ამ ბიჭს დიდი ხანია, ვიცნობ და ყოველთვის ვიცოდი, რომ კარგი კი არა, ძალიან კარგი პოეტია, მაგრამ ახლა გაირკვა, რომ გმირიცაა _ რუსთაველზე, სპეცრაზმის წინ დაწვა. რატომ გადადგა ბათუმელმა პოეტმა გენრი დოლიძემ ეს ნაბიჯი? _ ამის შესახებ ბევრი ითქვა და დაიწერა, ამიტომ გადავწყვიტე, გენრისთან განსხვავებულ თემებზე მესაუბრა და, ვთქვათ, ის გამერკვია, თუ რამ აიძულა შემოქმედს, რომ პოლიტიკაში ჩართულიყო?
მოკლედ, ლაპარაკით თავი რომ არ მოგაბეზროთ, გთავაზობთ ინტერვიუს
პოეტთან, ალეკო ელისაშვილის სახალხო მოძრაობის ერთ-ერთ ლიდერ გენრი დოლიძესთან:

_ გენრი, იმის შესახებ, თუ რატომ დაწექი შუა რუსთაველზე, სპეცრაზმის წინ, უკვე ბევრჯერ მოყევი, ამიტომ ამაზე აღარ გკითხავ, თუმცა ამ სამოქალაქო გმირობით თავიდან აღმოგაჩინე, ანუ დიდი ხანია, გიცნობ და მიმაჩნია, რომ საუკეთესო პოეტი ხარ, მაგრამ აქამდე არ ვიცოდი, პოლიტიკაში თუ იყავი ჩართული. ჰოდა, მითხარი, პოლიტიკაში წასვლის გადაწყვეტილება როდის და რატომ მიიღე?
_ ბოლო 30 წელია, ჩვენს ქვეყანაში ერთი და იგივე ბინძური სახეები ტრიალებენ, ტრიალებენ და პარტიებს იცვლიან. შესაბამისად, ის პრობლემაც, რომელიც ჩვენ წინაშე დგას, ანუ ის შეხედულება, რომ პოლიტიკა თითქოს ბინძურია, სწორედ ამ ერთი და იგივე ადამიანების ბრალია. მართალია, მთავრობები იცვლება, მაგრამ არსებობენ კონკრეტული ადამიანები, რომლებიც ამ ველს არასოდეს მოშორებიან. ამიტომ მიმაჩნია, რომ ამ ველის გაჯანსაღება უმნიშვნელოვანესია. ამასთან, ისიც მიმაჩნია, რომ თუ პოლიტიკაში უფრო მეტი ახალი სახე და სუფთა წარსულის მქონე ადამიანი ჩაერთვება, მეტი კარგი საქმე გაკეთდება.
მოკლედ, დროა, ინიციატივა უკვე ჩემმა თაობამ აიღოს და, ასე ვთქვათ, ორბიტაც სწორედ ამიტომ შევიცვალე!
_ გეთანხმები, რომ პოლიტიკაში ერთი და იგივე სახეები ტრიალებენ და ყველაფერი ცუდად ამიტომაც არის, მაგრამ როგორ გგონია, ეს სუბიექტები, რომლებსაც პოლიტიკა ბიზნესად აქვთ გადაქცეული, ახალგაზრდებს ესტაფეტას ასე ადვილად გადასცემენ?
_ ჩემი აზრით, გარდაუვალი და შეუქცევადი პროცესია, რომ პოლიტიკაში ახალგაზრდები მოვიდნენ და თუ ძველი თაობა ახალ თაობას ომს გამოუცხადებს, აუცილებლად დამარცხდება! ზუსტად ასე მოხდა საბჭოთა პერიოდის ბოლოს. სხვა თუ არაფერი, 14 აპრილიც გვახსოვს, როცა ინიციატივა ახალგაზრდებმა აიღეს. ასევე 9 აპრილიც ახალგაზრდების გამარჯვებით დასრულდა და, სხვათა შორის, „ვარდების რევოლუციაც“ ახალგაზრდებმა მოახდინეს.
_ „ვარდების რევოლუციის“ დროს ახალგაზრდული მოძრაობა „კმარა“ აქტიურობდა, რომელსაც პოლიტიკური შლეიფი ჰქონდა.
_ რა თქმა უნდა.
_ ჰოდა, ამიტომ, ერთმნიშვნელოვნად ვერ ვიტყვით, რომ „ვარდების რევოლუცია“ ახალგაზრდებმა მოახდინეს. მოკლედ, გენრი, ხომ არ გეჩვენებათ, რომ პოლიტიკურ ბრძოლებში ძველი თაობის პოლიტიკოსები ახალგაზრდებს იყენებენ და ფონს გასვლას ასე ცდილობენ ხოლმე?
_ არ მგონია.
_ დამისაბუთე, რატომ არ გგონია?
_ შეიძლება, კონკრეტულ პარტიას თავისი ახალგაზრდული ფრთა აქვს, მაგრამ, ზოგადად, ახალ თაობას სულ სხვა ფასეულობები აქვს, ანუ იმ თაობასთან, რომელიც უნდა წავიდეს, ჩვენ სწორედ ფასეულობებზე ვერ ვთანხმდებით. შესაბამისად, ჩვენ ვერ გამოგვიყენებენ, ანუ იმ ფასეულობებსა და თემებს არ გავიზიარებთ, რაც უფროს თაობას უნდა.
_ და რა უნდა უფროს თაობას?
_ მაგალითისთვის ავიღოთ 20 ივნისის აქცია. ეს იყო პირველი აქცია, რომელიც სრულიად ახალგაზრდებმა აიღეს ხელში და, სხვათა შორის, ისიც პირველად მოხდა, რომ აქციაზე ვინმეს გადადგომას კი არა, პროპორციულ არჩევნებს ითხოვდნენ.
სწორედ აქედან ჩანს, რომ ჩემს თაობას, რომელიც ახლა აქტიურობს, აბსოლუტურად სხვა ფასეულობები, მოთხოვნები აქვს და მაინცდამაინც დიდი პოლიტიკური ამბიციებიც არ გააჩნია. მოკლედ, ჩემს თაობას უნდა, რომ ქვეყანა დალაგდეს და ყველამ თავისი საქმე აკეთოს.
_ ე. ი., მამებისა და შვილების თაობას შორის მთავარი განმასხვავებელი არჩევნების პროპორციული სისტემაა?
_ არა.
_ აბა?
_ მთავარი განმასხვავებელი საკითხებისადმი მიდგომაა, ანუ ის თაობა ითხოვს, რომ ერთი ხელისუფლება წავიდეს და ხელისუფლებაში თვითონ მოვიდეს. ჩემი თაობა კი ითხოვს, რომ სამართლიანი არჩევნები ჩატარდეს და, ზოგადად, ქვეყანაში სამართლიანობა იყოს.
ისე, ვერ ვიტყვით, რომ უფროს თაობაში, აპრიორი, ყველა ცუდია და არც იმის თქმა შეიძლება, რომ ახალგაზრდობაში ყველა კარგია.
_ გენრი, ქვეყანაში უამრავი პარტიაა, შენ კი არჩევანი ალეკო ელისაშვილის მოძრაობაზე გააკეთე. რატომ?
_ ალეკო ელისაშვილის გამოსვლები და საჯარო ლექციები ჩემი სტუდენტობიდან მახსოვს. სხვათა შორის, მაშინ მიხეილ სააკაშვილისა და იმდროინდელი რეჟიმის წინააღმდეგი ვიყავი, ანუ როგორც ახლა, მაშინაც ოპოზიციაში ვიყავი. ჰოდა, ალეკოს მიმართ სიმპათია იმ დროიდან მაქვს და იდეოლოგიურად მასთან ახლოს ვდგავარ.
_ და როგორია ელისაშვილის, ანუ თქვენი სახალხო მოძრაობის იდეოლოგია?
_ ალეკო არც რადიკალური მემარჯვენე ფრთის წარმომადგენელია, არც _ მემარცხენე, არც რადიკალი კონსერვატორია და არც _ რადიკალი ლიბერალი. ალეკო გონიერი, ნაკითხი და განათლებული ადამიანია, რომელიც წარსულს პატივს სცემს, მაგრამ აღიარებს, რომ ქვეყნის განვითარება ცვლილებების გარეშე არ შეიძლება.
მოკლედ, მასთან სუფთა წარსულითა და იმ შეხედულებებით გადავიკვეთე, რაც საერთო გვაქვს.
_ გასაგებია, რომ თქვენი მოძრაობა რომელიმე რადიკალურ მიმდინარეობას არ განეკუთვნება, მაგრამ ქვეყნის განვითარებისთვის საჭირო ეს კი არა, არამედ, გეგმაა. თქვენი მოძრაობა საზოგადოებას რას სთავაზობს?
_ დიახ, გეგმა გვაქვს და საარჩევნო პროგრამაზეც ვმუშაობთ. მართალია, საქართველოში პროგრამებს ბევრი არ კითხულობს, მაგრამ ჩვენ პროპორციულ არჩევნებს ველოდებოდით და გვინდოდა, რომ ხალხის წინაშე კონსტრუქციულად და გეგმით წარვმდგარიყავით. სამწუხაროდ, ბიძინა ივანიშვილმა იმ პროცესებში ჩაგვითრია, რაც ახლა მიმდინარეობს. ამის მიუხედავად, ძალიან მალე გვექნება, მაგალითად, განათლების პროგრამის პრეზენტაცია. ასევე გვაქვს თავდაცვის პროგრამა.
ერთი სიტყვით, ძალიან ბევრი მიმართულებით ვმუშაობთ.
რაც შეეხება ფასეულობებს, რადგან ჩვენი ქვეყანა მრავალფეროვანია, ვფიქრობ, რადიკალურები არ უნდა ვიყოთ და განსხვავებული აზრის მიმღეობა უნდა გვქონდეს. შესაბამისად, დიალოგისკენ უნდა ვიყოთ მოწოდებულნი, ერთმანეთს მოვუსმინოთ და იმას არ უნდა ვცდილობდეთ, რომ დომინანტი მხოლოდ ჩვენი აზრი იყოს.
_ სამწუხაროდ, ჩვენი უმთავრესი პრობლემა ისაა, რომ ერთმანეთს არ ვუსმენთ. ამასთან, მე თუ მკითხავ, ყველაფერი ის, რაც ახლა გვჭირს, ტოტალური გაუნათლებლობის ბრალია, მაგრამ აქ ერთი „მაგრამ“ არსებობს, კერძოდ, ადამიანს, რომელსაც შია, ძნელია, იმაზე ელაპარაკო, თუ როგორი უნდა იყოს განათლების სისტემა.
_ იცით, ჩვენი სლოგანი რა არის?
_ რა?
_ „გავმდიდრდეთ განათლებით!“ ზოგადად, გამდიდრება ბევრი რამით შეიძლება, მათ შორის, არაკანონიერი გზითაც. გამდიდრების ერთ-ერთი კანონიერი შესაძლებლობა კი განათლებაა. ჩვენს ქვეყანას იმის რესურსი ნამდვილად აქვს, რომ აქ მცხოვრებ ადამიანებს შემოსავალი განათლებით ჰქონდეთ!
მოკლედ, თუ ადამიანებს სწორად დავანახვებთ და ვაჩვენებთ, რომ მუდმივად სახელმწიფოს ხელის შემყურენი არ უნდა ვიყოთ და განათლება გარდაუვალია, ვითარება აუცილებლად შეიცვლება.
სხვათა შორის, უახლოეს წარსულში გვყავდნენ ისეთი ადამიანები, მაგალითად, ექვთიმე თაყაიშვილი და ასევე ბევრი სხვა მამულიშვილი, რომელთაც იმის რესურსი არ ჰქონიათ, რომ მსუყედ და მდიდრულად ყოფილიყვნენ, მაგრამ ამით განათლებაში ხელი არ შეშლიათ. შემდეგ კი ამ განათლებით საქართველოს ისტორიაში გარდამტეხი როლი შეიტანეს!
ზოგადად, ქართველები ბუნებით განათლებისკენ ვართ მიდრეკილნი. ეს, შეიძლება, ვიმესთვის პათეთიკურად ჟღერს, მაგრამ ნამდვილად ასეა და სწორედ ეს უნდა დავანახვოთ საზოგადოებას, რომ თუ განათლებაში მეტი ფული ჩაიდება, ხვალ და ზეგ იმ მთავარ პრობლემას დავძლევთ, რომელსაც გაჭირვება ჰქვია.
_ ამბობ, სააკაშვილის დროსაც ოპოზიციაში ვიყავი, არადა, მაშინ, ახლანდელისგან განსხვავებით, განათლებას გაცილებით მეტი ყურადღება ექცეოდა. გენრი, უფრო კონკრეტულად მითხარი, სააკაშვილის მმართველობაში რა არ მოგწონდა და ახლა რა არ მოგწონს?
_ სააკაშვილის დროს წყალგამყოფი გირგვლიანის საქმე იყო, ანუ ხელისუფლებამ თავისი დანაშაული არ აღიარა.
სხვათა შორის, მიმაჩნია, რომ სააკაშვილმა ფანტასტიკურად დაიწყო. მე ის ადამიანი ვარ, რომელიც ასლან აბაშიძის საწინააღმდეგო მიტინგებზე ვათენებდი და ვაღამებდი. შესაბამისად, ის, რაც სააკაშვილმა შემოიტანა, ჩვენთვის სინათლის სხივი იყო _ სახელმწიფო სისტემა შექმნა, მაგრამ ე. წ. გირგვლიანის შეცდომის არაღიარებას სისტემური პრობლემები მოყვა და, საბოლოო ჯამში, იმ მთავრობის მთავარი პრობლემა მისი სისხლიანი რეჟიმი იყო.
რაც შეეხება „ოცნებას“, ბიძინა ივანიშვილის დემონიზაციაც სწორედ მისი შეცდომების არაღიარებას მოყვა, ანუ ერთი შეცდომის გადაფარვით მეორე შეცდომა დაუშვეს, მეორე შეცდომის გადაფარვით _ მესამე და ა. შ.
_ 20 ივნისი გასაგებია, მაგრამ მანამდე ივანიშვილის ხელისუფლებამ სისხლიანი შეცდომა დაუშვა?
_ რა, მაჩალიკაშვილის საქმე ნაკლებია?
_ ცხადია, არა!
_ არ უნდა მიგვაჩნდეს, რომ ვინმეს სისხლი უფრო მეტია, ვინმესი კი _ ნაკლები!
ზოგადად, შეცდომა შეიძლება, ნებისმიერს მოუვიდეს, მეტიც, სახელმწიფო სისტემაში ბევრი ინდივიდია და შეიძლება, რომელიმემ დანაშაულიც ჩაიდინოს, მაგრამ ეს შეცდომა და დანაშაული უნდა აღიარონ და ამისთვის ხელისუფლებამ შესაბამისი პოლიტიკური ფასიც უნდა გადაიხადოს, მაგრამ ვერ ვხედავთ, რომ ხელისუფლლებას ბოდიში მაინც მოეხადოს. პირიქით, აქეთ იქადნება. აი, ესეც წყალგამყოფი იყო და, პლუს, ის უამრავი დაპირებაც, ივანიშვილმა საზოგადოებას რომ მისცა და არ შეასრულა.
_ სამართლიანობისთვის უნდა ითქვას, რომ, მაჩალიკაშვილის შემთხვევისგან განსხვავებით, გირგვლიანის მკვლელობის გამო ვიღაცები, შეიძლება, არაადეკვატურად, მაგრამ მაინც დასაჯეს.
_ დიახ, ასე იყო.
_ შეუსრულებელი დაპირებებისა და ათასი სხვა პრობლემის მიუხედავად, ზოგი ამბობს, „ნაციონალების“ გვერდით დადგომა არ შეიძლებაო. გენრი, არ „გიტყდება“, რომ არსებულ უსამართლობას „ნაცებთან“ ერთად აპროტესტებ?
_ ბოლო დროს ხშირად ვიმეორებ ნოდარ დუმბაძის ნათქვამს, სამშობლოს სადარაჯოზე ზვარაკის მიტანა ვერავინ უნდა მიგასწროსო.
_ ეს რა შუაშია?
_ ვერ ვხედავ, რომ ის ადამიანები, რომლებიც ამბობენ, აი, „ნაციონალების“ გვერდით არ დავდგებითო, სხვაგან იდგნენ, ანუ ეს „ქოცური“ ნარატივია. არადა, რუსთაველზე დგომის ექსკლუზივი არც ერთ პარტიას არ აქვს და არც ის მიმაჩნია, რომ „ნაციონალების“ გვერდით ვდგავარ!
_ აბა, ვის გვერდით დგახარ?
_ მე ჩემი ქვეყნისა და მეგობრების გვერდით ვდგავარ! იქვე დგანან „ნაციონალები“ და სხვებიც.
ზოგადად, თუ ადამიანები ასე შევარჩიეთ, შეიძლება, ვერც წირვაზე დავდგეთ. არადა, ჩვენი ქვეყანა სწორედ ესაა _ აქ კარგებიც ცხოვრობენ, ღირსეულებიც, უღირსებიც, განათლებულებიც, გაუნათლებლებიც, მაგრამ როცა ბრძოლაში მიდიხარ, ადამიანები არ უნდა აარჩიო. ბრძოლა სუფრა არაა, რომ ეს დაპატიჟო და ის _ არა! ეს საქართველოს მომავლისთვის სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლაა.
დიახ, პროპორციული სისტემა ძალიან ბევრი ახალგაზრდისთვის იმის განმსაზღვრელია, ამ ქვეყანაში დარჩება და უკეთეს მომავლზე ფიქრს გააგრძელებს თუ ამ ქვეყნიდან გაიქცევა და უკან დასაბრუნებელ გზას სამუდამოდ დაივიწყებს!
აი, ესაა მთავარი და ამიტომაც არ ვფიქრობ, რომ „ნაციონალების“ გვერდით ვდგავარ. ვიმეორებ: „ნაციონალურ მოძრაობაზე“ ახლაც ის აზრი მაქვს, რაც აქამდე მქონდა _ პრინციპულად მიუღებელია და შესაბამისად, მისი მხარდამჭერი და ამომრჩეველი არასოდეს ვყოფილვარ.
_ ჩემი აზრით, ისიც „ქოცური“ ნარატივია, რომ ამბობენ, საზოგადოებამ არ იცის, პროპორციულ და შერეულ არჩევნებს შორის რა განსხვავებააო.
_ დიახ, ასეა და ამის თქმა ტყუილია.
საერთოდ, მედალს ორი მხარე აქვს და, ამ შემთხვევაში, მედლის ერთი მხარე ასეთია: თუ, ვთქვათ, გურულ გლეხს გავაჩერებთ და ვკითხავთ, აბა, ბატონო ჩემო, პროპორციული სისტემა სამართლებრივი თვალსაზრისით უკეთესი რატომააო, შეიძლება, ეს ვერ ჩამოგვიყალიბოს, მაგრამ თუ ვკითხავთ, მაჟორიტარები გინდა თუ გირჩევნია, არჩევნები ყველასთვის თანაბარი იყოსო, რა თქმა უნდა, გვიპასუხებს, მირჩევნია, არჩევნები ყველასთვის თანაბარი იყოსო.
რაც შეეხება მედლის მეორე მხარეს _ ნებისმიერ რაიონში 100-დან 98, ალბათ, მაჟორიტარის სახელს ვერ გაიხსენებს ან თუ გაიხსენებს, ისე გაიხსენებს, როგორც ოდიოზურ ფიგურას და ბიუჯეტის დამაქცევარ ადამიანს.
მოკლედ, საქართველოში ყველა თანხმდება, რომ მაჟორიტარები არ გვინდა, რადგან მაჟორიტარები ცუდები არიან და არჩევნების ეს სისტემა ნებისმიერი ხელისუფლებისთვის ძალაუფლების უზურპაციის ბერკეტია. შესაბამისად, საქმე მთლად ისე არაა, როგორც ხელისუფლება წარმოაჩენს და იგივე „აირაის“ კვლევაშიც ძალიან კარგად გამოჩნდა, რომ ხალხმა ძალიან კარგად იცის, პროპორციული სისტემა რა არის და უმეტესობა სწორედ ამ სისტემაზე გადასვლას ეთანხმება.
_ ჩვენში დარჩეს და, „აირაის“ კვლევებს არც ხელისუფლება ენდობა და არც _ ოპოზიციის ნაწილი.
_ ხელისუფლება თავის ხალხსა და ამომრჩეველსაც არ ენდობა.
_ ამას რის საფუძველზე ამბობ, გენრი?
_ ივანიშვილი თავის გუნდს რომ ენდობოდეს, მაშინ ხალხს პროპორციულ არჩევნებზე არ გადააგდებდა და მსოფლიოში თავს არ გამოიჭენებდა, მაგრამ ივანიშვილი თავის გუნდს ვერ ენდობა, რადგან იმედი არ აქვს, რომ „ოცნების“ წაგების შემთხვევაში არ გაიქცევიან და ივანიშვილი ზებრის იმედად არ დარჩება. ივანიშვილი მარტო თავის ზებრასა და პინგვინს ენდობა, თორემ თავისი გუნდის ნდობა რომ ჰქონდეს, მსოფლიოში თავს ასე არ შეირცხვენდა!
_ სხვათა შორის, თავის დროზე, შენი ლიდერი, ალეკო ელისაშვილი, „ნაციონალებს“ უპირისპირდებოდა და, პირდაპირ თუ ირიბად, „ოცნებას“ უჭერდა მხარს, ანუ ივანიშვილის ხელისუფლებაში მოყვანა, გარკვეულწილად, მისი დამსახურებაცაა. შენი აზრით, ეს ელისაშვილის შეცდომა იყო?
_ არ ვფიქრობ, რომ ელისაშვილი ოდესმე „ოცნების“ სასარგებლოდ მოქმედებდა და არჩევნებშიც ივანიშვილის წინააღმდეგი იყო.
2012 წელს ჩვენი ქვეყნის დემოკრატიისთვის მნიშვნელოვანი ნაბიჯი გადაიდგა და პირველ ოქტომბერს ისტორიული მოვლენა მოხდა _ ხელისუფლება არჩევნების გზით შეიცვალა. ივანიშვილს თავი რომ არ შეერცხვინა, იმ მოვლენისთვის მადლობელიც ვიქნებოდი, მაგრამ ცდუნებას ვერ გაუძლო!
მოკლედ, მიმაჩნია, რომ 2012 წელს ივანიშვილი უნდა მოსულიყო.
_ რატომ უნდა მოსულიყო?
_ პროგრესი და აუცილებლობა მოითხოვდა, რომ მაშინ ხელისუფლება არჩევნების გზით შეცვლილიყო და ეს შანსი მხოლოდ ივანიშვილს ჰქონდა, თუმცა ერთ გამოსვლასაც ვერ ნახავთ, სადაც ელისაშვილი ივანიშვილის სასარგებლოდ ლაპარაკობს!
_ ამ თემას ახლა არ ჩავუღრმავდები, რადგან სალაპარაკო ისეც ბევრია. ჰოდა, ასეთი რამ უნდა გკითხო, გენრი: გამორიცხავ, რომ 14 ნოემბრის შემდეგ შექმნილი დიდი ოპოზიციური გაერთიანებიდან ვინმე ივანიშვილთან ფარულ გარიგებაში იყოს და ცდილობდეს, ოპოზიციას „ქოცური“ თამაში ათამაშოს?
_ არ გამოვრიცხავ. ვიცი და ვატყობ კიდეც, ვინ შეიძლება იხრებოდეს ივანიშვილისკენ, მაგრამ თუ ადამიანი მოღალატეა, თუ შეატყობს, რომ საქმე წასულია, თავის დამქირავებელს პირველი უღალატებს!
აქედან გამომდინარე, ივანიშვილის სატელიტების არ მეშინია _ დიახ, ისინი პირველები იქნებიან, რომლებიც გემის ჩაძირვას იგრძნობენ თუ არა, ივანიშვილს ზურგს შეაქცევენ!
ოპოზიციურ გაერთიანებაში მრავალი პარტიაა და შესაძლოა, რომელიმეს უკან ბიძინა იდგეს, მაგრამ ყველა ხედავს, რა პროცესებიც მიდის. ამ პროცესებს ხელისუფლება ვერ აკონტროლებს და ეს ადამიანებიც ბიძინას მალე ჩაეხსნებიან და, ალბათ, ახალ დომინანტ ჯგუფს მოძებნიან, რომელთან ერთადაც სიმბიოზში თანაცხოვრებას გააგრძელებენ!
_ გენრი, იმის ალბათობას არ უშვებ, რომ მთელი ეს ბაკქანალია ივანიშვილს აწყობს და ხელისუფლების გადაბარებას ჩალიჩობს?
_ არ მგონია.
ბიძინას ყველაზე მეტად სახელისა და რეპუტაციის გაფუჭების ეშინია.
_ ასე რატომ გგონია?
_ ყველაზე მეტ ფულს თავის ხოტბაში ხარჯავს. აბა, დააკვირდი, მისი პარტიიდან წასულები მხოლოდ „ოცნებას“ აკრიტიკებენ და არა _ ივანიშვილს. მოკლედ, ბიძინას ყველაზე მწვავედ მის მიმართ გაკეთებული განცხადებები ხვდება გულს. მას ერის მამობისა თუ მისტიკური ლიდერის იმიჯი აქვს შექმნილი, რაც მისთვის ყველაზე ძვირფასია. ამიტომ არ მგონია, რომ ამ პროცესებს თავად მართავდეს, ანუ ივანიშვილი ფულს იმაში არ გადაიხდიდა, რომ მისი რეიტინგი ასე დაცემულიყო და „მთავარი გადამგდების“ იარლიყი „აერტყა“.
_ გენრი, ჩვენი საუბრის ერთგვარი რეზიუმე გავაკეთოთ: დღეს „ქოცობა“ უფრო „ტეხავს“ თუ „ნაცობა“?
_ ჩემი აზრით, ორივე „ტეხავს“ და ამიტომ საზოგადოებამ ახალი ძალებისკენ უნდა გაიხედოს.
აქვე, ერთს ვიტყვი: ყველა ადამიანის არჩევანს პატივს ვცემ. პროპორციული არჩევნებიც ამიტომ მინდა, რომ ეს დემონიზება და ბიპოლარულობა დასრულდეს. ახალი თაობა უნდა მოვიდეს და ამასთან, თუ მოსახლეობა მიიჩნევს, რომ პარლამენტში „ნაცები“ ამდენი და ამდენი პროცენტით უნდა იყვნენ, უნდა მოხვდნენ, ანუ გადაწყვეტილება ხალხმა უნდა მიიღოს და მე ვერ განვსაზღვრავ, ვინ სად უნდა იდგეს.
_ საზოგადოება ლიდერსაც არ უნდა ელოდოს?
_ თუ ლიდერი რვა წლის შემდეგ მოვიდა, ვფიქრობ, სწორედ ასეთივე პრობლემების წინაშე დავდგებით. ინიციატივა ბევრმა პარტიამ უნდა აიღოს ხელში, რადგან დავბალანსდეთ, თორემ ფაქტია, რომ ერთლიდერიანი ფორმატი ქართველების არაა!

P. S. გენრი დოლიძე იმ თაობის წარმომადგენელია, რომელმაც ბავშვობა პურის რიგში დაკარგა. ახლა სწორედ ეს თაობა ცდილობს უკეთესი მომავლის შექმნას და, დარწმუნებული ვარ, შექმნის. მანამდე კი მავანთ უკეთ რომ გაიგონ, თუ რას ითხოვენ ახალგაზრდები, გენრი დოლიძის ლექსს გთავაზობთ, რომელიც წლების წინაა დაწერილი, მაგრამ არსებულ ვითარებას მიესადაგება:

„დაბადების თარიღი _ ათას ცხრაას ოთხმოცდა…
დაბადების ადგილი _ დასანგრევი ქვეყანა.
ყველას თავის ანგარიშს ისტორია მოსთხოვს და
გული არ გამიძლებდა ცოტა რომ დაგვეხანა.
ვთამაშობდით ქვიშაში და ბავშვობა წაგვგლიჯეს
(ეგებ, ვინმე თუ არა, ქარი მაინც მომიტანს)…
ვიჯექით და ვუთვლიდით საქართველოს ნაბიჯებს.
ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო ს _ გაქცეულს აფხაზეთის ომიდან.
ისტორია თავისას თავისთავად აგვარებს,
ბავშვი _ ყველა ბავშვია _ ქართველიც და აფხაზიც…
რადგან მეც ხომ სხვასავით საქართველოს მაგვარად
ქვეშმიწერით გამყვეს და განაყოფთან გამხაზეს.
ყველა, ვინც კი გულმკერდის ძმათა სასაფლაოზე
ვაგნებთ გულის საფლავს და არ მივიჩნევთ თავს ობლად _
ვდგავართ პურის რიგში და ვიცით თითო დაოსილს
გვიწევს თითო პური და ასი გრამი ბავშვობა…
ო, რა გემრიელი და ცრემლიერი ძღვენია,
ცრემლში ცურავს ტივი და იმედია მეტივე…
დახეული ოცნებით დავდივარ და მრცხვენია,
რადგან ჩემს სამშობლოზე სამშობლოთი მეტი ვარ!“

გიორგი აბაშიძე