„ქართული ოცნება“ _ ეს არის შენელებული მოქმედების პროექტი, რომ ეს ქვეყანა საბოლოოდ დაუბრუნდეს რუსეთის ორბიტას“

„ქრონიკა+“ ესაუბრება პარლამენტის წევრს „ნაციონალური მოძრაობიდან“, ქალბატონ სალომე სამადაშვილს:

_ რაც მოიმოქმედა პოროშენკომ საქართველოს მესამე პრეზიდენტის წინააღმდეგ, ყველამ ვნახეთ, მაგრამ, თქვენი აზრით, მისი ეს ნაბიჯი რა პროცესებს ხდის ფარდას?
_ ის, რაც ხდება უკრაინაში და საქართველოში, საერთოდ, რეგიონში, ერთიან ჭრილში უნდა მოვიაზროთ. ამ ქვეყნებში ჩამოყალიბდა ოლიგარქიული სისტემა, სადაც ოლიგარქები ფლობენ პოლიტიკურ ძალაუფლებას, ოლიგარქიული ინტერესები შერწყმულია სახელმწიფო ძალაუფლებასთან. ამ სისტემას აუცილებლად უნდა დაუპირისპირდეს ხალხის ძალა, ხალხის ხმა. ოლიგარქები ყოველთვის მოძებნიან საერთო ენას პოლიტიკურ და ბიზნესელიტებთან, მაგრამ ძნელია, ვერ იყიდიან თითოეულ მოქალაქეს და ეს მოქალაქეები, ადრე თუ გვიან, აჯანყდებიან და შეასუსტებენ ოლიგარქების ხელისუფლებას. სწორედ ამიტომ არიან ოლიგარქების, მათ შორის, პოროშენკოს მთავარი სამიზნე ის პოლიტიკოსები, რომელთაც აქვთ უნარი, მიმართონ ხალხს და ახერხებენ ხალხის მასების მობილიზებას. სააკაშვილი უკრაინაში იყო და არის ასეთი მოთამაშე.
_ საქართველოდანაც სწორედ მაგიტომაა განდევნილი, რომ მას შეეძლო ხალხის ქუჩაში გამოყვანა.
_ დიახ. სააკაშვილის პარტია ჯერ ძალიან ახალი წარმონაქმნი იყო, არავინ იცოდა, როგორ მოიკრებდა ძალებს. ფაქტია, რომ სააკაშვილის პერსონალური პოპულარობა საკმაოდ მაღალია უკრაინაში და პოროშენკოსთვის, ცხადია, სახიფათო იყო სააკაშვილი, რომელიც გარშემო იკრებდა ხალხს და, რა თქმა უნდა, აწყობდა მისი თავიდან მოშორება. პოროშენკოს ძალიან დაბალი რეიტინგი აქვს და სხვა გამოწვევების წინაშეცაა, სხვა სერიოზული მოთამაშეებიც არიან უკრაინაში, მაგალითად, იულია ტიმოშენკო, რომელიც სერიოზული ოპოზიციაა პოროშენკოსთვის, სააკაშვილს კი თავისი აქტივობით შეეძლო კიდევ უფრო გაეძლიერებინა ოპოზიცია, რადგან მისი ამომრჩეველი არაა სხვა ოპოზიციური პარტიების ამომრჩეველი. მაგალითად, სააკაშვილის ამომრჩეველი არაა ტიმოშენკოს ამომრჩეველი და სააკაშვილი, რეალურად, დამატებითი ხმების მომტანი იყო ოპოზიციისთვის. სწორედ ამიტომ, პოროშენკო შეეცადა, ძირშივე ჩაეხშო ეს პოლიტიკური მოძრაობა და სააკაშვილი განედევნა, ერთი მხრივ, ქვეყნიდან და მეორე მხრივ, პოლიტიკური ველიდან.
_ პოლონეთში განდევნამდე მას სხვა გეგმები ჰქონდა სააკაშვილის მიმართ, აღძრა საქმე, სურდა მისი დაპატიმრება, ციხეში გამომწყვდევა, რაც ვერ მოახერხა და რაც ბოლოს მოიმოქმედა, მისი მხრიდან ხომ არ იყო ერთგვარი უკანდახევა _ საიდანაც შევიდა უკრაინაში, იქ გაუშვა.
_ მე მგონი, პოროშენკოს, ისევე როგორც ივანიშვილს, ძალიან კარგად ესმის, რომ სააკაშვილის ციხეში გამომწყვდევა დამაზიანებელი იქნება მათთვის, როგორც საგარეო, ისე საშინაო ფრონტზე და არ სჭირდებათ სააკაშვილი ციხეში და მათ უფრო აწყობთ გადაწყვეტილება, რომელიც განდევნის, აიძულებს სააკაშვილს, იყოს დევნილობაში. ამგვარად, ნაკლებად მწვავე იქნება მათთვის ეს პრობლემა. ვფიქრობ, რომ საქართველოსა და უკრაინის ხელისუფლებები გარიგდნენ, არც ერთ მათგანს არ უნდოდა, სააკაშვილი მათ ციხეში ყოფილიყო. არ აწყობდათ ეს პოლიტიკურად და პოლონეთში მისი განდევნის გადაწყვეტილება ორივესთვის მისაღები იყო.
_ იმ დღეს, როდესაც ის პოლონეთში განდევნეს, საქართველოში ვრცელდებოდა ინფორმაცია, რომ იყო მისი აქ გადმოცემის მცდელობა, რასაც მოჰყვა ასევე დაუდასტურებელი ინფორმაციის გავრცელება, რომ ივანიშვილმა თქვა უარი მის მიღებაზე და შემდეგ გაუშვეს პოლონეთში. ამ ინფორმაციით, ივანიშვილი, ერთგვარად, პოზიტიურადაც კი ჩანს, არ ემეტება სააკაშვილი ციხისთვის.
_ ბიძინა ივანიშვილს მიხეილ სააკაშვილის დაპატიმრება არ უნდა საკუთარი ინტერესებიდან გამომდინარე. ყოფილი პრეზიდენტის ციხეში ჩასმა ძალიან სერიოზულ დარტყმას მიაყენებს „ქართულ ოცნებას“, მათ შორის, საგარეო ასპარეზზეც.
_ და რა, ყოფილი პრემიერ-მინისტრი მერაბიშვილი რომ ციხეში ჰყავს გამომწყვდეული, რა ხდება? თავიდან ყველას ეგონა, რომ ივანიშვილი არ შეეხებოდა დედაქალაქის არჩეულ მერს, ყოფილ პრემიერს, რადგან ეს დარტყმას მიაყენებდა მათ, გამოიწვევდა დასავლეთის რეაქციას და ეს ფაქტორი შემაკავებელი იქნებოდა მისთვის, მაგრამ მოხდა ის, რომ მშვენივრადაც დაიჭირა, გამოკეტა ციხეში და არც დასავლეთის მძაფრი რეაქცია მოჰყოლია, შეშფოთებით დაკმაყოფილდნენ.
_ დასავლეთის ბერკეტები ამა თუ იმ ქვეყნის ხელისუფლებაზე შეზღუდულია, გარდა ამისა, როდესაც იგივე უკრაინაში იულია ტიმოშენკო დააპატიმრეს, მაშინ ევროპამ რადიკალურ ზომებს მიმართა და უკრაინასთან შეაჩერა ასოცირების ხელშეკრულებაზე მოლაპარაკებები. ეს იყო, ფაქტობრივად, სანქცია, რამაც შეაფერხა უკრაინის ინტეგრაცია ევროპაში, რასაც შემდეგ მოჰყვა იანუკოვიჩის ცნობილი გადაწყვეტილებები და, რეალურად, მაიდანი. ამ შემთხვევის შემდეგ, ევროპულ წრეებში აზრი გაიყო იმის შესახებ, რამდენად სწორი იყო რეაგირების ის ფორმა. ბევრს მიაჩნდა, რომ ევროკავშირს ტიმოშენკოს გამო არ უნდა შეეწყვიტა მოლაპარაკებები უკრაინასთან და მაშინ შეიძლებოდა უფრო რბილად წასულიყო უკრაინის უკანასკნელი წლების ისტორია.
_ მაგის გამოძახილიც ხომ არ არის ის, რომ იქ თუ მაგ სანქციებს მიმართეს ტიმოშენკოს შემთხვევაში, აქ უგულავას, მერაბიშვილის, ახალაიას, სხვა პოლიტპატიმრების არსებობის მიუხედავად ჩვენ ვიზალიბერალიზაციაც კი მოგვცეს?
_ დიახ, გარკვეულწილად. ევროპას კარგად ესმის, რომ ის არ არის ერთადერთი მოთამაშე ამ რეგიონში და როგორც კი აქ პოზიციებს თმობს, ამით მომენტალურად სარგებლობს სხვა გეოპოლიტიკური მოთამაშე _ რუსეთი და იმწამსვე იძლიერებს პოზიციებს. დასავლეთში, გარკვეულწილად, მიდგომა ჩამოყალიბდა, რომ პოზიტიური თანამშრომლობის გზით შეიძლება, უფრო მეტს მიაღწიო, უფრო მეტი ზეწოლის ბერკეტი გქონდეს, ვიდრე სხვა გზით. მერაბიშვილის საქმეზე უკვე არსებობს სტრასბურგის გადაწყვეტილება და ეს საკითხი უკვე შევიდა დიპლომატიური მოლაპარაკებების დღის წესრიგში. ის, რომ არსებობს სტრასბურგის გადაწყვეტილება ამ საქმეზე, თავისთავად, უკვე ეს ფაქტია ზეწოლა.
_ რა შანსი, პერსპექტივა რჩება ბრძოლის ველიდან გაძევებულ სააკაშვილს? ჩვენ ვნახეთ, როდესაც მას საქართველოდან წასვლა მოუწია, ამით მხოლოდ მისი პარტია დაზარალდა, ახლა რამდენად მოახერხებს ის უკრაინის პროცესებში აქტიურად მონაწილეობას იქ ყოფნის გარეშე? გასაგებია, თანამედროვე ტექნოლოგიური საშუალებები გარკვეული დოზით იძლევა პროცესებში ჩართვის საშუალებას, მაგრამ…
_ დიახ, თანამედროვე ტექნოლოგიები იძლევა ამის საშუალებას, მაგრამ ცხადია, სხვა არის, როდესაც ლიდერს აქვს შესაძლებლობა, უშუალოდ იურთიერთოს ხალხთან. პოროშენკოს ამ გადაწყვეტილებას გაღიზიანება მოჰყვა უკრაინულ საზოგადოებაში და ეს გადაწყვეტილება რომ ნამდვილად არ წაადგა მის იმიჯს დასავლეთში, ყველამ დაინახა. სააკაშვილი, როგორც თავად ამბობს, აპირებს დისტანციურად გააგრძელოს საქმიანობა. მას, რა თქმა უნდა, ახლა მეტი შესაძლებლობა აქვს იმოძრაოს დასავლეთში, დაეხმაროს რეგიონს, რომ დასავლეთმა ადეკვატური პოლიტიკა შეიმუშაოს ამ ქვეყნებთან მიმართებით. საგარეო ფრონტზე მას ახლა უფრო მეტის გაკეთება შეუძლია, ვიდრე შეეძლო მაშინ, როდესაც უკრაინაში, ფაქტობრივად, მუდმივი დევნის რეჟიმში იყო ხელებშებოჭილი. დარწმუნებული ვარ, ის მოძებნის საკუთარი შესაძლებლობების იმგვარად გამოყენების გზას, რომელიც საუკეთესო იქნება მის მიერ დასახული მიზნებისთვის, რაც არის ამ რეგიონში დემოკრატიული სისტემების გაძლიერება, ოლიგარქიულ მმართველობასთან დაპირისპირება. ოლიგარქიული მმართველობა ამ ქვეყნებში, როგორიცაა საქართველო, უკრაინა, მოლდოვა, მართლაც ჩამოყალიბდა რაღაც ასეთ პოლიტიკური მმართველობის ფორმად, რომელიც სერიოზულ პრობლემებს უქმნის ამ ქვეყნების განვითარებას, როგორც მოკლევადიან, ისე გრძელვადიან პერსპექტივაში.
_ როდესაც ვამბობთ, რომ ივანიშვილს არ აწყობს სააკაშვილი ციხეში, ეს ეფუძნება ივანიშვილის იმ შიშებს, რომელიც მას აქვს რომ საფრთხე შეექმნება მის ძალაუფლებას, მაგრამ თქვენ ცოტა გადაჭარბებულად არ გეჩვენებათ მისი ეს შიშები? როგორ ფიქრობთ, სააკაშვილის საქართველოში დაპატიმრების შემთხვევაში აგორდებოდა კი ისეთი საპროტესტო ტალღა, რომელიც საფრთხეს შეუქმნიდა მის ძალაუფლებას?
_ ასე საუბარი რთულია, მაგრამ სააკაშვილი რჩება ძალიან პოპულარულ პოლიტიკურ ლიდერად ამ ქვეყანაში, ყოველ შემთხვევაში, ის ამომრჩეველში ძალიან დიდი მხარდაჭერით სარგებლობს და თუ ის ციხეში აღმოჩნდებოდა, ეს მის მხარდამჭერებს უფრო მძაფრი პროტესტისკენ უბიძგებდა. რა მასშტაბის იქნებოდა ეს პროტესტი, ახლა რთული განსასჯელია, მაგრამ ფაქტია, რომ პოლიტიკურ ცხოვრებაში უკვალოდ არ ჩაივლიდა.
_ ოლიგარქები როგორც უკრაინაში, ისე აქ, გარკვეულწილად ხომ არ სარგებლობენ იმითაც, რომ ახლა აშშ-ს არ სცალია ამ ქვეყნებისთვის? დაკავებული არიან იმ მძაფრი შიდაპრობლემებით, რაც მოჰყვა რუსეთის ჩარევას ამერიკის არჩევნებში. ქვეყნის შიგნით აქვთ ბევრი რამ გასარკვევი და არ სცალიათ ჩვენთვის. ფაქტია, რომ წინა წლებისგან განსხვავებით, ბოლო პერიოდში, აშშ აქტიურად აღარ ერევა არც საქართველოს და არც უკრაინის ამბებში.
_ არა, ამერიკა რჩება ძალიან მნიშვნელოვან სტრატეგიულ მოკავშირედ ორივე ქვეყნისთვის. ჩვენ ვხედავ, რომ ამ ქვეყნების სამხედრო შეიარაღებაში, აღჭურვაში, დახმარებაში ამერიკა ძალიან მნიშვნელოვან როლს თამაშობს, კონგრესმა დიდი თანხები გამოყო ამ ქვეყნების დასახმარებლად და არსებობს თანამშრომლობის ძალიან სერიოზული ფორმატები. თუმცა ვფიქრობ, რომ ის პროცესები, რაც ახლა მიდის ამერიკის შეერთებულ შტატებში, საბოლოო ჯამში, გამოაჩენს და ცხადს გახდის, რომ იდეოლოგიური დაპირისპირება დასავლეთსა და რუსეთს შორის არსად წასულა და გრძელდება. შესაძლოა, ამან გარკვეული ცვლილებებიც გამოიწვიოს საქართველოსთან და უკრაინასთან მიმართებით. ვნახოთ, როგორ დასრულდება ეს პროცესი, მაგრამ, ყოველ შემთხვევაში იმას, რასაც ჩვენ დღეს ვუყურებთ ამერიკაში, გამოფხიზლების პროცესად შეიძლება ჩაითვალოს, რუსეთთან მიმართებით.
_ ანუ ისინი, რეალურად, ახლა აცნობიერებენ რუსეთის ნამდვილ სახეს და იმას, რაც შეუძლია რუსეთს?
_ 11 სექტემბრის ცნობილი ტერორისტული თავდასხმის შემდეგ, ძალიან დიდხანს, ამერიკის საფრთხეების შეფასების სისტემაში ტერორიზმი და, შესაბამისად, სხვა რეგიონები გახდა პრიორიტეტი ამერიკისთვის, ეს იყო მათთვის მთავარი გამოწვევა და რუსეთმა ამ ნუსხაში ქვემოთ ჩამოინაცვლა. რუსეთი უკვე აღარ იყო დაპირისპირებული დასავლეთთან, ყოველ შემთხვევაში, დეკლარირებულად, არც არანაირი იდეოლოგიური ბაზა არ გააჩნდა იმ ეტაპისთვის და არავინ მოიაზრებდა, რომ შედიოდა, ან ჰქონდა პოტენციალი, ან ინტერესი, რომ შესულიყო სერიოზულ იდეოლოგიურ გრძელვადიან დაპირისპირებაში დასავლეთთან, ამერიკასთან. აღმოჩნდა, რომ ეს მოლოდინი მცდარი იყო. რეალურად, იდეოლოგიური დაპირისპირება რუსეთსა და დასავლეთს შორის აქაა და ვითარდება სწორედ ჩვენს ქვეყანაში, უკრაინაში, რეგიონში. რეგიონში რუსეთის მთავარი ამოცანაა დაამტკიცოს, რომ დასავლური, დემოკრატიული, ლიბერალური სისტემები არ არის ფუნქციონირებადი, რომ არ არსებობს ცივილიზაციის ის მოდელი, რომელსაც შეუძლია იარსებობს ყოფილ საბჭოთა სივრცეში. ამ იდეოლოგიურ დაპირისპირებაში რუსეთი დემოკრატიას მოიაზრებს სისუსტედ და, ამავე დროს, სწორედ დემოკრატიული სისტემის გამოყენებით ცდილობს იგი მანიპულირებას სხვა ქვეყნებში. ეს მოხდა ამერიკაში, ეს ხდება სხვა ქვეყნებშიც, ეს მოხდა საქართველოშიც. რუსეთი დემოკრატიას იყენებს დემოკრატიის წინააღდეგ. ეს კარგად გამოაშკარავდა ამერიკის არჩევნებზეც. ვფიქრობ, აქედან უნდა დაიწყოს რაღაც გამოჯანმრთელების პროცესი იმ თვალსაზრისით, რომ როდესაც დაინახავ პრობლემას და დაიგნოზი გაქვს, იქიდან იწყება მკურნალობის პროცესიც.
_ ანუ სექტემბრის ტერაქტისას, როდესაც აშშ-მ რეალურად გაიაზრა ტერორიზმის საფრთხე, იმ რეალური გააზრებისას უკან მორჩა სხვა საფრთხე, კერძოდ, რუსეთის და უკვე ახლა, კიბერთავდასხმის შემდეგ, გააცნობიერეს, რასთან და ვისთან აქვთ საქმე?
_ დიახ, ისინი დგანან თანამედროვე გამოწვევების წინაშე, რომელსაც მათ რუსეთი უქმნის.
_ და დღეს, როდესაც ისინი ამხელა გამოწვევის წინაშე დგანან, და გასარკვევი აქვთ, რამდენად იყო ჩარეული რუსეთი მათ არჩევნებში და თვითონ ამ პროცესში მათი დღევანდელი პრეზიდენტი ტრამპი, არ სცალიათ საიმისოდ, რომ მიხედონ უკრაინას, საქართველოს, რითაც სარგებლობენ ივანიშვილიც, პოროშენკოც.
_ არა, მე ასე არ ვიტყოდი, იმიტომ რომ ეს იდეოლოგიური დაპირისპირება, რომელიც გამოაშკარავდა რუსეთსა და ამერიკას შორის, ჩვენც გვეხება, იმიტომ რომ შეეხება სწორედ დემოკრატიას და დემოკრატიული სისტემის არსებობას ამ რეგიონში. ამიტომ მე ვფიქრობ და დარწმუნებული ვარ, რომ ამ მიმდინარე გამოწვევების ფონზე, ჩვენს ქვეყნებში დემოკრატიისა და დემოკრატიული მმართველობის ხელშეწყობა ამერიკის პრიორიტეტად დარჩება. მინდა, კიდევ ერთხელ ვთქვა: მე ვერ ვხედავ, რომ დღეს ამ რეგიონში ამერიკის ინტერესები შესუსტებულია. ამერიკა იმიტომ არის გლობალური მოთამაშე და ზესახელმწიფო, რომ აქვს სტრატეგიული ინტერესები, რომელიც არ ქრება.
_ გეთანხმებით, მე იმას არ ვამბობ, რომ ამერიკის მყარმა ინსტიტუტებმა ხელი აიღეს საქართველოს მხარდაჭერაზე, ან თანამშრომლობის დაწყებული ფორმატები გზაში მიატოვეს, ლაპარაკია უშუალოდ პრეზიდენტის ადმინისტრაციაზე. როგორც წინა პრეზიდენტები ერეოდნენ აქტიურად, ამას ვერ ვხედავთ დღეს.
_ აშშ-ს ყველა პრეზიდენტს თავისი პრიორიტეტები, თავისი დღის წესრიგი აქვს. თუ იმას ვამბობთ, რომ როგორც იყო ბუშების მმართველობისას მსოფლიოში დემოკრატიის მხარდაჭერა პრიორიტეტი, დღეს ასე მართლაც არაა ტრამპის ადმინისტრაციის პირობებში და ამაში, გარკვეულწილად, დაგეთანხმებით. ამერიკელი ამომრჩევლის დაკვეთა იყო შიდაპრობლემების მოგვარება, მათ შორის, ეკონომიკური პრობლემების გადაჭრა. ტრამპი მოვიდა სწორედ იმ დაპირებებით, რომ სახელმწიფო პოლიტიკას მოარგებს ჩვეულებრივი ადამიანის საჭიროებებს. ამიტომ მისთვის პრიორიტეტი ეკონომიკაა და საგარეო პოლიტიკასაც უფრო პრაგმატულად, იქიდან გამომდინარე უდგება, რა შედის ამერიკის ეკონომიკურ ინტერესებში.
_ როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ ამ ხელისუფლების მავნებლობაზე, არის ის საკითხები, პრობლემები, რომელსაც ყოველდღიურად ვეჩეხებით მათი გამოისობით, მაგრამ გაცილებით დიდია ის უბედურება, რაც მოხდა მათი ხელისუფლებაში ყოფნისას, საქართველო გაქრა მსოფლიო რუკიდან, როგორც საერთაშორისო მოთამაშე. დარტყმა მიადგა ქვეყნის საგარეო კურსს, ბუნდოვანი გახდა საგარეო ვექტორი, არაფერი კეთდება ნატოში ინტეგრაციის თვალსაზრისით. ვიზალიბერალიზაციაც უფრო ისევ ევროპის შემოჩეჩებულია, ვიდრე ამათი ძალისხმევის შედეგი, რომ დასავლეთს მთლად რუსეთისთვის არ დაეთმო რეგიონი. როგორ ფიქრობთ, ასე გაგრძელების შემთხვევაში, შემდეგი გაჩერება რა იქნება?
_ საგარეო ფრონტზე ვერაფერი მოხდება ისეთი, რაც გამიჯნულია ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებისგან. დღევანდელი ხელისუფლების გატარებული პოლიტიკის შედეგად საქართველო არათუ წინ ვერ მიდის, უკვე პრობლემები ექმნება იმ სიკეთეებსაც, რაც მივიღეთ. სამწუხაროდ, ვხედავთ, რომ კრიმინალური ვითარების გამო და იმის გამო, რომ საქართველო კრიმინალურ ექსპორტს ეწევა საზღვარგარეთ, უკვე შეიძლება ევროპაში უვიზო რეჟიმის გაუქმებაზე დაიწყოს საუბარი. ის, რისთვისაც ათი და მეტი წელი ვიომეთ, უკვე საფრთხის ქვეშ დააყენა ამ ხელისუფლების მიერ გატარებულმა პოლიტიკამ. იმიტომ რომ ესაა ხელისუფლება, რომელიც დაზავებულია კრიმინალთან, არ ქმნის იმ სისტემას, რომელიც შეაკავებს კრიმინალის ექსპორტს ევროპაში. პრობლემებია ეკონომიკაში, გვაქვს თავისუფალი ვაჭრობის ხელშეკრულება ევროპასთან, წესით, ქვეყანაში უნდა იქმნებოდეს სამუშაო ადგილები, ვითარდებოდეს ეკონომიკა, მაგრამ არანაირი შედეგი არ არის, საქართველო ეკონომიკურადაც ვერ ვითარდება, და ახლა უკვე გამოქვეყნდა ამერიკის დაზვერვის სამსახურის ანგარიში, სადაც მითითებულია, რომ დღევანდელი ხელისუფლების მიზანი არის ოპოზიციის შევიწროება და სახელმწიფო ზედამხედველობის ინსტიტუტების ჩამოშლა ქვეყანაში. ანუ, ფაქტობრივად, მიმდინარეობს მიზანმიმართული პროცესი, რომელიც ანგრევს სახელმწიფოს, ანგრევს ჩვენს ეკონომიკურ, პოლიტიკურ, სოციალურ სტრუქტურებს და თავისთავად ამ ქვეყანას უკვე აღარ ექნება პოტენციალი იმისთვის, რომ სადმე იმოძრაოს, ევროკავშირში იქნება თუ ნატოში. ამის პარალელურად, ძალიან ნელთბილად, დიახ, ისევ საუბრობენ იმაზე, რომ დიახ, ჩვენ გვინდა ნატო, ჩვენ გვინდა ევროკავშირი.
_ მასე ცარიელ თქმას წინ რა უდგას?
_ დიახ, თქმას წინ რა უდგას და ამის გარდა, ამ ქვეყანაში უმრავლესობას უნდა ევროკავშირსა და ნატოში გაწევრიანება და რა თქმა უნდა, ნებისმიერი ადამიანი, ვინც ღიად იტყვის, რომ ამ მიზანს უპირისპირდება, განწირულია პოლიტიკური კრახისთვის. ჩვენ ვხედავთ, რომ იგივე რუსეთში ჩვენი პოლიტიკოსების ყველა ვიზიტი, მადლობა ღმერთს, ჯერჯერობით, ქართველი ხალხისგან ისჯება. ქართველი ხალხი არის ბრძენი და იცის მტერი და მოყვარე.
_ ერთი მხრივ, მაგ სურვილთან არ შედიან წინააღმდეგობაში, თან არანაირ ძალისხმევას არ ითხოვს თქვან, რომ უნდათ ნატო, ევროკავშირი და რაც მთავარია, სწორედ ამაშია მათი მთავარი მავნებლობაც, მათ გადასარევად იციან, რომ როდესაც ადამიანებს რაღაც მრავალი წლის მანძილზე ესმით და არ ხდება, ეს იწვევს იმედგაცრუებას და მირაჟულს ხდის ნატოსა და ევროკავშირს. ესეც ხომ არაა სწორედ მათი ამოცანა, მირაჟად აქციონ ნატო?
_ კი, რა თქმა უნდა, ეს ანგრევს რწმენას და ზუსტად მაგიტომ „ქართულ ოცნებას“ არანაირად არ მივიჩნევ პროდასავლურ პოლიტიკურ ძალად. „ქართული ოცნება“ _ ეს არის ძალიან შენელებული მოქმედების და ეფექტის პროექტი, რომ ეს ქვეყანა საბოლოოდ დაუბრუნდეს რუსეთის ორბიტას. მე არ მივიჩნევ „ქართულ ოცნებას“ რეალურად იმ მიზნებისა და ამოცანების გამტარებელ პოლიტიკურ ძალად, რომელიც მათ აქვთ დეკლარირებული. მათ არც ჰქონდათ სხვა გამოსავალი, მათ უნდა მოეწერათ ხელი ასოცირების ხელშეკრულებაზე, იმიტომ რომ ეს მათ მომზადებული მიიღეს მემკვიდრეობით, მათ არ ჰქონდათ სხვა შანსი, რომ არ გაეფორმებინათ ის, რაც დახვდათ, რაც მიიღეს მემკვიდრეობით. ახლა 6 წელი გავიდა და ვხედავთ, რომ არაფერი ახალი არ იქმნება და რაც დახვდათ, ნელ-ნელა მიმდინარეობის იმის ჩამოშლა. როდესაც პრემიერ-მინისტრი დავოსში აცხადებს, რომ დემოკრატია არის ქვეყნის თავდაცვის მთავარი სისტემა და სწორედ დემოკრატია უზრუნველყოფს ქვეყნის ნატოში ინტეგრაციას, ალბათ, უნდა ესმოდეს, რომ პარალელურ რეჟიმში ქვეყანაში დამოუკიდებელი მედიის დევნა, პროდასავლური ოპოზიციის დევნა, სახელმწიფო ზედამხედველობის ინსტიტუტების ჩამოშლა, პოლიტპატიმრებისა და პოლიტდევნილების არსებობა არ უწყობს ხელს დემოკრატიის განმტკიცებას.
_ კრიმინალის ექსპორტი ახსენეთ, ამ პროცესში ცხადია, თავისი წილი პასუხისმგებლობა ეკისრება ხელისუფლებას, იმიტომ რომ ქვეყანაში არაა ნორმალური ცხოვრების, მუშაობის პირობები და ხალხი მასობრივად გარბის, მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ სწორედ კრიმინალის ექსპორტის მასშტაბს, ჩნდება სხვა ეჭვიც, ხომ არ გვაქვს საქმე რაღაც სხვა ფენომენთან? როდესაც ასე ერთბაშად თავი შეირცხვინეს გერმანიაში, შვეიცარიაში, აგერ იტალიაში ახალ საკეტებს იგონებენ და „ანტიჯორჯიანოს“ არქმევენ, რაღაც უფრო დიდ პროცესთან ხომ არ გვაქვს საქმე, ვიდრე უბრალოდ ამ ხელისუფლების მავნებლური პოლიტიკის რიგით შედეგთან?
_ კრიმინალური ქსელები იქმნება იქ, სადაც ამის შესაძლებლობაა. როგორც ჩანს, ამ ქსელებს ჩვენთან ადვილად ქმნიან და, ალბათ, უვიზო მიმოსვლის ერთ-ერთი შედეგი ისიც არის, რომ გაადვილდა ამ ხალხის გადაადგილება და ეს პრობლემა ძალიან მალე გამოვლინდა. რაც შეეხება მიზეზებს, ისევ ხელისუფლების პოლიტიკას დავადანაშაულებ, იმიტომ რომ ეს არის ხელისუფლება, რომელმაც მასობრივი ამნისტია გამოაცხადა, რომელიც დღესაც ეყრდნობა არჩევნების დროს კრიმინალურ დაჯგუფებებს და ძალიან აქტიურად იყენებს მათ საკუთარი პოლიტიკური ძალაუფლების შენარჩუნებისთვის. ეს არის ხელისუფლება, რომლის ძალიან მაღალი ეშელონის წარმომადგენლები შემჩნეული არიან კრიმინალურ სამაყაროსთან კავშირში და ცნობილია მათი კავშირების შესახებ ორგანიზებულ თანაშაულთან. ასე რომ, როდესაც ასეთი შემადგენლობის ხელისუფლება გყავს სათავეში, რა თქმა უნდა, კრიმინალი გაძლიერდება და ეს არის ხელისუფლების მიერ გატარებული პოლიტიკის შედეგი. არსებობს ცირკულარული მიგრაციის პროექტი, რომელშიც საქართველო თუ მიიღებს მონაწილეობას, ეს შესაძლებელს გახდის, რომ ჩვენმა მოქალაქეებმა ლეგალურად მოიპოვონ ევროპაში მოკლევადიანი სამუშაო უფლება. თუ საქართველო ჩაერთვება ამ პროცესში, გარკვეული ხალხისთვის გარკვეული პირობებით იარსებებს ევროპაში მუშაობის ლეგალური უფლება, გარკვეული ტიპის სამუშაოებზე. ვფიქრობ, რომ ეს ასათვისებელი შესაძლებლობაა, რაც შეიძლება მეტი ადამიანი, ვისაც აქვს ამის სურვილი და შესაძლებობა, ლეგალურად წავიდეს და იმუშაოს. თუმცა, რა თქმა უნდა, მნიშვნელოვანია, რომ აქ შეიქმნას სამუშაო ადგილები და ჩვენი მოქალაქეები აქ ცხოვრობდნენ.

რეზო შატაკიშვილი