„რესპუბლიკური პარტია“ 8 ოქტომბრის არჩევნებზე ცალკე გადის. მისი ერთ-ერთი ლიდერის, დავით ზურაბიშვილის განცხადებით, პარტიის წევრები მთავრობის შემადგენლობაში ქვეყნის ინტერესების გათვალისწინებით რჩებიან. დანარჩენ სათქმელს „რესპუბლიკელები“ უშუალოდ საარჩევნო კამპანიისას იტყვიან. „ქრონიკა+“ „რესპუბლიკური პარტიის“ ერთ-ერთ ლიდერს, დავით ზურაბიშვილს ესაუბრება: _ ბატონო დავით, ტელეკომპანია „რუსთავი 2-ის“ საქმეზე სააპელაციო სასამართლოს კოლეგიის გადაწყვეტილებას და მიმდინარე პროცესს როგორ შეაფასებთ? _ აქ პოლიტიკური მოტივაცია აშკარად ჩანს. ვინ ვის ედავება, დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. რესპუბლიკელების საპარლამენტო ფრაქციის წევრების, მათ შორის, თამარ კორძაიას, დავით ბერძენიშვილის შეფასებებიც ასეთივე იყო. თავიდანვე ვთქვით, რომ ეს საქმე ძალიან სერიოზული ტესტია იმისთვის, თუ რამდენად დამოუკიდებელია ჩვენთან სასამართლო და კრიტიკულ კვლევებს არ ექვემდებარება. ჯერჯერობით, პირდაპირ ვიტყვი, რომ ეს საქმე სასურველი მიმართულებით არ მიდის. აშკარად შეიმჩნევა პოლიტიკური მოტივაცია. ვფიქრობ, უზენაეს სასამართლოს იმის შანსი აქვს, რომ სასამართლოს დამოუკიდებლობის ჯერ კიდევ შელახული ღირსება (რომელიც განსაკუთრებით ამ საქმით შეილახა) აღადგინოს. _ რა გავლენას იქონიებს მფლობელის შესაძლო ცვლილება ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებზე? _ ძალიან ნეგატიურ ზეგავლენას გამოიწვევს. _ კრიტიკული „რუსთავი 2“-ის გარეშე არჩევნების შედეგების ლეგიტიმაციის პრობლემა დადგება თუ არა? _ თითქმის გამოვრიცხავ და დღეს ყველა ამაზე საუბრობს, რომ აღნიშნული ცვლილება არჩევნებამდე მოხდეს. არჩევნების წინ ასეთი წამყვანი, ხელისუფლებისგან არაკონტროლირებადი, ფაქტობრივად, ოპოზიციური მედიის მფლობელის, ხელისუფლებისადმი ლოიალურად განწყობილი პირით შეცვლა, ცხადია, იგივე საარჩევნო პროცესში სერიოზულ მინუსად ჩაითვლება. _ აქ გამოსავალი სად არის, პრობლემა როგორ უნდა მოგვარდეს? _ იმის მიუხედავად, რომ დიდი იურისტი არ ვარ, აქ სადავო არაფერია. ქიბარ ხალვაშის პრეტენზიას რაც შეეხება, დარწმუნებული ვარ, არ არსებობს საკუთარი თავის პატივისმცემელი იურისტი, რომელიც რაიმე პოლიტიკური მოტივაციის გარეშე მის სასარგებლოდ გადაწყვეტილებას გამოიტანდა. ეს, უბრალოდ, წარმოუდგენელია, იმდენად მარტივადაა აქ ყველაფერი. ხშირად აპელირება იმაზეა, რომ იმან ამას გადასცა, მერე ამან კიდევ სხვას და ა. შ. შეიძლება, ეს ყველაფერი დიდწილად მართალია, რადგან „რუსთავი 2“ ლამის ტაბელური იარაღივით იყო, რომლის კონტექსტშიც მათ შორის შიდასახელისუფლებო ცვლილებები ხდებოდა. მაგალითად, იგივე ქიბარ ხალვაში მანდ იყო, სანამ ხელისუფლებაში ირაკლი ოქრუაშვილი მუშაობდა. ოქრუაშვილი სააკაშვილის ხელისუფლებიდან რომ წავიდა, ეს „ტაბელური იარაღი“ ჩამოართვეს და სააკაშვილის ერთგულ სხვა ადამიანებს გადასცეს. მაგრამ ეს არის ის, რაც ჩვენ ვიცით. სამართლებრივი, დემოკრატიული და ცივილიზებული სახელმწიფოს არსებობის ერთ-ერთი პრინციპი სწორედ ეს გახლავთ, _ თუ სამართლებრივი საფუძველი არ არის, ჩვენ რაც არ უნდა ვიცოდეთ და რა დამოკიდებულებაც უნდა გვქონდეს, არ შეიძლება, სახელმწიფომ სამართლიანობა არასამართლებრივი მეთოდებით, თავის გაგებით განახარციელოს. თუ შენ უტყუარი მტკიცებულებები არ გაქვს, ამ სიტუაციაში არასამართლიანი მეთოდებით ვერაფერს მოახერხებ. ხშირად ალ კაპონეს მაგალითი მოჰყავთ. მარტო ამერიკამ კი არა, მთელმა მსოფლიომ იცოდა მისი განგსტერობის შესახებ (უკანონო საქმიანობას ეწეოდა), მაგრამ სასამართლომ სანამ გადასახადების დამალვა არ დაუმტკიცა, ის არ დაუჭერიათ. არადა, ყველამ იცოდა, ვინ იყო, რა იყო და რეალურად რას აკეთებდა. ასე რომ, ერთია, საზოგადოებაში ვინ როგორ უყურებს საგნებს და ვის რა მიაჩნია სამართლიანობად და მეორეა სახელმწიფოსა და ხელისუფლების დამოკიდებულება ამ საკითხისადმი. თუ სახელმწიფო და ხელისუფლება პეცედენტს დაუშვებს (თუნდაც იმის გამო, რომ თავის დროზე უსამართლობა იყო ჩადენილი) და დღეს არასამართლებრივად შეეცდება სამართლიანობის აღდგენას, მერე ეს ყველგან მეტასტაზივით გავრცელდება. ასე რომ, დაუშვებელია ასეთ სტუაციაში არასამართლებრივი და პოლიტიკური მოტივაციით საქმის გადაწყვეტა. პრინციპულად დაუშვებელია, რადგან ეს სიტყვის თავისუფლებისთვის სერიოზული დარტყმა იქნება. _ ტელეკომპანიის ჟურნალისტსა და ოპერატორზე თავდასხმა რაზე მიანიშნებს? _ ცუდი ამბავია, რომელიც უნდა გამოიძიონ და რეაგირება მისცენ. ამ ფაქტის შესახებ კონკრეტული მონაცემები არ მაქვს. თავისთავად, თუ ასეთი რამე მოხდა, გამოძიება უნდა ჩატარდეს და დამნაშავე დაისაჯოს. _ ბიძინა ივანიშვილის ბოლო ღია წერილის მიმართ რა დამოკიდებულება გაქვთ, რამდენად ასახავს ქვეყანაში არსებულ მდგომარეობას? _ არსებულ სიტუაციას ნაკლებად ასახავს. სასურველის რეალობად წარმოდგენის მცდელობა უფროა. დღეს ქვეყანაში იდეალური მდგომარეობა ნამდვილად არ არის. ვგულისხმობ ეკონომიკას და ქვეყანაში არსებულ ზოგად მდგომარეობას. ამასაც რომ თავი დავანებოთ, დღეს პოლიტიკური ურთიერთობებისა და თუნდაც პოლიტიკური დაპირისპირებების რაღაც ხაზი „ოცნებასა“ და „ნაციონალურ მოძრაობას“ შორის არ გადის. გაცილებით ჭრელი, დივერსიფიცირებული სპექტრია და განწყობებიც ბევრად განსხვავებულია. დღეს საქართველო „ნაცებად“ და „ქოცებად“ ნამდვილად არ იყოფა, ერთი პოლიტიკური ძალის მომხრეებად და მეორის მხარდამჭერებად. შედარებისთვის, 2012-ში პროცესი ორად იყო გაყოფილი, ორი დიდი პოლიტიკური ბანაკი არსებობდა და შუაში არაფერი იყო დარჩენილი. ახლა სხვა რეალობაა და ყოველგვარი მცდელობა, რომ პროცესი ისე წარმოაჩინონ, როგორც ეს 2012-ში გვქონდა, არარეალისტური და არასწორი იქნება. ხოლო ვინც არასწორი ხედვით იხელმძღვანელებს, ის ყოველთვის არასწორად მოიქცევა. _ ივანიშვილის მეორედ მონაწილეობა საარჩევნო კამპანიაში „ქართულ ოცნებას“ რას მოუტანს? _ ივანიშვილმა რომ მონაწილეობაზე უარი თქვას, ნამდვილად არაფერ შუაში არ ვარ და ხმა ვისაც გინდათ, იმას მიეცითო, _ „ქართული ოცნებისთვის“ უბედურება სწორედ ეს იქნებოდა. თორემ „ოცნების“ ფაქტობრივი ლიდერი რომ ივანიშვილია, ეს ყველამ ვიცით. ვინც „ქართულ ოცნებას“ მხარს უჭერს, ის სწორედ ივანიშვილს აძლევს თავის ხმას. დანარჩენს მალე ვნახავთ, რა და როგორ იქნება. მთავარია, არჩევნები ნორმალურ, დემოკრატიულ პირობებში ჩატარდეს. _ მაგრამ ეს არაფორმალური მმართველობის სტილი ქვეყნისთვის რისი მომტანია? _ არაფორმალური მმართველობა ძალიან ზოგადი ცნებაა. რასაკვირველია, ეს კარგი არ არის. ივანიშვილს რომ ფორმალური სტატუსი ჰქონდეს, უკეთესი იქნებოდა. ეს რომ არ აქვს, პრობლემებს ქმნის ქვეყნისთვის და მე რომ კაცმა მკითხოს, პირადად მისთვისაც. ლიდერი ის არის, პასუხისმგებლობაც რეალურდ მასზეა. თვითონ „ქართულ ოცნებასა“ და ხელისუფლებაში ძირითადი სწორება მასზე კეთდება და ეს კარგი ნამდვილად არ არის. ვფიქრობ, რომ ამ თვალსაზრისით 2016 წლის არჩევნების შემდეგ სიტუაცია სერიოზულად შეიცვლება. ხოლო დღევანდელი სიტუაცია მაინც 2012 წლის ერთგვარი არმაგედონის შედეგია. მერე ბიძინა ივანიშვილმა პრემიერ-მინისტრობიდან წასვლა გადაწყვიტა. მაშინაც ვამბობდით და ახლაც ვამბობთ, რომ ეს პრინციპულად არასწორი გადაწყვეტილება იყო. ეს არ შეიძლებოდა, რადგან მანამდე მას ფორმალური პასუხისმგებლობა აღებული ჰქონდა. ამ არჩევნებში, „ქართული ოცნების“ გარდა ვინც პარლამენტში იქნება, იქ იმის გამო არ მოხვდება, რომ ბიძინა ივანიშვილს ასე უნდოდა. ამიტომ, ცხადია, კონფიგურაციის დალაგება (როგორი უმრავლესობა შეიქმნება და რა შეთანხმებები შედგება), ვფიქრობ, რომ უფრო ინსტიტუციონალიზებულად მოხდება, ნაკლებად იქნება ის მომენტები, რაც დღეს არის. მართალია, იდეალური მდგომარეობა არ იქნება, მაგრამ დღევანდელი რეალობა მაინც 2012 წლის შემორჩენილი ეფექტია, რადგან სააკაშვილის წასვლა და „ოცნების“ გამარჯვება ქვენისთვის ძალიან სერიოზული გამარჯვება იყო. მაგრამ ამ გამარჯვებას შემდგომი განმტკიცება სჭირდება. თუ ერთ ადგილას გავჩერდით, მაშინ წარსულში დავბრუნდებით, ან ამ სიტუაციაში ჩავეფლობით. ამიტომ წინ, მომავლისკენ უნდა ვიაროთ და არა პირიქით. _ კოალიციის შიგნით თქვენი _ „რესპუბლიკელებისა“ და „ქართული ოცენების“ გზები რატომ გაიყო? _ არ მგონია, ამაზე კიდევ ზედმეტად სასაუბრო იყოს, თუ რატომ გადავწყვიტეთ ცალკე გასვლა. როდესაც ოფიციალურ საარჩევნო კამპანიას გამოვაცხადებთ, ბუნებრივია, ამ საკითხზე უფრო მეტს ვილაპარაკებთ. _ რა დატვირთვა ჰქონდა მთავრობის შემადგენლობაში „რესპუბლიკელების“ ბოლომდე დარჩენას? ოპონენტების აზრით, კოალიციის დაშლის შემდეგ მთავრობა უნდა დაგეტოვებინათ... _ ჩვენ თავიდანვე განვაცხადეთ, რომ მთავრობის შემადგენლობიდან არ გამოვდივართ. ვთქვით, რომ ქვეყანაში რაიმე კრიზისის გამოწვევას არ ვაპირებთ. იგივე ნატოს სამიტის წინ თავდაცვის მინისტრის მხრიდან მსგავსი გადაწყვეტილება პრინციპულად არასწორი იქნებოდა. მეორეც, ჩვენი საარჩევნო სტრატეგიიდან გამომდინარე იმ გადაწყვეტილებას მივიღებთ, რასაც საჭიროდ მივიჩნევთ. ჯერჯერობით, ნატოს სამიტამდე თავდაცვის მინისტრის თანამდებობაზე ყოფნა ქვეყნისთვის არსებითად საჭირო და აუცილებელია. აქ ქვეყნის ინტერესები უპირველესია, დანარჩენს საარჩევნო კამპანია განაპირობებს. პრინციპში, ევროპაშიც ეს ძალიან ხშირად ჩვეულებრივი ამბავია. როდესაც არჩევნებში მონაწილეობენ, მერე კოალიციურ ხელისუფლებაში ადგილებს ცალ-ცალკე ინაწილებენ და და მთავრობა ასე ფუნქციონირებს. მესმის, რომ ჩვენთან ეს ცოტა უჩვეულოდ გამოიყურება, მარამ, როგორც გითხარით, ნებისმიერ გადაწყვეტილებას ქვეყნის ინტერესებიდან გამოდინარე მივიღებთ. _ სახელმწიფო მინისტრი პაატა ზაქარეიშვილი ოპოზიციის კრიტიკის ქვეშ ხვდება, ამის მიზეზი რა არის? _ ორი მიზეზია: პატარა და დიდი. დიდი მიზეზი ისაა, რომ ძირითადად „ნაციონალური მოძრაობა“ მისგან მიზანმიმართულად ძერწავს მტრის ხატს. ეს სრულიად შეგნებულად, დისკრედიტაციის მიზნით კეთდება. პატარა მიზეზი ის არის, რომ პაატას ნათქვამი, ხშირად კონტექსტიდან ამოგლეჯილი, საკმაოდ მკვეთრად ჟღერს. მთლიანობაში რომ ნახოთ, ეს ცუდად ნათქვამი ნამდვილად არ არის. ამიტომ ძალიან ხშირად მისი გამონათქვამი კონტექსტიდან ამოგლეჯილად გამოაქვთ. პრინციპში, ეს სრულიად არაკეთილსინდისიერი დამოკიდებულების შედეგია. თუმცა არ ვამბობ, რომ თუნდაც ჩემი ყველა გამონათქვამი კრიტიკის საგანი არ იყოს. რაღაცები გადამეტებულად შეიძლება ყველამ ვთქვათ, მაგრამ სრული პასუხისმგებლობით შემიძლია ვთქვა, რომ დიდი ხანია, მისგან მტრის ხატს ძერწავენ. _ ოპონენტებისგან ასევე ხშირად ისმის, რომ „რესპუბლიკურ პარტიას“ მოსახლეობისგან ორპროცენტიანი მხარდაჭერა აქვს... _ ამას ვინ ამბობს? აგერ, არჩევნები კარს მომდგარია და ვნახოთ, ვის რამდენი პროცენტი და მხარდაჭერა აქვს. როგორც იტყვიან, აღდგომა და ხვალეო, აქ მხოლოდ ამის თქმა შეიძლება. ამას რა საფუძველი აქვს, ვერანაირად ვერ მოგახსენებთ. თუ სტატისტიკას გადავხედავთ, ასეთი შემთხვევა არ ყოფილა, რომ „რესპუბლიკური პარტია“ დამარცხებულა და ასეთი მცირე რეიტინგი ჰქონია. ძალიან კარგი რეიტინგები გვქონია და სერიოზული წარმატებისთვისაც მიგვიღწევია. ვთქვათ, 2006 წლის თვითმმართველობის არჩევნები ავიღოთ, როდესაც „კონსერვატორებისს“ და „რესპუბლიკელების“ ორპარტიულმა ბლოკმა 14% ავიღეთ. იგივე 2008 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებშიც „რესპულიკურ პარტიას“ ძალიან მაღალი რეიტინგი ჰქონდა. თუმცა საპარლამენტო არჩევნებში ოპოზიციური გაერთიანებიდან გასვლამ შედეგებზე უარყოფითად იმოქმედა. 2009 წელს პარტია ალიანსის შემადგენლობაში ვიყავით, სამპარტიული ერთობა იყო და 20% ავიღეთ. ამიტომ ვერავითარ შემთხვევაში ვერ ვიტყვით, რომ „რესპუბლიკურ პარტიას“ დაბალი მხარდაჭერა აქვს. ერთია, რომ „რესპუბლიკური პარტია“ იშვიათად არის მარტო. ამჯერად ჩვენ მარტო გავდივართ საპარლამენტო არჩევნებზე. აგერ, ბატონო, ყველა შეაფასებს რამდენპროცენტიანი მხარდაჭერა გვაქვს. _ არჩევნებზე მარტო გასვლა საბოლოოდ გადაწყვეტილია? _ დიახ, ეს არ შეიცვლება. _ რა შედეგს იმედოვნებთ საპარლამენტო არჩევნებზე? _ ვფიქრობთ, რომ სოლიდურად წარმოდგენილი ვიქნებით. კონკრეტულ ციფრს ვერ დაგისახელებთ. _ „ოცნებისა“ და „ნაცმოძრაობის“ შანსებს როგორ განიხილავთ? _ ორივე რომ პარლამენტში იქნება, ამაში ეჭვი არ მეპარება. „ნაციონალურ მოძრაობას“ საკმაოდ მყარი ამომრჩეველი ჰყავს. რაც 2014 წელს ჰყავდა, ეჭვი მეპარება, რომ დღეს ამაზე ნაკლები ჰყავდეს. რასაც ვუყურებთ, „ოცნებას“, პრინციპში, მხარდამჭერთა განუხრელი კლება აქვს. თუ პროცესი ასეთი ტემპით გაგრძელდა, ვფიქრობ, რომ შეიძლება „ნაციონალურ მოძრაობასაც“ გადაასწროს მხარდამჭერთა კლებით. მაგრამ პროცესი აშკარაა. მაინც მგონია, რომ „ოცნება“ შეინარჩუნებს „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ გარკვეულ უპირატესობას. ამ ორის გარდა ბევრ პარტიას აქვს შანსი. ვფიქრობ, მრავალპარტიული პარლამენტი იქნება, დაახლოებით 5-7 პარტიაც კი იქნება წარმოდგენილი. გააჩნია, ამ თავისთავად ჭრელ პოლიტიკურ სპექტრში ვინ როგორ გამოიჩენს თავს. აგერ, არჩევნები კარს მომდგარია და გამოჩნდება, ვინ სწორად მოიქცევა, ვინ _ არასწორად და ვის ექნება გამართული საარჩევნო კამპანია.  

                                                                                                    გელა მამულაშვილი