ირინა მაკარიძე

ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური საკითხების შესახებ „ქრონიკა+“-ს ესაუბრება „სტრატეგია აღმაშენებლის“ გენერალური მდივანი, პაატა მანჯგალაძე:

_ ბატონო პაატა, თქვენი აზრით, რა თამაშს თამაშობს „ქართული ოცნება“? იმაზე წუხან, რომ აშშ-ში ტრამპი „დიფ სთეითს“ ვერ ამარცხებს და არ ლაპარაკობენ ქვეყანაში არსებულ რეალურ პრობლემებზე. ამაზე რას იტვით?

_ „ქართული ოცნება“ ვითომ იმაზე წუხს, რომ ტრამპი ამერიკაში „დიფ სთეითს“ ვერ ამარცხებს, სინამდვილეში, მალავს ქვეყანაში არსებულ რეალურ პრობლემებს: იმას, რომ მათი მმართველობისას მილიონი ქართველი გაიქცა ემიგრაციაში; იმას, რომ ეკონომიკა განადგურების პირასაა; იმას, რომ რუსეთი ყოველდღე წევს საოკუპაციო ხაზს; იმას, რომ საპროტესტო გამოსვლებს დარბევითა და ფინანსური რეპრესიებით პასუხობენ. „ქოცების“ პროპაგანდა კი გვესაუბრება ტრამპზე, „ბლექ როკზე“, „დიფ სთეითზე“ – ყველაფერზე, გარდა იმისა, რაც ხალხს აწუხებს. დავსვათ მარტივი კითხვები: „დიფ სთეითის“ ბრალია, რომ გურიაში ხალხი სტიქიასთან მარტო დატოვეს, რადგან ტექნიკა არ ჰქონდათ? „ბლექ როკის“ ბრალია, რომ რიკოთის 30-კილომეტრიანი მონაკვეთი 12 წელია, ვერ დაასრულეს? ვინ ანადგურებს დასავლეთთან ურთიერთობას და ევროკავშირში გაწევრიანების შანსს? რა თქმა უნდა – ივანიშვილი და მისი რეჟიმი!

_ აშშ-ის ელჩ რობინ დანიგანის საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრ მაკა ბოჭორიშვილთან შეხვედრას არაერთგვაროვანი გამოხმაურება მოჰყვა. ნიშნავს თუ არა ეს შეხვედრა „ოცნების“ არალეგიტიმური რეჟიმის აღიარებას?

_ არა! ეს არ იყო ლეგიტიმაციის დადასტურება, არამედ ბოლო გაფრთხილება. ელჩის შეხვედრა მხარდაჭერას არ ნიშნავს – ეს იყო მკაცრი გზავნილი: დე ფაქტო რეჟიმმა უნდა აირჩიოს – დასავლური კურსი თუ საერთაშორისო იზოლაცია?

„ქოცური“ პროპაგანდა ცდილობს, აშშ-ის კრიტიკა „ბაიდენის ადმინისტრაციის იდეოლოგიურ დაპირისპირებად“ გაასაღოს და ამით საკუთარი პუტინისტობა და ღალატი გადაფაროს, მაგრამ ეს ტყუილი აღარ გავა – ვაშინგტონი „ოცნების“ რეჟიმის ნამდვილ სახეს უკვე კარგად იცნობს.

_ „ოცნების“ პროპაგანდისტები გახარებულები არიან „მეგობარი აქტის“ განხილვის გადადებით. იმედოვნებენ, რომ შესაძლოა ის საერთოდაც არ მიიღონ, ამაზე რას იტყვით?

_ „მეგობარი აქტის“ განხილვა თვის ბოლოს იგეგმება. ეს ნიშნავს, რომ რეჟიმს დრო აღარ დარჩა. მათ მალე მოუწევთ პასუხის გაცემა მთავარ კითხვაზე: გააგრძელებენ კონფრონტაციას, ძალადობასა და ქვეყნის ჩაკეტვას, თუ აირჩევენ დასავლეთთან პარტნიორობასა და დანიშნავენ არჩევნებს? ამ ბრძოლაში მთავარი ფაქტორი ქართველი ხალხია, რომელიც არ დაუშვებს, რომ ივანიშვილმა ქვეყანა მძევლად აიყვანოს.

რეჟიმის დრო იწურება _ ან დანიშნავენ არჩევნებს, ან გადაიხდიან მძიმე პოლიტიკურ და ეკონომიკურ ფასს.

_ როდესაც საუბარია ახალ არჩევნებზე, „ოცნება“ პასუხობს, რომ მოახლოებულია ადგილობრივი არჩევნები და თუ ოპოზიციას არ ეშინია, მაშინ მონაწილეობა მიიღოს ამ არჩევნებში. რა ვითარებაში იქნება შესაძლებელი ამ არჩევნებში მონაწილეობის მიღება?

_ არჩევნები არ არის, როცა გამარჯვებულის გამოვლენას კრიმინალური სისტემა წყვეტს! ხალხი 100 დღეზე მეტია, ქუჩაში დგას არაფორმალური არჩევნების გამო და რეალური ცვლილებისთვის. ქვეყანა ჩიხშია – გამოსავალი მხოლოდ ახალი, ლეგიტიმური საპარლამენტო არჩევნებია. არჩევნებს აზრი არ ექნება, თუ შედეგების ტაბლო ისევ ივანიშვილის ხელში აღმოჩნდება!  ქართველი ხალხი ბოლომდე დგას ამ ბრძოლაში.

ან რეჟიმი დანიშნავს ახალ არჩევნებს, ან მისი უკანონო მმართველობა კიდევ უფრო მასშტაბურ საერთაშორისო იზოლაციასა და სანქციების ქვეშ მოექცევა!

_ „ოცნების“ პრემიერის თქმით,  სამოქალაქო პროტესტი ერთგვარ რიტუალად იქცა, _ იკრიბებიან, ერთ საათში იშლებიან, გზას კეტავენ და მერე ბიუჯეტში გადასახადებს გვიხდიან, ამაზე მადლობაც კი უნდა ვუთხრათო... რას იტყვით ამაზე?

_ ესაა ივანიშვილის მოძალადე რეჟიმის დამოკიდებულება ხალხის პროტესტის მიმართ – დაცინვა. მათ ეგონათ, რომ ხალხი დაიღლებოდა და მობეზრდებოდა. ეგონათ, რომ საქართველო შეეგუებოდა ძალადობას, მაგრამ ახლა ხვდებიან, რომ შეცდნენ. ეს აღარ არის ერთი საათის აქცია – ეს უკვე ახალი ეროვნული მოძრაობაა. ისევე, როგორც ზვიადისა და მერაბის დროს ეროვნულმა მოძრაობამ დაამარცხა კომუნისტური დიქტატურა, ახლა ჩვენი თაობის ვალია, დავამთავროთ რეჟიმი და თავისუფლებისთვის ბრძოლა ბოლომდე მივიყვანოთ! ეს არ არის მხოლოდ პარტიების პასუხისმგებლობა – ეს ბრძოლა ყველასია: სტუდენტების, მასწავლებლების, ჯარისკაცების, ექიმების, ფერმერების, ბიზნესის წარმომადგენლების, ახალგაზრდებისა და ხანდაზმულების. უკვე 110 დღეა, რაც უწყვეტი პროტესტი არ გაჩერებულა. ეს ხალხი ქილიკს კი არა, პატივისცემას იმსახურებს.

_ გავიდა პროტესტის ერთი ეტაპი, როდესაც მნიშვნელოვანი იყო, რომ მუხტი შენარჩუნებულიყო და საპროტესტო გამოსვლები არ შეწყვეტილიყო. საჭიროა თუ არა ახლა თვისობრივად ახალ ეტაპზე გადასვლა?

_ პირველი ეტაპი იყო მუხტის შენარჩუნება და რეჟიმის არაღიარება – ეს მიღწეულია. ახლა ახალი ეტაპია – წნეხის გაზრდა რეჟიმზე ყველა შესაძლო მიმართულებით. 31 მარტს უნდა შევიკრიბოთ რუსთაველზე და ვაჩვენოთ, რომ პროტესტი ძლიერდება. გავაძლიეროთ საერთაშორისო ზეწოლა – მთავრობა იზოლაციაში უნდა მოექცეს.  გავაფართოვოთ პროტესტის ფორმები და სანქცირებულთა სია.

_ რას იტყვით ამ პროცესში პოლიტიკოსების როლზე და რას უპასუხებთ იმ ადამიანებს,  რომლებიც საუბრობენ ლიდერშიპის პრობლემაზე?

_ „ქოცები“ გვიმტკიცებენ, რომ „ლიდერები არ გვყავს“, პარტიები გაქრა – ეს მათი პროპაგანდაა. ეს პროტესტი არ არის ერთი პოლიტიკოსის, ერთი პარტიის გარშემო. პროცესი გაცილებით ფართოა – ეს უკვე ახალი ეროვნული მოძრაობაა.

_ ბევრი სკეპტიკურად არის განწყობილი სალომე ზურაბიშვილის ლიდერობით ოპოზიციის კოორდინაციასა და შეხვედრებზე. ფიქრობენ, რომ ეს შეხვედრები არაფრის მომცემია, რას უპასუხებთ მათ?

_ სალომე ზურაბიშვილის ნაბიჯები მნიშვნელოვანია, მაგრამ ეს ბრძოლა ბევრად მეტია, ვიდრე ერთი ლიდერი ან ერთი პარტია. ოპოზიციის შეხვედრები კოორდინაციისთვის აუცილებელია, მაგრამ მთავარი ძალა ქუჩაში მყოფ ხალხშია.

ქვეყანას სჭირდება არა ერთი ლიდერი, არამედ ეროვნული მობილიზაცია – მთელი საზოგადოების გაერთიანება რეჟიმის წინააღმდეგ და არა თეთრ ცხენზე ამხედრებული რაინდის ფუჭი მოლოდინი.

_ რას იტყვით 31 მარტს დაგეგმილ აქციაზე, _ ეს იქნება მორიგი მასშტაბური აქცია, რომლის შემდეგ ყველაფერი ისევ ძველებურად გაგრძელება, თუ რაიმე შინაარსობრივ სიახლეს უნდა ველოდოთ?

_ 31 მარტს ქუჩაში გამოვა ის ხალხი, ვისაც თავისუფალი საქართველო უნდა! დაიმსხვრევა „ქოცების“ პროპაგანდა, თითქოს პროტესტი ჩაქრა! ხელისუფლება საბოლოოდ დარწმუნდება, რომ ხალხს ვერ შეაშინებს! ეს არ იქნება მორიგი მიტინგი – ეს იქნება დღე, რომელიც შეატრიალებს პროცესებს და ყველას აჩვენებს, რომ საქართველო არ შეეგუება ავტორიტარიზმსა და ჭაობს!

_ რა აიძულებს „ქართული ოცნებას“, რეალურად წავიდეს დათმობაზე და ჩანიშნოს ახალი არჩევნები?

_ ერთი რამ – ხალხის ძალა. „ქოცები“ ვერ გაუძლებენ სისტემურ, გაბედულ, მასობრივ პროტესტს და საერთაშორისო ზეწოლას. სანქციები მოდის – ბიძინასთვის კი არაფერია უფრო მნიშვნელოვანი, ვიდრე ნაძარცვი ქონება. ჩვენს ისტორიაში ხალხის ერთიანობას არაერთხელ მოუპოვებია გამარჯვება: 1990-ში – ეროვნულმა მოძრაობამ დაამარცხა საბჭოთა რეჟიმი. 2003-ში – ხალხმა მოიტანა ცვლილება და დაამთავრა კორუმპირებული მმართველობა. ახლაც საქართველო კიდევ ერთხელ გაიმარჯვებს. და იცით, რატომ?

პირველი – ჩვენ მეტნი ვართ!

მეორე – როგორც ისტორია გვასწავლის, გაერთიანებული საქართველო ყოველთვის იმარჯვებს.

_ აქვს თუ არა ოპოზიციას სტრატეგია, არჩევნების დანიშვნის შემთხვევაში რას შვრება, თუ მიმდინარეობს ამაზე მუშაობა?

_ ჩემთვის მთავარი კითხვა არ არის „რა ვქნათ არჩევნების დროს“, დღეს მთავარი საკითხია – „როგორ მივიყვანოთ ქვეყანა სამართლიან არჩევნებამდე“? სანამ ხალხი ივანიშვილის რეჟიმის ტყვეობაშია, არჩევნები არ ნიშნავს ცვლილებას – ის მხოლოდ მორიგი იმიტაცია იქნება. ამიტომ, სამი მთავარი ნაბიჯია გადამწყვეტი:

პირველი – პროტესტის მობილიზება. ხალხმა უნდა აჩვენოს, რომ არ ნებდება და ბრძოლას აგრძელებს.

მეორე – საერთაშორისო ზეწოლის გაძლიერება. ცივილიზებულმა სამყარომ უნდა განახორციელოს მკაცრი ზემოქმედება, რომ ივანიშვილის რეჟიმს არ ჰქონდეს ფალსიფიკაციის შესაძლებლობა.

მესამე – ხელისუფლებისთვის ფასი უნდა გაიზარდოს. ივანიშვილმა უნდა იგრძნოს, რომ სამართლიანი არჩევნების დაბლოკვა მას პირადად და მის კლანს ძვირად დაუჯდება – ფინანსურად, პოლიტიკურად და სამართლებრივად.

ამ ბრძოლას არ სჭირდება ყალბი იმედები ეს გადამწყვეტი ბრძოლაა საქართველოს მომავალისთვის.

_ გკითხავთ მიხეილ სააკაშვილთან დაკავშირებითაც: წინა კვირაში მას ე. წ. პიკაჯების საქმეზე 9 წელი მიუსაჯეს, ასევე ცოტა ხანში გამოცხადდება საზღვრის კვეთის საქმეზე განაჩენიც. ბოლო პერიოდში მიხეილ სააკაშვილის საკითხმა თითქოს აქტუალობა დაკარგა, რას იტყვით ამის შესახებ?

_ მიხეილ სააკაშვილი არ არის მხოლოდ პოლიტიკური პატიმარი – ის არის რეჟიმის მძევალი. მის წინააღმდეგ წაყენებული ბრალდებები ფარსია, რომელიც მხოლოდ ერთ მიზანს ემსახურება – საზოგადოებისთვის იმის ჩვენებას, რომ წინააღმდეგობა დასჯადია. როცა რეალური დანაშაულის მტკიცებულება ვერ იპოვეს, 9 წელი პიჯაკების გამო მიუსაჯეს. ეს არ არის სამართალი, ეს არის პოლიტიკურად მოტივირებული ანგარიშსწორება.

ავტორიტარული რეჟიმები სწორედ მაშინ სუსტდებიან, როცა რეპრესიებს აღვირახსნილად მიმართავენ. მათ ჰგონიათ, რომ შიშით შეაკავებენ საზოგადოებას, მაგრამ ისტორიამ არაერთხელ აჩვენა – ვინც დღეს დევნის, ხვალ თავად აღმოჩნდება ბრალდებულის სკამზე.

სააკაშვილის პატიმრობა არ არის ერთი ადამიანის ბედი – ეს არის ქვეყნის გამოცდა. თუ საზოგადოება შეეგუება, რომ მთავარი საფრთხე პიჯაკია და არა ოკუპანტი, ეს ნიშნავს, რომ მტერი უკვე შიგნით გვყავს.

ეს ბრძოლა ჯერ არ დასრულებულა. სააკაშვილის განთავისუფლება იქნება გარდამტეხი მომენტი – დასტური იმისა, რომ ხალხი დათმობას არ აპირებს და საქართველოს მომავალი კვლავ მისი მოქალაქეების ხელშია. ისტორიას ყოველთვის აქვს ბოლო სიტყვა და ეს სიტყვა ხალხს ეკუთვნის. თავისუფლება რეჟიმის დაკავებულ ყველა მოქალაქეს!