აბაშიძე-კარასინის პრაღის ბოლო შეხვედრა რუსული მხარის მორიგი თავხედური განცხადებებით აღინიშნა. კრემლის პოლიტიკის „სიმბოლო“ კარასინი საქართველოს თავდაცვის მინისტრის „არამეგობრული“ განცხადებებით შეშფოთებულია და ამიტომ მომავალ საპარლამენტო არჩევნებს გულისყურით დააკვირდება. პრეზიდენტი მარგველაშვილი ამაზე ზურაბ აბაშიძის რეაქციით უკმაყოფილოა და აცხადებს, რომ მისი წარმომადგენელი კარასინს ადეკვატურ პასუხს გასცემდა. რუსეთის საგარეო საქმეთა სამინისტრო კარასინი-აბაშიძის შეხვედრის შესახებ განცხადებასაც ავრცელებს. როგორც მასშია აღნიშნული, რუსეთსა და საქართველოს შორის დიალოგი იმ სფეროებში გაგრძელდა, სადაც პროგრესის მიღწევა შესაძლებელია. „განსაკუთრებით აღინიშნა, რომ ორმხრივი ვაჭრობის მოცულობა, მიუხედავად 2015 წელს დაღმასვლისა, კვლავ ზრდის ტენდენციას გვიჩვენებს. რუსეთი საქართველოსთვის რიგით მეორე ყველაზე მსხვილი სავაჭრო პარტნიორია. ამავე დროს აღინიშნა, რომ საქართველოს ოფიციალური წარმომადგენლების მხრიდან ბოლო პერიოდში გახშირებული არამეგობრული განცხადებები ეწინააღმდეგება კონსტრუქციული ურთიერთობის გაზრდილ ტენდენციას. დადებითი შეფასება მიეცა რუსული მხარის მიერ 2015 წლის ბოლოსთვის საქართველოს მოქალაქეებისთვის სავიზო რეჟიმის ლიბერალიზაციისკენ მიმართულ ზომებს“, _ ნათქვამია განცხადებაში. ამ ფონზე, ჟენევისა და პრაღის მოლაპარაკებების გარდა, გრიგორი კარასინი ოკუპირებული ე. წ. სამხრეთ ოსეთის სასაზღვრო საკითხების განხილვებშიც რუსეთის ოფიციალური წარმომადგენელი იქნება. ექსპერტთა ნაწილი ქართული მხარის მოსკოვთან უფრო მჭიდრო დიალოგის აუცილებლობაზე საუბრობს. თუმცა ათწლეულების განმავლობაში რა შედეგებითაც მთავრდებოდა ხოლმე მსგავსი მოლაპარაკებები, ესეც ყველასთვის თვალნათელია.   მიმდინარე პროცესებზე, „ქრონიკა+“ პოლიტოლოგ სოსო ცინცაძეს ესაუბრება: _ აბაშიძე-კარასინის შეხვედრის შინაარსზე ძალიან ძუნწი ცნობებია და სრული ინფორმაცია არ გვაქვს. შემიძლია ვისაუბრო თვითონ კარასინის განცხადებებსა და დამოკიდებულებაზე. ელემენტარულად, ეს არის სუფთა რუსულ, ტლანქ დიპლომატიურ სტილში გამოვლენილი აუცილებელი ნაბიჯები. აი, რას ვგულისხმობ: ევროპელი დიპლომატი ამ ყველაფერს სხვანაირად იტყოდა, განსხვავებულად გამოხატავდა თავის უკმაყოფილებას, მაგრამ ეს უკმაყოფილება ნებისმიერ შემთხვევაში რეალური იქნებოდა. მეორე მხრივ, მალე ოთხი წელი სრულდება, რაც ჩვენი ქვეყნის სათავეში ახალი ხელისუფლება მოვიდა. დარეგულირების პროცესი კუს ნაბიჯებით მიდის წინ და, ძირითადად, ერთი ადგილის ტკეპნას ვხედავთ. ეს არის რეალობა და რუსეთის ძირითადი უკმაყოფილებაც ეს გახლავთ. გარდა ამისა, „ქართული ოცნების“ სათავეში მოსვლიდანვე ითქვა, რომ ძველი კურსი არავითარ შემთხვევაში არ გაგრძელდებოდა. უპირველესად, რაზეა საუბარი? არაფრისმომცემი და რაც მთავარია, არაფრისშემცვლელი განცხადებები არ გაკეთდებოდა. თანაც მთავრობის წევრების მხრიდან მსგავს გამოსვლებზე კეთდებოდა აქცენტი. მაგალითად, კარასინს და ზოგადად რუსებს ჩვენი თავდაცვის მინისტრის მხრიდან ზომაგადასული კონფრონტაციული სტილი არ მოსწონთ. არც მე მომწონს, რადგან ეს დიპლომატია არ არის. არ შეიძლება, საგარეო პოლიტიკის, დიპლომატიის ინსტრუმენტად კონფრონტაცია ვაქციოთ. მთელ მსოფლიოს მოვუწოდოთ, რომ გაერთიანდით რუსეთის წინააღმდეგ და ა. შ. თანაც როდესაც იცი, რომ ეს შენი განცხადებები ჰაერში რჩება გამოკიდებული და ერთადერთი შედეგი არის მავთულხლართების გადმოწევა ასი, ორასი თუ სამასი მეტრით ჩვენს კიდევ უფრო შიდა ტერიტორიაზე. ელემენტარულად, რა სურს რუსეთს _ ერთხელ და სამუდამოდ გაერკვეს საქართველოს პოზიციაში. როგორც ჩანს, ქართულმა დიპლომატიამ ვერ დაარწმუნა, რომ ჩვენი პროდასავლური კურსი მას არანაირ საფრთხეს არ უქმნის. მაგრამ ამის დაჯერება შეხვედრებისა და ლაპარაკის გარეშე, უბრალოდ, შეუძლებელია. ამიტომ ასეთი ფატალური წრე შეიკრა. რუსეთს არ სჯერა ის, რომ საქართველოდან გამოწვევები არ ემუქრება. და ჩვენ კიდევ არაფერს ვაკეთებთ იმისთვის, რომ ამაში მოსკოვი დავარწმუნოთ. ეს კი მხოლოდ დიალოგით შეიძლება. რასაკვირველია, საქართველო შეიძლება იყოს ნატოს, თუ გნებავთ, ევროკავშირის წევრი, მაგრამ ნატოს წევრებია იგივე ბალტიის ქვეყნები. ახლა მოსკოვში საუბრობენ, რომ ესტონეთიდან, ლიტვა-ლატვიიდან საფრთხე ემუქრებათ? მოსკოვში ბალტიისპირეთი არ მოსწონთ მხოლოდ რუსული მოსახლეობის უფლებებზე აქცენტით და მსგავსი დემაგოგიის მოშველიებით. ბალტიის ყველა სახელმწიფოს აქვს დიალოგი რუსეთთან და ჩვენ ეს არ გვინდა. ამ დროს როგორ შეიძლება ურთიერთობის დარეგულირება, თუ არ დაელაპარაკები? _ მაინც, რა ტიპის მოლაპარაკება დააჯერებს რუსულ მხარეს თბილისის გულწრფელ ზრახვებში? _ ყოველ შემთხვევაში, დიპლომატია იმიტომ არსებობს, რომ მსგავსი წინააღმეგობები მოაგვაროს. ჯერ კიდევ ჩვენს წელთაღრიცხვამდე სახელმწიფოებმა დიპლომატიის გამოყენება იმიტომ დაიწყეს, რომ დაინახეს _ რაღაც დაპირისპირებები, წინააღმდეგობები ომითა და იარაღით არ წყდებოდა. დიპლომატია ტალეირანისა და რიშელიეს დროს კი არ დაწყებულა, მას გაცილებით ძველი ისტორია აქვს. ამიტომ აქ უფრო დალაპარაკების აუცილებლობაზეა საუბარი. და რაზე და როგორ ვისაუბროთ, ეს უკვე მეორე საკითხია. გაუგებარია პრინციპად იმის მოყვანა, რომ ჩვენ რუსეთთან არაფერი გვაქვს სალაპარაკო. როგორ შეიძლება, შენ არაფერი გქონდეს სასაუბრო 130-მილიონიან ქვეყანასთან, რომელსაც შენი ტერიტორიების 20% ოკუპირებული აქვს? როგორ შეიძლება ასე გარღვევის მოხდენა? ამიტომ აქ ორი გამოსავალია _ ერთი: იმის თავი გქონდეს, ისეთი მოკავშირეები გყავდეს, რომლებიც მზად არიან, ომის საშუალებით, იარაღით ხელში დაგეხმარონ შენი ტერიტორიის დაბრუნებაში; ან კიდევ დიპლომატიური გზით მაინც დაგიდგნენ გვერდში.  ახლა ის, რომ დიპლომატიური გზით ვერავინ გვეხმარება, ეს ცხადზე უცხადესია. რამდენი დრო გავიდა 2008 წლის ომიდან? რომ აღარაფერი ვთქვათ ამ ტერიტორიების რეალური დაკარგვის მომენტიდან? მალე 25 წელი გადის ამ პროცესებიდან. ბოლო ომის შემდეგ კი 8 წელი სრულდება და სად არის რეალური დახმარება? ეუთოს, ევროკავშირისა და სხვების დახმარებით ერთი მეტრით მაინც იქით გადაიწია ე. წ. საზღვარი? პირიქით, ლამის, ყოველდღე აქეთ გადმოდის. რას აკეთებენ ევროკავშირის დამკვირვებლები? ახლა არიან კონფლიქტის ზონაში, მაგრამ მათ ანგარიშებს რომ ვკითხულობ, წინასწარ ვიცი, იქ რაც იქნება. აი, ეს მოხდა, ადგილზე რუსებმა და ოსებმა საზღვარი გადმოსწიეს და ამით მორჩა. არავითარი რეკომენდაცია, თუ რა უნდა გაკეთდეს ამის შესაჩერებლად, საწინააღმდეგოდ... მიდის ეს ანგარიშები ბრიუსელში, იქ თაროზე იდება და მერე მტვერი ედება. აი, ეს არის საბოლოო შედეგი. სცდებიან, თუ ჩვენს მინისტრებს ჰგონიათ, რომ მოგზაურობებით შედეგი ექნებათ. ხრუშჩოვს გაუსწრეს თავიანთი მოგზაურობებით. თუ ამ მოგზაურობით თავდაცვის მინისტრი შეძლებს, მთელი ევროპა აამხედროს რუსეთის წინააღმდეგ, იარაღით ხელში გამოიყვანოს, მაშინ კარგად ყოფილა ჩვენი საქმე და ეს არის. _ მაგრამ თვითონ კარასინის მხრიდან რამდენად დიპლომატიურია მინიშნება მომავალი საპარლამენტო არჩევნების შედეგებზე, რომ ისინი აკვირდებიან აღნიშნულ პროცესს და ა.შ.? _ ჩვენ ერთ რამეში უნდა შევთანხმდეთ, რომ საქმე არ გვაქვს ევროპულ დიპლომატიასთან, სადაც ყველა სიტყვა დახვეწილი, ცივილიზებულია, ყველა წინადადება დავარცხნილია. რეალურად, ეს არის რუსული დიპლომატია. შეხედეთ კარასინს სახეზე და ადვილად მიხვდებით, როგორ და რანაირად არის განწყობილი, მაგრამ საქმე ის არის, რომ ჩვენ ვალდებული, იძულებული ვართ, ველაპარაკოთ ისეთ მეზობელს, რომელიც გვყავს. ჩვენ ამ მეზობელს ვერ შევცვლით. იცით, რა, ჩვენ ღმერთმა ცუდი მეზობელი გვარგუნა და მასთან არაფერზე არ უნდა ვილაპარაკოთო, ეს უკვე დიპლომატია არ არის. მაშინ ქართულმა დიპლომატიამ ეს რუსული ვექტორი უნდა გააუქმოს, როგორც ეს მთელი ცხრა წელიწადი იყო. გავაუქმოთ და დროდადრო ლილიპუტინები და მისთანები ვიძახოთ. კი ბატონო, ისინი კი თავიანთი მავთულხლართებით მალე გორამდე ჩამოვლენ. წელიწადი, თვე არ გავა, ახალ-ახალი პროვოკაციები არ მოგვიწყონ. ვაშლის ბაღები გაჩეხეს, შარშან იყო, როცა ხალხი სახლებს ანგრევდა და სამშენებლო ბლოკები მაინც გამოვიტანოთო. ჩაიარა ამ ამბავმა. კი, პრესამ ერთი-უშველებელი ატეხა, პოლიტიკური განცხადებები გაკეთდა და ეს ერთი თვის შემდეგ აღარავის ახსოვდა, გარდა იმ უბედური ხალხისა, ვისაც სახლის დაშლა მოუწია, ვისაც ვაშლის ბაღებს უჩეხენ და ვინც ფიჩხის ასაკრეფადაც კი ვერ გადადის ე. წ საზღვრის იქითკენ. მათ გარდა ვის ახსოვს დღეს აღნიშნული გასაჭირი? ამიტომ დღეს გარანტიებს შვეიცარიის ბანკებიც აღარ იძლევიან. ეს რა დიპლომატიაა _ აი, ჯერ დაგვიბრუნოს ტერიტორიები და მერე ვილაპარაკებთო?! ეს ილფისა და პეტროვის „უტრომ დენგი, ვეჩერომ სტულიაა“, თუ რა არის, რა ლოგიკაა? დიახ, კარასინის განცხადება საერთოდ არ იყო ცივილიზებული დიპლომატიის სტილში გაკეთებული, მაგრამ, მეორე მხრივ, გარკვეული პოლიტიკური ძალები წინასაარჩევნო პროცესს რუსეთთან ურთიერთობის კიდევ უფრო გაუარესებით იწყებენ. როდესაც ოფიციალურად გაცხადებული გაქვს, რომ ეს ურთიერთობა უნდა დაარეგულირო, რაღაც ეს განცხადებები არსებულ რეალობასთან შეჯერებული არ არის. ამაზე თქვა კარასინმა მათთვის ჩვეულ სტილში. არ ვიცი, ზურაბ აბაშიძესთან შეხვედრა კონკრეტულად რით დამთავრდა. ჩვენ ამას ვერასოდეს ვიგებთ. ისიც არის, რომ არ შეიძლება, აბაშიძე-კარასინის შეხვედრა კიდევ ერთ ჟენევად ვაქციოთ, სადაც ვთქვათ, ერთმა მხარემაც იცის და მეორემაც, რომ არაფერი გამოვა იმ შეხვედრიდან, მაგრამ ეს აწყობთ ამის ორგანიზატორებს, იმიტომ, რომ იქნება კომუფლიაჟი, რომ მიმდინარეობს მოლაპარაკება. აქ ხომ საუბარი არ არის დსთ-ში დაბრუნებაზე, თუ ევრაზიის კავშირში შესვლაზე. თუ გნებავთ, დიპლომატიური ურთიერთობების აღდგენაზე. აქ ელემენტარულად საუბარია იმაზე, რომ გქონდეს ნორმალური მეზობლური ურთიერთობა.  მეზობლებს ხანდახან ერთმანეთი არ უყვართ, მაგრამ დილით რომ შეხვდები, გამარჯობა მაინც უნდა უთხრა. ამაზეა აქცენტი, როცა ურთიერთობის დარეგულირებაზეა საუბარი. _ განცხადებების გარდა, პუტინმა კარასინი სამხრეთელ ოსებთან მოლაპარაკებებში პირად წარმომადგენლად დანიშნა, მათთან „მოკავშირეობა“ ცხადდება, აფხაზებისთვის რუსეთის მოქალაქეობა გამარტივებული წესით გაიცემა, ენგურზე გადასასვლელი პუნქტები იხურება და ა.შ. საით მიდის პროცესები? _ ეს ყველაფერი პეტრე დიდიდან წამოსული რუსული დიპლომატიის ე. წ. რეაგირებაა. რამდენადაც უარს ვიტყვით დიალოგზე, ასეთი ნაბიჯები უფრო გაძლიერდება. ვიცით პუტინის ამბიციური თავმოყვარეობის შესახებ. ახლა პუტინი ფიქრობს, რომ მისთვის შეურაცხმყოფელი იყო ეს ყველაფერი. მან მოლაპარაკებაზე მიგიპატიჟა და ამაზე უარი უთხარი. დაახლოებით ისეა, შენ რომ სახლში რაღაც ღონისძიება გქონდეს, ვინმე სტუმრად დაპატიჟო და მან თქვას არა, მასთან სახლში სტუმრად არ მივალო. შენ ხომ განაწყენდები? ამიტომ ჩვენს ნებისმიერ უარს, ე. წ. არამეგობრულ განცხადებებს მსგავსი შედეგები მოჰყვება. ეს შედეგები, რასაკვირველია, უსასრულო იქნება. თუმცა სამხედრო აგრესია, ჯარის გამოყენება, ომი არ იქნება, მაგრამ იქნება იგივე მოქალაქეობის გამარტივება, ტერიტორიების აქეთ გადმოწევა და, საბოლოო ჯამში, სულ უფრო და უფრო გართულდება ჩვენი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა. ეს ხელს არ უწყობს აღდგენის პროცესს. პოლიტიკა შედეგებით ისაზღვრება და არა პოლიტიკოსების განცხადებებით, რომ ჩვენ ძმები ვართ, აფხაზ და ოს ძმებს აუცილებლად შემოვირიგებთ და ისინი აუცილებლად მოვლენ და გაშლილი ხელებით ჩაგვეხუტებიან. ჯერჯერობით ისინი ჩვენ გვშორდებიან. როდის დაგვიახლოვდებიან, ეს უკვე აღარ ვიცი. და აქედან რაც უფრო მოსკოვის მიმართ კონფრონტაციული კურსი იქნება, რუსეთი ამას ჩვეულებრივ სტილში უპასუხებს. როგორც, ვთქვათ, იგივე პეტრე დიდი პასუხობდა შვედებს, ევროპელებს, შემდეგ ამასვე აკეთებდა ნიკოლოზი, სტალინი, კომუნისტები... იგივე სტილში გაგრძელდება ეს პროცესი. თუ ჩვენ ეს სტილი გვაწყობს, კი ბატონო, იყოს. მე რიგითი მოქალაქე ვარ და არაფერს მეკითხებიან, მაგრამ ცუდი ის არის, რომ ზოგ პოლიტიკოსს ურჩევნია ასეთი კონფრონტაციული სტილი, რომელიც აქ ზოგიერთი „ურაპატრიოტის“ ხმას უზრუნველყოფს, არჩევნებში მათგან ხმებს იღებს. მაგრამ ქვეყანა შაგრენის ტყავივით მცირდება. ვინმემ დაითვალა რამდენით გადმოიწია ე. წ. საზღვარი 2008 წლის ომის შემდეგ? ვინმემ ეს გააკეთა? _ არა, ეს მონაცემები რეალურად არ არსებობს! მაგრამ ამ მონაცემებს რუსეთთან ურთიერთობის დარეგულირების მოწინააღმდეგენი შეგნებულად მალავენ, რადგან ამაზეა აგებული მათი პოლიტიკა. ოღონდ ისინი პარლამენტში იყვნენ, პოლიტიკურ ძალას წარმოადგენდნენ და სხვა დანარჩენი ფეხებზე ჰკიდიათ. ამით ისინი, ნებსით თუ უნებლიეთ, ოკუპანტის პოლიტიკას ხელს უწყობენ. ამ ფონზე კი ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის პერსპექტივები მცირდება.  

                                                                                                      გელა მამულაშვილი