გიგა გელხვიიძე

პოლიტიკური პროცესებიდან გამომდინარე, საქართველოში დაძაბულობის ფონი სულ უფრო მარტულობს, _ კვლავ აკავებენ ქუჩაში პროტესტის გამოსახატად გამოსულ ადამიანებს და სულ უფრო და უფრო ზღუდავენ გამოხატვის თავისუფლებას რეპრესიული კანონებით.

ბოლო პერიოდში აქტიური განხილვის საგანი გახდა „საზოგადოებრივი მაუწყებელი“, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ბორდმა გადაწყვიტა, არხის თანამშრომლები, რომლებიც არ იზიარებენ მის სარედაქციო პოლიტიკას, პროკურატურის დაინტერესების საკითხი უნდა გახდნენ.

ამ და სხვა თემების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება მომღერალი ირმა სოხაძე, რომელიც წლების მანძილზე „ქართული ოცნების“ აქტიური და ღია მხარდამჭერი იყო, თუმცა ბოლო პროცესების ფონზე ის ასევე ღიად საუბრობს იმ პრობლემებზე, რომლებამდეც ქვეყანა სწორედ „ოცნების“ პოლიტიკით მივიდა:

_ ქალბატონო ირმა, თქვენ საკმაოდ აქტიურად იყავით და ხართ ჩართული საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, ხშირად შეგიფასებიათ საქართველოში მიმდინარე ესა თუ ის პროცესი. რა ხდება დღეს? რა ეტაპზეა ჩვენი ქვეყანა?

_ მე არ ვარ ექსპერტი, ვარ მოქალაქე, რომელსაც ძალიან შესტკივა გული თავის სამშობლოზე და გარკვეულწილად პრობლემა არის ეს, რომ ყველა დებს ამაზე თავს... მაგრამ რაღაც ძალიან მკაფიოდ ორად გაიყო საზოგადოება და კარდინალურად სხვადასხვა ადგილზე ვხედავთ საქართველოს კეთილდღეობას. მინდა, რომ ყველაფერს თავისი სახელი დაერქვას და ვინც ამას ხედავს სხვანაირად, გვითხრან, ვერბალურად ახსნან, სად არის საქართველო და რა უნდათ, თორემ მე რასაც ვხედავ და რაზედაც გული მტკივა, ეს არ არის ძნელი დასანახი. ისიც ვერ გავიგე, არ გვინდა ამ ევროპაში? ცუდია ეს ევროპა? თუ მაინც გვინდა და ღირსებით მივდივართ? იმდენი გაუგებრობაა ამ პოსტულატებში, რომ პირადად დაბნეული ვარ.

იმ საბჭოთა ბავშვობის მერე და უკვე შემდგომ ზრდასრულობაშიც, ჩემი ცხოვრება დაემთხვა ძალიან მშვიდ და წყნარ პერიოდებს საბჭოთა კავშირში, როდესაც ჯერ იყო „პერესტროიკა“, „ზასტოი“ და შემდეგ სიმშვიდე, ასე თუ ისე. არავინ არავის არ იჭერდა, არ უკრძალავდა და თავისუფლებაც საკმაოდ იყო, ხელოვნებაში ძალიან ბევრი რამ იწერებოდა, კეთდებოდა, სიმღერებიდან დაწყებული, სპექტაკლებით დამთავრებული, სწორედ იმიტომ, რომ ამისთვის იყო ძალიან კარგი ნიადაგი და არავინ ამისთვის არ დაგიჭერდა და არ დაგხვრეტდა, თორემ 37 წელს ამბობდნენ, უბედურებები ხდებოდაო, ეს მე ბებიისგან ვიცი.

აი, დასმენების ინსტიტუტი და ეს რაღაცები, რისიც ძალიან ცუდი და ტრავმული გამოცდილება გვაქვს იმ თაობებსაც, ვინც ამას არ მოვსწრებივართ, წარმოდგენაც კი არ შეიძლება, რომ ეს წახალისებული იყოს ოდნავ მაინც და რაღაც რეპრესიებისკენ წავიდეს ჩვენი სამშობლო. რეალურად, ჩვენ დღეს ვართ იქ, სადაც ცუდად გავეჭედეთ, სანამ დაიწყებოდა გლობალური გადალაგება. ბევრად წინ შეიძლებოდა ვყოფილიყავით და რა მოხდა სინამდვილეში, არავინ ამას არ გვეუბნება. ახლა ვართ გლობალური გადალაგების პერიოდში, მაგრამ ჩვენი ქვეყანა უფრო ადრე გაჩერდა და ვისურვებდი, რომ ეს არ მომხდარიყო 28 ნოემბერს, რომ გააჩერეს მოლაპარაკება ევროკავშირთან და მოვხსენით დღის წესრიგიდან.

რატომ მოვხსენით, თუ ისედაც გლობალური გადალაგება დაიწყებოდა, თუ ისედაც ევროკავშირის „დღეები დათვლილია“, თუ ისედაც ინგრევა, ჩვენგან უნდა დაიწყოს მაინცდამაინც დანგრევა ევროკავშირის? გვეცლია და თავისით დალაგდებოდა ეს ყველაფერი, რა საჭირო იყო ამდენი ადამიანის განაწყენება, ამდენი გულანთებული ახალგაზრდის, რომელსაც ის ტრავმული მახსოვრობაც არ აქვს, რაზედაც მე ვილაპარაკე. თავისუფლებაში დაბადებული ბავშვები, დღეს რომ 20 წლის არიან, აი იმათი „გაგიჟება“ და ქუჩაში გამოყვანა ამდენი ახალგაზრდის რა საჭირო იყო და რაც მთავარია, მერე რა საჭირო იყო მათ მიმართ ასეთი არაჰუმანური მოპყრობა ხელისუფლების მხრიდან, რბილად რომ ვთქვა? შენი მოსახლეობის ნახევარი, კი ბატონო, ნახევარზე ნაკლები, მაგრამ 2/3 მაინც ხომ არის, რომელსაც არ მოსწონს ის, რომ ჩვენ აღარ მივდივართ ევროპისკენ თავდაჯერებული ნაბიჯებით, აი, ამ ორი მესამედის ასე მტრად გამოცხადება რა საჭირო იყო? უსამშობლოები, რადიკალები, ნაცები, ეს არ ეკადრებათ _ ამ ბავშვებს, რომ უწოდებს ხელისუფლება ნაცებს, ეს აბსურდი და ოქსიმორონია, რადგანაც არ შეიძლება, ნაცი იყოს 20 წლის ბავშვი, ფიზიკურად ვერ იქნება და ძალიან დიდი შეცდომაა და საერთოდ ერთ ქვაბში მოხარშო შენი, თუნდაც არასასურველი  ადამიანები (რატომ უნდა იყოს არასასურველი, თუ ერთი მიზანი გვაქვს, ესეც გაუგებარია), ამდენი შეურაცხყოფა მიაყენო, დაიჭირო, ცემო და არ დაამთავრო ეს ამბები, მე არ ვიცი...

კი ბატონო, გამოსაძიებელი გამოიძიე, ჯერ ერთი, 13 წლის წინ შეიძლებოდა ამის დაწყება. თუ ასეთი დანაშაულები იყო და იცოდნენ, ჩუმად რატომ იყვნენ და თუ არ იცოდნენ, რატომ არ იცოდნენ და თუ ახლა გაიგეს, რაში წერია ეგ? ამავდროულად, „ანწუხელიძე უკვდავიას“ გამო ბავშვი დააპატიმრო, რაში წერია ეს?! თუ ანწუხელიძე უკვდავი არ არის, მაშინ რაზე ვლაპარაკობთ საქართველოში?! ამ ბავშვებს მინდა მოვეფერო, გარდა იმისა, რომ ისინი ნაცები არ შეიძლება იყვნენ, ისინი არიან ყველაზე კარგი თაობა, რაც კი მე გამიგია, წამიკითხავს, მინახავს და მოვსწრებივარ. ასეთი პატრიოტები, თავის ქვეყანაზე უპირობოდ შეყვარებულები იშვიათია. ამათზე ვინც იტყვის, რომ ესენი ნაყიდი, მოსყიდული და გაბრუებულები არიან, ის თვითონ ვერ აზროვნებს. ვარ უსაზღვროდ გახარებული, მიხარია, რომ ასეთი ბავშვები მოდიან და საერთოდ, მომავალზე არ შეიძლება უარი ითქვას, წარსული მომავალს ვერ ერევა. რაღაც პერიოდი თუ მოერევა, ეს არის ყველაზე უბედური პერიოდი ქვეყნის ისტორიაში და ესეც ყველამ გაითვალისწინოს, ახალგაზრდობა არის ჩვენი ქვეყნის მომავალი, ამიტომ დავუჯეროთ და ისე ვიცხოვროთ, რომ შვილებს ჩვენი არ შერცხვეთ, ეს არის ჩემი მოწოდება.

ხელისუფლებას, რომელსაც სულ ცოტა ხნის წინ კიდევ საცრად გულწრფელად მხარს ვუჭერდი, მე მგონი, არ ეკადრება ასეთი დამოკიდებულება თავისი მოსახლეობის მიმართ, ეს არ აძლევს მას არაფერ კარგს, სიმპათიას არ იწვევს საზოგადოებაში. თუ მათ ყველაფერი იცოდნენ და ეს ყველაფერი თავისთავად მოხდებოდა და არვინ ჩვენ არ გვეკითხება, თუ რუსეთი, ჩინეთი, ამერიკა და რამდენიმე ზესახელმწიფო იყოფს სამყაროს, ჩვენ ვინ გვეკითხება, სად ვიქნებით, სარკასტულად ვამბობ ამას, თუმცა გარკვეული გაგებით ასეა. რატომ ვასწრებთ მოვლენებს. რატომ გავრბივართ მატარებლის წინ? ვაცადოთ, დალაგდეს ქვეყანა, დალაგდეს მსოფლიო.

ძალიან გამიკვირდა, როდესაც ტრამპმა თქვა პუტინზე, „კარგი ბიჭია“ _ ჩვენ რტომ გაგვიხარდა ეს? ჩვენი მოსახლეობის ნაწილს? ეს კიდევ უფრო საოცარია, მე ხომ არაფერი გამომეპარა? იქნებ, არ არის ოკუპანტი პუტინი და რუსეთი და 20% სხვამ წაიღო და მათ არა. ჩვენი ოკუპანტის „გაპრავება“ თუ გამართლება სხვისგან, ძლიერი სახელმწიფოს, ძლიერი პრეზიდენტის მიერ, რატომ უნდა გაგიხარდეს, ვინც არ უნდა ვიყოთ, ვისი მომხრეც არ უნდა ვიყოთ, თუ მართლა რუსეთი არ გვინდა და არ მოგვწონს ეს პუტინი, ეს ხომ ძალიან თვალნათელია და დამაეჭვებელი სულ ცოტა.

_ ამ პოლიტიკურ პროცესებში მოექცა კულტურული ცხოვრებაც. დღეს ვეღარ ვხედავთ კულტურას, რომელიც ძალიან დიდ როლს უნდა ასრულებდეს საზოგადოების ფორმირებაში _ რა ხდება ამ მხრივ? რა სჭირს სახელოვნებო სფეროს?

_ მე პირადად ვერ დაგეთანხმებით, რომ კულტურა ასეთ დროს აქტიური უნდა იყოს და უფრო მეტად ზემოქმედებდეს მასებზე. „როცა ქვემეხები ქუხს, მუსიკა დადუმებულია“, რატომ? იმიტომ, რომ ის ახშობს ყველაფერს. ჩვენ კი ვამბობთ, რომ აბა, ომი გინდა? მაგრამ ეს არ არის მთლად მშვიდობა, რაც ხდება. არ არის მშვიდობა, 50 კი არა, ერთი ადამიანი როდესაც არის გაუგებარი მიზეზით, ყოველგვარი სამხილის გარეშე, დაუსაბუთებელი ბრალდებების გარეშე ციხეში, რომ არიან სამი და ოთხი თვეა, დედები თვალცრემლიანი ელოდებიან... 78-ე მუხლის დასაცავად, მე მგონი, ჩვენი და არა სხვა ქვეყნის კონსტიტუციის, გამოვიდა ეს ხალხი ქუჩაში და ქვეყანა, სახელმწიფო ხელისუფალი, რომელსაც ვითომ იგივე უნდა და თუ მართლა იგივე უნდა და ევროპა უნდა, ასე უნდა მოექცეს თავის მოსახლეობას? თუ რაღაც კომუნიკაცია არ არის და გაუგებრობაა, დაელაპარაკე მათ, შენი მოსახლეობა არ არის? მტრის შემოსევაა და ინტერვენციაა? ვინც ქუჩაში იდგა, არ ვიყავით ქართველები, მოსახლეობა? მე არ მგონია, რომ ამ ყველაფერს ხელოვნება დაალაგებს და მუსიკას თუნდაც ეს შეუძლია. პირიქით, ისე მიმძიმს ჩემი თანამოკალმეები და კოლეგები კონცერტებს რომ მართავენ ახლა და რაღაც სიმღერებს აქვეყნებენ, არც ვუსმენ, ვერც ვინტერესდები, რადგანაც არ არის ახლა ამის დრო. არ მგონია, რომ ახლა სიყვარულზე, გულებზე და ჭიამაიებზე სიმღერების წერის დრო იყოს იმიტომ, რომ ჩვენი ქვეყანა ახლა კრიზისშია. ვისაც უნდა ნუ დაინახავს, ბატონო, მაგრამ ვინც ვხედავთ, გვაცალეთ, რადგანაც ეს არის ჭეშმარიტება.

რა თქმა უნდა, სიმღერა ახლა მაღიზიანებს, მაგრამ ერთადერთი, რასაც მივესალმები, ეს არის ქართული თეატრი, რომელიც ასრულებს თავის ერთ-ერთ უმთავრეს, ტრიბუნის ფუნქციას. მან ეს ძალიან კარგად შეითავსა და აკეთებს იმას, რომ არა მხოლოდ თბილისი, არამედ მთელი საქართველო გამოაცოცხლოს, გამოაფხიზლოს და ძალიან საინტერესო ენით უთხრას ის გულისტკივილი და სათქმელი, რომელიც გვაქვს ადამიანებს. მართლაც გვაქვს ის შიში, რომ არასწორად ხდება რაღაც. დიდი მადლობა ქართულ თეატრს, პირველ რიგში, თავისუფალ თეატრს და დოის.

ჯერ მარტო საზოგადოება რას ჰგავს, როგორ ვეღარ იტანს ერთმანეთს, სამკვდრო-სასიცოცხლოდ გადაეკიდნენ ერთმანეთს.

_ მინდოდა, ეს შეკითხვა მოგვიანებით დამესვა, მაგრამ რადგანაც საუბარს მოჰყვა ეს დამოკიდებულებები ადამიანებს შორის გკითხავთ, _ როდესაც ეს ყველაფერი დასრულდება, როგორ უნდა გავაგრძელოთ ცხოვრება იმ რეალობიდან გამომდინარე, რომ ადამიანები სრულიად დაცლილები არიან ემპათიისგან ერთმანეთის მიმართ?

_ რომელ ემპათიაზე ვსაუბრობთ? ეს კითხვა მე, სხვათა შორის, მგონი, ჯერ კიდევ ზაფხულში დავსვი. როგორ ვაპირებთ ცხოვრებას? ევროკავშირის ერთ-ერთი თხოვნა, ჩვენ რომ თითის ქნევად ჩავთვალეთ გარკვეულმა ნაწილმა, ეს თითის ქნევა კი არ იყო, ეს იყო ჩვენივე სასიკეთო რეაქციები, რომ სასამართლო სასამართლოს დაამსგავსეთ, ეს პოლარიზაცია შეამცირეთ, რომ ადამიანები უფრო ლმობიერები და ემპათიურები გახდნენ ერთმანეთის მიმართო და ა. შ. რამდენი რამ არის შესასრულებელი, ოთხი წელი გაჩერება კი არა, დამატება უნდა, მე მგონი, რომ მოვასწროთ, თუ გვინდა მართლა ევროკავშირი და ამის ნაცვლად რა მოხდა? პოლარიზაცია კიდევ უფრო მაღალ, რაღაც წარმოუდგენელ ხარისხში ავიდა, თუ პირიქით, ფსკერს ქვემოთ ჩავიდა... აქედან გამომდინარე, ისევ დავუბრუნდები იმ საკითხს, რომ ხელოვნება უნდა დუღდეს და ხალხი თეატრებში უნდა დადიოდეს და კონცერტებზე ყოველდღე. რა კონცერტებიც იმართება, მე იქაც ვერ მივდივარ, არ მაქვს განწყობა და ხასიათი, რომ წავიდე კონცერტზე. შეიძლება, წავიდე დაბადების დღეზე უახლოეს მეგობართან, ერთმანეთს ჩავეხუტოთ და მოვეფეროთ, რადგანაც ეს ძალიან გვაკლია, ადამიანი უამისოდ ვერ არსებობს. მე ვერ წარმომიდგენია ადამიანი ემოციების გარეშე.

წელს ჩემი საიუბილეო წელია და იმედია, ნოემბრის ბოლომდე რაიმე გამოსწორება და გავაკეთებ დიდ კონცერტს.

_ არ შემიძლია არ გკითხოთ „საზოგადოებრივ მაუწყებელზე“, სადაც თქვენ საკმაოდ დიდი დროის განმავლობაში მოღვაწეობდით _ დღეს, რამდენად ასრულებს მაუწყებელი იმ მისიას, რომელიც მას აქვს დაკისრებული?

_ „საზოგადოებრივი მაუწყებელი“ დღეს ძალიან შორს არის თავისი ფუნქციისგან და მოვალეობის შესრულებისგან და თანდათან სულ უფრო შორდება თავის დანიშნულებას, რაც ძალიან სამწუხაროა.

მაუწყებლის მიმართ მაქვს მართლა ისეთი შეგრძნება, როგორც ძალიან ძვირფას ადამიანზე, რომელიც შენი ცხოვრებიდან წავიდა. ალბათ, არის ასეთი შემთხვევები. ბედნიერი ვარ მაგ მხრივ, რომ არცერთი მეგობარი არ დამიკარგავს, შეიძლება იყო რაღაც პერიოდი, რომ ვერ გაგვიგია ერთმანეთის, მაგრამ ვინც ძალიან მიყვარს, იმას ვერ ვიმეტებ დასაკარგად. „საზოგადოებრივ მაუწყებელში“ 25 წელი ვიმუშავე და მერე კიდევ წელიწად-ნახევარი ბორდში ვიყავი 2008-2009 წლებში. ორჯერ წავედი მე თვითონ, ერთხელ 2004-ში, რეორგანიზაცია რომ გამოცხადდა და მეორედ 2009-ში, როდესაც გული დავტოვე იქ, მაგრამ სხვანაირად არ შეიძლებოდა, რადგანაც საშინელებები ხდებოდა. დღევანდელ ხელისუფლებაზე რომ ვსაუბრობთ და რაღაც არ მოგვწონს, ეს უბედურება იცით, საიდან მოდის? რაღაცები გადმოიბარა იქიდან, იგივე სასამართლო გადმოიბარა, იგივე მურუსიძე მაშინაც იყო, ხარება მაშინაც იყო, ახლაც არის. რა, კარგები გახდნენ ახლა? ახლა „ქოცები“ არიან და მაშინ „ნაცები“ იყვნენ, თუ როგორ არის ეს ამბავი? აქედან გამომდინარე, მაშინ მართლა ძალიან მძიმე პერიოდი იყო და მე ვიყავი ოპოზიციის კვოტით საზმაუში 2008 წელს ბორდის თავმჯდომარის მოადგილე. ახლა რომ ვნახეთ რაღაც „ენკავედეს“ კრება, იმ ერთეულის წევრი ვიყავი. საშინელი წლები იყო, მაშინ ბევრი ისეთი რამ გადიოდა ეთერში, რომ სულ ვჩხუბობდი, ვკამათობდი, მაგრამ ისეთი რამ გვეთქვა თანამშრომლებზე, რომ ვინც არ გვემორჩილება, პროკურატურას გადავცემ და ეს ჩვენ კომპეტენციას სცდებაო, ასეთი რამ არ მაგონდება. ახლა ვიღაცამ „ნაცობა“ არ დამწამოს, რადგანაც „ნაცობა“ ჩემთვის არის წითელი ხაზი და აქვე ვიტყვი, ეს არსად მითქვამს და ვისარგებლებ თქვენი გაზეთით, რომ ამბობენ, ეს ოპოზიცია გაერთიანდეს, არ უნდა გაერთიანდეს, მე რომ მკითხო, „ნაციონალურ მოძრაობა“, როგორც ასეთი, რომ წასულიყო გარკვეული გაგებით და წლებით იატაკქვეშეთში, ბევრად უკეთესი იქნებოდა, ეს ძალიან წაადგებოდა ოპოზიციურ სპექტრს, უფრო მარტივად გამოვიდოდნენ პოლიტიკურ ავანსცენაზე. აღარ ერქმეოდა მთელ ოპოზიციას „ნაციონალების სატელიტები“ და გარდა ამისა, თვითონ ხომ ხვდება „ნაცმოძრაობა“, რომ ამდენი წელია, ასეთი წარმატებით თაობს ე. წ. ბუას როლს, ხომ? ორი საშიშროებაა მასაში, იმისთანებში, რომლითაც სულ აპელირებენ, რომ ომი დაიწყება, თუ რამე შეიცვლება და აბა, ისევ „ნაცი“ გინდათ? ეს ბმაშიც არის ერთმანეთთან და ეს ხომ აღარ იქნებოდა? შენ როდესაც ხარ მარადიული ბუა და გათამაშებს ამ როლს ხელისუფლება, ცოტა ხნით არ უნდა მისცე ეს კოზირი და მანიპულირების საშუალება შენს ოპონენტს. ძალიან ბევრი ადამიანი ვიცი, ვისაც შვილები ჰყავს დაფიცებული, რომ არამც თუ ნაციონალებს, არამედ გაერთიანებულ ოპოზიციასაც, სადაც „ნაციონალები“ იქნებიან, როგორც ერთი სუბიექტი, არ მისცემენ ხმას, არავითარ შემთხვევაში და ასეთია ჩემი მეგობრების უმრავლესობა. ასევე არის ჩემი ძალიან ბევრი ახლობელი და ნაცნობი, იმათი ნაცნობი და ეს არ არის პატარა სპექტრი. ამიტომ ოპოზიციის გაერთიანების ეს იდეა არ ვარგა, ეს მცირედი ლირიკული გადახვევა. ახლა კვლავ დავუბრუნდები დასმულ შეკითხვას და მარტივად მიხვდება მკითხველი, რატომ გადავუხვიე კითხვიდან. არ მახსენდება ასეთი რამ „ნაციონალების“ დროსაც კი, მიუხედავად ჩემი დამოკიდებულებისა მათ მიმართ, რომ ჩვენ საკუთარი თანამშრომელი გაგვეწიროს, იმიტომ, რომ რაღაც მისი საქციელი არ მოგვეწონა და პროკურატურისთვის გვეთხოვა ან რეკომენდაცია გაგვეწია მენეჯმენტისთვის, რომ გადაეცით მათი საქმე პროკურატურასო. ღმერთო ჩემო, მე თუ ამას მოვისმენდი და მოვესწრებოდი, ნამდვილად არ მეგონა. ძალიან ვნანობ და ვდარდობ, რომ ამას ვხედავ. დღეს რაც ხდება „საზოგადოებრივ მაუწყებელში“, საყვარელი ადამიანი რომ გიყვარს და რომ ხედავ, უბედურ დღეშია და ფუნქციას უცვლიან, საშინლად ეპყრობიან და ამას უყურებ, გეტირება, რადგანაც ვერანაირად ეხმარები, რადგან ბერკეტი არ გაგაჩნია. რეალურად კი არ არის ასე, ჩვენ უნდა გვქონდეს წესით ბერკეტი, რადგანაც ჩვენ ვაფინანსებთ მაუწყებელს. იგივე „საზოგადოებრივ მაუწყებელზე“ მაინც იფიქროს იქნებ პარლამენტმა, რადგანაც „საზოგადოებრივი მაუწყებელი“ არის პასუხისმგებელი მხოლოდ ხალხთან და პარლამენტთან და პარლამენტია მისი ზემდგომი და პასუხისმგებელი. აქედან გამომდინარე, იქნებ მოსთხოვოს პასუხი. თუ ოდნავ კრიტიკული აზრი წარმოთქვი, ისეთი მდგომარეობა ვარდება მენეჯმენტში, წამყვანებში, მეინსტრიმი ვინც არიან ბატონი ვასილ მაღლაფერიძის ხელმძღვანელობით, ე. ი. პირადი შეურაცხყოფა მიაყენე. შენ თუ თქვი, რომ არ ისმის სათანადოდ ხალხის ხმა და ეს არის ხალხის ტელევიზია და არა ვიღაცის კერძო ტელევიზია, ეს არის ჩვენი გადასახადებიდან დაფინანსებული და ყველას გვინდა საინტერესო თემები, ჩვენთვის საინტერესო ხალხი და არა შეზღუდული წრე. შავი სიებია „საზოგადოებრივ მაუწყებელზე“, ამაზე პასუხისმგებელი ვარ, რასაც ვამბობ. ვიცი, რომ ჰყავთ ძალიან დიდი რაოდენობა ადამიანების, რომლებსაც საერთოდ არ მიესვლება იქ და არ გაჭაჭანდება, ეს ნორმალურია? პირად შეურაცხყოფად იღებენ კრიტიკას, ეს არ შეიძლება!