ბიძინა ივანიშვილის ბოლო სატელევიზიო ინტერვიუ განხილვის მთავარ თემად იქცა. არაფორმალური მმართველის ვრცელ ინტერვიუს არაერთგვაროვანი შეფასებები მოყვა. ოპოზიციამ ივანიშვილი რეალობის აცდენაში დაადანაშაულა. მწვავედ გააკრიტიკეს ის ყოფილმა თანაგუნდელებმაც, ხოლო მმართველი გუნდის წევრებმა პარტიის ლიდერის განცხადებების შეფასებებისგან თავი შეიკავეს.

რა გამოიკვეთა ბიძინა ივანიშვილის 9 აპრილის ინტერვიუთი? კარგავს თუ არა ის, როგორც პოლიტიკური ფიგურა, გავლენებსა და ავტორიტეტს როგორც გუნდის შიგნით, ასევე საზოგადოებაში? აქვს თუ არა რეალური პოლიტიკური რესურსები ივანიშვილსა და მის პოლიტიკურ გუნდს? იქნება თუ არა შუალედური არჩევნები 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების ერთგვარი რეპეტიცია?

აღნიშნულ თემაზე „ქრონიკა+“ ექსპერტ მამუკა არეშიძეს ესაუბრა:
_ ბატონო მამუკა, რა გამოიკვეთა ივანიშვილის ინტერვიუთი? ის ამ შემთხვევაში, როგორც პოლიტიკური ლიდერი, დასუსტებული ლიდერის პოზიციიდან გვესაუბრებოდა თუ მას კიდევ აქვს რესურსები?
_ რასაკვირველია, მოვუსმინე ივანიშვილის ინტერვიუს და ფაქტია, რომ ის არ იცვლება _ ისეთივე მიდგომები აქვს, როგორიც ჰქონდა. ის დარწმუნებულია თავის სიმართლეში და ფიქრობს, რომ რასაც თვითონ აკეთებს, ყველაზე სწორია. აქედან გამომდინარე, ბუნებრივია, ჩნდება კითხვა, _ მისაღებია თუ არა ყველაფერი ის, რაც ითქვა? რასაკვირველია, ყველაფერი მისაღები არ არის. იქ გახლავთ საკითხი, რომელიც ჩემთვის აბსოლუტურად მიუღებელია, მოსამართლეებთან დაკავშირებით იქნება ეს თუ რომელიმე პოლიტიკურ ლიდერთან. თუმცა შესაძლოა, საზოგადოების დარწმუნების თვალსაზრისით, ბიძინა ივანიშვილის ეს პოზიცია მისთვის მომგებიანიც კი იყოს, რადგან ის არ თმობს პოზიციას, თავის გადაწყვეტილებებს. საზოგადოებას ძალიან უნდა, რომ ივანიშვილმა თავისი შეცდომები აღიაროს, ის შეცდომები, რომელიც, ჩემი აზრით, ნამდვილად იყო. ამ შეცდომებისთვის საზოგადოებას ივანიშვილისგან ბოდიშის მოხდა სურს. ბიძინა ივანიშვილი, როგორც ჩანს ისეთი პიროვნებაა, რომელსაც არ უყვარს და არ უნდა ბოდიშის მოხდა, მას არ უნდა და არ უყვარს თავისი შეცდომების აღიარება. აქედან გამომდინარე, რა შედეგი ექნება მას, რთული სათქმელია. თქვენ როცა მის რესურსზე მეკითხებით, მას რესურსი აქვს. თქვენ მეკითხებით პოლიტიკურ რესურსზე, რომელიც რამდენიმე კომპონენტისგან შედგება, მათ შორის, ფინანსური რესურსისგანაც. კომპონენტებისგან შემდგარ რესურსს, ერთ სიტყვაში თუ გავაერთიანებთ, შემიძლია გითხრათ, რომ ეს რესურსი არის. როდესაც ხელისუფლების შიდა პოლიტიკას ვაკრიტიკებთ და გასაკრიტიკებელი ძალიან ბევრია, ამ დროს არ ვითვალისწინებთ გეოპოლიტიკურ გარემოებებს. სამწუხაროდ, საქმე ისეა მოწყობილი, რომ ხშირად სხვაზეა დამოკიდებული აქაური პოლიტიკური კლიმატი, მთლიანად თუ არა, ნაწილობრივ მაინც. ჩვენ ამის მომსწრეები ვართ ზვიად გამსახურდიადან მოყოლებული, დღემდე, როდესაც საქართველოში გარემო ძალების აქტივობით პოლიტიკური კლიმატი და ხელისუფლება იცვლებოდა. აქედან გამომდინარე, როდესაც ვსაუბრობ ივანიშვილის პოლიტიკურ რესურსზე, ამ რესურსსაც ვგულისხმობ. მიუხედავად იმ კრიტიკული შეფასებებისა, რაც ზოგიერთ საერთაშორისო ინსტიტუტში გაკეთდა, ეს არის მხოლოდ კრიტიკული შეფასებები და არა _ კატეგორიული. ამაში ძალიან დიდი განსხვავებაა. მნიშვნელოვანია ასევე ჩვენი პარტნიორებისა და მეგობრების პოზიცია. დღეს სერიოზული ბრძოლა მიდის შავი ზღვისთვის. შავ ზღვასთან დაკავშირებული ბრძოლის კონტექსტში არავის აწყობს შავი ზღვისპირეთის საკვანძო ქვეყანაში პოლიტიკური დაძაბულობა ან თუნდაც პოლიტიკური გამოცდილების ცვლილება. ეს რესურსიც არის და ამასაც მნიშვნელობა აქვს. ყოველთვის ვამბობდი და ახლაც ვიმეორებ: ჯერ ერთი, ტრაფარეტული ფრაზაა და, მეორე მხრივ, მაინც ასე ვფიქრობ, რომ თუ მიდგომები არ შეცვალეს, „ქართულ ოცნებას“ შანსი არ აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ამას ვამბობ, პარალელურად გულახდილად შემიძლია გითხრათ, რომ პოლიტიკურ რესურსსაც ვხედავ.
_ თქვენ ბრძანეთ, რომ საზოგადოება ბიძინა ივანიშვილისგან ბოდიშის მოხდას ელოდება. რეალურად, ბოდიშის მოხდით რამე შეიცვლება? არ ფიქრობთ, რომ ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობა მისგან ბოდიშის მოხდაზე უფრო დანაპირების შესრულებას ელის?
_ კითხვა სწორია, თუმცა ბოდიშის მოხდაზე როცა ვსაუბრობ, მხოლოდ სიტყვა ბოდიშს არ ვგულისხმობ. ამ შემთხვევაში ვგულისხმობ უკან დახევას. ჩვენი საზოგადოება სხვანაირად არის მოწყობილი, შეფასებებშია კატეგორიული, განსაკუთრებით სოციალურ ქსელებსა და „ფეისბუქ“ გვერდებზე. რაც შეეხება ქმედებას, ჩვენი საზოგადოება ქმედებაში კატეგორიული არ არის. ამას კი სჭირდება ქარიზმატული ლიდერები. სამწუხაროდ, დღეს საქართველოში ქარიზმატული პოლიტიკურები ლიდერები არ ჩანან. ეს ძალიან კარგად იცის ივანიშვილმა. ამიტომ როცა ვსაუბრობ ბოდიშის მოხდაზე, ვგულისხმობ უკან დახევას. მან ჩვენ უკვე გვაჩვენა, პირობითად, უკან დახევის მაგალითი, ეს იყო საპრეზიდენტო არჩევნების მეორე ტურის წინ. მაშინაც ბევრი პრეტენზია ჰქონდა საზოგადოებას ივანიშვილის ხელისუფლების მიმართ, ბევრი კითხვა ჰქონდა დაპირების არშესრულების თვალსაზრისით, მაგრამ მაინც დაუჭირა მხარი.
_ მხარი დაუჭირა, თუმცა ივანიშვილმა ყველაფრის გამოსასწორებლად ერთი წელი ითხოვა, რამდენიმე თვე კი უკვე გასულია… თუ ვამბობთ, რომ ივანიშვილს პოლიტიკური რესურსი აქვს, მაშინ ჩნდება ბუნებრივი კითხვა, _ არ აქვს პოლიტიკური ნება?
_ მესმის, რაზეც საუბრობთ, მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, ივანიშვილს მაინც აქვს რესურსი. ჩვენ ყოველთვის ვმსჯელობთ იმაზე, რაც ზედაპირზე დევს. ეს, ზოგადად, ადამიანებისთვის დამახასიათებელია. სიღრმეში ჩაყოლა ხანდახან გვეზარება ხოლმე. რაც შეეხება პოლიტიკურ ნებას, მთავარი ნება არ არის, მთავარია ივანიშვილის პოზიციის მისეული ხედვა. ის ფიქრობს, რომ ასე უნდა იყოს. ეს კარგია თუ ცუდი, ხალხისა და საზოგადოების გადასაწყვეტია.
_ ამასობაში, ვიდრე ის იმას აკეთებს, რაც მას სურს და სწორად მიაჩნია, საკუთარი თანაგუნდელებიც აკლდება. ჩვენ ვიცით, რომ „ქართული ოცნების“ რიგები პარლამენტში რამდენიმე დეპუტატმა დატოვა. მეტიც, მათ შეუერთდნენ თბილისის საკრებულოს დეპუტატები: ჯაბა ჯიშკარიანი და ვატო შაქარიშვილი. ამ პროცესს როგორ აღიქვამთ?
_ არა მხოლოდ თანაგუნდელები აკლდება, არამედ „ქართული ოცნება“ ყოველდღიურად ხიბლს, ნდობასა და შანსებს კარგავს. თუმცა, ამ ყველაფრის მიუხედავად, მინდა გითხრათ კიდევ ერთხელ და ხაზგასმით, რომ მათ პოლიტიკური რესურსი აქვთ. ჩვენ განვიხილეთ რამდენიმე პოლიტიკური რესურსი: გეოპოლიტიკური ვითარება, ოპოზიციის სისუსტე, ქარიზმატული ლიდერების სერიოზული დეფიციტი და კიდევ შემიძლია არაერთი დავასახელო, რომელიც „ქართული ოცნების“ რესურსს ძალას ჰმატებს, ფინანსურ რესურსზე არ ვსაუბრობ, რადგან ეს თავისთავად გასაგებია. მაგალითად, რასაც ქვემო ქართლში ვუყურე არჩევნების დროს: გავლენებიც, ქარიზმატული ლიდერებიც საერთოდ არ აინტერესებთ, მათთვის მთავარი ფინანსური რესურსია. ასეთი მდგომარეობა არა მხოლოდ ქვემო ქართლშია.
_ ეს რესურსები გასაგებია, მაგრამ ვერ ხვდებიან, რომ ამ სახის რესურსებს ფლობენ, თუ ახლა შეგნებულად არ იყენებენ?
_ ჩვენ ხომ არ მოგვწონს რამდენიმე მნიშვნელოვანი საკითხი. შემიძლია გითხრათ ის საკითხები, რომელიც არ მომწონს: არ მომწონს სამართლიანობის არაღდგენის თემა; არ მომწონს, როცა ადამიანებს უხეშად წართმეულ ქონებებს არ უბრუნებენ, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქონება სახელმწიფოს აქვს; არ მომწონს, რომ კეზერაშვილი უზენაეს სასამართლოში პროცესს იგებს, როგორც მოიგო 29 მარტს. მართალია, ის არ ჩანდა უშუალოდ, თუმცა მოიგო. ადამიანს კი წართმეული ქონება არ დაუბრუნეს; არ მომწონს, რომ სამართლიანობა იმ ადამიანების მიმართ არ აღდგა, ვისაც სულში ჩააფურთხეს და მათი ღირსება გათელეს. ეს რაც შეეხება სამართლიანობის არაღდგენის ნაწილს. ასევე არ მომწონს ის, რომ აბსოლუტური სტაგნაციაა ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენის თვალსაზრისით და ის ფარატინა ქაღალდი „8 ნაბიჯი“, რომელიც შეიქმნა, აბსოლუტური ფიქციაა და შედეგის მომტანი არ არის; არ მომწონს ის, რომ გალის რაიონის ჩვენი მოსახლეობა, პრაქტიკულად, ბედის ანაბარა მივატოვეთ. გააფხაზებისა და მათი დისკრიმინაციის პროცესი ძალიან მაღალი ტემპებით მიდის. არ მომწონს, რომ რეგიონულ პოლიტიკას, პრაქტიკულად, არ ვაწარმოებთ, ეკონომიკურ პოლიტიკას თუ არ ჩავთვლით; არ მომწონს ის, რომ დაპირებები არ სრულდება, კორუფციის დონე მატულობს და ბევრი სხვა რამ არ მომწონს, რაც უკვე ჩამოგითვალეთ. როცა მეკითხებით, არსებობს თუ არა პოლიტიკური ნებაო, ზოგ შემთხვევაში არის პოლიტიკური ნება და რაღაცები კეთდება. არაფერი გაკეთებულაო, ამას ვერ ვიტყვი. კიდევ ერთი ნიშა, სადაც პოლიტიკური ნება არ არსებობს, ეს არის ის, რომ მათ საკუთარი გაკეთებული საქმის საზოგადოებამდე მიტანა არ შეუძლიათ. მიმაჩნია, რომ ძალიან მნიშვნელოვანი პროექტია, როცა თითოეულ სულ მოსახლეზე მთლიანი შემოსავლის 6% განათლების რეფორმაზე დაიხარჯება. მართალია, განათლების ამ რეფორმიდან ჩემთვის მხოლოდ ეს ნაწილია მისაღები და დანარჩენის შინაარსი ბუნდოვანია, მაგრამ, თავისთავად, ესეც კარგი ნაბიჯია და მომავლის საქმეა. რაც დღეს კეთდება, იქაც ბევრი რამეა გაკეთებული, მაგრამ ამის მიტანა არ შეუძლიათ. საბოლოო ჯამში ის მინდა გითხრათ, რომ ზოგიერთ საკითხზე ივანიშვილი მიიჩნევს, რომ რაღაც ასე უნდა გაკეთდეს და კეთდება კიდევაც, ზოგიერთ ნაწილში კი ფიქრობს, რომ ამგვარად უნდა გაკეთდეს და არაფერი კეთდება; არ მომწონს ისიც, რომ პასუხისმგებლობის აღება, პრაქტიკულად, არავის უნდა, როგორც მსხვილ ჩინოვნიკს, ისე დაბალი დონის ჩინოვნიკს; მე არ მომწონს ის, რომ ადამიანები წლების განმავლობაში დადიან საბუთებით, მაგალითად, ეკონომიკის სამინისტროში და მიუხედავად იმისა, რომ დეკლარირებულია ტურიზმის განვითარება და ა. შ., ეს ადამიანები ბიუროკრატიის გამო ვერ ახერხებენ თავიანთი გეგმების განხორციელებას. ზოგადად, ბიუროკრატია არ მომწონს ასეთი ფორმით. მოკლედ, ჯოხს ორი ბოლო აქვს, ერთი მხრივ, პოლიტიკური ნება ერთ ნაწილში არსებობს, მეორე ნაწილში _ არ არსებობს.
_ თუ ვამბობთ, რომ როგორც ივანიშვილი ისურვებს, ისე ხდება ყველაფერი, ე. ი. ქვეყანა მისი ახირებებით იმართება?
_ ივანიშვილის ახირებებით არა, მისი გადაწყვეტილებებით ტარდება საკადრო პოლიტიკა. ზუსტად საკადრო პოლიტიკის შედეგია ის, რაც მე ჩამოგითვალეთ.
_ იმ პროცესებიდან გამომდინარე, რაც ხდება მმართველ გუნდში, კარგავს თუ არა გუნდის შიგნით ივანიშვილი ავტორიტეტს?
_ თუ ვგულისხმობთ იმ გუნდს, რომელიც ახლა მის გარშემოა, ამ შემთხვევაში ის არ კარგავს ავტორიტეტს, პირიქით, მისი ავტორიტეტი მყარდება. მაგრამ თუ განვიხილავთ იმ გუნდის წევრებს, რომლებიც უკვე გარეთ არიან და უმრავლესობის რიგები დატოვეს, რასაკვირველია, მათ თვალში ივანიშვილს ავტორიტეტი დაკარგული აქვს. როდესაც ივანიშვილი საუბრობს, მიაქციეთ ყურადღება, როგორია ამ დროს საზოგადოებრივი აზრი _ ეს აზრი აგრესიულია, მაგრამ საზოგადოება მსჯელობს. წარმოიდგინეთ, პირობითად ვიღაც პეტრე რომ გამოვიდეს და ისაუბროს, მის აზრს ყურადღებას არავინ მიაქცევს. რადგან ბიძინა ივანიშვილს აზრს აქცევენ ყურადღებას და ამაზე თუნდაც უარყოფითად მსჯელობენ, ე. ი. ამ პიროვნების მიმართ დადებითი ან თუნდაც უარყოფითი დამოკიდებულება აქვთ, ანუ ეს პიროვნება ფიგურად მიაჩნიათ.
_ ბუნებრივია, რომ ივანიშვილი ისედაც არის ფიგურა. ამ შემთხვევაში ის უფრო მნიშვნელოვანი არ არის, ამ პოლიტიკური ფიგურის მიმართ დადებითი დამოკიდებულება უფრო მეტია თუ უარყოფითი?
_ მინდა, შეგახსენოთ, რომ შევარდნაძის მმართველობის ბოლო წლებში მას საერთოდ აღარ უსმენდნენ. შევარდნაძეზე არც კარგს ამბობდნენ და არც _ ცუდს, საერთოდ ხელი ჰქონდათ ჩაქნეული. საზოგადოების რეაქციას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ბიძინა ივანიშვილის პოლიტიკა ბევრისთვის მიუღებელია, ის მაინც სმენადია. მას ხალხი უსმენს. როგორ აფასებს, ამას მნიშვნელობა არ აქვს. ფიგურა, რომელიც არაფერს წარმოადგენს, იმას არ უსმენენ, ვინც ნამდვილად რაღაცას წარმოადგენს, სწორედ იმას უსმენენ, ე. ი. რადგან ივანიშვილს უსმენენ, ის რაღაცას წარმოადგენს.
_ ერთ-ერთ რესურსად დაასახელეთ, რომ მმართველ გუნდს სუსტი ოპოზიცია ჰყავს შუალედურ არჩევნებზე. ფიქრობთ თუ არა, რომ ეს არჩევნები 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების ერთგვარი რეპეტიცია იქნება?
_ არ იქნება, რადგან არ არიან ისეთი კანდიდატები, ვისთვისაც ღირს ენერგიის სერიოზულად დახარჯვა. სერიოზული რეპეტიცია 2018 წლის საპრეზიდენტო არჩევნები იყო. რაც შეეხება შუალედურ არჩევნებს, ეს სერიოზული რეპეტიცია ნამდვილად არ იქნება, შეიძლება დავარქვათ დილის მოთელვითი რეპეტიცია. ამას როგორც თეატრის რეჟისორი, ისე გეუბნებით. რომ არ ყოფილიყო მთაწმინდის ოლქში შალვა შავგულიძის კანდიდატურა და მაგალითად, ნიკა მელია ყოფილიყო, კიდევ შეიძლებოდა გვეთქვა, რომ სერიოზული ბრძოლა იქნებოდა რეპეტიციის თვალსაზრისით. შალვა შავგულიძის კანდიდატურას სერიოზული მინუსი აქვს.
_ „თავისუფალი დემოკრატებისა“ და „ევროპული საქართველოს“ გაერთიანება რამდენად სწორი პოლიტიკური ნაბიჯი იყო და რას გულისხმობთ, კონკრეტულად, როდესაც ამბობთ, რომ შალვა შავგულიძის კანდიდატურას სერიოზული მინუსი აქვს?
_ საქართველოში ასეთი ნაბიჯების გადადგმა ძალიან სარისკო და ცუდი შედეგის მომტანია. როდესაც შენ გუშინ, მართლა გუშინ, უპირისპირდებოდი და კონკრეტული პოლიტიკური პარტიის კრედო აბსოლუტურად მიუღებელი იყო, დღეს კი მასთან ხარ შეკრული, ამას საზოგადოება, განსაკუთრებით თბილისში, ძალიან კარგად ხედავს და ხვდება. ანუ თავიდანვე წაგებულ თამაშს თამაშობ. რასაკვირველია, ეს ნაბიჯი ნეიტრალურ ამომრჩეველზე უარყოფით გავლენას მოახდენს. როდესაც შალვა შავგულიძე ვაკეში იყრიდა კენჭს, მისი მთავარი გზავნილი სწორედ ის იყო, რომ გირგვლიანის საქმის ადვოკატი იყო და პროცესი სწორად წაიყვანა. მას ცნობადობა, როგორც ადვოკატს, სწორედ აქედან გამომდინარე ჰქონდა. თორემ როგორც აფხაზეთის ომის მონაწილეს და იქ ვაჟკაცურად მეომარს ამ კუთხით ცნობადობა არ ჰქონია. ეს ნამდვილად ასე იყო, რაც მე ვიცი. პრაქტიკულად, შალვა შავგულიძემ მაშინ, „ქართული ოცნების“ მხარდაჭერით, სწორედ გირგვლიანის საქმის ადვოკატობით, ამ კუთხით ცნობადობით, ასევე მიხეილ სააკაშვილის რეჟიმის წინააღმდეგ ბრძოლით მოიგო არჩევნები. ახლა კი უცებ შეიცვალა. ე. ი. ის მხარს უჭერს იმ ადამიანებს, ვის წინააღმდეგაც იბრძოდა და ეს ხალხი მისთვის იდეურად მიუღებელი იყო. ახლა მისაღებია ეს ადამიანები, აპატია?! გაუგებარია. ხალხი ამაზე მწვავედ რეაგირებს. განვიხილოთ მეორე კანდიდატურაც, ლადო კახაძე, რომელიც ცნობილია, როგორც თბილისის ერთ-ერთი საყვარელი ადამიანი და კარგი სპეციალისტი. რომ გითხრათ მისი პოლიტიკური წარსული იმგვარია, _ ეს რა ვნახეო, _ ამას, რა თქმა, უნდა, ვერ ვიტყვი. მიუხედავად იმისა, რომ ლადო ჩემი პირადი მეგობარია, ეს ორი კანდიდატურა არ არის ის ფიგურა, რომლის გამოც შესაძლოა, შუბების ლეწვა ღირდეს.
_ რაც შეეხება სამეგრელოს, იქ განსხვავებული პოლიტიკური ვითარებაა. როგორ ფიქრობთ, რამდენად დიდი შანსები აქვს სანდრა რულოვსს იმ ფონზე, როცა მისი კონკურენტის შესახებ ძალიან მწირი ინფორმაციაა და ბევრად უფრო ნაკლებად ცნობადი სახეა?
_ რაც შეეხება სამეგრელოს, იქ უკვე მართლა ხდება რესურსების შემოწმება იმიტომ, რომ სერიოზული რეპეტიცია მიდის. სამეგრელო საკვანძო რეგიონია. არ ვიცნობ სანდრა რულოვსის მოწინააღმდეგეს და ვერ გეტყვით, ვინ არის „ქართული ოცნების“ კანდიდატი. აქედან გამომდინარე, დასკვნების გაკეთება გამიჭირდება, მაგრამ აქაც შეცდომა დაუშვა „ნაციონალურმა მოძრაობამ“, როცა კანდიდატად სანდრა რულოვსი დააყენა. მიმაჩნია, რომ ადგილობრივებისთვის ნიკა მელიას კანდიდატურა ბევრად მისაღები იქნებოდა. ჯერ ერთი, მელია ადგილობრივია, ხალხი იცნობს მასაც და მის ოჯახსაც. მეორე მხრივ, სანდრა რულოვსის ბიოგრაფიაში ისეთი გამონათქვამები არის, რომელიც ზუგდიდელებისთვის მიუღებელია. ვგულისხმობ მის განცხადებებს ზვიად გამსახურდიასთან დაკავშირებით. ეს არავის დავიწყებია და გაუხსენეს კიდეც. გარდა ამისა, მე ვერ ვხედავ, რომ სანდრა რულოვსს ჰქონდეს ზუგდიდის, როგორც ქალაქის მართვის რესურსი. მე არ ვიცნობ მის კონკურენტს და შესაბამისად, ვერ გეტყვით, მას რა შეუძლია. ვსაუბრობ კანდიდატების სისუსტეებსა და სიძლიერეზე, თუმცა მთავარი, ამ შემთხვევაში, არის „ქართული ოცნებისა“ და „ნაციონალური მოძრაობის“ დაპირისპირება. პარტიებისა და არა მხოლოდ კანდიდატების დაპირისპირება. მეუბნებიან, რომ „ქართული ოცნების“ კანდიდატიც არ არის ისეთი სიძლიერის და ისეთი ქარიზმატული ფიგურა, რომელსაც მოსახლეობა გვერდით დაუდგება. შეიძლება ასეც იყოს, მაგრამ სანდრა რულოვსს რომ არ დაუდგებიან გვერდით, ეს ნამდვილად ვიცი. რაც შეეხება კითხვას, არის თუ არა შუალედური არჩევნები 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნების რეპეტიცია, მთაწმინდაზე ნამდვილად არ არის, სამეგრელოში კი _ არის.
_ „ნაციონალურ მოძრაობაზე“ მინდა გკითხოთ, როგორ აღიქვით ის ფაქტი, რომ სააკაშვილმა გრიგოლ ვაშაძეს გადააბარა პარტიის თავმჯდომარეობა? როგორც ამბობდნენ, თავის დროზე, „ნაციონალური მოძრაობა“ სწორედ ამ მიზეზით გაიყო.
_ ეს, რასაკვირველია, ფორმალობაა. სააკაშვილი მაინც დარჩება პარტიის თავმჯდომარედ. ზუსტად ამიტომაც არ წამოწიეს სხვა კანდიდატურა, უფრო თვითმყოფადი. არ წამოწიეს იმ თვალსაზრისით, რომ შესაძლოა, ასეთ კანდიდატს შემდეგ უცებ ამბიციები გასჩენოდა. გრიგოლ ვაშაძეს რომ არავითარი ამბიციები არ გაუჩნდება და ყოველთვის იქნება სააკაშვილის დამჯერი _ ეს ხომ ფაქტია. შესაბამისად, ეს ნაბიჯი გადადგა. ჩემი აზრით, აქაც სხვა ნაბიჯი შეეძლო, გადაედგა, _ სხვა კანდიდატურა შეერჩია. არასწორი კანდიდატურა შეარჩია.
_ რეალურად, 2020 წლის საპარლამენტო არჩევნებამდე ძალიან ცოტა დრო რჩება, თუმცა მანამდე 2019 წლის შემოდგომაა. ახლა აქტიურად საუბრობენ იმაზე, რომ ერთადერთი, ვისაც შესაძლოა, მაჟორიტარული სისტემით ჩატარებული ვადამდელი არჩევნები აწყობდეს, ეს სწორედ ივანიშვილი და „ქართული ოცნებაა“, თქვენ როგორ ხედავთ ამ პროცესს?
_ ვერავითარი ვადამდელი არჩევნების პერსპექტივას ვერ ვხედავ. თუ ვინმეს აწყობს ვადამდელი არჩევნები ეს, პირველ რიგში, სწორედ „ქართული ოცნებაა“, რაც ძალიან კარგად იციან ოპოზიციური პარტიების ლიდერებმა და ოპოზიციური სპექტრის წარმომადგენლებმა, აქედან გამომდინარე, ამ საკითხზე პედალირებას არავითარ შემთხვევაში არ დაიწყებენ.

ნენე ინჯგია