საქართველოს დამოუკიდებლობის დღიდანვე ქვეყანაში არსებული ნარკოპოლიტიკის სწორი მიმართულებით ჩამოყალიბებისთვის ვერც ერთმა ხელისუფლებამ რომ ვერ მოიცალა, ფაქტია და ისიც ფაქტია, რომ ამის ნეგატიურ შედეგებს დღეს ყველაზე მწარედ ვიმკით.

სსრკ-ს დროინდელი შეხედულებები ნარკოდამოკიდებულებაზე და ნარკოდამოკიდებულთა უპირობო შერაცხვა საზოგადოების ზედმეტ ტვირთად დამოუკიდებლობის შემდგომდროინდელ ყველა ხელისუფლებას გადაჰყვა და ამის გადახედვისთვის გამბედაობა არც ერთს არ ეყო.

შესაბამისად, გრძელდებოდა და დღემდე გრძელდება ნარკოტიკების გამოყენება პოლიტიკური ბრძოლის იარაღად, „ნარკომანის“ იარლიყის მიწებება პოლიტიკური დისკომფორტის შემქმნელი პირებისთვის თუ მათი ოჯახის წევრებისთვის, ნარკოტიკების ჩადება, რისი მასშტაბების ზრდაც, ბოლო პერიოდში, პიკს აღწევს და საზოგადოების მხრიდან აქტიური წინააღმდეგობის საგანი, ამ დრომდე, არ გამხდარა, თუ არ ჩავთვლით მცირე ნაწილს, რომელიც ჯერ სხვისი შვილების დასაცავად იმაღლებდა ხმას, მერე კი, როცა ეს პოლიტიკა მათ შვილებსაც შეეხო, უკვე თავიანთი და სხვისი შვილების დასაცავად აგრძელებენ ბრძოლას, რომელიც ჯერ არავინ იცის, რით დასრულდება.

ნარკოდამოკიდებულთა მიმართ განწყობისა და პოზიციის შეცვლისთვის რაღაც ნაბიჯები ბოლო წლებში კი გადაიდგა, მაგრამ ეს არასაკმარისია. არც ცალკეული ნარკოტიკის დეკრმინალიზაციაზე საუბარია უცხო და საზოგადოების ნაწილი მას გაგებითაც ხვდება, ჩამოყალიბდა სარეფერენდუმო ინიციატივა, მოხდა კანონპროექტის ინიცირება, მაგრამ ამ ყველაფერს ჯერ კიდევ ეღობება საკანონმდებლო ბარიერი, ანუ ხელისუფლება და ძალოვანი სტრუქტურები, ასევე ნარკოლოგთა ნაწილი მიიჩნევს, რომ დეკრიმინალიზაციასა და, მით უმეტეს, ლეგალიზაციაზე საუბარი არ შეიძლება.

შედეგად კი გვაქვს არსებული რეალობა: გაეროს სტანდარტებით გაწერილი კონვენციის უგულებელყოფა, ნარკოდამოკიდებულთა და არა ნარკოტიკების გამსაღებელთა დევნა და, რაც მთავარია, ნარკოტიკების ჩადება, რისი მსხვერპლიც ბოლო, ძალიან მოკლე პერიოდის განმავლობაში, თითქმის ერთდროულად, გახდნენ პრეზიდენტის შვილის მეგობარი, ხელისუფლებისადმი მწვავედ, კრიტიკულად განწყობილი ჟურნალისტის შვილი და, ასევე, კრიტიკული ოპოზიციის წარმომადგენელი პოლიტიკოსის შვილი.

როგორია, ზოგადად, დამოკიდებულება ხელისუფლებისა და საზოგადოების მხრიდან ამ პრობლემისადმი? რა უნდა შეიცვალოს და რა უნდა დარჩეს უცვლელი? რა უნდა მოიმოქმედონ არასამთავრობო ორგანიზაციებმა და სამოქალაქო აქტივისტემა?

„ქრონიკა+“-მა ეს შეკითხვები, პირველ რიგში, ფსიქიკური ჯანმრთელობისა და ნარკომანიის ცენტრის საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურის ყოფილ ხელმძღვანელსა და „საყდრისის დაცვის კომიტეტის“ წევრს, მოქმედ ჟურნალისტ ნინო ბურჭულაძეს დაუსვა, რომელიც 20 წელიწადზე მეტი ხნის განმავლობაში, სხვადასხვა გამოცემაში მუშაობის დროს, ძირითადად, კრიმინალურ თემებზე წერდა სტატიებს და მათ შორის, კარგად იცნობს გახმაურებულ სისხლის სამართლის საქმეებსაც, რომლებიც არქივებშია დაცული და, რომლებშიც, იარაღთან ერთად, ნარკოტიკებიც ფიგურირებს:

_ თავშივე მინდა ვთქვა, რომ როგორიც არ უნდა იყოს სახელმწიფოს ნარკოპოლიტიკა, ის არ უნდა იძლეოდეს საშუალებას, ნარკოტიკები იქცეს ვინმეზე ზეწოლის ან შანტაჟის იარაღად.

თითქმის ერთი წელია,  ქვეყნის ნარკოპოლიტკაზე  საუბარმა ერთგვარი კამპანიური ხასიათი მიიღო,   რომელიც თავიდან მარიხუანის მოხმარების დეკრიმინალიზაციის მოთხოვნით დაიწყო, თუმცა შემდეგ ყველამ ვნახეთ, რომ, ზოგადად, ნარკოტიკების ლეგალიზაციის მოწოდებებიც კი   გვესმოდა ქუჩიდან.

რა თქმა უნდა,  სახელმწიფო ნარკოპოლიტიკა ჩვენი საზოგადოებისთვის ძალიან მნიშვნელოვანი და, ამავდორულად, ერთ-ერთი პრობლემური თემაა.  სამწუხაროდ, ამ საკითხზე   მსჯელობა, ხშირად, არა აკადემიურ წრეებში, არამედ სატელევიზიო ეთერში იმ ადამიანების ჩართულობით მიმდინარეობს, რომლებსაც საამისოდ სათანადო კვალიფიკაცია და  გამოცდილება არ გააჩნიათ, რის გამოც საზოგადოება ამ პრობლემის სიმძიმეს არაადეკვატურად აღიქვამს, რაც შესაბამისად აისახა კიდეც საზოგადოებრივი აზრის ფორმიერებაში.

_ როგორ ფიქრობთ, ნარკოტიკის მოხმარების გამო ადამიანი ციხეში უნდა ჩავსვათ?

_ რა თქმა უნდა, შორს ვარ იმ აზრისგან, რომ ნარკოტიკების მოხმარების  გამო ადამიანი ციხეში მოხვდეს, მით უფრო,   ნარკოდამოკიდებული პირები. თუმცა ქვეყნის ნარკოპოლიტიკის ეფექტიანობა მხოლოდ ნაროკიტიკების მოხმარებაზე სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობის გაუქმებით არ გამოიხატება.

დოკუმენტმა ქვეყანაში  პრევენციული პროგრამების ამუშავება, შესაბამის სამედიცინო სერვისებზე ხელმისაწვდობა და, რაც მთავარია, თუნდაც, ერთი  სრულფასოვანი სარეაბილიტაციო ცენტრის ამოქმედება უნდა უზრუნველყოს.

გარდა ამისა, უნდა გამკაცრდეს სასჯელი ნარკორეალიზატორებზე. მართალია, ამ კუთხით  ცვლილებებიც არის, მაგრამ პრაქტიკაში ეს ნაკლებად აისახა, რადგან, ჯერჯერობით, არაფერი შეგვიტყვია რომელიმე მსხვილი ნარკორეალიზატორის დაკავების შესახებ, თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ ბაზარზე კარგა ხანია, გამოჩნდა ე. წ. ტრადიციული ნარკოტიკები, შესაბამისად, მას ვინმე უნდა ყიდდეს, ხომ ასეა?

_ საზოგადოების ნაწილი ამბობს, ზოგი ძალოვანი მაღალჩინოსანი თავად მფარველობს ნარკორეალიზატორებსო და თავიანთ თავს ხომ არ დაიჭერენო?..

_ რაც შეეხება მფარველობას, ახალს არაფერს ვიტყვი, ალბათ, ისედაც ცნობილია, რომ ხშირად სამსახურები, რომელთა ვალდებულებაც იყო, ებრძოლათ ნარკოტიკების წინააღმდეგ, თავადაც იყვნენ შემჩნეულნი   ნარკოტიკებით ვაჭრობაში (ვგულისხმობ უკანონო ბრუნვიდან ამოღებულ ნარკოტიკებს). კარგა ხანია, მსგავსი არაფერი მსმენია, თუმცა იყო ერთი სამწუხარო ფაქტი: გახსოვთ, ალბათ,  ახალციხეში ამოღებული 112 კილოგრამი ჰეროინის საქმე…

როგორც მოგვიანებით აღმოჩნდა, პოლიციის მაღალჩინოსნებმა იქიდან,   თუ არ ვცდები, 17 კილოგრამი მოიპარეს და თურქეთში გადატანა უნდოდათ… ამ საქმეზე ისინი დააკავეს კიდეც… მართალია, ეს ერთი ფაქტი ვიცი, თუმცა ნათელია, რომ ცდუნება, _ ძალიან მარტივად იშოვო დიდი ფული, _  ჯერ არ განელებულა.

_ პოლიტიკურად დისკომფორტის შემქმნელი პირებისთვის, ან მათი ოჯახის წევრებისთვის ნარკოტიკების ჩადებაზე რას იტყვით?

_ ათეული წლების განმავლობაში სახელმწიფო ეფექტიანად იყენებდა ნარკოტიკებს სხვადასხვა მიზნისთვის, მაგალითად, არასასურველი პირების გზიდან ჩამოსაშორებლად.  ბოლო დროს განვითარებულმა მოვლენებმა ეს ეჭვები კვლავაც გააჩინა, უფრო სწორად, შიში წარმოშვა მოსახლეობაში. ამიტომ თუ  ჩვენ ამბიცია გვაქვს, დემოკრატიული საზოგადოება გავხდეთ, მაშინ მსგავსი შიში ქვეყანაში აღარავის უნდა ჰქონდეს…

ნინო ბურჭულაძის პარალელურად, ამ თემაზე კომენტარი „გირჩის“ ერთ-ერთ ლიდერს, იაგო ხვიჩიასაც ვთხოვეთ. პირველ რიგში, იმ სარეფერენდუმო შეკითხვით დავინტერესდით, რომელიც ერთნაირად მიუღებელი აღმოჩნდა როგორც ხელისუფლებისთვის, ასევე ოპოზიციის ნაწილისთვის.

იაგო ხვიჩია:

_ ჩვენი შეკითხვა ეხებოდა იმას, რისთვისაც „გირჩი“ იბრძვის, ანუ ჩვენ გვინდოდა მიგვეღწია იმ შედეგისთვის, რომ საქართველოში ადამიანები არ დასჯილიყვნენ ნარკოტიკების მოხმარების გამო და განსაკუთრებით, მარიხუანის მოხმარების გამო; ასევე საქართველოს მოსახლეობას ჰქონოდა საშუალება, მოეხმარა ნაკლებად მავნებელი ნარკოტიკული საშუალება  მარიხუანა, ვიდრე, პირობითად, ისეთი ნარკოტიკული საშუალება, რომელიც ანგრევს ადამიანის ორგანიზმს და ყველაფერს, ე. წ. ბიონარკოტიკი.

ჩვენ ცესკოში სარეფერენდუმო შეკითხვა შევიტანეთ: თანახმა ხართ თუ არა საქართველოში მარიხუანის ლეგალიზების, ანუ მისი ისეთივე რეგულირების, როგორიცაა ალკოჰოლსა და სიგარეტზე?

ცესკომ ეს კითხვა რთულ შეკითხვად მიიჩნია, რომ ქართველი ხალხი ამას ვერ გაიგებს და, შესაბამისად, ეს სარეფერენდუმო შეკითხვა არ დაარეგისტრირა. რა ნაწილი იყო აქ გაუგებარი, მართლაც გაუგებარია.

_ თქვენი აზრით, ვინ და რატომ ბლოკავს ინიცირებულ კანონპროექტებს და თუნდაც, იგივე, სარეფერენდუმო კითხვას?

_ ყველასთვის გასაგებია, რომ ჩვენ ვყავს პოპულისტი ხელისუფლება, რომელიც იმ ადამიანებით თამაშობს, რომლებსაც წარმოდგენა არ აქვთ ნარკოტიკებსა და მის შედეგებზე, რა უფრო ვნებს სტატისტიკურად: ის, რომ ნარკოტიკები აკრძალულია მთლიანად და ადამიანები გადასულები არიან „ვინტზე“ და „კრაკადილზე“, თუ ის, რომ რაღაც ტიპის ნარკოტიკები ხელმისაწვდომია ბაზარზე და ადამიანებს არ უწევთ რაღაც ცდების ჩატარება.

პრობლემა მხოლოდ საქართველოს მთავრობაში არ არის, პრობლემაა საზოგადოებაშიც, რომელსაც ისე ეშინია ნარკოტიკის, რომ, საერთოდ, წარმოდგენა არ აქვს, რა ნარკოტიკი რას ნიშნავს და ამ უცოდინარობით უარეს შედეგს იღებს.

სანამ ასეთი საზოგადოება იქნება, ამ თემის გატანა პოპულისტური მთავრობის პირობებში ძალიან რთულია. სწორედ ამიტომ გვინდოდა რეფერენდუმი, რომ წინასარეფერენდუმო სამუშო იმის საშუალება იყო, რათა ადამიანებისთვის აგვეხსნა, რა რას ნიშნავს, რატომ ვითხოვთ ამას? ამას ვითხოვთ იმის გამო, რომ მოწევა გვინდა, თუ, სინამდვილეში, ვფიქრობთ იმაზე, რომ ეს ადამიანის თავისუფლების ნაწილია და ამით უფრო შესაძლებელია ადამიანის ჯანმრთელობის დაცვა და ამის სტატისტიკა მსოფლიოში არსებობს…

რაც შეეხება ცესკოს, შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ ადამიანებს, უბრალოდ, წაკითხულიდან აზრის გამოტანა არ შეუძლიათ. არ შეუძლიათ ლოგიკური დასკვნების გამოტანა იმაზე, რაზეც საუბრობენ. ამბობენ, რომ სიტყვა „ლეგალიზაციას“ ქართველი ხალხი ვერ გაიგებსო, მაშინ როცა მთელ მსოფლიოში ყველა იყენებს სიტყვა ლეგალიზაციას და ვერგაგება რით გამოიხატება, გაუგებარია. ეგრე შეგვიძლია ვთქვათ, რომ კანონში ვერ ჩავწერთ მაგიდას, ან სკამს, იმიტომ რომ განმარტებული ტერმინი არ არის.

ხალხს არ უნდა აკადრო, რომ რაღაც სიტყვის მნიშვნელობა არ იცის და ვერც გაიგებს, ისე შემოხაზავს რაღაცას.

ასევე გვითხრეს, რომ სიგარეტისა და ალკოჰოლის მსგავსი რეგულირება შეიძლება ვერ გაიგოს ხალხმა, იმიტომ, რომ გარკვეულ შემთხვევაში სიგარეტი და ალკოჰოლი სხვადასხვაგვარად რეგულირდებაო. სინამდვილეში ეს ხომ აბსურდია, სიგარეტისა და ალკოჰოლის მსგავსი რეგულირება ხომ არ ნიშნავს, რომ მათსავით დარეგულირდეს, საუბარია იმაზე, რომ ბაზარზე იყოს ხელმისაწვდომი, მაგრამ დარეგულირდეს.

საბოლოო ჯამში, ვფიქრობ, რომ ცესკოც შს სამინისტროს გავლენის ქვეშ არის და კიდევ ერთხელ დავრწმუნდით, რომ ცესკო დამოუკიდებლად არ იღებს გადაწყვეტილებას, იმიტომ რომ კითხვა იყო მხოლოდ, ცესკო ხომ არ აკანონებდა ამას, ცესკოს უნდა დაესვა რეფერენდუმზე და ხალხს უნდა გადაეწყვიტა, მაგრამ ამის საშუალება არ მოგვცა.

ეს ცესკოს პრობლემაცაა, ხვალ და ზეგ მან არჩევნები უნდა ჩაატაროს და ყველა პოლიტიკურმა პარტიამ ნდობა უნდა გამოუცხადოს, მარტო ხელისუფლებამ და შსს-მ _ არა.

_ თქვენი აზრით, პრობლემა მხოლოდ ხელისუფლების პოპულიზმია თუ ის, რომ ნარკოტიკები ხელისუფლებისთვის, გარკვეულწილად, ბერკეტიცაა, რომელსაც ის ცალკეულ შემთხვევებში, ცალკეული პირების წინააღმდეგ იყენებს?

_ ყველაფერი ერთადაა მანდ. ლეგალიზების შემთხვევაში ისეთებიც გამოჩნდებიან, რომლებიც იტყვიან, რომ, აი, ნახეთ, ხალხი გაანარკომანა მთავრობამო, მაგრამ მეორე და მთავარი აქ ის არის, რომ ჩადების საშუალებაა ეს. მარიხუანას თუ არა, სხვა რამეს ჩაუდებენ.

ეს არის ადამიანების დაშანტაჟების საშულება. ამის მაგალითი სამტრედიაში გვაქვს, დემურ სტურუას საქმე, სადაც ადამიანმა სიცოცხლის ბოლოს დაწერა, რომ აშანტაჟებდნენ.

გვაქვს მეორე ვარიანტიც, საბოლოო ჯამში, არ მჯერა, რომ რომელიმე მთავრობა ჰუმანურია და იმას გააკეთებს, რაც ხალხს სჭირდება. მთავრობის მიზანია, მოიგოს არჩევნები, ამიტომ ჩვენ, მოქალაქეებმა, უნდა ვიაქტიუროთ, რომ, საბოლოო ჯამში, მიზანს მივაღწიოთ.

საერთოდ, რაღაცის აკრძალვა როგორ შეიძლება, კარგი იყოს? _ შენ უფლება გაქვს, მოწიო მარიხუანა და შენ არ გაქვს უფლება,  მოწიო მარიხუანა. აი, ამ ორიდან როგორ შეიძლება, უკეთესი იყოს ის, რომ არ გაქვს უფლება, მოწიო? _ ეს უნდა გავიაზროთ. როცა ამას გავიზრებთ, მთავრობა ჩვენ წინააღმდეგ ვერაფერს ვეღარ იზამს და ის სტატისტიკა, რომელიც ტელევიზიის ეთერებშია, რომ 30% უჭერს მხარს ლეგალიზებას, არ მივიღოთ, თუმცა ასეთი სტატისტიკის მიუხედავად, ჩემი აზრით, ძალიან ცოტა დრო აქვს დარჩენილი არსებულ ნარკოპოლიტიკას.

_ „გირჩის“ ინიციატივას და შემდეგ უკვე განხორციელებულ ანონსს, ახალი წლის ღამეს კანაფის დარგვის შესახებ სხვადასხვაგვარი რეაქცია მოჰყვა: ზოგს მოეწონა, ზოგი, ასე ვთქვათ, ღლიცინებდა, ზოგი კი ამბობდა, რა დროს ეგ არის, განა პრობლემები დაილიაო?

_ ეს არ გაგვიკეთებია იმისთვის, რომ ადამიანებს პასუხი გავცეთ. საქართველოში პირველი გამართული სამოქალაქო დაუმორჩილებლობის აქტი ჩავიდინეთ, მარიხუანას რომ თავი დავანებოთ, ვფიქრობ, რომ ამ ქვეყნისთვისაც სიმდიდრეა, როდესაც დაუმორჩილებლობის აქტი ხოციელდება სწორი მოთხოვნით და წესების დაცვით, რომელიც არ აზიანებს სხვის ქონებას, ჯანმრთელობას და ა. შ.

ვფიქრობ, რომ ამას, ცალკე აღებულს, რაიმე შედეგი რომც არ მოჰყოლოდა, ეს უკვე ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ რაღაც განსხვავებული ქვეყანა და საზოგადოება ვართ.

ვინც იმას ამბობს, რომ ეს ხალხიც დასაჭერია, მგონია, რომ ეს ადამიანები თავს ისულელებენ, და თუნდაც ზემოთქმული მოტივების გამო, საკუთარი თავისუფლების დათმობას რომ ითხოვს.

რაც შეეხება დაცინვას, როდესაც ადამიანებს, რომლებიც საკუთარ თავისუფლებას საფრთხეში აგდებენ, დასცინიან ისინი, რომლებსაც მსგავსი არაფერი გაუკეთებიათ და ნაწილი, რომელიც ემხრობოდა იდეას, მაგრამ ვერ ბედავდა დათესვას.

სხვას რომ დასცინოდე, მასზე მეტი ხომ უნდა გქონდეს გაკეთებული შენი მიზნისთვის? თუ ვინმემ უფრო მეტი იბრძოლა ამ მიზნებისთვის, მე მივიღებდი ამ დაცინვას.

ეს არის კიდევ ერთი ნაბიჯი ადამიანის თავისუფლებისკენ ეს ჩვენ არ გაგვიკეთებია იმიტომ, რომ მარიხუანის მოწევა გვინდოდა და მზად ვართ, ამისთვის ციხეშიც წავიდეთ. ეს არის „გირჩის“ არსებობის მთავარი მიზანი _ მეტი თავისუფლება.

_ თქვენი აზრით, გაეროს კონვენციით აკრძალული მედიკამენტების თემა თუ არის გადასახედი? ბევრი ამბობს, რომ ამ სიას საქართველოში თავიანთი შეხედულებების მიხედვით ამატებენ პრეპარატებს…

_ ადამიანებს როდესაც უკრძალავ, ლეგალურად რაიმე ტიპის ნარკოტიკული საშუალება მიიღოს, ეს ადამიანები ხდებიან ქიმიკოსები, რაც დღეს საქართველოში ხდება. ადამიანები ქიმიკოსები გავხადეთ, აზავებენ რაღაც წამლებს და ცდილობენ, ნარკოტიკული ნივთიერება მიიღონ, მერე მთავრობა რაღაც წესებს დაადგენს, რომ ახლა ეს წამალი, თურმე, ნარკოტიკულ რაღაცას შეიცავს რაღაცასთან კომბინაციაში, აკრძალავენ ამ წამალს, მერე ადამიანები რაღაცას კიდევ მოიგონებენ, იმიტომ რომ მთავრობას ადამიანის გონება გამომგონებლობაში ყოველთვის აჯობებს, მერე მთავრობა ისევ დაეწევა და ეს ყველაფერი წრეზე ტრიალებს…

_ სააფთიაქო ნარკომანიაც ხომ არსებობს? ლეგალური წამლების კომბინაცია, ან არალეგალურის დახლქვეშ გაყიდვა…

_ სააფთიაქო ნარკომანია, სინამდვილეში, იმიტომ გვაქვს, რომ სხვა ნარკოტიკული საშუალება ხელმისაწვდომი არ არის და თუ გვინდა, რომ ეს აღმოფხვრათ და ვიცით, რომ ჯანმრთელობისთვის ბევრად მავნებელია, ვიდრე მარიხუანის მოწევა, მაშინ რაღაც გამონაკლისი უნდა დავუშვათ და ამ ადამიანებს აღარ დასჭირდებათ გამომგონებლობა, სააფთიქო ნარკომანია ბუნებაში აღარ იარსებებს.

ვფიქრობ, ვიღაცა არის დაინტერესებული, რომ სააფთიაქო ნარკომანია არსებობდეს და ამით ხელს ითბობს, მაგრამ   თუ ამის აღმოფხვრა გვინდა, სინამდვილეში, ამას აკრძალვებით ვერ აღმოვფხვრით, იმიტომ რომ ბევრი პრეპარატი არსებობს ისეთი, რომლითაც ადამიანებს ნარკოტიკული საშუალების მიღება შეუძლიათ და მომავალში კიდევ უფრო მეტს აღმოაჩენენ.

_ ნარკოტიკებზე დაკავებას რაც შეეხება, თქვენი აზრით, ნარკომომხმარებლების დაკავება რომ სჭარბობს რეალიზატორების დაკავებას, ეს რას მიანიშნებს?

_ ჩვენ, „გირჩმა“ ბიონარკოტიკის შეძენის ფაქტი გავასაჯაროვეთ, ვთქვით, რომ ქვეყანაში არსებობს გარკვეული ტიპის ნარკოტიკული საშუალებები, რომელიც თავისუფლად არის ხელმისაწვდომი და გარკვეული ტიპის საშუალებები საერთოდ არ იშოვება.

იმას, რომ ხელისუფლება არ დასდევს ნარკორეალიზატორებს, მე ვერ დავადასტურებ, ვიტყოდი, რომ გარკვეულ შემთხვევაში დასდევს მათ, ვინც არ მოსწონს და გარკვეულ შემთხვევაში თვალს ხუჭავს და არ დასდევს ისეთი შედეგით, როგორც ბიონარკოტიკის შემთხვევაში.

შესაძლოა, ასეთი შემთხვევა სხვა დროსაც გვქონდეს, სხვა ნარკოტიკის არსებობისას, თუმცა ჩემთვის ტირანული ნარკოპოლიტიკა ასევე რეალიზატორების დევნასაც გულისმობს. ვფიქრობ, რომ ქვეყნაში გარკვეული ტიპის ნარკოტიკი უნდა იყოს დაშვებული ლეგალურად და, უბრალოდ, ბუნებაში ნარკორეალიზატორებისთვისა ადგილი არ დარჩება.

თუ ჩვენ გადავალთ არა დასჯის, არამედ მკურნალობის მეთოდზე, არ დარჩება ადგილი არც ნარკორეალიზატორებისთვის და არც დაშანტაჟებისთვის.

მაგრამ ჩვენ თუ გვინდა, ხალხი ვაშანტაჟოთ ნარკოტიკებით, ჩავუდოთ ნარკოტიკები, ან იარაღი და ვიყოთ სახელმწიფო, რომელიც ევროპას არ იმსახურებს, ამას ამ პოლიტიკით ნამდვილად გამოვკრავთ ხელს.

საქმე ის არის, რომ ჩვენ უნდა ვიყოთ სხვანაირი ქვეყანა, რომელსაც არ სჭირდება ნარკოტიკების ჩადების ბერკეტი იმისთვის, რომ მმართველობა განახორციელოს, რომელსაც არ სჭირდება და არ იყენებს ნარკოტიკებს იმისთვის, რომ ხალხი დააშანტაჟოს, რომელსაც არ სჭირდება ნარკოტიკები იმისთვის, რომ განსხვავებული პოლიტიკური თუ არაპოლიტიკური ინტერესის ჯგუფის ადამიანები დააშანტაჟოს და ხელი შეუშალოს საქმინობაში.

ნარკოტიკების გარდა, ბევრი საშუალება შეიძლება კიდევ, თუ აირჩია მთავრობამ ამ მიმართულებით პოლიტიკური ოპონენტების დასჯა. კი, დღეს ის ამას იყენებს და ბევრგან შეგვხვდა ახლა საეჭვო ,,ნარკომანები“. მთავარი აქ ის კი არ არის, მართლა ჰქონდათ თუ არა ნარკოტიკი, მაგალითად, ის კი არ არის მნიშვნელოვანი, მართლა ჰქონდა თუ არა, ვთქვათ, ელისო კილაძის შვილს ნარკოტიკი, თან უფრო მნიშვნელოვანია ის, რომ საქართველოში ადამიანთა დიდ ნაწილს არ სჯერა, რომ მას მართლა ჰქონდა და არ ჩაუდეს…

თვითონ ეს ნდობა რომ არ არსებობს ძალოვანი უწყების მიმართ, ეს ხომ არანაკლები პრობლემაა? მე არ შევალ კამათში, მას ჰქონდა თუ არა, მაგრამ ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, ამას _ ეს ადამიანი ჩემთვის დამნაშავე არ არის და მეტიც, მისნაირი, ეგეთივე დამნაშავე ვარ მეც, რადგან მეც დავთესე ახალ წელს და მეც დავარღვიე სისხლის სამართლის ნორმა. დღევანდელი პრობლემა არის ის, რომ საქართველოს პროკურატურამ და სამართალდამცველმა სისტემამ თქვა, რომ ამოიღო ამდენი ნარკოტიკული საშუალება, მაგრამ საზოგადოების დიდ ნაწილს ეს არ სჯერა, რაც ნიშნავს, რომ იმ უწებას, რომელსაც ეს ყველაზე მეტად სჭირდება, ნდობა არ აქვს…

_ თქვენი აზრით, საქართველოში ამ არეულ ნარკოპოლიტიკას დალაგება თუ უწერია?

_ სამწუხაროდ, მოვლენები სხვა მხრივ ვითარდება. თითქოს საქართველოს ხელისუფლება თანამშრომლობს გარკვეულ სამოქალაქო ჯგუფებთან, რომ ნარკოპოლიტიკას შეცვლის, მაგრამ მერე წარადგენს კანონპროექტს, რომელიც არავის მოსწონს, არც იმ სამოქალაქო ჯგუფებს, რომელთანაც კონსულტაცია გაიარა, არ მოგვწონს არც ჩვენ.

ჩვენი მიზანია, რომ მთავრობამ დაინახოს, რამდენი ადამიანი უჭერს მხარს ნარკოპოლიტიკის შეცვლას. ხელისუფლებას ამ რეფერენფდუმით გამოსავლის პოვნა შეეძლო და ყველაფერთან ერთად მთავრობის მხრიდან უჭკუობაც იყო რეფერენდუმზე უარის თქმა.

რადგან თუ საზოგადოება რეფერენდუმს მხარს დაუჭერდა, მაშინ მთავრობას იმ ადამიანებისთვის შეეძლო ეთქვა, რომ უმრავლესობის მოთხოვნა ლეგალიზება იყო. თუ რეფერენდუმს წავაგებდით, ესეც გამოსავალი იყო, ახლა უკვე მეორე მხრიდან დანახული…

ლაშა ბერულავა