ირინა მაკარიძე

ნაცვლად დემოკრატიული პრინციპების დაცვისა და ხალხის მოთხოვნების გათვალისწინებისა, „ქართული ოცნების“ პრემიერი ირაკლი კობახიძე უწყვეტი სამოქალაქო პროტესტის მონაწილეებს დასცინის, ხალხს იგნორირებას უკეთებს და აცხადებს, რომ მძიმე მდგომარეობაში მყოფ ოპოზიციას „ეს რიტუალივით აქვს“, _ ერთი საათით გადაკეტავენ რუსთაველს, შემდეგ იშლებიან, სანაცვლოდ ბიუჯეტში ჯარიმებს იხდიან, რისთვისაც მადლობაც კი ეკუთვნითო(!!!). 

ივანიშვილის რეჟიმის ცინიზმის, უწყვეტი პროტესტისა და ოპოზიციის გეგმების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება „ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის“ გენერალური მდივნის მოადგილე, ირაკლი ფავლენიშვილი:

_ ეს განცხადება არის ძალიან ამორალური და პოლიტიკურ სტანდარტებსაც რომ თავი დავანებოთ, მიუღებელი. მართალია, არალეგიტიმური მთავრობის პრემიერ-მინისტრი გახლავთ ირაკლი კობახიძე, მაგრამ როცა პრეტენზია გაქვს ადამიანს, რომ ხარ პრემიერ-მინისტრი და უმაღლესი თანამდებობის პირი, შენ არ ხარ მხოლოდ რაღაც კონკრეტული ჯგუფის ხელმძღვანელი. ადამიანი, რომელსაც პრეტენზია აქვს რომ იყოს უმაღლესი თანამდებობის პირია და პირდაპირ სიძულვილსა და ზიზღს ტირაჟირებს საზოგადოების გარკვეული ნაწილის მიმართ და საუბრობს მათ დასჯაზე, მათთვის ხარკის დაწესებაზე, ეს რა თქმა, უნდა მეტყველებს იმაზე, რომ ჩვენ ვცხოვროიბთ აბსოლუტურად უკანონო სახელმწიფოში. ოლიგარქიული მმართველობა ამას ნიშნავს, როცა ადამიანების მცირე ჯგუფს აქვს მიტაცებული სახელმწიფო, დანარჩენ ადამიანებს აღიქვამენ მტრებად. ეს, რა თქმა უნდა, არაფერ კავშირში არ არის დემოკრატიასთან, მათ შორის, პატრიოტიზმთან, რადგან შეუძლებელია საქართველოს მოქალაქეები ასე სძულდეს პატრიოტ ადამიანს. ასევე კარგად გამოჩნდა, რომ იმავე ტიპის ხარკს აკისრებენ საქართველოს მოქალაქეებს, როგორსაც დამპყრობლები აკისრებდნენ წინა საუკუნეებში, როდესაც შემოესეოდნენ ხოლმე ქვეყანას, აოხრებდნენ და ანადგურებდნენ. ვინც არ ემორჩილება მათ რეჟიმს, მათთვის სწორედ ასეთი, ახალი ტიპის გადასახადი შემოიტანეს.

_ უპრეცედენტოა, რომ პროტესტმა გაუძლო 100 დღეს და მეტს, მაგრამ ფაქტია, რომ მათაც გაუძლეს, რას იტყვით ამის შესახებ?

_ როდესაც ადამიანი ამ ქვეყნის ხელისუფლებაში იმყოფები და ხედავ  საქართველოს ისტორიაში მოსახლეობის უპრეცედენტო პროტესტს, ეს თავისთავად ნიშნავს და არის ერთ-ერთი ინდიკატორი შენი არალეგიტიმურობისა. ამ ქვეყანას, რომელსაც „მიტინგების სამშობლოსაც“ კი ეძახდნენ, მართლაც რაც არ გვაკლია, ეს არის საპროტესტო გამოსვლები და დემონსტრაციები, ასეთი ინტენსივობით, ყოველდღიურად გადაკეტილი რუსთაველი არ გვახსოვს, მით ნუმეტეს, არ გვახსოვს, რომ ამდენი ადამიანი გამოსულიყო ერთდროულად. არის მომენტები ხოლმე, როდესაც ასი ათასობით ადამიანი გამოსულა რუსთაველზე. ასე რომ, ერთი მხრივ, ეს არის არალეგიტიმურობის კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ინდიკაცია, რაც აძლიერებს რეჟიმის საერთაშორისო იზოლაციას, მით უმეტეს, პროცესი ვითარდება ძალიან ბუნებრივად, ხალხი, უბრალოდ, სახლში ვერ ჩერდება, ამიტომაც გამოდის რუსთაველის გამზირზე. შედეგი მაშინ იქნება აღქმადი, როდესაც ამ რეჟიმის დემონტაჟი მოხდება. ბუნებრივია, სანამ ეს შედეგი არ მიიღწევა, წარმატებულად ვერ ჩაითვლება ეს საპროტესტო მოძრაობა, თუმცა სუსტიაო, ვერ ვიტყვით. ძლიერი საპროტესტო მოძრაობაა, რაც წნეხს აძლიერებს რეჟიმზე. შედეგი როდესაც დადგება, მაშინ შეგვეძლება ვთქვათ, რომ პროცესი წარმატებით დასრულდა, თუმცა მანამდე უნდა ვთქვათ, რომ არის უპრეცედენტო საპროტესტო გამოსვლები.

_ ეს მოძრაობა სხვადასხვა ჯგუფისგან შედგება. რას იტყვით სტუდენტურ პროტესტსა და იმ მოვლენებზე, რაც თეატრალური უნივერსიტეტის სტუდენტებთან დაკავშირებით განვითარდა?

_ სხვათა შორის, როდესაც ვამბობთ, რომ უპრეცედენტოა პროტესტი, ასევე უნდა ითქვას ისიც, რომ უპრეცედენტოა რეჟიმის ბრუტალური რეაქციები. თუნდაც მიხეილ სააკაშვილის რეფორმებამდე, როდესაც ეს ქვეყანა იყო არშემდგარი სახელმწიფო, მაშინაც კი, შევარდნაძის კოუმპირებული რეჟიმის დროს, არ ხდებოდა ადამიანის უფლებების ისეთი დარღვევები, როგორიც ხდება ახლა, თუნდაც ის, რომ სტუდენტებს ასე მასობრივად შეუჩერეს სტატუსი. საზოგადოების რეაქციამ შედეგი გამოიღო და მათ მოუწიათ ამ გადაწყვეტილების უკან წაღება. არაფერი ამ ახალგაზრდებს არ დაუშავებიათ, გარდა იმისა, რომ არ არიან „ქოცები“. ზოგადად, თეატრალური საზოგადოება ძალიან აქტიურია ამ პროტესტში. წარმოიდგინეთ, სტუდენტს რომ აჯარიმებ 5 ათასი ლარით, რას იზამს ის მერე, ცოლს მოიყვანს, გენოფონდს გააძლიერებს? _ სამსახურში ხელფასს ვეღარ აიღებს, ქირას ვეღარ გადაიხდის, ფაქტობრივად, ადამიანებს ფინანსურად და კარიერულადაც კლავენ.

რაც შეეხება სტუდენტურ პროტესტს, შეიძლება ითქვას, არ არსებობს სერიოზული საპროტესტო მოძრაობა არა მხოლოდ საქართველოს ისტორიაში, მსოფლიოს ისტორიაში, სადაც სტუდენტები არ წარმოადგენენ მთავარ საინიციატივო ბირთვსა და ხერხემალს. ეს ბუნებრივი პრიცესია. გარდა ამისა, შეიძლება ითქვას, რომ სტუდენტები საქართველოში არიან ცივილიზაციურ დაპირისპირებაში რეჟიმთან. ერთი მხრივ, არსებობს ადამიანთა ჯგუფი, რომელსაც არ აქვს 21-ე საუკუნის, მათ შორის, თანამედროვე საქართველოს შესაბამისობაში მოსული შეხედულებები, მათი ცხოვრებისეული ხედვაა განსხვავებული, _ ნეპოტისტური, კორუფციული მოდელი მათთვის არის მისაღები, ჩვეულებრივი და ასეთი ცხოვრების სტილი „მოსულა“. ეს ჯგუფი უპირისპირდება ძალიან დიდ ნაწილს, დიდ ჯგუფს, რომლისთვისც ეს ნეპოტისტური და კორუფციული სტილი არის პრინციპულად მიუღებელი. მათი ცხოვრების წესსა და მენტალობაში ეს არ ჯდება, მათ შორის, მათ აქვთ ძალიან ბუნებრივი, ორგანული კავშირი დასავლურ კულტურასთან, არიან არათუ კავშირში მყოფები, არამედ დასავლური კულტურის, ცივილიზაციის წარმომადგენლები, არიან ევროპის ნაწილიც, ამიტომ ამბობენ ევროპელი პოლიტიკოსები, რომ „ლისაბონიდან თბილისამდეა ევროპა“, არა მხოლოდ გეოპოლიტიკური მოსაზრებების გამო. ამიტომაცაა, რომ სტუდენტები არიან ამ პროტესტში მოწინავეები, რადგან საქართველოში ახალგაზრდები კრიმინალს, ნეპოტიზმს, კორუფციას, რასაც ივანიშვილი და მისი ბანდა განასახიერებენ და რისი დანერგვაც სურთ, უბრალოდ, ვერ ეგუებიან.

_ სინდისის პატიმრების უმეტესობაც სწორედ არიან ახალგაზრდები, სტუდენტები, რას იტყვით ამის შესახებ?

_ ძალიან დიდი ადამიანური ტრაგედიების მომსწრენი ვართ, ასეულობით ახალგაზრდას გაუსწორედნენ ფიზიკურად, არაადამიანურად მოეპყრნენ, მათ შორის ათეულობით ახალგაზრდა, სტუდენტი არის სისხლის სამართლის წესით დაკავებული და წლობით ციხისთვის იმეტებენ, თუმცა, სამწუხაროდ, ქვეყნისთვის საბრძოლველად არის ხოლმე თავგანწირვის ასეთი მაგალითები საჭირო. წლები რომ გავა, ისინი იამაყებენ ამით. ახლაც ამაყობენ, ვიცი, ძალიან მედგრად და მხნედ არიან და საოცარ ძალას ჰმატებენ მთელ პროცესს. წარმოიდგინეთ, ათეულობით სტუდენტში ერთიც კი ვერ გატეხეს, იმდენად მაგრები არიან. წლების შემდეგ ეს პატრიოტი ხალხი იქნება ქართველობისთვის ბრძოლის ისტორიის მნიშვნელოვანი აქტორი. ჩვენ გვახსოვს საბჭოთა წარსული, ვიხსენებთ მერაბ კოსტავას და სხვა დისიდენტების პატიმრობას, გადასახლებას. რა თქმა უნდა, ასე იქნება გახსენებული ამ ადამიანების თავგანწირვა და ბრძოლა. დარწმუნებული ვარ, მათი პატიმრობა იქნება დროებითი და ეს ადამიანები გახდებიან ახალი სახელმწიფოს აღმშენებლები. ეს ახალგაზრდები იმდენად ლაღები და თავისუფლები არიან, „ოცნების“ პროპაგანდაც კი ვერ ახერხებს მათ „გაშავებას“.

_ თქვენი აზრით, რეჟიმმა დარბევისა და დაპატიმრებების შემდეგ „ფინანსური რეკეტის“ სტრატეგია რატომ აირჩია?

_ მათ შემოსავლების მხრივ ექმნებათ სერიოზული პრობლემები. როცა ლეგიტიმური არ ხარ, ეს გამოიხატება იმაში, რომ ქვეყანაში ეკონომიკაც, პოლიტიკაც, ყველაფერი უარესობისკენ მიდის. ერთი მიზეზი ესაა, ცდილობენ ამოიღონ მეტი ფული ქართველი ხალხისგან. მეორე _ ეს არის ჩვეულებრივი დიქტატორული რეჟიმი, რომელსაც ეზიზღება კრიტიკულად განწყობილი მოქალაქეები და ცდილობს მათ მოშთობას, დაჭერას, დაშინებას, განეიტრალებას. მათ არ აქვთ არანაირი სამართლებრივი და მორალური ბერკეტი, შეუძლიათ ადამიანები ციხეში ჩააგდონ წლობით, მათ შორის, შეუძლიათ ახალგაზრდები „ფინანსური სიკვდილისთვის“ გაწირონ. ჩვენ ვიცით, საქართველოში რა ხელფასებია და ამ სტუდენტებს რა შემოსავლებით უწევთ ცხოვრება. წარმოიდგინეთ, ამ პირობებში ამ ადამიანებს 10 და 15 ათასი ლარის ჯარიმა რომ ექნებათ გადასახდელი, რა უნდა ქნან? ასე რომ, ადამიანებს ფინანსურად კლავენ.

_ რაც შეეხება ამ ვითარებიდან პოლიტიკურ გამოსავალს _ ხალხს რაც შეუძლია, აკეთებს, ახლა საჭიროა პოლიტიკური ლიდერებისგან გზის ჩვენება. რას ფიქრობთ, რა არის გამოსავალი და რას იტყვით იმ კონსულტაციებზე, რომელიც სალომე ზურაბიშვილთან იმართება?

_ ამ ვითარების კრიტიკულობიდან გამომდინარე, ჩვენ თავიდანვე ვამბობდით, რომ საჭირო იყო სრული ერთიანობა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ძალიან ბევრი ამას ვერ ხვდებოდა და ახლაც ვერ ხვდება. ამის გამოძახილია ის, როდესაც მიხეილ სააკაშვილზე ვსაუბრობთ, ამის მიუღებლობაა, ადამიანი მოგვწონს თუ არ მოგწონს, ამას რა მნიშვნელობა აქვს, თუ პოლიტიკური პატიმარია, არის პოლიტიკური პატიმარი! ამ და სხვა საკითხების, ასევე პირადი ეგოების შეუთავსებლობის გამო ხდებოდა შეუთანხმებლობა. ამ პრობლემების გამო, სამწუხაროდ, ერთიანობა ვერ ხერხდება. თუ ეს დაიძლევა, ჩვენ მივესალმებით ერთიანობას. ჩვენ სისტემის დემონტაჟის შემდეგ ერთად უნდა შევთანხმდეთ თამაშის წესებზე, თუ როგორ უნდა ჩატარდეს არჩევნები. უნდა ვიყოთ უფრო მკაფიო მოთხოვნებში, იმიტომ რომ შეუძლებელია ივანიშვილის სისტემის პირობებში თავისუფალი არჩევნების ჩატარება. შეიძლება, არჩევნები რომ დაინიშნოს, ის არჩევნები ისევ გაგვიყალბონ, ამიტომ ერთადერთი მკაფიოობა უნდა იყოს ამ საკითხის მიმართ, რომ ახალი არჩევნების ჩატარება სისტემის დემონტაჟის შემდეგ უნდა მოხდეს.

_ რაც შეეხება ადგილობრივ არჩევნებში მონაწილეობას, ამაზე რა აზრის ხართ?

_ ამ მოცემულობაში მიგვაჩნია ძალიან დამაზიანებლად ამ თემაზე განხილვაში შესვლა, იმიტომ რომ ჯერ ქვეყანაში დიქტატურა მყარდება, ფორმდება და ჩვენ ვიბრძვით იმისთვის, რომ დიქტატურა არ დამყარდეს, ადგილობრივი თვითმმართვეკობის არჩევნებში მონაწილეობა ამ დროს არის ძალიან არაადეკვატური, გამომდინარე იქიდან, რომ ქვეყანაში ყველაფერს აზრი აქვს დაკარგული, პოლიტიკიური პროცესი მკვდარია, არჩევნები გაუქმებულია, კურსი შეცვლილია, კონსტიტუცია თავზე გადახეულია, ხალხი წამებულია და ციხეშია ჩაყრილი, ამიტომ ეს პრობლემა არ მოგვარება და ეს კრიზისი არ განიმუხტება, მაგ დრომდე არანაირ პოლიტიკურ პროცესზე საუბარი არ არის. ერთადერთი, რაც პოლიტიკურ პროცესს დააბრუნებს, არის რეჟიმის დემონტაჟი.