აპრილის ერთ-ერთ მთავარ პოლიტიკურ მოვლენას _ „ეროვნული ფორუმის“ მმართველი კოალიციიდან წამოსვლას, იმაზე ნაკლები ხმაური მოჰყვა, ვიდრე ეს ბევრ ჩვენგანს წარმოედგინა. „ქართულ ოცნებას“, რომლის საუკეთესო დღეებიც უკან დარჩა, ზოგი ფრთხილად ტოვებს, ზოგიც რჩება, მაგრამ სამომავლოდ წამოსვლაზე ფიქრობს. ერთი კი ფაქტია, ბარგის ჩალაგების რეჟიმში მყოფმა სახელისუფლებო ბანაკებმა დამოუკიდებელი თამაშები დაიწყეს.

მარტის შუა რიცხვებიდან სამამულო მედიაში გაჩნდა ცნობები იმის შესახებ, რომ კოალიციურ ერთობას, შესაძლოა, „რესპუბლიკური პარტიის“ წამოსვლით გასჩენოდა ბზარი, თუმცა სენსაციების მოყვარულ პუბლიკას ამ მიმართულებით იმედები გაუცრუვდა; პროგნოზებისა და წინმსწრები შეფასებების მიუხედავად, „რესპუბლიკელებმა“ კოალიციასთან ერთად დარჩენა გადაწყვიტეს, მათგან განსხვავებით კი გუბაზ სანიკიძის გუნდმა სამთავრობო ერთგულებას ოპოზიციაში წასვლა ამჯობინა და პოლიტიკურად გაკოტრებულ „ქართულ ოცნებას“ პარტიული ყრილობის შემდეგ ზურგი შეაქცია.

რატომ დატოვა კოალიცია მორიგ ჯერზე კიდევ ერთმა სუბიექტმა? რა დოზით დაუპირისპირდებიან წამოსულები დარჩენილებს? რას აპირებს კარსმომდგარ საპარლამენტო არჩევნებში „ეროვნული ფორუმი“?

ამ და სხვა მიმდინარე პროცესებზე „ქრონიკა+“-ს პარტიის ერთ-ერთი ლიდერი _ ანი მიროტაძე ესაუბრება:

_ ანი, პირველ რიგში, გკითხავთ, _ რა ხდება დღეს „ეროვნულ ფორუმსა“ და მმართველ კოალიციას შორის? საბოლოოდ გაემიჯნეთ მთავრობას?

_ ვფიქრობ, რომ არ შევცდით, როცა გადაწყვეტილება მივიღეთ ჩვენი პარტიის წევრების შეხედულებებისამებრ. მართალია, დღეს პოლიტიკური განქორწინებები მოდაშია, მაგრამ ჩვენი შემთხვევა მაინც განსხვავებულია. „ეროვნულმა ფორუმმა“ მმართველი კოალიციის რიგები დატოვა, თუმცა ეს არ ყოფილა ლიდერების ერთპიროვნული გადაწყვეტილება.

_ ანუ შიდაპარტიული არჩევნები ჩაატარეთ?

_ დიახ, პარტიის წევრები გამოვკითხეთ და მივიღეთ შედეგი, რომლის მიხედვითაც 96%-მა მიიჩნია, რომ „ეროვნულ ფორუმს“ დამოუკიდებლად უნდა გაეგრძელებინა გზა. ამ პარტიაში არავის მისი სტატუსის, რეპუტაციის, გავლენისა და ასე შემდეგ მიუხედავად, უფლება არ აქვს, ამ გადაწყვეტილებაზე ზემოქმედება მოახდინოს. შესაბამისად, ხელმძღვანელმა პირებმა მათი ნება აღვასრულეთ.

_ როდიდან დაიწყეთ გუნდის შიგნით ამ თემაზე საუბრები? როდის დასვით პირველად კითხვა, _ გავჩერდეთ თუ წავიდეთ? შეგიძლიათ, პრეისტორია მოგვიყვეთ?

_ 2016 წლის 3 აპრილამდე, ანუ იქამდე, სანამ ამ გადაწყვეტილებას საბოლოოდ გავაფორმებდით, ბუნებრივია, საამისო ნიადაგი მზადდებოდა. 2015 წლის ბოლოსთვის, როცა ფიქრი დავიწყეთ იმაზე, თუ როგორ უნდა შევხვედროდით ახალ საარჩევნო წელს, შიდა რესურსების თვლას შევუდექით. რესურსების თვლა ნიშნავს, დეტალური ინფორმაცია მივიღოთ იმის შესახებ, თუ როგორ მდგომარეობაში არიან რაიონული და რეგიონული ორგანიზაციები, მოხდა თუ არა პარტიიდან გადინება? თუ მოხდა, რამდენი და რატომ წავიდა? როგორია ინტელექტუალური რესურსი, როგორი იყო ჩართულობა და სხვა? ეს პროცესი რომ დავასრულეთ, დღის წესრიგში დადგა კითხვა, _ რას და როგორ ვაპირებთ არჩევნებში? დაახლოებით დეკემბრის ბოლოსკენ გაფართოებულ რეჟიმში შევიკრიბეთ, სადაც თბილისის რაიონული ორგანიზაციების ხელმძღვანელები, რეგიონული ორგანიზაციების ხელმძღვანელებთან და ახალგაზრდული ფრთის ლიდერებთან ერთად სრულად იყვნენ წარმოდგენილნი. გვქონდა სამდღიანი მუშაობის რეჟიმი ბაკურიანში და იქ ყველა რისკები გავთვალეთ დარჩენის შემთხვევაშიც და გასვლის შემთხვევაში. ამ მსჯელობის შემდეგ გადაწყვეტილება მივიღეთ, რადგანაც ახალი ტენდენციები გამოიკვეთა.

_ რა აჩვენა ამ ანალიზმა, _ ფორუმელების უკმაყოფილება მთავრობის მიმართ?

_ საბოლოო ჯამში, დადგა ის შედეგი, რომელიც დადგა, _ „ფორუმმა“ საკმაოდ მაღალი კულტურა გამოავლინა, როცა კარის გამოჯახუნების გარეშე დასცილდა ყოფილ პოლიტიკურ პარტნიორებს. ეს იყო ნორმალური პროცესი, დემოკრატიის პრინციპების დაცვით.

_ კარის გამომჯახუნებლებში, ალბათ, ალასანიას გუნდი იგულისხმეთ, თუმცა მომდევნო კითხვა მათ არ ეხება, _ რა ჰქვია პოლიტიკური გაყრის იმ ფორმას, რა ფორმითაც თანაგუნდელებს დასცილდით?

_ კარის გამოჯახუნება და ყურადღების მიპყრობის მიზნით გაკეთებული ხმაურიანი განცხადებები ჩვენი სტილი არ არის, პირველ რიგში, „ფორუმი“ ამას თავის თავს ვერ აკადრებს, შემდეგ ყოფილ თანაგუნდელებს და საზოგადოებას. ექსპარტნიორებს, თამაშის წესების დაცვით, ჩარჩოებში წარმართული პროცესის შემდეგ დავცილდით.

_ მართალია, გაყრა ხმაურიანი არ ყოფილა, თუმცა ოპოზიციაში გადაბარგებულებმა საპარლამენტო თანამდებობები ოფიციალურად დატოვეთ, ასევე შეცვალეთ ფრაქციის სახელწოდებაც „ქართული ოცნება _ ეროვნული ფორუმი“ „ეროვნული ფორუმით“ ჩაანაცვლეთ. როგორი ოპოზიცია იქნებით, _ ზომიერი, რადიკალური თუ კონტროლირებადი?

_ ჩვენ ვიქნებით ღირსეული ოპოზიცია, პარტიის ბიოგრაფია ცხადჰყოფს, რომ ფატალური შეცდომები არ დაგვიშვია, მუდამ ვიდექით იქ, სადაც ხალხი იდგა. საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობას კარგად მოეხსენება „ეროვნული ფორუმის“ გამოცდილება ამ მიმართულებით. მიუხედავად იმისა, რომ სრულად გადავედით ოპოზიციაში, რაც ნიშნავს იმას, რომ დავტოვეთ თანამდებობები, დავტოვეთ უმრავლესობა, ჩვენ არ მივიღებთ ისეთ გადაწყვეტილებებს, რომელიც სახელისუფლებო კრიზისებს გამოიწვევს და მისი ინტერესების წინააღმდეგ იქნება მიმართული.

_ ბიძინა ივანიშვილს თუ გააკრიტიკებთ?

_ ბიძინა ივანიშვილი დღეს რომ კოალიციაში იყოს, ჩემი პასუხი იქნებოდა, რომ მე ოპონირების რეჟიმში ვარ ყოფილ პარტნიორებთან და, მათ შორის, ივანიშვილთან. ის აქტიურ პოლიტიკაში აღარაა და არც მთავრობას წარმოადგენს. მე თუ დღეს ოპოზიციაში ვარ, ეს იმას არ ნიშნავს, ვინმეს პერსონალური კრიტიკა მქონდეს აჩემებული და პიროვნული თავდასხმები. რაც მომეწონება ვიტყვი, _ მომწონს-მეთქი, რაც არ მომეწონება, საჯაროდ დავაფიქსირებ. ჩვენ მზად ვართ, ხელისუფლებას მთელ რიგ საკითხებზე ალტერნატიული წინადადებები შევთავაზოთ.

_ როდის გაჩნდა პირველი ბზარი „ფორუმსა“ და დანარჩენ კოალიციას შორის? რის, ან ვის გამო წამოხვედით ხელისუფლებიდან?

_ ასე უცებ, ერთ დღეს, ერთ საკითხზე შეუთანხმებლობის გამო არავის უფიქრია მკვეთრი განცხადებების გაკეთება. ბუნებრივია, ემოციების მოძალების შეგედად პარტიის ხელმძღვანელი პირები არ ვმოქმედებთ, მაგრამ ჩვენ პასუხისმგებლობა ავიღეთ ჩვენივე პარტიის აქტივთან. მათ უკვე წლების განმავლობაში დაუგროვდათ კითხვები საკადრო პოლიტიკასთან დაკავშირებით, განსაკუთრებით ძალოვან სტრუქტურებთან მიმართებით. ჩვენი ორგანიზაციის აქტიური წევრებისგან ხშირად მომისმენია, რომ ამა თუ იმ რაიონის პოლიციაში კვლავაც ის პირები მუშაობენ, რომლებიც არჩევნებამდე გვაწიოკებდნენ და უკანონო ქმედებებს სჩადიოდნენო. იყო საყვედურები წინა ხელისუფლებიდან მოქმედ ხელისუფლებაში გადმობარგებული პირების დაწინაურებასთან დაკავშირებითაც. ერთმა წევრმა კი ასე შემომჩივლა, _ ის პირი, რომელიც დამცინოდა, ვინც დამდევდა პოლიტიკური შეხედულებების გამო, დღეს ივანიშვილის კარზე დაწინაურდაო… რა სამართლიანობის აღდგენაზე უნდა ვესაუბროთ ასეთ დროს ხალხს, როცა პარტიის წევრებს უსამართლობის განცდა გვაქვსო?! რომ გითხრათ, ეს იყო განაწყენებული ადამიანების შემოძახილები, პირადი მოტივებიდან გამომდინარე-მეთქი, არ ვიქნები მართალი. ამ ტიპის საუბრებმა, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში, განსაკუთრებული აქტუალობა შეიძინა.

_ ვინ ქმნიდა საკადრო პოლიტიკას „ქართულ ოცნებაში“?

_ როდესაც ბიძინა ივანიშვილმა პრემიერის პოსტი დატოვა, მისი კანდიდატურა ირაკლი ღარიბაშვილი იყო. ეს ფაქტი ჩვენი საზოგადოებისთვის ახალი ამბავი არაა. მაშინ ამ პოსტზე სერგეენკოს კანდიდატურაც განიხილებოდა კოალიციის პოლიტსაბჭოს ფორმატში. დავითვალეთ პლუს-მინუსები და როგორც ცნობილია, საბოლოოდ გადაწყვეტილება ღარიბაშვილის სასარგებლოდ მიიღეს. ვიცი, რომ ეს შემოთავაზებული და ლეგიტიმური იყო.

_ წინა შეკითხვა საკადრო პოლიტიკას ეხება, თქვენ კი ღარიბაშვილის პირველ გამარჯვებებზე საუბრობთ. მგონია, რომ ძალიან ფრთხილად, მაგრამ მაინც, მისკენ იშვერთ ხელს ამ მიმართულებით დაშვებული შეცდომების გამო…

_ არა, ხელს არავისკენ ვიშვერ, უბრალოდ, ვცდილობ, ქრონოლოგიურად, თანმიმდევრულად მივყვე მოვლენებს, რაც მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს უფრო ცხადს გახდის. სწორედ ამიტომ დავიწყე საუბარი ღარიბაშვილის გაპრემიერების დროიდან. მას შემდეგ, რაც ის დაწინაურდა, მთავრობა მისი შემადგენლობით დაკომპლექტდა. თუ ოდესმე საქართველოს პრემიერ-მინისტრი გავხდები და თუ ჩემი გუნდის წევრი იქნება, დღევანდელის მსგავსად, ვთქვათ, კახა შარტავა, მასთან აუცილებლად გავივლი კონსულტაციებს ყველა მნიშვნელოვან საკითხზე, ვინაიდან მიმაჩნია, რომ კახა არის ერთ-ერთი ჭკვიანი პოლიტიკოსი და საქართველოს პატრიოტი. საბედნიეროდ, კახას გარდაც არიან ჩემ ირგვლივ გაწონასწორებული და გამოცდილი ადამიანები, ვინაიდან მათ კეთილსინდისიერ რჩევებში ეჭვი არასოდეს შემეპარება და ვინაიდან მათი რჩევები საერთო საქმეს წაადგება, რატომ უნდა ვთქვა უარი საკადრო გადაწყვეტილებების მიღებისას სანდო და პროფესიონალი თანაგუნდელების ჩართვაზე?

_ თქვენი ინფორმაციით, ირაკლი ღარიბაშვილი ბიძინა ივანიშვილთან ათანხმებდა მთელ რიგ პოლიტიკურ ნაბიჯებს? და აქვე ჩაგეკითხებით, _ რამდენად ხშირად გიწევდათ უკვე მზა გადაწყვეტილებებთან შეჯახება?

_ მე არ ვიცი, ის ვინმესთან გადიოდა თუ არა კონსულტაციებს. გადაჭრით ამის თქმა არ შემიძლია, ეჭვების დონეზე საუბრებს გაზეთის ფურცლებზე მაინც მოვერიდები. ერთი კი ფაქტია: ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკიდან ოფიციალურად წასვლის შემდეგ, თითქმის, ყველა მნიშვნელოვან საკადრო გადაწყვეტილებაზე ღარიბაშვილმა მოაწერა ხელი. შესაბამისად, ჩემთვის, პოლიტიკოს ანი მიროტაძისთვის, ეს ნიშნავს იმას, რომ სწორედ მან უნდა აიღოს სრულად პასუხისმგებლობა თავის ყველა გადაწყვეტილებაზე. შეცდა? _ სათანადო რეაგირება ვერ მოახდინა? დაეკითხა ოჯახის წევრებს თუ არა, მე ეს ნაკლებად მაინტერესებს! რაც შეეხება მოქმედ პრემიერს, ჯერ მისი ამ პოსტზე მოღვაწეობის დრო, სულ რაღაც, სამ თვეს ითვლის, რის გამოც მის მოღვაწეობას, ამ ეტაპზე, არ შევაფასებ.

_ უფრო კონკრეტულად თუ გვეტყვით, რა საკითხებზე გქონდათ კამათი და წინააღმდეგობა გუნდის შიგნით?

_ შიდა მოთათბირების დროს რამდენად წყდებოდა საკითხები ისე, როგორც ჩვენ ვფიქრობდით, ეს ცალკე სალაპარაკო თემაა. ერთ კონკრეტულ მაგალითს გაგახსენებთ: კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავით, რომ 2016 წელს მაჟორიტარული სისტემით წავსულიყავით. ვამტკიცებით არგუმენტებით, პარალელების გავლებით, რომ, იქნებ, ახლავე წავსულიყავით პროპორციული სისტემით, ჩვენ ამაში სარისკოს ვერაფერს ვხედავდით, მაგრამ „ფორუმის“ ბრძოლას თანაგუნდელების აბსოლუტურმა უმრავლესობამ მხარი არ აუბა და უმცირესობაში დავრჩით.

_ საპარლამენტო უმრავლესობის პოზიცია ამ საკითხზე ცნობილია: პროპორციული საარჩევნო სისტემა მხოლოდ 2016 წლის არჩევნების შემდეგ დამკვიდრდება ჩვენში. როგორ ფიქრობთ, რატომ ვერ გარისკა ხელისუფლებამ ამ ცვლილებების ახლა მიღება?

_ წამოსვლის შემდეგაც ვფიქრობ, რომ არ ვცდებოდით, უბრალოდ, პროპორციული საარჩევნო სისტემის პირობებში სხვანაირად მოუწევდათ ჩვენს ყოფილ თუ მოქმედ კოლეგებს მომზადება. სხვაგვარად მოუწევდათ საარჩევნო პროცესის გადაწყობა, შეიძლება მეტი შრომა დასჭირვებოდათ და მთავარი, მაჟორიტარული სისტემის მხარადამჭერები, ჩემი ვარაუდით, შიშობენ, რომ პროპორციულ არჩევნებში, შესაძლოა, ძალთა ბალანსი ისე არ დაჯდეს, როგორსაც ისინი ვარაუდობენ. ადრე თუ გვიან, მაინც გადავალთ ამ სისტემის ცვლილებაზე და მაჟორიტარული არჩევნები წარსულს ჩაბარდება, იმიტომ რომ სხვაგვარად ვერ იქნება პოლიტიკური მრავალფეროვნება ისე ადეკვატურად წარმოდგენილი უმაღლეს საკანონმდებლო ორგანოში, როგორც ამას პროპორციული არჩევნების შედეგებით მივიღებთ.

_ როგორია ხელისუფლების შანსები ასეთ საარჩევნო გარემოში?

_ ხელისუფლებამ სახეებზე უნდა გათვალოს, მაგრამ არა დისკრედიტებულ და კარიკატურულზე, არამედ მომგებიან სახეებზე. ბიძინა ივანიშვილის ავტორიტეტზე ჩამოკიდება არ მგონია მართებული, იმიტომ რომ საზოგადოება გაიზარდა, მოქალაქეები პოლიტიკურად ძალიან განათლებულები და ინფორმირებულები გახდნენ, შესაბამისად, ვფიქრობ, თუ ბევრი მეორე ტური დაინიშნება, დიახაც, ძალიან კარგი იქნება, დიახაც, ყველაფერი გააკეთონ მაჟორიტარობის კანდიდატებმა, რომ ამომრჩევლები თავიანთ უპირატესობაში დაარწმუნონ. კარგი კანდიდატის შემთხვევაში არასაპარლამენტო ოპოზიციის წარმომადგენლებსაც გამარჯვების საკმაოდ რეალური შანსები აქვთ. ხელისუფლებამ ცდუნებას უნდა გაუძლოს.

_ ცდუნებაში რას გულისხმობთ? შეიძლება, რომ ამ ხელისუფლებასაც არჩევნების შედეგების გაყალბებაზე წაუცდეს ხელი?

_ არჩევნების შედეგებზე ზემოქმედების არაერთი მეთოდი არსებობს. გაყალბება მხოლოდ ურნების გატაცება და ე. წ. სომხური კარუსელი არ არის. ზოგადად, არაფრის გამორიცხვა არ შეიძლება, მაგრამ თავად არჩევნების დღეს კარუსელების დატრიალება არ მგონია, ვინმემ გარისკოს, თუმცა არსებობს სხვა გზები, მაგალითად, ადმინისტრაციული რესურსის გამოყენება. არავის ვურჩევ მაქინაციების იმედზე ყოფნას.

_ რატომ უნდა დასჭირდეს წინასაარჩევნოდ სახელისუფლებო რესურსის ჩართვა მთავრობას? რატომ ეჭვობთ, რომ მათგან ასეთი მცდელობები იქნება?

_ დავტესტოთ: ხომ ექვსი თვეა არჩევნებამდე დარჩენილი?! დარწმუნებული ვარ, ამ ექვსი თვის შემდეგაც შევხვდებით ერთმანეთს და ერთად გავაანალიზოთ ვითარება. მე ასე ვაპირებ, რომ მივალ ამომრჩეველთან და აუცილებლად ვეტყვი სიმართლეს. არავითარ შემთხვევაში არ დავპირდები ისეთ რამეს, რასაც ვერ შევუსრულებ. თუ მე ჩემი სიმართლით წავაგე, გასაგები იქნება, რომ მაშინ სხვა რამე უნდა ამომრჩეველს, თუ მე მოვიგე, თუ ადამიანები ასეთ მართალს მიმიღებენ, როგორიც ვარ, მაშინ მარტივად გასაგები იქნება, რომ საქართველოში სამოქალაქო საზოგადოება შედგა. ერთ სიტყვას ნუ დავპირდებით ნურავის ზედმეტად.

_ თქვენ სამ წელზე მეტ ხანს იყავით ამ ხელისუფლების ნაწილი. რა ვერ გაკეთდა ამ დროის განმავლობაში და იზიარებთ თუ არა პასუხისმგებლობას შეუსრულებელ დაპირებებზე?

_ შეიძლება, რომ პასუხის გაცემა გაკეთებულ საქმეებზე საუბრით დავიწყო?

_ რა პრობლემაა, უბრალოდ, შეუსრულებელი დაპირებები არ გამოგვრჩეს.

_ პირველი: ამ ქვეყანაში აღარ ეშინიათ, ამ ქვეყანაში აღარ დევნიან, აღარ აპატიმრებენ პოლიტიკური შურისძიების მიზნით. დღეს წარსულს ჩაბარდა ბიზნესის რეკეტი. ცალკე აღნიშვნის ღირსია ჯანდაცვის რეფორმა, არაფერია იმაზე მაღალი ფასეულობა, როცა სახელმწიფო ორიენტირებულია თითოეული მოქალაქის ზრუნვაზე, თითოეული მოქალაქისთვის სიცოცხლის შენარჩუნებაზე. ასევე სასკოლო განათლების დონეზეც გვქონდა წარმატებები. უფრო მნიშვნელოვანი გარღვევები იყო საგარეო მიმართულებითაც, თუმცა ახლა ჩავარდნებზე გადავალ: „ქართული ოცნების“ სუსტი წერტილი, როგორც ზემოთ აღვნიშნე, სამართლიანობის აღდგენაა. უფრო სწორად, სამართლიანობის ვერაღდგენა. მურუსიძესთან დაკავშირებით საზოგადოებამ ჩემი შეფასებები მოისმინა. არ შეიძლება, უსამართლობის მხრივ დამძიმებული კაცი მართლმსაჯულების მთავარი სახე იყოს. არ შეიძლება! იმიტომ, რომ შენ ვერასდროს დააბრუნებ ადამიანებში სამართლიანი და კანონიერი სასამართლოს იმედს. მესმის, რომ პროკურატურაში ათასობით განცხადებაა შესული, გასაგებია, ასე ერთბაშად ყველა ვერ დაკმაყოფილდება, მესმის, რომ სამართლიანობის აღდგენა მარტივი პროცესი არაა, თუმცა ამ მხრივ მნიშვნელოვანი ძვრები მაინც არ მომხდარა _ ქვეყნის ეკონომიკა და დასაქმების პრობლემა კვლავ მოუგვარებელია. არ გეგონოთ, თავს ვიმართლებ, მხოლოდ ფაქტს აღვნიშნავ. მე არ ვიყავი იმ ადამიანების სიაში, რომელთაც იმედი ჰქონდათ, რომ ორ-სამ წელიწადში საქართველოს ეკონომიკა ამოიქაჩებოდა. ვერ ამოიქაჩებოდა და იცით, რატომ? ქვეყანა, რომელიც პიარს ეყრდნობოდა და რომლის ეკონომიკური აღმავლობაც მოჩვენებითი იყო, მყარ საფუძველზე არ იდგა.

_ კი ამბობთ, რომ ბიზნესის წართმევა ძველებურად არ ხდებაო, თუმცა ბევრი ფიქრობს და საკმაოდ საფუძვლიანადაც, რომ ივანიშვილმა „რუსთავი 2“-ის ხელში ჩაგდება განიზრახა. თქვენ, როგორც ყოფილი ჟურნალისტი და პოლიტიკოსი, როგორ შეაფასებდით ამ რამდენიმე თვის წინათ ერთ-ერთი რეიტინგული ტელეკომპანიის ირგვლივ განვითარებულ მოვლენებს? ზოგადად, როგორ შეაფასებთ ივანიშვილის ხელისუფლებისა და მედიის დამოკიდებულებას?

_ როცა 7 ნოემბერი გახსოვს, იქ სხვა სამართლებრივი დავები რა მოსატანია?! ეს არის კლასიკური მაგალითი იმისა, როგორი რეპრესიები შეიძლებოდა განხორციელებულიყო XXI საუკუნეში. დღეს შედარებაც არ შეიძლება იმასთან, რაც იყო, მაგრამ ერთი კითხვაც რომ არსებობდეს, ჩემთვის ეს ერთი კითხვა ლეგიტიმურია მანამდე, სანამ ამ კითხვაზე ამომწურავ პასუხს არ მივიღებ. დავიწყოთ „რუსთავი 2“-დან: იმ ეტაპამდე, როცა სამართლებრივი დავა ორ მესაკუთრეს შორის მიმდინარეობდა, ჩემთვის პროცესი მეტ-ნაკლებად გასაგები იყი. სხვა საკითხია, ვინ, სად, რა მოცემულობაში, რამდენად გადაიფორმა ესა თუ ის წილი, მაგრამ მას შემდეგ, რაც მოსამართლემ გადაწყვეტილება გამოიტანა, რომ დროებით მფლობელს არხის შიდა სარედაქციო პოლიტიკა გაეკონტროლებინა, ჩემთვის ეს მესაკუთრეებს შორის არსებულ დავას გასცდა. გამიჩნდა კითხვები, რომელზედაც პასუხებს ვითხოვდი. მაშინვე ვთქვი, რომ მოსამართლეს არ აქვს უფლება და არც არავის, ამა თუ იმ არხის შიდა საინფორმაციო პოლიტიკა განსაზღვროს-მეთქი. განსხვავებული შემთხვევაა „მაესტრო“. დღემდე ვერ გავიგე, რა ხდებოდა დამფუძნებლებს შორის? ამ დრომდე ამ საქმეში ძალიან დიდი გაუგებრობა იყო. აი, „მაესტრო“ ჩემთვის ხელისუფლების თავზე დასმული კითხვის ნიშანი ნამდვილად არაა.

_ რა კომენტარს გააკეთებთ ბოლო პერიოდში ინტერნეტსივრცეში გავრცელებული პოლიტიკოსების პირადი ცხოვრების ამსახველი კადრების შესახებ? თავადაც ქალი პოლიტიკოსი, როგორ გამოეხმაურებით ვიდეოშანტაჟების სერიას?

_ ამ ვითარებაში ყველაზე ცუდი ის არის, რომ კასრებიდან გამოჟონილ კადრებზე წვდომა შეიძლება ნებისმიერ ვიგინდარასაც ჰქონდეს.

_ თქვენ ფიქრობთ, რომ ეს კადრები ნებისმიერისთვის იყო ხელმისაწვდომი? რაღაც არარეალური მგონია ეგ ვერსია.

_ ვიღაცას ხომ უნდა შეენახა? ვიღაცას ხომ უნდა გადაეგზავნა სადღაც? რატომ გამორიცხავ, რომ ერთის მაგივრად ათი, ან, სულაც, ასი კოპიო გაკეთდა? რატომ გამორიცხავ, რომ ეს ჩანაწერები შეიძლება პოლიტიკური ანაგარიშსწორებისთვის დარიგდა? რაღაცა პოლიტიკური გეგმისთვის? ამ ტიპის კადრების მოპოვებისა და დაარქივების ტრადიციას, ვიცით, რომ წინა ხელისუფლების დროს ჩაეყარა საფუძველი, თუმცა ეს არ ამსუბუქებს მოქმედი ხელისუფლების პასუხისმგებლობის საკითხსაც. ვინც ამას აკეთებს, იმ ადამიანთა ჯგუფს ერთი სახელი აქვს, _ ისინი არიან ბნელები! იმიტომ, რომ ასე ცხოვრება არ შეიძლება. ეს ავადმყოფური მდგომარეობაა. არც კი ვიცი, ამას რა ჰქვია!..

_ დაახლოებით ორი წლის წინათ ინტერნეტსივრცეში თქვენი და ყოფილი შს მინისტრის, ივანე მერაბიშვილის ერთობლივი ფოტო გამოჩნდა. სურათი სოციალურ ქსელში მაშინვე ბევრმა ადამიანმა გაიზიარა და სკანდალის მიზეზიც გახდა. შეგიძლიათ, ამ ფოტოს ისტორია მოგვიყვეთ?

_ შეიძლება, გაგიკვირდეთ, მაგრამ ამ ფოტოს არსებობის შესახებ იქამდე წარმოდგენაც არ მქონდა, სანამ არ გამოქვეყნდა. ფოტო გადაღებულია 2008 წლის აგვისტოს ომის პერიოდში, უფრო ზუსტად, როდესაც რუსის ჯარები კარალეთიდან გავიდნენ, ხოლო ინტერნეტში ექვსი წლის შემდეგ, 2014 წელს აიტვირთა, მას შემდეგ, რაც აქტიურ პოლიტიკაში წამოვედი და საქართველოს პარლამენტის წევრი გავხდი. იმ პერიოდში, ომის დროს, საინფორმაციო სააგენტო „პირველის“ ხელმძღვანელი ვიყავი. საქართველოსთვის ურთულესი დღეები იდგა. დამირეკეს და შინაგან საქმეთა სამინისტროში დამიბარეს. ზუსტი ციფრის დასახელება გამიჭირდება, მაგრამ იმ დღეს სამინისტროში 100-მდე ჟურნალისტმა მოვიყარეთ თავი. იქ იყო ნანუკა ჟორჟოლიანი, ნინო შუბლაძე, თენგო გოგოტიშვილი, ბაია ცანავა, მაია ფურცელაძე, ქეთი ხატიაშვილი, გიორგი უძილაური, მანანა გიორგაძე… თითქმის ყველა, გამიჭირდება მათი გვარების ჩამოთვლა. სამინისტროში გვითხრეს, რომ კარალეთში ჯარისკაცებთან შესახვედრად უნდა წავსულიყავით, რადგან მათთან შეხვედრა და მხარდაჭერის გამოცხადება პრინციპულად მნიშვნელოვანი იყო. წინააღმდეგობა არავის გაუწევია, ჩაგვსხეს სამინისტროს მიერ მობილიზებულ ტრანსპორტში და კარალეთში წაგვიყვანეს. იქვე გავიგეთ, რომ საშუალება გვქონდა, მაშინდელი შინაგან საქმეთა მინისტრ ვანო მერაბიშვილისთვის კითხვები დაგვესვა, თუმცა იქ ყველასთვის მოულოდნელი გარემო დაგვხვდა _ ვერანდაზე გაშლილი სუფრა. ამ ამბავში ყველაზე უცნაური ის არის, რომ ჟურნალისტები, ოპერატორები და ფოტოგრაფები შეხვედრაზე განიარაღებულები შეგვიყვანეს. არავის თან არ გვქონდა არც კამერა, არც დიქტოფონი და არც ფოტოაპარატი. შესაბამისად, დარწმუნებული ვარ, რომ ეს შეხვედრა ფარულად გადაიღეს და თითქმის იმაშიც დარწმუნებული ვარ, რომ ამ ფარული გადაღების ინიციატორიც და შემსრულებელიც ჩვენთან ერთად იმყოფებოდა. გვარიც შემიძლია დაგისახელოთ, ეჭვი ვისზედაც მაქვს, მაგრამ, მოდით, ეჭვებზე არ ვისაუბროთ!

_ უსაფუძვლო ეჭვი არ გექნებათ?

_ უსაფუძვლო ეჭვი რომ მქონდეს, არც ვიტყოდი, თუმცა რაშიც დარწმუნებული არ ვარ, იმას მტკიცებითი ფორმით ვერ ვიტყვი. მაშინ ჩვენს სუფრასთან რამდენიმე მაღალჩინოსანი იჯდა, ვისი დავალებითაც შესაძლებელი იქნებოდა ფარული გადაღება. დარწმუნებული ვარ, მაშინ ის ვერანდა ფარული გადაღებების აპარატურით სრულად იყო აღჭურვილი.

_ თქვენ თქვით, რომ იმ სუფრასთან მაშინდელი სოდ-ის უფროსი, ერეკლე კოდუა იჯდა.

_ ამის დადასტურება შემიძლია, რომ სუფრასთან ნამდვილად იჯდა ერეკლე კოდუა. ასევე, იქ იმყოფებოდა დავით საყვარელიძე, თუ კარგად მახსოვს, მაშინ შიდა ქართლის საოლქო პროკურორი იყო. ძალოვანი მაღალჩინოსნების ნაკლებობას არ ვუჩიოდით. უბრალოდ, აღარ მახსოვს, ვინ სად იყო.

_ არ შემიძლია, არ გკითხოთ იმ ხელწერილების შესახებ, რომელიც „ქრონიკა+“-ში, ჯერ კიდევ, 2013 წელს გამოქვეყნდა. ჩვენ გაძლევთ საშუალებას, დაგვიანებით, თუმცა მაინც პასუხი გასცეთ თქვენი მისამართით გავრცელებულ ცნობებს. როგორ გამოეხმაურებით თქვენი გადაბირების ამსახველ დოკუმენტებს წლების შემდეგ?

_ მიშას რეჟიმის წინააღმდეგ აქტიური მებრძოლი ვიყავი, იმ პერიოდში დაიჭირეს ჩემი ძმა. არ მიყვარს ამ თემაზე საუბარი, მაგრამ თუ რამე სიკეთე მივიღე ამ ხელწერილით, სადაა ეს სიკეთე? საინფორმაციო სააგენტო „პირველი“ იმ წლებში ჩიტაიას ქუჩაზე ერთ-ერთ იტალიურ ეზოში ფუნქციონირებდა. ჩემ მიერ დაფუძნებული საინფორმაციო საშუალება ენმ-ს პიარით დაკავებული არ ყოფილა და ამას ნებისმიერი დაგიდასტურებთ, ვინც იმ დროს ჟურნალისტურ წრეებში ტრიალებდა. ამ სიტყვებს იმიტომ არ ვამობ, რომ „ქრონიკა+“-ს ვაძლევ ინტერვიუს. როცა ეს ე. წ. მამხილებელი მასალები თქვენთან გამოქვეყნდა, მაშინვე ვთქვი, _ გარკვეულმა ძალებმა ამ ტიპის დოკუმენტებს ჩემი სახელი და გვარი მიაწერეს-მეთქი. ადამიანებს, რომლებსაც ამის გაყალბება შეეძლოთ, რა გამოლევს? ნამდვილად არ გამჩენია აგრესია თქვენი რედაქტორის მიმართ და ისე მოვიქეცი, როგორც თმენის ვალდებულების მქონე პოლიტიკოსი უნდა იქცეოდეს, ვინაიდან ერთ დროს მეც იმ მხარეს ვიდექი, სადაც დამოუკიდებელი ჟურნალისტიკა იდგა. უბრალოდ, ერთი რამ გამიკვირდა, _ რატომ არ დამირეკა რედაქციიდან ვინმემ? თუმცა სჯობს გვიან, ვიდრე არასდროს. იმედს ვიტოვებ, რომ „ქრონიკა+“ და „ეროვნული ფორუმი“ ერთმანეთთან ურთიერთობისას ახალ ნაბიჯებს გადავდგამთ.

                                                                                                           ზაზა სვანაძე