„ეს ფერადი და ლაღი თაობა, რომელიც, ზოგი „ვოლტის“ ან „გლოვოს“ კურიერია, ზოგიც – მაღაზიის კონსულტანტი ან დარაჯი და მუშაობის შემდეგ აქციებზე დგას, ერთ დღესაც ამ ბებრებს პანჩურს ამოგვცხებს და თვითონ აირჩევს, თავისი რიგებიდან სუფთა ადამიანებს“, – ამ სიტყვების ავტორი პოეტი და დრამატურგი ზურა პაპიაშვილია, რომელთან საუბარიც „ქრონიკა+“-მა ლოკდაუნის თემით დაიწყო და რესპონდენტს ჰკითხა, კორონაჩაკეტვას  პოლიტიკური მოტივები ხომ არ უდევს სარჩულად?

– ზურა, აბა, როგორ ხარ, როგორ უმკლავდები პანდემიას, უფრო სწორად, ლოკდაუნსა და ჩაკეტვას?

– ვუმკლავდები… სხვათა შორის, ყველა წესს ზედმიწევნით ვიცავ.

რაც შეხება ლოკდაუნსა და ჩაკეტვას, ვეგუები. ეს ჩემნაირი ადამიანისთვის, რომელიც აქტიურად ცხოვრობს, ცოტა ძნელია, მაგრამ თავიდან იმდენად დიდი იყო პანიკა და შიშიც, რომ… ყველა გაურკვევლობაში ვიყავით.

პირადად მე, რასაც პანდემიამდე სახლში ვაკეთებდი, ახლაც იმას ვაკეთებ. ასე რომ, არაფერი შეცვლილა, მაგრამ  ჩაკეტვა  უკვე ყველაზე მოქმედებს ძალიან ცუდად. აი, ახლაც აქციაზე სახლიდან („ნახალოვკა“) კანცელარიამდე ფეხით წავედი და წამოვედი.

– შენ, როგორც ამ ქვეყნის მოქალაქე, მართლა გჯერა, რომ ეს შეზღუდვები ჩვენს ჯანმრთელობაზე ზრუნვას ემსახურება თუ ყველაფერს პოლიტიკური სარჩული უდევს?

– სულ თავიდან ყველა სახელმწიფო ლოკდაუნებისა და ჩაკეტვების გზას ამ მიზნით დაადგა. გამონაკლისი არც ეს ხელისუფლება იყო. შემდეგ კი ყველაფერი მარაზმში გადაიზარდა. გასაგებია, რომ თავიდან ამ ვირუსის შესახებ არავინ არაფერი იცოდა და ასეთი ქცევა ბუნებრივიც იყო, მაგრამ გაიძვერა აბა, რისი გაიძვერაა, თუ სათავისოდ არ გამოიყენა ყველა სიტუაცია?! ჩვენთან, სინამდვილეში, ეს მოხდა!

– გავყვეთ პოლიტიკური სარჩულის ლოგიკას და გავშიფროთ, ამ შეღუდვებით ხელისუფლება რის მიღწევას ცდილობს – საკუთარი უძლეველობის ხაზგასმას თუ – ხალხის დამონებას?

– ცხადია, ახლა უფრო პოლიტიკური კონტროლისთვის სჭირდებათ და არა – უძლეველობის ხაზგასასმელად. უძლეველი რომ იყოს, ვირუსს არ ამოეფარებოდა. ამ ლოკდაუნით უნდათ, დრო გაწელონ, რადგან იციან, რომ მძიმე გაზაფხული ელით, სულ ესაა.

– მოსახლეობა ცხვარივით რატომაა გაჩუმებული?

– მთლად ასეც არაა.

– აბა, როგორაა?

– ცოტა შორიდან დავიწყოთ.

– კი ბატონო…

– ხალხი მიეჩვია ცივილიზებულობას.

– ანუ?

– მივიდა საპრეზიდენტო არჩევნებზე და დადო შედეგი – მეორე ტური. მეორე ტურში რაც მოხდა, ვიცით. ასევე ბოლო, საპარლამენტო არჩევენებზე მივიდა ხალხი ცივილიზებულად და დაამარცხა ხელისუფლება, მაგრამ ხმები მოპარეს.

ჩუმადაა? – ზუსტადაც მე ამ სიჩუმის მეშინია, ამიტომ ასე ცალსახად ვერ ვიტყვი, ცხვარივითაა-მეთქი. ხომ ვნახეთ, რა უქნეს აჭარის უზენაესი საბჭოს დეპუტატს, რომელიც ოპოზიციის სიით შევიდა? – თავზე ნაგვის ურნა დააცალეს. არ ვდაობ, ეს კარგია თუ ცუდი. ყველანაირი  ძალადობა ცუდია, მაგრამ ის დავინახე, რისი დანახვაც არ მინდა.

– კერძოდ?

– დავინახე  მზარდი ზიზღი ხელისუფლების მიმართ და ამიტომ საჭიროა, რომ საერთაშორისო თანამეგობრობა დროულად ჩაერთოს.

– საერთოდ, ზოგი ამბობს, ისეთი ხელისუფლება გვყავს, როგორსაც ვიმსახურებთო. ამ აზრს იზიარებ?

– სიმართლე გითხრა, ეს ფრაზა არ მიყვარს. ხშირად მესმის  „ოცნების“ მოწინააღმდეგეებისგან იმ ადამიანების მიმართ, ვინც  „ოცნებას“  მისცა ხმა: „ხომ მიეცი ხმა „ოცნებას“, ჰოდა, იმსახურებ და გყავდეს“. ეს უფრო ნიშნის მოგებას ჰგავს.

– ჩვენი მთავარი პრობლემა იქნებ ისაა, რომ სამოქალაქო საზოგადოებად ვერ ჩამოვყალიბდით და, საბჭოთა მენტალობის გათვალისწინებთ, ისევ „ბატონის“ მოთხოვნა გვაქვს?

– ჩამოვყალიბდებით და შევდგებით. მიამიტი ოპტიმისტი არ ვარ. ვიცი, რომ რთული პერიოდია, უბრალოდ, ჩვენს თაობას მოუწია საკუთარ თავზე ყველაფერ ამის გადატანა, მაგრამ ასეა – ბრძოლაა, ბრძოლაში ხან წაიქცევი, ხელს მოიტეხ, ხან კვდები, მაგრამ ბრძოლაა.

შედგება სამოქალაქო საზოგადოება. იმ ქვეყნებს, რომლებიც ჩვენთვის ახლა სამაგალითოა, სამასი, ოთხასი წელი დასჭირდათ აქამდე მოსასვლელად. დემოკრატია რთული პროცესია, დიდ ბრძოლას მოითხოვს. სულ მახსენდება ერთი ფაქტი: გახსოვ, ალბათ, სუპერ თასის ფინალი თბილისში ტარდებოდა. ვერც სახელმწიფომ, ვერც ფედერაციამ (ისიც ხომ სახელმწიფოა) ვერ მოაბა თავი ბილეთების გაყიდვას, როგორ, რა ფორმით და ა.შ. ბოლოს, გადაწყდა, რომ ბილეთები „ლოკომოტივის“  სტადიონზე გაიყიდებოდა ჩვეულებრივად.

სახელმწოფომ ხელი დაიბანა, თუ რა ფორმით მოხდებოდა ეს. ჰოდა, ავდექით ადამიანები, როდესაც დავინახეთ, რომ სახელმწიფოსგან ხეირი არ იყო, ჩვენ თვითონ გავუწიეთ ორგანიზება, ჩამოვაყალიბეთ 50-კაციანი ჯგუფები, ღამისთევით გავედით და თანადგომით ყველამ ერთად გავაკეთეთ საქმე. ასე რომ, მთლად უიმედობაც არაა, პირიქით.

– „ოცნება“ გასაგებია, მაგრამ, იქნებ, ოპოზიციური კლასიც შესაცვლელია, ანუ ხომ არ მოვიდა დრო, როცა პოლიტიკაში სრულიად ახალი ადამიანები მოვიდნენ?

– გეთანხმები. გადახალისება ყველგან საჭიროა. მეგობრებთან ვხუმრობდი, – ეს ფერადი და ლაღი თაობა, რომელიც ზოგი „ვოლტის“ ან „გლოვოს“ კურიერია, ზოგიც – მაღაზიის კონსულტანტი ან დარაჯი და მუშაობის შემდეგ აქციებზე დგას, ერთ დღესაც ამ ბებრებს პანჩურს ამოგვცხებს და თვითონ აირჩევს საკუთარი რიგებიდან სუფთა ადამიანებს. ეს მალე მოხდება, მერწმუნე!

– შენი, როგორც პოეტისა და დრამატურგის, შეკვეთა რა არის?

– კანონის დაცვა და აღსრულება, სამართლიანი კანონების მიღება, წესიერება, არა კორუფციას და ნეპოტიზმს! არა კრიმინალს, ბანდებსა და დაჯგუფებებს!

– გასაგებია, რომ საქართველო 30 წელია, დამოუკიდებელია, მაგრამ ჩვენ, ადამიანები, თავისუფლებას ოდესმე ვისწავლით? 

– ვისწავლით, აუცილებლად. რა, გასაბჭოებამდე არ ვსწავლობდით? – ძალიან მაგრადაც.

გადახედე პირველი რესპუბლიკის დროს მიღებულ კანონებს. სწორედ მაშინ ვიდგამდით ფეხს. რომ წარმოვიდგენ, როგორი ქვეყანა შეიძლებოდა ყოფილიყო საქართველო, ასმაგად მეჯავრება ოკუპანტი რუსეთი, მაგრამ რას ვიზამთ?! _ რაც მოხდა, მოხდა. ყოველი დღე ახლიდან უნდა დავიწყოთ.

თავისუფლება ენასავითაა: როგორც ენაა ცოცხალი პროცესი, ასევეა თავისუფლებაც. თავისუფლებაც ხომ ბრძოლასა და ბრძოლით მოიპოვება. თავისუფლების შესწავლა სხვისი თავისუფლების პატივისცემით უნდა დავიწყოთ.

– ზურა, ოდესმე გავაზაფხულებთ?

– რა თქმა უნდა! ამის რომ არ მჯეროდეს, პირდაპირი მნიშვნელობით, არც ვიქნებოდი.

ჩვენ უნდა მოვიყვანოთ ჩვენი ზაფხული, სხვა ამას არ გაგიკეთებს. ინდივიდუალურადაც და გუნდურადაც, ზემოხსენებულ სამოქალაქო საზოგადოებას ვგულისხმობ.

ზაფხული ჩემთვის თავისუფლებასთან ასოცირდება და მას აუცილებლად მოვიყვანთ.

გიორგი აბაშიძე