„ახლა, რა ხდება, ჩემი მოკრძალებული აზრით: აქამდე თუ სახელისუფლებო პროპაგანდა პირდაპირ ან ირიბად „ევროპა გვაპიდარასტებს“ და „ამერიკა ქართველობას გვართმევს“ დისკურსებს აწვებოდა, ახლა, ეტყობა, რაღაც კვლევა ჩაატარეს, სადაც გამოჩნდა, რომ საქართველოში ევროპისგან და ამერიკისგან ბუა ვერ იხატება და პრორუსობა გაცილებით უფრო არაპოპულარულია. ამიტომ, როგორც ჩანს, გადაწყვიტეს, ახლა ოპოზიციას, ვითარცა რუსეთის ინტერესების გამომხატველ ძალას დაარტყან, თან ამით ერთგვარად დასავლეთიდან წამოსულ კრიტიკასაც პასუხობენ, ალბათ, თავისი ჭკუით, მაგრამ ხალხური ანდაზა რომ ამბობს, ყვავი სადაც უნდა წავიდეს, თავისი სიყვავე თან წაჰყვებაო, ამათი საქმეც ისეა.
ხელისუფლება უკვე იმ სტადიაშია, რაც გინდ ახლებურად პროდასავლური პოზიციიდან უტევდეს ოპოზიციას _ გინდ ტრადიციულად პრორუსულიდან და გინდ, საერთოდ, სხვა თემაზე ლაპარაკობდეს, ყველა შემთხვევაში, მაინც ღლეობა გამოსდით“, _ ეს განცხადება რამდენიმე დღის წინ რესპუბლიკელმა დავით ზურაბიშვილმა სოციალურ ქსელში გამოაქვეყნა.

ისე, სიმართლე რომ ვთქვათ, საქართველოში, ზურაბიშვილის მსგავსად, ძალიან ბევრი ადამიანი ფიქრობს, რომ „ოცნების“ ნაბიჯები წმინდა წყლის ღლეობაა და მეტი არაფერი, თუმცა თავად ხელისუფლება ასე არ ფიქრობს და საკუთარი ნამოქმედარი ისე მოსწონს, რომ ხანდახან გულიც უჩუყდება.
„ოცნების“ პიარის „მამებს“, ალბათ, იმაზეც აუჩუყდათ გული, ოპოზიციასთან ცალ-ცალკე შეხვედრის გეგმა რომ დაამუშავეს, მაგრამ, როგორც ირკვევა, „გირჩისა“ და არჩილ თალაკვაძის შეხვედრიდან არაფერი გამოდნა, ანუ ამის გამო ის ოპოზიციური მაგიდა, რომელიც ლეიბორისტების ოფისში იკრიბება ხოლმე, არ დაიშალა.
შეინარჩუნებს თუ არა ოპოზიცია ერთიანობას და რით ჰგავს ახლანდელი ვითარება 2010 წლის სიტუაციას? _ „ქრონიკა+“ რესპუბლიკელ დავით ზურაბიშვილს ესაუბრა:

_ ბატონო დავით, საუბარი შეფასებით დავიწყოთ: რა ხდება ქართულ პოლიტიკაში, ანუ ხელისუფლებისა და ოპოზიციის ფლანგზე რა მოცემულობები გვაქვს?
_ ამაზე მოკლედ საუბარი რთულია, ამიტომ ჯობია, კითხვა უფრო დააკონკრეტოთ.
_ კარგი, დავაკონკრეტებ: აი, მაგალითად, „გირჩის“ ერთ-ერთი ლიდერი, იაგო ხვიჩია, პარლამენტის თავმჯდომარე არჩილ თალაკვაძეს ხვდება. ამ აუდიენციის შესახებ რომ შეიტყვეთ, როგორი რეაქცია გქონდათ?
_ ვფიქრობ, რომ ხელისუფლებასთან ასე სათითაოდ კონტაქტს აზრი არ აქვს.
_ რატომ?
_ არ მგონია, რომ ამან ოპოზიციის გარკვეულ ფორმატში გაერთიანებული პარტიებისა და, საერთოდ, საარჩევნო პროცესისთვის კარგი შედეგი მოიტანოს.
სიმართლე რომ ვთქვათ, ეს პირველად არ ხდება.
_ ანუ?
_ ის სიტუაცია, რაც ახლაა შექმნილი, ძალიან ჰგავს 2010 წელს, როცა ე. წ. ოპოზიციური რვიანი არსებობდა. ალბათ, გახსოვთ, მაშინ რვა პარტია ძალიან კონკრეტული მოთხოვნით გაერთიანდა და ეს პროპორციული არჩევნების მოთხოვნა იყო. მართალია, მაშინაც დასავლეთი და, უპირველეს ყოვლისა, აშშ წერილებს ასე საჯაროდ არ წერდა, რადგან ის ხელისუფლება ამ მხრივ უფრო ადეკვატური იყო და კულუარებში რაღაცას რომ დაელაპარაკებოდნენ, ესმოდა, ესენი კი კარგა ხანს უნდებიან იმის გარკვევას, ეს წერილები მართლაა დაწერილი თუ ზრდილობის გულისთვის.
მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ მაშინაც დასავლეთი ძალიან კატეგორიული იყო, რომ ახალი საარჩევნო კანონი ოპოზიციურ ერთობასთან შეთანხმებით უნდა მიღებულიყო, მაგრამ ხელისუფლება ყველანაირად შეეცადა, რომ ეს ოპოზიციური ერთობა დაერღვია, ანუ ოპოზიციურ ფლანგზე ის პარტიები და ჯგუფები მოენახა, რომლებთანაც რაღაც შეთანხმებას მიაღწევდა და ამის მერე დასავლეთს ეტყოდა, _ რა ვქნა, ესენი თანახმანი არიან, ისინი _ არა, ანუ ოპოზიცია ერთიანი არააო.
მაშინდელ ხელისუფლებას ეს ტაქტიკა, ასე თუ ისე, გაუვიდა _ ისეთი პარტიები იპოვა, რომლებიც გარკვეულ მოლაპარაკებაზე წავიდნენ.
დღესაც ამის მცდელობაა, თუმცა არ გამოვიდა, რადგან, ჩემი ინფორმაციით, ახლანდელმა ხელისუფლებამ შეთანხმება იმათთანაც ვერ მონახა, ვისაც ცალკე ელაპარაკება.
ისე, რთულია, რომელიმე პარტიას დაუშალო და უთხრა, გინდა თუ არა, მოლაპარაკებაზე არ წახვიდეო. ისიც გასაგებია, რომ ხელისუფლება „დაყავი და იბატონეს“ პრინციპით მოქმედებს და ცდილობს, ვიღაცებს მოურიგდეს და მერე ეს ისე წარმოაჩინოს, რომ აი, თვითონ კონსტრუქციულად იქცევა, სხვები კი დესტრუქციულები არიან.
_ გასაგებია, რომ ხელისუფლება ოპოზიციის დაშლას ცდილობს და ეს, ერთი შეხედვით, ბუნებრივიცაა, მაგრამ აქ ერთი „მაგრამ“ არსებობს: „გირჩი“ თალაკვაძეს მას შემდეგ შეხვდა, რაც გიგი უგულავას დაჭერის მერე მთელმა ოპოზიციამ განაცხადა, რომ „ოცნებასთან“ ყოველგვარი მოლაპარაკება გაწყვიტა. ეს იმაზე ხომ არ მიანიშნებს, რომ ოპოზიციის ახლანდელი ერთობა „რვიანის“ ბედს გაიზიარებს და დაიშლება?
_ ჩემი დამოკიდებულება თავიდანვე მკვეთრად გამოვხატე და ახლაც გავიმეორებ, რომ როცა ერთიანი ფორმატი არსებობს, ხელისუფლებასთან ასეთი საუბარი სასურველი არაა.
_ ამასობაში, ოპოზიციას კიდევ ერთი „თავის ტკივილი“ უჩნდება _ ციხიდან გამოსული შს ყოფილი მინისტრი. ანუ ლეიბორისტების ოფისში, ასე ვთქვათ, მოწყობილი ოპოზიციური მაგიდის ზოგიერთი წევრი (ეკა ბესელია და ნინო ბურჯანაძე) ერთმნიშვნელოვნად აცხადებს, რომ ვანო მერაბიშვილთან არ ითანამშრომლებს. თუ მერაბიშვილი ამ მაგიდის მუშაობაში ჩართვის სურვილს გამოთქვამს, ე. ი., ოპოზიციის ერთობა დაიშლება?
_ ვფიქრობ, რომ ამაზე ლაპარაკი ჯერ ნაადრევია.
_ რატომ?
_ კი ბატონო, ვიღაცებმა მკაფიოდ თქვეს, რომ მერაბიშვილთან თანამშრომლობას არ აპირებენ. ვიღაცებს დამოკიდებულება ასე მკაფიოდ არ გამოუხატავთ, თუმცა ვერც იმას ვიხსენებ, რომელიმე პარტიას ეთქვას, აი, მერაბიშვილს ჩემთან ველი და სიამოვნებით ვითანამშრომლებო.
მგონია, რომ მერაბიშვილი სიტუაციას თავად შეხედავს, აწონ-დაწონის და გადაწყვეტილებას მიიღებს.
სრულიად გასაგებია, ამ ვითარებაში ხელისუფლება რასაც შეეცდება.
_ მაინც, რას შეეცდება?
_ დაიწყება ლაპარაკი მერაბიშვილზე, როგორც ჯალათზე და ასევე მუდმივად გაახსენებენ გირგვლიანისა თუ სხვა საქმეებს, ანუ ხელისუფლება მაქსიმალურად შეეცდება, რომ ყველაფერი ეს ოპოზიციას მიაწებოს. ამას ყველა და, მგონი, თავად ვანოც ხვდება. შესაბამისად, ვინ როგორ მოიქცევა, ვნახავთ.
_ სხვათა შორის, მერაბიშვილმა ციხიდან გამოსვლისთანავე დაადასტურა, რომ პოლიტიკურ აქტიურობას აპირებს. მეტიც: „მთავარის“ პირდაპირ ეთერში მისი განცხადებები, პირადად მე, ძალიან კორექტული მომეჩვენა. ყოველ შემთხვევაში, „ოცნების“ წინააღმდეგ მძაფრი განცხადებები არ გაუკეთებია და ისიც კი თქვა, სპეკულაციები არ მინდაო.
_ შემიძლია, გარანტირებულად გითხრათ, რომ ხელისუფლება მასზე კორექტულად არ ისაუბრებს და ყველანაირად შეეცდება, მერაბიშვილის სახელთან დაკავშირებული შეცდომები და დანაშაულობები ისევ აქტუალური გახადოს!
_ ჰოდა, სწორედ ამ ფონზე მომეჩვენა მერაბიშვილი ძალიან კორექტული…
ისე, შს ყოფილი მინისტრის ციხიდან გამოსვლას მიხეილ სააკაშვილის ახალი ინიციატივა დაემთხვა, ანუ ზუსტად ერთ თვეში, როგორც მესამე პრეზიდენტმა დააანონსა, მისი პირადი შტაბი დაიწყებს მუშაობას. ბატონო დავით, ე. წ. ოპოზიციის მაგიდაში გარკვეულ დისონანსს არც ეს შტაბი შეიტანს?
_ ვერ გეტყვით, რადგან ამ შტაბს კონკრეტული ფორმა, ჯერჯერობით, არ მიუღია. ოპოზიციური ფორმატი კი, ასე თუ ისე, არსებობს და იმის მცდელობაცაა, რომ გარკვეულ მაჟორიტარულ ოლქებზე შეთანხმება მოხდეს. გარდა ამისა, იმაზეც მიდის საუბარი, საზოგადოებას კარგად დავანახოთ, რომ ძალაუფლების მონოპოლიზების საფრთხე არ იქნება.
მოკლედ, აქეთ მუშაობა მიდის. სააკაშვილის შტაბი კი რა და როგორ იქნება, არ ვიცი. სიმართლე გითხრათ, მის გამოსვლას რომ მოვუსმინე, ჩემთვის ნათელი ვერ გახდა, ეს შტაბი რა ფორმას მიიღებს. როცა ეს შტაბი გაკეთდება და ამოქმედდება, თუ რამე არ მომეწონება, ვიტყვი, არ მომწონს-მეთქი და ამის თქმის ნამდვილად არ მომერიდება.
_ მუშაობას რომ დაიწყებს, ყველა მივხვდებით, ამ შტაბს რა მიზანი აქვს, მაგრამ თქვენ, რომელიც პოლიტიკურ თამაშებს კარგად იცნობთ, მაინც, რას ფიქრობთ, სააკაშვილს ამ ინიციატივით გამოსვლა რისთვის დასჭირდა?
_ არ ვიცი…
ყველგან ვიმეორებ და ამაზე, მგონი, მთელი ოპოზიციაც შეთანხმებულია.
_ რაზე?
_ დღეს ოპოზიციას ერთი გამოკვეთილი ლიდერი არ ჰყავს, რომლის გარშემოც ყველაფერი იქნება შემოკრებილი.
_ ეს ცუდია თუ კარგი?
_ ამას თავისი მინუსებიც აქვს და პლუსებიც.
_ ჯერ მინუსებზე გავამახვილოთ ყურადღება.
_ ჩვენი საზოგადოება მიჩვეულია, რომ როცა ყველაფერი ერთ ლიდერზეა ჩამოკიდებული, ორიენტირება უფრო ადვილია, ანუ დაპირისპირებების პერსონალურ ჭრილში გადატანას საზოგადოება უხსოვარი დროიდანაა მიჩვეული. ყოველ შემთხვევაში, მას შემდეგ, რაც დამოუკიდებელი საქართველო არსებობს, სულ ასეთი სიტუაციაა.
_ ულიდერობის მინუსი გასაგებია, მაგრამ პლუსზე რაღას იტყვით?
_ ეს კარგი, ერთი მხრივ, იმიტომაა, რომ დიდი ლეგიტიმაციის პერსონა ძალაუფლებით ყოველთვის ბოროტად სარგებლობს. ამას კი ქვეყნისთვის კარგი შედეგი არ მოაქვს.
ახლა პირველადაა ისეთი ვითარება, როცა კოალიციური და ერთობლივი თანამშრომლობის კონტურები იკვეთება, რაც თავისთავად კარგია. მთავარია, საზოგადოება დავარწმუნოთ, რომ აქტიური იყოს და არჩევნებში მონაწილეობა მიიღოს!
ამ სიტუაციაში ბუნებრივია, სააკაშვილი მონაწილეობას მიიღებს და ამას ვერ ავუკრძალავთ.
სხვათა შორის, ვიცით, რომ მას საკმაოდ ბევრი მომხრე ჰყავს, მაგრამ პირდაპირ ვიტყვი: სააკაშვილი მთელი ოპოზიციის ლიდერი არ იქნება, ანუ არ გამოვა, რომ ბიძინა წავიდეს და ის მოვიდეს!
_ ვთქვათ, ოპოზიცია ერთიან მაჟორიტარებზე შეთანხმდა, მაგრამ რა მოხდება პროპორციული არჩევნების კუთხით, ანუ ყველა პარტიას საარჩევნო შტაბი ცალკე ექნება თუ აქაც ერთიანი შტაბი იმუშავებს?
_ მეეჭვება, რომ ერთიანი პროპორციული სიის გაკეთება მოხერხდეს.
_ რატომ გეეჭვებათ?
_ ეს ძალიან რთულია. თუ საერთოდ არ აკრძალეს, ალბათ, უფრო რამდენიმე ბლოკი იქნება, რომელიც იმაზე შეთანხმდება, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ ვინ რა ფუნქციას შეასრულებს.
ისე, ყველა მაჟორიტარზე შეთანხმებაც, ალბათ, ძალიან რთული იქნება, თუმცა მნიშვნელოვან ოლქებში, განსაკუთრებით, დიდ ქალაქებში, ალბათ, სასურველია, რომ ეს შეთანხმება მოხდეს და კონკრეტულად რომელიმე პარტიის კი არა, მთელი ოპოზიციის კანდიდატი დასახელდეს.
_ ანუ ოპოზიციას ბრძოლა ორ ფრონტზე მოუწევს _ ერთიან მაჟორიტარებზე ერთიანი შტაბი იმუშავებს, პროპორციულ კამპანიას კი ყველა პარტია დამოუკიდებლად წარმართავს, არა?
_ კი ბატონო, ეს მთლად ჩვეული სიტუაცია არ იქნება, თუმცა ყველაფერი მაინც წინასაარჩევნო კამპანიაზეა დამოკიდებული.
საერთოდ, ძალიან ბევრ სირთულესთანაა დაკავშირებული, რომ სიაც ერთიანი იყოს და _ მაჟორიტარებიც. წმინდა ტექნიკურ სირთულეებს ვგულისხმობ.
_ მესმის, მაგრამ კონკრეტულად მითხარით, ბატონო დავით, დღევანდელი მონაცემებით, ოპოზიციის შეთანხმება შესაძლებელია თუ არა?
_ მაჟორიტარებზე უფრო შესაძლებელია; პროპორციულზე კი, შეგვიძლია, ადამიანებს მარტივად ავუხსნათ, რომ, ხელისუფლების გარდა, ხმა მას მისცენ, ვინც ენდომებათ. ასეთ შემთხვევაში ეს ხმები მაინც ოპოზიციის საერთო ყულაბაში წავა, მით უმეტეს, რომ ოპოზიციას ურთიერთთანამშრომლობის გარკვეული გამოცდილება უკვე აქვს.
_ ბატონო დავით, წლევანდელ არჩევნებზე ოპოზიციის მთავარი მესიჯი რა უნდა იყოს _ „ოცნების“ დასრულება თუ ის, როგორი უნდა მოეწყოს ქვეყანა „ოცნების“ მმართველობის შემდეგ?
_ მართალი ბრძანდებით, ანუ მეორე უფრო მნიშვნელოვანია. ასევე ისიც მნიშვნელოვანია, ყველაფერი ეს ვინ უნდა გააკეთოს.
საერთოდ, აბსტრაქტულ საუბარს სჯობს, ხალხმა კონკრეტული პერსონები დაინახოს, თუ ვინ რას გააკეთებს. სხვათა შორის, მუშაობა, უფრო სწორად, საუბარი ამაზეც მიდის.
ჯერ ერთი, ადამიანებს რწმენა უნდა ჩავუნერგოთ, რომ ამ არჩევნებს ოპოზიცია მოიგებს. მეორეც, ხალხმა უნდა დაიჯეროს, რომ ოპოზიციის ხელისუფლებაში მოსვლა უკეთესი იქნება. მოკლედ, თუ ეს რწმენა არ იარსებებს, გამარჯვების მოპოვება შეუძლებელია! არჩევნებს ყოველთვის ის პოლიტიკური ძალა იგებს, რომლისაც ხალხს სჯერა და იმაშიც დარწმუნებულია, რომ ის სიტუაციას გააუმჯობესებს!
_ 4 აპრილის აქციაზე ოპოზიცია მოსახლეობას ამ რწმენის კონტურებს დაანახებს და, საერთოდ, 4 აპრილის მიზანი რა არის?
_ 4 აპრილი ძალის დემონსტრირებისთვის მნიშვნელოვანია, თუმცა ყველაფერი, რა თქმა უნდა, მხოლოდ ამით არ წყდება!
_ აბა, კიდევ რით წყდება?
_ მთელი რიგი ქმედებებია დასაგეგმი. მოკლედ, სამუშაოა, თუმცა ვიმეორებ: მიტინგი ხალხმრავალი უნდა იყოს და ყველამ დაინახოს, რომ საქმე მარტივად არაა!
_ ვთქვათ, ამ აქციაზე უამარავი ადამიანი გამოვიდა და „ოცნებამ“ თავების დათვლაც ვერ მოახერხა, მაგრამ ამით რა? ამის შემდეგ პროცესები როგორ ვითარდება?
_ არაფერიც არ ხდება.
_ ანუ ქუჩაში გამოსული ხალხი სახლში წავა და მორჩა?
_ არა, სხვადასხვა აქტივობა დაიგეგმება. ამ აქტივობებიდან ზოგს შეიძლება, ისევ აქციის სახე ჰქონდეს. ზოგს კი _ არა. ამას გარდა, ამომრჩეველსა და მიზნობრივ ჯგუფებთან შეხვედრებიც იქნება. ამასობაში კი საარჩევნო კამპანიაც დაიწყება. პრაქტიკულად, ყველა წინასაარჩევნო რეჟიმში ვართ და მთელი ოპოზიცია შეთანხმებულია, რომ აუცილებელია, ხელისუფლება არჩევნების გზით შეიცვალოს!
_ ე. ი., 4 აპრილს ოპოზიცია საარჩევნო კამპანიას ოფიციალურად დაიწყებს?
_ არ ვიცი, შესაძლოა, ასეც იყოს. ყოველ შემთხვევაში, 4 აპრილი ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დღე იმ თვალსაზრისით იქნება, რომ ოპოზიციური განწყობების მასშტაბებს გამოაჩენს!
_ ანუ ამ აქციაზე ხალხს არაფერს დაჰპირდებით?
_ გარკვეული გეგმები, რა თქმა უნდა, იქნება, ანუ გამოცხადდება, ოპოზიცია რას და როგორ აპირებს.
_ გასაგებია, რომ საარჩევნო სისტემა შესაცვლელია, მაგრამ ბატონო დავით, ქვეყანაში ადამიანებს შიათ და შესაბამისად, ხომ არ გგონიათ, რომ ოპოზიციამ ამ თემის გარდა პედალირება სოციალურ პრობლემებსა თუ უსამართლობაზეც უნდა გააკეთოს?
_ ამა თუ იმ თემაზე აქცენტის გაკეთება ნდობის გაძლიერებას არ იწვევს.
_ ასე რატომ გგონიათ?
_ შეიძლება, ძალიან სწორი რაღაცები თქვა, მაგრამ თუ ადამიანს არ სჯერა, რომ ყველაფერ ამის გამკეთებელი ხარ, მნიშვნელობა არ აქვს!
მოკლედ, მთავარია, ამომრჩეველმა ორი მომენტი დაინახოს: ერთი ის, რომ ოპოზიცია ძლიერია და „ოცნების“ შეცვლა შეუძლია. მეორეც, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ ყველაფერს უკეთესობისკენ რომ შეცვლის!
სხვათა შორის, სხვადასხვა პარტიასთან ძალიან ბევრ პრობლემაზე მიმუშავია და ლამის ყველა პარტიის პროგრამის დაწერაში, რომელსაც კი არჩევნებში გაუმარჯვია, ვმონაწილეობდი. აქედან გამომდინარე, შემიძლია, გარანტირებულად გითხრათ, რომ პროგრამას ხმას არავინ აძლევს.
არჩევნები ემოციაა და ყოველთვის ემოციური დამოკიდებულება სჭარბობს. ამ ემოციის გასაჩენად კი ზოგჯერ პროგრამაა საჭირო, ზოგჯერ კი _ სხვა რაღაცები. ერთი სიტყვით, ამ საქმეს კომპლექსური მიდგომა და ძალიან სერიოზული მუშაობა უნდა! ამ მიმართულებით მუშაობა მიდის და ვიმედოვნებ, რომ ყველაფერს შევძლებთ!
_ ამას წინათ გუბაზ სანიკიძემ განაცხადა, „ოცნების“ დამარცხება ადვილი არ იქნებაო. თქვენც ასეთი განწყობა გაქვთ?
_ რა თქმა უნდა, ადვილი არ იქნება. საერთოდ, ადვილი არაფერია, ანუ იმ ტიპის ხელისუფლების დამარცხება, რომელიც ძალოვან სტრუქტურებსა და ადგილობრივ თვითმმართველობებს აკონტროლებს და ყველაფერ ამას ძალაუფლების შესანარჩუნებლად იყენებს, ცხადია, ადვილი არასოდესაა, მაგრამ შესაძლებელია.
_ „ნაციონალებიც“ ყველაფერს აკონტოლებდნენ, მაგრამ 2012 წელს „ოცნებამ“, რომლის წევრიც მაშინ იყავით, გამარჯვება შეძლო. როგორ?
_ მხოლოდ 2012 წელს კი არა, ხელისუფლება 2003-შიც დამარცხდა. სხვათა შორის, თავის დროზე, კომუნისტების ხელისუფლებაც დამარცხდა, რომელზე დიდი ძალაუფლებაც არავის ჰქონია!
მოკლედ, მთავარი ხალხის განწყობაა. ოპოზიციის ლიდერი მაშინაა, როცა ამომრჩევლის განწყობას სწორად „იჭერს“ და მას სწორად პასუხობს. საერთოდ, არჩევნებს ლიდერები და პოლიტიკოსები კი არა, ხალხი იგებს!
_ კი ბატონო, მაგრამ ხალხს ლიდერი სჭირდება.
_ დიახ, მაგრამ ისეთი წარმატებული კამპანიაც გვქონია, როცა ერთი გამოკვეთილი ლიდერი არ იყო.
_ რომელ არჩევნებს გულისხმობთ?
_ 2007-2008 წლების.
_ მაშინდელ არჩევნებში ოპოზიცია დამარცხდა და წარმატებას ამას ეძახით?
_ დამარცხება ცოტა ისეთი ნათქვამია.
_ როგორი?
_ მაშინ ოპოზიციამ წარმატებას იმ თვალსაზრისით მიაღწია, რომ ხელისუფლება ძალიან სერიოზულად შეარყია. ერთიანობა რომ შეგვენარჩუნებინა, ისიც შესაძლებელი იყო, რომ საპარლამენტო არჩევნებში სერიოზული ცვლილებისთვის მიგვეღწია. საპრეზიდენტო არჩევნები კი სააკაშვილმა, პრაქტიკულად, წააგო.
სხვათა შორის, საპრეზიდენტო არჩევნებამდე ლევან გაჩეჩილაძე ლიდერი არ იყო, ანუ 2007 წლის შემოდგომის მოვლენები _ ოქრუაშვილის დაჭერიდან 7 ნოემბრის ამბებამდე, ოპოზიციამ ისე გაიარა, რომ ოპოზიციას გამოკვეთილი ლიდერი არ ჰყოლია, თუმცა ეს ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული კამპანია იყო. ბოლოს და ბოლოს, თუ მანამდე ქუჩაში 5 ათასი ადამიანი ვერ გამოჰყავდა, ბოლოს, 100-ათასიანი მიტინგი გამართა.
_ ამ თემაზე საუბარს არ გავაგრძელებ, თუმცა როგორც მერე გახდა ცნობილი, გაჩეჩილაძე ფარულად, თურმე, სააკაშვილს ხვდებოდა და ევაჭრებოდა.
_ ეს სხვა ამბავია და ამაზე არც მე ვლაპარაკობ, ანუ იმას ვამბობ, რომ გაჩეჩილაძე ლიდერად არჩევნების დროს გამოიკვეთა, თორემ 7 ნოემბრამდე ერთ-ერთი ლიდერი იყო და არა _ პირველი.
_ ისე, ბატონო დავით, გამორიცხავთ, რომ არჩევნები მოახლოვდება თუ არა, სომხეთის სცენარი გათამაშდეს და პაშინიანის მსგავსი სახალხო ლიდერი უცებ გამოჩნდეს?
_ გამორიცხული არაფერია, მაგრამ ასეთ რამეს არ ველი.
_ რატომ?
_ ჩვენთან სამაგისო ტრენდი არ ჩანს და ოპოზიცია თავის სტრატეგიასა და ტაქტიკას ვერ ააგებს, რომ უცებ ვინმე სახალხო მასშტაბის ლიდერი გამოჩნდება!

გიორგი აბაშიძე