ის ქართული პოლიტიკის ერთ-ერთი უხუცესია, ანუ პოლიტიკაში, ჯერ კიდევ, მაშინ ჩაერთო, როცა სრულიად ახალგაზრდა იყო და როცა ქვეყანაში მხოლოდ ერთი _ კომუნისტური პარტია არსებობდა. შესაბამისად, ბევრი რამის მომსწრე და მნახველია. ალბათ, ამიტომაცაა, რომ წლევანდელ საპარლამენტო არჩევნებზე „სახალხო პარტია“ განსხვავებული ტაქტიკით გამოდის. ეს განსხვავებული ტაქტიკა კი ისაა, რომ მამუკა გიორგაძეს გამარჯვების ილუზია არ აქვს, თუმცა „ქრონიკა+“-სთან ამბობს, რომ არსებობს შანსი, 31 ოქტომბერს უმაღლეს საკანონმდებლო ორგანოში ორი ან სამი ისეთი მებრძოლი და პროფესიონალი ადამიანი მოვხდეს, რომელიც კლანებისგან თავისუფალი იქნება და, შესაბამისად, ამით პარტიების მონოპოლისტობასაც წერტილს დაუსვამს.

გიორგაძის ეს ფორმულა შესაძლოა, ბევრს უტოპიად მოეჩვენოს, მაგრამ თითოეულმა ჩვენგანმა კარგად იცის, რომ საქართველოში პოლიტიკა ერთგვარი ბიზნესია, ანუ ადამიანები პარტიულ მრწამსს იმის მიხედვით იცვლიან, თუ რომელ პოლიტიკურ ძალას აქვს გამარჯვების შანსი. შორს რომ არ წავიდეთ, ამის ნათელი მაგალითია „აფთიაქარი“ კახა ოქრიაშვილი, რომელმაც 17-წლიანი მაჟორიტარული ბექგრაუნდისას პოლიტიკური მსოფლმხედველობა არაერთხელ შეიცვალა _ ჯერ „ნაცი“ იყო, მერე „გაქოცდა“, ახლახან კი, როცა დაინახა, რომ „ოცნება“ შესაძლოა, უმრავლესობაში ვეღარ მოვიდეს, ისევ მიშას კალთას ამოეფარა.
ისე, ოქრიაშვილსა და მის მსგავსად მოაზროვნეებს შესაძლოა, კოვზი ნაცარში ჩაუვარდეთ. ყოველ შემთხვევაში, მამუკა გიორგაძე ჩვენს გამოცემასთან საუბრისას ამბობს, რომ „ოცნებას“ ხელისუფლებაში მესამე ვადით დარჩენის შანსი აქვს.
ამასთან, ვრცელ ინტერვიუში „სახალხო პარტიის“ ლიდერი ბიბლიურ ნოეს არაეთხელ ახსენებს და აცხადებს, რომ თუ ხალხმა რწმენა და თავისუფლება არ დაიბრუნა, ამ ქვეყანას არაფერი ეშველება.

როგორ უნდა დავიბრუნოთ რწმენა და რატომ უნდა დავაყენოთ ყოველდღიურ სოციალურ-ეკონომიკურ პრობლემებზე მაღლა ისეთი ფუნდამენტური ღირებულებები, როგორიც თავისუფლება, განათლება, პატიოსნება და შრომაა? _ გთავაზობთ ინტერვიუს „სახალხო პარტიის“ ლიდერ მამუკა გიორგაძესთან:

_ ბატონო მამუკა, დიდ პოლიტიკაში ბრუნდებით, ანუ, როგორც გავიგე, „სახალხო პარტია“ არჩევნებში მონაწილეობას მიიღებს, არა?
_ დიახ, ასეა.
_ იმ ფონზე, როცა პოლიტიკურ ბაზარზე „დინოზავრების“ სიჭარბეა, 31 ოქტომბერს რისი იმედი გაქვთ?
_ პირველ რიგში, იმას გეტყვით, რა ამოცანაც გვაქვს.
_ აბა, მითხარით, გისმენთ.
_ დღეს საქართველოს სახელმწიფოებრივი და ისტორიული მასშტაბის ამოცანების შესახებ, სამწუხაროდ, ერთი ტრიბუნიდანაც კი არაფერი ისმის!
_ „ისტორიული მნიშვნელობის ამოცანაში“ რას გულისხმობთ?
_ იმ ქართული პოლიტიკური აზროვნების ხელახალი პროპაგანდირება, რომელიც, ჯერ კიდევ, ილია ჭავჭავაძის მიერ დაიწყო და მიზნად ისახავს: სახელმწიფოებრივი ინსტიტუტების ჩამოყალიბებასა თუ ლუსტრაციის კანონის მიღებას; აგენტურის პოლიტიკური მოედნიდან გაყვანას; ასევე აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს თემების წინა პლანზე წამოწევას; სამოქალაქო სექტორთან ეკლესიის პარტნიორობას. სხვათა შორის, მხოლოდ კანონების რევიზია კი არა, ბოლო 30-წლიანი პერიოდი პოლიტიკურად და სამართლებრივად უნდა შეფასდეს, ერთიანი ეროვნული ამოცანა განისაზღვროს და ამ საკითხზე დისკუსია დაიწყოს.
მოკლედ, ბევრია ისეთი საკითხი, რომელზედაც სხვა პოლიტიკური ძალები არ საუბრობენ და ძირითადი ყურადღება პიროვნებების დაპირისპირებაზეა გადატანილი.
სხვათა შორის, სხვებისგან კიდევ იმით განვსხვავდებით, რომ ხალხს მაინცდამაინც ჩვენს თავს არ ვთავაზობთ.
_ მაშ, ელექტორატს ვის ან რას სთავაზობთ?
_ ხალხს გზას ვთავაზობთ, ანუ ყველას ვეუბნებით, ბატონებო, თუ ყველაფერი, რასაც ჩვენ ვამბობთ, თქვენთვის მისაღებია, მაშინ ჩვენ მზად ვართ, მათ გავყვეთ, ვინც ამ ამოცანებს უკეთესად და ღირსეულად შეასრულებს, ოღონდ დარწმუნებულნი უნდა ვიყოთ, რომ ეს ადამიანები ამ თემებსა თუ საკითხებს ზუსტად ისევე დაიცავენ, როგორც ჩვენ წლების განმავლობაში ვიცავდით!
დღეს საქართველოს დამოუკიდებლობა ღირებულება აღარ არის, რაც უბედურებაა. თავისუფლება კი, როგორც პავლე მოციქული ბრძანებდა, ბოროტის თავშესაფარია. ამიტომ ჩვენ გვინდა, სწორედ ამ საკითხებზე გავამახვილოთ ყურადღება.
სხვათა შორის, მაშინ, როცა პატარა ბიჭები ვიყავით და ჩვენს საქმიანობას სიონის საკურთხეველთან ვიწყებდით, ყველაფერი ეს უპერსპექტივო იყო. ამიტომ მხოლოდ ჩვენ კი არა, მთელი საბჭოთა დისიდენტები ასეთ სადღეგრძელოს ვამბობდით ხოლმე, _ ჩვენს უიმედო საქმეს გაუმარჯოსო!
_ იმის თქმა გინდათ, რომ თქვენი საქმე ახლაც უიმედოა?
_ არა, პირიქით, დღეს უფრო მეტად თავდაჯერებულები ვართ და აქედან გამომდინარე, იმედიანადაც. ჩვენი განვლილი ცხოვრებიდან თუ პოლიტიკური გამოცდილებიდან გამომდინარე, საზოგადოებისთვისაც უფრო მეტის თქმა შეგვიძლია. არჩევნებზე სწორედ აი, ამ ამოცანების შესასრულებალდ მივდივართ. დანარჩენი კი უფლის ნებასა და იმაზეა დამოკიდებული, თუ რამდენი ადამიანი გააცნობიერებს, რომ ქვეყნის წინაშე ასეთი მნიშვნელოვანი ამოცანები დგას.
_ ჯერ ერთი, პოლიტიკაში უფლის იმედი მაინცდამაინც არ უნდა გქონდეთ. მეორეც, ქვეყანაში უმძიმესი სოციალური ფონია და ასეთ დროს, მგონი, ძნელია, ადამიანებს მაღალ მატერიებზე ესაუბროთ. შესაბამისად, არ გეჩვენებათ, რომ თქვენს ამ პატრიოტულ სულისკვეთებას, რომელიც, ცხადია, კარგია, ამომრჩეველი და იგივე პოლიტიკური სპექტრი არ გაიზიარებს?
_ დიდი მადლობა ამ შეკითხვისთვის, რადგან აქცენტი სწორად დასვით, მაგრამ იცით, რა ხდება?
_ რა?
_ ხალხს უნდა გავაგებინოთ, ჩვენი პრობლემები სწორედ იქიდან მოდის, რომ ამ საკითხებზე არავინ საუბრობს. ჩვენ დღეს ზუსტად იგივე გზას გავდივართ, რაც, თავის დროზე, უდაბნოდან გამოსულმა ებრაელმა ერმა გაიარა და ბოლოს, თავისუფალი სახელმწიფო ააშენა. დიახ, ამ გზაზე პრობლემებიც იყო და შიმშილიც. მეტიც, ამ გზაზე ადამიანები ითხოვდნენ, მონობაში დაგვაბრუნეთ, რადგან მაშინ ჭერი მაინც გვქონდაო, მაგრამ ხალხის მცირე ჯგუფმა საზოგადოება დაარწმუნა, რომ ყველა სიკეთის მოტანა მხოლოდ თავისუფლებას შეუძლია!
სხვათა შორის, თავის დროზე, როლანდ რეიგანის საპრეზიდენტო გამოსვლამ პირადად ჩემზე ძალიან დიდი ზეგავლენა მოახდინა. მახსოვს, მაშინ რეიგანმა თქვა, აშშ წარმატებული იმიტომაა, რომ ამ ქვეყანაში ერის, ბერისა და ადამიანის შემოქმედებითი გენია ყველაზე მეტადაა დაცული, ანუ ყველას თავისუფლება გარანტირებულიაო. დიახ, წარმატება თავისუფლებასა და პროფესიონალიზმს მოაქვს. სანამ თავისუფლები და პროფესიონალები არ ვიქნებით, მუდამ ვიშიმშილებთ!
_ გეთანხმებით, მაგრამ არ დაგავიწყდეთ, რომ თქვენ არც რეიგანი ხართ და მით უმეტეს, არც _ მოსე. ჰოდა, ხალხს როგორ დაარწმუნებთ, რომ თავისუფლებისთვის შიმშილი უნდა მოითმინოს?
_ პრეტენზია არც მაქვს, რომ მოსე ან რეიგანი ვარ, მაგრამ ხომ გახსოვთ, ფარაონმა, რომელმაც გაიგო, რომ ებრაელებს თავისუფლება უნდოდათ, რაც გააკეთა? _ ჩვენს ენაზე რომ ვთქვათ, მათ შრომის პირობები დაუმძიმა და გადასახადები გაუზარდა, რათა სოციალურ პრობლემებში ჩაძირულ ხალხს თავისუფლებაზე არ ეფიქრა.
ქართულ საზოგადოებას მოვუწოდებთ, რომ ამ მაგალითზე დავფიქრდეთ! ეს ისტორიულად დადასტურებული ფაქტია. ისე, საქართველოს, ეკლესიის სახით, მოსე ჰყავს და ზუსტად ისე ებრძვიან მას, როგორც მაშინ მოსეს ებრძოდნენ. ჩვენ ის ადამიანებიც გვყავს, რომელთაც, ჯერ კიდევ, 50 წლის წინათ სჯეროდათ, რომ საქართველო დამოუკიდებელი იქნებოდა. მაშინ სხვები ამ ადამიანებს ქილიკით უყურებდნენ, დასცინოდნენ, ამასხარავებდნენ და იჭერდნენ! ასე იყო თუ ისე, ამ ადამიანების დახმარებითა და მსოფლიო ტენდენციების გათვალისწინებით, საქართველომ დამოუკიდებლობა მაინც მოიპოვა.
დღესაც, თუ გვინდა, რომ სახელმწიფო ავაშენოთ, ყოველდღიურ პრობლემებს უნდა ვძლიოთ! მოსახლეობის უსაფრთხოებისა და კეთილდღეობის გარანტი სწორედ სახელმწიფო ინსტიტუტებია! თავის დროზე, მოსე სინას მთაზე უფალთან სალაპარაკოდ წავიდა. მშიერმა ებრაელებმა კი, რომლებიც საჭმელში ფულს არ იხდიდნენ, ოქრო მოძებნეს, კერპი რომ ჩამოესხათ. 30 წელია, თავისუფლების გზაზე კი არ მივდივართ, კერპებს ვასხამთ და მოსეს, ანუ ეკლესიას, რომელიც უფალს ელაპარაკება, არ ვუსმენთ!
ისე, ყველაფერ ამის ნათელი მაგალითი კორონაპანდემიაა.
_ ანუ?
_ საქართველოში თითქმის ყველანაირი კლასტერი გაჩნდა _ პარტიების, მედისკოსების, სპორტსმენების, მაგრამ ერთადერთი, რისი კლასტერიც არ გაჩნდა, ეკლესიაა! ნუთუ, ამაზე მეტი სასწაული კიდევ რამე უნდათ?!
ერთი სიტყვით, დღეს რწმენისა და საკუთარი თავის დაჯერების დეფიციტი გვაქვს. გვინდა, რომ ვიღაც კერპებმა მოგვიტანონ და პირში ლუკმა ჩაგვიდონ, მაგრამ ეს არ მოხდება! ბოლოს და ბოლოს, ხომ უნდა დავრწმუნდეთ, რომ მერაბ კოსტავა მართალი ყოფილა და არა _ ის ხუთი მილიონი ადამიანი, რომელიც მას დასცინოდა!
_ ჩვენში დარჩეს და, დღეს საქართველოში ორი კერპია _ ივანიშვილი და სააკაშვილი.
_ პატარა კერპებიც არიან.
_ ვის გულისხმობთ?
_ პარტიების თავმჯდომარეებს.
_ კი, ნამდვილად ასეა, მაგრამ „კერპუნებს“ თავი გავანებოთ და მითხარით, ორი დიდი კერპის დამსხვრევას, ანუ იმას როგორ აპირებთ, რომ 31 ოქტომბრის არჩევნების შემდეგ ქართული საზოგადოება კვლავ „ნაცებად“ და „ქოცებად“ არ გაიყოს?
_ რწმენით, ბრძოლით, სწავლითა და შრომით! ყველა ერმა, რომელმაც თავისუფლებას მიაღწია, სწორედ ეს გზა გაიარა.
_ მესმის, მაგრამ 31 ოქტომბრამდე არცთუ დიდი დროა დარჩენილი და ამ პერიოდში ხალხს, მინიმუმ, რწმენა როგორ უნდა დაუბრუნოთ?
_ ჩვენი ფსიქოლოგია სხვების ფსიქოლოგიისგან განსხვავდება.
_ უკაცრავად, ეს რა შუაშია?
_ 1977 წელს, როცა პატარა ბიჭებმა ეს საქმე დავიწყეთ, არჩევნებზე საერთოდ არ ვფიქრობდით, ანუ წარმოდგენაც კი არ გვქონდა, რომ დამოუკიდებელ საქართველოში არჩევნებზე გავიდოდით. მეტიც, იმაშიც კი ეჭვი გვეპარებოდა, რომ როგორც ალალი და ღირსეული ადამიანები საქართველოს დამოუკიდებლობის გამოცხადებამდე მივაღწევდით, მაგრამ მაშინ გვწამდა და ახლაც გვწამს.
_ რისი გწამდათ და გწამთ, ბატონო მამუკა?
_ თუ „სახალხო პარტია“ არჩევნებში ხმებს ახლა არ მიიღებს, მაშინ ჩვენზე უკეთესები ხვალ მოვლენ, რომლებიც ამ გზას გააგრძელებენ, რადგან სწორი ეს გზაა! თქვენ, რა, გგონიათ, რომ მერაბ კოსტავას ან რომელიმე სხვა დისიდენტს სჯეროდა, ციხიდან გამოსულს თავისუფალი საქართველო დამხვდებაო? _ არა, მაგრამ წეღანდელი თქმისა არ იყოს, სწორი გზა შრომა, გარჯა, სწავლა და ლოცვაა და არა _ იმაზე ფიქრი, ერთი კერპი მეორით როგორ ჩავანაცვლოთ!
დღეს ქვეყანაში უნიჭოთა დოღია. პოლიტიკას თავი რომ დავანებოთ, რა, თქვენ ჩემზე უკეთესად არ იცით, რომ ჟურნალისტიკაშიც ზუსტად ასეა? _ ის ანაზღაურება, რასაც უნიჭო ჟურნალისტები იღებენ, ნიჭიერი, მცოდნე და გამოცდილი ჟურნალისტების ანაზღაურებას შეადარეთ და ნახავთ, უნიჭოს ნიჭიერზე რამდენით მეტი ანაზღაურება აქვს!
_ ბატონო მამუკა, სიტყვამ ფინანსები მოიტანა და, „სახალხო პარტიასთან“, თუნდაც საარჩევნო კამპანიის დაფინანსების მიზნით, ბიზნესი სათანამშრომლოდ მოდის?
_ არა!
_ რატომ?
_ ბიზნესიც ამ ორპოლუსიანი სამყაროს ნაწილია. დღეს წარმატებულები, თუ ამას წარმატება ჰქვია, ის ბიზნესმენები არიან, რომლებიც სახელისუფლებო კლანებთან თანამშრომლობენ.
აქვე ერთ მნიშვნელოვან დეტალს გავუსვამ ხაზს: საქართველოში ე. წ. რუსეთუმეობა იმიტომ კი არაა, ასე ვთქვათ, წარმატებული, რომ ყველა აგენტია, უბრალოდ, საბჭოთა სისტემა კომფორტულია და აწყობთ.
_ ვის აწყობს?
_ თუნდაც, ბიზნესმენებს, ანუ ისინი ფიქრობენ, თუ „პირველთან“ ურთიერთობას გავარკვევ, ფულს ადვილად ვიშოვიო. აი, სწორედ ასე იყო საბჭოთა კავშირში და ახლაც ასეა. ამიტომ ეს საბჭოთა კავშირი უნდა დავასრულოთ! ნიჭიერები ადრეც და ახლაც იშვიათად ჩანან!
_ ე. ი., დღეს საქართველოში მენტალური საბჭოთა კავშირია?
_ დიახ, ასეა. რაც თავი მახსოვს, ასეთი მენტალობაა _ ეკლესია სიბნელისკენ მიგვაქანებს, დასავლეთი გვრყვნის, პარტია კი ჩვენი მესაჭეაო. ადრე ასეთი გამონათქვამი არსებობდა: პარტიამ ბრძანა, კომკავშირმა უპასუხა, არისო! აი, დღესაც სწორედ ასეა _ ერთი რამეს იტყვის და დანარჩენი პასუხობს, _ არის!
ერთი სიტყვით, თუ საბჭოთა მართვის ამ სტილს არ დავამთავრებთ, ჩვენ პერსპექტივა არ გვექნება. შესაბამისად, ახალგაზრდები ხელს იქნევენ, ნიჰილიზმი უჩნდებათ და ქვეყნიდან ნიჭიერი ადამიანები გარბიან, რადგან იციან, რომ ამ სისტემაში წესიერი ვერ გაიხარებს!
ეს მხოლოდ უნიჭოების, ავანტიურისტებისა და თაღლითების სისტემაა.
სხვათა შორის, დღევანდელისგან განსხვავებით, საბჭოთა სისტემა ძლიერი იყო და იგივე წნეხიც მეტი არსებობდა. ამიტომ მაშინ ძლიერი მაღალჩინოსნებიც იყვნენ, თუმცა ინაურს მათი არ ეშინოდა. ახლა კი, რადგან სუსტია და დაბალი მატერიალური რესურსი აქვს, სისტემას ძლიერი პიროვნების ნებისმიერ ადგილას, თუნდაც საკუთარ პარტიაში ყოფნის ეშინია.
_ ბატონო მამუკა, უსიტყვოდ გეთანხმებით, რომ ამ ქვეყანაში ნიჭიერ ადამიანს არავინ ახარებს, მაგრამ წეღან გკითხეთ და არ მიპასუხეთ, ამიტომ ჩაგეკითხებით: 31 ოქტომბრისგან რას ელოდებით?
_ ჩემი გამოცდილების კაცმა ნამდვილად იცის და შემიძლია, იმ 140 თუ 145 ადამიანის სია ახლავე ჩამოგიწეროთ, ვინც პარლამენტში გარიგებების შედეგად მოხვდება!
ისე, არსებობს შანსი, რომ ორი-სამი ძლიერი და უკონტროლო მებრძოლი როგორმე გაძვრეს. ყოველ შემთხვევაში, ერთპროცენტიანი ბარიერი ამის შანსს იძლევა და იმის ალბათობაც არსებობს, რომ დღეს არსებული მონოპოლისტური გარემო დაირღვეს. ამასთან, იმასაც ველოდები, რომ ახალ პარლამენტში ის ისტორიული საკითხები, რაზედაც წეღან ვისაუბრე, დადგება. ჩვენში დარჩეს და, 20 წელია, „სახალხო პარტია“ პარლამენტში არაა და ამ ხნის განმავლობაში საკანონმდებლო ორგანოში აფხაზეთისა და სამაჩაბლოს საკითხი ერთხელაც არ განხილულა!
_ თქვენი დაკვირვებითა და პროგნოზით, „ოცნებას“ აქვს შანსი, რომ ხელისუფლებაში მესამე ვადითაც დარჩეს?
_ დიახ, აქვს.
_ დამისაბუთეთ, ასე რატომ ფიქრობთ?
_ ყველამ ხომ ძალიან კარგად ვიცით, რომ იმ პარტიების უკან, რომლებიც ტელევიზიით გამოდიან, სხვადასხვა კლანი ან ე. წ. ბიზნესმენი დგას.
ყველაფერი ის, რაც ახლა ხდება, ჩვეულებრივი სპექტაკლია _ ბიძინა ივანიშვილი იმ პარტიებს აფინანსებს, რომლებიც მას აგინებენ!
_ თუ ყველაფერი სპექტაკლია, აბა, არჩევნებს რაღა აზრი აქვს, ბატონო მამუკა?
_ ჯერ ერთი, ბრძოლას აზრი ყოველთვის აქვს _ პირადად ჩემთვის ბრძოლას აზრი 1977 წელსაც ჰქონდა და ახლა, 2020-ში, მით უმეტეს, _ აქვს!
მეორეც, არსებობს შანსი, რომ პარლამენტში ორი-სამი თავისუფალი ადამიანი შევიდეს და ეს მონოპოლისტური სისტემა როგორმე დაასრულოს!
ეს პარტიები ძლიერები მონოპოლისტურ გარემოში არიან, მაგრამ საკმარისია, პარლამენტში ორი-სამი მებრძოლი და პროფესიონალი ადამიანი მოხვდეს და ეს მონოპოლისტური სისტემაც დამთავრდება!
აი, როცა მონოპოლისტური კლანები ერთმანეთს დაესევიან ადგილობრივი არჩევნების დროს, ანუ 2021 წელს, იმის შანსი უფრო დიდი იქნება, რომ რეალურ წარმატებას მივაღწიოთ! „სახალხო პარტია“ 31 ოქტომბრის არჩევნებზე სწორედ ამ ტაქტიკით გადის და ამის შესახებ, ხომ ხედავთ, ხმამაღლა და ღიადაც ვამბობ!
_ ბატონო მამუკა, პირადად თქვენ თუ გაქვთ შანსი, რომ ახალ პარლამენტში იმ ორ-სამ ადამიანთან ერთად მოხვდეთ, რომელიც პარტიულ მონოპოლიას ჩამოშლის?
_ ამას ვცდილობთ…
მოკლედ, გზა, რომელზედაც ვსაუბრობ, ჩვენი პრივატიზებული არაა. ეს გზა ჩვენმა დიდმა წინაპრებმა დაგვიტოვეს. ამიტომ ყველას მოვუწოდებთ: მობრძანდით და ამ გზაზე ერთად ვიაროთ!
საერთოდ, აუცილებელი არაა, რომ პრობლემები ორ-სამ წელიწადში უცებ მოგვარდეს. ბოლოს და ბოლოს, დავით აღმაშენებელმა თბილისი თავისი მეფობის 30-ე წელს დაიბრუნა.
ასე რომ, ყველაფერი ტაქტიკის საკითხია!
_ ბოლოს, ბატონო მამუკა, მიხეილ სააკაშვილს რას დაავალებთ?
_ მიშასთვის რამის დავალებას აზრი არ აქვს.
_ რატომ?
_ მას ძალიან კარგად ვიცნობ…
ზოგადად, ხალხის შეკვეთაზე საუბარი კომუნისტური მიდგომაა.
_ კომუნისტური მიდგომა რა შუაშია, როცა დემოკრატიის ღერძიც სწორედ ხალხის შეკვეთაა?
_ მესმის, მაგრამ მახსოვს, 9 თუ 10 წლის ვიქნებოდი, ტელევიზორში რომ მოვისმინე, ხალხის მოთხოვნითა და ხალხზე ზრუნვით შაქარი გაძვირდაო. აი, ახლაც ზუსტად ასეა _ „ხალხის შეკვეთას“ ამოფარებული პოლიტიკური პარტიები მხოლოდ საკუთარ პიარ-ტექნოლოგიებზე ფიქრობენ.
ეს უნდა დასრულდეს და ყველა პარტიამ ხალხს საკუთარი თავი, ანუ ის უნდა შესთავაზოს, თავად რა უნდა.
მერაბ კოსტავა და ჩვენ ციხეში ხალხის შეკვეთის გამო არ მივდიოდით. ჩვენ ვამბობდით, რომ დამოუკიდებლობა გვინდოდა და როცა ეს ხალხმაც მოინდომა, დამოუკიდებლობას ყველამ ერთად მივაღწიეთ!

გიორგი აბაშიძე