საქართველოში სიკვდილი დადის, სიკვდილი, რომელიც, დღეს თუ არა ხვალ, ნებისმიერი ჩვენგანის კარზე დააკაკუნებს!
ეს შეფასება ზოგს, განსაკუთრებით „ქოცებს“, შესაძლოა, არ მოეწონოთ, მაგრამ ბოლო კვირების კრიმინალური ქრონიკა ზუსტად ასეთი დასკვნის გაკეთების საშუალებას გვაძლევს!
ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, ოფიციალური სტატისტიკით, ბოლო ექვს თვეში, ანუ მიმდინარე წლის პირველი იანვრიდან ივნისის ჩათვლით, მთელი ქვეყნის მასშტაბით 54 ადამიანი გაუჩინარდა. მართალია, აქედან გარდაცვლილი მხოლოდ ათამდე იპოვეს, მაგრამ ეს ციფრიც საკმარისია, რომ მოსახლეობას დაუცველობის განცდა გაუჩნდეს.

რა ხდება ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანაში _ რატომ იმეტებენ ახალგაზრდები ერთმანეთს და რატომ გაიზარდა კრიმინალი? _ ამ თემების შესახებ „ქრონიკა+“ მწერალ ჯუბა ღებელს ესაუბრა:

_ ჯუბა, რატომ იმძლავრა ხალხში აგრესიამ _ ეს ქართველების ხასიათია თუ პანდემიამ დაზაფრა ადამიანები?
_ ის, რაც დღეს ქვეყანაში ხდება, ქართული ხასიათისგან შორსაა.
_ ამას რის საფუძველზე ამბობთ?
_ ქართველი აგრესიული არასდროს ყოფილა, ქალი მორჩილი და თავმდაბალი იყო, კაცი კი _ მომთმენი და გაწონასწორებული. ამასთან, წაქცეულს არასოდეს დაარტყამდა, მით უფრო, მის წინააღმდეგ იარაღს არ გამოიყენებდა _ ასეთი რამ სირცხვილადაც კი ითვლებოდა. მოკვლაზე ლაპარაკიც ხომ საერთოდ ზედმეტია!
_ აბა, ახლა რა გვჭირს?
_ ვფიქრობ, მთავარი დამნაშავე მაინც სახელმწიფოა.
_ კერძოდ?
_ მიუხედავად იმისა, რომ მილიონობით ფულს ვხარჯავთ, სრულფასოვანი განათლების სისტემა ვერ შევქმენით. ბავშვები სკოლაშივე აგრესიულები არიან და ამის ერთ-ერთი მიზეზი სოციალური უთანასწორობაა. უმრავლესობას მშობლები უცხოეთში ჰყავს. ვინც აქ არის, მათი დედ-მამა კი თანამდებობებზე მუშაობს.
_ უკაცრავად, ეს რა შუაშია?
_ ამათგან, ერთნი მარიხუანის ზემოქმედების ქვეშ არიან, მეორენი კი იარაღის „ტარების“ უფლებით სარგებლობენ, ანუ დაუსჯელობამ ადამიანები მკვლელებად აქცია და სწორედ ამის გამოა ის, რაც დღეს ხდება.
_ ფიქრობთ, რომ გახშირებული კრიმინალის საფუძველი მხოლოდ ესაა და არა, ვთქვათ, სოციალურ-ეკონომიკური პრობლემები ან, სულაც, მოდური ფსევდოეკლესიურობა?
_ საქართველოში კრიმინალი სოციალურ-ეკონომიკური პრობლემებით გამოწვეული არასდროს ყოფილა.
რაც შეეხება ფსევდოეკლესიურობას, ეს არაფერ შუაშია. თავი და თავი სწორედ მოდურობა გახლავთ.
_ რას გულისხმობთ?
_ წინა ხელისუფლებამ ეს ინსტიტუტი ხელის ერთი მოსმით თითქოს გაანეიტრალა, მაგრამ იმდენად ღრმა და დიდი ფესვები და ასევე ფულიც აქვს, რომ როგორც კი მის მიმართ სახელმწიფომ ლოიალური დამოკიდებულება გამოიჩინა, მაშინვე გააქტიურდა.
_ ამას კრიმინალურ სამყაროზე ამბობთ?
_ დიახ. ყველაფერ ამას სოციალური პრობლემებიც ემატება და მოზარდს, რომელსაც სწავლა-განათლების მიღების საშუალება არ გააჩნია, თვითდამკვიდრების ერთადერთ გზად პლანის მოწევა და „კაი ბიჭობა“ რჩება.
_ ე. ი. მოზარდებს კერპი არ ჰყავთ. ჰოდა, იმ დროს, როცა ჩვენ გარშემო ყველა და ყველაფერი აგრესიაშია გახვეული, საზოგადოებისთვის ე. წ. ცნობილმა სახეებმა _ მწერლებმა თუ მსახიობებმა _ რა უნდა გააკეთონ: ამ ტრაგედიებს, როგორც იტყვიან, გარედან უნდა უყურონ თუ ყველა უბედურების წინააღმდეგ ერთგვარი კამპანია დაიწყონ?
_ ნახეთ, ბოლო დროს ნარკომანიითა და მისგან გამოწვეული დაავადებების გამო რამდენი არაჩვეულებრივი მსახიობი და მომღერალი გარდაიცვალა?! ესეც სახელმწიფოს მხრიდან ერთგვარი წახალისებაა. ოდნავ ხრიწიანი ხმა შეიძლება, სცენას უხდება, მაგრამ ჯობია, ეს ბუნებრივად იყოს, ვიდრე _ ნარკოტიკების მიღების შედეგად.
გადახედეთ დღევანდელ „ელიტურ სახეებს“ ხელოვანთა წრიდან. ტესტები რომ ჩაუტაროთ, საშინელ სურათს მივიღებთ. არადა, მათზე დგას დღევანდელი კინემატოგრაფია და გნებავთ, მუსიკალური სამყაროც.
ჩვენ კორონის გამო ტრანსში ვართ ჩაცვენილები, არადა, გასულ წელს საქართველოში 100 ათასი ლეიკემიით დაავადებული გამოვლინდა. ამაზე სახელმწიფო დუმილს ამჯობინებს.
რაც შეეხება მწერლებს, ხშირად სვამენ მსგავს კითხვას _ სად არიან მწერლები, ხმას რატომ არ იღებენო? ისე, კითხვის დასმაც, რომ მწერალი და ასევე საზოგადოებაში მწერლის როლი ვიღაცას ახსოვს, სასიამოვნოა.
_ და მაინც, სად არიან მწერლები?
_ მწერლები, რომლებიც ერზე, ქვეყანასა და მის მომავალზე ფიქრობენ, უფულოდ, უწიგნოდ და ყოველგვარ სახსარს მოკლებულნი ყვირიან, რომ დეპოში კი არა, დანტეს ჯოჯოხეთის შუა საფეხურებზე ვართ, მაგრამ ამ მწერლებს არავინ უსმენს.
სამაგიეროდ, უსმენენ „სირთა სერობის“, „ანტიტყაოსნის“ მწერლებს, მწერლებს, რომლებსაც აფინანსებენ და აყვირებენ: „ქურდებს სიცოცხლე, ბოზებს სიკვდილიო“. ესეც შორს გამიზნული სახელმწიფო პოლიტიკაა.
_ ჯუბა, იძულებული ვარ, დაგეთანხმოთ… საერთოდ, იმაზე დავა, რომ ჩვენს ქვეყანაში განათლების პოლიტიკა, პრაქტიკულად, არ არსებობს და შესაბამისად, განათლების დონეც დაბალია, არ ღირს. მართალია, ამ თემას წეღან შეეხეთ, მაგრამ საკითხი გავშალოთ, ანუ აგრესიის ერთ-ერთი მიზეზი შესაძლოა, განათლების ცუდი პოლიტიკა იყოს?
_ თავი და თავი, რა თქმა უნდა, განათლების პოლიტიკაა. როცა დირექტორს მანდატურს დაუყენებ უფროსად და მოწაფის ნებისმიერ „ჩაშვებაზე“ მასწავლებელს სკოლიდან უშვებ, არც მოწაფეებში და არც მათ მშობლებში მასწავლებლის მიმართ პატივისცემა აღარ იქნება.
ჩემს ბავშვობაში მასწავლებელი დირექტორს რომ დაუძახებდა, ეს ჩვენთვის უკვე სასჯელი იყო. ჩვენი მშობლებისთვის მასწავლებლები პატივსაცემი ადამიანები იყვნენ და მათდამი პატივისცემა ჩვენც გვიათმაგდებოდა.
ახლა კი მოსწავლისთვის არც დირექტორი წარმოადგენს რამეს და არც _ მასწავლებელი.
აქვე, ერთ დეტალსაც გავუსვამ ხაზს:
დღეს ილიაუნად (რა საშინელი სახელია) გადაკეთებული სულხან-საბას პედაგოგიური ინსტიტუტი აღარ არსებობს, ანუ პედაგოგიკა ჩვენს ქვეყანაში დასამარდა. მოგეხსენებათ, სკოლა უმაღლესი არაა და იქ საბავშვო ბაღიდან მისული ბავშვები სწავლობენ, რომელთაც სწავლასთან ერთად, აღზრდაც სჭირდებათ. მაპატიონ, მაგრამ დღეს მასწავლებელთა უმრავლესობა თავადაა აღსაზრდელი.
რაც შეეხება მშობლის ინსტიტუტს, აქაც სავალალოდაა საქმე.
_ რატომ?
_ დღეს ნებისმიერი ასაკის ბავშვმა ყურის აწევაზე შეიძლება, მშობელს უჩივლოს. მოკლედ, ჩვენ „თავისუფლებამ“ ერთმანეთში დემოკრატიისა და პასუხისმგებლობის, ძალადობისა და კადნიერების ცნებები აგვირია და გზააბნეულ ბრბოს დაგვამსგავსა.
_ სხვათა შორის, ზოგი აკეთებს მოწოდებას, დააბრუნეთ სკოლებში რელიგიაო. რელიგიის სკოლაში დაბრუნება, სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი, რას ნიშნავს, მაგრამ თქვენი აზრით, თუ მოზარდები რელიგიას ისწავლიან, დღევანდელი მოცემულობა შეიცვლება?
_ რა არის ამ შემთხვევაში ეკლესია?..
_ რა არის?
_ ეკლესია ადამიანებს ასწავლის „არა კაც კვლას“, ანუ არა _ ძალადობას; ხოლო მშობლისა და მეგობრის მიმართ _ პატივისცემას. რა თქმა უნდა, რელიგიური სწავლებით არაფერი დაუშავდება არც სკოლასა და არც _ მასწავლებელს, რომელი კონფესიისაც არ უნდა იყოს იგი, მაგრამ ვეჭვობ, ამან პრობლემა გადაჭრას, პირიქით, თუ სკოლაში ეკლესიურ სწავლებას „სიღრმისეულად“ დავუშვებთ, ზომბირებულს არა, მაგრამ შეიძლება, მონაზონთა მთელი არმია მივიღოთ.
სხვათა შორის, კომუნისტების დროს, როცა ეკლესია თითქოს იდევნებოდა, ამას ხელი არ შეუშლია, რომ ასეთი აგრესიული თაობა არ გვყოლოდა. მეტიც, მაშინ განათლება საქართველოში ერთ-ერთ მაღალ საფეხურზე იდგა.
_ თქვენ, როგორც მოქალაქე, როგორც მწერალი და როგორც მამა, ამ ქვეყანაში თავს დაცულად გრძნობთ?
_ მე თბილისის ერთ პატარა უბანში გავიზარდე. იქ ახლაც ხშირად ვარ და დიდიდან პატარამდე ყველას ლამის წინაპრებიანად ვიცნობ. ვერ წარმოიდგენთ, რა მდგომარეობაა _ თითქმის ყველა მეორე, ჩემიან-სხვისიანად, დაბოლებული და ცხოვრებაზე გულაცრუებულია. ასეა სხვაგანაც და რა თქმა უნდა, არც მე და არც ჩემი ოჯახი ამ უბედურებისგან, რომელსაც ნარკომანია ჰქვია და რომლის გამოც ქართული გენოფონდი იღუპება, დაცულნი არ ვართ.
_ შაქარაშვილი, ბაჩალიაშვილი, მანამდე, სირაძე და სარალიძე _ ეს ცალკეული ოჯახების ტრაგედიებია თუ უკვე სისტემურ პრობლემასთან გვაქვს საქმე?
_ თუ სტატისტიკას მოვიშველიებთ, თვალნათლივ დავინახავთ, რომ მარტო ამ თვეში, თითქმის ყოველდღე, ვიღაცას კლავენ, ვიღაც თავს იკლავს, ვიღაც იხრჩობა… ეს, რა თქმა უნდა, სისტემური დარღვევაა, მაგრამ არ მგონია, სახელმწიფოსთვის ეს რამე პრობლემას წარმოადგენდეს. ხანდახან პირიქითაც მგონია.
_ რას გულისხმობთ?
_ მთავრობას რაღაცების მისაჩქმალად, ყურადღების სხვა რამეზე გადასატანად, ასეთი ტრაგედიები თითქოს აწყობს კიდეც!
ვიღაცას ჰგონია, რომ ერთი საქმე მეორით გადაიფარება, მაგრამ „გირგვლიანის საქმე“ დუტა რობაქიძითა თუ ვაზაგაშვილით ვერ გადაიფარა. ვერც სარალიძე გადაიფარა მაჩალიკაშვილით და, შესაბამისად, ვერც შაქარაშვილის საქმე გადაიფარება ბაჩალიაშვილის გარდაცვალებით!
ყველა ეს საქმე ხელისუფლებას ერთ დიდ ცოდვის აკიდოდ აწევს.
_ განსაკუთრებული აგრესიით ახალგაზრდები გამოირჩევიან. ეს შავბნელი 90-იანი წლების შედეგია თუ, როგორც იტყვიან, ძაღლის თავი სხვაგანაა დამარხული?
_ ასეთი აგრესია 90-იანებსა და „მხედრიონის“ დროსაც არ ყოფილა. მაშინაც ხდებოდა მკვლელობები, მაგრამ კონკრეტულ საქმეთა გამო. დღეს კი ადამიანებს ერთმანეთი აღარ უყვართ და გაუცნობიერებლად იმეტებენ. ამას დაუსჯელობის სინდრომიც თან ერთვის. ახლა ციხეში შესვლა და გამოსვლა ნავთლუღის ბაზარში საყიდლებზე წასვლასავითაა. ხელისუფლებამ დანაშაული და ციხეც ბიზნესად აქცია! თუ გინდა, არ დაგიჭირონ, ჩაიდინე დანაშაული და გადაიხადე. ვინც ვერ იხდის, იჭერენ და მასზე ფულს ციხეში აკეთებენ.
_ ამას რის საფუძველზე ამბობთ, ჯუბა?
_ სხვანაირად ვერ აიხსნება ის გარემოება, რომ სიგარეტი და სხვა მოხმარების საშუალებები ორმაგი ღირს. სხვათა შორის, მიკვირს, რომ ამ კორუფციულ თემაზე ოპოზიციაშიც არავინ საუბრობს.
_ დანაშაული ადრეც ხდებოდა და მომავალშიც მოხდება, მაგრამ აი, მაგალითად, თქვენს ახალგაზრდობაში ე. წ. საქმის გარჩევები დაჭრა-მკვლელობებამდე რატომ არ მიდიოდა? ამაზე თუ გიფიქრიათ?
_ ჩემს ახალგაზრდობაში ჩხუბში ნებისმიერი იარაღის გამოყენება დანაშაულად ითვლებოდა და დამნაშავე თავისივე მეგობრებისგან ისჯებოდა. მკვლელი ციხეშიც არ იყო პატივდებული და ადამიანი აგრესიის ამ ფორმას უკიდურეს შემთხვევაში მიმართავდა.
ახლა კი რაც უფრო მეტ ჭრილობას მიაყენებ ცივი იარაღით ან პისტოლეტით მოკლავ, უფრო მაგარი ბიჭი ხარ! ისეთი შემთხვევებიც მომხდარა, როცა მკვლელები თანამდებობის პირების შვილები ყოფილან, მაგრამ აზრად არავის მოუვიდოდა, შვილი სასჯელის გარეშე გამოეხსნა, რაღაც ფორმით, სულ რომ ცეკას მდივანი ჰყოლოდა მამა-ბიძა, მაინც ისჯებოდა!
დღეს კი თუ შენი ძმაკაცის მეგობრის მამა, ბიძა, დეიდა ან ბიცოლა მაღალჩინოსანია, შეიძლება, ციხის კარიც ვერ ნახო! პირიქით, საზღვარგარეთ გაგაპარონ და იდეალურ ყოფაში გაცხოვრონ.
_ ზოგი ამბობს, რომ ბოლო დროს ე. წ. ქურდული მენტალიტეტის რომანტიზება აღდგა. ამას თქვენც ატყობთ და, ზოგადად, რატომ მოსწონთ მოზარდებს „ქუჩური ცხოვრება“?
_ ახალგაზრდას, რომელსაც ფული არ აქვს, გოგონა ფინჯან ყავაზე რომ დაპატიჟოს, მით უფრო, ლამაზი მანქანით გაასეირნოს, ქუჩას ირჩევს და ძველბიჭობით ცდილობს თავის გამოჩენას. ადრეული ქურდული მენტალობა, რომელზე საუბარიც შორს წაგვიყვანს და რომლის ნასახიც არაა დღევანდელ „ძველბიჭობაში“, რაღაცნაირ სიმპათიასაც კი იმსახურებდა ხალხში.
დღეს „ქურდული რომანტიზმი“ გამორიცხულია. ისინი კოზა-ნოსტრას მსგავსს მაფიოზებად ჩამოყალიბდნენ, რომელთა მთავარი საზრუნავი ფულის შოვნა და სახელმწიფო იერარქიაში ფესვების გადგმაა! ამას ახერხებენ კიდეც და ამასთან, თავის ინტერესებისთვის მათ სახელმწიფოც იყენებს!
_ გასაგებია, რომ ყველაფერ კარგსა თუ ცუდზე, რაც ქვეყანაში ხდება, პასუხისმგებელი ხელისუფლებაა, მაგრამ ისიც ხომ ფაქტია, რომ ისეთი ხელისუფლება გვყავს, როგორებიც ჩვენ ვართ, ანუ იმ ჯოჯოხეთზე, რაც ბოლო დროს ქვეყანაში ტრიალებს, პასუხისმგებლობა თითოეულმა ჩვენგანმაც ხომ არ უნდა ავიღოთ?
_ აბა, რა?! ხელისუფლების წევრები ციდან კი არ მოფრენილან! რა თქმა უნდა, რა ალხანებიც ვართ, ის ჩალხანები გვყავს ხელისუფლებაში! ჩვენი არჩეულები არიან ჩვენივე რიგებიდან და ამიტომაა, რომ ერთ წრეზე ვტრიალებთ.
როცა წინა პლანზე ადამიანის პირადი თვისება კი არა, მისი პარტიული კუთვნილებაა, ეს იწვევს არჩევითობის უპრინციპობას.
უფრო გასაგებად რომ ავხსნა, ადამიანებს იმის მიხედვით კი არ ვაძლევთ ხმას, როგორები არიან, არამედ, ვისი პარტიიდან არიან.
გოდერძი ჩოხელი რომელი პარტიიდანაც უნდა ყოფილიყო, ყველგან ხმას მივცემდი და ის ყველგან ეროვნულ საქმეს გააკეთებდა. ჩვენ გვყავს არაჩვეულებრივი პოლიტიკოსები და ფეხბურთელთა ნაკრების მსგავსად, ყველა პარტიიდან ისინი რომ გამოვარჩიოთ და ქვეყნის სათავეში დავსვათ, 5 წელიწადში შვეიცარიის მსგავსი საქართველო გვექნება!
_ ჯუბა, ყოველივე ზემოთქმულიდან გამომდინარე, ხვალინდელ დღეს შიშით უყურებთ თუ გჯერათ, რომ მომავალი უკეთესი იქნება?
_ არც ნიჰილისტი ვარ და არც _ პესიმისტი, მაგრამ საღად ვაზროვნებ და ვიცი, რომ ძალიან დიდი განსაცდელები გველის, თუმცა საქართველოს გაბრწყინებაში ხვალინდელი დღის გათენებასავით ვარ დარწმუნებული!
_ საერთოდ, ხომ არ დადგა დრო, რომ „ქვემეხებს,“ ანუ გაზრდილ კრიმინალს, მუზები, ე. ი., ხელოვნება დავუპირისპიროთ?
_ კრიმინალს მუზებს ვერ დავუპირისპირებთ.
_ რატომ?
_ მუზა ძალიან კეთილი და ჰუმანური „ტიპია“. კრიმინალს მხოლოდ კანონის უზენაესობა, სამართლიანი სასამართლო და დასჯის განსაკუთრებული პირობები უნდა დავუპირისპიროთ.
ვიცი, ჩემი აზრი ბევრს არ მოეწონება, მაგრამ მე ლელთ ღუნიას გზა მიყვარს და ხევისბერი გოჩას გადაწყვეტილება _ მან სამშობლო შვილის სიცოცხლეზე მაღლა დააყენა და როცა შეეძლო, თემიდან მოკვეთით აერიდებინა შვილის მოკვლა, ქვეყნისა და თემის პატივის ნიშნად, საკუთარი ხელით გამოუტანა მას განაჩენი.
ჩვენ კი სამშობლოს ყოველდღიურად ცუდ შვილზე კი არა, 30 ვერცხლზე ვყიდით!
დიახ, ხმამაღლა ვაცხადებ: მკვლელის სიკვდილით სახალხოდ ერთხელ მაინც დასჯა ამ აღვირახსნილობას ნულამდე თუ არა, ერთ პროცენტამდე მაინც დასწევდა!
_ სიკვდილით დასჯაც ხომ ჩვეულებრივი მკვლელობაა, ჯუბა! ამას თქვენგან, მწერლისგან, ნამდვილად არ ველოდი, მით უმეტეს, თუ ილია მოგყავთ მაგალითად, მაშინ მისი „სარჩობელაზედ“ გაიხსენეთ, სადაც იგი სიკვდილით დასჯის წინააღმდეგია!
_ მესმის, მაგრამ რა გვირჩევნია: ერთი დამნაშავის სიკვდილით დასჯა, თუ ამ დამნაშავისა და მის მიერ წახალისებულ სხვა დამნაშავეთა მიერ ასობით მოკლული შვილი?..
_ თქვენ, როგორც ერთ მწერალს, რა გაქვთ სათქმელი გარდაცვლილი ახალგაზრდების ოჯახებთან, საერთოდ, საზოგადოებასთან და ხელისუფლებასთან?
_ გარდაცვლილი შვილის მშობელს ხელის ჩამორთმევით და მხარზე თავის მიდებით ვერ დაამშვიდებ. ეს იმხელა ტკივილია, ყველანაირი თანაგრძნობა ფორმალობაა.
მათ უფალმა განსაცდელი მოუვლინა და უნდა გაუძლონ, რადგან ვინც უფალთანაა, ის კარგადაა!
ამ დროს ოჯახისთვის ერთ-ერთი თუ არა, ერთადერთი შვება სიმართლის დადგენა და დამნაშავის დასჯაა, რადგან გარდაცვლილი შვილის წინაშე ვალის მოხდით ასე თუ ისე იმშვიდებ თავს!
საზოგადოებას კი ვეტყვი, რომ უფრო კრიტიკული და მკაცრი იყოს ყოველგვარი დანაშაულის დაფარვისას! მადლობა ღმერთს, რომ საზოგადოება მართლაც აქტიურადაა ჩართული, რაშიც ლომის წილი მასმედიასაც მიუძღვის და ამ ორივეს დამსახურებაა, რომ მთლად ვერ იჩქმალება დანაშაული.
რაც შეეხება ხელისუფლებას, ის ხევისბერი გოჩა უნდა იყოს. წინა მთავრობა რომ ხევისბერი გოჩა ყოფილიყო, გირგვლიანს ვერ გააცოცხლებდა, მაგრამ ირინა ენუქიძეს და მის მამას ცოცხალს შეინარჩუნებდა.
ამ ხელისუფლებასაც ნოეს კიდობანივით სავსე აქვს გაუხსნელი საქმეები და თუ გონივრულად არ იმოქმედა, ვფიქრობ, წინა ხელისუფლების ბედს გაიზიარებს.
_ დაბოლოს, ჯუბა, ყველაფერ იმის ფონზე, რაზედაც ვისაუბრეთ, მაინც შეგვიძლია ვთქვათ, რომ საქართველო ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანაა?
_ ხშირად მომყავს ხოლმე მაგალითად პატრიარქის ხუმრობა:
უწმინდესს უთხრეს, _ როცა უკან მოგყვებოდით, ვხედავდით, ანგელოზები როგორ გვიზღუდავდნენ გზას თქვენთან მოახლოებისასო… პატრიარქმა ჩვეული ღიმილით მიუგო, _ ამათ კი (დაცვაზე მიუთითა) ჰგონიათ, ესენი მიცავენო!
ყოველგვარი ირონიის გარეშე ვიტყვი, რომ საქართველო არათუ ღვთისმშობლის წილხვედრი ქვეყანა, არამედ მისი სამშობლოა და თავად იესო ქრისტეც თავისი დიდი წინაპრის, აბრაამის ქვეყნიდან, ანუ იბერიიდანაა!

გიორგი აბაშიძე