რაში სჭირდება ბიძინა ივანიშვილს პრეზიდენტობა?

„ქრონიკა+“ ესაუბრება გიგი თევზაძეს:
_ ბატონო გიგი, სომხეთში მიმდინარე პროცესების მიმართ საზოგადოების ნაწილი ზედმეტად სკეპტიკურად იყო განწყობილი, ნაწილი კი სარგსიანის წინააღმდეგ გამოსვლებში მძლავრ ანტირუსულ პროტესტს ხედავდა. სოციალურ ქსელებში თქვენ გამოაქვეყნეთ ვრცელი პოსტი, სადაც ეს პროცესი განხილული იყო ყარაბახული წარმოშობის პოლიტიკოსებისა და ერევნელი პოლიტიკოსების, ასევე საზღვარგარეთ სომხური დიასპორის დაპირისპირების კონტექსტში.
_ დიახ, მე ვფიქრობ, რომ ერევანში აგორებული პროტესტი სწორედ ყარაბაღული წარმოშობის პოლიტიკოსებისა და ბიზნესელიტის ხანგრძლივი მმართველობისადმი წინააღმდეგობას წარმოადგენს. ყარაბაღიდან არიან სერჟ სარგსიანი და მისი წინამორბედი პრეზიდენტ-პრემიერები (შეიძლება იყო რამდენიმე უმნიშვნელო გამონაკლისი). შესაბამისად, დიდია ყარაბაღული წარმოშობის ბიზნესწრეების წარმომადგენლების გავლენა მთელ სომხეთზე; ამიტომ ნელ-ნელა, წლების განმავლობაში, მოსახლეობის თვალში, მოხდა სომხეთის ცუდი მდგომარეობის გაიგივება ყარაბაღელ მმართველებთან. არ გამოვრიცხე და არც ახლა გამოვრიცხავ, რომ „ყარაბაღელების პარტიისა“ და ერევნელების, ასევე ყარაბაღელებთან სომხეთის დიასპორის დაპირისპირებასაც.
ფაქტია, გრანდიოზულ მიტინგებს სჭირდება შესაბამისი დაფინანსება. ვფიქრობ, რომ ერევნის მიტინგების კასკადის დამფინანსებლები სწორედ ერევნელი ბიზნესმენები/სომხური დიასპორის წევრები არიან, რომლებსაც მობეზრდათ ყარაბაღელების უპირობო ლიდერობა. დიასპორას (ამერიკულს, ფრანგულს, ალბათ, სამხრეთ ამერიკულსაც) ბუნებრივია, უნდათ, რომ სომხეთი ახლოს იყოს დასავლეთთან, ვიდრე დღეს არის. ყარაბაღელების ძირითადი ძალა სწორედ რუსეთის მხრიდან არსებულ მხარდაჭერაშია. სწორედ რუსეთს აწყობს სომხეთი „ყარაბაღულ ხაფანგში“: სანამ სომხეთის მმართველები ყარაბაღელი პოლიტიკოსები და ბიზნესწრეები არიან, ყარაბაღის პრობლემის რამენაირი გადაწყვეტა გამორიცხულია. საინტერესოა ისიც, რომ სომეხმა ოპოზიციონერებმა ძალიან კარგი დრო შეარჩიეს გამოსვლებისთვის ყარაბაღული კლანის მოსაშორებლად. სირიის შემდგომი პუტინი არ არის იგივე, რაც აშშ-სა და მოკავშირეების მიერ სირიაში სამხედრო ბაზების დაბობვამდე იყო. რომ არა სირიის ამბები, რუსეთის ჯარი აქტიურ მონაწილეობას მიიღებდა ერევნის მიტინგების ჩახშობაში. ახლა კი, სირიის შემდეგ, ვითარება ისეთია, რომ რუსეთი ვერ ბედავს იარაღის გამოყენებას, იმიტომ რომ არ არის დარწმუნებული, ტრამპი არ დაარტყამს ან რაღაც გამანადგურებელ სანქციებს არ დაუწესებს. საინტერესოა ისიც, რომ ოპოზიციის ლიდერი პაშინიანი რუსეთს ელაპარაკება აბსოლუტურად რუსული დისკურსით, ზუსტად ისე თავხედურად და უტიფრად, ზუსტად იმ დისკურსული პრაქტიკის გამოყენებით, როგორც რუსები ელაპარაკებიან მთელ მსოფლიოს.
_ რას გულისხმობთ?
_ რას და იმას, რომ როგორც რუსები აცხადებდნენ სირიის ამბების დროს, ჩვენ არ ვართ სირიაშიო, სწორედ ასე აცხადებს პაშინიანი, რომ არანაირად არ არიან რუსეთის წინააღმდეგი, რომ ეს პროტესტი არანაირად არაა რუსეთის წინააღმდეგ მიმართული. მაგრამ მათ რამდენიც არ უნდა ილაპარაკონ, რომ არ არიან რუსეთის წინააღმდეგ, თვითონ ეს პროცესია ანტირუსული. როდესაც ყარაბაღული კლანი კარგავს გავლენას, ეს ანტირუსული პროცესია თავისთავად, რადგან რუსეთს ყველაფერი ეცლება ხელიდან, ხელიდან ეცლება მთავარი კოზირი, რომლის მიხედვითაც სომხეთი დესტაბილიზაციის მთავარი წყაროა კავკასიაში. ფაქტია, ყარაბაღული კლანი კარგავს გავლენას, რესპუბლიკურმა პარტიამ უკან დაიხია, უკვე განაცხადეს, რომ არ წარადგენენ პრემიერის კანდიდატურას. ცხადია, ჯერ შორია არაყარაბაღულ პოლიტიკამდე, ამიტომაც მოითხოვს ოპოზიცია საპარლამენტო არჩევნების ჩატარებას: იმედი აქვთ, რომ მოახერხებენ რუსეთის გავლენის შესუსტებას და „ერევნის (არაყარაბაღული) პარტიის“ გამარჯვებას. ახლა ძნელი სათქმელია, რა იქნება, თუ არჩევნები ჩატარდება და მოიგებს არაყარაბაღული პარტია, მაგრამ, ვფიქრობ, ეს უპირობოდ შეასუსტებს რეგიონში რუსეთს და მეტ შანსს გააჩენს მშვიდობისთვის, ხოლო თუ ისევ ყარაბაღელები დარჩებიან მმართველობაში _ ახალი არაფერი იქნება.
_ როგორ ფიქრობთ, ერევანში მიმდინარე პროცესებს აქვს მხარდაჭერა დასავლეთიდან?
_ დიახ. ამ საპროტესტო აქციებს დაემთხვა გენოციდის წლისთავი. აშშ-ს პრეზიდენტმა ერთი შეხედვით უცნაური განცხადება გააკეთა გენოციდთან დაკავშირებით, რომ სომხების გენოციდი საშინელი ფაქტია და რომ ეს არ უნდა განმეორდეს. მისი ეს განცხადება არანაირად არ ჯდებოდა ამერიკელი რესპუბლიკელების სტილში, ამ სტილის მიხედვით მას საერთოდ არ უნდა ელაპარაკა ამ გენოციდზე, რადგან ამას უნდა წარმოექმნა ახალი დაპირისპირება თურქეთთან. მაგრამ მისი ეს განცხადება დიპლომატიური გზავნილი იყო, არანაირად არ ეხებოდა თურქეთს, ეს ეხებოდა დიასპორას და ერევანს. ამ განცხადებით ტრამპმა თქვა, რომ ის მხარს უჭერს დიასპორას ყარაბაღელების წინააღმდეგ. საგულისხმოა, რომ ტრამპის ამ განცხადებაზე თურქებს ხმა არც ამოუღიათ, ეს რომ არ ყოფილიყო დადგმული და შეთანხმებული, რა დიპლომატიურ დემარშებს გააკეთებდნენ, ხომ წარმოგიდგენიათ. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ: რაც არ უნდა ილაპარაკოს სომხეთის ოპოზიციამ, რომ ანტირუსები არ არიან და სულაც რომ პრორუსულები იყვნენ მართლაც, ეს პროცესი მაინც ანტირუსულია. ფაქტია, რუსეთმა დაკარგა გავლენა, ვერ გაბედა ჯარის გამოყვანა. შეყვანაც არ სჭირდებოდა, იქვე ჰყავდა, უბრალოდ უნდა გამოეყვანა ყაზარმიდან, რაც ვერ გაბედა.
_ პროცესი მართლაც ყველა ვარიანტში ანტირუსულია, მაგრამ არა მგონია, ქუჩაში რუსეთის წინააღმდეგ გამოვიდეს ხალხი. როგორ ფიქრობთ, ვის წინააღმდეგ გამოვიდა ის ხალხი, რუსების თუ ყარაბაღული კლანის ბოგინის წინააღმდეგ?
_ რა თქმა უნდა, ისინი გამოვიდნენ ყარაბაღელების წინააღმდეგ. სხვანაირად ოპოზიცია ამდენ ხალხს ვერ შეაგროვებდა, იმიტომ რომ როგორც მე ვიცი, მოსახლეობის ძალიან მაღალი პროცენტი უჭერს მხარს რუსეთს, თუმცა რუსეთმა ძალიან დააზარალა თავისი ავტორიტეტი სომხეთში სწორედ ყარაბაღელების დაცვით და მათი კარტის გათამაშებით. როგორც ჩვენთან იყო, ალბათ, მათთანაც არის საუბარი ორ რუსეთზე _ ცუდ რუსეთზე, რომელიც ყარაბაღელებს უჭერს მხარს და კარგ რუსეთზე, რომელიც სომეხ ერს უჭერს მხარს. მაგრამ ისევ იმას ვამბობ, მიტინგის ყველა მონაწილემ რამდენიც არ უნდა იძახოს, რომ რუსი მათი უფროსი ძმაა, ეს გამოსვლები მაინც რუსეთის წინააღმდეგაა.
_ გამორიცხავთ იმას, რომ ხელისუფლების სათავეში მოვიდნენ ე. წ. ერევნელები და ახლა ისინი გახდნენ რუსეთის დასაყრდენი და ჯამში უბრალოდ ჩანაცვლება გამოვიდეს?
_ გამორიცხული არაფერია, შეიძლება ასეც მოხდეს, მაგრამ რუსეთი მაშინ პოულობს დასაყრდენს, როდესაც ძალის ჩვენება შეუძლია. როდესაც ძალის ჩვენება აღარ შეუძლია, ძნელი წარმოსადგენია ვინმემ ისურვოს მისი სატელიტობა. რუსეთი ძლიერია მაშინ, როდესაც შეუძლია ჯარის ყაზარმიდან გამოყვანა და ხალხის დარბევა, როცა ეს არ შეუძლია? რა არის მაშინ რუსეთი? არც არაფერი. თუ გახსოვთ, „ვარდების რევოლუციის“ დროსაც საკმაოდ თავშეკავებული ლაპარაკი იყო რუსეთზე ქართველი პოლიტიკოსების მხრიდანაც. არავინ საუბრობდა ღიად _ რუსეთს დავუპირისპირდებითო. ჩვეულებრივი ამბავია, იქ სადაც რუსეთს დე ფაქტო გავლენები აქვს, ხელისუფლებაში მოსვლისას არავინ საუბრობს რადიკალური ტექსტებით.
_ ივანიშვილის პოლიტიკაში მობრუნების ერთ-ერთ მიზეზად ერევანში განვითარებული პროცესებიც დასახელდა, თითქოსდა, ერევანში დატრიალებულმა ამბებმა აიძულა იგი კვლავ გააქტიურებულიყო და დაბრუნებოდა პოლიტიკას. თქვენ როგორ ფიქრობთ, რეალურად რასთან გვაქვს საქმე?
_ სომხეთის ამბები იმდენად მნიშვნელოვანი არაა, რამდენადაც რუსეთის დასუსტება. რუსეთს ჯარი რომ გაეყვანა დასარბევად, ცხადია, მეტი მხარდამჭერი ეყოლებოდა სომხეთში, ვიდრე ეყოლება საქართველოში. იქ ვერ გაბედა ყაზარმიდან ჯარის გამოყვანა და მით უმეტეს, საქართველოში რუსეთის შემოსვლა სულ უფრო და უფრო გამორიცხული ხდება. ივანიშვილმა ზუსტად იცის, რომ მას რუსი ვერანაირად ვერც დაიცავს და ვერც ფორმალურად დაიძრება საქართველოსკენ, რომ ოპოზიციასთან სათქმელი ჰქონდეთ, რა დროს შიდადაპირისპირებაა, რუსეთის წინააღმდეგ უნდა გავერთიანდეთო. ეს იცის ივანიშვილმა, ამას უკავშირდება მისი გააქტიურებაც და აგრეთვე ისიც, რომ მისი დაბრუნება ძალიან საეჭვოდ დაემთხვა ხონსა და ვანში ევროპული საქართველოს დამარცხებას. წააგო ევროპულმა საქართველომ, რომელიც ამბობდა, მოვიგებო და დაბრუნდა ივანიშვილი. მე არ მინდა გარიგებებზე საუბარი, მაგრამ, ამავე დროს, შორს ვარ იმ აზრისგან, რომ მძაფრად დაპირისპირებული პოლიტიკური ოპონენტებიც კი ერთმანეთისგან ჩინური კედლით გამოყოფილ სივრცეებში არსებობენ და ერთმანეთთან არ ლაპარაკობენ. ოპონენტები ერთმანეთთან ლაპარაკობენ. არ გამოვრიცხავ, რომ რაღაც ტიპის შეთანხმება არსებობდა, რომ უნდა მოეგო უგულავას და რომელიც ივანიშვილმა, რეგიონის ახალი პოლიტიკური კონტექსტიდან გამომდინარე, დაარღვია.
_ რატომ?
_ შექმნილი ვითარების გამო. სავარაუდოდ, ივანიშვილი ფიქრობდა, ნელ-ნელა დაეწყო ცვლილებები და უფრო გაემრავალფეროვნებინა თავისი მხარდამჭერებისა თუ თავისი მომხრეებისა თუ მისთვის მისაღები ოპონენტების წრე იგივე პარლამენტში. როგორც ჩანს, ამას აპირებდა, მაგრამ გადაიფიქრა და უარი თქვა ამაზე და დაუბრუნდა ისევ მონოლითური პარტიის პოლიტიკას. მე ძალიან მეეჭვება და არანაირად არ მგონია, რომ რაიმე საფუძველი ჰქონდეს ერთ-ერთ ვერსიას, რომ თითქოს მან პარტიაში მართვის სადავეები დაკარგა, იქ რაღაც ხდება, რაც არ მოსწონს და მის გამოსასწორებლად ბრუნდება. ისედაც გამოასწორებდა, რაც არ მოსწონს. ამისთვის დაბრუნება არ სჭირდებოდა და ჩემი აზრით, მას არც პარტიის ლიდერობა არ სჭირდება, პარტიის თავმჯდომარეობა არაფერს ნიშნავს მისთვის. ვფიქრობ, რომ ის შეეცდება, გახდეს პრეზიდენტი.
_ რაში სჭირდება, რატომ აიტკივებს თავს?
_ ეგ თავის ატკიება არანაირად არ არის. ამის გარდა, თავი ისედაც ატკიებული აქვს. მას ბრალდება ყველაფერი, რაც ხდება, ამაზე მეტი რა უნდა დაბრალდეს?
_ ვაბრალოთ და ვიყოთ, პასუხს ვერაფერზე ვთხოვდით და ვერც ახლა მოვთხოვთ, პარტიის თავმჯდომარეობიდან ხომ არ მოვითხოვთ მის გადაყენებას და რად უნდა ისეთი თანამდებობა, რომელიც მოსახლეობას საშუალებას მოგვცემს, პასუხი მოვთხოვოთ?
_ საქმეც ეგ არის, რომ თუ ქვეყანაში რაღაც პროცესები დაიწყო და მან დაკარგა ძალაუფლება, მაშინ მას, როგორც ოლიგარქს, პასუხს აგებინებენ. თუ პრეზიდენტი იქნება, კი, მოითხოვ და გადააყენებ, მაგრამ როგორც პრეზიდენტს, ხელშეუხებლობა ექნება. თეორიულად სულაც არაა გამორიცხული, რიომ აქ ვითარება შეიცვალოს და ერევნის მასშტაბის აქციები აგორდეს, თუ გაჩნდება ფულის ნაკადი, რომელიც დააფინანსებს პროტესტს. დაფინანსების გარეშე პროტესტის მნიშვნელოვანი ტალღა არ ხდება. ნაკადების მიმოსვლის გაკონტროლება შეუძლებელია, საიდანღაც მაინც შემოიპარება, ამიტომ თეორიულად სრულიად შესაძლებელია, რომ საქართველოშიც განვითარდეს იგივე მოვლენები, რაც ერევანში. თან რუსეთის აქტიური ჩარევა, ფაქტობრივად, გამორიცხულია. თუ პროცესები მართლაც ასე წავიდა და ივანიშვილი იძულებული გახდა, რომ წავიდეს ხელისუფლებიდან, მაშინ ივანიშვილი რჩება დაუცველი _ ვეღარავინ დაიცავს, ვერც ძალოვნები და ვერც მისი პარტია. ერთადერთი, რაც მას დაიცავს, პრეზიდენტის სტატუსია _ პრეზიდენტს არაფერს უზამენ. შეუძლია, ყველგან წავიდეს, თავშესაფარი მოითხოვოს, გადასახლდეს, გადმოსახლდეს.
_ ეგ ზოგადად ასეა და მასე მოექცა სააკაშვილი შევარდნაძეს, მაგრამ ეგრე ექცევა თვითონ ივანიშვილი პრეზიდენტებს? გინდაც სააკაშვილს და გინდაც დღევანდელს? რატომაა დარწმუნებული, რომ თუ სააკაშვილი მობრუნდა, არ მისდგება და ზუსტად ისე არ მოექცევა მას, როგორც იგი ექცევა ახლა?
_ სააკაშვილი რომც მობრუნდეს, ასე ნამდვილად არ მოიქცევა, იმიტომ რომ ასე რომ მოიქცეს, რეპუტაციას გაიფუჭებს მთელ მსოფლიოში, რაც მისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. ეს ცხადია, იცის ივანიშვილმა და ამის იმედი აქვს. შეიძლება ეს არც მოხდეს, შეიძლება ეს ფულის ნაკადი არც შემოვიდეს და „ქართული ოცნება“ 2030 წლამდე იყოს, არაა გამოირიცხული, მაგრამ იგი თავს იზღვევს, თუ რამე მოხდა, რომ დაცული იყოს სტატუსით. ვფიქრობ, რომ ეს არის ივანიშვილის სტრატეგია, დაიცვას საკუთარი თავი. და ჭკვიანური გზაა, რატომაც არა?
_ ამსტერდამში ფორმირება დაიწყო ღია პლატფორმამ. ჯერჯერობით, პატარ-პატარა პარტიები უერთდებიან, მაგრამ 2003 წელს სწორედ ასე შემოიკრიბა „ნაცმოძრაობამ“ პარტიები. იმან, რამაც ერთხელ წარმატება მოიტანა, იძლევა იმის გარანტიას, რომ ამჯერადაც გაამართლებს და შედეგს მოიტანს?
_ მხოლოდ ის, რომ მაშინ ამგვარ ფორმატს შედეგი ჰქონდა, ახლა არანაირად არ იძლევა წარმატების გარანტიას, მაგრამ ივანიშვილის დაბრუნება მაინც მიუთითებს იმაზე, რომ რაღაც, თუნდაც, მცირედი შანსი აქვს ოპოზიციას.
_ ანუ მას ოპოზიციის გაერთიანების შიში აქვს და სხვა ყველაფერთან ერთად ამიტომაც გააქტიურდა?
_ ოპოზიციის გაერთიანების შიში კი არა, როგორც უკვე ვთქვი, მას რუსეთის იმედი აღარ აქვს. გამორიცხული არაა, რომ ოპოზიციის გაერთიანებამ მართლა იპოვოს სერიოზული მხარდაჭერა დასავლურ წრეებში და სომხური მასშტაბის მიტინგები აგორდეს. რაკი ეს შესაძლებელია, ის ფიქრობს იმაზე, რომ დაცული იყოს და ამისთვის ირჩევს ამ გზას _ პრეზიდენტობის გზას და ვიმეორებ, მისი პოზიციიდან სწორი მოქმედებაა, სხვანაირად როგორ უნდა დაიცვას საკუთარი თავი? იმიტომ, რომ არც ერთი მისი თანაგუნდელი მას დამცველად არ გამოადგება, პირიქით, იქით მისი დასაცავები გახდებიან. მეორე მხრივ, რაკი ივანიშვილი ამ შესაძლებლობას განიხილავს, ნიშნავს იმას, რომ ოპოზიციას მართლაც აქვს წარმატების შანსი… თუმცა ამ მასშტაბის მიტინგები რომ ააგორო, ხალხში ძალიან დიდი წინააღმდეგობა უნდა იყოს მმართველი პარტიის მიმართ. შეიძლება ეს წინააღმდეგობა დროთა განმავლობაში გაიზარდოს, მაგრამ დღეს ასე არანაირად არაა. თავის დროზე იმუშავა ლოზუნგებმა „ყველანი შევარდნაძის წინააღმდეგ“, „ყველანი საააკაშვილის წინააღმდეგ“, მაგრამ არა მგონია, დღეს იყოს ვითარება, რომ იმუშაოს ლოზუნგმა „ყველანი ივანიშვილის წინააღმდეგ“. კი, ბევრი ამბობს რომ ცუდია, მაგრამ რაღაცნაირად შეგუებულები არიან ამ მდგომარეობას. ნაწილს დალაგებული აქვს ურთიერთობა, გამოსავალი ნაპოვნი აქვს. თუ მხედველობაში ვიქონიებთ იმ ფაქტს, რომ კორუფციამ იმატა, ნიშნავს იმას, რომ ვიღაც ამით სარგებლოიბს და სიტუაციის შენარჩუნება მის ინტერესშია. გარდა ამისა, სააკაშვილზე ისევ ახსენდებათ ტოტალური კონტროლი და არ უნდათ ეს ტოტალური კონტროლი. ამას სარფიანად იყენებს „ქართული ოცნება“, საზოგადოებას სხვადასხვა ვარიაციით უმეორებს: „შეიძლება მაგრები არ ვართ, მაგრამ ტოტალური კონტროლი არაა, გინდათ სააკაშვილი, ტოტალური კონტროლი?“ ამის გარდა, ვფიქრობ, რომ საქართველოში დადგა ის დრო, რომ პარტიებმა მხოლოდ ნეგატიური ლოზუნგებით არ იმუშაონ. არც ერთ ოპოზიციურ პარტიას დეკლარირების დონეზეც კი არ აქვს თუნდაც ის, რომ საქართველო უნიტარული სახელმწიფო აღარ უნდა იყოს, რომ თვითმმართველობას უნდა მისცე მეტი უფლება, უნდა მოხდეს დეცენტრალიზაცია, არავინ არ ეუბნება ამ ხალხს, რომ შენი ბედი შენვე უნდა განკარგო. საქართველო ზღვარგადასულად უნიტარული სახელმწიფოა, ჩრდილოეთ კორეაშიც არ ხდება ის, რაც აქ ხდება _ მესტიის საშუალო სკოლის ბედი წყდება თბილისში, განათლების სამინისტროში. სხვათა შორის, ოპოზიციამ რომ დადოს ფსონი თვითმმართველობაზე და შესთავაზოს საზოგადოებას: „თქვენ იქნებით თქვენი თავის განმკარგველი“, ამას ვერ გაიმეორებს „ქართული ოცნება“, იმიტომ, რომ „ქართული ოცნება“ როგორც კი ამას გააკეთებს, პირველივე არჩევნებს წააგებს. ეს არის კარგი კოზირი ოპოზიციის ხელში, მაგრამ ამას არ აკეთებენ. გამოსავალი ესაა, მხოლოდ თვითმმართველობით შეიძლება ქვეყანა განვითარდეს. მხოლოდ ის, რომ „პროდასავლელი ხარ“, აღარ მუშაობს, აბა, სადაური უნდა იყო?
_ რატომ, ხომ არიან პრორუსული ძალები?
_ არიან და მათი გავლენა სუსტდება რუსეთის გავლენის შესუსტებასთან ერთად. რუსეთმა რომ არ შეიყვანა სომხეთში ჯარები, ეს არის რუსეთის იმაზე უფრო დიდი მარცხი, ვიდრე სირიაში განიცადა. პრორუსის მთავარი დისკურსი არის, რომ „რუსეთი მაგარია, ხელში უჭირავს მსოფლიოს ნახევარი და ვის ეჭიმები“. აგერ გამოვიდნენ სომხები და შესანიშნავად გაეჭიმნენ კიდეც. რუსებს არა, მაგრამ რუსების ხალხს ხომ გაეჭიმნენ… ეს იმას ნიშნავს, რომ ძალიან უკან დაიხია რუსეთმა და შეილახა მათი რეპუტაცია. ეს ჩვენი პრორუსებიც ნელ-ნელა დაიწყებენ დაღვრემილები სიარულს.
_ ყოველთვის, როდესაც საუბრობენ ოპოზიციის ერთიანობაზე, აპელირებენ იმაზე, რომ ესაა საზოგადოების დაკვეთა. თქვენ როგორ ფიქრობთ, მართლა არის საზოგადოებაში ამ ერთიანობის დაკვეთა, მოთხოვნილება?
_ არ ვიცი, კვლევებია ჩასატარებელი, მაგრამ ასე უპირობო ერთიანობის მოთხოვნილება არა მგონია, ნამდვილად არ შემიმჩნევია. ოპოზიცია ცდილობს, იპოვოს რაღაცა ტიპის ლოზუნგი, რომელიც გაამდიდრებს „ქართული ოცნების“ მიმართ წინააღმდეგობას და, რატომღაც, ფიქრობენ, რომ ეს ერთიანობა არის ის დამატებითი პუნქტი, რომელიც ამ ხალხის გაერთიანებას გამოიწვევს.
_ სააკაშვილმა უგულავას მიმართა, „აუყირავონ შულერს მაგიდა“. როგორ შეაფასებთ სააკაშვილის ამ განცხადებას, თვითონ ფაქტს, როცა ერთი ყოფილი თანამებრძოლი მეორეს ჯართად იხსენიებს, ეს „ჯართი“ კი მას მაინც თანამშრომლობისკენ მოუწოდებს.
_ ეს სააკაშვილის მხრიდან ძალიან კარგი ილეთია. არა მგონია, იმედი ჰქონდეს, რომ „ევროპული საქართველო“ მას მიუბრუნდება, მაგრამ, მეორე მხრივ, ევროპულმა საქართველომ სერიოზული არგუმენტი უნდა მოიფიქროს, რას პასუხობს და რატომ არ უერთდება სააკაშვილის ამ მოწოდებას…

რეზო შატაკიშვილი