ჩემი აქ დარჩენა უთავმოყვარეობა იქნება-მეთქი და წამოვედი. მოკლედ, არის მთელი რიგი პარტია, რომელთანაც, დღეის მდგომარეობით, კატეგორიულად არ ვითანამშრომლებ, თუმცა ვინმეს მიმართ პიროვნული არც ბოღმა მაქვს და არც _ წყენა. ასეთი რაღაცები არ მახასიათებს. ისე, ძალიან რთული მოსასმენია, როცა, მაგალითად, გიგა ბოკერია ამბობს, ჩვენ მოვალთ და დამნაშავეებს დავსჯითო. ეს ხომ სასაცილოა?
_ სასაცილო მხოლოდ ეს კი არა, ბევრი სხვა რამეცაა, მაგრამ კონკრეტულად მიპასუხე: „ოცნებას“ რომ ეთქვა, ჩვენი სიის ახალი სახე გახდიო, დასთანხმდებოდი?
_ მგონია, რომ „ოცნება“ იმთავითვე არასწორ საკადრო პოლიტიკას ატარებს. არ ვიცი, გახსოვს თუ არა, მაგრამ, თავის დროზე, ანუ 2012 წლის დასაწყისში, „ოცნებაში“ მივედი და ძალიან მალე წამოვედი.
_ რატომ წამოხვედი?
_ კოალიციაში შემავალი პარტიები ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ ბიძინა ივანიშვილს თავისი პარტია ვერ შეექმნა. პირველი ოთხი წელი „ოცნება“ არსებობას სწორედ ასე, ანუ კოალიციის სახით აგრძელებდა და პარტია „ქართული ოცნება“ არ იყო. მერე, ალბათ, მიხვდნენ, რომ მთლად ასე არ შეიძლებოდა და გარკვეული პარტიები _ რესპუბლიკელები თუ „თავისუფალი დემოკრატები“ დისტანციაზე გაუშვეს, მაგრამ ამის მიუხედავად, დავაკვირდეთ, პარლამენტში რა მოხდა.
_ რა მოხდა?
_ სხვათა შორის, თავად „ნაციონალები“ ამბობენ, 2012-ში ზოგი „ნაცმოძრაობიდან“ „ოცნებაში“ ისე სწრაფად გადაბარგდა, რომ ფეხსაცმელი წინა კაბინეტში დარჩაო. ეს აისბერგის ზედაპირია და ყველაფერი ჩანს, მაგრამ არავინ ამბობს, „ოცნების“ რაიონულ ორგანიზაციებში რა ხდება _ „ნაციონალებით“ გაივსო და ეს მაშინ, როცა ის ადამიანები, რომლებიც თავს წირავდნენ და რეჟიმს უპირისპირდებოდნენ, გარეთ დატოვეს.
_ „პატრიოტები“ დიდი ხანია, მიანიშნებენ, რომ „ოცნებამ“ ხელისუფლება შესაძლოა, ბოკერიას გუნდს გადააბაროს. საუბარი შენც აქეთკენ მიგყავს?
_ არ მგონია, რომ ხელისუფლება გადააბაროს.
_ აბა, რა გგონია?
_ „ქართული ოცნების“ ელიტის ერთი ნაწილი და „ნაცმოძრაობის“ განაყოფები იმის შესახებ, კოალიციურ მთავრობას ვისთან შექმნიან, ძალიან ხშირად ლაპარაკობენ. როგორც ჩანს, ყველაფერი აქეთკენ მიჰყავთ, ანუ კოჰაბიტაცია კოალიციურ მთავრობაში ნარნარად გადადის! დიახ, ყველა, ვინც ხმას „ოცნებას“ ან „ნაცმოძრაობას“ მისცემს, იმისთვისაც მზად უნდა იყოს, რომ კოალიციურ მთავრობას მიიღებს, რაც ნიშნავს, რომ ირაკლი კობახიძე, მამუკა მდინარაძე, გიგა ბოკერია თუ გიგი უგულავა ერთად იქნებიან. ყველაზე ცუდი სცენარი ესაა, თორემ ხელისუფლების გადაბარებაზე ლაპარაკი არაა, რადგან ხელისუფლება არავის ეთმობა და ყველა იძულებით ან ისე და ან ასე მიდის ხოლმე.
ერთადერთი, რასაც ორივე ძალა ამბობს, ისაა, რომ „პატრიოტთა ალიანსთან“ კოალიციას არ შექმნის, მაგრამ თუ ასეთი აუცილებლობა არჩევნების შედეგებით დადგება, იქნებ, ვინმემ ამიხსნას, რა ჯიუტობაა, არ შევქმნი და არ შევქმნიო?!
_ სხვათა შორის, პოლიტიკურ კულუარებში ასეთი ვარაუდი მუსირებს, თუ ისე მოხდა, რომ 31 ოქტომბრის შემდეგ „ოცნებამ“ საპარლამენტო უმრავლესობა ვერ შექმნა, ამაში „პატრიოტები“ დაეხმარებიან, ანუ „ოცნება“ და „პატრიოტები“ კოალიციურ საპარლამენტო გუნდს შექმნიან და მინისტრთა კაბინეტსაც ერთად დააკოპლექტებენო. ამ სცენარზე რა აზრის ხარ, ნანა?
_ ეს ვარაუდია და ძალიან არ მომწონს, როცა ექსპერტთა ნაწილი ზეპირ ვარაუდს გამოთქვამს. გამორიცხული არაფერია, მაგრამ ყველაფერი, რაზედაც ახლა ვსაუბრობთ, არჩევნების შედეგებთანაა დაკავშირებული. ვინმე ვინმესთან კოალიციას ზეპირად არ ქმნის. აი, მაგალითად, გავიხსენოთ გერმანიის გამოცდილება _ იოშკა ფიშერი, რომელიც „მწვანეებიდან“ იყო, მინისტრი მხოლოდ იმიტომ გახდა, მისი ფრაქციის მხარდაჭერის გარეშე, მმართველი პარტია მთავრობას ვერ აკომპლექტებდა.
_ ვთქვათ, ისე მოხდა, რომ „პატრიოტთა ალიანსმა“, თუნდაც იგივე მთავრობის დამტკიცების მიზნით, „ოცნებას“ ან ოპოზიციურ გაერთიანებებს კოალიცია შეუქმნა. შენი, როგორც პარლამენტში ამ პარტიის სიით შესული დეპუტატის პოზიცია როგორი იქნება?
_ „ნაციონალური მოძრაობა“ და „ევრონაცები“ ამთავითვე გამორიცხე _ „პატრიოტთა ალიანსი“ მათთან კოალიციურ გარიგებაზე არასოდეს წავა!
_ „ოცნებასთან“?
_ უცნაური არჩევნები გველის _ პარლამენტში ბევრი პარტია შესაძლოა, თითო ან ორი მანდატით შევიდეს და „ოცნება“ ზუსტად მათ დაეყრდნოს. მოკლედ, ეს ლანდშაფტი არჩევნებით უნდა დალაგდეს, თან მარტო პარტიულ კუთვნილებას კი არა, იმასაც აქვს მნიშვნელობა, მმართველი ძალა მინისტრობის კანდიდატებად ვის დაასახელებს. საერთოდ, არ შეიძლება, მთავრობა „ლებედ, რაკ და შუკასავით“ იყოს _ ყველა თავისკენ რომ ექაჩება.
_ გეთანხმები, თუმცა გაითვალისწინე, რომ პრემიერობის, მინიმუმ, ორი კანდიდატი ცნობილია, ანუ „ნაციონალები“ ამ თანამდებობისთვის მიხეილ სააკაშვილს ამზადებენ, „სტრატეგია აღმაშენებელი“ კი _ გიორგი ვაშაძეს. პრემიერობის საკუთარი კანდიდატი „პატრიოტთა ალიანსსაც“ ეყოლება?
_ ამ ეტაპზე ეს ძალიან არასერიოზული განცხადებაა.
_ რატომ?
_ ყველა და, მათ შორის, იმ კვლევითაც, რომელიც მათი დაკვეთითაა ჩატარებული, სააკაშვილს პრემიერობის კანდიდატად დასახელება ნამდვილად არ ემუქრება. ვაშაძეს კი, საერთოდ, სათვალავშიც არ მივიჩნევ. პრემიერი როგორ უნდა გახდეს? _ ე. ი., „ქართულ ოცნებას“ ყველამ უნდა მოუგოს, მერე, ამ ყველამ თქვას, არავინ ვარ და პრემიერი ვაშაძე-ჯუნიორი გახდესო. ყველა ხვდება, რომ ეს მარაზმია!
_ ნანა, იქითკენ იხრები, რომ „ოცნება“ ხელისუფლებაში მესამე ვადითაც დარჩება?
_ არა, არაფრისკენ ვიხრები. უბრალოდ, ჩვენი კვლევით სურათი განსხვავებულია. საერთოდ, ის, ვინც არჩევნებამდე თვე-ნახევრით ამბობს, ასე და ისე იქნებაო ან მანიპულატორია, ან _ აფერისტი! ხშირად ყოფილა, რომ არჩევნებამდე ერთი კვირით ადრე ისეთი რამ მომხდარა, რასაც ყველაფერი თავდაყირა დაუყენებია. ისე, 2012 წელს სააკაშვილს ეგონა, რომ ხელისუფლებაში დარჩებოდა…
მოკლედ, იმაზე ფიქრით არავინ ათენებს და აღამებს, აი, უნდა წავიდე და ხელისუფლება ვის გადავაბაროო. ყველაფერს სიტუაცია ქმნის.
_ ნანა, საქართველოში ნეიტრალიტეტის მოთხოვნა პრორუსულ იდეოლოგიად მიიჩნევა. სწორედ ამ და სხვა ფაქტორების გათვალისწინებით, „პატრიოტთა ალიანსს“ პრორუსული იმიჯი აქვს. ჰოდა, როცა ამ პარტიას პროპორციულ სიაში ჩაწერაზე დასთანხმდი, იმაზე არ იფიქრე, ვაიმე, მეც პრორუსად არ გამომაცხადონო?
_ არ მაინტერესებს, ვინ რად გამომაცხადებს, მით უმეტეს, როცა ის, ვინც მაცხადებს, სრულიად უავტორიტეტოა! იმ ასაკიდან გამოვედი, რომ ფეხის ხმას ავყვე და თავი ვინმეს მოვაწონო. სიმართლე რომ ვთქვა, ყმაწვილქალობაშიც არ ვყოფილვარ იმაზე მომართული, აი, ყველას მოვეწონო-მეთქი.
რაც შეეხება იარლიყის მოწებებას, თავის დროზე ეცადნენ, მოეწებებინათ, რომ თითქოს არჩევნები გავაყალბე, მაგრამ აქედან რა გამოუვიდათ? _ არაფერი! დღესაც კი, როცა არჩევნების გაყალბებაზე ლაპარაკობენ, პირველი, ვინც ყველას ახსენდება, ხათუნა გოგორიშვილია!
მოკლედ, იარლიყების მიკერება პოლიტიკური ტექნოლოგიაა, რომელსაც კარგა ხანია, ყავლი გაუვიდა და მხოლოდ მშიშარა ადამიანებზე მოქმედებს! ჩვენ კი მშიშრები არ ვართ! ის კი არ უნდა ვაკეთოთ, რაც სხვას მოეწონება, არამედ ის, რაც ჩვენი ქვეყნისთვის იქნება კარგი!
_ ისე, 2012 წელს „პატრიოტთა ალიანსმა“ ქვეყანაში პოლიტიკური რეალობა შეცვალა.
_ დიახ, თუმცა მაშინ, როგორც პარტია, არ არსებობდა და წინააღმდეგობის მოძრაობა იყო.
_ მაგრამ ამ წინააღმდეგობის მოძრაობის სათავეებთან სწორედ „პატრიოტთა“ ახლანდელი ლიდერები იდგნენ. 2016 წელს თარხან-მოურავისა და ინაშვილის ტანდემმა პოლიტიკაში კიდევ ერთი ცვლილება შეიტანა _ ახლად შექმნილმა პარტიამ საარჩევნო ბარიერი გადალახა და პარლამენტში შევიდა. ამ გუნდისგან საარჩევნო სიურპრიზებს წელსაც უნდა ველოდოთ?
_ დანამდვილებით ვერ ვიტყვი, თუმცა იმ ფაქტიდან გამოვდივარ, რომელიც ჩვენ თვალწინ ახლახან მოხდა _ ირმა ინაშვილი აფხაზეთში გადავიდა და ილორის ტაძარში ხატი დააბრძანა. ამაზე ცუდი ამბავი ატეხეს, მაგრამ იცი, რა მოხდა?
_ რა?
_ ამ თავდასხმამ „პატრიოტთა ალიანსის“ მხარდამჭერები გაზარდა.
სხვათა შორის, 2002-2003 წლებში გალში არაერთხელ გადავედი, თუმცა მაშინ პოლიტიკური მოღვაწე კი არა, სახალხო დამცველი ვიყავი. ღმერთმა აცხონოს რუსლან ქიშმარია _ ძალიან კარგად დამხვდა და ჰუმანიტარული ტვირთი მხოლოდ ქართველებისთვის არ შევიტანე, ანუ ვუთხარი, ქართველებსა და აფხაზებს თანაბრად გაუნაწილე-მეთქი.
მოკლედ, რაკი აფხაზეთში შენ ვერ შედიხარ და ვერავის ელაპარაკები, ეს იმას ხომ არ ნიშნავს, რომ ყველამ გულზე ხელი დაიკრიფოს? წარმოიდგინე, ასეთი რამ სომხეთის შემთხვევაში რომ მომხდარიყო, ანუ რომელიმე სომეხ პოლიტიკოსს ასეთი აქტი განეხორციელებინა და ყარაბაღში შესულიყო, მთელი სომხეთი, პარტიულობის მიუხედავად, ერთ მუშტად შეიკრებოდა და აღტაცებას გამოხატავდა.
ქართველებს ეს რა გვჭირს? _ პოლიტიკოსი ქალი თავისი ქვეყნის ტერიტორიაზე შევიდა. სხვათა შორის, ყველას, ვისაც საომარ მოქმედებებში მონაწილეობა არ მიუღია, გადასვლა და გადმოსვლა თავისუფლად შეუძლია, მაგრამ თვითონ არაფრის გამკეთებლები არიან და ის, ვინც შერიგებისკენ ერთი ნაბიჯი გადადგა, სძულთ!
_ სხვათა შორის, ინაშვილის ილორში ჩასვლას თავად აფხაზებისგან ცუდი რეაქცია მოჰყვა _ ხატი დააბრუნეს.
_ ცუდი რეაქცია არ მოჰყოლია. უბრალოდ, როგორც ჩვენთან, იქაც არიან ადამიანები, ე. წ. ფსევდოლიბერალები. ამ ადამიანებს „იქაურ ბოკერიებს“ ვეძახი. ჰოდა, ეს ამბავი სწორედ მათ ატეხეს, თორემ იგივე ინტერნეტში ბესარიონ აპლიას სატელეფონო საუბარი გავრცელდა, რომელიც ახლა აფხაზური ეკლესიის წინამძღოლად ითვლება და სწორედ ის ამბობს, ხატი ეკლესიაშია დაბრძანებული და მასთან რა ხელი გაქვთო. ეს ფსევდოლიბერალები კი პასუხობენ, ხატი პოლიტიკოსებმა ჩამოიტანეს და პოლიტიკოსები გავიტანთო, ანუ ეკლესიის ცხოვრებაში უხეშად ჩაერივნენ. დოროთეოს დბარმა, რომელიც ახალი ათონის არქიმანდრიტია და აპლიასთან განხეთქილებაშია, იგივე თქვა, _ ხატის უკან დაბრუნება როგორ შეიძლება, მით უმეტეს, რომ ისტორიულად ილორი მხოლოდ აფხაზეთის კი არა, სრულიად დასავლეთ საქართველოს სიწმინდეაო.
ერთია, ჩვენი მასმედია, განსაკუთრებით ტელევიზია რას ტირაჟირებს და მეორეა რეალობა _ ამ ამბავზე აფხაზეთში ძალიან წინააღმდეგობრივი დამოკიდებულება იყო!
_ ბოლოს, ნანა, მიშას რას დაავალებდი?
_ ის, რაც ევალებოდა, თავის დროზე კი არ გააკეთა, არამედ გააფუჭა. ამიტომ მიშას არაფერს დავავალებ და ვეცდები, ის პრობლემები, რომლის წინაშეც ჩვენი სახელმწიფო და ხალხი დგას, ჩემი შესაძლებლობების ფარგლებში, თავად მოვაგვარო!
_ ისე, „პატრიოტები“ რატომ ფიქრობთ, რომ არჩევნებში თქვენი გამარჯვება საქართველოს თითოეული მოქალაქისა და, საერთოდ, ქვეყნის გამარჯვება იქნება?
_ დღეს ძალიან ბევრი ადამიანი თავს სრულიად გარიყულად გრძნობს, ანუ ჰგონია, რომ სახელმწიფო ცალკეა, თვითონ კი _ ცალკე. ამ ადამიანებს არავინ არაფერს ეკითხება და არც უკეთებს. არადა, მთელი ეს კრიალა საარჩევნო სურათები, რასაც ხალხი ხედავს, მათ ცხოვრებასთან კავშირში არაა. მოკლედ, გამარჯვებით ჩვენ ამ გაკრიალებულ-გაპრიალებული პლაკატების ნაწილები კი არ გავხდებით, არამედ ჩვენი გამარჯვება თითოეული ადამიანის გამარჯვება იქნება, რადგან ყველაფერი მისთვის გაკეთდება. ამ რვა წლის განმავლობაში ხალხისთვის საქმის გაკეთება პრობლემა ნამდვილად არ იყო, მაგრამ საამისოდ პოლიტიკური ნებაა საჭირო. ზოგს პოლიტიკაში ყოფნა კომფორტი ჰგონია, მაგრამ ამაზე დიდი დაძაბულობა, დისკომფორტი და დაღლა არ არსებობს!

გიორგი აბაშიძე