ქართველი ამომრჩევლისთვის ნიჰილიზმი და პოლიტიკური პარტიების მიმართ უნდობლობა უცხო არ არის. ბოლო პერიოდში კი, მას შემდეგ, რაც „ქართულმა ოცნებამ“ პროპორციულ საარჩევნო სისტემაზე გადასვლის კანონპროექტი ჩააგდო და ოპოზიცია პოლიტიკური პერფორმანსების დადგმის მიუხედავად ვერაფერს გახდა, საზოგადოების დიდი ნაწილი დარწმუნდა, რომ რაც ხელისუფლებაა, ის არის ოპოზიციაც. მარტივად რომ ვთქვათ, ხალხის დიდი ნაწილის თვალში ორივე მხარე უუნაროა.
ამავდროულად, ოპოზიციის მიერ შეთავაზებულ „გერმანულ მოდელთან“ დაკავშირებით უკვე ცნობილი გახდა ეუთო/ოდირის დასკვნა, რომელიც ყველამ სხვადასხვანაირი ინტერპრეტაციით გაიგო. ვაშინგტონში კი პარლამენტის თავმჯდომარე არჩილ თალაკვაძე და საგარეო საქმეთა მინისტრი დავით ზალკალიანი კონგრესმენებს „ზუსტ ინფორმაციას“ აწვდიან.

რა მოცემულობაშია მმართველი გუნდი? აცნობიერებს თუ არა იგი შექმნილ ვითარებას ადეკვატურად? რა არის ოპოზიციის მთავარი პრობლემა და აუცილებელია თუ არა მიხეილ სააკაშვილის პოლიტიკური პროცესებიდან დისტანცირება ოპოზიციის ეფექტურად მუშაობისთვის?
აღნიშნულ თემებზე „ქრონიკა+“ პოლიტოლოგ გია ნოდიას ესაუბრა:

_ ბატონო გია, ამერიკელი კონგრესმენებისა და სენატორების კრიტიკულმა წერილებმა ისეთი ხასიათი მიიღო, რომ ცხადად ჩანს, ვაშინგტონი საქართველოს მმართველი გუნდისგან, საარჩევნო კანონთან დაკავშირებით, თავის პოზიციაში კორექტივების შეტანას დაჟინებით ითხოვს. რა მიზანი შეიძლება ჰქონდეს ვაშინგტონს, როდესაც მსგავსი შინაარსის წერილებს აგზავნის და რამდენად ადეკვატური იყო ხელისუფლება ამ კრიტიკული წერილების შეფასებისას?
_ რაც შეეხება ვაშინგტონისა და ამ კონკრეტული წერილების ავტორების მიზნებს, არ მგონია, მათ შორს მიმავალი გეოპოლიტიკური გეგმები ჰქონდათ ან რაღაც პარტიული ინტერესები. საქართველო რეგიონში უფრო დემოკრატიული და პროდასავლური ქვეყანაა, ვიდრე სხვები, ეს საქართველოს იმიჯის ცენტრალური ელემენტია და ამას აფასებენ და ამის მიხედვით აინტერესებთ საქართველო. განსაკუთრებით, ბოლო 1-2 წლის მანძილზე სიგნალები და შესაბამისი წუხილები დაგროვდა, რომ საქართველომ ერთგვარად გადაუხვია დემოკრატიის გზას და უფრო მეტად ავტორიტარიზმისკენ იხრება. ამერიკასა და ევროპაში, ჩვეულებრივ, ამას უკავშირებენ პროდასავლურ კურსს, ანუ რაც უფრო გადაიხრება ქვეყანა ავტორიტარული კურსისკენ, ე. ი. ის ნაკლებად პროდასავლურიცაა. ამავე დროს, ტრადიციულად, საქართველო მგრძნობიარეა დასავლეთის კრიტიკის მიმართ. საქართველოს სხვადასხვა და ახლანდელი მთავრობაც ცდილობდა, რაღაცნაირად, ანგარიში გაეწია დასავლეთიდან მომდინარე კრიტიკის მიმართ. ამიტომ ევროპელებსა და ამერიკელებს იმედი აქვთ, რომ მათ კრიტიკას გავლენა ექნება საქართველოს ხელისუფლების ქმედებებზე იმ თვალსაზრისით, რომ ხელისუფლება მის ავტორიტარულ ინსტინქტებს შეზღუდავს და ისეთ ნაბიჯებს გადადგამს, რაც დემოკრატიისთვის უკეთესია. ჩემი აზრით, ამას ეყრდნობა ამერიკელი კონგრესმენებისა და სენატორების წერილები, ასევე ევროპელები შეიძლება ნაკლებად აქტიურები არიან, მაგრამ ბოლო ხანებში ძალიან გაახშირეს საქართველოს ხელისუფლების კრიტიკა. რაც შეეხება საქართველოს ხელისუფლებას, მისი რეაქცია საკმაოდ არალოგიკურია. ისინი ცდილობენ, რომ ორი რამ შეახამონ ერთმანეთთან, რისი შეხამებაც ძალიან ძნელია. ერთი მხრივ, ისინი, ძირითადად, ზრდილობიანად საუბრობენ დასავლეთზე, ანუ ამბობენ, რომ ჩვენ დასავლეთის პარტნიორები ვართ და ჩვენთვის დასავლეთის აზრი მნიშვნელოვანიაო. მაგრამ, ამავე დროს, ფაქტობრივად, უგულებელყოფენ ამ აზრს, ამისთვის კი აშკარად არადამაჯერებელ და ფაქტების შეუსაბამო ვერსიებს იგონებენ, რომ თითქოს ეს კრიტიკა ცალკეული თითო-ოროლა კონგრესმენის ან ევროპარლამენტის დეპუტატის პირადი აზრია და რომ ისინი არიან სააკაშვილის ან „ნაციონალური მოძრაობის“ მეგობრები და ამიტომ აკრიტიკებენ საქართველოს. ყველასთვის, ვინც ოდნავ მაინც არის საქმეში ჩახედული, აშკარაა, რომ ეს ტყუილია, მაგრამ ისინი პირველ ჩვენებას არ ცვლიან და იმეორებენ ამ აშკარა ტყუილს, რომ ეს კრიტიკა ცალკეული ადამიანების აზრია. ეს კრიტიკა დღეს დომინანტი აზრია და ამერიკის შემთხვევაში, ფაქტობრივად, ეს სენატის ოფიციალური პოზიციაა, რადგან საგარეო საქმეთა კომიტეტის თავმჯდომარისა და მისი დემოკრატი კოლეგის ხელმოწერით ჩამოვიდა წერილი, _ ხელისუფლების წარმომადგენლებმა ეს რომ აღიარონ, მაშინ დილემის წინაშე დადგებიან ან უნდა გაითვალისწინონ მათი რეკომენდაციები, რაც ძალიან არ უნდათ ან უნდა თქვან, რომ აღარ არიან ამერიკასა და ევროპაზე ორიენტირებულები, რაც ნიშნავს, რომ, ფაქტობრივად, რუსეთზე ვყოფილვართ ორიენტირებული და რასაც ოპოზიციურად განწყობილი ადამიანები ივანიშვილზე ამბობდნენ, რომ ის რუსეთის პროექტია, მართალი ყოფილა. ამის აღიარება არ უნდათ ხელისუფლების წარმომადგენლებს და ამიტომ აშკარად ტყუილს იმეორებენ.
_ ხელისუფლების მხარდამჭერებში ასეთი მოსაზრება გაჩნდა, რომ ამერიკა საქართველოს ხელისუფლებაში „ნაციონალური მოძრაობის“ დაბრუნებას ლობირებს. რატომ ცდილობს ხელისუფლება ამ აზრის დამკვიდრებას, რომ აშშ მმართველ გუნდს დათმობაზე წასვლას აიძულებს იმ მიზნით, რომ ისევ „ნაციონალები“ დაბრუნდნენ? რაში სჭირდება ეს ხელისუფლებას?
_ პირველ რიგში, აღვნიშნავ, რომ ესეც ტყუილია და არასწორია. მართალია, ამერიკელები და ევროპელები ასეთ წინადადებას ამბობენ, რომ „ქართული ოცნება“ მზად უნდა იყოს ხელისუფლების დასათმობად, მაგრამ ამით მათ არ უთქვამთ, რომ „ქართულმა ოცნებამ“ არჩევნები უნდა წააგოს. ამ შემთხვევაში საუბარია იმაზე, რომ „ქართულმა ოცნებამ“ შესაძლებლობა უნდა დაუშვას, რომ არჩევნები შეიძლება წააგოს კიდეც, ანუ ყოველი დემოკრატიული ხელისუფლება ყოველთვის უნდა იყოს მზად არჩევნების წასაგებად. რა თქმა უნდა, ყველას უნდა არჩევნების მოგება, მაგრამ ყველა უნდა იყოს მზად იმისთვის, რომ არჩევნები შეიძლება წააგოს. ზუსტად ამას ეუბნებოდნენ ამერიკელები და ევროპელები „ნაციონალურ მოძრაობას“ 2011-2012 წლებში, რაც, მაინცდამაინც, ალბათ, არ მოსწონდა „ნაციონალურ მოძრაობას“, მაგრამ იქ უფრო მეტი ხალხი იყო, ვისაც ამ ნათქვამის შინაარსი ესმოდა. რაც შეეხება იმას, თუ რატომ აქვს „ქართულ ოცნებას“ ასეთი რეაქცია, ერთი მხრივ, იმიტომ, რომ მათ მართლა არ ესმით, რას ეუბნებიან, რადგან ნაკლები ხალხი ჰყავთ, ვისაც ამერიკელებისა და ევროპელების ესმის, არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ინგლისური არ იციან, არამედ იმიტომაც, რომ ნაკლებად იციან, რა არის დემოკრატია. მეორე მხრივ, ეს არის მათი პიარის ქვაკუთხედი. ყველა კრიტიკულ კითხვაზე „ქართულ ოცნებას“ ერთი პასუხი აქვს: „აბა, „ნაციონალები“ გინდათ?!“ სხვა პასუხი მათ პრინციპულად არ გააჩნიათ და ვერც ექნებათ, ამ 7 წლის განმავლობაში ვერ მოიფიქრეს, რომ კრიტიკაზე რაიმე სხვა წინადადებით უპასუხონ. შესაბამისად, ამერიკელებსაც ზუსტად ამას ეუბნებიან და გამიგია, რომ შეხვედრებზე საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენლები ამერიკელების კრიტიკას ასე პასუხობენ: „აბა, რას გვეუბნებით, რომ „ნაციონალები“ დავაბრუნოთ?!“ ხელისუფლების წარმომადგენლებს, უბრალოდ, სხვანაირად არ შეუძლიათ აზროვნება და ამიტომ ამბობენ ამას.
_ ამერიკელი პარტნიორების გადასარწმუნებლად ვაშინგტონში პარლამენტის თავმჯდომარე არჩილ თალაკვაძე და საგარეო საქმეთა მინისტრი დავით ზალკალიანი გაემგზავრნენ. რა შანსები აქვთ მათ იმისთვის, რომ ამერიკელები თავიანთ სიმართლეში დაარწმუნონ?
_ სიმართლეს რომ შეესაბამებოდეს ის ილუზია, თითქოს ამერიკელები უჯერებენ სააკაშვილს ან ბოკერიას, მაშინ შეიძლებოდა გვეთქვა, რომ ახლა სიმართლეს ეტყვიან თალაკვაძე ან ზალკალიანი და ამერიკელებიც მიხვდებიან, რომ ცდებიან. ცხადია, ამერიკელები ეყრდნობიან თავიანთ, საელჩოსა და ექსპერტების ინფორმაციას. ამაზე დაყრდნობით აკეთებენ განცხადებას, შესაბამისად, არ მგონია, რომ ხელისუფლება მათ რამეში გადაარწმუნებს. შეიძლება, რაღაც დეტალი ვიღაცას სხვანაირად ესმოდეს და თალაკვაძის ან სხვა ვინმეს გავლენით სხვაგვარად დაინახოს, მაგრამ მთლიანობაში წარმოუდგენელია, დააჯერო რომელიმე კონგრესმენი, რომ მართლა აჯანყდნენ მაჟორიტარები და ამიტომ აღარ მისცა ხმა „ქართულმა ოცნებამ“ პროპორციულ სისტემას. ჩემი აზრით, ამერიკელებს ძალიან სწყინთ, რომ ისინი ვიღაცას დებილი ჰგონია. როცა ეუბნები ადამიანს, რომ ასე იყო, ე. ი. დებილი გგონია და ისინი ამას შეურაცხყოფად აღიქვამენ. ასევე გასაგებია, რომ ისინი პოლიტიკოსები და დიპლომატები არიან და ამ კრიტიკას თან აყოლებენ პოზიტიურ გამონათქვამებს, რომ საქართველო ჩვენი მეგობარია, ისინი ამ ნაწილში სრულიად გულწრფელები არიან. ისინი იმიტომ საუბრობენ ამდენს საქართველოზე და იმიტომ გზავნიან წერილებს და ხარჯავენ დროს, რომ მიაჩნიათ, საქართველო არის დასავლეთის მეგობარი და პერსპექტიული ქვეყანა დემოკრატიის თვალსაზრისით. ისინი ბოლო ათწლეულების განმავლობაში საქართველოში საზოგადოების რაღაც ნაწილში დემოკრატიისკენ სვლის რეალურ ნებას ხედავდნენ, რომ მათი ეს კრიტიკა მათი მხარდაჭერის გაგრძელებაა, მაგრამ სხვა ამბავია, რომ ამას „ქართული ოცნების“ წარმომადგენლები ამახინჯებენ და ამბობენ, _ სინამდვილეში ამერიკელები გვაქებენ და „ნაციონალები“ იტყუებიან, რომ თურმე ისინი გვაკრიტიკებენო.
_ კონგრესმენებისა და სენატორების წერილები ხომ არ არის ერთგვარი გამაფრთხილებელი სიგნალი ივანიშვილის მისამართით, რომ შესაძლოა, პლახატნიუკის პრეცედენტი განმეორდეს?
_ პლახატნიუკის პრეცედენტი რომ განხორციელდეს, ივანიშვილმა არჩევნები უნდა წააგოს, როგორც პლახატნიუკმა წააგო. ჯერჯერობით არ ვიცით, ეს მოხდება თუ არა, მაგრამ, ზოგადად, ამ პარალელს სულ უფრო ხშირად ავლებენ. შეიძლება, სენატორების დონეზე არა, მაგრამ ექსპერტების დონეზე მოსაზრება გამოითქმის, რომ ხომ არ უნდა იფიქროს ამერიკის მთავრობამ პირადად ივანიშვილის მიმართ სანქციების დაწესებაზე? ანუ პირადად ივანიშვილის მიმართ ნეგატიურ განწყობას არ მალავენ. მეორე მხრივ, ჰიპოთეტურად ვამბობ, თუ ივანიშვილი „კარგად“ მოიქცევა, დემოკრატიულ სტანდარტებს დაიცავს, რაღაც ნაბიჯებს გადადგამს საარჩევნო სისტემასთან დაკავშირებით, არჩევნების წაგებისა და ხელისუფლების დაკარგვის შემთხვევაშიც მას უფრო პოზიტიურად მოეკიდებიან.
_ ამასობაში ოპოზიციის მიერ შეთავაზებულ „გერმანულ მოდელთან“ დაკავშირებით უკვე ცნობილი გახდა ეუთო/ოდირის დასკვნა, რომელიც ყველამ სხვადასხვანაირი ინტერპრეტაციით გაიგო. თქვენი შეფასებით, რა იყო ამ დასკვნის მთავარი ქვეტექსტი?
_ ასე გამოვიდა, რომ ოპოზიციის მიერ შეთავაზებულ გერმანულ მოდელთან დაკავშირებით ეს შეთავაზება ომბუდსმენმა მთლად კარგი მისამართით არ გაგზავნა, რადგან ძირითადი შეკითხვა ეხებოდა იმას, არის თუ არა კონსტიტუციასთან შესაბამისაობაში ოპოზიციის წინადადება. ოდირმა ამ შეფასებისგან საერთოდ თავი შეიკავა და თქვა, რომ ეს მათი მანდატი არ არის. როგორც ჩანს, ასეთ შემთხვევაში საერთაშორისო ორგანიზაციები ძალიან მგრძნობიარეები არიან იმის მიმართ, რომ საკუთარ მანდატს არ გადააბიჯონ და ზუსტად ის გააკეთონ, რასაც ჩვეულებრივ აკეთებენ, მათ შორის, სხვა ქვეყნებთან მიმართებით. ანუ მათი საქმე არ იყო ამ საკითხზე დასკვნის წარმოდგენა. თავისთავად, პასუხის ეს ნაწილი არც ოპოზიციისთვის და არც ხელისუფლებისთვის არ არის სასარგებლო. რაც შეეხება იმ ნაწილს, სადაც ისინი ამბობენ, რომ საარჩევნო სისტემა ქვეყნის გადასაწყვეტია და დემოკრატიის ფორმალურ კრიტერიუმებს არსებული სისტემაც პასუხობს, ესეც ვიცოდით და ბუნებრივია, რომ ამას ყველა საერთაშორისო ორგანიზაცია ფორმალურად იტყვის. ზოგ ქვეყანაში მხოლოდ მაჟორიტარული სისტემაა, მაგრამ ამის გამო მათ არადემოკრატიულად არ თვლიან. ეუთო/ოდირის დასკვნაში ოპოზიციისთვის რაც ნამდვილად სასარგებლოა და რაც შეგნებულად ჩადო ოდირმა მთავრობის გასაგონად, არის ის, რომ ნებისმიერ ქვეყანაში მნიშვნელოვანია, საარჩევნო სისტემა ყალიბდებოდეს ფართო კონსენსუსის საფუძველზე, ანუ ისეთი სისტემა უნდა იყოს, რომელიც მისაღებია, როგორც ოპოზიციისთვის, ისე _ ხელისუფლებისთვის. ეს ქვეტექსტია იმისა, რომ ხელისუფლებამ უნდა გაითვალისწინოს ოპოზიციის აზრი. ფაქტობრივად, ამას ამბობს ეს დასკვნა, მაგრამ რადგან ამ დასკვნაში პირდაპირ არ წერია, რომ ხელისუფლებამ უნდა გაითვალისწინოს ოპოზიცია რასაც ამბობს, _ ამას ხელზე იხვევს მმართველი გუნდი და ამბობს, რომ ოდირის დასკვნაში არ ჩანს ოპოზიციის მისამართით მხარდაჭერა.
_ ამ მოცემულობაში, გარდა იმისა, რომ ოდირის ქვეტექსტში იკითხება გზავნილი ხელისუფლების მისამართით ოპოზიციის შეთავაზების გითვალისწინებაზე, რა ბერკეტი აქვს ოპოზიციურ სპექტრს?
_ ოპოზიციას ხელისუფლებაზე ნაკლები ბერკეტი აქვს. ასე რომ, თუ ხელისუფლება გაჯიუტდა, არანაირ ბერკეტებზე არ რეაგირებს, ოპოზიცია ძალით რევოლუციას ვერ მოაწყობს და ამას არც აპირებს. ცხადია, ოპოზიციისგან უფრო ხშირად გვესმის ის გზავნილი, რომ მნიშვნელოვანია საარჩევნო სისტემა, მაგრამ ნებისმიერ სისტემაში უნდა მოუგონ „ოცნებას“, ანუ ისინი მზად არიან იმ ვარიანტისთვისაც, რომ საარჩევნო სისტემა არ შეიცვლება და იგივე დარჩება. ალბათ, სწორიც არის ის, რომ თუ ოპოზიცია ძლიერია, იგი ნებისმიერი საარჩევნო სისტემის პირობებში უნდა შეებრძოლოს ხელისუფლებას და გამარჯვების იმედი უნდა ჰქონდეს. ოპოზიცია ერთგვარად გააძლიერა ამ პროცესმა იმ თვალსაზრისით, რომ ამ სარჩევნო სისტემისთვის ბრძოლის პროცესში ისინი დაახლოვდნენ, შეეჩვივნენ თანამშრომლობას და იმის ალბათობა გაიზარდა, რომ ისინი რაღაც ფორმით ითანამშრომლებენ არჩევნების პროცესში. ეს არ იქნება სია, ამის პერსპექტივა არ არის, მაგრამ მაჟორიტარულ ოლქებში შესაძლოა, კოორდინებულად იმოქმედონ. ჯერ არჩევნებამდე დიდი დროა და არ ვიცით, იქამდე რა მოხდება, მაგრამ ამ ეტაპზე ოპოზიციის თანამშრომლობის შანსები გაიზარდა, სწორედ საარჩევნო სისტემის გარშემო ერთიანი ქმედებების ფონზე.
_ ხელისუფლებისგან გვესმის, რომ თუ ოპოზიცია არ დასთანხმდება მმართველი გუნდის შემოთავაზებას 100/50-ზე (100 პროპორციული მანდატი, 50 მაჟორიტარული), მაშინ არჩევნები შერეული სისტემით ჩატარდება. აწყობს თუ არა ოპოზიციას, სულ არაფერს, ხელისუფლების შემოთავაზებაზე დათანხმება?
_ რა თქმა უნდა, შედარებით უფრო მომგებიანი 100/50-ზეა, მაგრამ ოპოზიციას მაინც რჩება იმედი, რომ ოპოზიციისა და დასავლეთის ერთობლივი ზეწოლის შედეგად ბოლო მომენტში, შეიძლება, მაინც დასთანხმდეს ივანიშვილი და მისი გუნდი პროპორციული სისტემით არჩევნების ჩატარებას. მგონი, ეს არის ოპოზიციის ძირითად მოტივი, რის გამოც ხელისუფლების შეთავაზებას არ თანხმდება. ამაზე დათანხმება, შესაძლოა, ოპოზიციისთვის წამგებიანიც იყოს, რადგან გამოდის, რომ ოპოზიცია პრინციპულად ამბობს უარს მოკლევადიანი პოლიტიკური მოგებისთვის, ასეთი შთაბეჭდილების შექმნას გაურბის.
_ ამ პროცესების პარალელურად, მოსახლეობაში სულ უფრო მყარდება აზრი იმაზე, რომ რაც ხელისუფლებაა, ის არის ოპოზიციაც, რომ საბოლოოდ ოპოზიციური სპექტრიც უუნარო აღმოჩნდა. რამდენად ლოგიკურია ეს მოსაზრება და ეთანხმებით მას?
_ ეს მოსაზრება, ძირითადად, იმას ეყრდნობა, რომ ოპოზიციამ ქუჩაში საკმარისი ხალხი არ გამოიყვანა. გასაგებია, რომ მოსახლეობის დიდი ნაწილი არ ენდობა არც ხელისუფლებას და არც ოპოზიციას, მაგრამ ეს ჩვენთვის ახალი არ არის _ მეტ-ნაკლებად ყოველთვის ასე იყო. ამ შემთხვევაში გადამწყვეტია ოპოზიციის სიძლიერე, არა აბსოლუტური, არამედ შეფარდებითი თვალსაზრისით. ზოგადად, საქართველოში სუსტი პოლიტიკური პარტიებია და არც სახელისუფლებო და არც ოპოზიციურ პარტიებს არ ენდობა ხალხი, მაგრამ ხალხს ისიც ესმის, რომ მთავრობა პოლიტიკურ პარტიებს უნდა დაეყრდნოს. ამ პერიოდში ძალთა თანაფარდობა ოპოზიციასა და ხელისუფლებას შორის საგრძნობლად შეიცვალა ოპოზიციის სასარგებლოდ. ხელისუფლება ამას უარყოფს, მაგრამ ეს სხვადასხვა ინდიკატორით, ჩემი აზრით, საკმაოდ თვალსაჩინოა. პირველ რიგში, გამოკითხვებით, თუმცა არა მხოლოდ გამოკითხვებით. ასეთია რეალობა, ეს არის ტენდენცია. გასაგებია, რომ ოპოზიციასაც აქვს თავისი პრობლემები და სისუსტეები, ამას, მგონი, არავინ უარყოფს.
_ რა არის ოპოზიციის მთავარი პრობლემა?
_ ოპოზიციის მთავარი პრობლემაა, ინსტიტუციური და ძლიერი პოლიტიკური პარტიების არარსებობა, რაც ბოლო ათწლეულების განმავლობაში საქართველოში ყოველთვის იყო ოპოზიციის სისუსტის მთავარი საფუძველი. ჩემი აზრით, სერიოზული პრობლემაა მიხეილ სააკაშვილის ფაქტორი, რომელიც ერთდროულად ძალაც არის და სისუსტეც, ერთი მხრივ, ის რჩება ყველაზე პოპულარულ ლიდერად, მაგრამ, ამავე დროს, მას აქვს მაღალი ნეგატიური რეიტინგი. ასე რომ, სააკაშვილი არის ფაქტორი, რომელიც ხელს უშლის და ართულებს ოპოზიციის უფრო ეფექტიან თანამშრომლობას, რაც ამ პირობებში ძალიან მნიშვნელოვანია.
_ აუცილებელია თუ არა, რომ სააკაშვილი 2020 წლამდე დისტანცირდეს ქართული პოლიტიკისგან?
_ ზოგადად, სააკაშვილის შეცდომა იყო, რომ აქამდეც უფრო მეტად არ დისტანცირდა. მას არათანმიმდევრული პოზიცია უკავია, ხან ამბობს, რომ არანაირი პოლიტიკური ამბიციები არ აქვს, ყვარელში წავა და ვენახს მოუვლის, მაგრამ მეორე წუთს ამბობს, რომ პირადად აპირებს ხელისუფლებაში მოსვლას. თავად ვერ ჩამოყალიბდა, ეს პირადად მის იმიჯზე უარყოფითად მოქმედებს და ოპოზიციის საქმესაც ართულებს.
_ იმ შემთხვევაში, თუ მიხეილ სააკაშვილი პოლიტიკური პროცესებიდან არ დისტანცირდება, 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებიც ამ ხაზით წავა: ბიძინა VS მიშა?
_ ბიძინა ყველანაირად შეეცდება, რომ ასე იყოს და ხალხმა ასე დაინახოს. და თუ ხალხი ასე დაინახავს, პრაქტიკულად, მისი გამარჯვების ერთადერთი იმედი ეს იქნება. „ნაციონალური მოძრაობის“ გარდა სხვა ოპოზიციური ძალები მაქსიმალურად ეცდებიან, რომ ასე არ იყოს და შეიძლება, „ნაციონალური მოძრაობის“ ზოგიერთი წარმომადგენელიც ამას ეცადოს, მაგრამ ხალხი რას დაიჯერებს, ამას ვნახავთ.
_ თქვენ საუბრისას აღნიშნეთ, მმართველი გუნდის უცვლელი არგუმენტი „აბა, „ნაციონალები“ გინდათ?!“ _ ესეც „ქართული ოცნების“ მთავარი ხაზი იქნება წინასაარჩევნო პერიოდში. რამდენად მომგებიანი იქნება ეს ტრადიციული მესიჯი ხელისუფლებისთვის უკვე 2020 წლის არჩევნებისთვის?
_ შეგვიძლია, ვივარაუდოთ, რომ ამაზე უფრო მომგებიანი მესიჯი ხელისუფლებას არ აქვს. ეს არის მისი ძირითადი საარჩევნო რესურსი.
_ გავრცელებული ინფორმაციით, ხელისუფლება ვადამდელ საპარლამენტო არჩევნებს განიხილავს, ხედავთ თუ არა თქვენ ამის ნიშანს?
_ ამის კონკრეტულ ნიშანს ვერ ვხედავ. შეგვიძლია, ვარაუდები გამოვთქვათ, ვისთვის არის მომგებიანი და ვისთვის _ არა. ხელისუფლება ყოველთვის უფრო მზად არის არჩევნებისთვის, ვიდრე ოპოზიცია, რადგან ხელისუფლებას შესაბამისი ბერკეტები აქვს, მაგრამ ვადამდელი არჩევნების დანიშვნას რაღაც საფუძველი სჭირდება. ისე არ ხდება, რომ ხელისუფლებას მოუნდა ვადამდელი არჩევნები და ჩაატარებს, საქართველოს კონსტიტუციის თანახმად რაღაც საფუძველი უნდა იყოს. ჯერჯერობით, ამის საფუძველი არ არსებობს, ანუ ხელოვნურად უნდა გამოიწვიონ რაღაც კრიზისი, ისე უნდა წარმოადგინონ საქმე, თითქოს, „ქართული ოცნება“ გაიხლიჩა და რაღაც გადაწყვეტილებებს ვერ იღებს, ინსცენირება უნდა მოაწყონ ასეთი კრიზისის, რაც არ მგონია, „ქართული ოცნებისთვის“ მომგებიანი იყოს, მას არაფერი არ უშლის ხელს, რომ მოიცადოს. გარდა ამისა, არ ვარ დარწმუნებული, რომ ხელისუფლებას ვადამდელი არჩევნები მისთვის მომგებიანად მიაჩნია. ისინი კი ამბობენ, რომ 60%-ით მოვიგებთო, მაგრამ მგონი რეალურად ხედავენ, რომ მათი რეიტინგი დაცემულია, ოპოზიციის კი მათთან შედარებით ამაღლებულია. ვვარაუდობ, ხელისუფლება იმედოვნებს, ბოლო თვეებში ისეთ რამეებს გააკეთებს, რომ ხალხის გულის მოგებას შეძლებს. რამდენად _ ეს სხვა ამბავია.
_ ვრცელდება ინფორმაცია ივანიშვილის პრემიერ-მინისტრად დაბრუნების შესახებაც. ეს რამდენად დადებითად აისახება „ქართული ოცნების“ რეიტინგზე და გაზრდის თუ არა 2020 წლის არჩევნებზე მმართველი გუნდის ძალაუფლების შენარჩუნების შანსებს?
_ არ მგონია, რომ ეს თავად ივანიშვილს ან „ქართულ ოცნებას“ გამოადგეს, რადგან დაგვიანებულია. თუ ივანიშვილი პრემიერ-მინისტრის პოსტზე დაბრუნდება, ეს აშკარად სასოწარკვეთის ჟესტი იქნება, რომ რესურსი აღარაფერი დარჩა და ამას აკეთებს. ეს იქნება სისუსტის და არა ძალის გამოვლენა, ხალხის დიდი ნაწილიც ასე დაინახავს. არ მგონია, ეს მომგებიანი იყოს.

ნენე ინჯგია