„ქრონიკა+“-ის წინა ნომერში გამოქვეყნდა ცნობილი ქუთაისელი მეანგინეკოლოგის, ირაკლი მერკვილაძის ექსკლუზიური ინტერვიუ ციხიდან, სადაც ის მისი დაკავებისა და პატიმრობის დეტალებზე ყვებოდა. პარალელურად, გამოვაქვეყნეთ იმ ფინანსური დავის დეტალები, რომელსაც ირაკლი მერკვილაძე და პარტნიორები შპს „ხონელიძის კლინიკის“ დირექტორის, დავით ხონელიძის წინააღმდეგ ქუთაისის საქალაქო სასამართლოში აწარმოებენ.

სამოქალაქო დავის გარდა შპს „ხონელიძის კლინიკის“ პარტნიორებმა ირაკლი მერკვილაძემ, დემურ შამუგიამ, ივანე ჩარგეიშვილმა, როლანდ ჭრელაშვილმა, რუსუდან გოგლიჩიძემ, ლალი ხაჭაპურიძემ და ციცინო მორჩაძემ, ჯერ კიდევ, 2014 წლის იანვრიდან არაერთი საჩივრით მიმართეს როგორც დასავლეთ საქართველოს საოლქო, ასევე საქართველოს მთავარ პროკურატურას და დავით ხონელიძის მიერ ჩადენილ, სისხლის სამართლის დანაშაულის ნიშნების შემცველ არაერთ ქმედებაზე სამართლებრივი რეაგირება მოითხოვეს.
რას წერდნენ კლინიკის პარტნიორები საჩივრებში და რა პასუხებს იღებდნენ ისინი პროკურატურისგან? აღნიშნულ საკითხზე ირაკლი მერკვილაძის მიერ მოწოდებული ამ მასალების მიხედვით, „ქრონიკა+“ განაგრძობს ჟურნალისტურ გამოძიებას.
ირაკლი მერკვილაძემ და კლინიკის კიდევ ექვსმა პარტნიორმა 2014 წლის 27 იანვარს ქუთაისის პროკურატურაში შეტანილ საჩივარში აღნიშნეს, რომ 2012 წლამდე ისინი იყვნენ შპს „ქუთაისის სამეანო-გინეკოლოგიური საავადმყოფოს“ თანამშრომლებიც (შპს „ლერი ხონელიძის სახელობის კლინიკა“ კომპანიას ეწოდა 2013 წელს) და საზოგადოების დირექტორმა და, იმავდროულად, საკონტროლო პაკეტის (51% წილი) მფლობელმა დავით ხონელიძემ პირადული, სუბიექტური დამოკიდებულებიდან გამომდინარე, გაათავისუფლა ისინი სამსახურებიდან, რის შემდეგაც მათ შორის ჩამოყალიბდა არაჯანსაღი პარტნიორული ურთიერთობა.
ზემოაღნიშნულს დაემატა ის გარემოებაც, რომ დავით ხონელიძემ ათვალწუნებული და სამსახურებიდან უმიზეზოდ განთავისუფლებული პარტნიორები (ამგვარი ქმედების ჩადენის შესაძლებლობას საწარმოს დირექტორს შრომის კოდექსის მაშინდელი რედაქცია აძლევდა), კონკურენტი დაწესებულების თანამშრომლები გახადა და უკვე აშკარად დაიწყო მათი, როგორც კლინიკის პარტნიორების უფლებებისა და ინტერესების შელახვა, რაც გამოიხატებოდა კლინიკისა და შესაბამისად, 39% წილის მფლობელი პარტნიორების კუთვნილი თანხების მითვისება-გაფლანგვაში.
სანამ პარტნიორების მიერ დავით ხონელიძის კონკრეტული ქმედებებისთვის დანაშაულებრივი კვალიფიკაციის მინიჭების მოთხოვნების საფუძვლიანობის საკითხს შევეხებით, გვინდა ორიოდე სიტყვით განვმარტოთ, თუ რატომ მიიჩნევდნენ მომჩივანი პარტნიორები, რომ დავით ხონელიძემ თავად გახადა ისინი კონკურენტი დაწესებულების დასაქმებულები? საქმე ის არის, რომ ჯერ კიდევ შპს „ქუთაისის სამეანო-გინეკოლოგიურ საავადმყოფოში“ მუშაობისას, 2010 წელს, პარტნიორებმა, იმის გამო, რომ საზოგადოების კუთვნილი შენობა მოძველებული იყო და მატერიალურ-ტექნიკური ბაზა არ აკმაყოფილებდა იმ თანამედროვე სტანდარტებს, რასაც ცხოვრება და რაც მთავარია, სახელმწიფო უყენებდა სამედიცინო დაწესებულებებს, გადაწყვიტეს თანაბარი ხარჯებითა და შესაბამისად, თანაბარ წილებში, შეეძინათ იქვე, გვერდით, კლინიკის მეზობლად, სახელმწიფოს მიერ გასაყიდად გატანილი ყოფილი საბავშვო ბაღის კუთვნილი ტერიტორია და მასზე აეგოთ თანამედროვე ტიპის მრავალპროფილიანი სამედიცინო ცენტრი.
პარტნიორების ინიციატივას არ დაეთანხმა მხოლოდ დავით ხონელიძე, რადგან მისთვის მიუღებელი აღმოჩნდა წილთა თანაბრობის პირობა და 12 პარტნიორიდან 11 იძულებული გახდა, დაეფუძნებინათ ახალი შპს „იმედი“ და მისი სახელით დაიწყეს კიდეც ახალი სამედიცინო დაწესებულების შენობის აგება.
პარტნიორების მიერ ესოდენ მასშტაბურ წამოწყებას დავით ხონელიძე უპერსპექტივოდ მიიჩნევდა, მაგრამ მას შემდეგ, რაც ხსენებული სამედიცინო ცენტრის მშენებლობის პირველი ეტაპი დასრულდა და მისთვის მთავარ მტრად აღქმული ირაკლი მერკვილაძის თაოსნობით ახალმა დაწესებულებამ ორიოდე წელიწადში შპს „ქუთაისის ახალი #2 სამშობიარო სახლის“ სახელით დაიწყო ფუნქციონირება, კეთილსინდისიერი კონკურენციის პირობების დამკვიდრების ნაცვლად, სამსახურებიდან უსაფუძვლოდ დათხოვილი პარტნიორების მიმართ კვლავ მტრული პოლიტიკის გაგრძელება გადაწყვიტა და ახალი დაწესებულების წინააღმდეგ სასამართლოში აბსურდული დავები წამოიწყო, მისი შენობის პროექტისა და შენობის ექსპლუატაციაში მიღების შესახებ, თვითმმართველი ორგანოს მიერ მიღებული ადმინისტრაციული აქტების ბათილად ცნობის მოთხოვნებით. იმავდროულად, ბოროტად სარგებლობდა რა საკონტროლო პაკეტის ფლობით და დირექტორის თანამდებობით, უხეშად არღვევდა ათვალწუნებული პარტნიორების უფლებებს, რითაც აიძულებდა მათ, სარჩელები აღეძრათ და არაერთი დავა მიმდინარეობდა სასამართლოს სხვადასხვა ინსტანციაში.
ახლა კი დავუბრუნდეთ ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების იმ საჩივრებს (სულ პარტნიორებს ქუთაისის საოლქო და საქართველოს მთავარ პროკურატურაში შეტანილი აქვთ ათზე მეტი საჩივარი), რომლებითაც სამართალდამცველებს ატყობინებდნენ დავით ხონელიძის იმ ქმედებების შესახებ, რომელიც, მათი აზრით, უდავოდ შეიცავდა სისხლის სამართლებრივი დანაშაულის ნიშნებს. კონკრეტულად რომ ვთქვათ, პარტნიორები სამართალდამცველ ორგანოს გამოძიების დაწყებას სამ ფაქტთან დაკავშირებით სთხოვდნენ:
1. 2013 წლის 08 აპრილის კლინიკის პარტნიორთა კრების გადაწყვეტილებით, დირექტორს ხელფასი გაეზარდა და დაენიშნა 8000 (რვა ათასი) ლარის ოდენობით, რომელიც იყო დასაბეგრი ხელფასი და შესაბამისად, დავით ხონელიძეს ხელზე უნდა აეღო 6400 (ექვსი ათას ოთხასი) ლარი. კრების გადაწყვეტილების საპირისპიროდ კი, პარტნიორების აზრით, დირექტორმა გამოსცა ბრძანება, 2013 წლის აპრილის თვიდან, თავისთვის, ხელფასად 10000 (ათი ათასი) ლარის დანიშვნის შესახებ. მომჩივანი პარტნიორების აზრით, პარტნიორთა კრების მიერ დანიშნული 8000 ლარის ნაცვლად, თავისთვის 10000-ლარიანი ხელფასის გამოწერით, დავით ხონელიძის მხრიდან ადგილი ჰქონდა, ყოველთვიურად, 2000 ლარის კლინიკის ბიუჯეტიდან მითვისებას, რაც კონკრეტულად ერთ-ერთი საჩივრის შეტანის დროისთვის, როცა საუბარი იყო გასულ 56 თვეზე, შეადგენდა (56X2000) 112000 (ას თორმეტი ათასი) ლარზე, რითაც, ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების განმარტებით, დავით ხონელიძეს ჩადენილი ჰქონდა სისხლის სამართლის კოდექსის 182-ე მუხლის მესამე ნაწილის „ბ“ პუნქტით (სხვისი ნივთის მართლსაწინააღმდეგო მითვისება, დიდი ოდენობით) გათვალისწინებული დანაშაული;
2. როგორც ზემოთ აღვნიშნეთ, დავით ხონელიძის, როგორც საზოგადოების პარტნიორისა და დირექტორის წინააღმდეგ, ირაკლი მერკვილაძისა და კიდევ ექვსი პარტნიორის მიერ, აღძრული იქნა არაერთი სამოქალაქო საქმე, სადაც მის ინტერესებს იცავდა ადვოკატი, რომელსაც საადვოკატო მომსახურების თანხა, დავით ხონელიძემ ორჯერ გადაუხადა არა თავისი ჯიბიდან, არამედ კლინიკის ანგარიშიდან: 2000 და 800, სულ, 2800 (ორი ათას რვაასი) ლარის ოდენობით, რაც, პარტნიორების აზრით, შეიცავდა დანაშაულთა ერთობლიობის ნიშნებს, რომლებიც გათვალისწინებულია სისხლის სამართლის კოდექსის 182-ე მუხლის მეორე ნაწილის „ბ“ და „გ“ პუნქტებით (სხვისი ნივთის მართლსაწინააღმდეგო გაფლანგვა, ჩადენილი არაერთგზის და რამაც მნიშვნელოვანი ზიანი გამოიწვია) და სისხლის სამართლის კოდექსის 220-ე მუხლით (საწარმოში ან სხვა ორგანიზაციაში ხელმძღვანელობითი უფლებამოსილების გამოყენება ამ ორგანიზაციის კანონიერი ინტერესის საწინააღმდეგოდ, თავისთვის ან სხვისთვის გამორჩენის ან უპირატესობის მიღების მიზნით, რამაც მნიშვნელოვანი ზიანი გამოიწვია);
3. 2009 წლის დეკემბერში, კლინიკის დირექტორად დანიშვნიდან ერთ თვეში, პირველი, რაც დავით ხონელიძემ გამოსცა, იყო 2010 წლის 12 იანვრის #1/ო ბრძანება მამამისისათვის, კლინიკის კონსულტანტის შტატზე მყოფი ლერი ხონელიძისათვის, რომელიც მისი ოჯახის წევრია, ხელფასად 1500 ლარის დანიშვნის შესახებ, მიუხედავად იმისა, რომ 2008 წლის მაისიდან ლერი ხონელიძე იყო შრომისუუნარო, ერთი სრული დღეც კი არ გაუტარებია კლინიკაში, არც ერთი პაციენტისთვის არ მიუცია კონსულტაცია, ანუ საერთოდ არ უმუშავია და არც ერთი თეთრი კლინიკის ბიუჯეტისთვის არ მოუტანია. აღნიშნულ ქმედებაში დავით ხონელიძის დანაშაულებრივი ქმედება, პარტნიორების აზრით, ის გახლდათ, რომ მან, შრომისუუნარო ადამიანს, რომელიც მისი მამა და ოჯახის წევრი იყო, დაუნიშნა, იმ დროისათვის ძალზე მაღალი ხელფასი, რომელსაც ბატონი ლერი იღებდა 2011 წლის თებერვლამდე, ანუ 13 თვის განმავლობაში, რითაც კლინიკამ მასზე ხელფასის სახით სულ გასცა (13X1500) 19500 (ცხრამეტი ათას ხუთასი) ლარი და ალბათ, ამ თანხის კლინიკის ბიუჯეტიდან გადინება კიდევ დიდხანს გაგრძელდებოდა, ისევ ირაკლი მერკვილაძეს რომ არ აღმოეჩინა დირექტორის უკანონო ბრძანება და მისთვის კატეგორიულად არ მოეთხოვა ამ ბრძანების გაუქმება.
ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების საჩივარი თვეების განმავლობაში თაროზე იყო შემოდებული და დასავლეთ საქართველოს საოლქო და საქართველოს მთავარ პროკურატურებში არაერთი საჩივრის შემდეგ, მიაღწიეს იმას, რომ დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურის შინაგან საქმეთა სამინისტროს ორგანოებში გამოძიების საპროცესო ხელმძღვანელობის განყოფილების პროკურორის 2015 წლის 20 მარტის წერილით ეცნობათ, რომ პროკურატურაში შესწავლილ იქნა მათი საჩივარი და მასში მოყვანილი ფაქტები არ შეიცავდა დანაშაულის ნიშნებს, რის გამოც გამოძიება არ დაიწყებოდა.
მოკლედ გვინდა მოვიყვანოთ პროკურატურის ხსენებულ წერილში მითითებული ის არგუმენტები, რომელთა მითითებითაც პროკურატურამ მიიჩნია, რომ ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების მიერ ზემოთ აღწერილი ფაქტები არ შეიცავდა დანაშაულის ნიშნებს.
1. პარტნიორთა კრების მიერ დანიშნული 8000-ის ნაცვლად, 10000-ლარიანი ხელფასის გამოწერის ფაქტთან დაკავშირებით, პროკურატურის აზრით, მათ მიერ მოპოვებული მტკიცებულებებისა და დაინტერესებული პირების გამოკითხვის შედეგად, პარტნიორთა კრების მიერ დანიშნული 8000 ლარი, იყო ხელზე ასაღები ხელფასი და რადგან ამ საკითხთან დაკავშირებით კრების გადაწყვეტილება იყო ბუნდოვანი და იგი შეიძლებოდა სხვადასხვა პირს სხვადასხვაგვარად გაეგო, აღნიშნული ბუნდოვანების გამოსწორება ისევ პარტნიორთა კრებას შეეძლო და ამიტომ დავით ხონელიძის ქმედებაში არ იკვეთებოდა დანაშაულის ნიშნები;
2. საადვოკატო მომსახურებაში, ნაცვლად საკუთარი ჯიბიდან, თანხების კლინიკის ბიუჯეტიდან დახარჯვის ფაქტთან დაკავშირებით, პროკურატურის დასკვნით, დავით ხონელიძის ქმედება დანაშაულის ნიშნებს არ შეიცავდა, რადგან პარტნიორების მიერ აღძრულ საქმეებში, სასარჩელო მოთხოვნები მიმართული იყო არა პერსონალურად დავით ხონელიძის, არამედ, როგორც კლინიკის წარმომადგენლის, ანუ დირექტორის მიმართ და ასეთ შემთხვევაში საადვოკატო მომსახურების თანხაც სწორად იყო გადახდილი კლინიკის ბიუჯეტიდან;
3. შრომისუუნარო მამისათვის ხელფასის სახით 1500 ლარის ოდენობით ხელფასის დანიშვნის ფაქტთან დაკავშირებით პროკურატურამ დაასკვნა, რომ არც ეს ქმედება შეიცავდა დანაშაულის ნიშნებს და ეს აზრი იმით დაასაბუთა, რომ შრომის კოდექსის თანახმად, შრომისუუნარობა არ არის შრომითი ურთიერთობის შეწყვეტის იმპერატიული საფუძველი.
საოლქო პროკურატურის ზემოაღნიშნულ წერილზე, იმავე 2015 წელს, პარტნიორებმა საჩივარი შეიტანეს საქართველოს მთავარ პროკურატურაში, სადაც აღნიშნავდნენ, რომ დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურა ხელს აფარებდა დავით ხონელიძეს და შეგნებულად არ იწყებდა გამოძიებას. ასევე უამრავი იურიდიული ლიტერატურიდან ამონარიდების მოტანით და კვალიფიციური მსჯელობით ასაბუთებდნენ თავიანთ პოზიციას, როგორც დავით ხონელიძის მიერ დანაშაულების ჩადენასთან, ასევე საოლქო პროკურატურის იმ უკანონო ქმედებასთან დაკავშირებით, რაც გამოიხატებოდა გამოძიების საერთოდ არდაწყებაში. პარტნიორები, სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის ნორმებზე მითითებით, თავიანთ საჩივარში ასაბუთებდნენ, რომ დავით ხონელიძის მიერ ჩადენილ ქმედებებში დანაშაულის ნიშნების არარსებობის შესახებ გაკეთებული დასკვნა პროკურატურას უნდა ეცნობებინა არა წერილის ფორმით, არამედ იმ წესით, რაც დადგენილი იყო საპროცესო კანონმდებლობით, კერძოდ კი გამოძიების შეწყვეტის შესახებ პროკურორის დადგენილებით.
ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების საჩივარი საქართველოს მთავარი პროკურატურიდან განსახილველად გადაეგზავნა ისევ დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურას, საიდანაც მომჩივნებს ისევ სამიოდე სტროფიანი წერილით ეცნობათ, რომ საჩივარში მითითებული გარემოებები უკვე განხილული და პასუხგაცემული ჰქონდათ და დანაშაულის ნიშნების არარსებობის გამო დავით ხონელიძის მიმართ გამოძიება არ დაიწყებოდა.
დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურის პასუხთან დაკავშირებით, ირაკლი მერკვილაძემ და პარტნიორებმა, კვლავაც, არაერთი საჩივრით მიმართეს მთავარ პროკურატურას და ისევ არგუმენტირებულად და სამართლებრივი მსჯელობით ასაბუთებდნენ დავით ხონელიძის მიმართ გამოძიების დაწყების შესახებ თავიანთი მოთხოვნის კანონიერებას, მაგრამ მთავარი პროკურატურა საჩივარს ისევ საოლქო პროკურატურას უგზავნიდა და ბოლო ასეთი საჩივრის გადაგზავნა, დოკუმენტაციის ოცდაათგვერდიანი დანართით, განხორციელდა 2016 წლის 02 ივნისს, სადაც საქართველოს მთავარი პროკურატურის საპროკურორო საქმიანობაზე ზედამხედველობისა და სტრატეგიული განვითარების დეპარტამენტის უფროსის მოადგილემ პირდაპირ მისწერა საოქლო პროკურორის მოადგილეს შემდეგი:
„გეგზავნებათ 2016 წლის 24 მაისს საქართველოს მთავარ პროკურატურაში შემოსული შპს „ლერი ხონელიძის სახელობის კლინიკის“ პარტნიორების: რუსუდან გოგლიჩიძის, ირაკლი მერკვილაძის, ლალი ხაჭაპურიძისა და დემურ შამუგიას ერთობლივი განცხადება და მასზე თანდართული მასალები. განმცხადებლები ასაჩივრებენ პროკურორის გადაწყვეტილებას გამოძიების დაწყებაზე უარის თქმის შესახებ. გთხოვთ, შეისწავლოთ განცხადებაში მითითებული საკითხები და პასუხი აცნობოთ მის ავტორებს კანონით დადგენილი წესით“.
მთავარი პროკურატურის ზემოაღნიშნული მითითება, დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურის მხრიდან, უგულებელყოფილი და შეუსრულებელი დარჩა.

ირაკლი მერკვილაძისა და პარტნიორების საჩივრებთან და დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურატურიდან მიღებულ პასუხებთან დაკავშირებით გაზეთმა „ქრონიკა+“-მა კომენტარი სთხოვა ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს 2018 წლის 26 იანვრის განაჩენით მსჯავრდადებულისა და ამჟამად ქუთაისის #2 საპყრობილის პატიმრის, ირაკლი მერკვილაძის ადვოკატ ზაზა ხაჟალიას, რომელმაც შემდეგი განგვიმარტა:
„ქრონიკა+“-ის 2018 წლის 27 აპრილის ნომერში გამოქვეყნებული სტატიიდან მკითხველისათვის ცნობილია, რომ ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს მიერ უკანონოდ მსჯავრდადებული ირაკლი მერკვილაძის ვარაუდით, 2018 წლის 26 იანვარს მის მიმართ გამოტანილი გამამტყუნებელი განაჩენი, დაინტერესებული პირის, კერძოდ კი ყოფილი პროკურორის, დავით ხონელიძის დაკვეთით, მისი ყოფილი კოლეგების მიერ შეკოწიწებული საქმეა და თუ რამდენად საფუძვლიანი შეიძლება იყოს ბატონი ირაკლის ეჭვი, მე ვისაუბრებ მხოლოდ ფაქტებით და იმ სამართლებრივი შეფასებებით, რითაც იურიდიული განათლების არმქონე პირსაც შეეძლება სწორი დასკვნების გაკეთება.
შემიძლია დანამდვილებით გითხრათ, რომ თქვენ მიერ ზემოაღნიშნული სამი ფაქტიდან, რომელთა შესახებ კლინიკის პარტნიორებმა საგამოძიებო ორგანოებს აცნობეს და მოითხოვეს დავით ხონელიძის მიმართ გამოძიების დაწყება, თუნდაც ერთი მაინც რომ ირაკლი მერკვილაძეს ჩაედინა, არათუ გამოძიების დაწყება-არდაწყების საკითხი, არამედ მისთვის მაქსიმალური სასჯელის დაკისრება და მრავალი წლით ციხეში ჩასმის გადაწყვეტილების აღსრულება უკვე კარგა ხნის დაწყებული იქნებოდა. დავით ხონელიძესთან მიმართებით კი, როგორც მოგეხსენებათ, გამოძიებაც არ დაწყებულა. დანამდვილებით შემიძლია გითხრათ, რომ პარტნიორების მიერ გამოძიებისთვის მიწოდებული სამივე ეპიზოდი ერთმნიშვნელოვნად და ცალსახად შეიცავს დანაშაულის ნიშნებს და შევეცდები, რაც შეიძლება მოკლედ დაგისაბუთოთ ამ მოსაზრების ჭეშმარიტება.
დავიწყებ შრომისუუნარო დასაქმებულისთვის და იმავდროულად თავისი ოჯახის წევრისთვის 1500-ლარიანი ხელფასის დანიშვნის საკითხიდან. ნახეთ, თუ როგორ ასაბუთებს პროკურორი დავით ხონელიძის ამ ქმედებაში დანაშაულის ნიშნების არარსებობას:
„საქართველოს შრომის კოდექსის მე-2 მუხლის თანახმად, შრომითი ურთიერთობა არის შრომის ორგანიზაციული მოწესრიგების პირობებში დასაქმებულის მიერ დამსაქმებლისთვის სამუშაოს შესრულება ანაზღაურების სანაცვლოდ. როგორც ვხედავთ, ანაზღაურება შრომითი ურთიერთობის სავალდებულო პირობაა. ის ფაქტი, რომ დირექტორმა ხელფასი დაუნიშნა ერთ-ერთ თანამშრომელს, არ არის დანაშაული. საჩივრის ავტორები აქცენტს აკეთებენ იმ გარემოებებზე, რომ ლერი ხონელიძე ამ დროისთვის შრომისუუნარო იყო და განთავისუფლების ნაცვლად დირექტორმა ხელფასი დაუნიშნა. საქართველოს შრომის კოდექსის თანახმად შრომისუუნარობა არ არის იმპერატიული საფუძველი შრომის ურთიერთობის შეწყვეტისა. აქედან გამომდინარე დავით ხონელიძის ქმედებაში არ შეინიშნება დანაშაულის ნიშნები“.
ნებისმიერი მიუკერძოებელი პირი, ვინც კი ამ მსჯელობას წაიკითხავს, დამეთანხმება თუ ვიტყვი, რომ ამგვარი დასკვნის მხოლოდ ორი ახსნა არსებობს: პირველი: ადგილი გვაქვს სრულ უმეცრებასთან და მეორე: სახეზეა დანაშაულის დაფარვის აშკარა ფაქტი, რაც თავადაა დანაშაული, თანაც ჩადენილი განზრახ. ასეთს კი პროკურორი გაბედავს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა დარწმუნებულია, რომ ამ დანაშაულისთვის პასუხს არ მოსთხოვენ და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სიტყვების სისწორეში დარწმუნება სულაც არ მოითხოვს იურიდიულ განათლებას, ძალზე მოკლე კომენტარს გავაკეთებ პროკურორის მსჯელობაზე.
ზუსტადაც, დასაქმებულისთვის ანაზღაურების დანიშვნა და მისი გაცემა იმ სამუშაოს შესრულების სანაცვლოდ ხდება, რისთვისაც იგი შესაბამის თანამდებობაზე არის დანიშნული.
მოცემულ შემთხვევაში დირექტორმა დავით ხონელიძემ დასაქმებულს, თავის მამას და ოჯახის წევრს ხელფასი დაუნიშნა იმის მიუხედავად, რომ სანაცვლო სამუშაოს შესრულება დასაქმებულს არ შეეძლო და ეს დავით ხონელიძემ ძალიან კარგად იცოდა.
რაც შეეხება შრომისუუნარო პირისათვის შრომითი ხელშეკრულების შეწყვეტის აუცილებლობას, ნებისმიერი დირექტორისათვის ამგვარი ქმედება სავალდებულოა, რადგან „მეწარმეთა შესახებ“ კანონის მე-9 მუხლის მეექვსე პუნქტი პირდაპირ აკისრებს მას საზოგადოებრივი საქმეებისათვის კეთილსინდისიერად გაძღოლის ვალდებულებას, რაც გულისხმობს საწარმოს ინტერესებისათვის იმგვარად ზრუნვას, როგორც იზრუნებდა ანალოგიურ თანამდებობაზე და ანალოგიურ პირობებში მყოფი ჩვეულებრივი, საღად მოაზროვნე პირი, ამასთან, დირექტორის ნებისმიერი მოქმედება უნდა ეფუძნებოდეს იმ რწმენას, რომ ეს მოქმედება ყველაზე ხელსაყრელია საზოგადოებისათვის.
სადავო არც შეიძლება იყოს, რომ შრომისუუნარო დასაქმებულისათვის შრომითი ხელშეკრულების არშეწყვეტისა და პირიქით, მისთვის ხელფასის გაზრდის გადაწყვეტილებას ანალოგიურ თანამდებობაზე და დავით ხონელიძის მხრიდან არმომუშავე პირისათვის ხელფასის დანიშვნა და მიცემა, მით უმეტეს, როცა იგი მისი მამა და ოჯახის წევრია, უდავოდ ადასტურებს არაკორპორაციული სამართლით დადგენილი კეთილსინდისიერების დარღვევას და ამისათვის არა მარტო სამოქალაქო სამართლებრივი პასუხისმგებლობა უნდა დაეკისროს, რასაც პირდაპირ განამტკიცებს ხსენებული „მეწარმეთა შესახებ“ კანონის იგივე მე-9 მუხლის მეექვსე პუნქტი, არამედ იგი ერთმნიშვნელოვნად შეიცავს სისხლის სამართლის კოდექსით გათვალისწინებულ დანაშაულთა ერთობლიობის ნიშნებს, რაც გათვალისწინებულია სისხლის სამართლის კოდექსის 182-ე მუხლის მესამე ნაწილის „ბ“ პუნქტით (სხვისი ნივთის მართლსაწინააღმდეგო გაფლანგვა, დიდი ოდენობით) და სისხლის სამართლის კოდექსის 220-ე მუხლით (საწარმოში ან სხვა ორგანიზაციაში ხელმძღვანელობითი უფლებამოსილების გამოყენება ამ ორგანიზაციის კანონიერი ინტერესის საწინააღმდეგოდ, თავისთვის ან სხვისთვის გამორჩენის ან უპირატესობის მიღების მიზნით, რამაც მნიშვნელოვანი ზიანი გამოიწვია).
გადავიდეთ პარტნიორების მიერ მითითებულ მეორე ფაქტზე, რომელიც შეეხება ადვოკატისათვის მომსახურების ანაზღაურების გადახდას არა საკუთარი ჯიბიდან, არამედ კლინიკის ბიუჯეტიდან. საუბარია ორ სამოქალაქო საქმეზე გადახდილ 2000 და 800, ანუ მთლიანობაში 2800 ლარზე, რომელიც დავით ხონელიძემ ადვოკატს გადაუხადა კლინიკის სახსრებიდან. ორივე ხსენებულ სამოქალაქო საქმეში ვმონაწილეობდი, როგორც მერკვილაძისა და სხვა პარტნიორების წარმომადგენელი და შემიძლია სრული პასუხისმგებლობით მოგახსენოთ, რომ ორივე დავაში მოპასუხე იყო კერძო პირი დავით ხონელიძე და არანაირი მოთხოვნა კლინიკის მიმართ მოსარჩელეებს არ ჰქონიათ, რამეთუ ერთი დავა შეეხებოდა დავით ხონელიძის მხრიდან მოტყუებით დადებული გარიგების ბათილად ცნობას, ხოლო მეორე დავის საგანი გამომდინარეობდა დავით ხონელიძის, როგორც კლინიკის დირექტორის მიერ, „მეწარმეთა შესახებ“ კანონის 46-ე მუხლის მეოთხე პუნქტით დაკისრებული იმ მოვალეობის შეუსრულებლობიდან, რომლის მიხედვითაც დირექტორმა დაუყოვნებლივ უნდა მიაწოდოს პარტნიორს საწარმოს საქმიანობასთან დაკავშირებით მოთხოვილი ინფორმაცია. ხსენებულ შემთხვევაში დირექტორმა დავით ხონელიძემ კანონის ეს დანაწესი არ შეასრულა და შესაბამისად, მოპასუხე იყო დირექტორის მიერ ინდივიდუალური ვალდებულების არშემსრულებელი პირი დავით ხონელიძე და პროკურორის დასკვნა, რომ ამ შემთხვევაში მოპასუხე იყო კლინიკა და არა დავით ხონელიძე, კორპორაციულ სამართალურთიერთობაში გამოვლენილი ისეთივე უცოდინარობის შედეგი იყო, როგორც ზემოაღნიშნულ შრომის კანონმდებლობის საკითხთან დაკავშირებით.
მეტიც, ხსენებულ საკითხთან დაკავშირებით მინდა, მივუთითო ერთი გარემოება, რომელიც ამ ფაქტზე გამოძიების არდაწყების გადაწყვეტილებაში პროკურატურის მიკერძოებულობას დღესავით ნათელს გახდის. საქმე ის არის, რომ ერთ-ერთი სამოქალაქო საქმის განხილვისას, რომელშიც დავით ხონელიძემ ადვოკატს კლინიკის ბიუჯეტიდან გადაუხადა 2000 ლარი, მისმა წარმომადგენელმა სააპელაციო ინსტანციაში, სწორედ იმ გარემოებაზე მითითებით, რომ ამ საქმეზე სათანადო მოპასუხე იყო არა დავით ხონელიძე, არამედ კლინიკა, იშუამდგომლა მოპასუხე დავით ხონელიძის ნაცვლად, სათანადო მოპასუხედ კლინიკის ჩართვა, რაც სააპელაციო სასამართლოს განჩინებით, რომელიც უზენაესი სასამართლოს განჩინებით არ შეცვლილა, არ დააკმაყოფილა. ანუ პროკურორის მიერ ნახსენები სამოქალაქო საქმის განმხილველმა სამივე ინსტანციის სასამართლომ სათანადო მოპასუხედ ცნო სწორედ დავით ხონელიძე და მე თავად გადავეცი პარტნიორებს, სათანადო მოპასუხესთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული განჩინება და იმ სხდომის აუდიოჩანაწერი, რომელზედაც ეს საკითხი იქნა განხილული. შესაბამისად, პარტნიორებმაც ჩემგან მიწოდებული მასალა გაუგზავნეს საოლქო პროკურატურას და მოითხოვეს თავიანთი მცდარი დასკვნის გადახედვა და გამოძიების დაწყების საკითხის გადაწყვეტა. საოლქო პროკურატურამ 2015 წლის 17 სექტემბერს პარტნიორებს მოსწერა, რომ შეისწავლიდნენ მათ მიერ ახლად მითითებულ გარემოებებს და კანონშესაბამისად მიღებული გადაწყვეტილების შესახებ აცნობებდნენ დამატებით. მას შემდეგ გადის მესამე წელი და საოლქო პროკურატურიდან არც კანონშესაბამისი და არც კანონშეუსაბამო გადაწყვეტილება პარტნიორებს არ გამოგზავნიათ, ხოლო როდესაც მომჩივნებმა აღნიშნულზე არაერთხელ მისწერეს და დანაპირები შეახსენეს პროკურატურას, ისინი პასუხის ღირსად საერთოდ არ გახადეს.
რაც შეეხება მესამე ფაქტს, კერძოდ, დავით ხონელიძის მხრიდან, 8000-ის ნაცვლად 10000-ლარიანი ხელფასის თავისთვის დანიშვნის საკითხს, აქ ყველაზე უფრო ნათელ და უდავო გარემოებასთან გვაქვს საქმე, რამეთუ დავით ხონელიძემ გაითვალისწინა რა პროკურორის „ჭკვიანური რჩევა“, რომ ამ საკითხზე შეიძლებოდა ადგილი ჰქონოდა ბუნდოვანებას და ამ საკითხისათვის ნათელის მოფენა, გადაწყვიტა, რაც ისევ პარტნიორთა კრებაზე შეიძლებოდა, 2015 წლის 06 მარტს მოიწვია პარტნიორთა კრება და 2013 წლის 08 აპრილის პარტნიორთა კრების გადაწყვეტილებაში ცვლილების შეტანით, თავისი დომინანტური ხმის გამოყენების წყალობით, მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება იმის თაობაზე, რომ 2013 წლის 08 აპრილის პარტნიორთა კრების მიერ დანიშნული ხელფასი 8000 ლარი იყო ხელზე ასაღები და ამით შეეცადა, ყოველთვიურად 2000 ლარის უკანონოდ მიღებული ხელფასის „გაპრავებას“. მეტიც, პარტნიორების დაცინვით, აბუჩად აგდებით და თავის დაუსჯელობაში დარწმუნებულმა, იმავე კრებაზე მიიღო გადაწყვეტილება ხელფასის 10000 ლარიდან 15000 ლარამდე გაზრდის შესახებ და წარმომადგენლის პირით მომჩივან მერკვილაძესა და პარტნიორებს შემოუთვალა, _ თუ ჭკუით არ იქნებით და ჩივილებს თავს არ დაანებებთ, 30000 ლარამდეც გავიზრდი ხელფასსო.
რადგანაც აღნიშნულ საკითხზე, შესაბამისი კვალიფიციური დასკვნის გარეშე, პროკურატურისაგან პოზიციის შეცვლის ნაკლები მოლოდინი არსებობდა, პარტნიორებმა ხსენებული 2015 წლის 06 მარტის პარტნიორთა კრებაზე მიღებული გადაწყვეტილებები გაასაჩივრეს და სამივე ინსტანციის სასამართლოებმა ისინი ბათილად ცნო. ამასთან, სამოქალაქო საქმეთა განმხილველი სასამართლოების დასკვნაში დავით ხონელიძის ქმედებები, პრაქტიკულად, დანაშაულებრივად შეფასდა და ამის დასტურად აქვე მოგიყვანთ მოკლე დასკვნებს, სამივე ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებებიდან.

#2/746-15 ხსენებულ საქმეზე ქუთაისის საქალაქო სასამართლოს მიერ მიღებულ 2015 წლის 29 ივნისის გადაწყვეტილებაში წერია შემდეგი:
„დირექტორის (ანუ დავით ხონელიძის, _ შენიშვნა ჩვენია) წარმომადგენლის განმარტებით, პარტნიორებმა ირაკლი მერკვილაძემ, დემურ შამუგიამ, რუსუდან გოგლიჩიძემ, ლალი ხაჭაპურიძემ, ციცინო მორჩაძემ და ივანე ჩარგეიშვილმა ხელი მოაწერეს სასარჩელო განცხადებას, სადაც მითითებულია, რომ პარტნიორთა კრებამ მხარი დაუჭირა საზოგადოების ხელფასის გაზრდას 8000 ლარამდე. მათვე სასამართლოს წარუდგინეს 2013 წლის 2 აპრილის ხელშეკრულების პროექტი, სადაც საუბარია ხელზე ასაღები ხელფასის თაობაზე. სასამართლოს მოსაზრებით, აღნიშნული არგუმენტაცია არ ასაბუთებს მიღებულ გადაწყვეტილებას, რადგან ზემოთ მითითებულ სასარჩელო განცხადებაში არ არის საუბარი ხელზე ასაღებ ხელფასზე, ხელშეკრულების პროექტი კი არ დამტკიცებულა. აღნიშნულს ადასტურებს ქუთაისის სააპელაციო სასამართლოს 2014 წლის 28 ოქტომბრის გადაწყვეტილებით დადგენილი ფაქტობრივი გარემოებები, სადაც ნათქვამია (ანუ სასამართლოს მოჰყავს სხვა, უკვე დამთავრებული საქმის გადაწყვეტილებით დადგენილი ფაქტობრივი გარემოება, _ შენიშვნა ისევ ჩვენია): „ხსენებულ სარჩელში არსადაა მითითებული, რომ მოსარჩელეები აღიარებენ თავიანთ თანხმობას, დირექტორმა მიიღოს ხელფასი ხელზე 8000 ლარის ოდენობით, ხოლო 2013 წლის 2 აპრილით დათარიღებული ხელშეკრულების პროექტი დარჩენილია პროექტის დონეზე და მასზე მოსარჩელეთა ხელმოწერა არაა (იხ. ს.ფ. 82)“.

ახლა ვნახოთ ამავე საკითხზე რა დაასკვნა სააპელაციო სასამართლომ თავის 2016 წლის 16 ივნისის განჩინებაში:
„რაც შეეხება 2015 წლის 06 მარტის პარტნიორთა კრების მიერ 2013 წლის 08 აპრილის კრების ოქმის დაზუსტებას მის ბუნდოვანებაზე მითითებით, პალატა სრულად იზიარებს პირველი ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებას ამ მიმართებით და მიიჩნევს, რომ არანაირი ბუნდოვანების შემცველი არ ყოფილა 2013 წლის 08 აპრილის კრების ოქმი და თუ მაინც მოხდებოდა მისი განმარტება, იგი უნდა განმარტებულიყო იმგვარად, რომ კრებას არ მიუღია გადაწყვეტილება დირექტორის ხელზე ასაღებ 8000-ლარიან ხელფასთან დაკავშირებით, რომ ეს იყო პროექტი და არც სასარჩელო განცხადებაში ყოფილა საუბარი ხელზე ასაღებ 8000-ლარიან ხელფასზე“.
ამავე განჩინებაში, ხონელიძის მიერ თავისი ხელფასის 15000 ლარამდე გაზრდის საკითხთან დაკავშირებით, სააპელაციო სასამართლომ აღნიშნა, რომ ხელფასის გაზრდის თაობაზე ხონელიძის მიერ მითითებული არგუმენტები არ იძლეოდა კეთილსინდისიერი, მიუკერძოებელი და საწარმოს ინტერესებისადმი ერთგულებიდან მიღებული გადაწყვეტილების დასკვნის გაკეთების შესაძლებლობას. მეტიც: „დირექტორის ხელფასის ამ პროპორციით ზრდა იმდენად დაუსაბუთებელია, რომ იგი ფარულად დივიდენდის მიღებას ჰგავს“.

დაბოლოს, საქართველოს უზენაესი სასამართლოს 2017 წლის 06 მარტის განჩინებაში წერია შემდეგი:
„2013 წლის 08 აპრილის კრების გადაწყვეტილების დაზუსტებასთან დაკავშირებით კასატორები მიიჩნევენ, რომ წერილობით ფორმულირებული ნების განმარტება (დირექტორის ხელფასის ოდენობა) უნდა მოხდეს 2013 წლის 2 აპრილის ხელმოუწერელი ხელშეკრულების პროექტისა და მოსარჩელეთა წარმომადგენლის მიერ 2013 წლის 8 აპრილის კრებაზე გამოთქმულ მოსაზრებასთან მჭიდრო კავშირში, რასაც საკასაციო სასამართლო არ იზიარებს და აღნიშნავს, რომ ზოგადი წესის თანახმად, წერილობითი გარიგების ნამდვილობა და მისთვის ორმხრივად/მრავალმხრივად მავალდებულებელი ძალის მინიჭება დასტურდება მხარეთა ხელმოწერით (იხ. სკ-ის 69.3 მუხლი), წინააღმდეგ შემთხვევაში, მიიჩნევა, რომ დოკუმენტში გამოვლენილი ნება არ წარმოადგენს გარიგების არსებითი პირობების თაობაზე მიღწეული შეთანხმების საგანს.
საკასაციო პალატა აქვე განმარტავს, რომ 2013 წლის 8 აპრილის პარტნიორთა კრების გადაწყვეტილების, როგორც სამოქალაქო კოდექსის 50-ე მუხლით გათვალისწინებული მრავალმხრივი გარიგების განმარტება, ამავე კოდექსის 52-ე მუხლის შესაბამისად, უნდა დადგინდეს გონივრული განსჯის შედეგად და არა მარტოოდენ გამოთქმის სიტყვასიტყვითი აზრიდან. 2013 წლის 8 აპრილის კრების დღის წესრიგის მე-4 საკითხს წარმოადგენდა დირექტორის ხელფასის განსაზღვრა. კრების თავმჯდომარის განმარტებით, იგი უნდა განისაზღვროს 8000 ლარით. კრების მე-4 საკითხთან დაკავშირებით არ არის გამოთქმული არც ერთი მოსაზრება, რომელიც განსაზღვრული ოდენობით ანაზღაურების ხელზე ასაღებ თანხად მიჩნევას განაპირობებდა. თავის მხრივ, მოქმედი კანონმდებლობა არ იცნობს ანაზღაურების იმგვარი ფორმით განსაზღვრას, როგორიცაა ხელზე ასაღები თანხა და მისი სრული ოდენობა. როგორც წესი, ჰონორარი იანგარიშება ერთიანი თანხით და იგი საგადასახადო დაბეგვრის ობიექტია, კერძოდ, საგადასახადო კოდექსის მე-80 მუხლის პირველი ნაწილის თანახმად, რეზიდენტი ფიზიკური პირის საშემოსავლო გადასახადით დაბეგვრის ობიექტია დასაბეგრი შემოსავალი, რომელიც განისაზღვრება, როგორც სხვაობა კალენდარული წლის განმავლობაში მიღებულ ერთობლივ შემოსავალსა და ამ პერიოდისათვის ამ კოდექსით გათვალისწინებული გამოქვითვების თანხებს შორის. ამდენად, შეიძლება დავასკვნათ, რომ ქვემდგომი სასამართლოს შეფასებები და დასკვნები 2013 წლის 8 აპრილის კრების გადაწყვეტილების მე-4 საკითხთან დაკავშირებით შეესაბამება როგორც სამოქალაქო (სასამსახურო ხელშეკრულება), ისე _ საგადასახადო მიზნებს (დაბეგვრის ობიექტი), რომლის გასაბათილებლად ვერ გამოდგება საკასაციო პრეტენზიები ხელშეკრულების პროექტისა თუ კრების დღის წესრიგის თაობაზე პარტნიორთა წარმომადგენლის განმარტების არასწორად შეფასების თაობაზე“.
მართალია, ციტირება ცოტა ვრცელი კი გამოვიდა, მაგრამ იგი სრულყოფილად ასახავს 8000 ლარის ნაცვლად დავით ხონელიძის მიერ 10000-ლარიანი ხელფასის გამოწერის გასამართლებლად საოლქო პროკურორის ხსენებულ წერილში მოყვანილი არგუმენტის უსაფუძვლობას. ხოლო სააპელაციო სასამართლოს სიტყვები, რომ 15000 ლარამდე ხელფასის გაზრდა ფარულად დივიდენდის მიღებას ჰგავს, სხვა არაფერია, თუ არა ხონელიძის მიერ კლინიკის ბიუჯეტიდან თანხების უკანონოდ მითვისების დადასტურება, რასაც სამოქალაქო სამართლის განმხილველი სასამართლო სისხლისსამართლებრივ ჭრილში ვერ შეაფასებდა და ამის კომპეტენცია სწორედ პროკურატურას აქვს.
საგულისხმოა, რომ სააპელაციო სასამართლოს ხსენებული შეფასება სრულად გაიზიარა საქართველოს უზენაესმა სასამართლომ, რომელმაც #ას-839-805 სამოქალაქო საქმეზე 2017 წლის 06 მარტს მიღებულ განჩინებაში პირდაპირ მიუთითა შემდეგი:
„მოცემულ შემთხვევაში არ არის დადგენილი საზოგადოების წლიური მოგების იმგვარი ზრდა და პარტნიორთა ქონებრივი მდგომარეობის იმგვარი გაუმჯობესება, რაც პირდაპირპროპორციული იქნებოდა დირექტორის ჰონორარის ზრდისა. ამ მხრივ საკასაციო პალატა ითვალისწინებს გასაჩივრებული განჩინების შეფასებას, რომ ხელფასის ამ ოდენობით ზრდა დივიდენდის ფარულად მიღებას ჰგავს“.
ზემოაღნიშნული დავის შედეგებით ერთმნიშვნელოვნად დადასტურდა, რომ დავით ხონელიძეს 2013 წლის აპრილიდან ყოველთვიურად უკანონოად მითვისებული აქვს კლინიკის 2000 ლარი, რამაც გასულ 60 თვეზე გაანგარიშებით უკვე შეადგინა 120000 ლარი და იგი ყოველთვიურად კვლავაც გრძელდება, რითაც ერთმნიშვნელოვნად დასტურდება, რომ დავით ხონელიძის მიერ, ამჯერად, ჩადენილია სისხლის სამართლის კოდექსის 182-ე მუხლის მესამე ნაწილის „ბ“ პუნქტით (სხვისი ნივთის მართლსაწინააღმდეგო მითვისება, დიდი ოდენობით) გათვალისწინებული დანაშაული.
გვინდა გაცნობოთ, რომ ზემოაღნიშნული სამოქალაქო საქმის ძირითადი მასალები და სამივე ინსტანციის სასამართლოს დასკვნები, 8000-ის ნაცვლად 10000-ლარიანი ხელფასის უკანონოდ მითვისების ფაქტთან დაკავშირებით, ირაკლი მერკვილაძემ და პარტნიორებმა 2018 წლის 16 აპრილს გაუგზავნეს დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურორს, რომელიც ახალი დანიშნულია და ალბათ გარკვეული დრო დასჭირდება საკითხში გასარკვევად. იმედი გვაქვს, ამჯერად მაინც, დავით ხონელიძე ვერ მოახერხებს პროკურატურაში ნაცნობ-მეგობრების გამოყენებით პასუხისმგებლობისგან თავის დაძვრენას და აუცილებლად დაიწყება გამოძიება სამივე იმ ფაქტთან დაკავშირებით, რომლებზედაც ოთხი წლის წინ წერდა ირაკლი მერკვილაძე და პარტნიორები.
დაბოლოს, სწორედ გამოძიების დაწყებასთან დაკავშირებით მინდა მოკლე კომენტარი გავაკეთო, რამეთუ დავით ხონელიძის მიმართ პროკურატურის მიკერძოების დამადასტურებელი ნათელი მაგალითი სწორედ ხსენებულ გარემოებებზე გამოძიების არდაწყებაა და მას შემდეგ, რაც პარტნიორებმა ხონელიძის მიერ ადვოკატისთვის კლინიკის ბიუჯეტიდან თანხის უკანონოდ გადახდისა და 8000 ლარის ნაცვლად 10000 ლარის ხელფასის უკანონოდ მითვისების ფაქტების დამადასტურებელი მტკიცებულებების (თანაც როგორი მტკიცებულებების?! საუბარია კანონიერ ძალაში შესულ სასამართლო გადაწყვეტილებებზე) პროკურატურისათვის მიწოდების შემდეგ, მინიმუმ, გამოძიების არდაწყება იქნება პროკურატურის მიკერძოების აშკარა დამადასტურებელი გარემოება.
მინდა გამოვთქვა ჩემი მოსაზრება, რომ პროკურატურის მიერ დავით ხონელიძის მიმართ გამოძიების არდაწყება იყო გამიზნულად ჩადენილი უკანონობა, რადგან კარგად ხვდებოდნენ, რომ გამოძიების დაწყების შემთხვევაში ხსენებული დანაშაულების ჩადენა ძალზე იოლად დამტკიცდებოდა, ხოლო თუ რატომ უნდა დაწყებულიყო გამოძიება, ამის შესახებ პარტნიორები არგუმენტირებულად მიუთითებდნენ თავიანთ საჩივრებში და მას მოკლედ გავიმეორებ:
საქართველოს სისხლის საპროცესო სამართლის კოდექსის მე-100 მუხლის თანახმად, დანაშაულის შესახებ ინფორმაციის მიღების შემთხვევაში გამომძიებელი, პროკურორი ვალდებული არიან დაიწყონ გამოძიება. ამავე კოდექსის 101-ე მუხლის პირველი ნაწილის მიხედვით, გამოძიების დაწყების საფუძველია დანაშაულის შესახებ ინფორმაცია, რომელიც გამომძიებელს ან პროკურორს მიაწოდეს. ამავე კოდექსის მე-3 მუხლის მე-16 ნაწილის შესაბამისად, გამომძიებლისა და პროკურორის გადაწყვეტილება ნებისმიერ საკითხზე გამოტანილ უნდა იქნეს დადგენილების ფორმით, ხოლო 106-ე მუხლის პირველ ნაწილში პირდაპირ განსაზღვრულია, რომ გამოძიების ან/და სისხლისსამართლებრივი დევნის შეწყვეტის შესახებ გადაწყვეტილებას იღებს პროკურორი დადგენილებით.
ზემოაღნიშნული ნორმებიდან გამომდინარე ნათელია, რომ დანაშაულის შესახებ შეტყობინების მიღებიდან გამომძიებელი და პროკურორი ვალდებული არიან, დაიწყონ გამოძიება, ამასთან, სსსკ-ის 37-ე მუხლის მეორე ნაწილის თანახმად, გამოძიება უნდა ჩატარდეს ყოველმხრივ, სრულად და ობიექტურად და ამგვარი გამოძიების ჩატარების შემდეგ, თუკი დადგინდება, რომ არ არსებობს სისხლის სამართლის კანონით გათვალისწინებული ქმედება, პროკურორმა დანაშაულის შესახებ ინფორმაციის მიმწოდებელ პირ(ებ)ს უნდა გაუგზავნოს არა წერილი, არამედ დადგენილება გამოძიების შეწყვეტის შესახებ.
ჩვენს შემთხვევაში პარტნიორების მიერ გაგზავნილ ყველა საჩივარში უმთავრესი მოთხოვნა იყო, დაწყებულიყო გამოძიება, ჩატარებულიყო იგი სრულყოფილად, ობიექტურად და თუკი პროკურატურა კვლავაც იმ აზრზე დარჩება, რომ დავით ხონელიძეს დანაშაული არ ჩაუდენია, პროკურორს მიეღო დასაბუთებული დადგენილება გამოძიების შეწყვეტის შესახებ, რომლის სამოტივაციო ნაწილში აღწერილი იქნება გამოძიების დასაბუთებული დასკვნები პარტნიორების მიერ შეტყობინებულ სამივე გარემოებაზე.
ჩვენთვის, იურისტებისთვის, ცნობილია, რომ პრაქტიკაში, მიუხედავად იმისა, რომ კანონი ამას არ ითვალისწინებს (სსკ-ის 105-ე მუხლი ითვალისწინებს არა გამოძიების, არამედ სისხლისსამართლებრივი დევნის არდაწყებას), არის შემთხვევები, როცა ინფორმაციის მიღებისას გამოძიება არ იწყება, მაგრამ, ჩვენი აზრით, ეს ხდება და გამართლებულადაც მიგვაჩნია იმ შემთხვევებში, როცა დანაშაულის შესახებ მიწოდებული თავად ინფორმაცია (რაც შეიძლება გამომძიებელმა გადაამოწმოს ინფორმაციის მიმწოდებელი პირის გამოკითხვით) არ შეიცავს დანაშაულის ნიშნებს. მაგალითად, მერკვილაძესა და პარტნიორებს რომ საგამოძიებო ორგანოსთვის მიწოდებულ ინფორმაციაში აღენიშნათ, რომ დავით ხონელიძემ გაანადგურა მათი ნივთი, რომლითაც მათ მიაყენა 120 ლარის ზიანი და ამ ინფორმაციაზე არ დაწყებულიყო გამოძიება, ეს სწორი პრაქტიკის გაგრძელება იქნებოდა, რადგან ამგვარი დანაშაულის ერთ-ერთი აუცილებელი ნიშანია ზიანის თანხობრივი ოდენობა, რომელიც უნდა აღემატებოდეს 150 ლარს. აი, სწორედ ამგვარ შემთხვევაში იქნებოდა პროკურატურის პოზიცია მისაღები იმის თაობაზე, რომ დავით ხონელიძის ქმედებაში არ იქნებოდა დანაშაულის შემადგენლობის აუცილებელი ნიშანი და შესაბამისად, არ იარსებებდა გამოძიების დაწყების ვალდებულებაც.
განსახილველ შემთხვევაში კი, რეალურად და პრაქტიკულად, საგამოძიებო ორგანომ მიწოდებულ ინფორმაციაზე ჩაატარა გამოძიება, კერძოდ, დაკითხვების ნაცვლად განახორციელეს გამოკითხვები, მოიპოვეს შესაბამისი მტკიცებულებები და გააკეთეს დასკვნა გამოძიების არდაწყების შესახებ, რაც დაინტერესებულ პირებს აცნობა ერთაბზაციანი წერილით.
შესაბამისად, ზემოაღნიშნულზე, მომჩივან პარტნიორთა პოზიცია იყო და არის შემდეგი:
როცა მიწოდებული ინფორმაცია შეიცავს დანაშაულის ყველა ნიშანს; როცა იბარებ სავარაუდო დანაშაულთან პირდაპირ თუ არაპირდაპირ დაკავშირებულ პირებს და ახდენ მათ გამოკითხვას, თანაც, ზოგის განმეორებითაც; როცა აგროვებ სხვადასხვა წერილობით მტკიცებულებას; როცა იწყებ მტკიცებულებების შეფასებას, ერთის გაზიარებას, მეორის უარყოფას და როცა ახდენ ყველაფერ ამის სამართლებრივ შეფასებას, ეს უკვე არის გამოძიების ელემენტები, იგი უნდა გაფორმდეს შესაბამისად და საბოლოო დასკვნაც, მაგალითად, გამოძიების შეწყვეტის შესახებ, მიღებულ უნდა იქნეს პროკურორის დადგენილებით, რამეთუ სსკ-ის მე-3 მუხლის მე-16 ნაწილის შესაბამისად, გამომძიებლისა და პროკურორის გადაწყვეტილება ნებისმიერ საკითხზე გამოტანილ უნდა იქნეს დადგენილების ფორმით.
როგორც ზემოთ მოგახსენეთ, ირაკლი მერკვილაძემ და პარტნიორებმა, ახლახან, ხელფასის უკანონოდ გაზრდასთან დაკავშირებით, დავით ხონელიძის ქმედების დამადასტურებელი, კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილებები გაუგზავნეს დასავლეთ საქართველოს საოლქო პროკურორ ბატონ შოთა ტყეშელაშვილს. გადაწყვეტილებებში ასევე მიუთითეს ადვოკატისათვის უკანონოდ გადახდილ ხარჯთან დაკავშირებით, ასევე სასამართლოს კანონიერ ძალაში შესული გადაწყვეტილების შეფასებაზე პროკურატურის შეუსრულებელი დანაპირებიც და მოითხოვეს ზემოაღნიშნულ სამივე ფაქტზე გამოძიების დაწყება.
ვნახოთ, რა შედეგი მოყვება პარტნიორთა ამ ქმედებას, რაზედაც აუცილებლად ვაცნობებთ საზოგადოებას.

ელისო კილაძე