პირადი ცხოვრების კადრების სკანდალის აგორების შემდეგ „რესპუბლიკელმა“ დავით ზურაბიშვილმა სოციალურ ქსელში დაწერა: „პირადი ცხოვრების ჩანაწერების გამოგდება არის ერთ-ერთი ყველაზე ამაზრზენი ამორალობა, რასაც კი შეიძლება ხელისუფლება კადრულობდეს.
და როცა ასეთი კომპრომატების გამოგდება ხდება ყოველთვის ხელისუფლების ნების წინააღმდეგ წასულ ადამიანებზე და დამნაშავის დადგენაც ვერ ხერხდება, მაინცდამაინც ძნელი მისახვედრი არ არის, თუ ვინ აკეთებს ამას.
აი, სრულიად გულისამრევია ეს ყველაფერი. რაღაც ზღვარი თუ არა, ფსკერი ხომ მაინც უნდა არსებობდეს?
P. S. „ხელისუფლება ამას როგორ იკადრებდა“ და „ყველაფერი „ნაცების“ ბრალია“ ტიპები გთხოვთ, ნუ გამომეხმაურებით“.

„ქრონიკა+“-ის კითხვებს დავით ზურაბიშვილი პასუხობს.
_ ბატონო დავით, საუბარი, რა თქმა უნდა, ფარული ჩანაწერებით უნდა დავიწყოთ, რომელიც ბოლო დროს ისევ აქტუალური გახდა. საერთოდ, პირადი ცხოვრების კადრები მარტო „ქართული ოცნების“ კი არა, მთელი საზოგადოების აქილევსის ქუსლია. თქვენი დაკვირვებით, ასეთი კომპრომატები ხალხზე კიდევ მუშაობს?
_ საზოგადოების რაღაც ნაწილზე, რაღა თქმა უნდა, გარკვეულწილად, მუშაობს, განსაკუთრებით მაშინ, როცა საქმე ქალს ეხება. როცა კაცი ქალთან არის და ამ კადრებს ავრცელებენ, ესეც დისკომფორტია, მაგრამ საზოგადოებრივი მორალის თვალსაზრისით, მამაკაცი მაინც ნაკლებად ზარალდება. თუ კაცი კაცთან არის, ამასაც მძიმე რეზონანსი ექნება, მაგრამ ქალისთვის ასეთი კადრების გავრცელება, ნებისმიერ შემთხვევაში, ძალიან მძიმეა. საერთოდ, სექსი ყველა ჯანმრთელ ადამიანს აქვს და ამაში ცუდი, თავისთავად, არაფერია, მაგრამ ჩვენთან ქალისთვის ეს ძალიან მძიმე დისკომფორტია. ასე ვთქვათ, სერიალები ამიტომაც გრძელდება.
_ ანუ ეს მომენტი „ოცნებამ“ კარგად „დაამუღამა“ და ოპონენტებისა და არასასურველი ადამიანების ჩასაძირად სექსს ამიტომაც იყენებს?
_ ეს ცნობილი მეთოდია და სხვაგანაც იყენებენ. ეს მეთოდი განსაკუთრებით ფეხმოკიდებული რუსეთში იყო.
_ შეიძლება, მაგრამ როცა სექსზე, როგორც კომპრომატზე, ვსაუბრობთ, ბილ კლინტონისა და მონიკა ლევინსკის სკანდალიც უნდა გავიხსენოთ, არ მეთანხმებით?
_ ეგ ცოტა სხვა რაღაც იყო _ საერთოდ, პურიტანული საზოგადოებისთვის ძალიან მძიმეა, როცა პრეზიდენტი ოჯახს ღალატობს, თან მაშინ ფარული ჩანაწერები კი არ გამოუქვეყნებიათ, არამედ, იმაზე იყო საუბარი, რომ პრეზიდენტმა ოჯახს უღალატა და ამის შესახებ მოიტყუა, ანუ თქვა, ასეთი არაფერი ყოფილაო. ამ სკანდალის დროს აქცენტი იმაზე კეთდებოდა, რამდენად შეიძლებოდა, რომ კლინტონი, რომელიც იტყუებოდა, პრეზიდენტი ყოფილიყო. ჩვენი სიტუაცია კი განსხვავებულია.
პირადი ცხოვრების ჩაწერა მასობრივად სააკაშვილის ხელისუფლების დროს ხდებოდა და ასეთი კადრები მაშინ ძალიან ბევრი ჰქონდათ.
_ თუმცა სააკაშვილმა ამ დღეებში თქვა, რომ „ნაციონალების“ დროს პირადი ცხოვრების ერთი კადრიც არ გასაჯაროებულა.
_ დიახ, მაგრამ კადრებით ადამიანებს პიროვნულად აშანტაჟებდნენ. კადრების საჯაროდ გამოფენა აშკარად ამ ხელისუფლების ხელწერაა. სხვათა შორის, „ოცნებას“ ეს ჩანაწერები მემკვიდრეობით წინა ხელისუფლებისგან ერგო _ როგორც ჩანს, კარგად შეინახა და როცა ჩათვლის, რომ ვინმე უზენაესის ინტერესებს ლახავს, სწორედ მას, კომპრომატის სახით, პირადი ცხოვრების კადრებს უქვეყნებს, რაც თავისთავად ძალიან ამაზრზენი და ამორალური საქციელია. ეს ფსკერია!
_ ისე, ბატონო დავით, რა უფრო ამაზრზენია: პირადი ცხოვრების ფარულად გადაღება თუ გამოქვეყნება?
_ კარგი არც ერთია და არც _ მეორე. ერთი ანეკდოტისა არ იყოს, ურემი განავალს რომ გადაუვლის და ერთ მხარეს უფრო მეტი რომ დარჩება, მეორე მხარეს _ ოდნავ ნაკლები, აი, ზუსტად ეს ვარიანტია, თუმცა ის, რაც დღეს ხდება, ასი პროცენტით ხელისუფლებისა და პირადად ივანიშვილის პასუხისმგებლობაა!
_ ივანიშვილი რა შუაშია? _ მას რომელიმე უმაღლესი სახელმწიფო თანამდებობა არ უკავია!
_ კი ბატონო, მაგრამ მმართველი პარტიის ლიდერია და ამ წუთებშიც, როცა ჩვენ ვსაუბრობთ, საპარლამენტო უმრავლესობის სხდომა ტარდება, რომლის მთავარი პირიც სწორედ ივანიშვილია. აქედან გამომდინარე, ყველაფერზე მისი პასუხისმგებლობის საკითხი დგება, თან არ მგონია, რომ ასეთი რაღაცები მისი ვიზირებისა და ნებართვის გარეშე ვინმემ გაბედოს.
_ მედალს, როგორც წესი, ორი მხარე აქვს. ჰოდა, პირადი ცხოვრების კადრების გავრცელებას მეორე კუთხიდანაც შევხედოთ, ანუ 2013 წელს, ირაკლი ღარიბაშვილის მინისტრობის დროს, შსს-ში სპეცკომისია შეიქმნა, რომელიც არასამთავრობო სექტორის წარმომადგენლებით დაკომპლექტდა. ამ კომისიამ ფარული ჩანაწერები (180 საათი) შეისწავლა და მისი განადგურების გადაწყვეტილება მიიღო. დღეს ამბობენ, რომ ეს ნივთმტკიცებების განადგურება იყო, რაც დანაშაულია. დღევანდელი ვითარებიდან გამომდინარე, იმ „ენჯეოშნიკების“ პასუხისმგებლობაზეც ხომ არ უნდა ვისაუბროთ, რომლებმაც, თავის დროზე, ამ ჩანაწერების განადგურებას მხარი დაუჭირეს?
_ არა, ხომ ვხედავთ, რომ არაფერი განადგურებულა? ასეთი საკითხები ყოველთვის ხელისუფლების პოლიტიკური ნების საკითხია, ანუ თუ თვითონ არ არის დამნაშავე, მაშინ რეალური დამნაშავე უნდა იპოვოს და საზოგადოებას ამ დამნაშავეზე დამაჯერებელი მტკიცებულებები წარუდგინოს, მაგრამ თუ ხელისუფლება ამას არ თუ ვერ აკეთებს, ან აბსოლუტურად უმწეოა და ელემენტარული რაღაცები არ შეუძლია, ან ყველაფერი მისი გაკეთებულია, რისი ალბათობაც უფრო მეტია.
_ სხვათა შორის, კადრებით, რომელიც დღეს გავრცელდა, 2016 წელს ჩვენი გამოცემის მთავარი რედაქტორის პროვოცირებას ცდილობდნენ, თუმცა მაშინ ელისო კილაძე სამართლებრივად მოიქცა და მომხდარის შესახებ ძალოვნებს შეატყობინა. ამ საქმეზე დაკავებული პირების საპროცესოს კი თავად ეკა ბესელიამ მოაწერა ხელი, რომელიც მაშინ ადამიანის უფლებათა დაცვის კომიტეტის ხელმძღვანელი იყო. მაშინ ბესელიამ ეს ნაბიჯი, თქვენი აზრით, რატომ გადადგა?
_ ამ კონკრეტულ სიტუაციაში მნიშვნელობა ნამდვილად არ აქვს, მაშინ ბესელიას რა მოტივი ამოძრავებდა. იმ დროს ეკა ბესელიას, როგორც ხელისუფლების წარმომადგენელს, არაფერი ემუქრებოდა. დღეს კი, მოსამართლეების თემასთან დაკავშირებით, ხელისუფლების ნებას დაუპირისპირდა, მის წინააღმდეგ ჯერ სხვა ტიპის კამპანია დაიწყო, რასაც ეს კადრები მოჰყვა.
სხვათა შორის, თავის დროზეც ფარული კადრები იმ ადამიანების წინააღმდეგ გავრცელდა, რომლებიც ხელისუფლებისა და კონკრეტულად ბიძინა ივანიშვილის წინააღმდეგ წავიდნენ.
_ ე. ი., იმის თქმა გინდათ, რომ ივანიშვილი მის წინააღმდეგ წასვლას არავის პატიობს და ყველა ურჩს სამაგალითოდ სჯის?
_ როგორც ვხედავთ, ასეა. საერთოდ, დასჯის ასეთი მეთოდი პოსტსაბჭოთა ტიპის მმართველებისთვის არის დამახასიათებელი. მოსამართლეების თემით ბესელიამ ივანიშვილს სერიოზული ზიანი მიაყენა, თუმცა შესაძლოა, თავადაც ვერ აცნობიერებდა, თუ როგორი პრინციპული იყო ეს საკითხი ივანიშვილისთვის. ბესელიას იურიდიული კომიტეტის სხდომა რომ არ მოეწვია, დარწმუნებული ვარ, ეს მოსამართლეები უვადოდ უკვე დანიშნულები იქნებოდნენ.
_ ბატონო დავით, თქვენი აზრით, მოსამართლეებისა და, შესაბამისად, ფარული ჩანაწერების სკანდალმა „ოცნება“ დასასრულის დასაწყისის წინაშე დააყენა?
_ არ ვიცი, ყველაფერი ეს 2020 წელს, საპარლამენტო არჩევნების დროს გამოჩნდება. ისე, „ოცნების“ რეპუტაცია სახარბიელო არც აქამდე იყო და ამის მერე კიდევ უფრო დაზარალდება. ერთადერთი კაპიტალი, რაც „ოცნებას“ აქვს, „ნაციონალური მოძრაობისგან“ მტრის ხატის შექმნა და იმაზე აპელირებაა, აი, მე თუ აღარ ვიქნები, სააკაშვილი ჩამოვა და ყველას დედას გიტირებთო, ანუ „ოცნება“ ხალხს ეუბნება, ჩემზე უარესიც არსებობსო.
_ გეთანხმებით, მაგრამ არ იზიარებთ მოსაზრებას, რომ მმართველ გუნდში სერიოზული კრიზისია?
_ შეუძლებელია, რომ ასეთი ტიპის მმართველობაში კრიზისი არ იყოს.
_ რატომ?
_ „ოცნებაში“ არის ხალხი, რომელიც 2012 წელს მოვიდა, ნაწილი კი ისაა, რომელიც 2012 წლამდე პოლიტიკური საქმიანობით მაინცდამაინც არ გამოირჩეოდა. მეტიც, ამ ხალხის მნიშვნელოვანი ნაწილი „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლების დროს არათუ საკმაოდ კომფორტულად იყო, არამედ ხელისუფლებაშიც მუშაობდა. ახლა აღმოჩნდა, რომ ამ მეორე ნაწილს პარტიის ლიდერი დიდ მნიშვნელობას ანიჭებს.
_ ანუ „ოცნების“ ე. წ. ახალგაზრდულ ფრთაზე საუბრობთ, არა?
_ არ ვიცი, ამ ადამიანებს ახალგაზრდები რამდენად უნდა დავარქვათ. მოდით, ასე ვთქვათ, _ ახალი სახეები.
ზოგადად, ივანიშვილის ცნობილი მეთოდია _ პრობაციას აკეთებს ხოლმე. დარწმუნებული ვარ, თუ ივანიშვილის მმართველობა კიდევ გაგრძელდება, მაშინ ამ ახალი სახეების გუნდსაც გამოცვლის!
_ 2012 წლის საპარლამენტო არჩევნებამდე, როგორც ვიცი, ივანიშვილის ერთ-ერთი „სპიჩმეიკერი“ იყავით და მის ამ მეთოდებს ვერ ხვდებოდით?
_ მაშინ სულ სხვა ამბავი იყო.
_ მაინც, რა ამბავი?
_ მაშინ ივანიშვილს პოლიტიკური ლეგენდის სახელი ჰქონდა, ანუ მას არავინ ვიცნობდით და მხოლოდ ის ვიცოდით, რომ ლეგენდარული ქველმოქმედებით იყო ცნობილი. მისი ეს მდგომარეობა მაშინ მნიშვნელოვანი ფაქტორი გახლდათ იმიტომ, რომ სააკაშვილზე ფინანსურად დამოკიდებული არ იყო.
_ შეიძლება, მაგრამ თქვენ ხომ მწერალი ხართ და ივანიშვილის ფსიქოპორტრეტის ამოცნობა გაგიჭირდათ?
_ იმის ილუზია არ გვქონდა, რომ ივანიშვილი რაღაც ზეადამიანი იქნებოდა. ამასთან, არც მისი პოლიტიკური მმართველობა გვქონდა გამოცდილი, თორემ ასე, ყველა ადამიანი, როცა ელაპარაკები, დემოკრატი და ადამიანის უფლებების დამცველია. ადამიანი თავის ხასიათს მერე ავლენს, როცა ძალაუფლებაში მოდის. პრაქტიკამ დაგვანახა, ივანიშვილი როგორი მმართველიც არის. სხვანაირად რომ უნდოდეს, ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა, მაგრამ ასე უნდა და ქვეყანას ასე მართავს!
_ ივანიშვილის მონსტრად წარმოდგენა ეგებ, გადაჭარბებულია, ანუ რატომ არ უნდა დავუშვათ, რომ მეფე კეთილია და ყველაფერ ცუდის შემოქმედი გარემოცვაა?
_ ეს ილუზიაა, რადგან მეფემ ყოველთვის ყველაფერი იცის! ივანიშვილი და სააკაშვილი ერთმანეთს არ ჰგვანან _ ფსიქოლოგიურად აბსოლუტურად სხვადასხვანაირი ტიპაჟები არიან, მაგრამ მათ შორის ერთი მსგავსება ნამდვილად არსებობს.
_ და ეს მსგავსება რა არის?
_ არც სააკაშვილს შეეძლო და არც ივანიშვილს შეუძლია, რომ ძალაუფლება დაყოს, ანუ სააკაშვილის მსგავსად, ივანიშვილსაც უნდა, რომ ყველა ბერკეტი _ აღმასრულებელი, საკანონმდებლო თუ სასამართოლო ხელისუფლება, ასევე პოლიტიკური პარტიები, თვითმმართველობა და სამოქალაქო სექტორიც ხელში ჰქონდეს. სრული კონტროლის მოთხოვნილება დემოკრატიული საზოგადოებისთვის წარმოუდგენელია. დემოკრატია და ავტორიტარულ-ტოტალიტარული რეჟიმები ერთმანეთისგან იმით განსხვავდებიან, რომ დემოკრატიაში მმართველობის ერთი ვერტიკალი არ არსებობს და ძალაუფლება არათუ ხელისუფლების შტოებს, არამედ, სხვადასხვა სოციალურ და პოლიტიურ ჯგუფებს შორისაც არის განაწილებული. ასეთი მმართველობის დროს ყველას თავისი ბერკეტი აქვს და ერთი ადამიანი ვერ ახერხებს, რომ საკუთარი ნება ყველას მოახვიოს. ნორმალური სახელმწიფოს აშენება ასე არ გამოვა, რომ ხელისუფლებაც ერთმა ადამიანმა აკონტროლოს, სასამართლოც, ოპოზიციაც და სამოქალაქო სექტორიც!
დარწმუნებული ვარ, ივანიშვილს ჰგონია, რომ ის, რასაც აკეთებს, ქვეყნისთვის სასიკეთოა, მაგრამ, სინამდვილეში, ყველაფერი ეს ქვეყნისთვის დამაზარალებელია!
_ გასაგებია, რომ დღევანდელი ქართული დემოკრატია კრიტიკას ვერ უძლებს და ამას საერთაშორისო დასკვნებიც მოწმობს, მაგრამ, ბატონო დავით, თქვენი აზრით, ჩვენს ქვეყანაში ავტორიტარიზმის ნიშნებია, ტოტალიტარიზმის თუ დიქტატურისკენ მივდივართ?
_ ვერ ვიტყვი, რომ დიქტატურისკენ ან ავტორიტარიზმისკენ მივდივართ.
_ აბა, რა გვჭირს?
_ ჩვენ უფრო შევარდნაძის მმართველობის ბოლო წლებისკენ მივდივართ. ჩვენთან რაღაც ჰიბრიდული რეჟიმია, ანუ შეიძლება, ავტორიტარიზმის ნიშნები არის, მაგრამ რესურსი არ ჰყოფნით, რომ ბოლომდე დიქტატურად ჩამოყალიბდნენ!
ჩვენ სახელისუფლებო ეროზია, ანუ ერთგვარი ცვეთა გვაქვს. ქვეყანას ნახევრად კლანური, ნახევრად კორუმპირებული, ნახევრად შემდგარი და ნახევრად შეუმდგარი ხელისუფლება მართავს! ეს ხელისუფლება ქვეყნისა და ჩვენი საზოგადოების წინაშე მდგომ თანამედროვე გამოწვევებს ვერ პასუხობს!
_ ისე, თანამედროვე გამოწვევებს იქნებ, საზოგადოებაც ვერ პასუხობს? _ ვაღიაროთ, რომ ჩვენი უმთავრესი პრობლემა განათლების დეფიციტია! საერთოდ, განათლების სფეროს კარგად იცნობთ _ ერთხანს განათლების მინისტრის მოადგილე იყავით და ამ ეტაპზე სკოლის საატესტაციო გამოცდების გაუქმება, მომდევნო წელს კი ეროვნული გამოცდებიდან უნარების ამოგდება გამართლებულად მიგაჩნიათ?
_ სამწუხაროდ, საზოგადოება ისეთია, როგორიც არის, თუმცა ჩვენი საზოგადოება მზად არის იმისთვის, რომ აბსოლუტურად დემოკრატიული და დასავლური ტიპის მმართველობა ჰქონდეს! ჩვენ იმ კულტურის ქვეყანა არ ვართ, რომ დემოკრატიული მმართველობის შეგუება გაგვიჭირდეს, მაგრამ ბოლო დროს ჩავარდნილი ვართ რაღაც პოსტსაბჭოურ წრეში.
_ ეს რას ნიშნავს?
_ ეს იმას ნიშნავს, რომ მუდმივად ვიღაც მესიას, უდიდესი ავტორიტეტისა და რეიტინგის მქონე ლიდერს ველოდებით, რომელიც ამ თავის ფანტასტიკურ ნდობას ხარჯავს, ქვეყანა კრიზისში შეჰყავს და მერე მეორე მესია მოდის, რომელიც ამ პირველ მესიას უშვებს და ყველაფერი ისევ თავიდან იწყება!
ჯერჯერობით სულ ასე ვართ: ჯერ იყო გამსახურდია, მერე _ შევარდნაძე, მერე _ სააკაშვილი და ახლა ივანიშვილია. თუ ეს მესიები არ დავამთავრეთ და თანამედროვე ტიპის კოალიციურ მმართველობაზე არ გადავედით, სულ ზემოხსენებულ წრეზე ვიტრიალებთ!
_ თანამედროვე ტიპის მმართველობაზე როგორ გადავალთ, როცა იგივე არჩევნების ბედს ხუთ-ხუთი კილოგრამი ხახვი და კარტოფილი წყვეტს?
_ არ მგონია, რომ საქმე მთლად ხახვითა და კარტოფილით გადაწყდეს.
_ რატომ არ გგონიათ? საპრეზიდენტო არჩევნების ბედი, როგორც ირკვევა, სწორედ ბოსტნეულმა გადაწყვიტა.
_ კი ბატონო, მაგრამ 2020 წლის არჩევნებზე, დარწმუნებული ვარ, ისეთი შედეგი არ დადგება, როგორსაც ხელისუფლება ელის.
_ ანუ 2020-ში ამომრჩევლის მოსყიდვა-დაშინება და დაშანტაჟება აქტუალური აღარ იქნება?
_ კი, როგორ არა. 2020 წლის არჩევნებზე მოსყიდვაც იქნება, მუქარაც და შესაძლოა, ზეწოლაც იყოს, მაგრამ ჩვენი საზოგადოება ნელ-ნელა მიდის იმ დასკვნამდე, რომ საარჩევნო ყუთთან მარტოა და შეუძლია, ის გადაწყვეტილება მიიღოს, რაც თვითონ უნდა! ოპოზიციური პოლიტიკური ძალების მთავარი ამოცანაც სწორედ ის არის, რომ ხელისუფლების შეცვლა არჩევნების გზით და მშვიდობიანად მოხდეს და ამით ხალხს იმედი მიეცეს, რომ რეალური ცვლილებები დაიწყება.
_ ოპოზიცია ამას შეძლებს?
_ ამას ვითარება დაგვანახებს.
_ არჩევნების კონტექსტში სკოლის საატესტატო გამოცდების თემას შევეხები, ანუ ზოგი მიიჩნევს, რომ ეს ამომრჩევლის ერთგვარი მოსყიდვაა, რადგან ის ახალგაზრდები, რომლებიც ახლა მე-11-12 კლასებში არიან, 2020 წელს არჩევნებში მონაწილეობას პირველად მიიღებენ და მადლიერების ნიშნად, „ოცნებას“ მისცემენ ხმას. ამ მოსაზრებას იზიარებთ?
_ არა, არ ვიზიარებ.
_ დამისაბუთეთ, რატომ?
_ არ მგონია, რომ სკოლის საატესტატო გამოცდების გაუქმება პოლიტიკასთან კავშირში იყოს. უფრო მგონია, რომ აქ აბსოლუტურად სხვა მოტივაციაა.
_ კონკრეტულად, რა მოტივაციაზე მიანიშნებთ?
_ მგონია, რომ რაღაც პრაგმატულ მიდგომას ჰქონდა ადგილი. ისე, სიმართლე რომ ვთქვათ, უნარების ტესტიც რეალურად არაფერს ადგენს. მიიჩნეოდა, რომ იმ ბავშვებს, რომლებსაც რეპეტიტორთან მომზადების საშუალება არ გააჩნდათ, ზოგადი უნარების ტესტით მეტად ეხსნებოდათ გზა, მაგრამ სინამდვილეში ასე არ იყო, რადგან უნარების უამრავი რეპეტიტორი არსებობს, თან ეს უნარების ტესტი ელემენტარული წერისა და ანგარიშის დონეზე იყო. შესაბამისად, ამ ტესტის ჩაბარებით ადამიანის ინტელექტის შესახებ ვერავინ ვერაფერს გაიგებს.
სხვათა შორის, ეს ტესტები უამრავ ხარჯთან იყო დაკავშირებული _ შედგენა, თურქეთში დაბეჭდვა, ჩამოტანა და ა. შ.
იგივე შეიძლება ვთქვა სკოლის საატესტატო გამოცდებზეც, რომლებზე ჩაჭრაც, თუ მოსწავლეს რაღაც წაკითხული აქვს და ელემენტარულად, გამრავლების ტაბულა იცის, შეუძლებელია.
ამიტომ ეს სისტემა, ალბათ, ცვლილებებს საჭიროებდა და მოითხოვდა, თუმცა გამოცდების სისტემა რომ განვსაზღვროთ, ჯერ ის უნდა დავადგინოთ, თუ როგორი განათლების სისტემა _ როგორი სკოლა და უმაღლესი სასწავლებელი გვინდა.
საერთოდ, ეს ძალიან ვრცელი თემაა, მაგრამ მარტივად რომ ვთქვა, ჩვენ ისეთი სკოლა გვინდა, როგორის პრაქტიკაც, მაგალითად, აშშ-შია, ანუ რამდენიმე ტიპის სკოლა არსებობს და ეს სისტემა უფრო სოციალიზაციას ემსაუხრება, ვიდრე _ საბაზისო ცოდნის მიღებას. იქ ცოდნის მიღება, როგორც წესი, უმაღლეს სასწავლებლებში ხდება, ანუ სკოლებისგან განსხვავებით, უმაღლეს სასწავლებლებში ძალიან სერიოზული დატვირთვაა. თუ ასეთი ტიპის განათლება გვინდა, მაშინ სხვანაირი საგამოცდო სისტემაა საჭირო, თუმცა ვფიქრობ, რომ ჩვენი რეალობისთვის ასეთი სისტემა მთლად სწორი არ იქნება.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ ყველა ქვეყანაში საშუალო და უმაღლესი განათლების სისტემები ამ ქვეყნის კულტურულ და ეთნოფსიქოლოგიურ ტრადიციებს არის მისადაგებული.
თუ განათლების ისეთი სისტემა გვინდა, რომ სკოლა მოზარდს საბაზო განათლებას მისცემს და უმაღლესი სასწავლებელი უფრო ელიტური იქნება, ანუ დიპლომს ფასი უფრო დაედება და ისე კი არ იქნება, როგორც დღეს არის _ დიპლომი ყველას აქვს, მაგრამ არ იცის, სად წაიღოს.
_ ბატონო დავით, არ დაგავიწყდეთ, რომ დიპლომების სიყვარული კომუნისტებიდან მოგვყვება…
_ დიახ, საქმეც ეს არის: დიპლომი გვიყვარს, მაგრამ ამ დიპლომს ფასი არ აქვს, ანუ ამ დიპლომს ვერსად გამოიყენებ. ჰოდა, თუ გვინდა, რომ დიპლომს ფასი დაედოს, მაშინ უმაღლეს სასწავლებელში მოხვედრა უფრო რთული უნდა იყოს და იქ ჩარიცხვა მხოლოდ ძალიან კარგად მომზადებულ ახალგაზრდებს შეეძლოთ. ამას სხვანაირი საგამოცდო სისტემა სჭირდება.
ასეა თუ ისე, მაინც მგონია, რომ ეს ზოგადი უნარების ტესტი ზედმეტი იყო.
_ ჩვენში დარჩეს და, ურიგო არ იქნება, თუ ზოგადი უნარების ტესტს ისინი გაივლიან, რომლებიც პოლიტიკაში აპირებენ მოსვლას. ზოგჯერ მგონია, რომ ადამიანები, რომლებიც სამსახურს ვერ შოულობენ, უსაქმურობას პოლიტიკაში წასვლით აღწევენ თავს.
_ არ მგონია, ასე იყოს იმიტომ, რომ პოლიტიკა ადვილი საქმე არ არის!
_ გეთანხმებით, მაგრამ „ქართულ ოცნებას“ რომ გადავხედოთ, მაგალითად, ირაკლი კობახიძე პოლიტიკაში, პრინციპში, არსაიდან აღმოცენდა.
_ ესენი პოლიტიკაში არ არიან!
_ აბა, სად არიან?
_ ეს ადამიანები თავს პოლიტიკოსებად არც აღიქვამენ. უბრალოდ, ფიქრობენ, რომ ბიძინა ივანიშვილის სამსახურში არიან და სახელმწიფო ვერტიკალის მოხელეებად მიიჩნევენ თავს. მათ პოლიტიკური შეხედულებები არ აქვთ და სანამ ბიძინა ივანიშვილი არ გამოჩნდა, რაღაც პარტიულ იდეებზე არც უფიქრიათ. ამიტომ დარწმუნებული ვარ, როგორც კი ივანიშვილი აღარ იქნება, ეს ადამიანები წავლენ და თავიანთ საქმეს მიხედავენ!
_ ბოლოს, ბატონო დავით, მართალია, თქვენი პარტია მრავალრიცხოვანი არ არის და შესაბამისად, პოლიტიკურ პროცესებზე გავლენის მოხდენა არ შეუძლია, მაგრამ მაინც შეგეკითხებით: „ქართულ ოცნებაში“ დაწყებული არეულობა ოპოზიციამ სათავისოდ როგორ უნდა გამოიყენოს?
_ ამ ეტაპზე ოპოზიციური პარტიები რასაც ვაკეთებთ, ის არის, რომ სასამართლოზე ზეწოლა ხდება, ანუ იმ მოსამართლეების სიას ვგულისხმობ, რომელიც უზენაეს სასამართლოში უნდა წარადგიონ. შეიძლება, ამ კუთხით რაღაც ცვლილებები მოხდეს, ანუ ამ სიიდან ივანიშვილმა შეიძლება, რომელიმე ოდიოზური მოსამართლე გამოცვალოს, მაგრამ მის ნაცვლდ ისეთი შეიყვანოს, რომლის შესახებაც არაფერი გვეცოდინება, თუმცა იგივე კლანისა და გუნდის წევრი იქნება.
ამის მიუხედავად, ამ თემაზე დაპირისპირება თავად „ოცნების“ შიგნითაც არის, ამიტომ მნიშვნელოვანია და ამ საკითხზე ზეწოლა, რასაკვირველია, ღირს, თუმცა ამ კუთხით კარდინალური ცვლილებები დღევანდელი ხელისუფლების დროს, ვფქირობ, წარმოუდგენელი და შეუძლებელია. ამიტომ რეალურად დამოუკიდებელი სასამართლო სისტემის ჩამოყალიბებაზე ხელისუფლების შეცვლის შემდეგ უნდა ვიფიქროთ!
_ ამ მოცემულობიდან გამომდინარე, 2020 წელს ოპოზიცია მართვის სადავეების ხელში აღებას შეძლებს?
_ არ ვიცი… თუ ოპოზიცია სწორი ტაქტიკით იმოქმედებს, ამის შანსი არსებობს.
_ სწორი ტაქტიკა რა უნდა იყოს?
_ ისეთი კოალიცია უნდა შეიქმნას, რომელიც ისე არ იქნება აღქმული, აი, მიხეილ სააკაშვილი მოდისო, თუმცა იმასაც გეტყვით, რომ ხელისუფლების შეცვლა „ნაციონალური მოძრაობის“ მონაწილეობის გარეშე, პრაქტკულად, შეუძლებელია! ამასთან, მხოლოდ მიხეილ სააკაშვილისა და „ნაცმოძრაობით“ ხელისუფლების შეცვლა შეუძლებელია! აქედან გამომდინარე, თუ ხელისუფლების ცვლილება გვინდა, თანამშრომლობის ისეთი ფორმა უნდა მოვნახოთ, რომელიც საზოგადოების ყველა ფენისთვის მისაღები იქნება!

გიორგი აბაშიძე