„ჩვენი ქვეყანა ოდითგანვე გამოირჩეოდა ინტელექტუალური ადამიანებით, კულტურითა და ბევრი სხვა რამით. ეს ყველაფერი შეიძლება დავკარგეთ, მაგრამ თავმოყვარეობა არ დაგვიკარგავს. მე იქ ვიდექი თავმოყვარეობის გამო“, _ ასე გამოეხმაურა 20 ივნისის სისხლიან ღამეს და დღემდე მიმდინარე მოვლენებს მომღერალი გიორგი სუხიტაშვილი.
„ქრონიკა+“-თან საუბრისას მომღერალი ამბობს, რომ გავრილოვის მთავარ საკანონმდებლო სკამზე დასმა იგივეა, რაც სახეში სილის გაწვნა. მისივე თქმით, ქვეყანაში არსებული რთული მდგომარეობა უარყოფითად აისახება ყველა სფეროზე, მათ შორის, კულტურაზეც. სწორედ იმ პერიოდში გიორგიმ რამდენიმე კონცერტიც გააუქმა.
დასვენებას არ აპირებს, რადგან მთელი ზაფხულის განმავლობაში ის შემოქმედებით ციებ-ცხელებაშია. წერს ახალ სიმღერებს და იმ გრანდიოზული კონცერტისთვის ემზადება, რომელიც „ბლექსი არენაზე“ გაიმართება. მთლიანი კონცერტი კი ჯანსუღ და ვახტანგ კახიძის შემოქმედებას მიეძღვნება.

გიორგი სუხიტაშვილი:
_ საქართველოს საზოგადოებრივ რადიოში სეზონი დავხურეთ, გადაცემა „პიკის საათი“ ერთთვიან შვებულებაში გავიდა და სექტემბრიდან ისევ განახლებული ენერგიით დავუბრუნდებით ჩვენს საყვარელ და ერთგულ მსმენელს. რაც შეეხება „ბიგ-ბენდს“, სეზონის ბოლო კონცერტი ჩავატარეთ. საქართველოს მასშტაბით „ქართულ ხმებთან“ ერთად ტურნე გვქონდა და ახლა გრანდიოზული კონცერტისთვის ვემზადებით, რომელიც „ბლექსი არენაზე“ გაიმართება, სადაც გაჟღერებული იქნება ჯანსუღ და ვახტანგ (ვატო) კახიძეების მუსიკა. იმედს ვიტოვებ, რომ ქართველი მსმენელი, ვისაც ნამდვილი ქართული სიმღერა მოენატრა, ყველა მოვა და დაესწრება ამ ძალიან საინტერესო კონცერტს.
ბევრჯერ მიფიქრია, რომ არ შექმნილიყო ჯანოსა და ვატოს მუსიკა, როგორი სიცარიელე იქნებოდა ქართულ მუსიკალურ სამყაროში. დავრწმუნდი, თუ რამხელა მნიშვნელობა აქვს მსმენელისთვის ამ მუსიკის არსებობას. ეს არის კინოსთვის შექმნილი ჯანსუღ კახიძის მუსიკა, ჯაზ-კომპოზიციები, ასევე სიმღერა „ანო და ვანო“, რომელიც ორკესტრთან ერთად პირველად შესრულდება. ეს სიმღერა ცოცხლად არასდროს შესრულებულა და გპირდებით, რომ ძალიან მაგარი კონცერტი იქნება. განსაკუთრებით ვემზადებით ამ დღისთვის.
_ მე ვუყურე რეპეტიაციას, სადაც თქვენ და რამდენიმე მომღერალი ასრულებდით სიმღერას „ანო და ვანო“. ძალიან საინტერესო ვერსია გამოვიდა, განსხვავებული ჟღერადობით.
_ ნამდვილად ძალიან ლამაზი სიმღერა გამოდის, სადაც ვატოს ჩათვლით ექვსი მომღერალი ვმონაწილეობთ. კონცერტის პირველ განყოფილებაში იქნება ანსამბლი „რუსთავი“, ასევე მე და მაკა ზამბახიძე შევასრულებთ სიმღერას „წარსულმა სულ თან წაიღო“, რომელსაც ჯანო კახიძე და ნანი ბრეგვაძე ასრულებდნენ, გარდა ამისა, ნეკა სებისკვერაძესთან ერთად შევასრულებ კახიძის „საღიღინოს“, ხოლო მეორე განყოფილება მთლიანად დაეთმობა ვახტანგ კახიძის მუსიკას. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ვისაც არ მოუსმენია ვახტანგ კახიძის მუსიკა, ხელახლა აღმოაჩენს ვატოს, როგორც კომპოზიტორს. ძალიან საინტერესოა თვითონ ჯანსუღ კახიძის სახელობის ორკესტრი, რომელიც უნიკალურ ფორმაშია. საქართველოში ჩამოსული უცხოელი არტისტებისგან ძალიან დიდი მოწონება დაიმსახურა. ჩვენ ხომ ზოგადად ეს უცნაურობა გვჭირს, რომ სანამ სხვა არ დაგვაფასებს, ჩვენსას არ ვაფასებთ. ამიტომ დააფასეს სხვებმა. სანამ ტურისტულ ბარიერს დაგვიწესებდა „ის ბატონი“ ჩრდილოეთიდან, მანამდეც ვამბობდით, რომ აუცილებელია, ჩვენი კუთხე-კუნჭულები ჩვენ დავაფასოთ, ფეხით მოვიაროთ და ვნახოთ, თუ რა სილამაზეები გვაქვს. თუშეთში არ ვიყავი ნამყოფი, დავკარი ფეხი და თუშეთიც ვნახე. იქიდან მოვუწოდე ყველას, რომ ხალხო, ისეთი უნიკალური ადგილები გვაქვს, თავისი მიკროკლიმატით, სილამაზით და სივრცეებით, თუ გინდა, მსოფლიო პრეზენტაცია გააკეთო, საქართველო უნდა გააცნო ყველას და დაათვალიერებინო.
_ და რამდენი უნიკალური ადგილია, რომელიც ნანახიც არ გვაქვს…
_ ასეთი უამრავი ადგილია და რამდენი ჯერ კიდევ არ აღმოგვიჩენია. ამიტომ მთავრობა იქნება ეს, ხალხი, ერი, ბერი, მამაო თუ მეუფე, ყველამ უნდა მივხედოთ ჩვენს ქვეყანას, ოღონდ არ უნდა შემოვიფარგლოთ მხოლოდ ბრტყელ-ბრტყელი საუბრით. ეს უნდა დავამტკიცოთ საქმით. მოვიაროთ ჩვენი ქვეყანა, ვნახოთ, დავათვალიეროთ, ჩვენი დოვლათი ისევ საკუთარ ქვეყანაში დავტოვოთ, მოვუსმინოთ ქართველ არტისტებს, ვიაროთ თეატრებში, სპორტულ შეჯიბრებებზე, ვიაროთ საქართველოს საფეხბურთო ჩემპიონატებზე… ჩვენ ვქმნით საკუთარი ქვეყნის იმიჯს. ხშირად გამიგია ფრაზა, „ქართული ფეხბურთი არ ვარგაო“, ქართული ფეხბურთი კი ვარგა, მაგრამ გულშემატკივრის გარეშე _ არა! რა ბიუჯეტიც გვაქვს, იმაზე კარგი გუნდებიც გვყავს, კარგი მომღერლებიც, მუსიკოსებიც, მაგარი ინსტრუმენტალისტებიც და ყველაფერი ძალიან მაგარი გვაქვს, უბრალოდ, ჩვენ უნდა აღმოვაჩინოთ საკუთარ თავში, რომ გვიყვარს ჩვენი ქვეყანა და უნდა დავამტკიცოთ ეს.
_ ზოგადად, რატომ გვახასიათებს ქართველებს მავნე ჩვევა, უცხოელი თუ არ დააფასებს ჩვენსას ან ქართველი არ მიაღწევს წარმატებას უცხოეთში, იქამდე თითქოს არავინ არ ან ვერ ამჩნევს. როგორ ფიქრობთ, რატომ ხდება ასე?
_ არ ვიცი, ერთმანეთის აღიარების კომპლექსი გვაქვს. ვიცით, რომ ვიღაცა მაგარია, მაგრამ ეს რომ ხმამაღლა ვთქვათ, რატომღაც, გვგონია, რომ ჩვენი შეფასება სხვის თვალში დაგვწევს, არადა პირიქით არის, _ ადამიანი, ვისაც იმის ძალა აქვს, რომ ხმამაღლა აღიაროს სხვისი ნიჭიერება ან რაღაც უპირატესობა, ის ყველაზე ძლიერია.
_ ეს, გარკვეულწილად, სიამაყის ბრალიცაა…
_ ალბათ, ანუ ეს კომპლექსური ამბავია, რომ რაღაც-რაღაცები გვიშლის ხელს, რომ უფრო ლაღები, ერთმანეთის გამტანები გავხდეთ, ერთმანეთს ტაში დავუკრათ, კონცერტებზე ვიაროთ; ერთმანეთის ნახატები შევიძინოთ და ერთმანეთს, უბრალოდ, მოვეფეროთ, სხვა დანარჩენს რომ თავი დავანებოთ. ჩვენ გვყავს მსოფლიო დონის მუსიკოსები, სპორტსმენები, საზოგადო მოღვაწეები, მხატვრები, პოეტები, მწერლები და ა. შ. მაგარი ერი ვართ.
_ ერი, რომელსაც არანაირი ხელშეწყობა სახელმწიფოსგან არ აქვს…
_ ეს ხომ სულ ასე იყო ჩვენს ქვეყანაში. ვერავინ მეტყვის, რომ რომელიმე მმართველობის დროს ვინმეს ხელშეწყობა ჰქონდა. შეიძლება, ვიღაცამ დიდი ფული ჩადოს კონკრეტულად ერთ სფეროში და სხვა აღარაფერი გააკეთოს. რაში მჭირდება ეგეთი აყვავებული ჩემი სფერო, თუ სხვა სფერო დაუფასებელი და მიწასთან გასწორებული იქნება. ოღონდ მე კარგად ვიყო და სხვა არ მაინტერესებს, _ სწორედ მსგავსი მიდგომა გვიშვრება ყველაფერს. როდესაც ხელისუფლებაში მოდიან, თავიდან ყველას დაპირება ყოველთვის იმედისმომცემი არის ხოლმე, საბოლოო ჯამში კი ყველას საკუთარი თავის კარგად ყოფნა აინტერესებს და სხვას არ ჩივის. ასე ვართ ყოველთვის, რადგან კერპთაყვანისმცემლობას ვერ შევეშვით. ისეთებს ვირჩევთ, რომ მერე ვემონებით. სანამ არ გვექნება განათლება, სანამ არ გვეცოდინება ჩვენი ქვეყნის ისტორია, მანამ ყოველთვის დავიჯერებთ იმ ისტორიას, რასაც პუტინი გვიყვება, რომ თითქოსდა ოკუპანტები ჩვენ ვყოფილვართ და არა რუსეთი. თუ ცოდნა არ მაქვს, ვერაფერს გავაპროტესტებ, რადგან არ ვიცი. შეიძლება, პუტინის ეს განცხადება, ბევრმაც დაიჯერა და სწორედ აქაა ეს პრობლემაა.
_ ფაქტია, რომ საზოგადოების რაღაც გარკვეულ ფენას, რომლის რაოდენობაც თითზე ჩამოსათვლელია, სჯერა, რომ ომი საქართველომ წამოიწყო და შესაძლოა, ოკუპაციაშიც საქართველოს ადანაშაულებენ, რადგან ჩვენ კარგად ვხედავთ, თუ როგორი მეხოტბეები ჰყავს საქართველოშიც კი ოკუპანტ ქვეყანას.
_ სჯერათ, რადგან ხალხი მუცლის დონეზე დავიდა. გვიჭირს, ვერავის ვამტყუნებ. ადამიანს როგორ უნდა მოსთხოვო მაღალ მატერიებზე საუბარი, ან როგორ უნდა მოუწოდო ტყუილ-მართლის გარჩევა, როცა შია. მანდ დამთავრდა ყველაფერი. ამიტომ, პირველ რიგში, განათლებას უნდა მივხედოთ.
_ გიორგი, თქვენ იმ აქციებზე იყავით, რომელიც რუსთაველის გამზირზე დღემდე მიმდინარეობს. პირადად თქვენთვის რა იყო 30 ივნისის სისხლიანი ღამე და ზოგადად ის მოვლენები, რაც პარლამენტთან დატრიალდა?
_ გულწრფელად გეტყვით: ძალიან შეურაცხყოფილი ვარ, როცა ადამიანები ამბობენ, რომ ეს აქცია მართულია. რადიოში ეთერი მქონდა, როცა პარალელურად მონიტორზე დავინახე, რომ ეს ვიღაც კაცი, საქართველოს მტერი, ჩემი ქვეყნის მთავარ საკანონმდებლო სკამზე იჯდა. ჩემთვის არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს პოლიტიკურ კუთვნილებებს. მოსისხლე მტრის გვერდში დავდგები, თუ ვიცი, რომ ჩემი ქვეყნის ინტერესს დავიცავ. სრული აბსურდია ის, რომ იქ ადამაინები ვიღაცის პოლიტიკური პარტიების ინტერესების გამო გავიდნენ. როდესაც „გავრილოვის ფაქტის“ მსგავსი უსირცხვილობა ხდება, ამ დროს საერთოდ უნდა გაჩუმდე, რადგან დიდი შეცდომა დაუშვეს და საერთოდ, იყო თუ არა ეს შეცდომა, ამასაც დრო აჩვენებს. ყველაფერს თავისი სახელი უნდა დაერქვას და ის ადამიანები, რომლებიც ამბობდნენ, რომ ეს პროტოკოლური შეცდომა იყო, სამარცხვინოდ ცრუობენ. ქვეყანა ვართ თუ რა ვართ?! ჩვენი ქვეყანა ოდითგანვე გამოირჩეოდა ინტელექტუალური ადამიანებით, კულტურითა და ბევრი სხვა რამით. ეს ყველაფერი შეიძლება დავკარგეთ, მაგრამ თავმოყვარეობა არ დაგვიკარგავს. მე იქ ვიდექი თავმოყვარეობის გამო. ჩემი მეგობრებიც გავიდნენ თავმოყვარეობის გამო და არა პოლიტიკური ინტერესებისთვის. ბევრ პოლიტიკოსს არ ვიცნობ და ხშირად არც ვიცი, ვინ ვინ არის, მაგრამ ის, რომ ოკუპანტი ქვეყნის წარმომადგენელი დავინახე იქ, სადაც იყო, მანდ დამთავრდა ყველაფერი. მერე რაღაც თავის მართლებებს უკვე აზრი აღარ აქვს.
_ რა არის გასაკვირი, როდესაც ხელისუფლების რამდენიმე ლიდერმა გავრილოვს შექმნილი „უხერხული“ სიტუაციის გამო, ბოდიშიც მოუხადა.
_ სირცხვილია, ეს ხომ ირონიაა! რის გამო მოუხადეს ბოდიში, რომ ქართველებს თავმოყვარეობა გვაწუხებს? რაც მერე მაგას მოყვა და როგორც განვითარდა მოვლენები, ეგეც ვნახეთ… ამაზე უკვე აღარც ღირს საუბარი. ეს არის ჩვენი ქვეყნის, თითოეული ჩვენგანის ტრაგედია. ჩვენ უნდა ვისწავლოთ შეცდომებზე პასუხისგება. ყველაზე ღირსეული მაშინ ხარ, როცა შეცდომას აღიარებ, თორემ შეცდომა ყველას მოგვდის.
_ თუმცა შეცდომებს ვაჟკაცები აღიარებენ…
_ რა თქმა უნდა და ჩვენ არ ვართ ლაჩარი ერი, ვაჟკაცები ვართ. ქალები გვყოლია ვაჟკაცური სულით და მეფე გვყვავდა ქალი. ჩვენივე ისტორია გვაქვს მაგალითად, ნებისმიერ ეპოქაში გვყოლია ვაჟკაცები, მაგრამ გვყოლია მოღალატეებიც… არავის ბოსტანში ვისვრი ქვებს, მაგრამ მოღალატეები თურმე ყოველ 5-6 წელიწადში ერთხელ იბადებიან საქართველოში და თავსაც იჩენენ. სამწუხაროდ, მერე ამ მოღალატეებს პასუხს არავინ სთხოვს. აი, ესაა ჩვენი პრობლემა. ერთი დიდი ფურცელი უნდა ამოხიო თავის მოღვაწეებიანად და მიაკრა დაფაზე. ამას ვლაპარაკობ ზოგადად ყველაფერზე, რაც ხდება. ეს არც ერთი მთავრობის ბრალი არაა, ეს არის ჩვენი ბრალი, რადგან ვერასოდეს ჩამოვყალიბდით ძირეულ პრინციპებზე, ვერასოდეს საერთო ენა ვერ გამოვნახეთ. დაყოფილები ვართ ამისიანებად და იმისიანებად. სწორედ ამ „იმისტობამ“ გვიქნა ყველაფერი. რაღაცას იტყვი და იმისტი ხარ, არ იტყვი და ამისტი ხარ, ეს უნდა დასრულდეს. მთავრობას მოგთხოვ პასუხს, რადგან ჩემით ხარ მოსული, ჩემი ფულით ხარ, ერი ქმნის დოვლათს, სახელმწიფო გადასახადებს ვიხდით, რითაც შენ შვილებს აჭმევ და ინახავ. ამიტომ ნება იბოძეთ და ჩვენც მოგვისმინეთ ცოტა, იქნებ, რას ვამბობთ. სწორად გამიგეთ. კითხვას რომ დაუსვამთ უშიშროების საბჭოს მდივანს, _ რისკები გათვლილი გქონდათ თუ არაო? და პასუხად გეუბნება, _ არ გვიფიქრია ამაზეო… მანდ უნდა დამთავრდეს ყველაფერი. აბა, ბატონო, ასე ჩვენც ვსხედვართ სახლში. თანამდებობაზე იმიტომ არის ადამიანი, რომ ჩვეულებრივ მოქალაქეზე მეტი ცოდნაც უნდა ჰქონდეს, კვალიფიკაციაც და შორსმჭვრეტელობაც, თორემ სხვა მხრივ ვეღარ ვხვდები, რა განსხვავებაა ჩვენსა და მათ შორის.
_ რა დაგვანახა ამ მოვლენებმა?
_ ორი რადიკალურად განსხვავებული რამ, კარგი და ცუდი. კარგი ის არის, რომ ვიღაცებს უთხრა, ჩვენ შეიძლება პურის გაძვირებაზე ან სხვა პრობლემებზე, არ გამოვცვივდეთ გარეთ, მაგრამ ღირსების დასაცავად აუცილებლად გამოვალთ და ზოგზოგიერთს კბილებსაც დავალეწავთ. არ აქვს მნიშვნელობა პოლიტიკურ კუთვნილებებსა და პიროვნებებს. ქართველი ვარ და საქართველოს მოქალაქე. აქციაზე გავა ის, ვინც ამ ქვეყნის შვილად მიიჩნევს თავს, ვისთვისაც ეს ქვეყანა მნიშვნელოვანია. ეს იყო ომიდან 11 წლის თავზე, როდესაც ყველას სახეში სილა გაგვაწნეს.
_ რამდენად უარყოფითად იმოქმედა ან მოქმედებს ქვეყანაში არსებული რთული მდგომარეობა კონკრეტულად თქვენს სფეროზე და რაში გამოიხატება ეს?
_ მარტივად გეტყვით, არეული სიტუაცია ყველაფერზე მოქმედებს. ოჯახის წევრს რომ რაღაცა სჭირს, განიცდი, ნერვიულობ და ვერ იძინებ, ზუსტად ასე განვიცდი იმას, რაც ჩვენს ქვეყანაში ხდება. რაც დრო გადის, უფრო ემოციური ვხვდები ამ საკითხთან დაკავშირებით, რადგან ვგრძნობ, რომ ჩემი თაობის დრო და პასუხისმგებლობაა. 40-45 წლის თაობის ადამიანები როცა ამბობენ, რომ ყველაფერი წინა თაობის ბრალია და მომავალმა თაობამ უნდა გამოასწოროს შეცდომებიო, შენ თვითონ სად ხარ ამ დროს, შენი დრო როდის იყო, როდის არის ან როდის უნდა დადგეს? პასუხისმგებლობის აღების გვეშინია, ეს არის ჩვენი პრობლემა. სულ მომავალი თაობის იმედი გვაქვს. ამ დროს შენ თითქოს არ ყოფილხარ აქ. თუ შენი ბრალი არაა არც ცუდი და არც კარგი, მაშინ არაფერი გიქნია ცხოვრებაში _ გიჭამია, მოგისაქმია, დაგიძინია და გაგიღვიძია, მეტი არაფერი გიკეთებია. ამიტომ ჩემთვის მსგავსი რთული ვითარება ყველაფერზე აისახება. სწორედ იმ რთულ დღეებში მქონდა კონცერტები, რომელიც გაუქმდა, რადგან არ გვემღერებოდა. შემდეგ დაახლოებით ორ კვირაში განვაახლეთ „ქართულ ხმებთან“ ერთად ტურნე და ვიმღერე გოგი დოლიძის სიმღერა „ქართველების ერთად ყოფნა“. დამიჯერეთ, ასეთი მძიმე ამ სიმღერის შესრულება არასდროს ყოფილა. გამიჭირდა იმის დაჯერება, რასაც ვმღეროდი. როდესაც იაზრებ, გადიხარ სცენაზე და მღერი „ქართველების ერთად ყოფნა დაგვილოცე ღმერთო“, ამ დროს ფიქრობ: „რომელ ერთად ყოფნაზე ველაპარაკები ხალხს, როცა ერთმანეთს თვალები დავთხარეთ და რაღაცები ვაკადრეთ“. ამიტომ ასეთი მძიმე ფონი პირდაპირ აისახება შემოქმედებითობაზე, იმ ადამიანებზე, რომლებიც ინტელექტუალურ პროდუქტს ქმნიან, ჩვენ ხომ ემოციურ დაბოლოებებზე ვართ. ამიტომ ცოტა რთულია ამაზე ლაპარაკი.
_ გიორგი, ცოტა თემას გადავუხვიოთ და ისევ მუსიკას დავუბრუნდეთ. თქვენ გახსოვთ, თუ როგორი მოთხოვნადი იყო 90-იან წლებში ქართული მუსიკა, გავიდა პერიოდი და უცებ ქართული მუსიკა ცოტა არაპოპულარულიც კი გახდა. როგორ ფიქრობთ, რატომ და რა ხდება დღეს, რამდენად მოთხოვნადია ქართული მუსიკა?
_ ინტელექტუალური, ღრმა მუსიკის მოსმენა ცოტა გვიჭირს. იცით, სად გავიჭედეთ? ჩვენ დავიწყეთ მიბაძვა, წავედით ცოტა დასავლეთისკენ, ენა მივუსადაგეთ და ა. შ. სხვათა შორის, ჩემს რეპერტუარშიც არის მსგავსი მიმდინარეობის მუსიკა. უბრალოდ, მგონია, რომ ახალი ქართული მუსიკის მიღება მაინც გვიჭირს. კინომუსიკა მაქვს გაკეთებული, ახალი ვერსიები, რომელიც ძალიან მოსწონს მსმენელს, მაგრამ მიმაჩნია, რომ მაინც დრო სჭირდება ამ ყველაფერს. რამდენიმე წლის წინ, ჰეშდექით დავწერე, რომ ქართული სიმღერა არ ტეხავს. უნიკალური ენა და დამწერლობა გვაქვს. ჩვენ თვითონვე უნდა მოვუაროთ და გავუფრთხილდეთ ამას. მომწონს, როდესაც ქართულად ჟღერს რაღაცა.
_ როგორ ფიქრობთ, რა სჭირდება მსმენელს?
_ მსმენელი ბევრია, მათი გემოვნებაც მრავალფეროვანია. ვიცი, რა შეიძლება გავაკეთო ისეთი, რომ სამ დღეში მილიონი ნახვა ჰქონდეს, მაგრამ არ მინდა, არაა ჩემი, თორემ პოპულარობაზე ადვილი დღეს არაფერია.
_ როგორ ფიქრობთ, კომპოზიტორებიც ხომ არ მოიკოჭლებენ?
_ კომპოზიტორები წუწუნებენ იმაზე, რომ ჩვენი სიმღერები არ სრულდებაო. ბევრ კომპოზიტორს, რომელიც მოესწრო საბჭოთა კავშირს, მაინც აქვს ის ნოსტალგია, რომ ვიღაცა ფულს უხდიდა, ზოგს საერთოდ არაფერში, მაგრამ ეგეც რუსული მმართველობის სტილი იყო, რომ შენ ყოფილიყავი ჩუმად, აგეღო კონკრეტული თანხა და მის შემადგენლობაში ყოფილიყავი. აქაც გეოპოლიტიკურ სიტუაციამდე მივდივართ. არიან კომპოზიტრები, რომლებიც ნამდვილად ქმნიან კარგ სიმღერებს და არიან ისეთებიც, რომლებიც არ ქმნიან. ხარისხიანი სიმღერის ჩაწერა საკმაოდ დიდ ხარჯებს უკავშირდება, თუ გინდა, რომ ცოცხალი ინსტრუმენტებით ჩაწერო. რაც შეეხება სიმღერის ტექსტებსა და მუსიკას, ფულს არ ვიხდი, რადგან ჩემი მეგობრები ზაზა წურწუმია, თემო საჯაია, მანანა გურგენიძე და ბევრი სხვა მეხმარება. ამიტომ ვწერთ ხშირად ძველი სიმღერების რიმეიქებს. კომპოზიტორებიც უნდა გააქტიურდნენ.
_ გააქტიურდნენ და ღირებული სიმღერაც შექმნან…
_ ღირებულის შექმნა ცოტა საკამათო თემაა.
_ საკამათოა, თუმცა ადრე თუ რამე სიმღერა იქმნებოდა, დამეთანხმებით, რომ დღესაც უკვდავია, რადგან დროს გაუძლო. სწორედ ამ ღირებულებაზე ვსაუბრობ.
_ კარგად უნდა გაკეთდეს ახალი და იმას აუცილებლად მიიღებს მსმენელი.
_ თქვენ მუშაობთ ახალ რეპერტუარზე?
_ კი, ვმუშაობ და ალბომსაც ვაკეთებ. ახალი პროექტის ფარგლებში უკვე მეოთხე სიმღერა ჩავწერე.
_ რომელ პროექტს გულისხმობთ?
_ ამ პროექტს დავარქვი „ერთი კაცი ვივოდან“. მე ვმღეროდი ჯგუფში „ვივო“, რომელიც 2008 წელს დაიშალა და ახლა იმ ძველი სიმღერების ახალ ვერსიებს ვაკეთებ. სამ-ოთხ დღეში სიმღერების დასრულებული ვერსია მექნება. ვცდილობ, არ გავჩერდე და ყოველთვის სამუშაო პროცესში ვიყო. თუ ასეთი არეულობა იქნება ყოველ თვე ქვეყანაში, ძალიან რთულია კონცენტრირება.
_ ბოლო რამდენიმე წელია, რაც რადიოჰოლდინგი „ფორტუნა“ ატარებს მუსიკალური დაჯილდოების ცერემონიალს „ოქროს ტალღა“. რას იტყვით ამ დაჯილდოებაზე და რამდენად მნიშვნელოვანია მსგავსი ღონისძიებების ჩატარება?
_ ძალიან მნიშვნელოვანია, რადგან ჩვენს ქვეყანას მსგავსი ღონისძიებები სჭირდება. სამი წელია, ინტენსიურად ვადევნებ თვალს ამ დაჯილდოებას და მადლობის მეტი არაფერი ეთქმის ქვეყანას. დეტალებში აღარ შევალ, უბრალოდ, ვიტყვი, რომ მეტი პროფესიონალიზმია საჭირო.
_ დაბოლოს, ახალი სეზონიდან რა გეგმები გაქვთ?
_ ბევრი საინტერესო გეგმა მაქვს, რომელზეც წინასწარ არ მსურს საუბარი. იმედია, ყველაფერი ისე გამოვა, როგორც დაგეგმილი მაქვს.
_ წარმატებებს გისურვებთ.

გიორგი საკარული