19 წლის ფეხბურთელ გიორგი შაქარაშვილის მკვლელობაზე სრულიად საზოგადოებას კითხვები აქვს. ყოველ შემთხვევაში, ადამიანების უმრავლესობა დარწმუნებულია, რომ გამოძიება, მინიმუმ, არაპროფესიონალურად მიმდინარეობს.
ამასთან, ლეგიტიმურია ეჭვი, რომ საქმიდან მტკიცებულებები მიზანმიმართულად იმიტომ ქრება და ნადგურდება, ვიღაცას არ აწყობს, სისხლიანი დაბადების დღის შესახებ სიმართლე დადგინდეს და გავიგოთ, ვინ და რატომ იმსხვერპლა გიორგი შაქარაშვილი?
ყველა ამ ეჭვს ისიც აძლიერებს, რომ ტრაგედიის ერთ-ერთი ფიგურანტი, ფოტოგრაფი იაკობ ბრეგვაძე, რომელსაც, რატომღაც, დაზარალებულის სტატუსი აქვს, შსს-ს პრესსამსახურის ხელმძღვანელ ნინო გიორგობიანის მამიდაშვილის შვილია.

ადვოკატი და უფლებადამცევლი ლია მუხაშავრია ჩვენს გამოცემასთან ამბობს, რომ ეჭვების გასაფანტავად გიორგობიანმა უფლებამოსილება დროებით, ანუ გამოძიების დასრულებამდე მაინც უნდა შეიჩეროს.
ამას გარდა ჩვენი რესპონდენტი რამდენიმე მნიშვნელოვან დეტალზედაც ამახვილებს ყურადღებას, რაც გამოძიების არაკომპეტენტურობასა და არაპროფესიონალიზმს უსვამს ხაზს.
„ქრონიკა+“ გთავაზობთ ინტერვიუს ლია მუხაშავრიასთან:

_ ქალბატონო ლია, ჩვენი საუბრის მთავარი თემა, რასაკვირველია, ნარეკვავის სისხლიანი იუბილე იქნება, თუმცა მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო დროს კრიმინალურმა შემთხვევებმა მოიმატა, შაქარაშვილის მკვლელობა მაინც განსხვავებული ქეისია _ ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, გამოძიება, პრაქტიკულად, პირდაპირ ეთერში მიდის. თქვენ, როგორც გამოცდილი იურისტი და უფლებადამცველი, ამ საქმეზე რას ფიქრობთ და, საერთოდ, რა კითხვები გაქვთ?
_ პირველ რიგში, მაინტერესებს, გამოძიება რატომ ჭიანურდება და ისე რატომ არ მიდის, როგორც უნდა მიდიოდეს _ ვინმეს ხელს აფარებენ, ანუ კონკრეტული პირის დაინტერესებაა, რომ საქმე მიფუჩეჩდეს და ჩაიფარცხოს თუ ის, რაც მოხდა და ხდება, ტრადიციულად, არაკვალიფიციური გამოძიების შედეგია?
ისე, რომ არა ჟურნალისტებისა და ასევე საზოგადოების აქტიურობა, ეს საქმეც, როგორც გაუხსნელი, ალბათ, თაროზე შემოიდებოდა.
_ სხვათა შორის, ვიდრე საუბარს დავიწყებდით, ერთ-ერთი ტელევიზიის ეთერში შაქარაშვილების ოჯახის ადვოკატმა, მირიან ნიკოლაძემ, რომელიც გარდაცვლილ 19 წლის ფეხბურთელს ბიძად ეკუთვნის, განაცხადა, გამოძიება კარგად მიდისო. მეტიც, ბატონმა ნიკოლაძემ რიტორიკულად იკითხა, _ ვერ გამიგია, საზოგადოებას კითხვები რატომ აქვსო? დაზარალებული ოჯახის ადვოკატის ეს პოზიცია ნორმალურია? და, ზოგადად, რატომ ფიქრობთ, რომ გამოძიება ჭიანურდება?
_ გიორგის გარდაცვალებიდან ერთი თვე გავიდა, მაგრამ მკვლელობის მუხლით იდენტიფიცირებული, ჯერჯერობით, არავინაა, ანუ მართალია, 17 პირია დაკავებული, მაგრამ ცხადი არ არის, ამ 17-დან კონკრეტულად ვის რა ეპიზოდში ედება ბრალი. ამასთან, საკვანძო მოწმეების ჩვენებებიც ძალიან საეჭვოა.
_ რატომ?
_ ეს ჩვენებები ურთიერთგამომრიცხავი და ძალიან არეულ-დარეული, შესაბამისად, არასარწმუნოა. ყველაფერ აქედან გამომდინარე, მტკიცებულებების ნაწილში საქმე ძალიან სუსტად გამოიყურება. სწორედ ყველაფერი ეს მაფიქრებინებს, რომ გამოძიება სათანადოდ არ მიდის.
ვერ გეტყვით, ოჯახი ამას როგორ აფასებს _ გასაგებია, რომ ამ ადამიანებს უზარმაზარი ტრაგედია დაატყდათ და გასაკვირი არაა, რომ არ შეუძლიათ, ყველაფერი ობიექტურად განსაჯონ ან ამ ეტაპზე რამე პრეტენზიები წამოაყენონ. შესაძლოა, იმედი აქვთ ან დაპირებას აძლევენ, რომ ყველაფერი გაირკვევა, მაგრამ როცა ეს დაპირებების პერიოდი გაივლის და ისინი საშინელი რეალობის წინაშე აღმოჩნდებიან, მერე მოვლენ გონს. ჩვენ კი შეგვიძლია, რომ ახლავე ობიექტურად ვიმსჯელოთ და მიუკერძოებლებიც ვიყოთ!
_ გამოძიების დასრულების შემდეგ გიორგის ოჯახი რა „საშინელი რეალობის“ წინაშე შეიძლება აღმოჩნდეს?
_ საშინელი რეალობა ის იქნება, რომ იდენტიფიცირება ვერ მოხერხდება, ეს დანაშაული ვინ ჩაიდინა, ანუ გიორგი შაქარაშვილი სიკვდილის პირას კონკრეტულად ვინ მიიყვანა ან წყალში ვინ გადააგდო, სადაც დაიხრჩო და ასევე გაუგებარი იქნება კონკრეტული მოტივი, რის გამოც ასეთი საზარელი დანაშაული მოხდა.
_ ისე, გამოძიებას, თუნდაც, ვერსიის დონეზე, მკვლელობის მოტივი არ დაუსახელებია. ეს ნორმალურია, ქალბატონო ლია?
_ სწორედ ამიტომ ვეჭვობ, რომ გამოძიება სათანადოდ და კვალიფიციურად არ მიდის. საერთაშორისო სამართლისა და ევროსასამართლოს კრიტერიუმები გულიხმობს, რომ გამოძიება თავიდანვე ეფექტიანი უნდა იყოს. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ დამნაშავე დროულად უნდა იდენტიფიცირდეს და პასუხისგებაში მიეცეს.
სხვათა შორის, ამ საქმეზე დაკავებული არასრულწლოვანიცაა, რაც კიდევ უფრო შემჭიდროვებულ საპროცესო ვადებს გულისხმობს, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ტრაგედიიდან ერთი თვის შემდეგაც, გამოძიებას კონკრეტული პასუხი არ აქვს კითხვაზე, _ ვინ მისდევდა შაქარაშვილს? ვინ სცემა? დაზიანებები ვინ მიაყენა და წყალში ვინ გადააგდო? თუ ასეთ მნიშვნელოვან კითხვებზე პასუხები არ არსებობს, მაშინ რომელ გამოძიებაზე ვსაუბრობთ?
წეღანდელი თქმისა არ იყოს, ფაქტებსა თუ მოწმეებს ჟურნალისტები პირდაპირ ეთერში ეძებენ. ყველაფერ ამას ანალიზს უკეთებენ და ასე რომ არ ყოფილიყო, გამოძიებას ის შედეგიც არ ექნებოდა, რაც დღეს აქვს.
ისე, ხანდახან მეჩვენება, რომ გამოძიება ჟურნალისტების მიერ გამოკვლეული ფაქტების გაბათილებას ან დადასტურებას პოსტფაქტუმ ცდილობს.
გამოძიებამ, რა თქმა უნდა, არ შეიძლება, რომ საზოგადოებას ყველაფერი უთხრას, მაგრამ როცა საქმეზე ასეთი მაღალი ინტერესია, საზოგადოებას ინფორმაცია ყოველდღე უნდა მიაწოდოს _ რა გააკეთა, შედეგი რამ მოუტანა და რას გეგმავს, თუმცა პროკურატურისგან ასეთი ანგარიში, თუ არ მეშლება, არ მოგვისმენია.
_ პროკურატურისგან _ არა, მაგრამ გამოძიების შუალედურ შედეგებზე ანგარიში შს მინისტრის მოადგილისგან მოვისმინეთ, რომელმაც თქვა, საქმის მასალებს ბოლომდე არ ვიცნობო.
_ შს მინისტრის მოადგილის განცხადება, საქმის მასალებს არ ვიცნობ და ასე ვსაუბრობო, რბილად რომ ვთქვათ, ძალიან არასერიოზულია.
_ რატომ?
_ ნებისმიერმა იურისტმა იცის, რომ შს მინისტრის მოადგილე გამოძიების დეტალებსა და ნიუანსებში უნდა ერკვეოდეს.
მოკლედ, ყველა ის მწირი ოფიციალური განცხადება, რომელიც მოვისმინეთ, შთაბეჭდილებას ქმნის, რომ საქმე ხეირიანად არ მიდის!
_ ქალბატონო ლია, თქვენთვის ამ საქმეში ყველაზე საეჭვო ფიგურანტი ვინ არის?
_ აი, ის ფოტოგრაფი ძალიან საეჭვოდ მეჩვენება.
_ დამისაბუთეთ, რატომ?
_ ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, გამოძიებას მოატყუა და უთხრა, თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ სახლში წავედი და დავიძინეო. არადა, ამ დროს ცნობილია, რომ თემქაზე გამართულ წვეულებაზე იმყოფებოდა.
_ ფოტოგრაფის ადვოკატ ირმა ჭკადუას განმარტებით, იაკობ ბრეგვაძემ კი არ მოიტყუა, არამედ გამომძიებლებმა არ ჰკითხეს, თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ სად წავიდა და ამიტომ რატომ უნდა ეთქვა, თემქაზე წავიდა თუ შეყვარებულთანო?..
_ მეც სწორედ ამას ვამბობ, ანუ თუ გამომძიებელი მოწმეს, რომელიც მოვლენების უშუალო თვითმხილველია, ასეთ კითხვას არ უსვამს, მაშინ რომელ გამოძიებაზეა ლაპარაკი? სხვათა შორის, ასეთ დროს კითხვის დასმა არაა საჭირო.
_ აბა?
_ გამომძიებელი პირს, როგორც წესი, ეუბნება, მოგვიყევი, რაც ამ საქმის შესახებ იციო. მას შემდეგ, რაც მოყვება, მოწმეს ე. წ. დამაზუსტებელ კითხვებს უსვამენ. მოკლედ, თუ მოწმე ფოტოგრაფმა არ თქვა, მას შემდეგ კონკრეტულად სად წავიდა, რაც პოლიციამ თბილისში ჩაიყვანა, გამომძიებელმა ხომ უნდა ჰკითხოს, _ დაინტერესდა თუ არა, იმ ხალხს, ვისთან ერთადაც ავტობანზე გარბოდა და დაიმალა, რა ბედი ეწია?
ასეთ კითხვას ადამიანები, როცა რაღაც ამბავი აინტერესებთ, ერთმანეთს უსვამენ და როგორ შეიძლება, კვალიფიციურმა გამომძიებელმა, რომელსაც ხელფასს ვუხდით, ანუ რომელიც საზოგადოებისგან დაქირავებულია, ასეთი კითხვები არ დასვას?
თურმე გამოძიებამ კითხვა არ დაუსვა და ფოტოგრაფმაც არ თქვა, თბილისში ჩამოსვლის შემდეგ კონკრეტულად სად წავიდა _ ეს თეთრი ძაფით ნაკერი სისულელეა. საერთოდ, ასეთი ელემენტები, საბოლოო ჯამში, ქმნის განცდას, რომ გამოძიება ან სათანადოდ არ მიდის, ან ვიღაც რაღაცას ფარცხავს, ან ვიღაც ძალიან სულელი და არაკვალიფიციურია, ან ყველა ეს უბედურება ერთად გვჭირს!
_ გასაგებია, რომ დაცვის უფლება ყველას აქვს, მაგრამ, ქალბატონო ლია, თქვენ, როგორც ადვოკატი, ამ საქმეში ბრალდებულებს დაიცავდით?
_ როცა იცავ, სხვა პოზიცია გაქვს. საერთოდ, ამ შემთხვევაში ისე კი არ ვსაუბრობ, როგორც ადვოკატი ან საქმეში რომელიმე სუბიექტის მხარე, არამედ ვსაუბრობ როგორც რიგითი მოქალაქე, რომელსაც ჩემი ცოდნისა და გამოცდილებიდან გამომდინარე, ამ სფეროში ცოტა მეტი გამეგება.
სხვათა შორის, ირმა ჭკადუას ძალიან კარგად ვიცნობ, იგი კვალიფიციური ადვოკატია, მაგრამ იმის თქმა, გამოძიებამ არ ჰკითხა და ამიტომ ფოტოგრაფმა არ თქვა, თბილისში ჩამოსვლის მერე სად წავიდაო, არ შეიძლება. ბოლოს და ბოლოს, მას შემდეგ, რაც ფოტოაპარატი ამოიღეს, სადაც იმ ღამეს გადაღებული ასი თუ ათასობით ფოტო აღმოჩნდა, გამოძიებას მაშინ ხომ მაინც უნდა ეკითხა, ეს ფოტოები სად და როდის გადაიღეო? ისე, კითხვაც არ უნდა, რადგან ფოტოაპარატი თვითონ აფიქსირებს, ფოტო როდისაა გადაღებული.
რაც შეეხება თქვენს კითხვას, მე ყველას დავიცავდი, რადგან როცა ადვოკატი საქმეს ხელს ჰკიდებს, უნდა დაიცვას. მართალია, საზარელი დანაშაულია, მაგრამ ადვოკატის ფუნქცია სწორედ ისაა, რომ ფაქტები ზუსტად დაადგინოს და გამოკვეთოს, მისი კლიენტი კონკრეტულად რამეში დამნაშავე არის თუ არა, რადგან ისეთი მძიმე დანაშაული არ დაბრალდეს, რომელიც არ ჩაუდენია.
ისე, იმის თქმაც, რომ „ქამრის“ ექვსივე მგზავრმა პასუხი თანაბრად უნდა აგოს და ექვსივემ თანაბარი სასჯელი უნდა მიიღოს, ძალიან არაკვალიფიციურია.
_ რატომ?
_ ამ ექვსიდან გიორგის შესაძლოა, ექვსივე არც გადევნებია და არც უცემია, ანუ ამ ეპიზოდში ექვსივე თანაბრად ვერ მიიღებდა მონაწილეობას.
_ დანაშაულიდან ერთი თვე გავიდა და როგორც ირმა ჭკადუამ ერთ-ერთ ეთერში განაცხადა, საგამოძიებო ექსპერიმენტი შესაძლოა, ახლა ჩატარდეს. ამას აზრი აქვს ან, საერთოდ, გახსენდებათ შემთხვევა, როცა გამოძიებას საპროცესო მოქმედებები ერთი თვის დაგვიანებით დაეწყოს?
_ მკვლელობის კუთხით საგამოძიებო მოქმედებების ჩატარება ახლა კი არა, მაშინაც კი, როცა დაიწყო, ძალიან დაგვიანებული იყო. გამოძიებას მკვლელობის სამუშაო ვერსია მაშინვე უნდა ჰქონოდა, სანამ გვამს აღმოაჩენდნენ. რატომ ეჭვი არავის ჰქონდა, რომ ეს ახალგაზრდა შესაძლოა, გარდაცვლილი ყოფილიყო?
ისე, თუ რამდენიმე ადამიანი ერთად გარბოდა და მერე სხვადასხვა ადგილას დაიმალა, არ ვფიქრობ, რომ ერთმანეთის ხმა არ ესმოდათ, ანუ თუ გიორგი შაქარაშვილს ასე გამეტებით სცემდნენ, ვერ წარმომიდგენია, რომ რომელიმეს ხმა არ გაეგო ან ის ტერიტორია ისე რატომ დატოვეს, რომ ერთმანეთი არ მოიკითხეს?
სხვათა შორის, იმანაც გამაოცა, რომ ნარეკვავიდან წვეულებამ თემქაზე გადაინაცვლა და გათენებამდე გრძელდებოდა, არადა, ამ დროს თითქმის ყველამ იცოდა, რომ ერთი ახალგაზრდა დაიკარგა, მინიმუმ, არ ჩანდა.
_ გიორგის ტელეფონი არ ჰქონდა და ახალგაზრდებს, როგორც თავად ამბობენ, იმედი ჰქონდათ, რომ ის სახლში მივიდოდა, ანუ ფეხბურთელს ვერ უკავშირდებოდნენ.
_ მესმის, მაგრამ არ მესმის, როგორ შეიძლება, როცა ერთი ადამიანის მდგომარეობა საეჭვოა, მხიარულება გააგრძელო? ეს ჩემთვის ადამიანურად ძალიან გაუგებარი და უცხოა. ასე მგონია, რომ ამას სხვა პლანეტელები აკეთებენ.
_ საერთოდ, ამ საქმეში ბევრი უცნაური დეტალია. აი, მაგალითად, ცხედარი ოთხი დღე წყალში იყო, თუმცა როცა იპოვეს, პერანგზე ღილები შეკრული ჰქონდა და ეს მაშინ, როცა არც ფეხსაცმელი ეცვა და არც _ წინდები…
_ დიახ, ეს ძალიან გასაოცარია, თან ცხედარი იმ ადგილას იპოვეს, სადაც ღრმა წყალი არ იყო, ანუ არ ამოტივტივებულა. ტელევიზიით ყველანი ვხედავდით, რომ მაშველები ლამის წელამდე სიღრმის წყალში ეძებდნენ და ამდენი ხანი რატომ ეძებდნენ?
მოკლედ, ყველაფერი ეს ძალიან საეჭვოდ გამოიყურება.
_ ქალბატონო ლია, თქვენი დაკვირვებით, შაქარაშვილის ტრაგედიის შემდეგ საზოგადოებაში უსამართლობისა და დაუცველობის განცდა გაიზარდა და აქვე გკითხავთ, ყველაფერი ეს, საბოლოო ჯამში, პოლიტიკურ სახეს მიიღებს თუ ისე დავივიწყებთ, როგორც, ვთქვათ, ლუკა სირაძის ტრაგედია დაგვავიწყდა?
_ რაოდენობა ხარისხში გადადის ხოლმე.
_ ანუ?
_ გიორგი შაქარაშვილის ტრაგედია გარდამტეხი იყო, რომლითაც საზოგადოებამ დაინახა, რომ ასეთი ტრაგედია, შესაძლოა, ყველას თავზე დატრიალდეს, მაგრამ დამნაშავე დაუსჯელი დარჩეს! ყოველ შემთხვევაში, გამოძიებამ, მინიმუმ, უპასუხო კითხვები დატოვოს.
საერთოდ, ორი ათეული წელია, უფლებადამცველები ამ თემაზე ვსაუბრობთ და არ ვუკადრისობთ, რომ საზოგადოებას მუდმივად გავახსენოთ, მაგრამ ამის მიუხედავად, მოსახლეობას არ ჰქონდა განცდა, აი, ყველანი დაუცველები ვართო. შაქარაშვილის საქმემ კი ბევრისთვის თვალსაჩინო გახადა, რომ ასეთი უბედურება, შესაძლოა, ყველას დაემართოს, ანუ არაკვალიფიციური გამოძიების პირისპირ შესაძლოა, ნებისმიერი აღმოჩნდეს და თუ მედია არ იაქტიურებს, ყველაფერი მიფუჩეჩდება.
_ ქალბატონო ლია, წეღან ფოტოგრაფი ვახსენეთ და მითხარით, თქვენი აზრით, იაკობ ბრეგვაძე დაზარალებული რატომაა და აქვე გკითხავთ: მისმა ნათესავმა, ნინო გიორგობიანმა, რომელიც შსს-ს პრესსამსახურის ხელმძღვანელია, თანამდებობა, მინიმუმ, გამოძიების დასრულებამდე უნდა დატოვოს თუ არა?
_ მე რომ მკითხოთ, მხოლოდ გიორგობიანი კი არა, შს მინისტრიც კარგა ხნის გადამდგარი უნდა იყოს!
გიორგობიანს, ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, უფლებამოსილება უნდა შეეჩერებინა. ასე რომ მოქცეულიყო, საზოგადოებაში განმტკიცდებოდა აზრი, რომ ამ საქმესთან დაკავშირებული არაა, ანუ ნათესავს არ მფარველობს, მაგრამ ხელისუფლებაში ისეთი ზეთავდაჯარებულობა აქვთ, რომელიც მორალისა და ზნეობისგან ძალიან დაშორებულია!
თანამდებობით არავინ იბადება. ამ ადამიანებს ხვალ ქუჩაში გავლა ხომ უნდათ და მეზობლებსა თუ სხვებს თვალებში როგორ უნდა შეხედონ?
საერთოდ, ახალგაზრდებში ასეთი კონფლიქტები, რომელიც ტრაგიკულად სრულდება, ძალიან გახშირდა.
_ იზიარებთ მოსაზრებას, რომ ახალგაზრდებში „ქურდული მენტალიტეტის“ რომანტიზება ხდება და ამდენი უბედურებაც ამის შედეგია?
_ არ მგონია, ასე იყოს.
_ აბა, როგორ გგონიათ?
_ ეს უფრო კომპლექსური და რთული მოვლენაა.
_ რას გულისხმობთ?
_ ჩვენ შეიძლება, „გადავხარშეთ“ და 90-იანები ცუდ კოშმარად გვახსენდება, მაგრამ ახალგაზრდები ყველაფერ იმას, რაც მაშინ ხდებოდა _ ძალადობას, განუკითხაობას, სროლასა თუ უსამართლობას ისე აღიქვამდნენ, როგორც ცხოვრების ნორმას. გვიკვირს, მოზარდები ასეთი უსულგულოები, სასტიკები და შეუბრალებლები რატომ არიან და ამ დროს გვავიწყდება, რომ ისინი ისეთ გარემოში გაიზარდნენ, როცა ყველაზე „მაგარი“ ბიჭი ხალხს ხოცავდა, მაგრამ მას არავინ სჯიდა.
ერთი სიტყვით, ამ ბავშვებისთვის არცთუ შორეულ წარსულში სამაგალითოები ასეთი „მაგარი ბიჭები“ იყვნენ. შესაბამისად, ყველაფერი ეს შეისისხლხორცეს და ნორმად მიიჩნევენ, თორემ არ მგონია, „ქურდული სამყაროს“ რომანტიზება იმაზე მეტად ხდებოდეს, ვიდრე ჩემს ახალგაზრდობაში იყო, მაგრამ ჩვენ თეთრისა და შავის, ავისა და კარგის გარჩევა უფრო შეგვეძლო, რადგან სიკეთე ნანახი გვქონდა, ანუ კეთილშობილ ადამიანებს ვიცნობდით და ისინი საზოგადოებისგან პატივსაცემები და დაფასებულები იყვნენ. დღეს კი ასეთი ადამიანები აღარ არიან და ავტორიტეტად მძარცველი, მოძალადე, ყაჩაღი, ქურდი და მამაძაღლი ითვლება!
_ სხვათა შორის, „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლებაში ყოფნის დროს ე. წ. ქურდული სამყაროს შესახებ კანონი მიიღეს და ადამიანებს იმის თქმისაც კი ეშინოდათ, რომ „კანონიერ ქურდს“ იცნობდნენ. მართალია, ამ კანონის ანულირება არავის მოუხდენია, მაგრამ ამ კუთხით დღეს სიმკაცრის დეფიციტია. არ მეთანხმებით, ქალბატონო ლია?
_ შეიძლება, მაგრამ დღეს უამრავი ინფორმაცია არებობს, რომლითაც ადამიანი გაიგებს, ეს სამყარო სინამდვილეში როგორია.
მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ „ქურდული სამყაროს“ რომანტიზება კი არ ხდება, არამედ ახალი თაობა იმ გარემოს პროდუქტია, რომელშიც ის გავზარდეთ!
_ გეთანხმებით, რომ ყველა ან თითქმის ყველა პრობლემა შავბნელ 90-იან წლებში იღებს სათავეს, მაგრამ იგივე „შაქარაშვილის საქმეში“ ორი საყურადღებო დეტალია: ერთი ის, რომ სახელმწიფო რომელიღაც თანამდებობის პირის ინტერესებს იცავს და მეორე ის, რომ ტრაგედიაში ე. წ. ზონდერჯგუფები ფიგურირებენ.
ზოგადად, ბოლო დროს „ზონდერების“ თემა ერთობ აქტუალურია, ანუ არსებობს სპორტსმენებისგან თუ სხვა პროფესიის ადამიანებისგან დაკომპლექტებული ერთგვარი კასტა, რომელსაც შეუძლია, ნებისმიერი ცუდი გააკეთოს, მაგრამ პასუხს არ აგებს, რადგან ხელისუფლებას მისი ვალი აქვს?
_ მე თუ მკითხავთ, ხრწნის პროცესი ყველა სოციალურ ფენაში მიდის.
_ ანუ?
_ იხრწნება ხელისუფლება, რომელიც თავს უფრო მაღლა მდგომად მიიჩნევს. სინამდვილეში კი ასე არაა.
ამასობაში, კრიმინალური ელემენტები ე. წ. პოლიტიკურ ელიტას ძალიან დაუახლოვდნენ და დაუნათესავდნენ.
_ ამ დაახლოება-დანათესავების საბაბი რა არის?
_ აშკარაა, რომ საარჩევნოდ ხელისუფლება კრიმინალურ ელემენტებს იყენებს, ანუ მათ შორის გარკვეული გარიგება იდება, რაც დანაშაულის ჩადენის დროს კრიმინალური ელემენტების დაცვას გულისხმობს.
სხვათა შორის, ყველაფერ აქედან ჩემთვის ერთი ძალიან ოპტიმისტური დეტალი გამოიკვეთა.
_ კერძოდ?
_ ჯერ ერთი, საზოგადოება საჯარო აღშფოთებას გამოხატავს; მეორეც, თავის სიმაღლეზე დგას და ფაქტების მიჩქმალვის უფლებას არავის აძლევს. ყველაფერ ამის გამო ხელისუფლება და კრიმინალური სამყაროც იძულებული ხდება, რომ საზოგადოებრივ აზრს ანგარიში გაუწიოს.
თუ ასეთ ერთიანობას გავაგრძელებთ, მაშინ ხელისუფლებისა და კრიმინალური ელემენტების ურთიერთობას ჩავახშობთ!

გიორგი აბაშიძე