გიგი უგულავას დაჭერამ ოპოზიციის დღის წესრიგი შეცვალა, ანუ „ანტიოცნებელებმა“ ხელისუფლებასთან საარჩევნო სისტემის შეცვლასთან დაკავშირებით დაწყებული მოლაპარაკებები შეწყვიტეს და, ხანმოკლე თათბირის შემდეგ, 4 აპრილისთვის, ფართომასშტაბიანი აქცია დააანონსეს. 4 აპრილის აქციაზე, როგორც ცნობილია, ოპოზიცია მოქმედების კონკრეტულ სტრატეგიას წარადგენს. ამასთან, არსებობს მოლოდინი, რომ ეს აქცია, რომელიც, ტრადიციულად, რუსთაველზე გაიმართება, ზემასშტაბური იქნება, თუმცა მანამდე პოლიტიკური ლიდერები რეგიონებში გასვლასა და ხალხთან შეხვედრებს გეგმავენ.

ამ საერთო „ფერხულში“ „ტრადიციონალისტთა კავშირის“ ლიდერი ჩართული არ არის. არადა, თავის დროზე, ანუ როცა პროპორციულ სისტემაზე გადასვლა „ოცნებამ“ ჩააგდო და ოპოზიციამ ლეიბორისტების ოფისში შეკრებები დაიწყო, კონსულტაციებში აკაკი ასათიანი აქტიურად მონაწილეობდა.
რატომ აღარ ჩანს ე. წ. საკოორდინაციო საბჭოში იგი? რას ითხოვენ ჩვენი დასავლელი პარტნიორები ოპოზიციისგან და რა კავშირია ქართულ პოლიტიკასა და მდარე ხარისხის ინდურ სერიალებს შორის? _ „ქრონიკა+“ გთავაზობთ ინტერვიუს აკაკი ასათიანთან.

_ ბატონო აკაკი, საუბარი მარტივი კითხვით დავიწყოთ _ უგულავას დაჭერა, მელიასთვის პატიმრობის მოთხოვნა და სხვა თანმდევი პროცესები იმაზე მიუთითებს, რომ ქვეყანაში დიქტატურის აჩრდილი დადის?
_ დიქტატურა ვერ დამყარდება!
_ რატომ?
_ ორივენი ბევრის მომსწრენი ვართ და ვიცით, რომ საქართველოში მხოლოდ უცხო ქვეყნის ხიშტებით მყარდება დიქტატურა. ასე მოხდა 1921 წელს, როცა მე-11 არმია შემოვიდა, თორემ სხვა შემთხვევაში დიქტატურის დამყარება გამორიცხულია. ყველა ქვეყანას, მათ შორის, საქართველოსაც, თავისი სპეციფიკა აქვს და, ქრისტიანობისა და ქრისტიანული კულტურის გარდა, ევროპელები იმითაც ვართ, რომ შიდა დიქტატურას არ ვითმენთ. მოკლედ, საქართველოში დიქტატურა არასოდეს ყოფილა და არც იქნება. იმას კი, რაც ახლა ხდება, სიმართლე გითხრათ, არც ვიცი, რა დავარქვა. ალბათ, ავტორიტარიზმის მცდელობაა, ოღონდ ახლაც, როგორც ყოველთვის, ეს მცდელობა წარუმატებლობისთვისაა განწირული.
_ ოპოზიციის ლიდერებსა და აქტივისტებს ან იჭერენ, ან მათ წინააღმდეგ გამოძიება მიდის და ესაა წარუმატებლობა?
_ დაჭერები საქმეს არ შველის!
პრობლემა ის არის, რომ არც ერთ შემთხვევაზე არავინ დაობს, რომ დანაშაული არაა ჩადენილი. უბრალოდ, პოლიტიკურ მიზანშეწონილობაზეა საუბარი. სხვათა შორის, სააკაშვილი პოლიტიკურ ლიდერებს კი არა, მათ მხარდამჭერებს, გარემოცვის წევრებსა და სხვა აქტიურ ადამიანებს იჭერდა. აი, ასე აიძულებდა ოპოზიციას, რომ თანამებრძოლებისთვის ანგარიში გაეწია. დღეს კი, თუნდაც იგივე დიქტატურის დამყარების თვალსაზრისით, მგონი, პრიმიტიული გაგებაა. დიქტატურის დროს ხვრეტენ ხოლმე და დარწმუნებული ვარ, საქმე აქამდე არ მივა.
_ ე. ი., „ოცნებას“ ჰგონია, რომ თუ ლიდერებს დაიჭერს, საპროტესტო მუხტი ჩაცხრება?
_ ალბათ, აბა, სხვა რა მოსაზრება უნდა ჰქონდეს, მაგრამ პროტესტი ბალახივითაა _ გათიბავ და ახალი ამოვა. თავისიანების მიმართაც ასეთივე დამოკიდებულება რომ ჰქონდეთ, მაშინ სხვა სურათი იქნებოდა. ამ შვიდი თუ რვა წლის განმავლობაში ლაპარაკი მილიონებზეა, თუმცა გამოძიება მხოლოდ მათ წინააღმდეგ იწყება, თუ რომელიმე მათგანი ხმას ამოიღებს. მოკლედ, თავისიანებსაც რომ ასე ექცეოდნენ, იტყოდი, კორუფციასთან ბრძოლაა და ის ადამიანები, რომლებიც ქვეყანასა და ხალხს პარავენ, პოლიტიკას თავს არ უნდა აფარებდნენო, მაგრამ საქმეების განახლება ან გამოძიების დაწყება ძალიან დიდი ხნის მერე ხდება. ყველაფერი ეს კი ძალიან უნიჭოდ კეთდება.
_ ბატონო კაკო, არ ვიცი, დამეთანხმებით თუ არა, მაგრამ პირადად მე მეჩვენება, რომ მთელ ამ აბრაკადაბრაში გარკვეულ შეცდომებს ოპოზიციაც უშვებს. სხვათა შორის, ყურადღება მივაქციე, რომ ოპოზიციის მრგვალ მაგიდასთან აღარ ჩანხართ. რატომ?
_ დიახ, სწორედ მაგიტომ აღარ ვჩანვარ, რასაც თქვენ ამბობთ.
_ უფრო კონკრეტულად?
_ შეცდომას კი არ უშვებს, არამედ მგონია, რომ ოპოზიცია არასწორ გზას დაადგა: ჯერ ქუჩის აქციის მცდელობები იყო, მაგრამ ხალხი არ გამოვიდა.
_ რატომ?
_ საპრეზიდენტო არჩევნების მხოლოდ პირველმა კი არა, მეორე ტურმაც დაადასტურა, რომ ხალხი „ოცნების“ წინააღმდეგ ხმას მისცემს, მაგრამ ქუჩაში ხელისუფლების დასამხობად არ გამოვა _ ეს ამბავი მობეზრდა და ევროპულ რეჟმზე გადავიდა, ანუ ურჩევნია, ხელისუფლება არჩევნებით შეცვალოს.
„ოცნების“ დამსახურება თუ რამეა, სწორედ ესაა, რომ „ნაციონალების“ ერთ პროვოკაციასაც კი არ აჰყვა და ძალისმიერი მეთოდებით არ დაუპირისპირდა, თორემ ხალხი მასობრივად გამოვიდოდა. ერთი სიტყვით, მოსახლეობა ამ კალაპოტში ჩადგა და ამიტომ ოპოზიციამ სულ სხვა რამეებზე უნდა იფიქროს.
_ ოპოზიციის შიგნით ვიღაცები რევოლუციას ითხოვენ, ბატონო კაკო?
_ ვიღაცები კი არა, კაცი უკრაინიდან პირდაპირ ლაპარაკობს და რასაც კარნახობს, პარტიაც იმის შემსრულებელია. სხვა პარტიები კი დღეს ამ პარტიას ემორჩილებიან. დიახ, დღის წესრიგს „ნაციონალური მოძრაობა“ ადგენს. სხვათა შორის, გამოსვლების დროს პირდაპირ აწერიათ, რომ სააკაშვილის გამოხტომები დიდად არ ეპიტნავებათ, მაგრამ ბოლოს, მაინც მას მიჰყვებიან.
_ ისე, ნათელია, რომ სააკაშვილმა რაღაც ახალი თამაში დაიწყო. ყოველ შემთხვევაში, დააანონსა, პირველი მარტიდან კერძო შტაბს ვხსნიო.
_ სააკაშვილი გიჟია, თორემ ნიჭიერი კაცია.
_ ამით რისი თქმა გინდათ, ბატონო აკაკი?
_ ავადმყოფური გამოხტომები და ფანტაზიები აქვს, თორემ იგრძნო, რომ მოსახლეობა გამწვავებაზე წამსვლელი არ არის. ბოლოს და ბოლოს, მიტინგებზე 20-30 ადამიანი დარბის, ისინიც ერთმანეთის დედმამიშვილები არიან.
ისე, ეს ბავშვები ძალიან კარგები არიან და სჯობდა, მშობლებს რამე სხვა საქმეში დაესაქმებინათ. სააკაშვილი მათ იმიტომ აქებს, რომ ყველაფერ ამაში მონაწილეობენ.
_ მინიშნებას შალვა ნათელაშვილის ვაჟზე, ბექა ნათელაშვილზე აკეთებთ თუ ვცდები?
_ ძალიან კარგი ბიჭია და მგონია, ქვეყანას სხვანაირად უფრო გამოადგებოდა.
ისე, არ გენიშნათ, ოპოზიციამ აქცია 4 აპრილს რომ დანიშნა?
_ სიმართლე გითხრათ, ამაში რამე ქვეტექსტს ვერ ვხედავ, თუმცა თავისთავად საკითხავია, 4 აპრილამდე მთელი თვე-ნახევარია და ამხელა ტაიმ-აუტი ოპოზიციას რისთვის სჭირდება?
_ ეგებ, ათი ათასამდე ადამიანი მაინც შეკრიბოს.
ერთი სისულელეა, ხელისუფლება მიტინგზე თავებს რომ ითვლის _ თავების დათვლა არჩევნებში ხმების დათვლის ტოლფარდი არ იქნება.
_ თუ ოპოზიციამ აქცია 4 აპრილს იმიტომ დანიშნა, რომ ხალხის მობილიზება მოახდინოს, არ ჯობია, მიტინგი 4 მაისს ჩაატაროს და იგივე მობილიზებისთვისაც მეტი დრო ჰქონდეს?
_ მე თუ მკითხავთ, უკეთესი იქნებოდა, ეს აქცია ივნის-ივლისში ან გაისად რომ დანიშნულიყო.
_ ხუმრობა იქით იყოს და 4 აპრილის აქციის მთავარი მოთხოვნა, თქვენი აზრით, რა იქნება?
_ ამ აქციის მთავარი მოთხოვნა საარჩევნო სისტემის შეცვლა ვეღარ იქნება.
_ გეთანხმებით, რადგან აპრილში ხელისუფლებამ უკანაც რომ დაიხიოს, საარჩევნო სისტემის შეცვლა კანონით ვეღარ მოესწრება.
_ 4 აპრილს ოპოზიცია, ალბათ, განცხადებას გააკეთებს. ასევე პოლიტპატიმრების თემას გააპროტესტებენ, თუ მანამდე კიდევ ციხეში იქნებიან და, როგორც ამბობენ, შეჯერებულ გეგმასაც გამოაცხადებენ. ეს გეგმა მაჟორიტარებს შეეხება, რაც თავისთავად სწორი იქნება.
_ თუ ერთიან მაჟორიტარებზე შეთანხმებას მიაღწევს, ამის გამოსაცხადებლად აქცია საჭირო სულაც არაა. ასე რომ, ჩემი აზრით, 4 აპრილამდე აღებული ტაიმ-აუტი რაღაც თამაში მგონია. არადა, იგივე საგარეო ფაქტორი ოპოზიციის წისქვილზე ასხამს წყალს, ანუ ამ მოცემულობიდან გამომდინარე, „ანტიოცნებური“ კამპანია უფრო მობილური და სმარტი არ უნდა იყოს?
_ მე იმ შეხვედრებში ვმონაწილეობ, სადაც შუამავლები ჩვენი დასავლელი მეგობრები _ ევროკავშირი, აშშ და გერმანია არიან. სხვა მეტი წამყვანი ვინ არის? ეს ღია შეხვედრებია, თუმცა რამდენიმე დახურული შეხვედრაც გაიმართა და არ გაშუქდა.
_ ამ შეხვედრებს ხაზს რატომ უსვამთ, ბატონო აკაკი?
_ პოლიტიკაში, მით უმეტეს, საერთაშორისოში, მიღებული არაა, რომ ამ ადამიანებმა გვითხრან, მოდით, ბიჭებო, ასე და ასე ქენითო, მაგრამ ამ შეხვედრებზე იგრძნობა, რომ რაღაც სხვა ნაბიჯებს ელიან.
_ ანუ დასავლელი პარტნიორები, როგორც თქვენ ამბობთ, რაღაც სხვა ნაბიჯებს ხელისუფლებისგანაც ელიან და ოპოზიციისგანაც?
_ ხელისუფლებასთან მათ შეხვედრებს არ დავსწრებივარ… სხვა ნაბიჯებს, სიმართლე გითხრათ, უფრო ოპოზიციისგან ელიან.
_ სხვათა შორის, გიგი უგულავას დაჭერის შემდეგ პატარა ვაშაძემ და იგივე ნიკა მელიამაც განაცხადეს, ევროპელების რეკომენდაციები კარგია, მაგრამ მათ ჩვენი ქვეყანა ჩვენზე მეტად არ უყვართ, ისინი ჩვენ მაგივრად ვერაფერს გააკეთებენ და ამიტომ ჩვენ უნდა ვიმოქმედოთო. ეს იმაზე ხომ არ მიანიშნებს, რომ ოპოზიციაც, „ოცნების“ მსგავსად, დასავლეთის რეკომენდაციებს ფეხზე დაიკიდებს და ვითარების რადიკალიზაციას შეეცდება?
_ ოპოზიციას, მგონი, არ ესმის.
_ რა არ ესმის?
_ როგორც გითხარით, საერთაშორისო პოლიტიკაში მიღებული არაა, რომ ვინმემ რამე პირდაპირ გითხრას. ამას თუნდაც იმიტომ არ აკეთებენ, რომ მერე რამე მათ არ დაბრალდეთ, ანუ მათი ნათქვამი დიქტატად რომ არ ჩაითვალოს.
სიმართლე ვთქვათ, სენატორებსა და კონგრესმენებს ცოტა ზედმეტი მოსდით.
_ რატომ?
_ თუ არჩევნებამდე რამე ქმედით ზომებს არ მიიღებენ და, ალბათ, არც მიიღებენ, მათი განცხადებებით ბევრი რიგითი ადამიანი ღიზიანდება, ბოლოს და ბოლოს, რა გახდა, ჯერ მოსკოვი გვკარნახობდა, ახლა კი ესენი გვკარნახობენო.
სამწუხაროდ, ხალხში ასეთი რეაქციაც იყო და „ოცნება“ ამასაც ითვალისწინებს. სხვათა შორის, შეიძლება, ხალხისგან ისიც მოვისმინოთ, აი, რა მაგარია, რომ ხელისუფლება მათ აზრს ანგარიშს არ უწევსო.
მოკლედ, ვიმეორებ: ცოტა ზედმეტი მოსდით. თუ ქმედით ნაბიჯებს არ დგამენ, ეს განცხადებები რად უღირთ?
_ ამერიკელმა სენატორებმა და კონგრესმენებმა მაინც, რა ქმედითი ნაბიჯები უნდა გადადგან?
_ გასაგებია, რომ ისინი აღმასრულებელ ხელისუფლებას არ წარმოადგენენ, მაგრამ სანქციები სწორედ მათ შეუძლიათ.
_ ანუ სანქციების დაყენება?
_ დიახ.
_ ასეა თუ ისე, ამ პინგ-პონგით „ოცნებაც“ ხეირობს და _ „ნაციონალური მოძრაობაც“, ანუ ორივე ქმნის ილუზიას, რომ ქართული პოლიტიკა ორპოლუსიანია და სხვა, ე. წ. მესამე ძალა არ არსებობს. ასეა, არა?
_ სხვათა შორის, პირველ შეხვედრაზე სხვადასხვა და გაცილებით უფრო სწორი აზრი გამოითქვა.
_ მაინც, რა აზრი?
_ მაგალითად, საარჩევნო სისტემაზე პლებისციტი მოვითხოვოთო.
_ პლებისციტის მოთხოვნა ვისი იდეა იყო?
_ „ევრონაცების“.
_ ანუ გიგა ბოკერიას პოლიტიკური გუნდის?
_ დიახ, მაგრამ ეს ამბავი იმავე წუთს მორჩა.
_ რატომ მორჩა?
_ ისეთი შთაბეჭდილებაა, რომ „ნაციონალური მოძრაობა“ თავისი შორეული თუ აქაური ბელადებით ეძებს გზას, როგორმე ყველაფერზე უარი თქვას. ეს მხოლოდ შთაბეჭდილება კი არა, აშკარად ასეა. სხვები რაღაც კომპრომისზე იფიქრებდნენ, რადგან არჩევნებში შედეგის მიღწევა მათაც უნდათ, მაგრამ მაინც „ნაცებზე“ არიან ჩამოკიდებულნი. მათ კი ადეკვატურობა ცოტა დაკარგული აქვთ.
_ ადეკვატურობა „ნაცებს“ აქვთ დაკარგული?
_ დიახ.
_ ბატონო აკაკი, ოპოზიციურ ფლანგზე არსებული ე. წ. წვრილი პოლიტიკური პარტიები, ანუ ისინი, რომლებსაც უფრო კონსერვატიული იდეოლოგია აქვთ, გაერთიანებას რატომ ვერ ახერხებენ?
_ პატარები იმიტომ კი არ არიან, რომ სხვაზე პატარა ჭკუა აქვთ. უბრალოდ, ფინანსები არ გააჩნიათ, ანუ ჯერ შევარდნაძის, შემდეგ კი „ნაცების“ დროს და ახლაც ფინანსური არხები აბსოლუტურად გადაეკეტათ. აბა, ნახეთ, „ოცნებისა“ და „ნაციონალების“ გარდა ვინმე ვინმეს თუ აფინანსებს. ფარულად თუ ღიად ცოტა დაფინანსება „ევრონაცებსაც“ აქვთ.
_ სახელმწიფო დაფინანსებაზე საუბრობთ?
_ არა, შემოწირულობებზე.
_ და ეს სახელმწიფო პოლიტიკაა, რომ იგივე ბიზნესმა ფული მხოლოდ „ოცნებასა“ და „ნაცმოძრაობაში“, ასე ვთქვათ, დააბანდოს?
_ რა თქმა უნდა. ამ ვითარებაზე ორივე თანახმაა და ეს ორივეს პროგრამა მინიმუმია. პროგრამა მაქსიმუმი კი ერთმანეთის განადგურებაა, ოღონდ ისე, რომ სიცარიელე არ წარმოიქმნას, ანუ მოწინააღმდეგე რომ არ არსებობდეს.
სხვათა შორის, ამ სიცარიელეს, ანუ დედამიწაზე მარტო მბრძანებლობას, ამერიკის შეერთებულმა შტატებმაც კი ვერ გაუძლო _ საბჭოეთის დანგრევის შემდეგ აშშ მარტო იყო და თვითონაც არ იცოდა, რას აკეთებდა. თუ რუსეთის დამთავრება უნდოდა, ამის დრო მაშინ იყო, როცა ამხელა სახელმწიფოს მონტანას შტატის ბიუჯეტი ჰქონდა. რუსეთის ეკონომიკა არც ახლა ბრწყინავს _ ესპანეთისას ძლივს გაუტოლდა და ერთიცდა ჰოლანდიას ოდნავ ასწრებს. ამას მოხერხება ხომ უნდა, არა?
ერთი სიტყვით, ორივე მხრიდან იგრძნობა შიში, ერთი რომ გაქრეს, შევარდნაძე-აბაშიძესავით არ მოხდეს, ანუ ვითომ დაპირისპირება იყო, მაგრამ ერთის „დაწოლას“ მაშინვე მეორეს „დაწოლა“ მოყვა.
ეს ამბავი ბევრს ახსოვს. ზოგს არ ახსოვს, მაგრამ გძნობს, ზოგი კი ვერაფერს გრძნობს და ფიქრობს, ეგებ, რომელიმეს სიაში ან ბლოკში ჩამწერონო. ისე, ხალხს ჰგონია, პოლიტიკოსებს ამბიცია აქვთო, მაგრამ ასე არ არის.
_ აბა, როგორ არის?
_ ამბიცია მაშინ იქნებოდა, ვითარების შეცვლა რეალურად რომ გინდა და საამისოდ გეგმაც გაქვს. ტელევიზიით ერთი და იგივე ადამიანები გამოდიან და ტიტყინებენ. ვინმემ რომ ჰკითხოს, აი, თქვენ რას იზამდითო, თითოეული მათგანი უპასუხებს, მურუსიძის მაგივრად ჩემს თავს ან ჩემს მეგობარს დავნიშნავდიო. აი, ესაა ამ ადამიანების მაქსიმუმი. არადა, პრობლემა სულ სხვა რამეა.
_ რა?
_ ქვეყანა თავიდან ბოლომდე მოსაწყობია, მაგრამ ამაზე არავინ ფიქრობს და დღეს მთავარი საარჩევნო კოდექსია. სინამდვილეში კი, თუ მომგები ხარ, არჩევნებს ნებისმიერი სისტემით მოიგებ და მნიშვნელობა არ აქვს, ხელისუფლებაში ხარ თუ ოპოზიციაში.
სხვათა შორის, ეს პრეცედენტი საქართველოში რამდენჯერმე მოხდა _ 2012 წელს არჩევნები „ოცნებამ“ მოიგო, არადა, იმაზე კონტროლირებადი რეჟიმი, როგორიც „ნაცებს“ ჰქონდათ, არ არსებობს.
ბოლოს და ბოლოს, 1990 წელს კომუნისტებს მაშინდელმა ოპოზიციამ მოვუგეთ და შევარდნაძესაც 1998 წელს ადგილობრივ არჩევნებში ოპოზიციამ მოუგო. აი, მაშინ დაიწყო „მოქკავშირის“ დანგრევა, რადგან არჩევნები გააყალბა. ნებისმიერი გაყალბება კი, საბოლოო ჯამში, ძვირი ჯდება იმიტომ, რომ გაყალბებული არჩევნები რეალობას არ ასახავს და საზოგადოების განწყობებთან მაქსიმალურ წინააღმდეგობაში მოდის.
„ოცნება“ სწორედ ამისკენ მიექანება, თუმცა რესურსი ჯერ კიდევ აქვს.
_ რა რესურსი?
_ საზოგადოებაში არსებულ რესურსს ვგულისხმობ.
_ კონკრეტულად?
_ არსებობს ხალხი, რომელსაც „ნაცები“ სძულს, თორემ ჯერ არ მინახავს ადამიანი, რომელიც იტყვის, „ოცნება“ კარგია და ისე კარგად მუშაობს, რომ მხარს ვუჭერო. უბრალოდ, ადამიანები ამბობენ, „ნაცების“ მობრუნება არ გვინდაო. ამ ნათქვამში სიმართლის სერიოზული მარცვალია. ოპოზიციაში რაღაც ზღაპრებს ჰყვებიან, აი, კოალიცია იქნებაო, მაგრამ, სინამდვილეში, სააკაშვილი წამოაჯდებათ თავზე და ეგ იქნება!
_ დანარჩენ ოპოზიციას სააკაშვილი თავზე რატომ წამოაჯდება?
_ იმიტომ, რომ თვითონ არაფრის გამკეთებლები არიან!
_ აი, ამ პოლიტიკურ თამაშებში კი რიგითი მოქალაქეები იჭყლიტებიან, არა?
_ დიახ.
მოდით, ისიც ვთქვათ, რომ ადამიანები ინდურ კინოზე არიან ორიენტირებულნი.
_ ინდური კინო რაღა შუაშია, ბატონო კაკო?
_ ჩვენთან ჯერ კიდევ პოპულარულია უპრიმიტიულესი და გონებისდამთრგუნველი ინდური სერიალები.
_ გეთანხმებით, მაგრამ ყველაფერ ამას პოლიტიკასთან რა კავშირი აქვს?
_ „საზოგადოებრივი მაუწყებელი“ კომერციული არაა და წმინდა ინგლისურ მკვლელობებს აჩვენებს. სხვა არხებმაც რამდენჯერმე ამერიკული სერიალები სინჯეს, მაგრამ მასამ ვერ აითვისა, რადგან ტვინის განძრევა არ უნდა, ანუ ეს ერთგვარი სიზარმაცეა. პრიმიტიული ურჩევნია _ ვიღაც ბღავის, მოსთქვამს, ულვაშა კაცი თვალებს აბრიალებს, ვიღაც კი სადღაც გარბის და გამორბის, ანუ ყველაფერი მარტივად გასაგებია.
სხვათა შორის, ახალგაზრდები ყველაფერ დასავლურს, იგივე მოწინავე ტექნოლოგიებს, ადვილად ითვისებენ. შეიძლება, წიგნიერი განათლების ნაკლებობა აქვთ, მაგრამ ინფორმაციულობისა და აზროვნების თვალსაზრისით ახალგაზრდებში პრობლემა არ არსებობს. რაც მთავარია, ახალგაზრდა თაობას აზროვნება არ ეზარება, მაგრამ ჩემი თაობა, ასევე ჩემზე ცოტა უფროსები და უმცროსები მიჩვეულები არიან, რომ იმას, რასაც ზემოდან ჩასძახებენ ან წინააღმდეგობა უნდა გაუწიონ, ან ბრმად დაეთანხმონ. ე. ი., ინდურ სერიალამდე მივდივართ და, სრულიად სერიოზულად გეუბნებით, რომ საკუთარი თავის გარდა ვერავის ვერაფერს დავაბრალებთ!
_ სამწუხაროდ, ასეა, მაგრამ ისიც ცნობილია, რომ გამოუვალი მდგომარეობა არ არსებობს. ჰოდა, ამ ჩიხიდან როგორ უნდა გამოვიდეთ?
_ გამოსავალი პროპორციული, მართლაც, იქნებოდა, თუმცა ერთჯერადად.
_ ერთჯერადად რას ნიშნავს?
_ მუდმივად პროპორციულის მომხრე არ ვარ, თუმცა ამ ეტაპზე ამ სისტემით განწყობები აისახებოდა _ დაჯგუფება-გადაჯგუფება მოხდებოდა და ხალხსაც მეტი არჩევანი ექნებოდა, ანუ არჩევანი შეიძლება ახლაც არის, მაგრამ პროპორციულის შემთხვევაში, იგივე პატარა პარტიები, ფინანსების არქონის მიუხედავად, 13-15 ათას ხმას დააგროვებდნენ.
მოკლედ, პროპორციული, თუნდაც ერთჯერადად, როგორც ჩანს, არ იქნება, თუმცა მგონია, რომ წლევანდელი არჩევნები ხალხს გამოაფხიზლებს და შესაძლოა, მესამე ძალაც გამოჩნდეს. საერთოდ, ყველაფერი ახალი კარგად დავიწყებული ძველია და ამ პროცესში სიამოვნებით ჩავერთვები.

გიორგი აბაშიძე