17 მაისიც მოვიდა და ქართული საზოგადოების ერთმა ნაწილმა კვლავ ქარიშხალი ატეხა ჭიქაში. ყველაზე დასამახსოვრებელი მაინც რაინდ ლევან ვასაძის მიმართვა აღმოჩნდა, რომელიც საქართველოს ხელისუფლებას მასობრივი არეულობითა და შესაძლო დამხობით დაემუქრა. ვასაძე ვიდეომიმართვაში ამბობს, რომ თუ თბილისში გაეროს ეგიდით აღლუმი ჩატარდება, ხელისუფლება მიიღებს არეულობას. უცნობია, კონკრეტულად რა აღლუმი იმართება გაეროს ეგიდით, თუმცა ვასაძე ირწმუნება, რომ ეს იქნება გარყვნილების აღლუმი. მით უფრო, რომ 17 მაისისთვის ლგბტ თემს რაიმე განსაკუთრებული აქტივობების შესახებ განცხადება არ გაუვრცელებია. „აშშ-ს საელჩომ გამოაცხადა, რომ მხარს დაუჭერს გაეროს ეგიდით ჩასატარებელ გარყვნილების აღლუმს თბილისში, რომელსაც ხელისუფლებაც უჭერს მხარს. მინდა მივმართო მათ, ღმერთი არ გაგიწყრეთ და არ გაბედოთ ამის გაკეთება, წინააღმდეგ შემთხვევაში თქვენ მიიღებთ მასობრივ არეულობას, რომელიც შესაძლოა, თქვენი ხელისუფლების დამხობით დასრულდეს და ამაზე პასუხისმგებლობა დაგეკისრებათ თქვენ“, _ აცხადებს ლევან ვასაძე. საოცარი ტექსტია, ნამდვილად. რაინდი ხელისუფლებას ასე არ დამუქრებია არც ერთი სოციალური პრობლემის, სიღარიბის ან ადამიანის უფლებების დარღვევის გამო. აი, იმის გამო, თუ ვინ როგორ უნდა განკარგოს საკუთარი საჯდომი _ ემუქრება. ისე, ხელისუფლებამ როგორ უნდა აკონტროლოს სხვისი საჯდომის მოხმარების საკითხი, ცოტა გაუგებარია. მაგრამ ნათლად გასაგები გახდა, რომ ბატონი ვასაძე საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ ცხოვრებაში თვითდამკვიდრებას ბედნიერებასთან გაბაასებით და სხვისი საჯდომის ხარჯზე აპირებს. ხომ არავისთვის არის დასამალი, რომ ჯერ კიდევ 2013 წლის 17 მაისის მოვლენების სულისჩამდგმელი სწორედ რაინდი გახლდათ. ისიც ცხადია, რომ როგორც ჩანს, ამ „მოვლენამ“ ფრიად უარყოფითი როლი შეასრულა შედეგის თვალსაზრისით, თორემ საჯდომთმწყემსავი რაინდი დღეს ასეთი აკრედიული არ იქნებოდა. ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ ეს რუსეთუმე რაინდი, რომელიც მესამე რომის აპოლოგეტი და საქართველოს რუსულ სივრცეში რეინტეგრირების მომხრეა და რომელსაც რუსული პროვოსლავიე მიაჩნია საქართველოს გადარჩენის ერთადერთ შანსად ან თავად იცნობს ცუდად საკუთარი „ნასტავნიკების“ ისტორიას, ან იცნობს გადასარევად, მაგრამ დიდ ვალშია მათ წინაშე, თუნდაც „სისტემის“ მფლობელთან, რომელმაც აშშ-ში სწავლამოწყურებულ ყმაწვილს მსოფლმხედველობითი ინტერესები და ორიენტაცია შეუცვალა და მოსკოვში დავანების უკიდეგანო წყურვილი მოუკლა. ჰოდა, რა ქნას რაინდმა _ აბოლებს და აბოლებს მიმდევრებს, რომლებმაც რუსეთის გეი-ჰომოსექსუალური ისტორია კი არა, საკუთარი ოჯახის გენეალოგია არ იციან. მაგრამ დავუშვათ, რომ ამის შესახებ არაფერი იციან თავად საჯდომთმწყემსავმა და მისმა მიმდევრებმა. ამიტომ ნამდვილად ღირს ამ თემაზე ვრცლად შეჩერება. წლების წინათ (2015წ.) ინტერნეტჟურნალ „ივერიაში“ გამოქვეყნდა აკაკი ნიკოლაიშვილის საკმაოდ ვრცელი პუბლიკაცია, რომელიც რუსეთში ჰომოსექსუალიზმის ტრადიციას შეეხებოდა. პუბლიკაციაში მოყვანილმა ფაქტებმა საკმაოდ ბევრ პრორუსს შეუცვალა მსოფლმხედველობა „გარყვნილი დასავლეთისა“ და „გადამრჩენი რუსეთის“ შესახებ. „ქრონიკა+“ გთავაზობთ ინტერვიუს აკაკი ნიკოლაიშვილთან და მისივე ნებართვით, ავტორის პასუხებთან ერთად, წარმოგიდგენთ ამონარიდებს „ივერიაში“ გამოქვეყნებული პუბლიკაციიდან: _ მოგესალმებით, თქვენმა ხსენებულმა პუბლიკაციამ, თავის დროზე, საკმაოდ დიდი რეზონანსი გამოიწვია ქართული საზოგადოების სხვადასხვა ფენაში. ამის მიუხედავად, დღეს კვლავ გვაქვს მოცემულობა, როდესაც მდგომარეობა თითქოს იმდენად საგანგაშოა, რომ რაინდებიც კი აქტიურად დგებიან საჯდომების სადარაჯოზე, ხელისუფლებას დამხობით ემუქრებიან და გვიმტკიცებენ, რომ ამ უბედურებისგან რუსეთი გვიხსნის. რა გვეშველება? _ მახსოვს, იმ პუბლიკაციის ბოლოს _ დეტალური ისტორიულ-პოლიტიკური მიმოხილვის შემდეგ, სწორედ ჩვენს მამაც უკანალის მცველ რაინდებს მივმართე და იმედი დავიტოვე, რომ რაღაც ჭეშმარიტება შევაგნებინე. მათთვის გასაგებ ენაზეც ვთქვი: მთელი ევროპული ფილოსოფიური და პოლიტიკური მიდგომა ლგბტქ საკითხთან დაკავშირებით, სინამდვილეში, ერთ მარტივ, ქართულ და, ვფიქრობ, თქვენთვის მისაღებ გამოთქმაზე დადის: „ყველამ თავის უკანალს მიხედოს“, ხოლო რუსული მიდგომა კი ასეთია: „ეძიე წველი (პურეულის ღერო თავთავამდე, _ რედ.) სხვის უკანალში, საკუთარში კი დირეც არ შეიმჩნიო“. _ და? _ და ვერ გაიგეს, არ ესმით, რომ რუსეთს ასეთი პოლიტიკა აქვს: მისცემენ ქართველ რაინდებს თითო გამადიდებელ შუშას ხელში, გაუშვებენ სხვის უკანალებში წველის საძიებლად და ამ იდიოტურ საქმეში გართულებს, წაკუზულ მდგომარეობაში, იმხელა დირეს გაუკეთებენ უკან, რომ ვეღარ გამოიღონ! უკაცრავად ამ მეტად უხერხული ფრაზებისთვის, მაგრამ ეს სრული სიმართლეა. ვგონებ, ბევრს კარგა ხანია, ვერ გამოაქვს კიდეც და ამის გამო არიან ასე აბობოქრებულნი. _ ამ მკვეთრი განცხადებების შემდეგ უფრო აკადემიურ ფაზაში გადავიდეთ: მაინც, რა უბედურებაა პროცესი, რომელიც წელიწადში ერთი ან ორი დღე იღებს ასეთ უკიდეგანო და აგრესიულ ფონს და ეს კუდიანებზე დევნას ემსგავსება. ამ წუთას თავი დავანებოთ იმას, რომ პარალელურად მუდმივად სახელმწიფოს დაშანტაჟების მცდელობებთან გვაქვს საქმე... _ გავა გარკვეული ხანი და იმ იდიოტურ მდგომარეობას, რომელშიც ჩვენ დღეს ვიმყოფებით, სირცხვილნარევი უხერხული ღიმილით გავიხსენებთ. ძალიან მსურს, რომ ეს უხერხული ღიმილი მაინც მხიარული იყოს, შემდგარი და სტაბილური განვითარების გზაზე მდგომი ქვეყნის მოქალაქეების ღიმილი, რომლებიც წარსულ შეცდომებს, გამოცდილებით შეძენილი სიბრძნით, წარმატებული აწმყოს მყარ ფუნდამენტზე მდგარნი და ღირსეულ მომავალში დარწმუნებულნი გადაჰყურებენ. სასტიკად არ მინდა, რომ ეს ღიმილი, მერამდენედ უკვე ჩვენს შორეულ თუ ახლო ისტორიაში, გაჟღენთილი იყოს ქართველებისთვის იმ კარგად ნაცნობი სიმწრით, რომელიც საკუთარ, დაგვიანებით დანახულ, უგუნურებით გამოწვეულ, გამოუსწორებელ კატასტროფას უკავშირდება. ვგულისხმობ ჩვენს საზოგადოებაში სწორედ ლგბტ საკითხის გარშემო შექმნილ ვითარებას, პირველ რიგში კი იმ პრიმიტიულ ფორმულას, რომელიც მტერმა ნორმალური გზიდან ასაცდენად შემოგვიგდო და რომელიც უტვინო ცხოველების ჯოგის მსგავსად ჩვენი საზოგადოების ნაწილმა ასეთი მზადყოფნით აიტაცა. დიახ, არ გეწყინოთ ქართველი ვაჟკაცების უკანალის სიწმინდის სადარაჯოზე მედგრად მდგარო რაინდებო, მაგრამ რეალობა მარტივი და მწარეა: საქართველოს დაპყრობის ბოროტ საქმეში მტერი მთავარ გათვლას სწორედ თქვენს იდიოტიზმზე აკეთებს! _ რა ფორმულას გულისხმობთ? _ პრიმიტიულს: თურმე, მთელი ევროპა და ამერიკა ერეგირებული ფალოსებით ემზადება იმისთვის, რომ სახელოვან ქართველ ვაჟკაცებს ნამუსი ახადოს და ამ საშინელ განსაცდელში ჩვენი ერთადერთი იმედი დიდი რუსეთი და მისი პრეზიდენტი ვლადიმირ პუტინია, რომელიც თავისი მკერდით არის გადაფარებული ქართველ ვაჟკაცთა უკანალებს და უძილო ღამეებს იმაზე ფიქრში ათენებს, თუ როგორ გადაგვირჩინოს ნამუსი. _ გეთანხმებით, საკმაოდ პრიმიტიული ფორმულაა და იმაშიც გეთანხმებით, რომ საკმაოდ ბევრს მართლა სჯერა თუ არა ამის, გულდასმით მაინც იმეორებს წლიდან წლამდე... _ ჩვენი მოსახლეობის გარკვეულ ნაწილს მტრის ღია თუ ფარულმა, აქტიურად მოქმედმა პროპაგანდამ შთააგონა ის, რომ დასავლური ღირებულებები დამღუპველია საქართველოსთვის, ხოლო ცივილიზებულ სამყაროში ინტეგრაცია გაიგივებულია საზოგადოების გარყვნასთან. მტერი მათ იქვე მარტივად აღსაქმელ, ვითომ მაშველ, მაგრამ, სინამდვილეში, დამღუპველ რგოლს სთავაზობს _ გაპედერასტებისგან ერთადერთი გადარჩენის გზა რუსეთთან ინტეგრაციაა, რადგან რუსეთი არის ერთმორწმუნე ქვეყანა, რომელიც დღევანდელ გონებაშერყეულ სამყაროში ტრადიციულ და მძლავრ, ლამის, ერთადერთ, ჰეტეროსექსუალიზმის ბურჯს წარმოადგენს. ვაღიაროთ, რომ არცთუ ისე ცოტა ჩვენი თანამემულე ამ სატყუარას წამოეგო და ქართული ვაჟკაცობის ფენომენის დაცვის ლოზუნგით რუსეთისკენ მოგვიხმობს. ამიტომ, ვგონებ, უპრიანი იქნებოდა, კარგად გავრკვეულიყავით იმაში, თუ რა არის ვაჟკაცობა და რა არის რუსეთი, თუნდაც, სექსუალური ორიენტაციის საკითხის კონტექსტში. _ თქვენ ამ საკითხზე იმ მასალაშიც ამახვილებთ ყურადღებას და აღნიშნავთ: „ქართველი ვაჟკაცის ან, თუ გნებავთ, რაინდის ცნება ჩემთვის ლიტონი სიტყვები არ არის. ზოგად გაგებასთან ერთად ის ჩემთვის კონკრეტული მაგალითებით არის დატვირთული და ამ მაგალითებს ჩვენი ქვეყნის ისტორიაც და დღევანდელობაც უხვად გვაძლევს. ქართველი ვაჟკაცის მაგალითია შალვა ახალციხელიც და გიორგი ანწუხელიძეც. ვაჟკაცები არიან დიდგორის, კრწანისის, კოჯრის ბრძოლების გმირებიც და ის გმირებიც, რომლებმაც უთანასწორო ბრძოლაში გმირული წინააღმდეგობა გაუწიეს მტერს შინდისში 2008 წლის რუსეთ-საქართველოს ომის დროს“. და ამის შემდეგ დასძენთ, რომ ქართველი ვაჟკაცის გაგებაში ჰეტეროსექსუალობა აუცილებელ კომპონენტს წარმოადგენს, მაგრამ ეს კომპონენტი მხოლოდ აუცილებელია და არ არის საკმარისი. რატომ? _ თუნდაც ზემოთ მოყვანილი მაგალითები გულისხმობს იმას, რომ ქართველი ვაჟკაცი ასევე პატრიოტი და სამშობლოს დამცველი უნდა იყოს, ბრძოლის ველზე თუ ნებისმიერ სხვა სფეროში. სამშობლოს დაცვა კი, რა თქმა უნდა, მტერთან ბრძოლას გულისხმობს. ამიტომ იმ ჰეტეროსექსუალებს, რომლებიც ჰომოფობიური ლოზუნგების მოშველიებით მტერთან თანამშრომლობისკენ მოგვიხმობენ და ახალი დამონებისკენ უბიძგებენ ჩვენს ქვეყანას, ქართველ ვაჟკაცთა რიცხვს ნამდვილად არ მივაკუთვნებ. მით უმეტეს, რომ, როგორც ცნობილია, სწორედ მრისხანე ჰომოფობთა შორის ხშირად გვევლინებიან ლატენტური თუ შენიღბული ჰომოსექსუალები. _ უმცირესობის წარმომადგენლები ასეთ კატეგორიულობაში, ანუ პატრიოტი აუცილებლად ჰეტეროსექსუალია, ნამდვილად არ დაგეთანხმებოდნენ. მაგრამ ამაზე ახლა არ შევჩერდეთ... _ შესაძლოა, და არც მე ვიდავებ ახლა ამაზე. მაგრამ როგორც უკვე ვთქვი, სამშობლოს დაცვა მტერთან ბრძოლას გულისხმობს, ხოლო ეს ბრძოლა წარმატებული რომ იყოს, აუცილებელია, მტერს კარგად ვიცნობდეთ. რადგან ეს მტერი ჰეტეროსექსუალი ცხვრის ქურქში გახვეული მგელივით მოგვადგა და შველასა და ნუგეშს გვთავაზობს, მოდით, მას ეს ქურქი გავხადოთ და თავად ამ მგლის სექსუალურ ორიენტაციასაც დავაკვირდეთ. _ რას გულისხმობთ? _ ფაქტია _ თვითმპყრობელობის ეპოქის დროინდელი რუსეთის სახელმწიფოებრიობის ორივე მამა, ივანე მრისხანე და პეტრე დიდი, გამოკვეთილი ჰომოსექსუალისტები იყვნენ. ერთმა მოსკოვის სამეფო დააარსა, ხოლო მეორემ, _ რუსეთის იმპერია. თუმცა ეს, ალბათ, არც დამთხვევაა და არც _ მისტიკა. უბრალოდ, ჰომოსექსუალიზმი რუსეთში იმდენად საყოველთაოდ გავრცელებული რეალობა გახლდათ, რომ ამ ორი გვირგვინოსანი ადამიანის ჰომოსექსუალური ორიენტაცია სტატისტიკის კანონზომიერებებით იოლად აიხსნება. ამას ერთხმად აღნიშნავენ ყველა ის ევროპელი მოგზაურები, რომლებმაც დატოვეს მოგონებები რუსეთის შესახებ, მათ შორის, ისეთი ცნობილები, როგორებიც არიან ჰერბერშტეინი, ოლეარიუსი, მარჟერეტი და ა. შ. (ამონარიდი სტატიიდან: ირკვევა, რომ, მაგალითად, XV, XVI, XVII საუკუნეების რუსეთში ჰომოსექსუალიზმი ისე ფართოდ იყო გავრცელებული, რომ ის უცხოელ თვითმხილველებში უკიდურეს გაკვირვებასა და აღშფოთებასაც კი იწვევდა. ამ დაკვირვებებში ძალიან საინტერესო ისაა, რომ რუსეთში არატრადიციული (ხოლო, როგორც ირკვევა, რუსეთისთვის საკმაოდ ტრადიციული) სექსუალური ორიენტაცია არა მხოლოდ წარჩინებული კასტისთვის იყო დამახასიათებელი, არამედ მასობრივად ყოფილა გავრცელებული მოსახლეობის ყველა ფენაში, დაწყებული გლეხებიდან და მონარქებით დამთავრებული. ამას უამრავი ისტორიული საბუთი ადასტურებს. მაგალითად, წმინდა რომის იმპერიის ელჩი ვასილი, მე-3 კარზე სიგიზმუნდ ფონ გერმერშტეინი, თავის წიგნში „ჩანაწერები მოსკოვურ საქმეებზე“ 1533 წელს ცალსახად აღნიშნავს, რომ ჰომოსექსუალიზმი ფართოდ იყო გავრცელებული მოსკოვის სამეფოს უკლებლივ ყველა სოციალურ ფენაში. ინგლისელი პოეტი ჯორჯ ტერნერვილი, რომელიც დიპლომატიური მისიის შემადგენლობაში ეწვია რუსეთს 1568 წელს, ივანე მრისხანეს მიერ ჩატარებულმა უსაშინელესმა რეპრესიებმა იმდენად არ განაცვიფრა, რამდენადაც მოსახლეობის მდაბიო ფენებში გავრცელებულმა ტოტალურმა ჰომოსექსუალიზმმა. მან ეს თავის ერთ-ერთ ლექსში ასე გადმოგვცა: Perhaps the muzhik hath a gay and gallant wife To serve his beastly lust, yet he will lead a bowgard’s life. The monster more desires a boy within his bed Than any wench, such such filthy sinne ensues a drunken head. The woman to repay her drowsie husband’s dettes From stinking stove unto her mate to bawdy banquets gets. არსებობს ამ პასაჟის ორი რუსული თარგმანიც: Хоть есть у мужика достойная супруга, Он ей предпочитает мужеложца-друга. Он тащит юношей, не дев, к себе в постель. Вот в грех какой его ввергает хмель. და Напившись допьяна, ведет себя, как скот, Забыв, что дома у печи его супруга ждет, Распущенный дикарь, он мерзости творит И тащит отрока в постель, отринув срам и стыд. Жена, чтоб отомстить, зовет к себе дружка, И превращается в содом дом честный мужика. თავად ივანე მრისხანე ოფიციალურად ითვლება მოსკოვის დიდი მთავრის, ვასილი მე-3-ისა და დიდგვაროვანი ქალბატონის, ელენე გლინსკაიას შვილად. ვამბობ „ოფიციალურად“, რადგან ისტორიულად ცნობილია, რომ ვასილი მე-3 უკიდურესად ჰომოსექსუალური ორიენტაციის გახლდათ, ხოლო მისი მეუღლე კი, შესაბამისად, როგორც ისტორიული დოკუმენტები მეტყველებს, „კატასავით მრუში“. ამდენად, რეალურად, ვინ „გააკეთა“ ივანე მრისხანე, დღეს არავინ იცის. თვით ივანეც, როგორც უკვე მოგახსენეთ, უარს არ ამბობდა ერთსქესიან ურთიერთობებზე, მისი „გართობები“ ფიოდორ ბასმანოვთან და სხვებთან კარგად არის ცნობილი ისტორიული დოკუმენტებიდან. რუსეთის იმპერიის დამაარსებელი, ამ ქვეყნის გამოჩენილი მონარქი, პეტრე პირველი, ასევე არ ღალატობდა თავისი წინაპრების სოდომურ ტრადიციებს. მისი ხანგრძლივი რომანი ბავშვობის მეგობარ ალექსანდრე მენშიკოვთან კარგად არის ცნობილი. ამ ჰომოსექსუალური ურთიერთობის წყალობით მეჯინიბის შვილმა მენშიკოვმა შთამბეჭდავი კარიერა გაიკეთა და პრაქტიკულად, იმპერიის მეორე პირის პოზიციას მიაღწია. თავად პეტრე კი, თავისი მრავალრიცხოვანი სამხედრო კამპანიის დროს, თითქმის ყოველ ღამეს ფუმფულა აღნაგობის ჯარისკაცებს იწვენდა ლოგინში. პეტრემ რუსეთის უზარმაზარი სამეფო ევროპისკენ შემოატრიალა და ფართოდ გაუღო რუსეთის კარი ევროპულ ცივილზაციას. რაც არ უნდა გასაკვირად ჟღერდეს ბევრისთვის ეს დღეს, ამ პერიოდში ევროპიდან რუსეთში მრავალ ზნე-ჩვეულებასა და გავლენასთან ერთად სწორედ ჰომოფობიაც შემოდის. რუსებმა გაკვირვებით აღმოაჩინეს, რომ ევროპელები მათსავით ტოლერანტულები სულაც არ იყვნენ ჰომოსექსუალიზმის მიმართ. ამის შემდეგ, თანდათან, ეს მოვლენა რუსეთში, ფაქტობრივად, ლეგალური მდგომარეობიდან შედარებით ჩრდილში ინაცვლებს, მაგრამ მძლავრ, მრავალსაუკუნოვან ტრადიციაზე დაყრდნობილი, რა თქმა უნდა, არსად იკარგება და მშვიდად განაგრძობს თავის არაოფიციალურ თუ ნახევრად ოფიციალურ არსებობას. და როგორც გამოჩენილმა რუსმა ისტორიკოსმა სერგეი სოლოვიოვმა თავად აღიარა, „არსად, არც აღმოსავლეთში, არც დასავლეთში, ისე იოლად, როგორც რუსეთში, არ უყურებდნენ ამ ამაზრზენ, არაბუნებრივ ცოდვას“. ისიც უნდა ითქვას, რომ ერთსქესიან გართობებში არც რუსი ქალბატონები ჩამოუვარდებოდნენ მამაკაცებს. ისტორია გადმოგვცემს, რომ პეტრე პირველის ძმისშვილი, რუსეთის იმპერატრიცა ანა, გარშემორტყმული იყო მასთან ინტიმურ ურთიერთობებში მყოფი სეფექალებით. არ თაკილობდა სოდომის აკრძალულ ხილს არც განთქმული ეკატერინე მე-2. მისი ჰომოსექსუალური კავშირებიდან ყველაზე ცნობილია ურთიერთობა მეორე გამოჩენილ რუს ქალბატონთან, სახელმწიფო მოღვაწესთან და მეცნიერთან ეკატერინე დაშკოვასთან. არც მე-19 საუკუნის რუსეთის რეალობა უჩივის ჰომოსექსუალიზმის ნაკლებობას. შეგვიძლია, რამდენიმე თვალსაჩინო მაგალითს გადავხედოთ: ალექსანდრე I-ის იუსტიციის მინისტრი, ცნობილი რუსი პოეტი-სენტიმენტალისტი ივანე დმიტრიევი (1760-1837), იკავებდა რა მაღალ თანამდებობას, გარშემორტყმული იყო მრავალი სასიამოვნო გარეგნობის ახალგაზრდა ჭაბუკი თანაშემწით. მათთან ის სქესობრივ კავშირში იმყოფებოდა და ბევრ მათგანს ძალიან წარმატებული კარიერაც კი გააკეთებინა. როგორც ალექსანდრე 1-ის მიმოწერის პიკანტური ნაწილიდან ირკვევა, მისი სახით რუსეთის იმპერიის ტახტს 25 წლის განმავლობაში კიდევ ერთი ჰომოსექსუალისტი ფლობდა. მისი მეფობის პერიოდი დაკავშირებულია რუსეთის ისტორიის გრანდიოზულ მოვლენასთან, ნაპოლეონის შემოსევასთან. ამ მოვლენის ერთ-ერთი მთავარი გმირი, რუსეთის არმიის მთავარსარდალი, მიხეილ კუტუზოვი, ნაპოლეონის რუსეთიდან გაძევების შემდეგ, 1813 წელს, ევროპის შუაგულისკენ მიმავალი რუსული არმიის შტაბში, გერმანიის ქალაქ ბრუნცლაუში გარდაიცვალა. გადმოცემიდან ცნობილია, რომ ეს მოხდა მაშინ, როცა კუტუზოვს ერთ-ერთი მისი ჯარისკაცი ჩვეულ პროცედურას, ორალური სექსით მომსახურებას უტარებდა. როგორც ჩანს, რუსმა ჯარისკაცმა მთავარსარდლის ბრძანება ისე ვნებიანად და მონდომებით შეასრულა, რომ სამოცდაათ წელს მიტანებულმა ბერიკაცმა მოზღვავებულ ემოციებს ვერ გაუძლო და ის უშუალოდ პროცედურის დროს გულის შეტევით გარდაიცვალა. ნიკოლოზ I-ის ცნობილი და გავლენიანი განათლების მინისტრი გრაფი სერგეი უვაროვი (1786-1855), პრაქტიკულად, რუსული იმპერიული იდეოლოგიის ერთ-ერთი ფუძემდებელი გახლდათ. მას ეკუთვნის რუსეთის იმპერიის განმსაზღვრელი, ფუძემდებლური ცნობილი ფორმულა და დოქტრინა: „Православие, самодержавие, народность“, ანუ „მართლმადიდებლობა, თვითმპყრობელობა, ხალხურობა“. ამავე დროს, გრაფი უვაროვი ცნობილია, როგორც პირწავარდნილი პედერასტი. თავისი ახალგაზრდა, ლამაზი, თუმცა უნიჭო და მაღალი პოზიციებისთვის ყოვლად შეუფერებელი საყვარელი, თავადი მიხეილ დონდუკოვ-კორსაკოვი, მან საიმპერატორო მეცნიერებათა აკადემიის ვიცე-პრეზიდენტისა და სანკტ-პეტერბურგის უნივერსიტეტის რექტორის თანამდებობებზეც კი დაანიშნინა. სწორედ ამ დონდუკოვ-კორსაკოვს მიუძღვნა ალექსანდრე პუშკინმა თავისი ერთერთი ეპიგრამა: В Академии наук Заседает князь Дундук Говорят не подобает Дундуку такая честь; Почему ж он заседает? Потому что жопа есть. პუშკინის კიდევ ერთი, შედარებით უფრო მეგობრული ეპიგრამა სხვა ცნობილ რუს მაღალჩინოსან ჰომოსექსუალისტს, სხვადასხვა დროს ქალაქ ქერჩის თავს, ბესარაბიის ვიცე-გუბერნატორსა და უცხო სარწმუნოებების დეპარტამენტის დირექტორ ფილიპე ვიგელს ეძღვნება: Тебе служить я буду рад – Стихами, прозой, всей душою, Но Вигель, - пощади мой зад! რუსეთის იმპერიის წარჩინებული პედერასტების ერთ-ერთი ცნობილი წარმომადგენელი გახლდათ სინოდის ობერ-პროკურორი და სახალხო განათლების მინისტრი ალექსანდრე გოლიცინი (1773-1844). საერთოდ, რუსული ოფიციალური მართლმადიდებლური და კლერიკალურ-თვითმპყრობელური სისტემის ჩამოყალიბებაში ჰომოსექსუალისტების როლი და მონაწილეობა ცალკე, ხანგრძლივი, დეტალური განხილვის თემაა. თავად გოლიცინის მოღვაწეობას კი უკავშირდება განათლების სისტემის უკიდურესი კლერიკალიზაცია. ნიკოლოზ 1-ის ეპოქა რუსული ჰომოსექსუალიზმის თვალსაზრისით ძალზე ნიშნდობლივია და მოგახსენებთ, რატომ: დღევანდელი რუსული პროპაგანდა, როგორც უკვე ვიცით, ამ ფენომენის გაძლიერებას დასავლური ლიბერალიზმის პირდაპირ შედეგად ასაღებს. ჰომოსექსუალიზმის შეჩერების მთავარ გარანტად ეს პროპაგანდა პუტინისეულ ფაშისტურ-კლერიკალური ტიპის, „სუვერენულ დემოკრატიად“ მონათლულ, სახელმწიფო მოწყობის მოდელს გვთავაზობს. ნიკოლოზ 1- ის მეფობის ხანგრძლივი პერიოდი რუსეთის იმპერიის ისტორიაში სამართლიანად ითვლება ყველაზე უფრო რეაქციულ, ანტიდასავლურ, ანტილიბერალურ, ანტიდემოკრატიულ და ე. წ. რუსულ და მართლმადიდებლურ ღირებულებებზე დაფუძნებულ თვითმპყრობელურ-კლერიკალური დიქტატურის პერიოდად. გარკვეულწილად, ნიკოლოზ 1-სა და პუტინის რუსეთს შორის მრავალი ისტორიული პარალელის გავლებაც კი შეიძლება. საინტერესოა, რომ სწორედ ნიკოლოზ 1-ის დროს რუსეთში ისედაც ტრადიციულად ფართოდ გავრცელებული ჰომოსექსუალიზმი იმდენად დიდ მასშტაბებს აღწევს, რომ რუსეთის იმპერატორმა პირადად დაიბარა რუსული ჰომოსექსუალური ელიტის ცნობილი „მეტრი“, საგარეო საქმეთა კოლეგიის მაღალჩინოსანი, ვ. ბანტიშ-კამენსკი და უბრძანა მას წარმოედგინა მისთვის ცნობილ წარჩინებულ ჰომოსექსუალთა სია. ბანტიშ-კამენსკის მიერ ნიკოლოზისთვის წარდგენილ სიაში პირველ და მეორე ნომრებად მინისტრი და კანცლერი ფიგურირებდნენ. თავისი მოცულობითა და იქ წარმოდგენილ ადამიანთა სახელმწიფო და საზოგადოებრივი პოზიციების თვალსაზრისით, სია იმდენად სკანდალურად შთამბეჭდავი გამოდგა, რომ ნიკოლოზმა ამ ინფორმაციაზე უკვე ვერანაირი სერიოზული რეაგირება ვეღარ მოახდინა). _ თქვენი პუბლიკაციის მიხედვით, რუსული რეაქციული, მემარჯვენე იდეოლოგიის ჩამოყალიბებაში, რომელიც ახლა თავის მოდერნიზებულ ვერსიებთან ერთად „გარყვნილ“ დასავლურ ლიბერალიზმს უპირისპირდება, სწორედ რომ რუსმა ჰომოსექსუალისტებმა ითამაშეს გადმწყვეტი როლი? _ რუსული რეაქციული ანტილიბერალური იდეოლოგია, პრაქტიკულად, პედერასტების შექმნილია. _ ძალიან უხეში გამოთქმაა... _ მესმის, მაგრამ ეს უფრო პოლიტიკურ კონტექსტად მივიჩნიოთ კონკრეტული თუ ზოგადი პერსონების მიმართ, რომლებმაც არსებული ორმაგი სტანდარტი დაამკვიდრეს. _ მაინც მისაღები იქნება, უფრო კორექტულები ვიყოთ... _ მოკლედ, ვაკონკრეტებ: რუსული რეაქციული ანტილიბერალური იდეოლოგიის შემქმნელები არიან თავად ჰომოსექსუალები _ უვაროვი და გოლიცინი. ამ იდეოლოგიის ერთ-ერთი უმსხვილესი ფუძემდებელი გახლავთ ანდრეი ნიკოლოზის ძე მურავიოვი. ენციკლოპედიები მას ასე მოიხსენიებენ: რუსეთის საიმპერატორო კარის კამერგერი, მართლმადიდებელი სასულიერო მწერალი და საეკლესიო ისტორიკოსი, მომლოცველი და მოგზაური, დრამატურგი და პოეტი, მეცნიერებათა საიმპერატორო აკადემიის საპატიო წევრი. ამავე დროს, ანდრეი მურავიოვი, რომ იტყვიან, აღვირახსნილი ჰომოსექსუალისტი გახლდათ, რასაც, სხვათა შორის, აქტიურად იყენებდნენ მის წინააღმდეგ ლიბერალური მიმართულების მოღვაწეები და მას შესაბამისი დამცინავი ეპიგრამებითა და პუბლიკაციებით უტევდენ. ცნობილია, რომ მურავიოვმა საბოლოოდ გარყვნა მეშჩერსკი, რომელიც შემდგომში გახდა მისი „ღირსეული“ გამგრძელებელი როგორც რეაქციული იდეოლოგიის ჩამოყალიბებაში, ასევე ჰომოსექსუალიზმში. გამოჩენილმა რუსმა ფილოსოფოსმა ვლადიმერ სოლოვიოვმა მას ასეთი სიტყვებიც კი მიუძღვნა: „Содома князь и гражданин Гоморры“. მეშჩერსკი პეტერბურგის სამართალმცოდნეობის სასწავლებელში „დაფრთიანდა“, რომელიც რუსეთის იმპერიის ბევრ სხვა სასწავლებელთან ერთად ჰომოსექსუალისტების ნამდვილ ინკუბატორად მიიჩნეოდა. თანამედროვეების მიერ დატოვებული ამ სასწავლებლის სტუდენტების ბინძური გართობების აღწერილობის გადმოცემისგან თავს შევიკავებ. ვიტყვი მხოლოდ იმას, რომ მეშჩერსკისთან ერთად ამ სასწავლებლიდან „დიდი“ ჰომოსექსუალიზმის ასპარეზზე შეაბიჯეს, მაგალთიად, ისეთმა ცნობილმა რუსმა მოღვაწეებმა, როგორებიც იყვნენ კომპოზიტორი პეტრე ჩაიკოვსკი და პოეტი აპუხტინი. _ ბევრი რამ მსმენია და წამიკითხავს დახურული ტიპის სამხედრო სასწავლებლებზეც. _ დიახ, ისტორიული დოკუმენტები უხვად აღწერს იმ ბაკქანალიას, რომელიც სუფევდა, მაგალითად, პაჟთა კორპუსში, მრავალრიცხოვან კადეტთა კორპუსებსა და იუნკერთა სასწავლებლებში. ეს თემა კარგად აქვს აღწერილი, მაგალითად, დიდ რუს პოეტ მიხეილ ლერმონტოვს თავისი იუნკერობისდროინდელ ლექსებში. ცნობილმა რუსმა ლიტერატორმა და ჰომოსექსუალმა ალექსანდრე შენინმა ამ თემას სკანდალურად ცნობილი მთელი პოემაც, „პაჟის თავგადასავლები“, მიუძღვნა, სადაც მემუარისტების მიერ „გარყვნილების სკოლად“ მონათლული პავლეს კადეტთა კორპუსის ჰომოსექსუალური რეალიები არის აღწერილი. ბუნებრივია, სამხედრო სასწავლებლებში აღზრდილი ჰომოსექსუალიზმი შემდგომ ფართო გასაქანს უკვე რუს ოფიცერთა ზრდასრულ ცხოვრებაში ჰპოვებდა. განსაკუთრებით განთქმული ამ თვალსაზრისით იყო ცნობილი გვარდიის პრეობრაჟენსკი პოლკი, რომელშიც ჰომოსექსუალიზმი ლამის ტოტალური იყო და მას თავად მეთაური, დიდი თავადი, ცნობილი ჰომოსექსუალი და იმპერატორის ძმა, სერგეი ალექსანდრეს ძე დირიჟორობდა, რომელმაც პეტერბურგში თავისი მრავალრიცხოვანი ორგიებით განთქმული გეიკლუბიც კი დააარსა. შემდგომში ის მოსკოვის გენერალ-გუბერნატორად დაინიშნა, სადაც ქალაქის გეისაზოგადოების აღიარებული ლიდერი გახდა. საზოგადოებრივ ადგილებში ის, როგორც წესი, ერთი ან ორი თავისი საყვარელი ოფიცრის თანხლებით მიდიოდა და თავის სექსუალურ ორიენტაციას, პრაქტიკულად, არც მალავდა. თუმცა სერგეი სამეფო ოჯახის ჰომოსექსუალიზმის აისბერგის მხოლოდ კენწერო გახლდათ. იგივე ლეიბ-გვარდიის პრეობრაჟენსკი პოლკი სერგეის მოსკოვის გენერალ-გუბერნატორად გადასვლის შემდეგ სამეფო ოჯახის მეორე ცნობილმა ჰომოსექსუალმა, დიდმა თავადმა კონსტანტინე კონსტანტინეს ძემ ჩაიბარა. როგორც მე-19 საუკუნის ბოლოს და მე-20 საუკუნის დასაწყისის რუსეთის მკვლევრები აღნიშნავენ, ამ ეპოქაში სამეფო ოჯახს, მინიმუმ, შვიდი დიდი თავადი _ მეფის ბიძები, კუზენები და ძმისშვილები, ჰომოსექსუალისტი ჰყავდა. _ რა ხდებოდა რუსეთის ხელოვნების წრეებში? _ ცხადია, ჰომოსექსუალიზმში რუსული ხელოვნების წარმომადგენლებიც არავის ტოლს არ უდებდნენ. ჰომოსექსუალიზმი რუსულ კულტურაში იმდენად დიდი თემაა, რომ აქ მას მხოლოდ ოდნავ თუ შევეხებით. ისეთი ცნობილი რუსი მწერლების, როგორებიც არიან ნიკოლაი გოგოლი, ნიკოლაი ჩერნიშევსკი და ლევ ტოლსტოი, საკუთარ თავში ჩახშულ და არარეალიზებულ ჰომოსექსუალიზმს სათვალავში ნუ ჩავთვლით. გადავხედოთ რამდენიმე მკაფიოდ გამოხატულ, რეალიზებულ პერსონას. ცნობილმა რუსმა მწერალმა და პუბლიცისტმა კონსტანტინე ლეონტიევმა, რომლის ჰომოსექსუალობა კარგად იყო ცნობილი საზოგადოებაში, უამრავი ლიტერატურული ნაწარმოები მიუძღვნა ჰომოეროტიკულ სიუჟეტებს. ერთ-ერთ თავის ნოველაში, „ქმრის აღსარება“, ის აღწერს სიტუაციას, როცა ქმარი თავად უწყობს ხელს თავის ახალგაზრდა მეუღლეს, გაიჩინოს ნორჩი საყვარელი და მათ შორის ურთიერთობებს აღვივებს. მწერალი ღიად გვიჩვენებს, რომ მთავარი გმირი საკუთარი ცოლის საყვარელში გაცილებით უფრო ღრმად არის შეყვარებული, ვიდრე თავად მეუღლეში და ნეტარებით ტკბება მათი ინტიმური ურთიერთობით. მწერალმა, მოგვიანებით, ღიად აღიარა ნაწარმოების ჰომოსექსუალური შინაარსი და თავისი ჰომოსექსუალობა. რუსული ჰომოსექსუალური ლიტერატურის ნამდვილი მეტრი გახლდათ ცნობილი მწერალი-ჰომოსექსუალი მიხეილ კუზმინი, რომელმაც, შეიძლება ითქვას, რომ თავისი ჰომოსექსუალური ნაწარმოებებით მართლაც რომ წალეკა რუსული ლიტერატურა. მისი ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი ნაწარმოებია რომანი „ფრთები“, სადაც ის ჰომოსექსუალიზმს, პრაქტიკულად, ნამდვილ ჰიმნს უძღვნის. რუსულ ხელოვნებაში განსაკუთრებულ მოვლენას წარმოადგენს ცნობილი ლიდია ზინოვიევა-ანიბალისა და ვიაჩესლავ ივანოვის არატრადიციული სექსუალური ორიენტაციის წყვილი. მართალია, ისინი ცოლ-ქმარი იყვნენ, მაგრამ, ამავვე დროს, ცალ-ცალკე კარგა გვარიანად ჰომოსექსუალურადაც „უბერავდენ“. რა თქმა უნდა, მათმა სექსუალურმა ორიენტაციამ შესაბამისი ასახვა ჰპოვა მათ ლიტერატურულ მოღვაწეობაში. სოფია ანიბალი ისეთივე კერპი გახდა რუსი ლესბოსელებისთვის, როგორიც იყო კუზმინი რუსი გეებისთვის. ანიბალის ქმარი, ვიაჩესლავ ივანოვი, რუსული სიმბოლიზმისა და „ვერცხლის საუკუნის“ ერთ-ერთ ყველაზე გამოჩენილ წარმომადგენლად მიიჩნევა. გამოჩენილი ლიტერატორის გარდა მას ასევე ცნობილი ფილოსოფოსისა და ფილოლოგის რეპუტაციაც აქვს. ამავე დროს, ის განთქმული ბისექსუალი და სექსუალურად აღვირახსნილი ადამიანი გახლდათ. მან ჯერ ძალ-ღონე არ დაიშურა იმისთვის, რომ თავისი ნაადრევად გარდაცვლილი მეუღლის ჰომოეროტიკული ნაწარმოებები რაც შეიძლება ვრცლად გამოეცა. შემდეგ თვითონ გამოსცა