ნიკა ჩიტაძე: „დასავლეთი საქართველოს წინაშე ცოდავს“

სტრასბურგში ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ „რუსთავი 2-ის“ საქმეზე გადაწყვეტილება 18 ივლისს გამოაცხადა. სტრასბურგის სასამართლოს განცხადებით, „რუსთავი 2-თან“ მიმართებით ადამიანის უფლებათა ევროპული კონვენციის არც ერთი მუხლი არ დარღვეულა, მათ შორის, არც სამართლიანი სასამართლოს უფლება.
ამასთანავე, სტრასბურგის სასამართლომ გააუქმა საქართველოს უზენაესი სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულების შემაჩერებელი მექანიზმი. კერძოდ, 2017 წლის 2 მარტს საქართველოს უზენაესი სასამართლოს დიდმა პალატამ ტელეკომპანია „რუსთავი 2“ ქიბარ ხალვაშს მიაკუთვნა. იმავე წლის 3 მარტს კი, „რუსთავ 2-ის“ მიმართვის საფუძველზე, სტრასბურგის სასამართლომ უზენაესი სასამართლოს გადაწყვეტილების აღსრულება შეაჩერა. სწორედ ამ აღსრულების შეჩერება გააუქმა სტრასბურგის სასამართლომ.

სტრასბურგის სასამართლოს აღნიშნულ გადაწყვეტილებას აზრთა სხვადასხვაობა მოყვა.
რამდენად სამართლიანი იყო ევროსასამართლოს გადაწყვეტილება? იყო თუ არა ხელისუფლების ინტერესებში ქიბარ ხალვაშისთვის ტელეკომპანიის დაბრუნება და რა საფრთხეებს შეუქმნის ქვეყანას „რუსთავი 2-ის“ არსებული სარედაქციო პოლიტიკის ცვლილება?
ამ და სხვა მნიშვნელოვან თემებზე „ქრონიკა+“ პოლიტოლოგ ნიკა ჩიტაძეს ესაუბრა:

_ ბატონო ნიკა, სტრასბურგის სასამართლოს გადაწყვეტილებას „რუსთავი 2-თან“ დაკავშირებით განსხვავებული შეფასებები მოყვა. მმართველი გუნდის წარმომადგენლები აცხადებენ, რომ ეს იყო სამართლიანი გადაწყვეტილება, რითაც დადასტურდა, რომ საქართველოში სასამართლო მიუკერძოებელია, ოპოზიციის გარკვეული ნაწილიდან კი აცხადებენ, რომ ივანიშვილმა სტრასბურგის სასამართლოს მოსყიდვაც კი შეძლო, რას ფიქრობთ აღნიშნულ გადაწყვეტილებაზე?
_ ჩემი აზრით, სტრასბურგის სასამართლოს გადაწყვეტილება, რა თქმა უნდა, ყოვლად უსამართლო იყო. ამ შემთხვევაში აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ 7 მოსამართლიდან 4 იყო პოსტსაბჭოთა ქვეყნებიდან, 1 კი გერმანიიდან. ჩვენ ვიცით, რომ გერმანია, ტრადიციულად, რუსეთის მოკავშირეა, დღესაც კი, როცა განიხილება გაზსადენი „ჩრდილოეთ ნაკადი 2-ის“ განხორციელების საკითხი. გარდა ამისა, გარკვეულ საფუძვლიან ეჭვს ბადებს ხელისუფლების წარმომადგენლების განცხადებები, საიდანაც ჩანდა, რომ თითქოს მათ წინასწარ იცოდნენ, თუ რა გადაწყვეტილებას მიიღებდა ევროპის საბჭოს სასამართლო. ბიძინა ივანიშვილმა რამდენიმე დღით ადრე განაცხადა: რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღოს სტრასბურგის სასამართლომ, მე მის გადაწყვეტილებას პატივს ვცემო. გასაგებია, რომ მან, გარკვეულწილად, აღნიშნული გადაწყვეტილების შესახებ წინასწარ იცოდა. ამასთანავე, აუცილებელია გავიხსენოთ რუსეთის სახელმწიფო დუმის დეპუტატ სერგეი ლავროვის განცხადებები „რუსთავი 2-თან“ დაკავშირებით, _ ის აცხადებდა: შევისყიდოთ „რუსთავი 2“ და ა. შ., ანუ თვითონ რუსეთიც იყო დაინტერესებული არხის დახურვით, ყოველ შემთხვევაში, მათთვის მთავარია, ამ არხის გადაცემების შინაარსი შეიცვალოს, მათ შორის, საინფორმაციო გადაცემების. ეს არის ერთ-ერთი მთავარი ფაქტორი, ამიტომაც მგონია, რომ ხშირად საქართველოს წინაშე თავად ევროპელები, დასავლეთი ცოდავს. რაც შეეხება ევროპის საბჭოს, ერთ-ერთ მაგალითს მოვიყვან: 1994-1996 წლებში რუსეთმა ჩეჩენი ხალხის გენოციდი განახორციელა, 1996 წელს, ომის დამთავრების შემდეგ კი, რუსეთი ევროპის საბჭოში მიიღეს. ან თუნდაც გავიხსენოთ ის ფაქტი, რომ რუსეთი საქართველოს შიდა საქმეებში, აფხაზეთის კონფლიქტში ჩაერია და აფხაზეთში ეთნიკური წმენდა მოაწყო, მიუხედავად ამისა, რუსეთი დიდი რვიანის წევრი გახდა. ევროპის საპარლამენტო ასამბლეამ 2001 წელს რუსეთს აღუდგინა ხმის მიცემის უფლება, მანამდე ჩეჩნეთში მიმდინარე მოვლენები დაგმო და ვითომ ფორმალურად შეუწყვიტა ხმის მიცემის უფლება, თუმცა მაინც აღუდგინა. გავიხსენოთ, სხვა კორუმპირებული ორგანიზაციები, იგივე საერთაშორისო ოლიმპიური კომიტეტი, იმ ქმედებების მიუხედავად, რაც რუსეთმა ჩეჩნეთისა და საქართველოს წინააღმდეგ განახორციელა, რუსეთს ნება დართეს, რომ 2014 წელს ზამთრის ოლიმპიადა ჩაეტარებინა. რუსეთის მხრიდან საქართველოზე განხორციელებული 2008 წლის აგრესიის შემდეგ, „ფიფამ“ მიიღო გადაწყვეტილება, რუსეთში ჩატარებულიყო მსოფლიო ჩემპიონატი. ბევრი ასეთი ფაქტორია, რომლის მიხედვითაც შეგვიძლია ვთქვათ, რომ, სამწუხაროდ, დასავლეთიც არ არის იდეალური და ხშირად თვალს ხუჭავს რუსეთის უკანონო ქმედებაზე ან პირდაპირ არის ჩართული ამ პროცესებში იმიტომ, რომ ჩვენ ვიცით, ევროპაში ძალიან ბევრი სახელმწიფო ჩინოვნიკი იყიდება. ამის ერთ-ერთი მაგალითია გერმანიის ყოფილი ფედერალური კანცლერი გერჰარდ შრიოდერი, რომელიც „გაზპრომის“ აქციონერია და რომელმაც რამდენჯერმე ანტიქართული განცხადებაც გააკეთა. მაგალითად, მან პუტინს წმინდა წყლის დემოკრატი უწოდა. რაც შეეხება ევროპის საბჭოს სასამართლოს გადაწყვეტილებას, მათ 2 წელი ჰქონდათ იმისთვის, რომ შესაბამისი გადაწყვეტილება მიეღოთ, აქედან გამომდინარე, მეტი დრო იყო იმისთვის, რომ ამ გადაწყვეტილებაში ჩარეულიყვნენ, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ეს გადაწყვეტილება აბსოლუტურად აბსურდულია. ის ადამიანები, რომლებიც უკანონო გადაწყვეტილებას იღებენ, უნდა ამხილონ.
_ ამ პირობებში, როდესაც დასავლეთისკენ და დასავლური ღირებულებებისკენ მივისწრაფით, რამდენად სწორია იმის მტკიცება, რომ სტრასბურგის სასამართლოს გადაწყვეტილება უკანონო იყო, რომ სასამართლო მოისყიდეს? აზარალებს თუ არა ეს სახელმწიფო ინტერესებს?
_ ჩემი აზრით, მსგავსი განცხადებები სახელმწიფო ინტერესებს არ აზარალებს იმიტომ, რომ ამ შემთხვევაში არ არის საუბარი იმაზე, რომ მთლიანობაში ევროპა, ამერიკა და დასავლეთი ცუდია. უბრალოდ, ჩვენ ვსაუბრობთ გარკვეულ ნაკლოვანებებზე, რომელიც ამ შემთხვევაში არსებობს. პირველ რიგში, ჩვენ ჩვენი ეროვნული ინტერესები უნდა დავიცვათ. როდესაც სხვადასხვა საერთაშორისო კონფერენციაში ვმონაწილეობდი, ევროპელი ექსპერტისგან მოვისმინე, რომ ისინი ჩვენ გვადანაშაულებდნენ ომის დაწყებაში. მე შევხვდი როგორც ოფიციალურ პირებს, ასევე პოლიტოლოგებს; ევროპის საბჭოში 2006 წელს მსგავსი მაგალითი მქონდა, როცა რუსეთს იცავდნენ ევროპელი პოლიტოლოგები თუ ოფიციალური პირები. უბრალოდ, ამ თემას ძალიან არ ჩავუღრმავდები. ერთი რამ ცხადია: ჩვენ უნდა დავიცვათ საქართველოს პოზიცია. თუ ჩვენი მოკავშირის ქმედება არასწორია, რა თქმა უნდა, ესეც უნდა ვამხილოთ. პირადად ასე მიმაჩნია სწორად. ჩვენ არ ვამბობთ, რომ მთლიანად ევროპაა კორუმპირებული, ჩვენ ვამბობთ, რომ რიგ შემთხვევაში ის ევროპაც არ არის მართალი. მაგალითად, არიან ვაიპოლიტიკოსები და ვაიპოლიტოლოგები, რომლებიც საქართველოს ადანაშაულებენ ომის დაწყებაში. მსგავს განცხადებებს აუცილებელია შესაბამისი პასუხები გაეცეს. ჩვენი ეროვნული ღირსება და ინტერესები უნდა დავიცვათ, ეს არის რეალობა. არ მგონია, ამან ჩვენი ქვეყნის ინტერესი დააზიანოს, პირიქით, ამ შემთხვევაში ევროპას მივუთითებთ, რომ ევროპის საბჭოს კონკრეტულმა მოსამართლეებმა ხელი შეუწყვეს საქართველოში თავისუფალი აზრის ჩახშობას, _ ეს აუცილებლად უნდა ითქვას.
_ თქვენ ახსენეთ, რომ ევროპის საბჭოს კონკრეტულმა მოსამართლეებმა ხელი შეუწყვეს საქართველოში თავისუფალი აზრის ჩახშობას, თუმცა მმართველი გუნდიდან ვისმენთ, რომ ეს არ არის სიტყვის თავისუფლების შეზღუდვის მცდელობა, რომ ეს იყო ორ სუბიექტს შორის დავა. კონკრეტულად სად დაინახეთ ხელისუფლებისა და უშუალოდ ბიძინა ივანიშვილის ინტერესი, რომ „რუსთავი 2“ ქიბარ ხალვაშს დაუბრუნდებოდა?
_ ამის მაგალითად შეიძლება გავიხსენოთ ივანიშვილის განცხადება, როდესაც მან თქვა: თუ „რუსთავი 2-ს“ გამორთავთ, ძალიან კარგ ქვეყანაში ვცხოვრობთო. თურმე ივანიშვილი თავისი არაფორმალური მმართველობით და „ქართული ოცნება“ წარმატებით მართავს ქვეყანას, პოლიტიკურ-ეკონომიკური, სამართლებრივი, თუ სხვადასხვა თვალსაზრისით, მაგრამ თურმე „რუსთავი 2“ ავრცელებს სხვადასხვა ტყუილსა და ჭორს. ივანიშვილისვე თქმით, თითქოს სწორედ „რუსთავი 2“ აწვდის საქართველოს მოსახლეობას ცრუ ინფორმაციას. ასევე აღსანიშნავია ისიც, რომ ქიბარ ხალვაშის და, ფატი ხალვაში, საქართველოს პარლამენტში სწორედ „ქართული ოცნებიდან“ არის წარმოდგენილი. თქვენც ამჩნევთ, რომ ის „ხშირად გამოდის“ საკანონმდებლო ინიციატივებით. ასევე პარალელურად ჩვენ ყოველთვის ვისმენდით მმართველი გუნდის წარმომადგენლებისგან „რუსთავი 2-ის“ წინააღმდეგ გაკეთებულ განცხადებებს. ამ კუთხით პარალელი რომ გავავლოთ, რუსეთის ფედერაციასთან, როდესაც ამხანაგი პუტინი ხელისუფლების სათავეში მოვიდა, პირველი, რაც გააკეთა, შეცვალა ÍÒÂ-ს სარედაქციო პოლიტიკა, შესაბამისად, დღეს ÍÒÂ რუსეთის ხელისუფლების მთავარი პროპაგანდისტული არხია. ჩვენთანაც ხელისუფლების მიზანი სწორედ ეს არის, რომ „რუსთავი 2“ მათი პროპაგანდისტული არხი გახდეს. ასევე მინდა აღვნიშნო, რომ იუსტიციის მინისტრ თეა წულუკიანს პრესკონფერენციაზე წამოსცდა, რომ სახელმწიფომ „რუსთავი 2-ს“ მოუგო დავაო, თითქოს ის საქართველოს უზენაეს სასამართლოს გულისხმობდა, მაგრამ უზენაესში კერძო სუბიექტის გამარჯვებით დამთავრდა. რა და როგორ გაიმარჯვა, ეს კიდევ სხვა საკითხია. ამ ყველაფერს ემატება, თუ როგორ პოზიციას იკავებდნენ „რუსთავი 2-ის“ საქმეზე ქართველი მოსამართლეები, მაგალითად, მოსამართლე ურთმელიძე, რომელიც საუბრობდა, რომ დედა ოჯახის წევრი არ არის და ა. შ., ასევე იყო შემთხვევები, როცა სააპელაციო სასამართლოს მოსამართლის ძმას სახლი გადაუფორმეს და სხვა, ამიტომაც ზუსტად აქ ჩანდა ხელისუფლების ჩარევა ამ პროცესში. სტრასბურგის სასამართლომ დაადგინა, რომ ქართველი მოსამართლეების მხრიდან თითქოს მიკერძოებულობა არ ყოფილა, ანუ სტრასბურგის მოსამართლეები იზიარებენ, მაგალითად, ურთმელიძის განცხადებას, რომ დედა ნათესავი არ არის. ეს მათი გადასაწყვეტია და აქედან გამომდინარე, მათ კომპეტენტურობაში ეჭვი მეპარება.
_ ფაქტია, რომ „რუსთავი 2-ის“ მფლობელი უკვე ქიბარ ხალვაშია და კომპანიას ახალი დირექტორი, პაატა სალია ჰყავს. რა საფრთხეებს ხედავთ ამ ყველაფერში?
_ ჩვენ ვიცით, როგორ მუშაობს ხელისუფლების პროპაგანდისტული მედია, მაგალითად, ტელეკომპანია „იმედი“ ან თუნდაც გაზეთი „ასავალ-დასავალი“, „პირველი არხი“, რომელიც საზოგადოებრივი ტელევიზიაა, მაგრამ, რეალურად, ვხედავთ, რომ არ არის საზოგადოებრივი და ხელისუფლების ინტერესებს ემსახურება. ამ პირობებში, როცა „რუსთავი 2-ს“ ახალი მფლობელი და დირექტორი ჰყავს, ხელისუფლებას გაუადვილდება გააძლიეროს აგიტაცია-პროპაგანდა იმის შესახებ, თუ რა კარგ ქვეყანაში ვცხოვრობთ და „ნაციონალური მოძრაობის“ მმართველობის დროს როგორი სისხლიანი რეჟიმი იყო. შესაბამისად, აქედან გამომდინარე, დემოკრატიას საქართველოში პრობლემები შეექმნება იმიტომ, რომ ბევრ რამეს, რასაც ხელისუფლება სჩადიოდა, სწორედ „რუსთავი 2“ ამხელდა. მაგალითად, კორცხელის ინციდენტი და ასევე ბევრი სხვა შემთხვევა, როცა „რუსთავი 2“ ხელისუფლებას ამხელდა და მოვლენებს ობიექტურად აშუქებდა. ახლა უკვე „რუსთავი 2-ს“ ხელისუფლება პროპაგანდის საშუალებად გამოიყენებს.
_ „რუსთავი 2-ის“ მფლობელობაზე პრეტენზია ახლა უკვე ირაკლი ოქრუაშვილსაც აქვს, რომელიც აცხადებს, რომ ქიბარ ხალვაშმა მას გადაუფორმა ტელევიზია. მისი თქმით, ამის დამადასტურებელი დოკუმენტებიც აქვს. ირაკლი ოქრუაშვილი იმასაც ამბობს, რომ „რუსთავი 2-ის“ დაბრუნების შემთხვევაში ის კომპანიის 80%-ს 10 წამყვან ჟურნალისტს მისცემს, აქედან გამომდინარე, შეიძლება თუ არა, ირაკლი ოქრუაშვილის ფაქტორმა არსებითად შეცვალოს მოცემულობა? მისი სახით ჩნდება თუ არა იმის ალბათობა, რომ „რუსთავი 2“ არსებული სახით შენარჩუნდეს?
_ ეჭვი მეპარება, რადგან დღევანდელი სასამართლოს პირობებში მიმაჩნია, რომ ოქრუაშვილს სასამართლო პროცესის მოგება გაუჭირდება. ქიბარ ხალვაშის ადვოკატმა და უკვე „რუსთავი 2-ის“ დირექტორმა პაატა სალიამ განაცხადა, რომ დოკუმენტი, რომელიც ირაკლი ოქრუაშვილმა წარმოადგინა ყალბიაო, აქედან გამომდინარე, ამ სასამართლოს პირობებში რთულია, ხელისუფლებასთან დაახლოებულ ადამიანებს მოუგო პროცესი. ამ შემთხვევაში გამოსავალი უფრო ხელისუფლების ცვლილება მგონია.
_ ამ პროცესების პარალელურად, უკვე ერთ თვეზე მეტია, რაც რუსთაველის გამზირზე შს მინისტრ გიორგი გახარიას გადადგომას ითხოვენ. როგორ ფიქრობთ, ამ აქციებმა დაკარგა თუ არა საპროტესტო მუხტი და რამდენად რეალურია ის, რომ გახარია თანამდებობიდან გადადგეს?
_ ზაფხული მკვდარი სეზონია, შესაბამისად, ვფიქრობ, რომ ეს საპროტესო მუხტი უფრო სექტემბრიდან განახლდება. სექტემბერი-ოქტომბერი პოლიტიკურად უფრო აქტიური თვეა, შესაბამისად, მგონია, რომ ამ პერიოდში საპროტესტო მუხტი მეტი იქნება. ტემპერატურა მკვეთრად მოიმატებს საპარლამენტო არჩევნების წინ. რაც შეეხება გახარიას გადადგომის საკითხს, ვფიქრობ, „ქართულმა ოცნებამ“ ეს საკითხი დროებით გადაიტანა.
_ ივანიშვილმა გახარიას გადადგომასთან დაკავშირებით განაცხადა, რომ ეს იქნებოდა სამშობლოს ღალატი. რატომ ვერ თმობს არაფორმალური მმართველი ძალოვან მინისტრს?
_ „ქართული ოცნების“ რეიტინგი ეცემა, აქედან გამომდინარე, ივანიშვილს გახარია, როგორც ძლიერი ფიგურა, სჭირდება. გახარია, ჭიკაიძისგან განსხვავებით, ძლიერი ფიგურაა. ამავე დროს, ის არის ცუდი, თუმცა ძლიერი ნამდვილადაა.
_ ამ საპროტესტო აქციების მთავარ მონაპოვრად პროპორციულ სისტემაზე გადასვლა მიიჩნევა. უკვე ცნობილია, რომ 2020 წელს ბუნებრივი ბარიერით უნდა ჩატარდეს არჩევნები. როგორ ფიქრობთ, ბუნებრივი ბარიერი არის თუ არა ივანიშვილის მორიგი ტრიუკი და შეძლებს თუ არა „ქართული ოცნება“ ამის სათავისოდ გამოყენებას?
_ ამ შემთხვევაში ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა სწორედ ის არის, რომ საქართველოს კონსტიტუციაში, ჯერჯერობით, არანაირი ცვლილება პარლამენტის არჩევისა და მისი ფორმირების წესთან დაკავშირებით, შესული არ არის. ჯერჯერობთ, კონსტიტუციაში წერია, რომ პარლამენტის 77 წევრი პროპორციული წესით აირჩევა, ხოლო 73 _ მაჟორიტარული წესით. იმისთვის, რომ საქართველოს კოსტიტუციაში ცვლილება შევიდეს, საჭიროა პარლამენტის 2/3-ის მხარდაჭერა, აქედან გამომდინარე, ივანიშვილის განცხადება არასაკმარისია. შემდგომ შესაძლოა, „ქართულმა ოცნებამ“ განაცხადოს, რომ დეპუტატებმა ამ ცვლილებას მხარი არ დაუჭირეს, ჩვენ დემოკრატიული ხელისუფლება ვართ და ვერც ერთ პარლამენტარს ვერ დავაძალებთ ხმის მიცემასო. ამიტომაც შესაძლებელია, ვერ მოხდეს პროპორციულზე გადასვლა, სწორედ ამისთვისაა ბრძოლა საჭირო. პირადად მგონია, რომ შემოდგომიდან მთავარი პოლიტიკური ბატალიები რუსთაველის გამზირიდან პარლამენტში გადაინაცვლებს. საჭიროა ცვლილებების შეტანა საქართველოს კონსტიტუციაში, ჯერ ეს ცვლილებები არ შესულა.
_ სანამ ივანიშვილი პროპორციულ სისტემაზე გადასვლასთან დაკავშირებით განცხადებას გააკეთებდა, ოპოზიცია ერთსულოვნად ითხოვდა საარჩევნო სისტემის შეცვლას და ამასთან დაკავშირებით ხელმოწერებიც კი შეაგროვეს, თუმცა მას შემდეგ, რაც „ქართული ოცნება“ ამ „დათმობაზე“ წავიდა, ოპოზიციის მხრიდან, მათ შორის, „ნაციონალური მოძრაობიდან“, მაინც უკმაყოფილო და კრიტიკული განცხადებები მოვისმინეთ. აქედან გამომდინარე, რამდენად მზად არის ოპოზიცია, რომ ამ ცვლილებების წარმატებით განხორციელებაში სათანადო ნაბიჯები გადადგას?
_ უნდა აღინიშნოს, რომ არსებულ შერეულ საარჩევნო სისტემას ნებისმიერ შემთხვევაში სჯობს პროპორციული სისტემა, თუნდაც იგივე ნულოვანი განაკვეთით. საქმე ის არის, რომ ოპოზიცია უკმაყოფილოა, რადგან ისინი კონკრეტული ბარიერის დაწესებას ითხოვენ. თუ ბარიერი არ დაწესდა, დაბალრეიტინგულ პარტიებს საშუალება ექნებათ, თავიანთი დეპუტატები გაიყვანონ და შემდგომში ისინი გაურიგდნენ „ქართულ ოცნებას“ და ამ გზით „ქართულმა ოცნებამ“ საპარლამენტო უმრავლესობის შექმნა მოახერხოს. 5%-იანი ბარიერის არსებობის შემთხვევაში კი „ქართულ ოცნებასა“ და ბიძინა ივანიშვილს პოტენციური მოკავშირეები ჩამოსცილდება.
_ უკვე დაიწყეს საუბარი კოალიციურ მთავრობაზე, ამასთან დაკავშირებით პრემიერ-მინისტრმაც გააკეთა განცხადება. როგორც ჩანს, მმართველ გუნდშიც განიხილავენ ამ საკითხს. როგორ ფიქრობთ, რამდენად ეფექტიანი იქნება კოალიციური მთავრობა ჩვენი ქვეყნის პირობებში?
_ თუ 2020 წელს კოალიციური მთავრობა შეიქმნება, ეს საქართველოში კოალიციური მთავრობის პირველი პრეცედენტი იქნება. ეს ყველაფერი კი დამოკიდებულია იმ პოლიტიკურ ძალებზე, რომელიც ხელისუფლებაში აღმოჩნდება, ანუ ეს დამოკიდებულია იმაზე, თუ რამდენ პროცენტს მიიღებს არჩევნებში „ქართული ოცნება“, „ნაციონალური მოძრაობა“ და სხვა ძალები. საერთო ჯამში, კოალიციური მთავრობა მხოლოდ მთავრობის საქმიანობას არ გულისხმობს, ეს იმის მაჩვენებელია, რომ ხელისუფლებაში ერთ რომელიმე პოლიტიკურ პარტიას არ უკავია მონოპოლიური მდგომარეობა, რაც დემოკრატიისთვის, რა თქმა უნდა, კარგი იქნება. ამ შემთხვევაში პრობლემა შეიძლება იყოს ის, რომ „ქართულმა ოცნებამ“ ყველაფერი იკადროს. ჩვენთან, სამწუხაროდ, ბევრი ამომრჩეველი იყიდება, რითაც ხელს უწყობს „ქართულ ოცნებას“ ძალაუფლების დამკვიდრებაში. შესაბამისად, ძალიან ბევრი იქნება იმაზე დამოკიდებული, თუ რამდენად დემოკრატიულად ჩატარდება არჩევნები.
_ 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებისთვის ახალი მოთამაშეები ჩნდებიან პოლიტიკურ ველზე. მამუკა ხაზარაძემ სამოქალაქო მოძრაობის შექმნა დააანონსა, გარკვეული ნაწილი ფიქრობს, რომ ხაძარაძე სწორედ ის მესამე ძალა იქნება, რომელზედაც უკვე დიდი ხანია, ვსაუბრობთ. როგორ ფიქრობთ, რა პოლიტიკური პერსპექტივები ექნება მას?
_ ამ შემთხვევაში არსებობს ორი ვერსია. პირველი: ხაზარაძე იქნება ივანიშვილის რადიკალური ოპოზიცია, რადგან მას კონფლიქტი მოუვიდა ივანიშვილთან, შესაძლოა, ამის გამო ის ივანიშვილის სერიოზული ოპოზიცია იყოს, მით უმეტეს, მას სერიოზული ფინანსური რესურსები აქვს, მაგრამ არსებობს მეორე ვარიანტიც: ჩვენ ვნახეთ, რომ ივანიშვილმა ლოიალური დამოკიდებულება დააფიქსირა ხაზარაძის მიმართ, ამიტომაც შესაძლოა, ივანიშვილს, გარკვეულწილად, აწყობდეს ხაზარაძის პოლიტიკაში შემოსვლა, რადგანაც მისი პარტია შედარებით ლოიალური იქნება „ქართული ოცნების“ მიმართ, ვიდრე „ნაციონალური მოძრაობა“. აქედან გამომდინარე, ასეთი ოპოზიცია ივანიშვილს შესაძლოა, უფრო დასჭირდეს. ივანიშვილი ფიქრობს, რომ თითქოს ხაზარაძე მასთან ვალშია, რადგან ის არ დააპატიმრეს ფინანსური დარღვევების გამო, რომელიც მას ჰქონდა. შესაძლებელია, თავად „ქართული ოცნება“ ფარულად უწყობდა ხელს, რომ ხაზარაძის თავმჯდომარეობით ასეთი პარტია შექმნილიყო. ანუ მეორე ვერსიის თანახმად, შესაძლებელია, ივანიშვილი და ხაზარაძე ერთმანეთის ინტერესებს ემსახურებოდნენ. რაც შეეხება იმას, იქნება თუ არა ხაზარაძე მესამე ძალა, მისი ძლიერი მხარე ფინანსური რესურსები ნამდვილად არის, მაგრამ მისი სუსტი მხარეა ის, რომ, ჯერჯერობით, მის გვერდით სერიოზული პოლიტიკოსები არ ჩანან. ვინ შევა მის გუნდში, ამის შემდეგ შეგვიძლია ვიმსჯელოთ, რამდენად სერიოზული პერსპექტივები ექნება ხაზარაძის პოლიტიკურ პარტიას.

ნენე ინჯგია